Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

 

     Το στόμα του Χρυσορρήμονος Ιωάννου και η γραφίδα του θα χρειαζόταν για να εγκωμιάσουμε επαξίως τον μέγα Απόστολο Παύλο, το στόμα του Χριστού. Επειδή μας λείπουν και τα δύο αυτά, θα δανεισθούμε λόγους του ίδιου του Αποστόλου για να παρουσιάσουμε το θέμα μας. Φυσικά την αντιμετώπιση των αιρέσεων, θέμα τόσο σημαντικό στην ποιμαντική διακονία της Εκκλησίας, δεν θα μπορούσε να την αμελήσει αυτός που είχε την μέριμναν πασών των εκκλησιών¹, ο Απόστολος των Εθνών Παύλος.

Ας ξεκινήσουμε όμως από το πως βλέπει ο Απόστολος την υγιαίνουσα διδασκαλία. Τι είναι, δηλαδή, αυτό που σήμερα ονομάζουμε Ορθοδοξία, τι είναι η σωστή πίστη, για να την αντιδιαστείλουμε κατόπιν προς την αίρεση. Υιοί Θεού, λέγει ο Απόστολος, είναι όσοι κινούνται και καθοδηγούνται από το Άγιο Πνεύμα ^{(Ρωμ. 8, 14)}, οι πνευματέμφοροι, δηλαδή οι Άγιοι. Αυτοί είναι οι πραγματικοί Χριστιανοί.

H σωστή πίστη, η υγιαίνουσα διδασκαλία, όπως την ονομάζει ο Απόστολος, είναι αποτέλεσμα καθαράς συνειδήσεως, η οποία γεννιέται από τον καθαρό βίο. Η υγιής διδασκαλία της Εκκλησίας απευθύνεται στους πάντας. Έρωτα ο Απόστολος: Η Ιουδαίων ο Θεός μόνον; Ουχί δε και εθνών; Και απαντά: Ναι και εθνών². Όχι μόνο στους Ιουδαίους αλλά σε όλους απευθύνεται ο Χριστός. Όλοι -αρκεί να το θέλουν- μπορούν να γίνουν κατά χάριν παιδιά του, να φθάσουν στον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και στην κατά χάριν θέωση.

Όμως, δυστυχώς, δεν ανταποκρίνονται όλοι σ' αυτό το κάλεσμα του Χριστού. Μάλλον αυτοί που ανταποκρίνονται είναι σχετικώς λίγοι. Αυτοί που ανταποκρίνονται αγιάζονται και σώζονται με τη χάρη του Χριστού και όχι με τις δικές τους μόνο δυνάμεις. Στην Εκκλησία έχουμε Χριστοσωτηρία και όχι αυτοσωτηρία ή εργοσωτηρία. Χάριτι έστε σεσωσμένοι³ βροντοφωνάζει ο Απόστολος.

Η σωστή πίστη φαίνεται στην καθημερινή πράξη. Όπως λέμε στη θεολογική γλώσσα, το δόγμα (δηλ. το τι πιστεύουμε) έχει -θα πρέπει να έχει- άμεση σχέση με το πως ζούμε. Παράλληλα όμως και σε αντίθεση προς το μυστήριο της ευσεβείας, που είναι η Εκκλησία, υπάρχει και το μυστήριο της ανομίας, η αίρεση δηλαδή και η πλάνη.

Σε αντίθεση με την Εκκλησία που χαρακτηρίζεται από ενότητα, στην αίρεση και την πλάνη υπάρχει πολυδιάσπαση. Είναι οι άθεοι και άπιστοι, οι αιρετικοί, οι σχισματικοί, αυτοί που κάνουν δικές τους φατρίες, οι σκανδαλοποιοί, αυτοί που επιμένουν στην αμαρτία και δεν μετανοούν.

Βασική αιτία όλων αυτών των καταστάσεων είναι η υπερηφάνεια. Ει τις ετεροδιδασκαλεί... γράφει στον μαθητή του Τιμόθεο ο Απόστολος Παύλος, τετύφωται⁴. Δηλαδή με απλά λόγια, όποιος φτιάχνει μία δική του θρησκεία, δηλ. μια αίρεση, τετύφωται, έχει μέσα του βουνό την υπερηφάνεια, γι' αυτό και δεν υποτάσσεται στον αληθινό Θεό.

Η υπερηφάνεια και τα πάθη, που γεννώνται από αυτήν, ρίχνουν τον άνθρωπο στην αίρεση. Ρίζα γαρ πάντων των κακών έστιν η φιλαργυρία, γράφει πάλι στον μαθητή του Τιμόθεο ο θείος Παύλος, ης τινές ορεγόμενοι απεπλανήθησαν από της πίστεως...⁵. Η αμαρτία και τα πάθη μιαίνουν, λερώνουν τον νου και την συνείδηση και έτσι ο άνθρωπος απορρίπτει την υγιά διδασκαλία και ακολουθεί το δρόμο της αυτονομίας δουλεύοντας στα πάθη του. Οι απωσάμενοι την πίστιν και την αγαθήν συνείδησιν, εναυάγησαν περί την πίστιν⁶.

Πίσω από τα πάθη φυσικά είναι ο διάβολος, ο πατέρας του ψεύδους, που τα υποκινεί και παρασύρει τον άνθρωπο. Η αίρεση, η ετεροδιδασκαλία, όπως την ονομάζει ο Απόστολος, ξεκινά ως ένα ξένο σώμα μέσα στην Εκκλησία, το οποίο ο ζωντανός οργανισμός, που είναι η Εκκλησία, το αποβάλλει. Την αίρεση δημιουργεί ο θεός του αιώνος τούτου, δηλαδή το σαρκικό φρόνημα, το φρόνημα του παλαιού ανθρώπου, του ανθρώπου των παθών. Έτσι έχουμε μπροστά μας δύο αντίθετους κόσμους.

Την Εκκλησία από τη μία πλευρά και την αίρεση από την άλλη. Όπως το φως με το σκοτάδι δεν μπορούν να συνυπάρξουν, έτσι και η αλήθεια της Εκκλησίας με το ψέμα των αιρέσεων.

Να τι γράφει ο Απόστολος Παύλος στη Β' προς Κορινθίους επιστολή του: κεφ. 6, 14

14 Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ, ἢ τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;. 15 τίς δὲ συμφώνησις Χριστοῦ πρὸς Βελιάρ, ἢ τίς μέρις πιστῷ μετὰ ἀπίστου;. 16 τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ἡμεῖς γὰρ ναὸς θεοῦ ἐσμεν ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω καὶ ἔσομαι αὐτῶν θεὸς καὶ αὐτοὶ ἔσονται μου λαός. 17 διό ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς. 18 καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα καὶ ὑμεῖς ἔσεσθε μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει κύριος παντοκράτωρ.

Δηλαδή:

14 Μη συνάπτετε στενόν σύνδεσμον προς τους απίστους, με τους οποίους δεν ημπορείτε να αποτελέσετε ταιριαστό ζευγάρι, ώστε να εμβαίνετε εις τον ίδιον ζυγόν μαζί τους. Διότι ποίος συνεταιρισμός ημπορεί να υπάρχη μεταξύ δικαιοσύνης και ανομίας; Ποία δε επικοινωνία μεταξύ φωτός και σκότους; 15 Ποία δε συμφωνία μπορεί να γίνη μεταξύ του Χριστού και του Σατανά; Ή ποίον μερίδιον δύναται να έχη ένας πιστός με ένα άπιστον; 16 Πως δε ημπορεί να ευρίσκωνται μαζί εις τον ίδιον τόπον ο ναός του Θεού και τα είδωλα; Ναι• δεν έχουν καμμίαν θέσιν τα είδωλα εις σας. Διότι σεις είσθε ναός του ζώντος Θεού, καθώς είπεν εις την Παλαιάν Διαθήκην ο Θεός• Ότι θα κατοικήσω μέσα των και θα περιπατήσω μεταξύ των και θα είμαι Θεός ιδικός των και αυτοί θα είναι λαός μου. 17 Δι' αυτό εξέλθετε από μέσα από τους απίστους και ξεχωρισθήτε από αυτούς, λέγει ο Κύριος, και μη εγγίζετε οτιδήποτε ακάθαρτον. Και εγώ θα σας δεχθώ με στοργήν πατρικήν. 18 Και θα γίνω πατέρας σας και σεις θα είσθε παιδιά μου και θυγατέρες μου, λέγει ο Κύριος ο παντοκράτωρ⁷.

Η εμφάνιση των αιρέσεων δίνει την ευκαιρία να δοκιμασθεί και η αγάπη μας προς τον Χριστό, αν είναι γνήσια ή όχι. Αυτό το νόημα έχει ο λόγος του Αποστόλου δει γαρ και αιρέσεις εν υμίν είναι, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται εν υμίν⁸.

Είπαμε ότι στη βάση όλων των αιρέσεων βρίσκεται η υπερηφάνεια. Απ' αυτήν ακριβώς γεννιέται και η υπερβολική εμπιστοσύνη του ανθρώπου στον εαυτό του και στην προκειμένη περίπτωση η πίστη ότι με την κτιστή διάνοιά του ο άνθρωπος θα βρει μόνος του την αλήθεια. Βλέπετε, συνιστά στους Κολοσσαείς ο Απόστολος, μη τις υμάς εσταί ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής [=κούφιας] απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν⁹.

      Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τι κάνουν οι αιρέσεις. Οι αιρέσεις κηρύσσουν ένα άλλο Ευαγγέλιο (έτερον Ευαγγέλιον) και όχι το Ευαγγέλιο της εν Χριστώ σωτηρίας. Σήμερα κατ' εξοχήν αυτό το έτερον Ευαγγέλιον συνοψίζεται στην εωσφορική πρόταση της αυτοσωτηρίας και αυτοθεώσεως του ανθρώπου χωρίς τον Θεό.

Οι αρχηγοί και διαφημιστές των αιρέσεων λένε στους ανθρώπους αυτά που τους αρέσουν, κολακεύουν τα πάθη τους, χαϊδεύουν τις ακοές των ανθρώπων¹⁰. Οι αιρέσεις σπρώχνουν τους ανθρώπους προσέχειν μύθοις¹¹, να ασχολούνται με παραμύθια, θα λέγαμε στην απλή γλώσσα. Αυτό κι αν δεν γίνεται σήμερα! Βομβαρδίζονται οι άνθρωποι με ωροσκόπια, χαρτιά ταρώ και χίλια δύο άλλα παρόμοια. Τα υποψήφια θύματα εξαπατώνται με κούφια λόγια¹².

Οι αιρετικοί είναι ψευδαπόστολοι και εργάται δόλιοι¹³. Γι' αυτό μη μας εκπλήσσει που και αυτοί μιλούν για Χριστό¹⁴ και υποκρίνονται ότι είναι ευσεβείς¹⁵. Στ' αλήθεια είναι λύκοι με προβιά προβάτων! Το κρίσιμο σημείο είναι αν πιστεύει κανείς στον σταυρό και στην ανάσταση του Χριστού και στο ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός σωτήρας του ανθρώπου, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος χωρίς αμαρτία.

Το να δέχεται κάποιος τον Ιησού Χριστό ως ένα σπουδαίο πνευματικό δάσκαλο ή κοινωνικό επαναστάτη, δεν σημαίνει τίποτε. Αυτό που ξεχωρίζει την πίστη της Εκκλησίας από την πλάνη των αιρέσεων, είναι ότι η Εκκλησία ομολογεί και κηρύσσει Ιησούν Χριστόν σταυρωθέντα και αναστάντα, μοναδικό σωτήρα του ανθρώπου. Τίποτε λιγότερο από αυτό.

     Η αντιμετώπιση των αιρέσεων

Ας δούμε τώρα τι λέγει ο Απόστολος Παύλος για την αντιμετώπιση των αιρέσεων. Όπως ξέρουμε, η καλύτερη θεραπεία είναι η πρόληψη. Η γνώση και βίωση της πίστεως• η συνειδητή ένταξη στην Εκκλησία ως σώμα Χριστού και η στερέωση στην πίστη• αυτή είναι η καλύτερη πρόληψη.

Για να μη φάει ο λύκος τα πρόβατα, θα πρέπει ο τσομπάνης (ο ποιμήν) να είναι καλός και τα σκυλιά να κάνουν σωστά τη δουλειά τους αλλά και τα ίδια τα πρόβατα να γνωρίζουν να προφυλάσσονται.

Ας ξεκινήσουμε από αυτό το τελευταίο.

Ο Απόστολος μας δίνει απλές, αποτελεσματικές αλλά και κατηγορηματικές οδηγίες στα λογικά πρόβατα: Επειδή οι αιρετικές διδασκαλίες προκαλούν κλυδωνισμούς και αναταράξεις στις συνειδήσεις¹⁶ γι' αυτό, λέγει

 α): μη διαβάζετε και μην ακούτε αιρετικά πράγματα (διδαχαίς ποικίλαις και ξέναις μη παραφέρεσθε...¹⁷) και

β): απομακρυνθείτε από αιρετικούς ανθρώπους (μη ουν γίνεσθε συμμέτοχοι αυτών¹⁸ και μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μαλλον δε και έλέγχετε¹⁹) και

 γ): Ακόμη και άγγελος εξ ουρανού να σας κηρύξει άλλο ευαγγέλιο, μην το δεχθείτε. Να τι γράφει ο Απόστολος στους Γαλάτες: Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ' ο ευαγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα εστω²⁰.

Δίνει δηλαδή ο Απόστολος ένα απόλυτο αλλά και ασφαλέστατο κριτήριο: Ό,τι δεν συμφωνεί με την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας (εδώ συμπεριλαμβάνονται οι Ιεροί Κανόνες και η διδασκαλία των Αγίων), εσείς -λέγει- μην το δεχθείτε και μην το ακολουθήσετε, όποιος και αν είναι αυτός που θα σας το πει!

Ας έρθουμε τώρα και στους ποιμένες των λογικών προβάτων. Τι θα πρέπει να κάνουν αυτοί, ώστε με τη χάρη του Θεού να διαφυλάξουν τα πρόβατα από τους λύκους-αιρετικούς.

Κατ' αρχήν ο καλός ποιμήν θα πρέπει να είναι πρόθυμος να θυσιασθεί για το ποίμνιο, κατά το πρότυπο του καλού ποιμένος Χριστού. Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου έκαστος²¹, παραγγέλλει ο θείος Παύλος. Ο καλός ποιμήν γνωρίζει ότι εχθρός είναι ο διάβολος και η πλάνη. Τον διάβολο λοιπόν και την πλάνη αποστρέφεται. Τους πλανωμένους, τα θύματα των αιρέσεων, τα αντιμετωπίζει όπως ο γιατρός τους ασθενείς. Προσπαθεί να τους βοηθήσει, εάν φυσικά το θέλουν και το δέχονται.

Ο καλός ποιμήν αφήνει τα 99 πρόβατα της μάνδρας για να αναζητήσει το ένα χαμένο και πανηγυρίζει όταν το βρεί²². Ο καλός ποιμήν απευθύνεται σε όλους κηρύσσοντας το Ευαγγέλιον (=χαρμόσυνο άγγελμα) της σωτηρίας²³, ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας²⁴, ερμηνεύει σωστά το Ευαγγέλιο. Απευθύνεται κυρίως στην ελευθερία των προσώπων και προσπαθεί να κεντρίσει το φιλότιμό τους²⁵.

Ο καλός ποιμήν μιλάει τη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνεται. Χρησιμοποιεί τα μέσα που έχει στη διάθεσή του (σήμερα ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο-Internet) -υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι αυτά είναι συμβατά με το φρόνημα και το ήθος της Εκκλησίας- προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του, να μεταδώσει δηλαδή το Ευαγγέλιο.

Να τι γράφει ό Απόστολος μας στους Κορινθίους 9,19 :

19 Ἐλεύθερος γὰρ ὢν ἐκ πάντων πᾶσιν ἐμαυτὸν ἐδούλωσα, ἵνα τοὺς πλείονας κερδήσω· 20 καὶ ἐγενόμην τοῖς Ἰουδαίοις ὡς Ἰουδαῖος, ἵνα Ἰουδαίους κερδήσω· τοῖς ὕπο νόμον ὡς ὑπὸ νόμον, μὴ ὢν αὐτὸς ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον κερδήσω· 21 τοῖς ἀνόμοις ὡς ἄνομος, μὴ ὢν ἄνομος θεοῦ ἀλλ' ἔννομος Χριστοῦ, ἵνα κερδάνω τοὺς ἀνόμους· 22 ἐγενόμην τοῖς ἀσθενέσιν ἀσθενής, ἵνα τοὺς ἀσθενεῖς κερδήσω· τοῖς πᾶσιν γέγονα πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσω.²⁶

Ο καλός ποιμήν χρησιμοποιεί διαφόρους τρόπους ποιμαντικής δράσεως, όπως ο καλός γιατρός διάφορα φάρμακα, ανάλογα με το είδος και τη σοβαρότητα της αρρώστιας. Να τι υποδεικνύει στον μαθητή του Τιμόθεο: Κήρυξον τον λόγον, επίστηθι ευκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επιτίμησον, παρακάλεσον (=παρηγόρησον), εν πάση μακροθυμία και διδαχή²⁷. Άλλοτε χρειάζεται πολλή αγάπη μήπως τη περισσοτέρα λύπη καταποθή ο τοιούτος²⁸ και άλλοτε αυστηρότητα²⁹ πάλι για το καλό του ασθενούντος πνευματικά ή πλανωμένου.

Μερικές φορές χρειάζεται και ο έλεγχος δημοσία και όχι μόνον κατ' ιδίαν. ...τους αμαρτάνοντας ενώπιον πάντων έλεγχε, ίνα και οι λοιποί φόβον εχωσι³⁰ γράφει ο Απόστολος προς τον μαθητή του Τιμόθεο. Είναι περιπτώσεις που επιβάλλεται άμεση ενέργεια και αποστομωτική απάντηση, διότι οι ανυπότακτοι, ματαιολόγοι και φρεναπάται (=που εξαπατούν τα μυαλά των άλλων)³¹, κάνουν μεγάλη ζημιά. Στο να έχουν καλό αποτέλεσμα οι λόγοι και οι ενέργειες του ποιμένος βοηθεί το να είναι αυτός ακατηγόρητος³², το να μη βαρύνεται, δηλαδή, με λόγους και πράξεις για τις οποίες μπορεί να κατηγορηθεί, ούτε, ακόμη περισσότερο, με σκάνδαλα.

Μερικές φορές η θεραπεία είναι δύσκολη, επειδή άργησε ο ασθενής να πάει στον γιατρό³³. Άλλες φορές πάλι επιβάλλεται η αποκοπή του μέλους που νοσεί ανιάτως και κινδυνεύει να μολύνει, σαν τη γάγγραινα, και τα υγιή μέλη³⁴. Πάντως ο καλός ποιμήν ποτέ δεν απελπίζεται, αφού το ξυπνητήρι της συνειδήσεως μπορεί να λειτουργήσει μέχρι και την τελευταία στιγμή, που ο άνθρωπος έχει τα μάτια του ανοιχτά σ' αυτόν τον κόσμο.

Ας δούμε και ερμηνεία του γνωστού γραφικού χωρίου αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος³⁵. Εδώ ο Απόστολος εννοεί τον αιρετικό που επιμένει να δημιουργεί σκάνδαλα και διαιρέσεις στην Εκκλησία. Αυτόν πράγματι, αφού τον συμβουλεύσει ο ποιμήν μια-δυο φορές και δεν διορθώνεται, είναι καλύτερα να παύσει να ασχολείται μαζί του και να τον αποκόψει.

Εδώ φθάσαμε στο τέλος του σύντομου ταξιδιού με οδηγό τον μέγα Απόστολο των εθνών Παύλο. Ακούσαμε τι λέγει για τις αιρέσεις και τον τρόπο της αντιμετωπίσεώς των. Θα το συνοψίσουμε και θα το επαναλάβουμε: μόνον η συνειδητή ένταξή μας στη μάνδρα της Εκκλησίας μας παρέχει ασφάλεια από τους λύκους-αιρετικούς, οι οποίοι μάλιστα πολλές φορές εμφανίζονται με ένδυμα προβάτου.

Ας ευχηθούμε ο καλός Θεός, ο θέλων πάντας ανθρώπους σωθήναι, και εις επίγνωσιν αληθείας έλθείν³⁶, να φωτίζει με τις ευχές των πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου και πάντων των αγίων εμάς μεν να φυλάξουμε τον θησαυρό της πίστεως αγωνιζόμενοι και αγιαζόμενοι, τους δε μακράν της ποίμνης αιρετικούς και πλανωμένους να φωτίζει, ώστε να επιστρέψουν εν μετανοία στην αγκαλιά του στοργικού πατέρα, που τους περιμένει υπομονετικά.

 
 
1. Β' Κορ. 11, 28.
2. Ρωμ. 3, 29.
3. 'Εφ. 2,5
4. Α' Τιμ. 6, 3.
5. Α' Τιμ. 6, 10.
6. Πρβλ. Α' Τιμ. 1, 19.
7. Βλ. Καινή Διαθήκη, έκδ. Σωτήρ, 3-6-1993, σσ. 728
8. Α' Κορ. 11, 12.
9. Κολ. 1, 8.
10. κνηθόμενοι την ακοήν, λέγει ο Απόστολος μας, γράφοντας στον μαθητή του Τιμόθεο (Β' Τιμ. 4, 2).
11. Α' Τιμ. 1, 3.
12. Εφ. 5, 6.
13. Β' Κορ. 11, 13.
14. Φιλ. 1, 15.
15. Ρωμ. 16, 17-18.
16. Εφ. 4, 14.
17. Εβρ. 13, 9.
18. Εφ. 5, 7.
19. Εφ. 5, 11.
20. Γαλ. 1, 8.
21. Α' Κορ. 10, 24).
22. Ματθ. 18, 12-13.
23. Κορ. 1, 28.
24. Β' Τιμ. 2, 15.
25. Β' Κορ. 8, 8.
26. Α' Κορ. 9, 19-22.
27. Β' Τιμ. 4, 2.
28. Β' Κορ. 2, 6.
29. Α' Κορ. 4, 18-21.
30. Α' Τιμ. 5, 20.
31. Τίτ. 1, 10.
32. Τίτ. 2, 8.
33. Πρβλ. Εβρ. σ. 6.
34. Β' Θεσσ. 3, 6.
35. Τίτ. 3, 10-11.
36. Πρβλ. Α' Τιμ. 2,4.


Πηγη :www.egolpion.com

Απαγορεύει η Αγία Γραφή την προσφώνηση "Πατέρα"

Οι διάφορες αιρετικές ομάδες που εμφανίστηκαν τον 19ο και 20ο αιώνα στη Δύση κατηγορούν την Ορθόδοξη Εκκλησία, επειδή αποκαλεί τους Αγίους της ,αλλά και τους Ιερείς, με τον τίτλο < Πατέρες > ή < πάτερ > !
Όπως έχουμε δει σε πολλές περιπτώσεις, οι αιρετικές ομάδες, παραθέτουν τα χωρία της Αγίας Γραφής αποσπασματικά, αποκομμένα από τη συνάφεια, πολλές φορές ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΑ ( κακομεταφρασμένα ) για να δικαιολογήσουν τις απίστευτες πλάνες τους.
Έτσι επικαλούνται το χωρίο Ματθ , κεφ 23: 9
Εμείς όμως θα το παραθέσουμε ολόκληρο γιατί η Αγία Γραφή, ο Λόγος του Θεού, θα εκθέσει πάλι ανεπανόρθωτα τους ψευτοποιμένες των αιρέσεων και θα τους αναδείξει ως ΨΕΥΤΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥΣ.
Σημειώνουμε ότι η Ορθόδοξη ερμηνεία της Εκκλησίας τονίζει ότι κάποιοι όροι μέσα στην Αγία Γραφή έχουν απόλυτη σημασία, και οι ίδιοι όροι έχουν ( αλλού ) σχετική σημασία . Ας το δούμε λοιπόν αναλυτικά :
Ματθ , κεφ 23 , 6- 12 :

Τους αρέσουν οι καλύτερες θέσεις στα δείπνα και τα πρώτα καθίσματα στη συναγωγή, να τους χαιρετούν με σεβασμό στην αγορά και να τους φωνάζουν οι άνθρωποι < διδάσκαλε, ραββί > . Εσείς όμως να μη δεχτείτε να σας αποκαλούν < δάσκαλε >, γιατί ένας είναι ο ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ σας ο Χριστός και εσείς όλοι είστε αδελφοί. Και < πατέρα > μην ονομάσετε κανέναν στη γη, γιατί ένας είναι ο Πατέρας σας , ο ουράνιος. Μην ονομαστείτε < ηγήτορες , καθηγητές > , γιατί ο ηγέτης ( ηγήτορας , ο καθηγητής ) σας είναι ένας : ο Χριστός. Ο πιο σημαντικός από εσάς να είναι υπηρέτης σας.Γιατί όποιος υψώσει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί και όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του θα υψωθεί.

Αν ερμηνεύσουμε σχολαστικά και κατά γράμμα τις απαγορεύσεις του Ιησού, τότε όλοι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούμε τους τίτλους < δάσκαλος >, < πατέρας >, < καθηγητής >, είτε για τον ευατό μας  είτε για άλλους,είμαστε < καταδικασμένοι > από τον Χριστό ! Στην ουσία, όμως, μια τέτοια φρικτή, απάνθρωπη, σχολαστική ερμηνεία ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ το ΨΕΥΔΟΣ , την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, την ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑ που κρύβεται πίσω από τις ψεύτικες διδασκαλίες των αιρέσεων. 

Τι λέει όμως η Αγία Γραφή γι' αυτές τις απαγορεύσεις ; Είναι σχετικές ή απόλυτες ;
Ας δούμε και μερικά άλλα χωρία :
Ιωάννη , κεφ 13,  13 : Εσείς με φωνάζετε  Διδάσκαλε και Κύριε και σωστά το λέτε, γιατί είμαι !
Α' Κορινθίους , κεφ 8, 4- 6 : Σχετικά, λοιπόν, με το ζήτημα αν πρέπει να τρώμε τα ειδωλόθυτα , ξέρουμε ότι τα είδωλα  δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα μέσα στο κόσμο, κι ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΘΕΟΣ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ. Γιατί κι αν πράγματι υπάρχουν δυνάμεις, είτε στον ουρανό, είτε πάνω στη γη, που ονομάζονται ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ < θεοί > -  και πραγματικά οι < θεοί > αυτοί είναι πολλοί και οι < κύριοι > είναι πολλοί -  ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΡΑ ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ, Ο ΠΑΤΕΡΑΣ, που είναι ο δημιουργός των πάντων (  σύγκρινε : Ιωάννη, κεφ 1, 1 - 3  )και ο σκοπός της ύπαρξής μας και ΕΝΑΣ ΚΥΡΙΟΣ, Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, μέσω του οποίου δημιουργήθηκαν ΤΑ ΠΑΝΤΑ και δόθηκε σε εμάς η νέα ζωή ! 

Είναι , λοιπόν, ξεκάθαρο, ότι οι όροι < θεός > και < κύριος > είναι σε χρήση σε όλους τους λαούς, άρα υπάρχει ο ΕΝΑΣ και μοναδικός ΘΕΟΣ και ΚΥΡΙΟΣ των Χριστιανών, αλλά υπάρχουν οι  < θεοί > των πολυθεϊστικών θρησκειών και οι < κύριοι >, που συνήθως είναι οι ηγέτες των Κρατών. Άρα , όταν χρησιμοποιούμε μια λέξη, άλλοτε την χρησιμοποιούμε ΑΠΟΛΥΤΑ για να ονομάσουμε τον αληθινό Θεό και άλλοτε την χρησιμοποιούμε σχετικά για να ονομάσουμε άλλες περιπτώσεις. Για παράδειγμα :

-  Κύριε, φώναζε ο δούλος στο αφεντικό του. Μήπως αμάρτανε , επειδή ένας είναι ο Κύριος ; Μήπως θεωρούσε το αφεντικό του ως < θεό > ;

-  Κύριε τάδε, προσφωνούμε σε ομιλίες, διαλέξεις, δικαστήρια, κάθε άνθρωπο; Διαπράττουμε αμάρτημα  που χρησιμοποιούμε τη λέξη < κύριος >, που αποδίδεται μόνο στο Θεό ; Όχι, βέβαια ! Γιατί το χρησιμοποιούμε με σχετική έννοια...

-  Κύριε, φωνάζει ο μαθητής το δάσκαλό του, τον καθηγητή του. Μήπως και αυτό είναι αμάρτημα ; Όχι, γιατί χρησιμοποιούμε τον όρο σχετικά, και όχι απόλυτα !

-  Πατέρα , προσφωνούμε τον φυσικό μας πατέρα. Μήπως είναι αμάρτημα ; Μήπως το απαγόρευσε ο Χριστός ; Μήπως αρνούμαστε τον Χριστό ; Ουράνιος Πατέρας ( απόλυτα ) είναι μόνο ο Θεός, αλλά με σχετική έννοια πατέρες  είναι οι φυσικοί γονείς μας και  πνευματικοί μας πατέρες είναι οι Απόστολοι, οι Άγιοι, οι Επίσκοποι, οι Ιερείς κλπ.

-  δάσκαλος και καθηγητής ( δύο λέξεις , που φαινομενικά απαγόρευσε ο Χριστός στους χριστιανούς ) χρησιμοποιούνται από όλους μας στο σχολείο και στο Πανεπιστήμιο,γιατί έχουν σχετική έννοια, όχι απόλυτη. Κανένας δεν θεωρεί τους δασκάλους τους ή τους καθηγητές του ως < θεούς >, ώστε να συγκριθεί με τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟ, ΚΑΘΗΓΗΤΗ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΗΓΕΤΗ, ΠΑΤΕΡΑ, τον ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ.

Το συγκλονιστικό είναι ότι ήδη στη πρώτη Εκκλησία υπήρχαν ( παρά τη φαινομενική απαγόρευση ) ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ !

Α' Κορινθίους, κεφ 12,28 :  Γι' αυτό στην ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ο Θεός ( Σημείωση : ο Ιησούς Χριστός έκανε την τοποθέτηση! Άλλη μια ταύτιση του Θεού με τον Ιησού Χριστό )  τοποθέτησε  τον καθένα στην ορισμένη θέση του : πρώτα έρχονται οι Απόστολοι, σε δεύτερη θέση οι προφήτες, σε τρίτη οι ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ...

 Δηλαδή η < απαγόρευση > είναι μόνο για το < πάτερ > ;  Το χωρίο που επικαλούνται < απαγορεύει > και τη χρήση του όρου < διδάσκαλοι > και < καθηγητές > ,ενώ συνειρμικά < απαγορεύεται > και η χρήση της λέξης  < κύριε > ! Αλλά η Εκκλησία χρησιμοποιεί τον όρο < διδάσκαλοι > στα πρωτοχριστιανικά χρόνια και αναφέρεται μέσα στη Καινή Διαθήκη !

ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ ΟΤΙ :

Οι αιρέσεις ΑΠΟΚΟΒΟΥΝ τα χωρία της Αγίας Γραφής και τα παρουσιάζουν ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΑ

Οι αιρέσεις δεν έχουν το ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ και γι' αυτό συνεχώς ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Οι αιρέσεις , ερμηνεύοντας σχολαστικά και κατά γράμμα τα λόγια της Αγίας Γραφής, σκοτώνουν το Πνεύμα των ιερών κειμένων  και ομοιάζουν με τους Γραμματείς και Φαρισαίους της Καινής Διαθήκης. Οδηγούν τα μέλη τους σε μια ψυχοκτόνα , επιφανειακή γνώση της Αγίας Γραφής, ενώ χάνουν την ΟΥΣΙΑ που είναι η συνεχής νοερή, καρδιακή προσευχή, η ταπείνωση, η εσωτερική κάθαρση μέσω των 7 Μυστηρίων της Εκκλησίας.

4. Η σωστή χρήση των όρων της Αγίας Γραφής  και η διαφοροποίηση της ( ΑΠΟΛΥΤΗ και ΣΧΕΤΙΚΗ έννοια ) ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ότι πραγματική η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει τον άλλο Παράκλητο, το Πνεύμα της Αληθείας, που την οδηγεί ΑΙΩΝΙΑ στην ΑΛΗΘΕΙΑ. Η Ορθόδοξη πίστη δεν εξαρτάται από προσφωνήσεις και εξωτερικούς τύπους, αλλά από τη μετοχή στα 7 ΜΥΣΤΗΡΙΑ που της παραδόθηκαν και που οδηγούν στην ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ. Αλίμονο αν ήταν αμαρτία η χρήση των όρων < κύριε >, < δάσκαλε >, < πάτερα, πάτερ >, < καθηγητή > ! Η παρερμηνεία από τις αιρετικές ομάδες των χωρίων της Αγίας Γραφής, αποδεικνύει, ότι έχουν παρασυρθεί από πνεύματα πλάνης, μετασχηματισμένα σε < αγγέλους φωτός >. Κάθε τίμιος , ειλικρινής Χριστιανός, που αγαπά τον Χριστό και την Αγία Γραφή, πρέπει να διαχωρίσει τη θέση του από αυτές τις πλανεμένες ερμηνείες και να έρθει στο Σώμα του Χριστού, την ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ, Εκκλησία, την Ορθόδοξη. Γιατί η Αγάπη και το Έλεος της Εκκλησίας  είναι πάνω από το γράμμα του σχολαστικού νόμου των αιρέσεων !

Αλλά θα επανέλθουμε, ώστε να αποκαλυφθούν και οι άλλες πλάνες των ευαγγελικών, πεντηκοστιανών, δήθεν χαρισματικών αιρέσεων, καθώς και οι πλάνες της Σκοπιάς και των άλλων αμερικανόφερτων αιρέσεων.


Πηγη : http://clubs.pathfinder.gr

Η ΓΙΟΓΚΑ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

                                       
                          

 Τα όσα θα εκτεθούν παρακάτω δεν έχουν σκοπό να φοβίσουν τους λάτρεις της γιόγκα και του διαλογισμού (ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει και πράττει, σε νόμιμα πλαίσια, αυτό που νομίζει σωστό), αλλά να πληροφορήσουν για εκείνα που οφείλουν να γνωρίζουν οι ασκούμενοι και ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΤΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΙ. Ακόμη θέλουμε να επισημάνουμε ότι δεν πρόκειται για ένα αθώο παιχνίδι χαλάρωσης και δεν θυμίζουν οι επιδόσεις των γιόγκι αθλοπαιδιές, αλλά έχει να κάνει με θρησκεία και μεταφυσικό χώρο και ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ, όπως επισημαίνουν ειδικοί μελετητές στο χώρο της αθλητιατρικής [βλέπε Χρήστου Ταγαράκη: «Είναι η γιόγκα σωματική άσκηση-γυμναστική;», εκδόσεις Διάλογος, Αθ. 2010, και από www.antibaro.gr/article/611. Ο συγγραφέας είναι βραβευθείς ερευνητής αθλητιατρικής, στο Γερμανικό Πανεπιστήμιο Αθλητισμού Κολωνίας, στην Γερμανία]
 Όπως θα διαπιστώσουν μάλιστα οι αναγνώστες, οι πηγές από τις οποίες αντλούμε τα στοιχεία που αναφέρουμε δεν είναι τυχαίες, αλλά πρόκειται για μεγάλα ονόματα διδασκάλων της άπω ανατολής και από συγγραφείς που σπατάλησαν πολλά χρόνια από τη ζωή τους στη μελέτη της ινδουιστικής φιλοσοφίας, του αποκρυφισμού και του αθλητισμού.


 Γιόγκα σημαίνει λοιπόν «ένωση», αλλά στα σανσκριτικά σημαίνει και «ασπίδα» (λατινικά: jugum), δηλαδή αναζήτηση προστατευτικής δύναμης (βλ. “Kurt E. Koch, “Το αλφάβητο του αποκρυφισμού”, εκδ. Στερέωμα, 1993, σελ. 210). Έχει σκοπό, με διάφορες τεχνικές που περιλαμβάνει, να ενώσει τον άνθρωπο με το θείο στοιχείο που υπάρχει μέσα του. Οι αρχές της γιόγκα ανευρίσκονται στις Ουπανισάδες και την Μπαγκαβάτ-Γκιτά, ινδουιστικά ερμηνευτικά θρησκευτικά κείμενα το πρώτο και μεγάλης αξίας ιερό για τον Ινδουισμό βιβλίο το δεύτερο. Έχει επομένως η γιόγκα απωανατολίτικη προέλευση και, όπως θα διαπιστώσουμε, το περιεχόμενό της διαφέρει πλήρως από εκείνο του Χριστιανισμού.

 Σκοπός της γιόγκα είναι η απελευθέρωση κάθε ψυχής από τα δεσμά της, δηλαδή από το σώμα (που το θεωρούν δευτερεύον στοιχείο του ανθρώπου) και από την μετεμψύχωση, τους «πάμπολλους στους αιώνες κύκλους γεννήσεων και θανάτων, με τελικό προορισμό να γυρίσει και να ενωθεί με τον Ωκεανό του Απείρου, το Θεό, απ’ όπου ξεκίνησε το ταξίδι της» (Σουάμι Βιβεκανάντα, “Γιόγκα”, εκδ. Δίβρης, Αθ. 1983, σελ. 21). Έχει καθαρά δηλαδή θρησκευτικό περιεχόμενο η γιόγκα και δεν νοείται, όπως παρουσιάζεται σκόπιμα στη Δύση -για να μην γίνει αντιληπτή ως θρησκευτικό σύστημα που είναι- σαν γυμναστικές ασκήσεις υγείας, ευεξίας, δύναμης και χαλάρωσης. Έτσι όμως, σύμφωνα με τους ινδουιστές, υποδουλώνει και πάλι στο εγωιστικό και υλικό νόημα τον άνθρωπο, στην ενδοκοσμική επιθυμία του που αυτήν προσπαθεί να αποφύγει, και χάνει τον υψηλό στόχο της απελευθέρωσης (βλ. Δημ. Πετριλιώτη, “Θρησκευτικά Β΄Λυκείου”, εκδ. Σαββάλας, 1998, σελ. 211). Στην Ινδία, πράγματι, θεωρούν ανάρμοστη συμπεριφορά το να παρουσιάζουν στη Δύση ορισμένοι επιτήδειοι την γιόγκα και το διαλογισμό ως γυμναστικές μόνο ασκήσεις, για ευεξία και ψυχολογική εκτόνωση, αφού πρόκειται για αναπόσπαστο μέρος του Ινδουισμού και του Βουδισμού.


 Η Γιόγκα και ο διαλογισμός, ενώ σε Ευρώπη και Αμερική παρουσιάζεται φαινομενικά με τη μορφή τεχνικών αναπνοής και γυμναστικών ασκήσεων, συνδυάζεται παράλληλα με συγκέντρωση της προσοχής σε ένα σημείο και απαγγελία του “Ωμ”, που ως “Μάντρα” είναι όμως επίκληση ινδουιστικών θεοτήτων και επαναλαμβάνεται με τη μορφή συνήθως μιας ιερής συλλαβής. Θεωρούν έτσι οι δάσκαλοι της γιόγκα ότι οδηγούνται στον έλεγχο της συνείδησης και του σώματος και στην ένωση με το Υπέρτατο Ον. Οι πιστοί χριστιανοί επομένως, ή ακόμη και μουσουλμάνοι, ή ακόλουθοι άλλων θρησκειών, θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι εισέρχονται έτσι σε θεωρία και πρακτική διαφορετικής από τη δική τους θρησκευτικής φιλοσοφίας, την οποία ενδεχομένως δεν θα ήθελαν να ακολουθήσουν. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΕΝΤΕΧΝΑ ΣΥΧΝΑ ΑΠΟΣΙΩΠΑΤΑΙ από επαγγελματίες καθοδηγητές, που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι ούτε καν γνήσιοι ινδουιστές.


 Η γιόγκα δεν δέχεται Τριαδικό Θεό και έχει όπως προείπαμε σαν κύρια διδασκαλία τη μετενσάρκωση, για την οποία θα αναφερθούμε παρακάτω. Οδηγεί μάλιστα τον άνθρωπο σε αρκετές περιπτώσεις στον αποκρυφισμό, αφού οι νέες δυνάμεις που αποκτά κανείς σε προχωρημένα στάδια -όπως είναι η αιώρηση, τα προαισθήματα, η έξοδος της ψυχής από το σώμα, η όραση από απόσταση, τα χρώματα που βλέπει κ.α.- είναι και δυνάμεις της μαγείας. Έτσι, «ο άνθρωπος εκείνος που ανακάλυψε και έμαθε να χειρίζεται τις εσωτερικές δυνάμεις, μπορεί να θέσει όλη τη φύση κάτω από τον έλεγχό του», ισχυρίζεται ο Βιβεκανάντα στη ‘Γιόγκα’ του (σελ. 39). Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες μέντιουμ, που τονίζουν ότι ξεκίνησαν την καριέρα τους όταν ασκήθηκαν στο διαλογισμό (βλ. π. Σεραφείμ Ρόουζ, “Η ψυχή μετά τον θάνατο”, εκδ. Μυριόβιβλος, Αθ. 2003, σελ. 172 κ.ε.). Οι ίδιοι οι νεοεποχίτες, που χρησιμοποιούν συχνά τη γιόγκα και τον διαλογισμό, παραδέχονται ότι αυτά τα συστήματα επιφέρουν, σε ανώτερο επίπεδο, “αόρατες επιρροές”. Αυτό γίνεται, γιατί με το διαλογισμό ανοίγουμε τους εαυτούς μας με τη θέλησή μας, εκ προθέσεως (βλ. Henry Reed, Ph D., “Έντγκαρ Κέυση, Η διοχέτευση του ανώτερου εαυτού”, εκδ. Βουλούκου, Αθήνα 1992).


 Έχουν άλλωστε παρατηρηθεί στους ασκούμενους «τρεμούλες, ζαλάδες, μουδιάσματα, βόμβοι» και τύφλωση, και αυτά δεν είναι δικές μας εκτιμήσεις, αλλά του προέδρου της Αμερικανικής Ακαδημίας Ασιατικών Μελετών και του Εθνικού Κολλεγίου του Παν/μίου της Βομβάης και του Μαντράς, καθηγητή Έρνεστ Γουντ (Ernest Wood, “Εισαγωγή και Ανάλυση στην Επιστήμη της Γιόγκα”, εκδ. Πύρινος Κόσμος, Αθ. 1977, σελ. 109). Είναι μάλιστα γνωστό ότι την γιόγκα ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ Η ΥΠΟΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, ενώ αντίθετα κίνηση υπάρχει λ.χ. στο βάδισμα, την ποδηλασία, τα αθλητικά παιχνίδια, την κολύμβηση κ.λπ. Για κάποιους επομένως που δεν αθλούνται και διάγουν καθιστική ζωή, η γιόγκα δεν θα ωφελήσει στην υγεία τους, ενώ αντίθετα μπορεί να αποβεί επιζήμια αν παραταθεί νομίζοντας ότι έτσι γυμνάζονται. Αυτό γιατί δεν περιλαμβάνει αερόβια προσπάθεια -όπως δέχεται για την υγεία η βιοϊατρική και η αθλητιατρική- για βελτίωση της φυσικής κατάστασης, αλλά μόνο στατικές ασκήσεις. Η αερόβιου τύπου δυναμική άσκηση είναι άλλωστε που επιδρά στην καλή εγκεφαλική λειτουργία, την καλή ψυχολογική κατάσταση και την πρόληψη των συμπτωμάτων της γήρανσης και όχι οι καθιστικές ασκήσεις τύπου γιόγκα (βλ. Χρήστου Ταγαράκη, όπου ανωτέρω, σελ. 14,15).


 Η Γιόγκα παρέχει εξάλλου τις εξής αρνητικές επιπτώσεις στον άνθρωπο: 


 α) ΑΥΤΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΘΕΩΣΗ: «Όταν ο άνθρωπος έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την ανάλυση του ίδιου του μυαλού του, …..με κάτι που είναι από τη φύση του αιώνια αγνό και τέλειο, δεν θα είναι πια δυστυχισμένος». Ο Γιόγκι που έχει μάθει να ελέγχει την Πράνα (τις δυνάμεις του σύμπαντος) «γίνεται σχεδόν παντοδύναμος, σχεδόν παντογνώστης» (Βιβεκανάντα, σελ. 36 και 58), και «το πιο κοινό αίσθημα που δοκιμάζει ο φωτιζόμενος είναι ότι έχει σχεδόν τέλεια γνώση όλων των πραγμάτων, ότι επέτυχε δηλαδή την Παντογνωσία», εννοείται από μόνος του (Ramacharaka, “Γιόγκα”, εκδ. Ιδρεία, 1967, σελ. 62).


 (β) ΜΑΓΕΙΑ: «Όταν ο Γιόγκι γίνει τέλειος, τίποτε δεν θα υπάρχει στη φύση που να μη είναι κάτω από τον έλεγχό του. Αν διατάξεις τους θεούς ή τις ψυχές που έφυγαν να έρθουν, θα έρθουν στην προσταγή σου. Όλες οι δυνάμεις της φύσεως θα τον υπακούουν σαν σκλάβοι του». και ακόμη: «Όταν ένας Γιόγκι διαβάζει τις σκέψεις των άλλων ανθρώπων ή βλέπει υπερσυνειδητά αντικείμενα, τα βλέπει σε ένα άλλο είδος διαστήματος που λέγεται Τσιττά-κάσα, το διανοητικό διάστημα». Και: «Στην απλή Πραναγιάμα υπάρχει ιδρώτας, στη μεσαία τρεμούλιασμα του σώματος και στην ύψιστη αιώρηση του σώματος» (Βιβεκανάντα, σελ. 57, 71, 103). Στην Hatha γιόγκα, αλλά και στον τρίτο και τέταρτο ιδιαίτερα βαθμό ενασχόλησης με τη γιόγκα, παρουσιάζονται υπερφυσικά φαινόμενα, όπως παρατηρούνται και στους Θιβετιανούς γιόγκι, που διδάσκουν την ύπνωση, τηλεκίνηση, ελεγχόμενη τηλεπάθεια, ανύψωση, έξοδο της ψυχής από το σώμα κ.α. (βλ. Kurt E. Koch, σελ. 210-215)


 (γ) ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΣΥΓΧΥΣΗ: Οι ιδρυτές θρησκειών (Μωάμεθ, Χριστός κ.λπ.) υπήρξαν απλά μεγάλοι γιόγκιν, διδάσκουν οι διδάσκαλοί τους. Μάλιστα και ο Χριστός δεν αντιμετωπίζεται ως Θεός, αλλά σαν απλός άνθρωπος όπως εμείς, που έφτασε όμως και κέρδισε την υπερσυνειδησία. Έτσι, «ο αληθινά αφοσιωμένος θ’ αναγνωρίσει ότι Εκείνος, που ήταν το ιδεώδες του στη ζωή, λατρεύεται σε όλα τα ιδανικά, απ’ όλα τα δόγματα, με όλα τα ονόματα, και μέσα απ’ όλες τις μορφές» (Βιβεκανάντα, σελ. 96, 97, 158).


 (δ) ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΟΝΟ ΩΣ ΨΥΧΗΣ και όχι ως ψυχοσωματικής ύπαρξης, όπως δέχεται ο Χριστιανισμός: «ΕΣΕΙΣ είστε η ψυχή και το σώμα είναι ένα κομμάτι σας, που είναι προσωρινό και όχι πραγματικό…. Και κάποτε θα το αποβάλλετε». «Ο εαυτός σας είναι π ν ε ύ μ α και όχι το σώμα σας, το οποίο, όσο κι αν είναι ένα χρήσιμο και βολικό περίβλημα, δεν αποτελεί και μέρος του πραγματικού Ε α υ τ ο ύ σας» (Ramacharaka, σελ. 201,202).


 (ε) ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ, όπως: -Το ανώτερο εγώ του ανθρώπου είναι υπερβατικό χωρίς αρχή και τέλος, δεν υπάρχει γέννηση και θάνατος. -Παράδεισος και κόλαση δεν είναι παρά προϊόντα του ανθρωπίνου πνεύματος. –Γιόγκα σημαίνει σύνθεση του φυσικού και του μεταφυσικού σύμπαντος κ.α. (βλ. Kurt E. Koch, σελ. 211). -Πιστεύει ακόμη η γιόγκα στον σκληρό και απρόσωπο νόμο του ΚΑΡΜΑ (συσσώρευσης έργων) και στην ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ, που πόρρω απέχουν από τη χριστιανική Αποκάλυψη. Οι εσφαλμένες αυτές διδασκαλίες προϋποθέτουν την εκμηδένιση του φυσικού σώματος, απορρίπτουν την ανάσταση και τον Τριαδικό Θεό, ενώ πιστεύουν ότι η ψυχή ταξιδεύει και ζει ευτυχισμένα από μερικά χρόνια μέχρι χιλιάδες χρόνια μετά θάνατον, για να επιστρέψει, στη συνέχεια, σε κάποιο φυτό, ζώο ή άνθρωπο, ώστε μετά από ‘άπειρες’ αναγεννήσεις να σωθεί η ψυχή, χαμένη στον απρόσωπο ωκεανό της Νιρβάνα. Οι άνθρωποι, σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, γεννιούνται φτωχοί, άρρωστοι, στο περιθώριο κ.λπ. γιατί σε προηγούμενη ζωή τους υπήρξαν κακοί, άδικοι, εκμεταλλευτές κ.α. Άρα, πρέπει να δεχθούν την άσχημη κατάστασή τους για να εξιλεωθούν σε επόμενη ζωή. Έτσι βέβαια παραλύεται εξαιτίας εσφαλμένων θρησκευτικών πεποιθήσεων η ανάγκη για αλλαγή, για επανάσταση, ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη, για νέες κατακτήσεις κ.λπ. Και ακολουθεί κανείς το μοιραίο και το τέλμα χωρίς αντίρρηση. Η θεωρία της μετεμψύχωσης ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΤΗΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΒΙΑ και κάθε δικτάτορα, πολιτικό, κοινωνικό ή θρησκευτικό, εφόσον εκείνος γεννήθηκε για να ηγείται και οι υπόλοιποι για να εξιλεωθούν από εγκλήματα προηγουμένων μετενσαρκώσεων. Στο Χριστιανισμό η σωτηρία είναι αντίθετα χάρη, δωρεά του Θεού δια Ιησού Χριστού, και όχι αυτοκατάκτηση, αλλιώς η σταυρική θυσία του Κυρίου θα ήταν άχρηστη. Εξάλλου, ο απ. Παύλος ξεκαθαρίζει: «Οι άνθρωποι μια φορά πεθαίνουν και ύστερα έρχεται κρίση» (Εβρ. 9,27), ενώ ο Χριστός, απευθυνόμενος στον δεξιό ληστή πάνω από το σταυρό, τον διαβεβαιώνει: «ΣΗΜΕΡΑ θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο» (Λουκ. 23,23) και δεν του λέει, φυσικά, «Περίμενε και σε μερικές χιλιάδες γεννήσεις και θανάτους θα είμαστε και πάλι μαζί» (βλ. και Μιχαήλ Χούλη, “Σύγχρονες αιρέσεις και παραθρησκευτικές λατρείες στην Ελλάδα”, Ιεράς Μητροπόλεως Σύρου, Σύρος 2002, σελ. 77-80/ 84-89).


 Κάποιοι βέβαια μπορεί να ρωτήσουν: “Τι σχέση έχουν όλα αυτά με εμάς; Εμείς ενδιαφερόμαστε μόνο για την πρακτική πλευρά της γιόγκα, την χαλάρωση και αποφόρτιση που παρέχει, και δεν ασχολούμαστε με την θεωρητική φιλοσοφία της”. Η απάντηση, όπως μέχρι σήμερα έχει φανεί εμπειρικά, είναι η εξής: Έχει παρατηρηθεί ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, μέσω των πρακτικών ασκήσεων γιόγκα, σιγά-σιγά ο ασκούμενος μυείται στην απωανατολίτικη φιλοσοφία και απομακρύνεται, ίσως ασυνείδητα στην αρχή, από την ελληνική παράδοση και ζωή, από την Εκκλησία, από την πίστη στον Ιησού Χριστό ως μοναδικό Μεσσία και Υιό του Θεού. Το ημίφως, η κατάλληλη ατμόσφαιρα στο φως των κεριών, η αυτοβύθιση, οι συγκεκριμένες στάσεις σώματος, οι τεχνικές αναπνοής, οι ιερές συλλαβές που δίδονται κατά το διαλογισμό, οι θεωρίες περί “ροής ενέργειας” στον οργανισμό, ανοίγματος κέντρων “τσάκρα”, δύναμη της “κουνταλίνι” κ.λπ. -που είναι και καθαρά αντιχριστιανικές διδασκαλίες- οδηγούν σταδιακά τον ασκούμενο στην ινδουιστική και βουδιστική φιλοσοφία.


 Από παραπληροφόρηση ακόμη, ή και σκόπιμα, κάποιοι παρουσιάζουν τον Ησυχασμό της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως χριστιανική γιόγκα. Διαφέρουν όμως οι έννοιες αυτές ριζικά. Η γιόγκα περιλαμβάνει αντίθεση μεταξύ σώματος και ψυχής, ύλης και πνεύματος, ενώ θεωρεί ότι ο άνθρωπος στην ουσία σώζεται από μόνος του. Ο Ησυχασμός αντίθετα είναι άσκηση και προσευχή με σκοπό την κατά χάριν ένωση του νοερώς προσευχόμενου ανθρώπου με το Θεό, χωρίς να χάνεται η συνείδηση, και ενώ εξακολουθεί να βιώνει -και να παραμένει ο πιστός- το Χριστολογικό, Τριαδολογικό και κοινωνικό-αγαπητικό περιβάλλον της εκκλησιαστικής και μυστηριακής ζωής. Στην χριστιανική ζωή εξάλλου ο Χριστός είναι το Α και το Ω, ενώ ο πιστός σχετίζεται μ’ Αυτόν μέσω της Θ. Κοινωνίας, της ταπείνωσης και των έργων αγάπης (βλ. και Νικόλαου Νευράκη: “Χριστιανισμός και Θρησκεύματα”, Αθ. 1999, σελ. 138-139).


 Τέλος, γιατί αλήθεια χρειάζονται κάποιοι, ενώ θεωρούν τους εαυτούς τους χριστιανούς, ινδουιστική καθοδήγηση και mantras και ασιατικό διαλογισμό για να ηρεμήσουν και να χαλαρώσουν; Τίποτε δεν γνωρίζουν από μελέτη της Αγίας Γραφής, τη βοήθεια του Χριστού μέσω της Θείας Λειτουργίας και τη δύναμη της προσευχής; Αν χρησιμοποιούσαν τις ώρες που δαπανούν στο διαλογισμό, για να προσευχηθούν θερμά στο Θεό, τα αποτελέσματα στη ζωή τους θα ήταν διαφορετικά και πραγματικά θα βίωναν ελπίδα, πίστη και χαρά σε μεγάλο βαθμό. Ας θυμίσουμε ότι η υποδούλωση σε ασφυκτικές πνευματικά δυνάμεις δεν είναι δύσκολο, αν δεν προσέξουν, να συμβεί στη ζωή των ανθρώπων και πως, ο απόστολος Παύλος, γνώστης των αδυναμιών μας και της σύγχυσης που απειλεί καθημερινά την ανθρωπότητα, προειδοποιεί: «Ο Χριστός μάς απελευθέρωσε για να είμαστε ελεύθεροι. ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΑΝΑΜΠΑΙΝΕΤΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΖΥΓΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ» (Γαλ. 5,1).



 Πηγη : egolpion.com