Του Ιωάννη Παντίου
Ο
κ.Αλκιβιάδης Τζελέπης γνωστός αντιτριαδίτης, στο βιβλίο του «το σύμβολο της πίστεως και ανωτερότητα της
Βίβλου» ανοίγει διάφορα θέματα πίστεως, ένα από αυτά είναι και το σύμβολο
της πίστεως και οι δύο πρώτες οικουμενικές συνόδους από τις οποίες γράφτηκε το
σύμβολο της πίστεως. Ο κ.Τζελέπης θεωρεί
ότι οι συνοδοί τότε γινόντουσαν όχι για να λύσουν πνευματικά προβλήματα που
υπήρχαν τότε, αλλά για να διορίζουν και να αφαιρέσουν Ιεράρχες κατά την
προτίμηση των τότε αυτοκρατόρων. Βέβαια αυτό είναι μέγα ψέμα όπως θα
αποδείξουμε στη συνέχεια. Αυτή τη θεωρία ο κ.Τζελέπης (όπως και τις περισσότερες)
τις υιοθετεί από τον ΠΡΩΗΝ αρχιμανδρίτη
Στυλιανού Χαραλαμπάκη, ο οποίος
ερωτεύτηκε τον προτεσταντισμό.
Στο άρθρο αυτό θα απαντήσουμε με ιστορίες πηγές στους
ανιστόρητους ισχυρισμούς του κ.Τζελέπη σχετικά με το σύμβολο της πίστεως και
τις δύο πρώτες οικουμενικές συνόδους. Ελπίζουμε με τη χάρη του Θεού να ασχοληθούμε
αργότερα και με άλλα θέματα που υπάρχουν στο βιβλίο του. Ο κ.Αλκιβιάδης πριν ξεκινήσει να μας παρουσίαση τις
ανιστόρητες πηγές για το σύμβολο της πίστεως, κάνει έναν άσχετο υπαινιγμό για
την σύνοδο επί Πατριάρχη Μέγα Φωτίου. Γράφει επί λέξει:
«Και η τελευταία οικουμενική σύνοδος, συνεκλήθη στην Κωνσταντινούπολη κατά τα έτη 879-880 μ.χ. επί πατριαρχίας Φωτίου του Μεγάλου. Η τελευταία Σύνοδος αποτελεί μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ανατολικής εκκλησίας, καθόσον οι Πατριάρχες αναλλάσσονταν στον πατριαρχικό θρόνο σε μικρά χρονικά διαστήματα και ανάλογα με τις πεποιθήσεις του εκάστοτε αυτοκράτορα, εάν αυτός ήταν εικονολάτρης η εάν ήταν εικονομάχος».
ΑΠΑΝΗΤΣΗ: από τις πρώτες λέξεις που έχει γράψει ο κ.Τζελέπης, αμέσως καταλάβαμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο ο οποίος την ιστορία την έχει δει μόνο από κιάλια. Οι ισχυρισμοί αυτοί, ότι οι Πατριάρχες αναλλάσσονταν στον πατριαρχικό θρόνο σε μικρά χρονικά διαστήματα ανάλογα με τις πεποιθήσεις του εκάστοτε αυτοκράτορα, εάν αυτός ήταν εικονολάτρης η εάν ήταν εικονομάχος, είναι εντελώς ανιστόρητοι και θεωρούνται απάτη της Εκκλησιαστικής ιστορίας. Όντως οι Πατριάρχες αναλλάσσονταν στον πατριαρχικό θρόνο σε μικρά χρονικά διαστήματα, αλλά όχι για το λόγο που μας παρουσίασε στο βιβλίο του ο κ.Τζελέπης. Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από το 846 έως το 857 η 858 για 12 χρονια ήταν ο Ιγνάτιος, και αυτοκράτορας ήταν ο Μιχαήλ Γ΄ . Το 858 κατέβηκε από το πατριαρχικό θρόνο όταν ο πατριάρχης Ιγνάτιος απαγόρευσε τη Θεία Κοινωνία στον Βάρδα ο οποίος ήταν σύμβουλος του αυτοκράτορα Μιχαήλ.
«Διώκησε
την Εκκλησίαν έτη ένδεκα μέχρι της 23 νοεμβρίου 857, ότε καταβιβάσας αυτόν του
θρόνου ο καἰσαρ Βάρδας, αδελφός της αὐτοκρατείρας Θεοδώρας και σύμβουλος του αὐτοκράτορος
Μιχαήλ, ως εμποδίσαντα αὐτόν της κοινωνίας των θείων μυστηρίων δια
φημιζόμενοόν τι κανονικόν παράπτωμα του Βάρδα, πιθανώς μη ἀποδεδειγμένον, ενέκλεισεν
εις τινα μονήν ἐπί της νήσου Τερεβίνθου και κατόπιν ἐξώρισεν εις Μιτυλήνην». (Μανουήλ
Γεδεών πατριαρχικοί πίνακες
Κωνσταντινουπόλεως σελ. 279).
«Ο Ιγνάτιος, αὐστηρός μοναχός, δι’ ἰθικάς
παρεκτροπάς (σχέσεις του Βάρδα μετά της νύμφης αυτου Ευδοκίας, συζύγου του
αποθανοντος υίου αυτου) ηρνήθη εις τον πανίσχυρον κυβερνήτην του κράτους την
θείαν κοινωνίαν κατά την εορτήν των Επιφανίων (857 η 858)» Και στην
συνέχεια λέει: «Δια τούτου ο
Βαρδας κατηγόρησε τον Ιγνάτιο ως ένοχον εσχάτης προδοσίας, κατεβίβασεν αυτόν
του πατριαρχικου θρόνου». (Εκκλησιαστική Ιστορία
Β.Στεφανίδη 7η έκδοση σελ. 346).
Όπως
βλέπουμε αγαπητοί αναγνώστες, η εκκλησιαστική ιστορία ΔΕΝ κάνει καμιά μα καμιά αναφορά για εικονομαχία η εικολολατρεία
μεταξύ του αυτοκράτορα Μιχαήλ και του πατριάρχη Ιγνατίου όπως επικαλείται ο αγαπητος κ.Τζελέπης, αλλά κάνει λογο μεταξύ Βάρδα
και Ιγνατίου, ο οποίος Βάρδας κατηγόρησε τον πατριάρχη Ιγνάτιο
ως ένοχο εσχάτης προδοσίας για διάφορα θέματα, όπως και για το λόγο να του
απαγορεύσει τη Θεία Κοινωνία.Το 858 πήρε την θέση στον πατριαρχικό θρόνο ο Μέγας Φώτιος για 9 χρόνια ως το 867. Στο κρίσιμο αυτό σημείο, ανέβηκε στο βυζαντινό θρόνο ο Βασίλειος Α΄ (867-886). Άνθρωπος χωρίς ηθικούς φραγμούς και υπέρμετρα φιλόδοξος, δολοφόνησε τον Βάρδα και τον ίδιο τον πατριό του, τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ για να πετύχει το στόχο του.
«Δέκατον έτος ποιμαίνων την Εκκλησίαν ο ιερός Φώτιος, επειδή πραχύν χρόνον μετά την εις τον αυτοκρατορικόν θρόνον ανάβασιν, εκώλυσε τον Μακεδόνα Βασίλειον της κοινωνίας των αχράντων μυστηρίων, κατεβιβάσθη από του θρόνου υπο του αυτοκράτορος τούτου, κατά τα τέλη του σεπτεμβρίου του 867, και εξωρίσθη εις το μοναστήριον Σκέπην, στερηθείς, ο και χείριστον εφαίνετο σοφώ πατριάρχη, της βιβλιοθήκης αυτου» (Μανουήλ
Γεδεών πατριαρχικοί πίνακες
Κωνσταντινουπόλεως σελ. 282).
«Μετ’ ου πολύ ο Βασίλειος ο Μακεδών
καταλαβών τον θρόνον του υπ’ αυτου φονευθέντος Μιχαήλ, τελευτώντος σεπτεμβρίου
του 867, έπαυσε τον Φώτιον». (Μανουήλ Γεδεών
πατριαρχικοί πίνακες Κωνσταντινουπόλεως
σελ. 287).
Και σε αυτή
την περίπτωση αγαπητοί αναγνώστες η ιστορία ΔΕΝ αναφέρει τίποτα για
εικονομαχία η εικολολατρεία μεταξύ του αυτοκράτορα και τον πατριάρχη, αλλά και
πάλι είναι άλλος ο λόγος της εκθρόνισης του πατριάρχη Φώτιου από αυτά που μας
παρουσιάζει κ.Τζελέπης ως δήθεν ιστορική πηγή. Έτσι βλέπουμε ότι επανεγκαταστάθηκε ο Ιγνάτιος το 867 ως το 877 οπου και απεβίωσε.
«867 διήρκεσε η
Δευτέρα πατριαρχεία αύτη μέχρι 877-878 ότε ο πατριάρχης Ιγνάτιος απεβίωσε». (Μανουήλ
Γεδεών πατριαρχικοί πίνακες
Κωνσταντινουπόλεως σελ. 288).
Ετσι βλεπουμε ότι στην δευτερη εκθρόνιση του
πατριάρχη Ιγνάτιου ο ολογος ήταν ο θάνατος του, και γι αυτό ότι επανεγκαταστάθηκε για δευτερη φορα και ο Φώτιος το 877 ως το 886. «Η Δευτέρα του Φωτίου πατριαρχεία διήρκεσε μέχρι του φθινοπώρου του 886, διότι ο τη τελευταία ημέρα του μηνός αυγούστου του έτους τούτου αναλαβών τας ηνίας της διοικήσεως του κράτους Λέων ο Σοφός κατεβίνασεν αυτόν από του θρόνου, και περιώρισεν εν τη μονή των Αρμενιανών η Αρμονιανών, οπου απέθανε τη 6 φεβρουαρίου 891». (Μανουήλ Γεδεών πατριαρχικοί πίνακες Κωνσταντινουπόλεως σελ.).
Αν
στις πρώτες κιόλας λέξεις υπάρχουν τόσα ανιστόρητα πράγματα, φανταστείτε τι θα ανακαλύψουμε
εις την συνέχεια.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!
