Ιερά Μητρόπολη Σιδηροκάστρου. Ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας.

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

                             

Αντί – Τριαδική υστερία της «Σκοπιάς»

   


Η φιλοξενία του Αβραάμ, Προτύπωση του Τριαδικού Θεού στην Παλαιά Διαθήκη
Όλος ο Χριστιανικός κόσμος, από τα πρώτα χρόνια των Αγίων Αποστόλων και μαθητών του Ιησού Χριστού ίσα με σήμερα, πιστεύει στον Ένα Αληθινό Θεό που αποτελείται από τρία Πρόσωπα – ξεχωριστές υποστάσεις.
Τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.
Η διδασκαλία αυτή της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού δεν είναι αυθαίρετη αλλά Αγιαγραφικώς τεκμηριωμένη, όπως θα δούμε στη συνέχεια με πολλά χωρία της Αγίας Γραφής, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης.....

Η φυλλαδική – incorporation – Ανώνυμη Εταιρία «Σκοπιά» που την ίδρυσε για καθαρά εμπορικούς σκοπούς ο έμπορος Κάρολος Ρώσσελ, έπρεπε να διαφοροποιηθεί από τη γραμμή αυτή της Χριστιανικής Εκκλησίας ώστε …. το «εμπόρευμα» του, σχετικά με τον Τριαδικό Θεό, να έχει την αποκλειστικότητα στην «αγορά» των λαών και των θρησκειών.
Έτσι αποφάσισε να …. ψαλιδίσει τον υπάρχοντα – Τριαδικό – Θεό, να αλλοιώσει τα σχετικά χωρία της Αγίας Γραφής που αναφέρονται σ’ Αυτόν, προκειμένου να παρουσιάσει έναν άλλο Θεό, διαφορετικό από Εκείνον που αποκάλυψε ο ίδιος ο Χριστός και τον δίδαξαν οι Άγιοι Απόστολοι, και τον οποίον διδάσκει μέχρι σήμερα η Εκκλησία Του.
Θέλει η «Σκοπιά» του Μπρούκλιν (Brooklyn), ένα Θεό μονοπρόσωπο που να μοιάζει με τον Θεό του Ισλάμ και ένα Θεό που λανθασμένα πίστευαν – και ακόμη πιστεύουν – οι Ιουδαίοι.
Πήρε λοιπόν ο έμπορος Κάρολος Ρώσσελ ένα … ψαλίδι και μέσω της «Σκοπιάς», άρχισε το ξήλωμα και είπε: Αφού ο Θεός είναι Ένας, άρα πρέπει να αποτελείται και από Ένα πρόσωπο. Εν προκειμένω εφάρμοσε τη λογική του Καραγκιόζη που λέει, ότι εφόσον η «Κυβέρνηση» είναι μία, πρέπει να αποτελείται από ένα πρόσωπο ή εφόσον η οικογένεια είναι μία – στον ενικό δηλαδή αριθμό – θα πρέπει να αποτελείται ομοίως από ένα πρόσωπο κ.λ.π κ.λ.π !
Έκαναν λοιπόν ένα μονοπρόσωπο Θεό και αυθαίρετα τον ονόμασαν Ιεχωβά. Την βάπτιση την έκανε ο διάδοχος του Ρώσσελ, ο δικαστής Ρόδερφορντ την 1 – 9 – 1931 και από τότε η Ανώνυμος Εμπορική και φυλλαδική Εταιρία – incorporation –, από «Σπουδαστές της Γραφής» πήρε νέα επωνυμία «Μάρτυρες του Ιεχωβά».
Η «Σκοπιά» βρέθηκε στο δίλημμα, πώς να ξεπεράσει την Αγιογραφική μαρτυρία ότι και ο Υιός και Λόγος του Θεού είναι ο Σαβαώθ της Παλαιάς Διαθήκης, Ησαΐα 6:3, είναι Θεός Ιωάννη 1:1, είναι Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ Αποκάλυψη 4:8, είναι ο ων και ο ην και ο ερχόμενος Αποκάλυψη 4:8, είναι ο Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης 1 Κορινθίους 10:9 σε συσχετισμό με Έξοδος 17:2 – 7 και Ψαλμοί 77/78:18 – 19. Σ’ αυτή την αναπόδραστη πίεση και ανάγκη, η Σκοπιά αναγκάστηκε να δεχτεί στη Μετάφραση Νέου Κόσμου (ΜΝΚ) δηλ. στη δικιά της Καινή Διαθήκη, ότι ο Χριστός είναι ο Ιεχωβά του 1 Κορινθίους 10:9.Ωστόσο, η «Σκοπιά» επιμένει πως ο Θεός δεν είναι Τριαδικός. Και διδάσκει στο βιβλίο της «Έστω ο Θεός αληθής» σελίδα 108, ότι δήθεν «αποτελεί μια από τις προσπάθειες του Σατανά να εμποδίσει τους θεοσεβείς ανθρώπους να μάθουν την αλήθεια για τον Ιεχωβά». Ομοίως στα βιβλία της «Γραφικαί Μελέται» Τόμος Ε΄ σελίδες 65, 73 και «Απελευθέρωση» σελίδες 203,216, διατείνεται πως «η θεωρία περί της Αγίας Τριάδας είναι ένα κατασκεύασμα μυστηριώδες των σκοτεινών αιώνων, η οποία επεβλήθη δια της βίας επί του κόσμου, πλην όμως ουδεμία Γραφική βάση έχει, τουναντίον καταπολεμείται υπό των Γραφών από της Γενέσεως μέχρι και της Αποκαλύψεως».
Βέβαια η Αγία Γραφή όχι μόνο δεν καταπολεμεί την ύπαρξη της Τριαδικότητας του Θεού, αλλά αντίθετα σαφέστατα και αναμφίβολα διδάσκει περί Αυτής, μάλιστα με πολλά χωρία τόσο στην Παλαιά όσο και στη Καινή Διαθήκη.

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ
1. «Εν αρχή εποίησε ο Θεός τον ουρανό και τη Γη» Γένεσις 1:1. Εδώ πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα τη λέξη «ο Θεός». Είναι στον ενικό αλλά με πληθυντική έννοια. Τούτο προκύπτει από το γεγονός ότι στο εβραϊκό κείμενο του αντίστοιχου χωρίου, στη λέξη «ο Θεός» υπάρχει η αντίστοιχη εβραϊκή λέξη «Ελωχίμ». Η λέξη αυτή είναι πληθυντικός αριθμός της λέξης «Ελωά». Μεταφραζόμενη κατά γράμμα η λέξη «Ελωχίμ» σημαίνει ένας Θεός με πολλά πρόσωπα, δηλαδή «Θεοί». Ένα παράδειγμα για κατανόηση. Λέμε: «Το Α΄ Σωματείο αποφάσισε …». Το ρήμα «αποφάσισε» είναι στον ενικό αριθμό γιατί το Σωματείο είναι ένα. Όμως τα απαρτίζοντα του Σωματείου μέλη είναι πολλά.
2. «Και είπε ο Θεός ας φτιάξουμε άνθρωπο κατά την δικιά μας εικόνα …» Γένεσις 1:26. Το γεγονός της ύπαρξης πολλών προσώπων στην έννοια «Θεός», ενισχύεται και από το ρήμα «ποιήσωμεν» (φτιάξουμε), το οποίο αναφέρεται στον πληθυντικό αριθμό. Πρόκειται για συνεργασία των τριών προσώπων, του Τριαδικού δηλαδή Θεού στη δημιουργία του ανθρώπου ή όπως το ερμήνευσε η Εκκλησία του Χριστού: «ο Πατήρ δι’ Υιού εν Αγίω Πνεύματι». Έτσι ο Αδάμ έγινε όμοιος με ένα από τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας όπως προκύπτει από το παρακάτω χωρίο:
3. «Και είπε ο Θεός, τώρα ο Αδάμ έγινε σαν ένας από εμάς». Γένεσις 3:22. Το χωρίο αυτό μας διδάσκει δύο πράγματα. Αφ’ ενός μεν ότι στην έννοια «Θεός» υπάρχουν πρόσωπα περισσότερα του ενός, αφ’ ετέρου ότι ο Αδάμ, ως κατ’ εικόνα του Θεού, έχει γίνει να μοιάζει με ένα από τα – τρία – πρόσωπα του Θεού («σαν ένας από εμάς»). Με ποιο πρόσωπο λοιπόν, μπορεί να μοιάζει ο Αδάμ; Σαφώς προκύπτει ότι ο Αδάμ μοιάζει με το καθένα πρόσωπο της θεότητας ξεχωριστά. Αν όμως υπήρχε διαφορά στην ουσία και τη φύση των προσώπων της θεότητας, τότε ο λόγος του Θεού θα περιόριζε την ομοιότητα του με τα υπόλοιπα πρόσωπα, σε περίπτωση δηλαδή που το πρόσωπο της ομοιότητας του Αδάμ ήταν διαφορετικής ουσίας και φύσεως από τα άλλα.
Και εύλογα γεννάται το ερώτημα: πόσα πρόσωπα υπάρχουν στην έννοια «Θεός» ή «Ελωχίμ» του εβραϊκού κειμένου που σημαίνει «Θεοί»; Το αμέσως επόμενο χωρίο δίνει σαφή και κατηγορηματική απάντηση:
4. «Εμφανίσθηκε δε σ’ αυτόν ο Θεός κοντά στη Δρυ Μαμβρή ….. και σήκωσε τα μάτια του (ο Αβραάμ) και είδε, και να τρεις άνδρες στέκονταν μπροστά του …. Και τους προσκύνησε …. και είπε, Κύριε …» Γένεσις 18:1 – 3.Τα τρία χωρία, του ως άνω κεφαλαίου μας διδάσκουν ότι, Εκείνος που φανερώθηκε στον Αβραάμ ήταν ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης ο επονομαζόμενος και Ελοχίμ, Σαβαώθ, Αδονάι, Γιαχβέ και πάμπολλα άλλα ονόματα, όχι όμως με την υπέρλαμπρη και άϋλη μορφή του και παρουσία, διότι «τον Θεό κανείς δεν τον έχει δει ποτέ» Ιωάννης 1:18, αλλά φανερώθηκε με τις τρεις υποστάσεις – πρόσωπα – ως τρεις άνδρες. Το δε αξιοσημείωτο είναι ότι ο Αβραάμ τους προσκύνησε και τους προσφώνησε με την ενική λέξη «Κύριε» και όχι με την πληθυντική λέξη «Κύριοι», ως θα όφειλε!
Τόσο η προσκύνηση όσο και η προσφώνηση υποδηλώνουν τον «Ένα Θεό με τα τρία πρόσωπα.» Να λοιπόν η Τριαδικότητα του Θεού, την οποία η Εκκλησία του Χριστού απεικονίζει ως την φιλοξενία του Αβραάμ.
Την ανωτέρω ορθότατη εξήγηση και ερμηνεία της παρουσίας του η Τριαδικού Θεού στον Αβραάμ, ενισχύει και η αναφορά του Πρωτομάρτυρα Στέφανου που περιγράφει ο Λουκάς:
 5. <<... Άνδρες αδελφοί και πατέρες, ακούσατε, ο Θεός της δόξας φανερώθηκε στον πατέρα μας Αβραάμ ο οποίος βρίσκονταν στη Μεσοποταμία …» Πράξεις των Αποστόλων 7:2.

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
Η Τριαδικότητα του Θεού, αν με τύπους και σκιές, με υπονοούμενα και ασάφειες εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, δεν συμβαίνει το ίδιο στην Καινή Διαθήκη. Εδώ ο λόγος του Θεού είναι σαφής, κατηγορηματικός, περιεκτικός, και δηλωτικός της Αλήθειας. Είναι δηλαδή αποκαλυπτικός.Μετά την Ανάστασή Του ο Χριστός δίδαξε στους μαθητές Του και τους είπε:

6. «Πηγαίνετε και κάνετε μαθητές όλα τα έθνη, βαπτίζοντας αυτούς στο Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» Ματθαίος 29:19.Στην ανωτέρω αποκάλυψη του Χριστού βλέπουμε ο Θεός (= Γιαχβέ = ο ων = ο υπάρχων = ΓΧΒΓ = Σαβαώθ = Αδονάι = Κύριος Θεός Παντοκράτωρ) έχει ένα ΟΝΟΜΑ με τρία πρόσωπα. Το Τριαδικό αυτό όνομα είναι «αναλλοίωτο» Μαλαχίας 3:6 και Ιακώβου 1:17. Δεν είναι τρία ονόματα αλλά ΕΝΑ. Είναι το ευλογημένο ΟΝΟΜΑ του Τριαδικού Θεού. Είναι του «Γιαχβέ» Έξοδος 3:16. Αυτό το Τριαδικό όνομα ύμνησαν οι άγγελοι στο όραμα του Ησαΐα λέγοντας: «Άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος Σαβαώθ» Ησαΐας 6:3. Αυτό το όνομα υμνεί, ευλογεί, δοξάζει και λατρεύει η Εκκλησία του Χριστού από τότε που ιδρύθηκε.
Εξαίρεση του κανόνα αυτού αποτελεί η «Σκοπιά» του Μπρούκλιν (Brooklyn) η οποία «κομματιάζει» το Όνομα αυτό και λέει ότι το Όνομα του Θεού έχει:
α) τον Πατέρα που είναι Θεός
β) τον Υιό που είναι κτίσμα του Θεού και
γ) το Άγιο Πνεύμα το οποίο δεν είναι πρόσωπο αλλά δύναμη του Θεού!
Έτσι η «Σκοπιά» … κατασκεύασε με την φαντασία των «ψευδομαρτύρων» ένα Θεό αγνώριστο, ξένο και Αγιογραφικώς ανύπαρκτο. Είπε δηλαδή: Θεός + κτίσμα + ανυπαρξία προσώπου = το Όνομα που αποκάλυψε ο Χριστός να βαφτιζόμαστε! Παραλογισμός σατανικής επινόησης! …

7. Τα τρία πρόσωπα του Θεού εμφανίστηκαν στην Καινή Διαθήκη σε πολλές περιπτώσεις. Μία από αυτές είναι κατά τη βάπτιση του Χριστού Λουκάς 3:21 – 22. Αυτά είναι:
α) Ο Ιησούς που βαπτίζεται στον Ιορδάνη.β) Το Άγιο Πνεύμα με μορφή περιστεράς και
γ) Ο Πατήρ που ομιλεί και ακούγεται.Και τα τρία αυτά πρόσωπα αποτελούν το Τριαδικό όνομα του Θεού.

8. « Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος μετά πάντων υμών» 2 Κορινθίους 13:13. Και τα τρία αυτά πρόσωπα αποτελούν το Ένα και μοναδικό Όνομα του Γιαχβέ, του Ελοχίμ, του Αδονάι, του Τριαδικού Θεού

9. «Κατά την πρόγνωση του Θεού Πατρός, εν αγιασμώ Πνεύματος, εις υπακοή και ραντισμό του αίματος του Ιησού Χριστού» 1 Πέτρου 1:2. Έχουμε δηλαδή:
α) Ο Πατήρ είναι Θεός
β) Ο Υιός είναι Θεός 1 Ιωάννου 5:20, 1 Τιμόθεου 3:16, Ρωμαίους 14:12 κ.λ.πγ) Το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός Πράξεις των Αποστόλων 5:3 – 4Δεν είναι τρείς Θεοί αλλά Ένας, ο Ελωχίμ Γένεσις 1:1Σημασία της λέξης Ελωΐμ ή Ελωχίμ (אלהים) : Είναι πληθυντικός αριθμός της εβραϊκής λέξης Ελωά. Σημαίνει Θεός με πολλά πρόσωπα. Υποδηλώνει το Τριαδικό Θεό και απαντάται στην Παλαιά Διαθήκη 2530 φορές στο εβραϊκό κείμενο. Μεταφράστηκε όμως με τη λέξη Θεός από τους εβδομήκοντα (Ο΄) – 72 για την ακρίβεια – Ελληνομαθείς λόγιους Ιουδαίους.


Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

ΑΠΟΡΙΕΣ, ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ




Οι πρώτοι Χριστιανοί συνήθιζαν να κλείνουν την προσευχή τους με την ευχή «μαράν αθά» δηλαδή «Κύριε έρχου», προσμένοντας την ταχεία έλευση της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας.
Με τα χρόνια ατόνησε η προσμονή αυτή και επανέρχεται μόνο, όταν συμβαίνουν φυσικές καταστροφές ή διάφορα οριακά γεγονότα, που πολλοί πιστοί τα εκλαμβάνουν ως προμηνύματα της Δευτέρας Παρουσίας. Επειδή όμως τα προμηνύματα αυτά μπερδεύονται με άσχετα πράγματα και απλοϊκές δοξασίες, συσκοτίζουν παρά διαφωτίζουν το θέμα γύρω από την επάνοδο του Κυρίου μας. Έτσι σκεφτήκαμε να ασχοληθούμε με το τεράστιο αυτό θέμα και να δώσουμε τις πρέπουσες απαντήσεις.
Οι απαντήσεις αυτές δεν θα είναι προσωπικές, ούτε του συρμού και των λαϊκών αντιλήψεων οι οποίες όπως είπαμε συσκοτίζουν παρά διαφωτίζουν το θέμα, αλλά θα απαντηθούν μέσα από την Αγία Γραφή και την Ιερή Παράδοσή μας...


ΟΧΙ ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Κατ’ αρχάς πιστεύουμε πως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι σημαντικό που αφορά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας. Όχι μόνο δεν πρέπει να τη φοβόμαστε και να μας πιάνει υστερία, όπως είχε πιάσει μια μεγάλη μάζα των πιστών και στην Ελλάδα και το εξωτερικό όταν πλησίαζε το έτος 2000, αλλά αντιθέτως οφείλουμε να προσευχόμαστε για να γίνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.
Διότι πρώτον και κύριον θα ξαναδούμε όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα, που δεν είναι πια μαζί μας, και όπως σημειώνει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην «Αποκάλυψή» του όταν επισυμβεί η Δευτέρα Παρουσία θα καταργηθεί κάθε πόνος και δάκρυ και ο κυριότερος εχθρός μας ο θάνατος.

ΠΩΣ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
Αλλά πως μπήκε στην ζωή μας ο θάνατος; Μήπως είναι τιμωρία από το Θεό; Ή τι παντοδύναμος Θεός είναι αυτός αφού δεν μας έφτιαξε τέλειους να μην πεθαίνουμε; Για να απαντήσουμε στα παραπάνω πρέπει να πάμε στην αρχή της δημιουργίας. Εκεί θα διαπιστώσουμε πως πράγματι ο Θεός μας έφτιαξε τέλειους. Στην αρχή – όπως σημειώνει το βιβλίο της Αγίας Γραφής «Γένεσις» - πριν ο άνθρωπος αμαρτήσει είχε απάθεια σώματος. Ούτε κρύωνε, ούτε πονούσε, ούτε αρρώσταινε και το κυριότερο ήταν αθάνατος.
Όμως η αθανασία του αυτή, πήγαζε από τη σχέση του με το Θεό. Ο Αδάμ δηλαδή θα παρέμενε αθάνατος, μόνο αν έμενε κοντά στο Θεό – με τη θέλησή του βέβαια – επειδή σαν δημιούργημα που ήταν, δεν διέθετε τις δυνάμεις αθανασίας αλλά είχε ανάγκη πάντοτε τον δημιουργό του.
Γι’ αυτό άλλωστε ο Θεός σαν Πατέρας μας που είναι και μας αγαπάει, είχε προειδοποιήσει τον Αδάμ και την Εύα : «Από τη στιγμή που θα φάτε από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού (δηλαδή από τη στιγμή που θα διαλέξετε να ζήσετε μόνοι σας) θα πεθάνετε» Γένεσις κεφάλαιο 2, στίχος 17. Όπως διαπιστώνουμε λοιπόν από τα παραπάνω, δεν λέει ο Θεός «θα σας πεθάνω» αλλά το ότι ο θάνατος θα είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης επιλογής του ανθρώπου. Δυστυχώς όμως, όπως γνωρίζουμε οι πρωτόπλαστοι με την προτροπή του διαβόλου βέβαια, πίστευσαν πως μπορούν από μόνοι τους να γίνουν θεοί – άρα και να αποκτήσουν την αθανασία μόνιμα – και αμάρτησαν, συμπαρασύροντας και την φύση στην φθορά και το θάνατο, η οποία έγινε πλέον εχθρική μαζί τους από φιλική που ήταν μέχρι τότε.
Όμως, ενώ φαίνεται πως έχει νικήσει το κακό, ο Θεός δεν αφήνει έτσι το πλάσμα του, αλλά ταπεινούμενος κάνει την Πρώτη Παρουσία του, γινόμενος άνθρωπος στο πρόσωπο του Χριστού. Και πιο είναι το αποτέλεσμα της Πρώτης Παρουσίας του; Δίνει το μεγάλο μήνυμα στον άνθρωπο και τον ζωντανό και τον νεκρό, με το Σταυρό και την Ανάστασή του, πως ο θάνατος δεν έχει πλέον μόνιμη εξουσία επάνω του αλλά προσωρινή. Και όσο και αν φαίνεται παράξενο, πως το μήνυμα του Χριστού εδόθη και στους νεκρούς η «Πρώτη Επιστολή του Αποστόλου Πέτρου» έρχεται ως αρωγός για να μας διαφωτίσει παντελώς στο ζήτημα αυτό: « Γιατί και ο Χριστός υπέμεινε το πάθος μια για πάντα για τις αμαρτίες μας, ένας δίκαιος χάρη των αμαρτωλών, για να μας φέρει κοντά στον Θεό. Θανατώθηκε σωματικά, το Πνεύμα όμως τον ζωοποίησε. Έτσι πήγε και κήρυξε στις φυλακισμένες στον Άδη ψυχές» 1 Πέτρου κεφάλαιο 3, στίχοι 18 - 19. Το ελπιδοφόρο αυτό μήνυμα του Χριστού το ζούμε μέσα στην Εκκλησία μας, όπου δεν κάνουμε διάκριση μεταξύ ζώντων και αποθανόντων, γι’ αυτό και όταν προσευχόμαστε, προσευχόμαστε και για τους ζώντες αλλά και για τους αποθανόντες, ζητώντας ταυτόχρονα να προσεύχονται και αυτοί για εμάς.

ΚΟΛΑΣΗ ΟΧΙ ΤΟΠΟΣ ΜΕ ΚΑΖΑΝΙΑ
Έως ότου όμως ξανάρθει ο Χριστός, η ψυχή όταν χωρίζεται από το σώμα, βρίσκεται σε μια κατάσταση που ονομάζεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας «μέση κατάσταση». Εκεί η ψυχή αν ανήκει σε δίκαιο, προγεύεται την αγάπη του Θεού και γι’ αυτό χαίρεται – ο λεγόμενος Παράδεισος – και αν ανήκει σε άδικο, η ψυχή υποφέρει γιατί δεν μπορεί να προγευτεί επειδή εξακολουθεί να αρνείται και μετά θάνατον την αγάπη του Θεού, η λεγόμενη Κόλαση . Για το ότι η Κόλαση δεν είναι ένας τόπος με καζάνια που βράζουν οι ψυχές, δεν θα πούμε τίποτα περισσότερο εμείς, αλλά θα αφήσουμε μια σύγχρονη αγία μορφή να μιλήσει επ’ αυτού. Είναι ο γέρων – Παΐσιος. Στο βιβλίο του Ιερομόναχου Χριστοδούλου του Αγιορείτου με τον τίτλο « Ο γέρων – Παΐσιος» και στις σελίδες 204 – 205 λέει συγκεκριμένα: « Μετά, όσο για την κόλαση και τον Παράδεισο, αυτά υπάρχουν. Και τα δύο αυτά τα ζει η ψυχή, είναι καταστάσεις ψυχικές. Δεν είναι τόποι με καζάνια και φωτιές … Η κόλαση λοιπόν, δεν είναι καζάνια μέσα στα οποία βράζουν οι ψυχές, αλλά μια κατάσταση στην οποία θα περιέλθει η ψυχή μετά τον χωρισμό από το σώμα».

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΣΩΜΑ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ
Ας έλθουμε τώρα να δούμε τα γεγονότα που θα λάβουν χώρα κατά την Δευτέρα Παρουσία. Μόλις λοιπόν ακουστεί ο ήχος της σάλπιγγας της Δευτέρας Παρουσίας, ώσπου να ανοιγοκλείσει το μάτι, οι μεν ζωντανοί θα μεταμορφωθούν και θα αλλάξουν το παλιό τους σάρκινο σώμα με νέο άφθαρτο, οι δε νεκροί θα αναστηθούν και θα πάρουν το παλιό τους σώμα άφθαρτο βέβαια, γιατί μ’ αυτό έδωσαν τον αγώνα τον καλό όταν ήσαν εν ζωή. Το σώμα μας αυτό θα είναι όμοιο (σύμμορφο) με το αναστάσιμο σώμα του Χριστού, που δεν το εμπόδιζαν τίποτα, ούτε οι τοίχοι ούτε τα κλειστά παράθυρα. Όλα αυτά που υποστηρίζουμε πιο πάνω μπορεί να τα βρει κάποιος στις επιστολές του Παύλου και ειδικότερα στις «1 προς Κορινθίους κεφάλαιο 15, στίχοι 36 – 55» και «Φιλιππησίους κεφάλαιο 3, στίχος 21». Επιπλέον δεν θα έχουμε υλικές ανάγκες και θα ζούμε πνευματική ζωή όπως οι άγγελοι : «διότι στην Ανάσταση οι άνθρωποι ούτε νυμφεύονται ούτε παντρεύονται, αλλά είναι όπως οι άγγελοι του Θεού στον ουρανό» Κατά Ματθαίο ευαγγέλιο κεφάλαιο 22, στίχος 30. Μαζί με εμάς θα αλλάξει και η φύση, διότι πρέπει να αποκτήσει και αυτή αφθαρσία. «Περιμένουμε καινούργιο ουρανό και καινούργια γη», επισημαίνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην «Αποκάλυψή» του.

ΠΟΤΕ ΘΑ ΛΑΒΕΙ ΧΩΡΑ Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ;
Όσον αφορά τώρα το ζήτημα πότε θα λάβει χώρα η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, η Εκκλησία μας σοφά ποιούσα – σε αντίθεση με τις αιρέσεις – τηρεί σιγή ιχθύος παραπέμποντας στα λόγια του Χριστού και των Αποστόλων : « Δια την ημέρα εκείνη και την ώρα, κανείς δεν ξέρει τίποτε ούτε οι άγγελοι των ουρανών, παρά μόνο ο Πατέρας μου» Κατά Ματθαίο ευαγγέλιο κεφάλαιο 24, στίχος 36. Σαν «τον κλέφτη την νύχτα» την ονομάζουν την Δευτέρα Παρουσία οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος στις επιστολές του.
Δυστυχώς πολλοί αιρετικοί και στις μέρες των Αποστόλων και σήμερα, αυτό που δεν ξέρουν ούτε οι άγγελοι, θεώρησαν πως το ξέρουν αυτοί. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε ο Απόστολος Πέτρος τους θυμίζει πως «μια μέρα για το Θεό είναι χίλια χρόνια και χίλια χρόνια είναι μια μέρα» 2 Επιστολή Πέτρου κεφάλαιο 3, στίχος 8.Στο πέρασμα των αιώνων διάφορα γεγονότα στην ιστορία της ανθρωπότητας ή η έναρξη αιώνων και χιλιετιών εκλήφθησαν ως γεγονότα προσέγγισης της Δευτέρας Παρουσίας. Έτσι την εποχή της «ανακάλυψης» της Αμερικής πίστεψαν πως θα γίνει τότε η Δευτέρα Παρουσία επειδή ερμήνεψαν κατά το δοκούν, τον λόγο του Κυρίου πως η επάνοδός του θα πλησιάζει όταν κηρυχθεί το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο. Αφού λοιπόν «ανακάλυψαν» την Αμερική πίστεψαν πως είναι όλος ο κόσμος και έτσι οδηγήθηκαν στο εσφαλμένο αυτό συμπέρασμα.
Λίγο πριν να πέσει η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων, οι Βυζαντινοί θεώρησαν πως θα επισυμβεί τότε, επειδή ταύτισαν τον Μωάμεθ τον αρχηγό των Τούρκων με τον Αντίχριστο.

ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ
Στον αιώνα μας εκείνοι που γελοιοποιήθηκαν τελείως, είναι οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά ή Χιλιαστές» που συνεχώς όριζαν ημερομηνίες επανόδου του Κυρίου και συνεχώς διαψεύδονταν. Δύο ημερομηνίες απετέλεσαν το αποκορύφωμα της γελοιοποίησης τους. Το 1925 που βγήκαν με σεντόνια στους δρόμους της Νέας Υόρκης, παριστάνοντας τους αναστημένους νεκρούς και το 1975, όπου τους εγκατέλειψαν πάνω από ένα εκατομμύριο οπαδοί τους.
Ιδιαίτερη προσοχή οφείλουν να επιδείξουν οι πιστοί επίσης, στο εξής γεγονός. Πως ο Χριστός μας προειδοποίησε, ότι θα εμφανισθούν πολλοί ψευδόΧριστοι και ψευδοΜεσσίες υποστηρίζοντας πως είναι ο Χριστός. Γι’ αυτό το λόγο δεν θα πρέπει να παρασυρθούμε επειδή όλοι αυτοί, μόνο ο Μεσσίας δεν θα είναι αλλά ο Αντίχριστος.Εκτός αυτού ο Χριστός έχει επισημάνει πως η επιστροφή του, δεν θα είναι ταπεινή, αλλά με δόξα πάνω στα σύννεφα, θα φανεί το σημάδι του – πιθανόν ο Σταυρός – στον ουρανό και θα τον δουν όλες οι φυλές της γης: « Και τότε θα φανεί στον ουρανό το σημείο του Υιού του ανθρώπου και τότε θα θρηνήσουν όλες οι φυλές της γης και θα ιδούν τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται πάνω στα σύννεφα του ουρανού με πολλή δύναμη και δόξα» Κατά Ματθαίο ευαγγέλιο κεφάλαιο 24, στίχος 30.


                                       Πηγη: http://antiairetikos.blogspot.gr





Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

                                             

                      «Τό δέντρο καί οἱ καρποί αὐτοῦ»






Η εταιρία «Σκοπιά», όπως είναι γνωστό, εκδίδει το ετήσιο «Βιβλίο του έτους». Σ’ αυτό παρουσιάζει τις δραστηριότητές της σε όλο τον κόσμο κατά την διάρκεια του περασμένου χρόνου. Εκείνο που ενδιαφέρει κυρίως τον ερευνητή της ιστορίας της από την ίδρυσή της, αλλά και πολλούς αναγνώστες, είναι οι διδασκαλίες της, που συνεχώς αλλάζουν.
Ένα ευαίσθητο σημείο για το οποίο δεν υπάρχουν διευκρινήσεις εκ μέρους της εταιρίας «Σκοπιά» είναι οι αυξομειώσεις του αριθμού του «υπολοίπου των χρισμένων». Αυτοί οι «χρισμένοι», αντί να μειώνονται λόγω θανάτου και με δεδομένο ότι η «θύρα για την βασιλεία των ουρανών»  έκλεισε το 1935, αυξάνονται. Η αύξηση αυτή σημειώνεται ειδικά τελευταία, αφού το 2011 «το υπόλοιπο» ήταν 11.824 άτομα ενώ το 2012 ήταν 12.604. Πέραν του ότι η αύξηση αυτή είναι σημαντική σαν αριθμός, είναι και αδιανόητη καθώς η αύξηση και κατά ένα μόνο άτομο, καταρρίπτει την όλη διδασκαλία της εταιρίας.

Ερευνώντας τη «Σκοπιά» για την «αλήθεια» που κηρύττει και ανατρέχοντας στο «Βιβλίο του έτους», του 1983, στη σ. 81, διαβάζουμε ότι το 1982 υπήρχαν 9.529 «χρισμένοι». Από τον αριθμό αυτό προκύπτει ότι, αντί για μείωση, σε μια τριακονταετία υπήρξε αύξηση 3.075 «χρισμένων».
Παρ’ όλα αυτά τα σοβαρά στοιχεία, τα οποία αφορούν τον «αγωγό του Θεού», οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν την αγαπημένη τους ρήση: «από τους καρπούς γνωρίζουμε το δένδρο».
Ας ασχοληθούμε λοιπόν με το «δένδρο», αρχίζοντας απ’ τις ρίζες του, τον Κάρολο Τ. Ρώσσελ:
1983 «Βιβλίον του έτους», σ. 35: «Επειδή το μυαλό του βασανιζόταν από τα δογματικά ζητήματα, εξέτασε τα διάφορα πιστεύω του Χριστιανικού κόσμου, μελέτησε τις κύριες Ανατολικές θρησκείες, και δοκίμασε σοβαρή απογοήτευση. Πού μπορούσε να βρει την αλήθεια; Όταν ο Ρώσσελ ήταν δεκαεπτά χρονών, έκανε και τους εξής συλλογισμούς: Δεν ωφελεί να προσπαθώ να βρω κάτι λογικό για το μέλλον σε κανένα από τα δόγματα, ή ακόμη από τη Βίβλο γι’ αυτό θα ξεχάσω την όλη υπόθεση και θα δώσω όλη μου την προσοχή στην δουλειά. Εάν αποκτήσω αρκετά χρήματα, μπορώ να τα χρησιμοποιήσω για να βοηθήσω την ανθρωπότητα που υποφέρει, ακόμη και αν δεν μπορώ να τους βοηθήσω πνευματικά».
Σελ. 36: «Σε ηλικία εικοσιπέντε χρόνων, το 1837, ο Ρώσσελ άρχισε να πουλάει τις μετοχές των επιχειρήσεών του και μπήκε στο ολοχρόνιο έργο κηρύγματος».
Σελ. 37: «Οι καιροί των Εθνών θα τελειώνουν το 1914 μ.Χ.».
Σελ. 38: «Γράφει ο Ρώσσελ: Κατάλαβα ότι ήταν θέλημα του Κυρίου να εκδώσω ένα περιοδικό με το οποίο θα υψωνόταν το σύμβολο του Σταυρού, θα υπερασπιζόταν την διδασκαλία του αντιλύτρου και θα διακηρύττονταν τα χαρούμενα Νέα. Έτσι τον Ιούλιο του 1879 έκανε την εμφάνισή του το πρώτο τεύχος του περιοδικού "Η Σκοπιά της Σιών και Κήρυξ της παρουσίας του Χριστού"».
Σελ. 40: «Το 1884 καταχωρήθηκε η εταιρία του Ρώσσελ σαν «Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβάνιας».
Σελ. 55: «Το 1909 ιδρύθηκε η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Ν. Υόρκης. Αυτό και άλλα σωματεία σε διάφορες χώρες, που συνεργάζονταν το ένα με το άλλο και με το Κυβερνόν σώμα των "Μαρτύρων του Ιεχωβά"».
Οι κακοδοξίες του Κ. Ρώσσελ είναι πολλές. Ο ίδιος είχε σαν κύριο σκοπό τη συγκέντρωση χρήματος. Έτσι, αρχή της γνώσεώς μας, οι δηλητηριώδεις ρίζες του «δένδρου» από τις οποίες αυτό αναπτύσσεται.
Επηρεασμένος από τις εσχατολογικές κινήσεις, που επικρατούσαν στην εποχή του στις Η.Π.Α., άρχισε να προφητεύει για τα έσχατα. Στις «Γραφικές Μελέτες», το εξάτομο έργο του, τόμος Γ’, σ. 348, διακηρύττει: «…η ανάσταση των 144.000 έγινε το 1878 μ.Χ.».
Για τον Αρμαγεδδώνα, «Γραφικαί Μελέται», τόμος Δ’, σ. 16, αναφέρονται τα εξής: «…Καταστροφή των πονηρών συστημάτων και ο καιρός της θλίψεως της μεγάλης θα καταλήξει στον Αρμαγεδδώνα. Ο Ισραήλ θα αποκατασταθεί και θα αναστηθούν ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ. Θα ιδρυθεί η παγκόσμια Εβραϊκή κυριαρχία…».
«Γραφικαί Μελέται», τόμος Β’, σ. 112: «…με τας ισχυράς γραφικάς μελέτας το τέλος των Βασιλείων του κόσμου, και η πλήρης εγκατάστασις της Βασιλείας θα πραγματοποιηθεί το έτος 1914» και πολλά άλλα.
«Βιβλίον του έτους», 1983, σ. 66: «Στις αρχές της δεκαετίας του 1890 ορισμένα εξέχοντα άτομα στην οργάνωση ασυνείδητα προσπάθησαν να πάρουν τον έλεγχο της Εταιρίας Σκοπιά. Οι συνωμότες σχεδίαζαν να ανατινάξουν αληθινές "βόμβες" με σκοπό να σταματήσουν τη δημοτικότητα του Ρώσσελ και να επιφέρουν το τέλος του, σαν προέδρου της Εταιρίας… η συνωμοσία ξέσπασε το 1894… κυρίως τα παράπονα και οι ψεύτικες κατηγορίες συγκεντρώθηκαν γύρω από τον Κ. Ρώσσελ…».
Αυτό όμως δεν ήταν το τέλος των δοκιμασιών του Κ. Ρώσσελ.
Σελ. 68: «… η αυξανόμενη δυσαρέσκεια οδήγησε την κ. Ρώσσελ να διακόψει τη σχέση με την Σκοπιά και με τον σύζυγό της Κ. Ρώσσελ. Το 1897 χώρισε… για περίπου επτά χρόνια ζούσαν χωριστά… και τον Ιούνιο του 1903 η κ. Ρώσσελ υπέβαλλε αγωγή διαζυγίου.
Σελ. 70: «Οι εχθροί του Κ. Ρώσσελ έφθασαν αν κάνουν αισχρές κατηγορίες εναντίον του, ότι ήταν ανήθικος. Αυτές οι… ψευτιές… συγκεντρώθηκαν γύρω από μία ιστορία της «μέδουσας»… ότι ο Ρώσσελ είχε πει… Είμαι σαν τη μέδουσα. Πλέω εδώ και εκεί. Αγγίζω τη μία και την άλλη και αν ανταποκρίνεται την παίρνω και εάν όχι, πλέω σε άλλες».
Σελ. 71,72: «Εχθροί του Ρώσσελ χρησιμοποίησαν και άλλα όπλα… τον κατηγόρησαν ότι πούλησε μεγάλη ποσότητα σιταριού με το όνομα «θαυματουργό σιτάρι», δύο δολάρια το κιλό… και έβγαλε τεράστιο προσωπικό κέρδος. Ποια είναι τα γεγονότα; Το 1904 ο κ. Στόνερ πρόσεξε ένα ασυνήθιστο φυτό1 να μεγαλώνει στον κήπο του στο Φινκάστλ, στη Βιρτζίνια… σπανίου είδους. Το φυτό είχε 142 μίσχους και ο καθένας είχε ένα στάχυ, από ωριμασμένο σιτάρι… και άλλοι πήραν μεγάλες σοδειές. Ο Ρώσσελ ενδιαφερόταν για τις Βιβλικές προφητείες, ότι η «ερημία θέλει αγαλλιασθή και ανθίσει ως ρόδον και η γη θέλει δίδει το προϊόν αυτής (Ησ. ΛΕ’ 1 και Ιεζ. ΛΔ’27)… Ο Σαμουέλ Φλέμινκ παρουσίασε στην Σκοπιά περίπου τριάντα μπούσελς (1 μπούσελ = 36 λίτρα) προτείνοντας να το πουλήσουν δύο δολάρια το κιλό… Η εταιρία πήρε το σιτάρι το διέθεσε και εισέπραξε 1.800 δολάρια περίπου… Ο Ρώσσελ δεν πήρε ούτε ένα δολάριο από αυτά τα χρήματα… δόθηκαν για το Χριστιανικό ιεραποστολικό έργο. Επειδή ο Κ. Ρώσσελ δίδασκε την αλήθεια από τον λόγο του Θεού, μισήθηκε και κακολογήθηκε από τον θρησκευτικό κλήρο».
Όλες οι κατηγορίες εναντίον του Κ. Ρώσσελ και των πράξεών του, το βιβλίο τις αποδίδει στον «θρησκευτικό κλήρο». Όμως το ίδιο το βιβλίο παρουσίασε τους κατηγόρους του Ρώσσελ ως συνεργάτες του χαρακτηρίζοντάς τους μάλιστα συνωμότες, οι οποίοι επεδίωκαν τη νομή της εξουσίας. Στη συνέχεια κατηγορείται από την ίδια την σύζυγό του. Παρ’ όλα τα παραπάνω βλέπουμε ότι το δηλητηριώδες «δένδρο» άνθισε.
Σελ. 83: «Μετά τον θάνατο του Καρόλου Τ. Ρώσσελ το 1916, εκλέχθηκε πρόεδρος της εταιρίας ο Ιωσήφ Ρόδερφορδ στις 6-1-17».
Σελ. 91, 92: «Δεν ήταν όμως όλοι ευτυχισμένοι μέσα στην οργάνωση από την εκλογή του Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορδ. Από το 1917 πολλά φιλόδοξα άτομα επεδίωξαν να κερδίσουν το διοικητικό έλεγχο. Έπαψαν να συνεργάζονται πρόθυμα και έτσι άρχισε μια περίοδος "πύρινης δοκιμασίας". Ο Ιεχωβά και ο "άγγελος της διαθήκης" του, ο Ιησούς Χριστός, ήρθαν να επιθεωρήσουν τον πνευματικό ναό, το 1918 μ.Χ. … ξεκίνησε μια περίοδος καθαρισμού και εξαγνισμού. Κάτι άλλο ακόμη. Εμφανίστηκαν άνθρωποι, που εκδήλωναν τα χαρακτηριστικά του «πονηρού δούλου» και συμβολικά άρχισαν αν δέρνουν τους συνδούλους τους. Η ταυτότητα του "πιστού και φρόνιμου δούλου" ήταν θέμα μεγάλου ενδιαφέροντος… Έτσι κατανοήθηκε, ότι  ο "δούλος" που χρησιμοποιούσε ο Θεός για να δίνει πνευματική τροφή ήταν μια τάξη. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, η ιδέα που υιοθετήθηκε από πολλούς ήταν ότι ο ίδιος ο Κ. Τ. Ρώσσελ ήταν ο "πιστός και φρόνιμος δούλος". Αυτό οδήγησε μερικούς στην παγίδα να λατρεύουν ένα πλάσμα. Αυτό έγινε αιτία για ένα μεγάλο κοσκίνισμα σ’ εκείνους που διάλεξαν να μείνουν στα συγγράμματα του Κ. Ρώσσελ. Το 1927 ξεκαθαρίστηκε η εσφαλμένη αντίληψη για τον Κ. Ρώσσελ, ότι αυτός ήταν ο "πιστός και φρόνιμος δούλος".
Λίγο μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Ιωσήφ Ρόδερφορδ, αναπτύχθηκε μια αληθινή συνωμοσία. Φυτεύτηκε ο σπόρος του στασιασμού».
Όπως διαβάζουμε από το «Βιβλίον του έτους» του 1983, εκείνο που χαρακτηρίζει την περίοδο της προεδρίας του Κ. Ρώσσελ, αλλά και του Ι. Ρόδερφορδ ήταν οι συνωμοσίες, όπου η μία διαδέχεται την άλλη, όσο ωραιοποιημένα και εάν παρουσιάζονται τα διάφορα γεγονότα στο εσωτερικό της εταιρίας, όπως οι «πράξεις» του Κ. Ρώσσελ. Τα γραφόμενα φωτογραφίζουν το σκηνικό, που επικρατούσε στην εταιρία. Ο Κάρολος Ρώσσελ καθαιρείται από τους ίδιους τους αξιωματούχους, οι οποίοι στην διάρκεια της προεδρίας του κι αργότερα τον εξυμνούσαν. Ο Ιωσήφ Ρόδερφορδ γράφει στο βιβλίο του «Η κιθάρα του Θεού», σ. 270-272, το 1927: «Άνευ αμφιβολίας το ποιμήν Ρώσσελ εξεπλήρωσε το αξίωμα διά το οποίον ο Κύριος προνόησε και περί του οποίου ελάλησε και ήτο συνεπής, ο πιστός και φρόνιμος εκείνος δούλος, ο μεταδίδων εις την οικογένεια της πίστεως την έγκαιρον αυτής τροφήν». Ύμνος για τον Κ. Ρώσσελ και τα συγγράμματά του.
Στο διάστημα της προεδρίας του και λίγα χρόνια αργότερα κατείχε ο ίδιος τη θέση του «πιστού και φρονίμου δούλου». Όμως αυτή τη θέση στα εσωτερικά της εταιρίας, τη διαχείριση των οικονομικών καθώς και τη δυνατότητα της εξουσίας επί ανθρωπίνων υπάρξεων, την εποφθαλμιούσαν αρκετοί κατά διαστήματα.
«Βιβλίον του έτους», 1983, σ. 95: «Περίπου στα μέσα του 1917 ήταν καιρός να τεθεί σε κυκλοφορία το νέο βιβλίο το «Τετελεσμένο Μυστήριον» (σαν έβδομος τόμος των «Γραφικών Μελετών», επειδή περιείχε σε μεγάλο μέρος, σκέψεις και σχόλια του Ρώσσελ) ονομάστηκε μεταθανάτιον έργο του πάστορος Ρώσσελ.
Στις 17 Ιουλίου… ο αδελφός Ρόδερφορδ μας έδωσε μια στοίβα βιβλία με εντολή να βάλουμε από ένα σε κάθε σερβίτσιο… Προτού φθάσει η οικογένεια για το μεσημεριανό φαγητό…, συνεχίζει ο αδελφός Μπάουϊν, κάναμε προσευχή. Έπειτα εκδηλώθηκε η ταραχή… Επικεφαλής αυτής της εκδήλωσης ήταν ο Π.Σ.Λ. Τζόνσον… κατά του αδελφού Ρόδερφορδ. Εκτοξεύοντας αισχρές κατηγορίες δυνατά, περπατούσαν πάνω κάτω, σταματούσαν μόνο στο τραπέζι του Ρόδερφορδ για να απειλήσουν κουνώντας τις γροθιές τους και για να τον κατηγορήσουν περισσότερο… Όλο αυτό κράτησε περίπου πέντε ώρες.
Έπειτα όλοι σηκώθηκαν ενώ πάνω στο τραπέζι είχε μείνει απείραχτο το φαγητό».
Αυτά λοιπόν συνέβησαν στο Μπέθελ, δηλαδή στον «οίκο του Θεού», από τους «αγίους», «αδελφούς του Ιησού Χριστού», από αυτούς οι οποίοι διανέμουν την «πνευματική τροφή» στον οίκο της πίστεως. Άρα η προέλευση αυτής της «πνευματικής τροφής» καθώς και ο τροφοδότης συμφωνούν απόλυτα με τη θέση: «από τους καρπούς γνωρίζουμε το δένδρο».
«Βιβλίον του έτους», 1983, σ. 95, 96: «Αυτό το επεισόδιο αποκάλυψε ότι μερικά μέλη της "οικογενείας" Μπέθελ, συμπαθούσαν τους εναντιωμένους. Αν συνεχιζόταν αυτή η εναντίωση τελικά θα διαλυόταν ολόκληρη η λειτουργία του Μπέθελ. Έτσι ο Ι. Ρόδερφορδ ενήργησε για να διορθώσει την κατάσταση. Αν και γνώριζε καλά την νομική διάρθρωση της Εταιρίας συμβουλεύτηκε ένα διακεκριμένο νομικό σύμβουλο στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας, σχετικά με την αρμοδιότητα του συμβουλίου των διευθυντών της Εταιρίας. Η γραπτή συμβουλή που πήρε αποκάλυψε ότι οι τέσσερις διαφωνούντες δεν ήταν νόμιμα μέλη του συμβουλίου. Γιατί όχι; Ο Κ. Ρώσσελ είχε διορίσει αυτούς τους άνδρες σαν διευθυντές, αλλά το καταστατικό της Εταιρίας απαιτούσε οι διευθυντές να εκλέγονται με ψηφοφορία από τους μετόχους. Έτσι μόνο τα μέλη που είχαν εκλεγεί στην ετήσια συνεδρίαση στο Πίτσμπουργκ ήταν νόμιμα διορισμένα μέλη του συμβουλίου… Δίκαια ο Ρόδερφορδ τους έδιωξε και διόρισε τέσσερα νέα μέλη του συμβουλίου…».
Ανενόχλητος πλέον ο Ρόδερφορδ άρχισε το εκδοτικό του έργο απορρίπτοντας σιγά, σιγά και μεθοδικά τις δοξασίες του Ρώσσελ.
«Βιβλίον του έτους», 1983, σ. 137: «εκδίδει το βιβλίο του «Εκατομμύρια ήδη ζώντων ουδέποτε θέλουσι αποθάνει». Η εκστρατεία γι’ αυτό το βιβλίο δόθηκε με αγγελίες σε εφημερίδες και φέιγ-βολάν. Αυτό το βιβλίο χρησιμοποιήθηκε για να τραβήξει την προσοχή του κοινού.
Σελ. 156: «…οι σπουδαστές της Γραφής με την σειρά τους, είδαν ότι έπρεπε να προσαρμόσουν τις σκέψεις τους σε κάποιο βαθμό. Αλλά ήταν ευγνώμονες για την καθοδηγία του Θεού και πρόθυμοι να είναι "διδακτοί του Ιεχωβά". Για παράδειγμα ο λαός του Θεού έπρεπε να προσαρμόσει τις σκέψεις του στο 1925 μ.Χ. Με την χρονολογία αυτή είχαν συνδεθεί προσδοκίες αποκαταστάσεως και ευλογιών γιατί νόμιζαν ότι αυτό το έτος θα σημείωνε το τέλος… Νομίζαμε ότι τότε το υπόλοιπο των χρισμένων ακολούθων του Χριστού θα πήγαινε στον ουρανό για να είναι μέρος της Βασιλείας και ότι οι αρχαίοι πιστοί άνδρες, όπως ο Αβραάμ, ο Δαβίδ και άλλοι θα ανασταίνονταν, σας άρχοντες για να αναλάβουν την κυβέρνηση της γης, σαν μέρος της βασιλείας του Θεού. Το έτος 1925 ήρθε και πέρασε. Οι χρισμένοι ακόλουθοι του Ιησού ήταν ακόμη στη γη σαν τάξη. Οι αρχαίοι πιστοί άνδρες όπως ο Αβραάμ, ο Δαβίδ και άλλοι δεν είχαν αναστηθεί για να γίνουν άρχοντες στη γη… Το 1925 ήταν ένας θλιβερός χρόνος για πολλούς. Μερικοί από αυτούς σκανδαλίστηκαν, οι ελπίδες τους διαλύθηκαν».
Σελ. 157: «τις πρώτες μέρες οι αφιερωμένοι Χριστιανοί γιόρταζαν τα γενέθλια και την υποτιθέμενη μέρα της γεννήσεως του Χριστού. Αυτό το έκαναν επί πολλά χρόνια… Τον καιρό του πάστορος Ρώσσελ γιόρταζαν τα Χριστούγεννα… και έδινε στα μέλη της οικογενείας Μπέθελ χρυσά νομίσματα των πέντε ή δέκα δολαρίων… Με ένα Χριστουγεννιάτικο δένδρο στη μέση της τραπεζαρίας του Μπέθελ… και αντί το καλημέρα σας έλεγε "Καλά Χριστούγεννα". Το 1928 στις 12 Δεκεμβρίου δημοσιεύθηκε στον "Χρυσόν Αιώνα" τεύχος 241… την ειδωλολατρική προέλευση των Χριστουγέννων. Έτσι δεν ξαναγίορτασαν τα Χριστούγεννα… Πόσο πρόθυμα απέρριψαν αυτές τις θρησκευτικές γιορτές… οι νέες αλήθειες μας κάνουν πάντοτε ευτυχισμένους».
Σελ. 158: «Μια άλλη αλλαγή αφορούσε το σύμβολο του σταυρού και του στέμματος… στο εξώφυλλο της Σκοπιάς… από το 1891 και σαν καρφίτσα… Ο αδελφός Ρόδερφορδ αυτό το θεωρούσε Βαβυλωνιακό και έπρεπε να σταματήσει… Το 1928 στη συνέλευση του Ντητρόιτ του Μίτσιγκαν δείχτηκε ότι τα εμβλήματα του σταυρού και του στέμματος ήταν όχι μόνο άχρηστα, αλλά και απαράδεκτα. Έτσι πετάξαμε αυτά τα κοσμήματα… το 1931 της 15ης Οκτωβρίου η Σκοπιά δεν έφερε πια τα σύμβολα του σταυρού και του στέμματος στο εξώφυλλό της».
«Στις 31 Ιανουαρίου 1936 ο αδελφός Ρόδερφορδ παρουσίασε… το νέο του βιβλίο "Πλούτη". Με αποδείξεις από την Γραφή ότι ο Ιησούς σταυρώθηκε όχι σε ξύλινο σταυρό όπως τον παρουσιάζουν διάφορες εικόνες που κατασκευάζουν άνθρωποι αλλά ο Ιησούς σταυρώθηκε με το να καρφώσουν το σώμα του σ’ ένα πάσσαλο».
Η «αποκαθήλωση»  Ρώσσελ και των διδασκαλιών του από τον Ι. Ρόδερφορδ συνεχίζεται. Οι αλλαγές είναι σαρωτικές. Εκτός από τους διάφορους μνηστήρες τους οποίους με νομικίστικα μέσα κατόρθωσε να απομακρύνει ο Ρόδερφορδ, βασικός σκοπός της «κάθαρσης» είναι και η αύξηση και διαχείρηση των αστρονομικών εσόδων της εταιρίας. Έτσι ο Ρόδερφορδ αρχίζει ακάθεκτος πλέον τις εκδοτικές του δραστηριότητες, αναιρώντας ακόμη και δικές του διδασκαλίες, απαιτώντας όμως την απόλυτη υποταγή στις δοξασίες του.
Ως παράδειγμα της αστάθειας που επικρατεί στην εταιρία, από της ιδρύσεως της έως σήμερα, αναφέρουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ρόδερφορδ, «Η Κιθάρα του Θεού», το 1921, σ. 158. Γράφει σχετικά με τον σταυρό του Ιησού: «Η απολυτρωτική τιμή επρομηθεύθη επί του σταυρού. Ο σταυρός του Ιησού Χριστού είναι ο μέγας άξων της θείας των πραγμάτων διατάξεως από του οποίου ακτινοβολούσι οι ελπίδες των ανθρώπων».
Στην «Σκοπιά» όμως του 1968, σ. 439 διαβάζουμε: «Οι αληθινοί Χριστιανοί ουδέποτε εσεβάστηκαν τον σταυρό ή τον εθεώρησαν ως σύμβολο της αληθινής Χριστιανοσύνης».
Απ’ όλα τα παραπάνω δίδεται απάντηση στο μύθο των «μαρτύρων του Ιεχωβά», ότι «από τους καρπούς γνωρίζεται το δένδρο». Βεβαιωθήκαμε και για τις ρίζες και για το δένδρο και για τους δηλητηριώδεις καρπούς, που παράγει και διαθέτει ως πνευματική τροφή στους οπαδούς.

Πηγη: http://hristospanagia3.blogspot.gr

ΠΡΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ

              


                               


Αγαπητοι εν Χριστω αδελφοι.
 Εχω παρατηρησει οτι πολλοί χριστιανοι Ορθοδοξοι δεν γνωριζουν την Ορθοδοξη πιστη, ουτε καν τα πιο βασικα και λυπαμαι πολυ. Αυτο δινει αφορμη στον αιρετικο να πλησιαζει πολυ ευκολα στο στοχο του, και να μας παρασυρει σε μια αιρεση, και ουτε καν θα το εχουμε καταλαβει.
Αγαπητοι αδελφοι, εχουμε κληρονομησει απ’ τους γονεις μας κατι σπουδαιο, την αληθεια. Την αληθεια που εχει η Ορθοδοξος Εκκλησια,  οπου η κεφαλη της ειναι ο Κυριος και Θεος μας Ιησους Χριστος. Ας κανουμε λοιπον ενα βημα να πλησιασουμε τον Κυριο μας Ιησου Χριστο. Πολλοι Ορθοδοξοι κανουμε πραγματα και δεν γνωριζουμε γιατι τα κανουμε, ισως επειδη ετσι εχουμε συνηθισει, ή επειδη ετσι εχουμε μαθει απ΄ τους γονεις μας. Πηρα λοιπον το θαρρος να γραψω καποια πραγματα που δεν γνωριζουν πολλοι Ορθοδοξοι.


1.ΓΙΑΤΙ ΑΝΑΒΟΥΜΕ ΚΕΡΙ. Το κερί συμβολίζει το Φως του Χριστού, τη φλόγα της πίστεως. Πίσω από το άναμμα του κεριού κρύβεται βαθύτατος συμβολισμός. Ο Συμεών Θεσσαλονίκης μας λέγει ότι το κερί που ανάβουμε έχει έξι συμβολισμούς:

1. Συμβολίζει την καθαρότητα της ψυχής μας, γιατί είναι κατασκευασμένο από καθαρό κερί μέλισσας.

2. Επίσης την πλαστικότητα της ψυχής μας, μια και εύκολα πάνω του μπορούμε να χαράξουμε ο,τιδήποτε.

3. Ακόμη την Θεία Χάρη, επειδή το κερί προέρχεται από τα άνθη που ευωδιάζουν.

4. Επιπλέον συμβολίζει την θέωση, στην οποία πρέπει να φθάσουμε, επειδή το κερί ανακατεύεται με τη φωτιά και της δίνει τροφή.

5. Και το φώς του Χριστού επίσης δείχνει, καθώς καίει και φωτίζει στο σκοτάδι.

6. Και τέλος συμβολίζει την αγάπη και την ειρήνη που πρέπει να χαρακτηρίζουν κάθε χριστιανό, επειδή το κερί καίγεται όταν φωτίζει, αλλά και παρηγορεί τον άνθρωπο με το φώς του μέσα στο σκοτάδι.
2.ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΜΑΣ. Κάνουμε το σταυρό μας για τρείς λόγους:
α. Έτσι αναγνωρίζουμε φανερά ότι είμαστε μαθητές του Χριστού, ο οποίος σταυρώθηκε για τη σωτηρία των ανθρώπων.
β. Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι, όπως ο Κύριος θυσιάστηκε στο σταυρό, έτσι κι εμείς πρέπει να θυσιάζουμε το συμφέρον μας, τον χρόνο μας ή κομμάτια από τη ζωή μας (μέχρι και την ίδια τη ζωή μας) για τους συνανθρώπους μας.
γ. Η πείρα των αιώνων έχει αποδείξει ότι το σημείο του σταυρού λειτουργεί ως ισχυρό φυλαχτό, που προστατεύει τους ανθρώπους από τις επιρροές των πνευματικών τους εχθρών (δαιμόνων), καθώς και άλλους κινδύνους που πιθανόν να τους απειλούν. Αυτό συμβαίνει, γιατί, κάνοντας τον σταυρό μας, επικαλούμαστε τον Εσταυρωμένο Θεό μας (τoν Θεάνθρωπο Ιησού) και ζητάμε τη βοήθεια και την προστασία Του.
Το να διακηρύξουμε δημόσια ότι πιστεύουμε στον Χριστό (όπως γίνεται όταν κάνουμε τον σταυρό μας) δεν είναι σωστό να γίνεται εγωιστικά ή υποκριτικά, αλλά ταπεινά, σεμνά και με αγάπη προς τους συνανθρώπους μας και συγχώρεση προς τους εχθρούς μας. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Ιησού, καλό είναι να μην επιδεικνύουμε, αλλά και να μην κρύβουμε την πίστη μας. Είπε: «Όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου. Όποιος όμως με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου» (Ματθ. 10, 32-33).
Τα λόγια αυτά του Ιησού φαίνονται «σκληρά», αλλά ο Κύριος δεν είναι σκληρός. Αντίθετα, είναι ταπεινός και ειρηνικός. Τα λέει όμως για να μάς παρακινήσει να Του ανοίξουμε την καρδιά μας και να ενωθούμε μ᾽ Αυτόν – σ᾽ αυτό θα μάς βοηθήσει το να παραδεχτούμε δημόσια την πίστη μας.
3.ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΣΚΥΝΑΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ. Είναι σωστό να προσκυνούμε τις Εικόνες; Μήπως συνιστά αυτό ειδωλολατρεία;

Ναι, θα υπήρχε ο κίνδυνος να επρόκειτο για ειδωλολατρική πράξη:
1ον αν τα πρόσωπα που αγιογραφούνται δεν ήταν υπαρκτά.
2ον αν οι εικόνες εξιστορούσαν γεγονότα ψευδή και μη γενόμενα και
3ον αν τιμούσαμε και προσκυνούσαμε το υλικό κατασκευής των εικόνων (ξύλο, χαρτί, γυαλί, χρυσό κλπ) και όχι το εικονιζόμενο πρόσωπο.

Όμως, δεν τιμάμε ούτε λατρεύουμε το ξύλο και τα χρώματα, αλλά τιμάμε τα πρόσωπα, που εικονίζονται μ'αυτά τα υλικά. Επίσης, πως γίνεται να έχουμε τόσες θαυματουργές εικόνες, αν επρόκειτο για ειδωλολατρεία; Τα είδωλα, εν πρώτοις, παριστάνουν ανύπαρκτα όντα, ανύπαρκτους θεούς, που έρχονται στην ύπαρξη μόνο με τις ειδωλικές απεικονίσεις και εξαφανίζονται αμέσως μόλις τα είδωλα καταστραφούν.
Η διδασκαλία της αγίας μητέρας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας για την ορθή τιμή και προσκύνηση των αγίων εικόνων είναι σαφής και ξεκάθαρη. Τιμάμε το εικονιζόμενο πρόσωπο. Η προσκύνηση μεταβαίνει στο πρότυπο και όχι στην ύλη.
Η εικόνα, δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο, ούτε ακόμη και μια απλή εικονογράφηση της Γραφής. Είναι αναπόσπαστο μέρος της λειτουργίας, αποτελεί « μέσο για να γνωρίσουμε το Θεό και να ενωθούμε μαζί Του».
Οι χριστιανικές εικόνες παριστάνουν υπαρκτά πρόσωπα και γεγονότα, τον Χριστό, την Υπεραγία Θεοτόκο, τους αγίους. Όλες οι σκηνές από τον βίο και την δράση του Χριστού μας είναι ιστορικά γεγονότα. Μόνον εάν δεν είχαν συμβεί, έπρεπε να μη ζωγραφίζονται. Εφ' όσον όμως είναι πραγματικά γεγονότα, η παράσταση τους δεν έχει καμία σχέση προς το ψεύδος των ειδώλων.
H εικόνα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον, με το οποίο ο πιστός ανάγεται εις έννοιαν, μνήμη του θεαρέστου βίου του εικονιζομένου αγίου και έτσι προτρέπεται σε ομοίωσή του, που αποτελεί και την τιμή του εικονιζομένου αγίου ή μάρτυρος
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει: «ο μη προσκυνών εχθρός εστι του Χριστού και της Αγίας Θεοτόκου και των Αγίων, εκδικητής δε του διαβόλου και των δαιμόνων, έργω επιδεικνύμενος την λύπην, ότι οι άγιοι του Θεού τιμώνται και δοξάζονται, ο δε διάβολος καταισχύνεται. Η γαρ εικών θριάμβωσίς εστι και φανέρωσις και στηλογραφία εις μνήμην της νίκης των αριστευσάντων και της αισχύνης των ηττηθέντων και καταβληθέντων».
Η δε Ζ' Οικουμενική Σύνοδος αξιοποιώντας την θεολογική διδασκαλία του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, διεκήρυξε ότι « η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει» και όχι στην ύλη από την οποία είναι κατασκευασμένη η ιερά εικών. Οι εικόνες μάλιστα των αγίων δεν είναι απλές αναμνηστικές παραστάσεις, όπως οι φωτογραφίες των συγγενών και φίλων, αλλά μετέχουν και αυτές στον αγιασμό λόγω της μυστικής και αοράτου σχέσεως τους προς τα πρωτότυπα τους αγίους. Η άκτιστη ενέργεια και χάρη του Παναγίου Πνεύματος, που ενοικεί στους αγίους, χαριτώνει τα σώματα τους, όπως φαίνεται στα άγια λείψανα τους και περνά και στις αγίες εικόνες τους, που για τον λόγο αυτό θαυματουργούν.
4.ΓΙΑΤΙ ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ.
Το θέμα αυτό είναι πολύ βασικό, γιατί όλες οι προτεσταντικές αιρέσεις ασκούν σφοδρότατη κριτική εναντίον της Εκκλησίας μας, υποστηρίζοντας πως εμείς λατρεύουμε τους αγίους και προσβλέπουμε σ' αυτούς για σωτηρία, όχι στον Σωτήρα Χριστό!

Είναι λοιπόν ποιμαντική ανάγκη να εξηγήσουμε με ποια έννοια η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τους αγίους και πού τελικά μεταβαίνει αυτή η τιμή. Να τονίσουμε σε ποια σχέση βρισκόμαστε εμείς με τους αγίους και τι συνεπάγεται αυτή η σχέση. Πρέπει ακόμη να απαντήσουμε στην ένσταση των προτεσταντών, ότι οι άγιοι δεν είναι πανταχού παρόντες και συνεπώς δεν ακούουν τις προσευχές μας. Να ερμηνεύσουμε τα θαύματα που επιτελούν οι άγιοι και να τα κατοχυρώσουμε αγιογραφικά- να αναφερθούμε στην πρώτη Εκκλησία, για να διαπιστώσουμε αν υπήρχε σ' αυτήν η τιμή των αγίων και προ παντός, να καταστήσουμε φανερή τη διάκριση μεταξύ τιμής και λατρείας, λατρευτικής προσκύνησης και προσκύνησης σαν εκδήλωση τιμής και αγάπης, που αποδίδεται από μέρους μας στους αγίους.

Κατά την πίστη της Εκκλησίας μας οι άγιοι αντικατοπτρίζουν τη δόξα του Κυρίου (Β' Κορ. γ' 18) και ακτινοβολούν το άκτιστο φως του Θεού (Ματθ. ε' 14. Ιω. η' 12. Εφεσ. ε' 8. Κολ. α' 12. Αποκ. κβ' 5).

Η δόξα των αγίων και των αγγέλων δεν είναι ανεξάρτητη από τη δόξα του Χριστού, γιατί είναι μέλη του σώματος Αυτού (Έφεσ. α' 23. δ' 16. ε' 23. Κολ. α' 18.24). Ονομάζονται αγαπητοί του Θεού (Β' Παραλ./Χρον. κ' 7. Ησ. μα' , φίλοι του Θεού (Ψαλμ. ρλη' 17, κατά τους Ο'. Ιω. ιε' 14. Ιακ. β' 23), αδελφοί του Χριστού (Ματθ. ιβ' 50). Είναι ναός και κατοικητήριο του Θεού (Α' Κορ. γ' 16-17. στ' 19. Β' Κορ. στ' 16), τέκνα Θεού (Ιω. α' 12. Γαλ. γ' 26-27), κληρονόμοι και συγκληρονόμοι του Χριστού (Ρωμ. η' 17). Το μνημόσυνο των άγιων είναι αιώνιο (Ψαλμ. ρια/ριβ' 1-9. Παροιμ. Γ 7. Εβρ. ια' 4-38).

Ο ίδιος ο Θεός, μέσω του αγίου Σώματος του Χριστού, έρχεται σε προσωπική κοινωνία με τον άνθρωπο και του μεταδίδει την αγιότητα. Πρόκειται για την αγιότητα του Σώματος του Χριστού, όχι για την αγιότητα του ανθρώπου, ανεξάρτητα από την κοινωνία του με τον Χριστό (Ιω. ιδ' 23. Α' Κορ. γ' 5-17. στ' 19. Β' Κορ. στ' 16. Εφεσ. β' 22). Έτσι ο Χριστός θριαμβεύει μέσω των αγίων (Ίω. κα' 19. Β' Κορ. β' 14).

Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, οι είκοσι τέσσερις πρεσβύτεροι, που εκπροσωπούν τη θριαμβεύουσα Εκκλησία, έχουν «επί τας κεφαλάς των στεφάνους χρυσούς» (Αποκ. δ' 4). Το αναρίθμητο πλήθος των αγίων, που «έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του αρνίου» (Αποκ. ζ' 14), ευρίσκονται «ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του αρνίου» ως νικητές (Αποκ. ζ' 9-10), σ' αυτούς δόθηκαν «θρόνοι», για να βασιλεύσουν «επί χίλια έτη», μέχρι τη δευτέρα παρουσία, οπότε το σώμα του Χριστού, η Εκκλησία, θα παραδοθεί από την ίδια την κεφαλή της στον Τριαδικό Θεό, για να είναι πλέον «ο Θεός τα πάντα εν πάσιν» (Αποκ. κ' 4. Α' Κορ. ιε' 23-28).

Ο Χριστός είναι ο μόνος «Παράκλητος», ο μοναδικός «μεσίτης» και «σωτήρας» (Α' Ιω. β' 1. Ιω. ιδ' 6. 13-14. Α' Τιμ. β' 5. Πράξ. δ' 12), μόνο με το αίμα του Χριστού πραγματοποιείται η συμφιλίωση (Α' Πέτρ. α' 18-19), ο «άλλος Παράκλητος», το Πνεύμα το Άγιο, με τα άγια μυστήρια ενεργοποιεί προς χάρη μας τις δωρεές του Χριστού: με το βάπτισμα μας εντάσσει στο Σώμα του Χριστού (Γαλ. γ' 27. Πρβλ. α' Κορ. ιβ' 3), με τη θεία κοινωνία μας τρέφει με τον «άρτο της ζωής» (Ίω. στ' 48-53). Με αυτή την απόλυτη έννοια δεν υπάρχει άλλος σωτήρας, ούτε δεύτερος μεσίτης.

Και όμως στην αγία Γραφή γίνεται λόγος για μεσιτεία ανθρώπων και αγγέλων, μέσω προσευχής και παράκλησης (Γεν. m' 23-33. κ' 3-18. λβ' 9-14. Ίώβ μβ' 8-10. Παροιμ. ιε' 8. Ζαχ. α' 12-13. Ίερεμ. ζ' 16). Άνθρωποι ονομάζονται «πρεσβευτές» (Β' Κορ. ε' 18-20. Έφεσ. στ' 20) και «σωτήρες», με την έννοια όμως πως οδηγούν στο μόνο Σωτήρα, τον Χριστό (Α' Κορ. θ' 22). Ο Θεός βεβαιώνει τον προφήτη πως αν βρεθεί ακόμη και ένας άγιος άνθρωπος, για χάρη του θα σώσει ολόκληρη την πόλη (Ιερεμ. ε' 1. Ίεζ. κβ' 30).

Αλλά μήπως η «μεσιτεία» με σχετική έννοια αναφέρεται μόνο σε ζώντες; ΟΧΙ ο Θεός λέγει στον προφήτη Ιερεμία: «Εάν σταθούν ενώπιόν μου ο Μωϋσής και ο Σαμουήλ, η ψυχή μου δεν θα κλίνει προς αυτούς» (Ιερ. ιε' 1), πράγμα που σημαίνει πως σε άλλες περιπτώσεις ο Θεός ανταποκρινόταν στις δεήσεις των άγιων ανδρών υπέρ του λαού. Στην Αποκάλυψη βλέπουμε τη θριαμβεύουσα Εκκλησία (τους 24 πρεσβύτερους) να κρατούν «φιάλας γεμούσας θυμιαμάτων, αι εισίν αι προσευχαί των αγίων», δηλαδή των επί γης ζώντων πιστών τις οποίες ενώνουν με τις δικές τους προσευχές (Αποκ. ε' .

Η ουράνια Εκκλησία δέχεται τις επικλήσεις μας, μάλιστα μεσιτεύει στον Κύριο να σταματήσει το μαρτύριο των αδελφών τους στη γη (Αποκ. στ' 9-11), πράγμα που εισακούεται τελικά από τον Θεό (Αποκ. ζ' 9-11. η' 3-5. ια' 16-18. ιδ' 14-20. Πρβλ. Δ/Β' Βασιλ. κ' 4-6. Β' Μακ. ιε' 12-16).

Όταν λοιπόν επικαλούμεθα τους αγίους, οι ελπίδες μας δεν είναι μάταιες, οι άγιοι είναι συνδεδεμένοι μαζί μας με τον σύνδεσμο της αγάπης, η οποία «ουδέποτε εκπίπτει» (Α' Κορ. ιγ' . Πιστεύουμε δηλαδή πως είμαστε πράγματι «συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού» (Εφεσ. β' 19-20).

Είναι οι άγιοι «πανταχού παρόντες» για να εισακούουν τις επικλήσεις μας; Όχι, οι άγιοι, ανεξάρτητα από τη χάρη του Θεού, δεν είναι πανταχού παρόντες, ούτε πληροφορούνται με τη δική τους δύναμη τι γίνεται μακριά από αυτούς. Όμως λουσμένοι στην άκτιστη θεία χάρη, μέσω του Αγίου Πνεύματος, σαν μέλη του σώματος του Χριστού, που είναι ενωμένο με την Θεότητα, μπορούν να ξεπεράσουν τους όρους της φύσης και να μετέχουν στη ζωή των αδελφών τους επί της γης.

Αν οι άνθρωποι του Θεού που ζουν στη γη μπορούν να ξεπεράσουν με τη χάρη του Θεού τους όρους της φύσης, πρέπει να συμπεράνουμε πως αυτό μπορεί να γίνει πολύ περισσότερο από τα μέλη της θριαμβεύουσας Εκκλησίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικά παραδείγματα από την αγία Γραφή.

Η «καρδιά» του Ελισσαίου ήταν μετά του Γιεζί και μπορούσε να γνωρίζει αυτό που συνέβη μακριά (Δ/Β' Βασιλ. ε' 25-27). Ο Αβραάμ «είδε» την ημέρα του Κυρίου «και εχάρη» (Ίω. η' 56). Ο απόστολος Πέτρος εγνώριζε την πονηρία του Ανανία (Πράξ. ε' 3).

Ο Θεός αποκαλύπτει τα θαυμαστά πράγματα «διά του Πνεύματος προς το συμφέρον», όλα τα ενεργεί το Πνεύμα το Άγιο, χωρίς να δεσμεύεται από φυσικούς όρους, που ο Θεός έθεσε για ορισμένο σκοπό (Α' Κορ. ιβ' 7-11, πρβλ. Β' Κορ. ιβ' 2-4). Ο ίδιος ο Κύριος μας βεβαιώνει για την κοινωνία αγάπης της ουράνιας Εκκλησίας, η οποία πληροφορείται τα γεγονότα της ζωής μας και χαίρει για την επιστροφή κάθε αμαρτωλού (Λουκ. ιε' 7-10).

Ο Θεός θαυματοποιεί μέσω των αγίων και δικαίων (Γ/ Α' Βασιλ. ιζ' 21-22. Δ/Β' Βασιλ. δ' 33-35. Πράξ. ε' 12-16. ιβ' 11-12), όχι μόνο μέσω ζώντων πάνω στη γη, αλλά και μέσω κεκοιμημένων άγιων. Έτσι ο προφήτης Ησαΐας λαμβάνει εντολή να διαβιβάσει «προς τον Εζεκίαν τον ηγούμενον του λαού» πώς θα σώσει την πόλη από τους Ασσυρίους «διά Δαυίδ τον δούλον μου», δηλαδή χάρη του Δαυίδ, που ήδη είχε απέλθει από αυτή τη ζωή (Δ/Β' Βασιλ. κ' 4-6).

Το να ισχυρισθεί κανείς πως ο δεσμός της αγάπης μεταξύ αγωνιζομένης και θριαμβεύουσας Εκκλησίας μειώνει το μεσιτικό υπούργημα του Παράκλητου, είναι αφέλεια, γιατί οι άγιοι δεν έχουν δύναμη από μόνοι τους να θαυματουργούν και να επεμβαίνουν στη ζωή μας, ανεξάρτητα από την χάρη του Θεού. «Το πνεύμα του Ηλία» που «ανεπαύθη επί τον Ελισσαίον» ήταν η χάρη του Αγίου Πνεύματος, όχι κάτι ανεξάρτητο από αυτήν γι' αυτό και «οι υιοί των προφητών» τον προσκυνούν με εδαφιαία μετάνοια (Δ/Β' Βασιλ. β' 14-15). Το ίδιο παρατηρούμε και για την ανάσταση του ανθρώπου εκείνου που ενταφιάστηκε στον τάφο του Ελισσαίου (Δ/Β' Βασιλ. ιγ' 21). Δεν είναι τα τίμια οστά από μόνα τους εκείνα που θαυματουργούν, αλλά η θεϊκή χάρη που τα περιβάλλει και χαριτώνει ολόκληρο τον άνθρωπο, όχι μόνο το πνεύμα του.

Η τιμή και ο σεβασμός στους αγίους εκδηλώνεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία και με την προσκύνηση. Δεν πρόκειται για λατρευτική προσκύνηση, η οποία απαγορεύεται ρητά από την αγία Γραφή (Έξοδ. κ' 4-5. Δευτερ. στ' 12-14. Ματθ. δ' 10), γιατί ποτέ κανείς ορθόδοξος χριστιανός δεν έχει συναίσθηση πως προσκυνεί οποιοδήποτε ον (άγγελο ή άνθρωπο) ως Θεό, μόνο τότε η προσκύνηση θα ήταν απόλυτη, δηλαδή λατρεία.

Τους αγίους προσκυνούμε χωρίς να παραγνωρίζουμε τη φύση τους, χωρίς δηλαδή να τους εκλαμβάνουμε για θεούς, γιατί παραδεχόμαστε πως η προσκύνηση δεν είναι πάντοτε εκδήλωση λατρείας. Αν αυτόν που προσκυνούμε δεν τον δεχόμαστε για Θεό, τότε με την προσκύνηση δεν του αποδίδουμε λατρεία, είναι εκδήλωση τιμής και αγάπης. Μ' αυτή την τιμητική έννοια ο Δαυίδ προσκυνεί τον Ιωνάθαν (Α' Βασιλ. / Α' Σαμ. κ' 41) και τον Σαούλ (Α' Βασιλ. / Α' Σαμ. κδ' 9), ο Νάθαν προσκυνεί τον Δαυίδ (Γ/Α Βασιλ. α' 23), οι υιοί των προφητών τον Ελισσαίο (Δ/Β' Βασιλ. β' 15), ο Ναβουχοδονόσωρ τον Δανιήλ (Δαν. β' 46).

Ακόμη και στην Καινή Διαθήκη ο δεσμοφύλακας προσκυνεί τον Παύλο και τον Σίλα (Πράξ. ιστ' 29), ενώ ο ίδιος ο Κύριος υπόσχεται πως θα αναγκάσει τους Ιουδαίους να προσκυνήσουν τον επίσκοπο Φιλαδέλφειας (Αποκ. γ' 9. Πρβ. Α' Βασιλ./ Α' Σαμ. ε' 4).

Όσοι απορρίπτουν την τιμή και την προσκύνηση των αγίων, επικαλούνται περιπτώσεις από την αγία Γραφή (Πράξ. ιδ' 11-15 και Αποκ. ιθ' 10. κβ' 8-9).

Στο Πράξ. ιδ' 11-15 φαίνεται καθαρά, πως οι άνθρωποι εξέλαβαν τον Παύλο και τον Βαρνάβα ως θεούς, γι' αυτό και οι απόστολοι δίκαια αντέδρασαν. Τέτοια προσκύνηση δεν τους άνηκε, γιατί ήταν λατρευτική.

Στη δεύτερη περίπτωση ο Ιωάννης, κατάπληκτος από εκείνα που αξιώθηκε να δει, κάτω από την επίδραση της οπτασίας του ίδιου του Κυρίου (Αποκ. α' 17-18), νόμισε πως ήταν και πάλι ο Κύριος, γι' αυτό και σπεύδει να τον προσκυνήσει. Ο άγγελος όμως τον επαναφέρει στην αλήθεια των γεγονότων: «σύνδουλος σου ειμί», δεν μου ανήκει τέτοια προσκύνηση, ανήκει μόνο στον Θεό!

Αν παραδεχθούμε πως ο Ιωάννης θέλησε να προσκυνήσει τον άγγελο τιμητικά, είχε αυτό το δικαίωμα (Αριθ. κβ'31. Ίησ. Ναυή ε' 14), και ασφαλώς στην περίπτωση αυτή η προσκύνηση δεν θα ήταν λατρευτική. Τότε η άρνηση του αγγέλου θα ήταν ένδειξη ταπεινοφροσύνης. Διαφορετικά πώς ο Ιωάννης αποτολμά να προσκυνήσει τον άγγελο για δεύτερη φορά; (Αποκ. κβ' 8-9).

Αυτή είναι η ερμηνεία της Γραφής, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας (Α' Τιμ. γ' 15). Αυτό μαρτυρείται ήδη σε πρωτοχριστιανικά κείμενα. Οι πρώτοι χριστιανοί ομολογούσαν:

«Δεν θα δυνηθώμεν ούτε τον Χριστόν να εγκαταλείψωμεν ποτέ, τον παθόντα υπέρ της σωτηρίας των σωζομένων εις ολόκληρον τον κόσμον, τον άμωμον υπέρ των αμαρτωλών, ούτε κάποιον άλλον να λατρεύσωμεν. Διότι τούτον μεν προσκυνούμεν ως Υιόν του Θεού, τους δε μάρτυρας αγαπώμεν ως μαθητάς του Κυρίου, επαξίως λόγω της ανυπερβλήτου αφοσιώσεως εις τον βασιλέα και διδάσκαλόν των». Αυτό αναφέρεται στο μαρτύριο του άγιου Πολυκάρπου 156). Εκεί σημειώνεται ακόμη πως οι χριστιανοί συνέλλεξαν τα οστά του μάρτυρα, «τα τιμιώτερα από πολυτελείς λίθους, και ευγενέστερα από χρυσόν» και τα ενεταφίασαν σε κατάλληλο τόπο, ώστε να συναθροίζονται εκεί και να εορτάζουν «την γενέθλιον ημέραν του μαρτυρίου του» (Μαρτ. Πολυκ. 17-18. Βλ. και στο 3β 3Θ).

Ο Ωριγένης († 253/4) αναφέρει πως «αι ψυχαί των πεπελεκισμένων ένεκεν της μαρτυρίας του Ιησού, μη μάτην τω εν ουρανοίς θυσιαστηρίω παρεδρεύουσαι, διακονούσι τοις ευχομένοις άφεσιν αμαρτημάτων» (Ωριγ. Εις μαρτ. προτρ. 30. Πρβλ. Αποκ. κ' 4).

Ο άγιος Βασίλειος (330-379) αναφέρεται στις πανηγύρεις που γίνονταν στις μνήμες των αγίων (Έπιστ. 227, προς τους επισκ. του Πόντου. Όροι κατά πλάτος 8,40) και στην επίκληση των αγίων (Ομιλ. 4, εις άγ. Μάμαντα 1): «Αυτός που θλίβεται καταφεύγει εις τους σαράντα, αυτός που ευφραίνεται προς αυτούς σπεύδει. Ο ένας μεν διά να εύρη λύσιν εις τας δυσκολίας, ο άλλος δε διά να διαφύλαξη εις τον εαυτόν του τα πιο καλά αγαθά... τα αιτήματά σας ας γίνουν μαζί με τους μάρτυρας» (Μ. Βασ, Ομιλ. 5, εις τους αγ. τεσσαράκοντα . Η τιμή των αγίων τεσσαράκοντα, μας πληροφορεί ο Μ. Βασίλειος, είχε διαδοθεί σε πολλές περιοχές και οι άγιοι αυτοί «κοσμούν πολλάς πατρίδας» (Εις τους αγ. τεσσαρακ. .

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (344-407) κάνει λόγο για «λιτανείες και παρακλήσεις ... εις τον ναόν όπου και τα λείψανα των αποστόλων», προκειμένου να αποφευχθούν τα δεινά της πόλης (Χρυσ, Προς τους καταλείψαντας την Εκκλ.). Η δύναμη των αγίων μαρτύρων, αναφέρει ο Χρυσόστομος, «καθημερινώς ζει και ενεργεί, εκδιώκει δαιμόνια, απομακρύνει τας ασθενείας, εμψυχώνει πόλεις ολοκλήρους και συναθροίζει εδώ πλήθος» (Περί απολαύσεως της των μελλόντων 2). Υπογραμμίζει ακόμη πως η τιμή των άγιων «θα μεταβιβασθεί οπωσδήποτε προς τον Δεσπότην» (Ότε πρεσβ. προεχ. 2. Πρβλ. Ματθ. ε' 16).

Τα ίδια αναφέρει και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (329-390): «Πρέπει να πανηγυρίζουμε όλους τους μάρτυρες...» (Λόγος κδ' 3-4, εις τον άγιο Κυπριανό), «τώρα οι μάρτυρες κάνουν να ανοίξει ο ουρανός...» (Λόγος μδ' 12, εις την Νέαν Κυριακ.). «Και τώρα εκείνος είναι στον ουρανόν και εκεί προσφέρει τις θυσίες του για εμάς» (Λόγος μγ' 80, εις Μ. Βασίλ.). «Παρακαλούμε να μας παρακολουθείς καλοδιάθετα από υψηλά και το λαό που είναι γύρω σου να τον κατευθύνεις στην τελειότητα...» (Λόγος κα' 37, Εις τον Μ. Αθαν.).

Έτσι η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος διατύπωσε την πίστη της Ορθοδοξίας: «Τον μεν (Χριστόν) ως Θεόν και Δεσπότην, τους δε (αγίους) διά τον κοινόν Δεσπότην, ως αυτού γνησίους θεράποντος τιμώντες και σέβοντες και την κατά σχέσιν προσκύνησιν απονέμοντες (Συνοδικόν της Ορθοδο-ξίας της Ζ' Οικ. Συνόδου).

5.ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΡΙΑΔΑ. Ο Θεός είναι τριαδικός
Από όσα είπαμε έως τώρα φαίνεται καθαρά, ότι ο Θεός, ως άπειρος και υπερτέλειος και αναλλοίωτος που είναι , είναι ένας, ένας και μόνος Θεός, διότι είναι αδύνατο να υπάρχουν δύο ή περισσότερα άπειρα και υπερτέλεια. Το ενιαίο, λοιπόν, της Θεότητας είναι βάση και αρχή όλων των περί Θεού αληθειών και διδαγμάτων. Κατά τη διδασκαλία όμως της Αγίας Γραφής και την πίστη της Αγίας μας Ορθοδόξου Εκκλησίας ο ένας Θεός είναι τριαδικός, Αγία Τριάδα, Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Τούτο δεν σημαίνει ότι είναι τρεις Θεοί, αλλά ένας Θεός. Ένας Θεός με τρεις υποστάσεις. Ένας Θεός σε τρία πρόσωπα διακρινόμενος, και κάθε πρόσωπο, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, είναι ο όλος Θεός και όχι μέρος της μιας Θεότητας. Όλος Θεός ο Πατήρ, όλος Θεός ο Υιός, όλος Θεός το Άγιο Πνεύμα. «Μονάς κατά τήν ἑνιαίαν καί ἀδιαίρετον οὐσίαν αὐτοῦ. Τριάς δέ κατά τάς ὑποστάσεις τάς διακρινομένας ἀλλήλων… ἀχωρίστως ὅμως συνηνωμένας καί ἀδιαιρέτους οὔσας καί μίαν καί τάς τρεῖς ἐχούσας οὐσίαν τε καί ἐνέργειαν». Ο Θεός είναι Μονάδα, ένας κατά την ενιαία και αδιαίρετη ουσία του. Ο Θεός είναι Τριάδα, η Αγία Τριάδα, ως προς τα πρόσωπα και τις υποστάσεις, που διακρίνονται η μία από την άλλη, το ένα πρόσωπο από το άλλο. Αλλά πάλι και τα τρία πρόσωπα της Θεότητας είναι αχώριστα ενωμένα μεταξύ τους και αδιαίρετα και έχουν και τα τρία την ίδια, μία και την αυτή ουσία και φύση και ενέργεια. Την ίδια γνώμη έχουν και την ίδια απόφαση παίρνουν και στην ίδια ενέργεια και πράξη προβαίνουν και τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας. Όπως ψάλλει και η αγία μας Εκκλησία: «Τρεῖς ὑποστάσεις ὑμνοῦμεν θεαρχικάς, ἑνιαίας φύσεως, ἀπαράλλακτον μορφήν». Είναι λοιπόν Μονάδα σε Τριάδα και Τριάδα σε Μονάδα. Και Θεός ο Πατήρ, Θεός ο Υιός, Θεός και το Άγιο Πνεύμα. Παντοδύναμος ο Πατήρ, παντοδύναμος ο Υιός, παντοδύναμο και το Άγιο Πνεύμα.

Το δόγμα τούτο της Αγίας Τριάδας είναι «το κεφάλαιο της πίστεως», κατά το θεολόγο Γρηγόριο. Και έχουν μεν και τα τρία πρόσωπα τις ίδιες ιδιότητες και όλο τον ακένωτο πλούτο και θησαυρό της Θεότητας, όπως είπαμε προηγουμένως. Αλλά κάθε πρόσωπο έχει και το ιδιάζον ως διακριτικό σε Αυτό γνώρισμα υποστατικό ιδίωμα. Δηλαδή, ο Πατήρ είναι αγέννητος. Ο Υιός γεννητός. Το Άγιο Πνεύμα εκπορευτό. Και τούτο θα πει, ότι ο Πατήρ γεννά τον Υιό από την ουσία του αϊδίως, αχρόνως και ανερμηνεύτως. Ο Υιός γεννάται από τον Πατέρα και το Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και πέμπεται διά του Υιού στον κόσμο. Και όλα τα έργα του Θεού, τα έργα της δημιουργίας, τα έργα της αναπλάσεως και αναδημιουργίας και σωτηρίας του ανθρώπου ενεργούνται και από τα τρία πρόσωπα της Θεότητας. Ο Πατήρ αποφασίζει, ο Υιός πραγματοποιεί και το Πνεύμα τελειοποιεί όλα τα έργα. Έτσι «ὁ Πατήρ διά τοῦ Υἱοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ τά πάντα ποιεῖ» (1). Έτσι η ενότητα της Αγίας Τριάδας εννοείται και «εἷς Θεός ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ κηρύττεται», «ὁ ἐπί πάντων καί διά πάντων καί ἐν πᾶσιν»• «ἐπί πάντων μέν ὡς Πατήρ, ὡς ἀρχή καί πηγή (των έργων)• «διά πάντων» δέ διά τοῦ Λόγου• «ἐν πᾶσι» δέ ἐν τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ» (2).

Το ιερό και άγιο τούτο περί Τριαδικού Θεού δόγμα σε καμία άλλη μονοθεϊστική θρησκεία δεν υπάρχει παρά μόνο στο Χριστιανισμό, στον οποίο, όπως είπαμε, είναι το θεμέλιο και η βάση και η πηγή όλων των απορρήτων της αγιότατης Πίστης αληθειών και δογμάτων. Και βέβαια η αλήθεια του Τριαδικού Θεού υπονοείται στην Παλαιά Διαθήκη και μάλιστα στα χωρία που αναφέρονται στη δημιουργία του ανθρώπου, την πτώση και τη σύγχυση των γλωσσών στην περίπτωση του πύργου της Βαβέλ. Εκεί παρουσιάζεται ο Θεός μιλώντας στον πληθυντικό και σαν να έχει διάλογο με άλλα πρόσωπα. Λέει π. χ. «ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν…». — «Ἰδού Ἀδάμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν». — «Δεῦτε καί καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τήν γλῶσσαν». Αυτά τα χωρία, καθώς και άλλα, ο τρισάγιος ύμνος του προφήτη Ησαΐα, όπου τρεις φορές επαναλαμβάνεται το «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαββαώθ», υπονοούν βέβαια το τριαδικό της Θεότητας. Ήταν όμως αδύνατο να το συλλάβει τούτο η ανθρώπινη διάνοια και σκέψη, αν το μεγάλο φως της θείας Αποκαλύψεως της Καινής Διαθήκης δεν ερχόταν να διαλευκάνει το μεγάλο θέμα και να μιλήσει σαφώς περί Αγίας Τριάδας. Έτσι ο Κύριος, όταν μετά την Ανάστασή του αποστέλλει τους Αποστόλους στο κήρυγμα, τους δίνει την παραγγελία να βαπτίζουν όσους πιστεύουν «εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. κη΄ 19). Ο απόστολος Παύλος εύχεται να είναι μαζί με τους Χριστιανούς «ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Β΄ Κορινθ. ιγ΄ 13). Ο ευαγγελιστής Ιωάννης βεβαιώνει, ότι «τρεῖς εἰσιν οἱ μαρτυροῦντες ἐν τῷ οὐρανῷ, ὁ Πατήρ, ὁ Λόγος καὶ τὸ Ἃγιον Πνεῦμα, καὶ οὗτοι οἱ τρεῖς ἕν εἰσι» (Α΄ Ιωάν. ε΄ 7). Και πολλές άλλες μαρτυρίες περί της τριαδικής Θεότητας, δηλαδή περί της Αγίας Τριάδας, υπάρχουν στα θεόπνευστα ιερά βιβλία της Καινής Διαθήκης, τα οποία ο ευλαβής αναγνώστης τα βρίσκει, όταν τη μελετά με προσοχή, και τα εννοεί με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, όταν με πίστη τον ζητεί.

Πριν κλείσουμε το κεφάλαιο τούτο περί Αγίας Τριάδας καταχωρούμε εδώ το θαυμάσιο Δοξαστικό της Πεντηκοστής, το οποίο είναι θεολογικότατο και το οποίο σε λίγες γραμμές περικλείει όλο το άρρητο και ανέκφραστο δόγμα περί του Τριαδικού Θεού.

«Δεῦτε, λαοί, τήν τρισυπόστατον Θεότητα προσκυνήσωμεν, Υἱόν ἐν τῷ Πατρί σύν Ἁγίῳ Πνεύματι• Πατήρ γάρ ἀχρόνως ἐγέννησεν Υἱόν συναΐδον καί σύνθρονον, καί Πνεῦμα Ἅγιον ἦν ἐν τῷ Πατρί σύν Υἱῷ δοξαζόμενον. Μία δύναμις, μία οὐσία, μία θεότης, ἥν προσκυνοῦντες πάντες λέγομεν• Ἅγιος ὁ Θεός, ὁ τά πάντα δημιουργήσας δι’ Υἱοῦ συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἅγιος Ἰσχυρός, δι’ οὗ τόν Πατέρα ἐγνώκαμεν καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐπεδήμηδεν ἐν κόσμῳ• Ἅγιος Ἀθάνατος, τό Παράκλητον Πνεῦμα, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον καί ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον. Τριάς Ἁγία, δόξα σοι».

ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΙΟ ΒΑΣΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΗ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ.

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ.

Ζούμε δυστυχώς σε ζοφερούς χρόνους απόλυτης πνευματικής και ηθικής αποστασίας. Ορισμένοι τους συγκρίνουν ή και τους ταυτίζουν, με την αποστασία των εσχάτων καιρών, για τους οποίους ομιλεί ο αδιάψευστος λόγος του Θεού (Ματθ.24,1-22, Λουκ.17,22-32.21,34, Α΄Τιμ.4,1-2, Β΄Τιμ.3,1-5, Β΄Θεσ.2,3, κλπ). Αναμφίβολα η σύγχρονη αποστασία είναι εσχατολογικού χαρακτήρα, της οποίας βασική πτυχή είναι και η πρωτοφανής πλήθυνση των αιρέσεων και των κακοδοξιών, οι οποίες έχουν  πάρει επιδημική εξάπλωση στη χώρα μας και σε όλη την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό είναι ανάγκη, ως ορθόδοξοι πιστοί, να αντιδράσουμε σθεναρά στην πνευματική μας αλλοτρίωση, διότι η αλήθεια της πίστεώς μας είναι συνώνυμη με τη σωτηρία μας. Οι αλήθειες της Εκκλησίας μας, οι οποίες μας προβάλλονται για αποδοχή και βίωση, είναι η βασικότερη προϋπόθεση για να λάβουμε τη σώζουσα χάρη από Αυτή. Η κυριότερη αντίδρασή μας είναι η γνώση των ορίων μεταξύ αλήθειας και κακοδοξίας. Στο σύντομο αυτό πόνημά μας θα προσπαθήσουμε να δώσουμε τη βασική αυτή οριοθέτηση, απαραίτητη για τον πνευματικό μας αγώνα και την εκκλησιαστική μας αυτοσυνειδησία...





Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο σαρκωμένος Θεός μας, ήρθε στον κόσμο να σώσει το ανθρώπινο γένος από το ζυγό της αμαρτίας, την επιρροή του διαβόλου και να ανασυνδέσει τον άνθρωπο με το Θεό. Να ξαναδώσει στον άνθρωπο την υιοθεσία, κατά τον απόστολο Παύλο (Γαλ.4,4), την οποία είχε απολέσει με την πτώση του. Το επί γης απολυτρωτικό Του έργο συνεχίζεται στους αιώνες με την αγία Του Εκκλησία, η Οποία είναι μία και αδιαίρετη. Μέσα σε αυτή, μέσω των Ιερών Μυστηρίων και των άλλων αγιαστικών πράξεων, οι πιστοί ενωμένοι σε ένα σώμα, το μυστικό Σώμα του Χριστού, αγιάζονται και σώζονται. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος σωτηρίας, παρά ο δρόμος της Εκκλησίας. Ένας μεγάλος Πατέρας της αρχαίας Εκκλησίας μας, ο άγιος Κυπριανός τόνισε πως «εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία», εκφράζοντας την κορυφαία πίστη Της Εκκλησίας μας ότι μόνο μέσα σε Αυτή ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί. Είναι σοβαρό λάθος να πιστεύει κάποιος πως και εκτός της Εκκλησίας, έστω ως καλός άνθρωπος, μπορεί να σωθεί. Η σωτηρία μας εξαρτάται αποκλειστικά από την πραγματική συσωμάτωση στο Σώμα του Χριστού μας, σωζόμαστε ως οργανικά κύτταρα του Σώματος του Λυτρωτή μας, που είναι η αγία μας Εκκλησία.

Όμως ο διάβολος, ο οποίος μισεί θανάσιμα τον άνθρωπο, που είναι το κορυφαίο δημιούργημα του Θεού, δε θέλει τη σωτηρία του. Επειδή γνωρίζει ότι ο άνθρωπος σώζεται μέσω της Εκκλησίας, θέλει να την καταργήσει. Όμως επειδή δε μπορεί να Την καταργήσει, αποσπά τα ανθρώπινα πρόσωπα από αυτή. Ο τρόπος απόσπασης είναι η ετεροδιδασκαλία, δηλαδή η πίστη σε ψεύτικες διδασκαλίες, οι οποίες είναι αντίθετες με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Οι πιστοί οφείλουμε να πιστεύουμε στις σωτήριες διδασκαλίες της Εκκλησίας μας, διότι αυτές έχουν απόλυτη σχέση με τη σωτηρία μας. Αν λ.χ. δεν πιστεύουμε στην πραγματική ένωση της ανθρώπινης φύσης με τη θεία φύση στο πρόσωπο του Κυρίου μας, τότε είναι αδύνατη η σωτηρία μας. Ο Χριστός μας σώζει ως αληθινός Θεός και ταυτόχρονα ως αληθινός άνθρωπος.

Όποιος αρνείται τις σωτήριες διδασκαλίες που δίδαξε ο Χριστός και κατανόησε η αγία μας Εκκλησία δεν έχει θέση σε Αυτή.

Από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια με την ενέργεια του διαβόλου, άνθρωποι εγωιστές, άρχισαν να διαφοροποιούνται από την πίστη της Εκκλησίας. Κήρυτταν «έτερον ευαγγέλιον» (Γαλ.1,6) κατά τον απόστολο Παύλο, και ως εκ τούτου αποκόπηκαν από το εκκλησιαστικό σώμα και βρέθηκαν εκτός της Εκκλησίας. Μετά την αποκοπή τους από την Εκκλησία ίδρυαν δικές τους «εκκλησίες», διαδίδοντας ότι η δική τους «εκκλησία» είναι η αληθινή Εκκλησία. Αυτοί είναι οι αιρετικοί και οι διδασκαλίες τους η αίρεση. Ετυμολογικά η λέξη αίρεση σημαίνει την προτίμηση άλλης διδασκαλίας, το ξεχώρισμα. Από τον 1ο μ. Χ. έχουμε την εμφάνιση των πρώτων αιρέσεων, όπως των Δοκητών, των Νικολαϊτών, των Γνωστικών, των Μαρκιωνιτών, των Μοναρχιανών, των Μοντανιστών,  των Μανιχαίων, κ.α. Τον 4ο μ. Χ. αιώνα εμφανίστηκε η φοβερή αίρεση του Αρειανισμού, η οποία συντάραξε την Εκκλησία. Ακολούθησαν οι αιρέσεις των πνευματομάχων, του νεστοριανισμού, των μονοφυσιτών, των μονοθελητών, των εικονομάχων, κλπ.

Εξαιτίας των αιρέσεων, η Εκκλησία μας συγκάλεσε τις άγιες Συνόδους (Τοπικές,  Οικουμενικές) να αποφανθεί το εκκλησιαστικό σώμα, με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες, για τη διατύπωση των δογμάτων Της, επικαλούμενη το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Η Α΄ και η Β΄ Οικουμενικές Σύνοδοι συνέταξαν το Ιερό Σύμβολο της Πίστεως, το γνωστό μας «Πιστεύω», ως σύνοψη της δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας. Για να είναι κανείς χριστιανός είναι υποχρεωμένος να ομολογεί και να απαγγέλλει συχνά το Σύμβολο της Πίστεως. Το απαγγέλλουμε όλοι οι πιστοί σε κάθε Θεία Λειτουργία, ως ομολογία ορθής πίστεως, προκειμένου να μεταλάβουμε των Αχράντων Μυστηρίων. Όποια πρόσωπα ή ομάδες δεν ομολογούν το Σύμβολο της Πίστεως, ή το παραχαράσσουν, δε λογίζονται μέλη της Εκκλησίας και αποκόπτονται αυτοδίκαια από Αυτή, αφορίζονται, απομακρύνονται ως «σάπια μέλη», προκειμένου να μην μολύνουν και τα υγιή μέλη. Αυτό σημαίνει πως η αλήθεια και η αυθεντικότητα της Εκκλησίας μας είναι απόλυτα φιλτραρισμένες μέσα στη δισχιλιόχρονη πορεία Της. Τα πρόσωπα μπορούν να σφάλουν, όχι όμως η Εκκλησία!

Η μεγάλη αποτοίχιση από την Εκκλησία έγινε το 1053, όταν ο πάπας της Ρώμης, δηλαδή ο πατριάρχης της Δύσεως, απέκοψε τη δυτική Εκκλησία από τον ενιαίο και αδιαίρετο κορμό της αγίας μας Εκκλησίας και αποτέλεσε, ως τα σήμερα, την αιρετική και σχισματική παπική «εκκλησία», ακολουθώντας πάμπολλες κακοδοξίες και αντορθόδοξες πρακτικές, τις οποίες θα αναλύσουμε σε σχετικό μας φυλλάδιο. Στη συνέχεια, τον 16ο αιώνα η αιρετική και σχισματική παπική «εκκλησία» διασπάστηκε και από τη διάσπαση αυτή προήλθε ο προτεσταντισμός, παρασυρμένος σε ακόμη μεγαλύτερες κακόδοξες πίστεις. Σε ελάχιστο χρόνο άρχισε να διασπάται και ο προτεσταντισμός σε άλλες ομάδες, τις οποίες οι ίδιοι αποκαλούν «εκκλησίες». Ο κατακερματισμός του προτεσταντισμού θα συνεχίζεται ως τις μέρες μας, ώστε σήμερα να αριθμούνται περισσότερες από 2000 προτεσταντικές ομάδες - «εκκλησίες», σφόδρα αντιτιθέμενες μεταξύ τους!

Η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, προκειμένου να διαφυλάξει τους πιστούς Της από τις μυριάδες αιρέσεις, οι οποίες αυτοαποκαλούνται «εκκλησίες», όρισε να ονομάζεται Ορθόδοξη, που σημαίνει την ορθώς φρονούσα τις σωτήριες διδασκαλίες της αγίας Γραφής, όπως τις κατανόησε η εν Αγίω Πνεύματι εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία, όπως οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας, με συλλογικές, δηλαδή συνοδικές αποφάσεις διατύπωσαν το δόγμα. Μετά τη μεγάλη αποτοίχιση του παπισμού η Εκκλησία μας ονομάζεται Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία, προκειμένου να μην υπάρχει σύγχυση με την παπική «εκκλησία», η οποία σφετερίζεται την αρχαία ονομασία της Εκκλησίας «Καθολική».

Εμείς οι πιστοί της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας πιστεύουμε και ομολογούμε ότι ανήκουμε στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού, όχι αυθαίρετα, αλλά βάσει στοιχείων, ήτοι:

1.    Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός δεν ίδρυσε πολλές Εκκλησίες, αλλά μία, όπως ένα είναι και το θεανδρικό Του Πρόσωπο, ένα και το τίμιο Σώμα Του, το οποίο αποτελεί την Εκκλησία Του, της οποίας Αυτός είναι η κεφαλή και μέλη Της οι πιστοί όλων των εποχών. Ο απόστολος Παύλος έγραψε στους Κορινθίους πως ο Χριστός δεν διαμοιράζεται (Α΄ Κορ.1,13) και στους Εφεσίους, πως καμιά κηλίδα δε μπορεί να την σπιλώσει (Εφ.5,27), που σημαίνει ότι η Εκκλησία δε σφάλει, διότι το ενοικούν σε Αυτή Άγιο Πνεύμα Την οδηγεί στους αιώνες «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,13).  Εφ’ όσον λοιπόν η Εκκλησία είναι μία, πιστεύουμε ότι αυτή είναι η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία μας.

2.    Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία μας δεν προήλθε από καμία διάσπαση ως τα σήμερα, αλλά είναι η ίδια η Εκκλησία που ίδρυσε ο Χριστός, που θεμελίωσε το Άγιο Πνεύμα, που διέδωσαν οι άγιοι Απόστολοι και διατήρησαν οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες αλώβητη και απαραχάρακτη τη διδασκαλία Της στο διάβα των αιώνων.

3.    Μόνη Αυτή ομολογεί το Ιερό Σύμβολο της Πίστεως απαρέγκλιτα, χωρίς καμιά προσθαφαίρεση, ή παραποίηση, όπως το διατύπωσαν οι δύο πρώτες Οικουμενικές Σύνοδοι και το κατανόησαν οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Τόσο ο παπισμός, όσο και ο προτεσταντισμός «ομολογούν» παραποιημένο το Σύμβολο της Πίστεως.

4.    Η Ορθοδοξία μας είναι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, διότι οι επίσκοποί Της έλκουν αποδεδειγμένα τη διαδοχή από τους αγίους Αποστόλους, με πραγματικούς καταλόγους, που ανάγονται αδιάκοπα σ’ αυτούς. Είναι γνωστό πως οι επίσκοποι υπόσχονται κατά τη χειροτονία τους να είναι θεματοφύλακες της γνήσιας διδασκαλίας της Εκκλησίας, ενώ σε περίπτωση παρέκκλισης από αυτή καθίστανται έκπτωτοι. Πλήθος επισκόπων κατά καιρούς εκδιώχτηκαν, διότι είχαν πέσει σε αίρεση. Έτσι η ιεροσύνη στην Εκκλησία μας δεν είναι μόνον διαδοχή της ιερατικής χάριτος, αλλά και διαδοχή γνησιότητας της εκκλησιαστικής αλήθειας.

Κατόπιν αυτού εμείς οι πιστοί, τα συνειδητά μέλη της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας τα εξής σημαντικά:

1.    Η αληθινή Εκκλησία του Χριστού είναι η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία μας, ενώ ό, τι ονομάζεται «εκκλησία» εκτός της Ορθοδοξίας μας είναι αίρεση.

2.    Η σωτηρία μας εξαρτάται απόλυτα από τη συνειδητή μας θέση στην Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας και την αποδοχή των σωτήριων αληθειών Της. Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία. Τυχόν αποτοίχισή μας από Αυτή και ένταξή μας σε κάποια αιρετική ή σχισματική ομάδα, η οποία θέλει να ονομάζεται «εκκλησία», μπορεί να μας στοιχήσει την απώλεια της σωτηρίας μας.


3.    Οι αιρετικοί δεν είναι εχθροί μας, αλλά πλανεμένοι αδελφοί μας. Έτσι δεν πρέπει να τους μισούμε, αλλά να τους αγαπάμε, να τους συμπονούμε, να προσευχόμαστε για την επιστροφή τους στην Εκκλησία μας και, εφόσον μπορούμε, να τους νουθετούμε με πνεύμα αγάπης. Οι άγιοι Πατέρες είχαν ως αρχή τους: αγάπη προς τον αιρετικό, μίσος και αποστροφή προς την αίρεση. Η αγάπη μας προς τους αιρετικούς, και η όποια κατανόηση προς αυτούς, δε θα πρέπει να συνοδεύεται με την παραμικρή έκπτωση από την Ορθοδοξία μας.

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ» ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ ή Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΕ … ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!!




Στο μέσον η ... κυβέρνηση του Θεού και γύρω - γύρω οι υπήκοοι! Από το τευχίδιο της "Σκοπιάς" η "Κυβέρνηση που θα φέρει τον Παράδεισο" σελ. 25

Είναι γνωστό στους περισσότερους που ασχολούνται με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, πως η διδασκαλία τους περιλαμβάνει ένα συνονθύλευμα από παλιότερες και νεότερες αιρέσεις. Έτσι είναι πολύ δύσκολο αν ερωτηθεί κάποιος, να μπορέσει να ορίσει τα κύρια χαρακτηριστικά της διδασκαλία αυτής, που παρέχεται από τα έντυπα της Εταιρείας «Σκοπιά».
Παρόλα αυτά αν προσπαθούσαμε να ορίσουμε, μέσα από αυτό το ομιχλώδες τοπίο της διδασκαλίας της, κάποια εξέχοντα σημεία, θα στεκόμασταν σε τέσσερα –κατά την γνώμη μας – σπουδαιότερα σημεία:...


1. Διαστρεβλώνοντας το στίχο 45 του κεφαλαίου 24 από το κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο, που αναφέρεται σε κάθε πιστό που θα εκμεταλλευτεί το χάρισμα (τάλαντο), το οποίο του έδωσε ο Θεός για τη σωτηρία του, αυτοαποκαλείται η Σκοπιά «πιστός και φρόνιμος δούλος του Θεού» που έχει οριστεί από τον Ιεχωβά να δίνει τη κατάλληλη τροφή (διδασκαλία) στα πλήθη των οπαδών της.
2. Ο Θεός έχει προσωπικό όνομα, το Ιεχωβά, και όποιος δεν το γνωρίζει αυτό κινδυνεύει η σωτηρία του. (περισσότερα βλέπε στο άρθρο μας, «Ιεχωβά: ένα τεχνητό όνομα για το Θεό»).3. Κακοποιώντας το χωρίο της Αποκάλυψης κεφάλαιο 7, στίχοι 1-9 χωρίζει τους οπαδούς της στα δύο. Σ’ αυτούς που θα ζήσουν στον Ουρανό και θα συγκυβερνήσουν με το Χριστό και ανέρχονται σε 144.000 και στο πολύ τον Όχλο ( όπου ανήκει και το πλήθος των Μ. του Ιεχωβά) που θα ζήσει στη Γη, σε κατάσταση Παραδείσια και θα τον κυβερνάνε ο Χριστός με τις 144.000. (περισσότερα βλέπε στο άρθρο μας, «Η τελετή της ανάμνησης ή το ασανσέρ της Σκοπιάς»).4. Η ίδρυση της Βασιλείας του Θεού από το Χριστό, το 1914.
Από όλα τα παραπάνω εκτεθέντα, το σπουδαιότερο όλων είναι ο ισχυρισμός της Σκοπιάς για την ίδρυση της Βασιλείας του Θεού το 1914, το οποίο αποτελεί και το θεμέλιο λίθο – το «Ευαγγέλιο» της – του οικοδομήματος της.
Αν αφαιρέσεις αυτόν το λίθο, όλο το οικοδόμημα της Σκοπιάς καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Και το γελοίο όσο και τραγικό της υπόθεσης είναι πως πρόκειται για ένα ακόμη «παραμύθι» της Σκοπιάς, που στηρίζεται όχι μόνο πάνω στις γνωστές παλινωδίες και ψεύδη της, αλλά εκτελεί εν ψυχρώ και την ιστορική αλήθεια.Και αφού πρόκειται για «παραμύθι», καταλληλότερη «γιαγιά» από τη Σκοπιά δεν μπορεί να υπάρξει. Έτσι μέσα από τα έντυπά της θα μας διηγηθεί η ίδια το «παραμύθι» του 1914. Μη φοβάστε όμως. Κακός λύκος δεν υπάρχει! Εμπρός λοιπόν. «Δώσε κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινίσει».

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΕ … ΔΙΑΚΟΠΕΣ!
Προσλαμβάνοντας τους ισχυρισμούς των Αντβεντιστών – αίρεση Προτεσταντική – η Σκοπιά, ισχυρίζεται πως η διακυβέρνηση του Θεού που εκπροσωπούνταν από το Ισραήλ, έπαψε να υφίσταται, όταν καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ και αιχμαλωτίστηκε ο τελευταίος βασιλιάς Σεδεκίας, από τον Βαβυλώνιο ηγεμόνα Ναβουχοδονόσορα το 607 π.Χ.
Η διακυβέρνηση αυτή, άρχισε πάλι να ισχύει μετά από 2520 χρόνια, όταν ανέλαβε βασιλιάς αυτής της διακυβέρνησης ο Χριστός το 1914. Περισσότερα αλλά κυρίως μπερδεμένα μπορεί να βρει κάποιος στο βιβλίο της Σκοπιάς «Μπορείτε να ζείτε», σελίδες 139 – 141 .

Και που είναι το πρόβλημα θα μπορούσε να πει κάποιος. Πρώτον και κύριον δεν υπάρχει ένα πρόβλημα, αλλά πολλά προβλήματα, με εξέχον την πτώση της Ιερουσαλήμ.Πουθενά μα πουθενά, κανένας ιστορικός, κανένα Λεξικό, καμιά εγκυκλοπαίδεια, καμιά άποψη ειδικών επιστημόνων δεν συμφωνεί με το έτος πτώσης της Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ.Για τον απλό λόγο, πως η πτώση της Ιερουσαλήμ, έλαβε χώρα το 587/6 π.Χ.Βέβαια στο απλό ερώτημα, τι έκανε ο Χριστός μέχρι το 1914 που ανέλαβε βασιλιάς, η Σκοπιά απαντάει πως καθόταν αδρανής στα δεξιά του Πατέρα του! Διακοπές λοιπόν ο Χριστός για εκατοντάδες χρόνια !!!! Και για τους «άπιστους Θωμάδες» το παρακάτω απόσπασμα από βιβλίο της Σκοπιάς «Μπορείτε να ζείτε», σελίδα 68, θα αποδείξει την αλήθεια των λεγομένων μας:


«Μπορείτε να ζείτε» σελίδα 68: Ο Χριστός ξεκουράζεται δίπλα στον Πατέρα του!

Ο Χριστός βέβαια πάντοτε ήταν βασιλιάς και δεν περίμενε … το «σύνθημα» της Σκοπιάς να αναλάβει το 1914. Αυτό φαίνεται άλλωστε στην Γραφή, όταν οι Μάγοι ψάχνοντας για τον νεογέννητο Χριστό ρωτάνε: « Που είναι ο γεννηθείς βασιλιάς των Ιουδαίων;» Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 2, στίχος 2.Επίσης ούτε αυτός μένει αργός, ούτε ο Πατέρας του, άλλο αν η Σκοπιά τον στέλνει … διακοπές! « Ο δε Ιησούς αποκρίθηκε σ’ αυτούς, ο Πατέρας μου εργάζεται ως τώρα, και εγώ εργάζομαι». Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 5, στίχος 17.

ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟ 1874 ή ΤΟ 1914;
Ότι δεν έγινε καμιά ίδρυση της βασιλείας το 1914 και πρόκειται για ένα ακόμη μεγαλειώδες ψέμα της Σκοπιάς, μας το δείχνει και το εξής γεγονός. Πως για δεκάδες χρόνια η Σκοπιά υποστήριζε πως η ίδρυση της βασιλείας είχε γίνει το 1874 !!!! Ούτε κακοήθεις και συκοφάντες είμαστε, ούτε από το μυαλό μας τα βγάλαμε. Η ίδια η Σκοπιά τα γράφει στο βιβλίο της «Διαγγελείς της Βασιλείας», σελ. 46 – 47.Συγκεκριμένα γράφει, πως ο ιδρυτής των ΜτΙ, Κάρολος Ρώσσελ εξέδωσε το 1877, μαζί με κάποιον Μπάρμπουρ, ένα βιβλίο με τίτλο «Τρεις Κόσμοι και η Σοδειά αυτού του Κόσμου». Σ’ αυτό λοιπόν το βιβλίο υποστήριζε πως η ίδρυση της βασιλείας είχε γίνει το 1874:




«Διαγγελείς της Βασιλείας» σελίδα 47: Ο Χριστός ήρθε αόρατα το 1874!

Άλλωστε το 1914 – σύμφωνα με τα έντυπα της Σκοπιάς – δεν περίμεναν να εγκαθιδρυθεί η βασιλεία του Χριστού, αλλά να μεταλλαχτούν και αποκτώντας πνευματικά σώματα να αναληφθούν στον ουρανό!!!Έτσι είχαν ορίσει, πως τον Οκτώβριο του 1914, θα λάβαιναν τα πνευματικά σώματα! Μάλιστα ένα σημαντικό στέλεχος της Οργάνωσης, ο Μακμίλαν, πίστευε ότι η ομιλία που εκφωνεί στις 30 Σεπτεμβρίου, θα είναι και η τελευταία γιατί σύντομα θα πήγαιναν στον Ουρανό! Και σε άλλο σημείο της ίδιας σελίδας, ο ίδιος Μ. του Ιεχωβά παραδέχεται ότι δεν θα εκπλησσόταν καθόλου, αν μια ανακοίνωση του τότε προέδρου και ιδρυτή της Οργάνωσης, Κάρολου Ρώσσελ, γινόταν σήμα για την ουράνια ανάληψή τους! Τι μέγεθος αφελείας, τι μέγεθος ανοησίας!Άξια προσοχής επίσης είναι, τα όσα γράφονται λίγο πιο κάτω, που δείχνουν το ποιόν αυτών των ατόμων και πως αντιμετωπίζουν τα πράγματα γύρω από την Αγία Γραφή και το Θεό. Φαντάζονταν ! λέει, πως θα πήγαιναν να κατοικήσουν στον ουρανό οι ΜτΙ, αν και η Γραφή σύμφωνα και με τη δική τους δήλωση δεν έλεγε τίποτα τέτοιο ! Η φαντασία στην εξουσία που λέει και το γνωστό σύνθημα των αναρχικών.
Όλα λοιπόν τα κωμικά και αστεία γύρω από την «ανάληψη» των ΜτΙ, μπορεί να τα διαβάσει κάποιος στους «Διαγγελείς της Βασιλείας», σελ. 62 – 63:


«Διαγγελείς της Βασιλείας» σελίδα 62: Οι ΜτΙ περιμένουν να «αναληφθούν» στον ουρανό!



Η … ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ 1914
Και το «παραμύθι» της Σκοπιάς για την ίδρυση της βασιλείας το 1914, από τον Χριστό, δεν έχει τέλος. Είναι τόσο «παχύδερμο» η Σκοπιά, που δεν την νοιάζει να γελοιοποιείται συνεχώς. Επειδή η «βασιλεία του 1914» είναι δική της ανακάλυψη. Ο Κολόμβος βρήκε την Αμερική και αυτή την βασιλεία του 1914. Και λέμε για ανακάλυψη, γιατί πράγματι πρόκειται για τέτοια.
Επειδή όποιος διαβάσει τα τότε έντυπα της Σκοπιάς, δεν θα βρει ούτε την παραμικρότερη νύξη για κάτι ανάλογο. Και πως θα μπορούσε άλλωστε αφού η θεωρία για την βασιλεία του 1914, «ανακαλύφτηκε» μετά από έντεκα ολόκληρα χρόνια!! Ναι, καλά διαβάσατε. Το … 1925, «ανακάλυψαν» πως είχε ιδρυθεί η βασιλεία του Χριστού το 1914!!!
Τότε η Σκοπιά δημοσίευσε στο ομώνυμο περιοδικό, της 15ης Μαρτίου, άρθρο με τίτλο «Η Γέννηση του Έθνους», όπου ισχυρίζονταν πως είχε ιδρυθεί η Μεσσιανική Βασιλεία του Χριστού. Μάλιστα όπως ισχυρίζεται και το έντυπό της, προσκόμιζε αποδείξεις για την εγκαθίδρυση της βασιλείας αυτής!! Και είναι τόσο ατράνταχτες οι αποδείξεις αυτές, αφού εκτός των άλλων, είχε στείλει και πολεμικό ανταποκριτή στον Ουρανό και μετέδιδε στη Σκοπιά όλες τις πληροφορίες, για την μάχη που γινόταν μεταξύ των αγγελικών δυνάμεων και των δαιμονικών δυνάμεων που έληξε – σύμφωνα με τη Σκοπιά – με τη νίκη των αγγελικών δυνάμεων και την εξορία του Σατανά στα περίχωρα της γης!!
Πέρα από το χιούμορ που κάνουμε, με τον πολεμικό ανταποκριτή, πρόκειται για μία ακόμη υλική και παχυλή αντίληψη της Σκοπιάς, γύρω από τα πνευματικά πράγματα και συγκεκριμένα από το 12 κεφάλαιο της Αποκάλυψης του Ιωάννη, που το εκλαμβάνει κυριολεκτικά και όχι συμβολικά ως θα όφειλε, ορίζοντας κιόλας και το έτος (1914) που συνέβησαν αυτά, λες και ήταν παρούσα.
«Οι Διαγγελείς της Βασιλείας», σελ. 138 – 139, μας βοηθάνε για μια ακόμη φορά, να αποδείξουμε την αλήθεια των ισχυρισμών μας:


«Διαγγελείς της Βασιλείας» σελίδες 138 – 139: Το 1925 «ανακάλυψαν» οι ΜτΙ πως ιδρύθηκε η Βασιλεία το 1914!

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΗΡΘΕ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ … ΕΡΘΕΙ!
Ερχόμαστε τώρα να δούμε πως δικαιολογεί η Σκοπιά, το αυθόρμητο ερώτημα που ανεβαίνει στα χείλη του οιοσδήποτε, που διαβάζει για την ίδρυση της Βασιλείας του Θεού από το Χριστό το 1914: «Αφού ήρθε ο Χριστός γιατί δεν τον βλέπουμε;» Και το ερώτημα αυτό γίνεται επιτακτικότερο, αφού η Γραφή είναι γεμάτη από περιγραφές για την ορατή επιστροφή του Χριστού. Ενδεικτικά αναφέρουμε δύο χωρία από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, που όχι μόνον δεν αφήνουν καμία αμφιβολία περί του αντιθέτου, αλλά δεν επιδέχονται και παρερμηνειών ή συμβολισμών.
Ερωτώμενος λοιπόν ο Χριστός από τους μαθητές του, λίγο πριν από το πάθος του, για την επάνοδό του λέει:
«Διότι όπως η αστραπή βγαίνει από την ανατολή και φαίνεται ως την δύση, έτσι θα είναι και η έλευση του Υιού του ανθρώπου. Όπου είναι το πτώμα, εκεί θα μαζευτούν οι αετοί». Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 24, στίχοι 27 – 29.Βλέπουμε λοιπόν στο παραπάνω χωρίο ο ίδιος ο Χριστός να υποστηρίζει πως η επάνοδός του, θα είναι τόσο φανερή, όπως η αστραπή που φωτίζει τον ουρανό και όπως μαζεύονται οι αετοί όταν βλέπουν ένα πτώμα.Ομοίως και ο στίχος 30: «Και τότε θα φανεί εις τον ουρανό το σημείο του Υιού του ανθρώπου και τότε θα θρηνήσουν όλες οι φυλές της γης, και θα ιδούν τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται επάνω στα σύννεφα του ουρανού με πολλή δύναμη και δόξα».Γνωρίζοντας λοιπόν όλα αυτά η Σκοπιά, προσπαθεί να δικαιολογήσει τον ανύπαρκτο ερχομό του Χριστού καταφεύγοντας σε ένα ευφυολόγημα, που μόνο άφθονο γέλιο και θυμηδία μπορεί να προκαλέσει, υποστηρίζοντας ότι: Ο Χριστός ήρθε χωρίς …. να έρθει!!!Γράφει λοιπόν στους «Διαγγελείς της Βασιλείας», σελ. 137, πως το 1914 οι ΜτΙ κατανόησαν ότι είχε αρχίσει η αόρατη παρουσία του Χριστού, όχι με το να επανέλθει εκείνος προσωπικά (έστω και αόρατα) στα περίχωρα της γης, αλλά με το να στρέψει την προσοχή του στη γη!


«Διαγγελείς της Βασιλείας» σελίδα 137: Ο Χριστός ήρθε το 1914 χωρίς να έρθει!



Απ’ όλα λοιπόν τα παραπάνω εκτεθέντα, συνάγεται εύκολα το συμπέρασμα, πως η βασιλεία του 1914, βρίσκεται μόνο στη φαντασία της Σκοπιάς. Προσέξτε επίσης και το ρήμα που χρησιμοποιεί. Και αυτό δεν είναι άλλο από το αόριστο ρήμα «κατανόησαν», το οποίο βέβαια κάθε άλλο, παρά αποδεικτική αξία περικλείει για τον ερχομό του Χριστού.
Άξιο προσοχής επίσης είναι, πως το παραπάνω απόσπασμα της Σκοπιάς, περιέχει και αντίφαση. Γιατί γράφει, πως άρχισε η αόρατη παρουσία του Χριστού, χωρίς να έλθει ο Χριστός στη γη, έστω και αόρατα!Ορθά λοιπόν και εμείς κάναμε λογοπαίγνιο, λέγοντας πως Ο Χριστός ήρθε χωρίς …. να έρθει!!!Βέβαια αν μας ρωτήσει κάποιος που είδε η Σκοπιά πως ο Χριστός έστρεψε την προσοχή του στη γη, θα τον παραπέμψουμε στον … πολεμικό ανταποκριτή, που αναφέραμε πιο πάνω. Αυτός φαίνεται όταν ήταν στον … ουρανό, θα είδε τον Χριστό να στρέφει την προσοχή του στη γη και ενημέρωσε τη Σκοπιά!!!
Λίγο Γραφή αν γνώριζε η Σκοπιά, δεν θα έλεγε αυτά που λέει. Επειδή η Γραφή λέει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που υποστηρίζει η Σκοπιά.
Γιατί ο Χριστός πάντα είναι μαζί μας αοράτως και πάντα έχει στραμμένο το ενδιαφέρον του στη γη:
«Και να, εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες μέχρι την συντέλεια του κόσμου» Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 28, στίχος 20.«Διότι όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι στο όνομά μου, εκεί είμαι και εγώ ανάμεσά τους». Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 18, στίχος 20.Άλλωστε όσο και να φανεί απίστευτο αυτό που θα γράψουμε, ούτε η ίδια η Σκοπιά διαφωνεί μαζί μας. Και δεν αστειευόμαστε. Σοβαρολογούμε πέρα ως πέρα.
Γιατί στην σελίδα 29, από τους «Διαγγελείς της Βασιλείας», ερχομένη σε κόντρα με τον ίδιο της τον εαυτό γράφει το εξής απίστευτο, βάζοντας η ίδια μπουρλότο στο σαθρό και ψεύτικο οικοδόμημα της «Βασιλείας του 1914», πως ο Χριστός από τον ουρανό είχε πάντα στραμμένη την προσοχή του στη γη!!!!



«Διαγγελείς της Βασιλείας» σελίδα 29: Ο Χριστός πάντα ήταν παρών «αοράτως»