ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΠΕΡΙ ΜΗ ΥΠΑΡΞΗ ΨΥΧΗΣ, ΩΣ ΔΙΑΚΡΙΤΟ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΑΥΤΗΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΣΙΜΠΙΡΙΔΗ

 

Περιεχόμενα

 

Πρόλογος

 

Οι απαντήσεις μας εις τις ενστάσεις περί αθανασία ψυχής που διετύπωσε ο συντάξας αυτές

 

1) Αν όλοι οι καλοί άνθρωποι πηγαίνουν στον ουρανό, τότε γιατί η Γραφή λέει οτι “ο Δαβίδ δεν ανέβηκε στον ουρανό”; (Πράξεις 2:34).

 

2) Επίσης, αν ο Δαβίδ δεν βρισκόταν στον ουρανό μετά τον θάνατό του, τότε γιατί να βρισκόταν εκεί ο Αβραάμ, όπως η πασίγνωστη παραβολή του πλούσιου κ του Λαζάρου (συμβολικά) αναφέρει;

 

Οι πατριάρχες δεν είναι σε ανυπαρξία κι εκμηνενισμένοι αλλά ζουν ως ζωντανές και συνειδητές υπάρξεις

 

3) Αν οι καλοί κ αγαθοί άνθρωποι πηγαίνουν στον ουρανό όταν πεθάνουν, τότε γιατί ο απόστολος Παύλος είπε στο 2 Τιμόθεο 4:8 οτι την (ουράνια) αμοιβή του θα την έπαιρνε την ημέρα που θα ερχόταν ο Χριστός;

 

4) Αν οι πιστοί άνθρωποι παίρνουν την αμοιβή τους αμέσως μετά τον θάνατό τους, τότε γιατί ο άγγελος στο εδφ Δανιήλ 12:13 είπε στον προφήτη Δανιήλ οτι θα ανασταινόταν κατά το τέλος των ημερών για να λάβει ακριβώς την αμοιβή του;

 

5) Αν όλοι μας έχουμε αθάνατη ψυχή ικανή να ζεί αιώνια, τότε γιατί ο ίδιος ο Χριστός στο Ιωάννης 10:10 είπε οτι ήλθε για να έχουν οι πιστοί του αιώνια ζωή, αφού έτσι κ αλλιώς την κατείχαν με την μορφή της αθάνατης ψυχής

 

6) Πώς μπορούν όλοι οι άνθρωποι να γεννιούνται με αθάνατες ψυχές, όταν ο Χριστός λέει οτι θα πρέπει να αναστήσει κάποιον κατά την τελευταία ημέρα, ακριβώς για να έχει αιώνια ζωή; - Ιωάννης 6:40.

 

Αυτοανάσταση Χριστού. Ο Ιησούς είναι ο μοναδικός Θεός και ο Αδωνάι τού Αποστόλου Θωμά και της Ελισάβετ

 

 

7) Αν γεννηθήκαμε με αθάνατη ψυχή, τότε γιατί ο Ιησούς είπε στο Λουκάς 20:35-36 οτι μόνο όσοι αναστηθούν θα έχουν (τότε) την δυνατότητα να μην πεθάνουν ποτέ πλέον, κληρονομώντας τον νέο κόσμο του Θεού; Με άλλα λόγια, αν αυτοί που θα αναστηθούν ζούσαν κάπου σαν ψυχές πρίν την ανάστασή τους, τότε γιατί να χρειασθεί πάλι ο Χριστός να τους αναστήσει, για να ζούν αώνια; Αυτό δεν ειναι αντιφατικό;

 

Τρανή απόδειξη ότι οι ψυχές είναι άνθρωποι

 

8) Αν όλοι οι άνθρωποι, πονηροί, δίκαιοι, αγαθοί κ πιστοί γεννιούνται με αθάνατη ψυχή, τότε είπε ψέματα ο Χριστός στα Αποκάλυψη 2:7 κ 22:14 αναφέροντας οτι θα δώσει αιώνια κ ατελεύτητη ζωή σε αυτόν που νικάει τούτο τον κόσμο κ τηρεί τις εντολές του.

 

Ψυχή (εβρ. «νέφες»): Μία έννοια πολυσήματος

 

9) Γιατί μερικοί διδάσκουν οτι η ψυχή ειναι άφθαρτη κ ακατάστρεπτη όταν οι Γραφές σαφώς διδάσκουν οτι αυτή μπορεί να καταστραφεί κ μάλιστα αιώνια; Τα παρακάτω εδφ το δείχνουν καθαρά αυτό: Ιησούς Ναυή 10:28-30, 36, 39, Πράξεις 3:23, Ψαλμός 63:9.

 

Το πνεύμα ή η ψυχή είναι ανεξάρτητη και διαφορετική από το σώμα

 

10) Πώς θα μπορούσε η ψυχή να ειναι ανεξάρτητη κ διαφορετική απο το σώμα, όταν ο Λόγος του Θεού δηλώνει οτι αυτή μπορεί να αναπνεύσει, να φάει αίμα κ σάρκα, οτι έχει αίμα, οτι μπορεί να κάνει εργασία ή να χωθεί σε λάκκο; - Ιησούς Ναυή 11:11, Λευιτικό 7:20, 17:15, Ιερεμίας 2:34, Λευιτικό 23:30, Ψαλμοί 35:7.

 

Ερωτήσεις προς τους αγαπητούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά

 

Τελικά ο πραγματικός παράδεισος, που πρόκειται να κληρονομήσουν οι πιστοί, είναι αυτός που έχασε ο Αδάμ ή αυτός εις τον οποίον ηρπάγη ο Απόστολος Παύλος;

 

11) Πώς μπορούν οι πονηροί κ οι δίκαιοι, οι ασεβείς κ οι πιστοί να έχουν αθανασία με την γέννησή τους, όταν ο απόστολος Παύλος στο Ρωμαίους 2:7 αναφέρει οτι η αθανασία κ η αιώνια ζωή θα δοθεί σε κάποιους σαν έπαθλο για την πιστότητά τους;

 

12) Ρωμαίους 2:7: Αν όλοι γεννιώμαστε με αθάνατη ψυχή, τότε γιατί να πεί ο απόστολος σ αυτό το εδάφιο οτι ειναι ένα απο τα πράγματα που θα πρέπει να αναζητήσουμε; - Αν πρέπει να αναζητήσουμε κάτι, τότε ειναι προφανές οτι δεν το έχουμε...

 

13) Αν κατα το 1 Τιμόθεο 6:16 μόνο ο Θεός έχει αθανασία, τότε γιατί μπορούμε να πούμε οτι κ όλη η ανθρωπότητα γεννήθηκε με μια αθάνατη ψυχή, ΗΔΗ δηλ έχουσα αθανασία;

 

Η σχετική και απόλυτος έννοια  στη Γραφή ως η μοναδική εξήγηση των φαινομενικών αντιφάσεων αυτής

 

14) Επίσης, με βάση πάλι αυτό το εδάφιο, αν ο Θεός που κατείχε αθανασία, δημιουργούσε κ όλους τους ανθρώπους με αθάνατη ψυχή, τότε αυτοί θα ήταν ίσοι Του, πράγμα βλάσφημο. Θα χανόταν δε έτσι εντελώς κ η (οντολογική) διαφορά μεταξύ Δημιουργού κ δημιουργήματος.

 

15) Αν ο κάθε άνθρωπος κατείχε αθάνατη ψυχή με την γέννησή του, αυτό θα σήμαινε οτι ο Θεός δεν θα μπορούσε να τον καταστρέψει, να τον απωλέσει. Αυτό θα κατέλυε πλήρως την Παντοδυναμία Του. Όμως οι Γραφές σαφώς δηλώνουν οτι ο Θεός (Ματθαίος 10:28) έχει την δύναμη να καταστρέψει (ή να οδηγήσει στον θάνατο) μια ψυχή.

 

Πρόλογος

 

    Αγαπητοί αναγνώστες, με την παρούσα μελέτη, αναιρούμε ένα προς ένα τα επιχειρήματα (κατ’ ουσίαν «σοφιστίες») των Μαρτύρων τού Ιεχωβά, τα οποία δημοσιεύθηκαν στο Facebook (https://www.facebook.com/antreas.antreou.391) σε δύο ξεχωριστές αναρτήσεις. Το πρώτο μέρος (21/03/2025) περιλαμβάνει τις 6 πρώτες ενστάσεις και το δεύτερο μέρος (25/03/2025) τις υπόλοιπες 9. Σχεδόν όλες οι ενστάσεις τους βασίζονται στην εσφαλμένη άποψη που έχουν περί του τι ακριβώς σημαίνει ανάσταση, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επανένωση ψυχής και σώματος.

 

   Να ενημερώσουμε τους αναγνώστες ότι ΟΛΕΣ οι ενστάσεις των ακολούθων τής Σκοπιάς απαντήθηκαν ΛΕΠΤΟΜΕΡΩΣ, στο εν λόγω προφίλ που δημοσιεύθηκαν, με συνολικά 39 εκτεταμένα σχόλια και τα οποία σχόλια είναι όλη η παρούσα μελέτη.   

 

    Κι επειδή οι συγκεκριμένοι αιρετικοί ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ, ως προς το πιστεύω τους, με τους Σαδδουκαίους τής εποχής τού Χριστού, που ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ δεν πίστευαν σε ύπαρξη ψυχής ή πνεύματος (Πράξ. 23:8-9), ελπίζουμε ότι, διαβάζοντας την απάντησή μας στην ένσταση Νο2 (στο κεφάλαιο: Οι πατριάρχες δεν είναι σε ανυπαρξία κι εκμηδενισμένοι, αλλά ζουν ως ζωντανές και συνειδητές υπάρξεις), να εννοήσουν ότι η απάντηση τού Χριστού στους Σαδδουκαίους ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ, οπότε οι καλοπροαίρετοι εξ αυτών να εγκαταλείψουν τις αντιγραφικές και πεπλανημένες διδασκαλίες τής Σκοπιάς.

 

   Εκ προοιμίου ζητάμε την κατανόηση των αναγνωστών για την πληθώρα των κεφαλαίων, που θα συναντήσουν κατά την ανάγνωση τής παρούσης μελέτης, αλλά δυστυχώς, στο Facebook, δεν υπάρχει άλλος τρόπος υπογραμμίσεως σημαντικών λέξεων ή εννοιών.

 

   Ο δε πρόλογος, που συνόδευε τις ενστάσεις των Μαρτύρων, ήταν ο εξής:

 

ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΑΘΑΝΑΤΗ; Επανερχόμενοι πάλι στο πολύ σημαντικό θέμα της αθανασίας της ψυχής κ των ζητημάτων που συνδέονται μ αυτήν, επιθυμούμε να επισημάνουμε την απλή αλήθεια οτι αν ο άνθρωπος δημιουργήθηκε με αθάνατη ψυχή, τότε δεν θα χρειαζόταν ο θάνατος του Χριστού. Αυτό φαίνεται καθαρά στο πασίγνωστο εδφ Ιωάννης 3:16: Αν ο Χριστός πέθανε ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ αιώνια ζωή όσοι τον πιστέψουν, αυτό σημαίνει οτι ΠΡΙΝ την θυσία του αυτοί ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ αιώνια ζωή ούτε στην φύση τους (ως δυνατότητα), ούτε ως προοπτική (στο μέλλον), ούτε κ με καμμιά άλλη έννοια. Πρέπει εδώ να υπογραμμισθεί οτι παρ όλο που οι όροι “αθανασία ψυχής” κ “αιώνια ζωή” δεν ειναι ταυτόσημοι, όμως συγγενεύουν εννοιολογικά, γι αυτό κ πολλοί συνάνθρωποί μας τους χρησιμοποιούν εναλλάξ. Εμείς ακολουθούμε εν μέρει αυτή την τακτική.

 

Το θέμα ειναι εξόχως σημαντικό, αφού όπως καταλαβαίνει κανείς η ορθή του κατανόηση στηριζόμενη στον Λόγο του Θεού, ειναι σε θέση είτε να υποβιβάσει, είτε να εξυψώσει την θυσία του Κυρίου μας κ συνεπώς να την αναδείξει σαν την μόνη λύση στο μεγάλο υπαρξιακό πρόβλημα του ανθρώπου. Παρ οτι θα μπορούσαν αρκετά επιχειρήματα να δοθούν σχετικά, αρκούμαστε στα παρακάτω χάριν συντομίας. Εννοείται οτι οι ακόλουθες ερωτήσεις δεν σκοπεύουν να αμφισβητήσουν τις πεποιθήσεις των συνανθρώπων μας, αλλά να τους προτρέψουν να αναζητήσουν τις απαντήσεις με τον Λόγο του Θεού στα χέρια τους.

 

   ΑΥΤΟ, λοιπόν, που μας προτρέπει ο συντάξας αυτές τις 15 ερωτήσεις, ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΝΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ! Με βάση την Αγία Γραφή αναζητήσαμε τις απαντήσεις στις ενστάσεις των θνητοψυχιτών. Το αποτέλεσμα αυτής της ερεύνης είναι η παρούσα μελέτη, η οποία ευελπιστούμε να γίνει αιτία αφυπνίσεως των πεπλανημένων καλοπροαιρέτων αδελφών μας, οι οποίοι έπεσαν εις τα δίχτυα τής πλάνης τού Διαβόλου, διότι δεν πρόσεξαν ότι «Υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον» (Παρ. 14:12, 16:25 Εβρ.) 

 

Σημ. Λίγες ώρες προ της δημοσιεύσεως τής παρούσης διαπιστώσαμε ότι ο εν λόγω ακόλουθος τής Σκοπιάς, όχι μόνον μας μπλόκαρε στο Facebook, και δεν μπορούμε πλέον να δούμε το περιεχόμενο τού προφίλ του, ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΔΙΕΓΡΑΨΕ ΚΑΙ ΤΑ 39 ΣΧΟΛΙΑ, ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΣΑΝ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΕΙΣ ΤΙΣ 15 ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ!!! Οι απαντήσεις μας, δηλαδή, παρέμειναν για 1-2 μόνον ημέρες δημοσιευμένες στο προφίλ του (06-07 Απριλίου 2025) παραπάνω δεν τις ανέχθηκε ο συγκεκριμένος ακόλουθος τής Οργανώσεως! Παρόλο που το εν λόγω προφίλ είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ, που σημαίνει ότι μπορεί ο οποιοσδήποτε να δημοσιεύει σχόλια, εν τούτοις σχόλια που εκθέτουν τα πιστεύω τής Σκοπιάς ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΠΑΡΑΥΤΑ!!!

 

ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ  Α Λ Η Θ Ε Ι Α  ΚΙ ΕΓΙΝΑΝ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΗΝ   Α Λ Η Θ Ε Ι Α !!!

 

 

 

 

Οι απαντήσεις μας εις τις ενστάσεις περί αθανασία ψυχής που διετύπωσε ο συντάξας αυτές

 

1) Αν όλοι οι καλοί άνθρωποι πηγαίνουν στον ουρανό, τότε γιατί η Γραφή λέει οτι “ο Δαβίδ δεν ανέβηκε στον ουρανό”; (Πράξεις 2:34).

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

 

   Διότι δεν υψώθη/ανελήφθη ο Δαβίδ στους ουρανούς, όπως υψώθη/ανελήφθη ο Ιησούς εν σώματι («τῇ δεξιᾷ οὖν τοῦ Θεοῦ ΥΨΩΘΕΙΣ, τήν τε ἐπαγγελίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λαβὼν παρὰ τοῦ πατρός, ἐξέχεε τοῦτο ὃ νῦν ὑμεῖς βλέπετε καὶ ἀκούετε» Πράξ. 2:33) ώστε να είναι ο Δαβίδ ο αίτιος της εκχύσεως των χαρισμάτων την ημέρα τής Πεντηκοστής. Με αυτό το επιχείρημα (της μη υψώσως/αναλήψεως δηλαδή τού Δαβίδ στους ουραούς) ο Πέτρος προσπαθεί να πείσει τους Ιουδαίους ότι δεν προεφήτευσε ο Δαβίδ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, αλλά για τον Ιησού, διότι Αυτός ανεστήθη και υψώθη/ανελήφθη στους ουρανούς, έλαβε το Άγιο Πνεύμα, που υπεσχέθη ο Θεός, και εξέχεε τούτο την ημέρα τής Πεντηκοστής (Πράξ. 21:32-33).

 

   Με παρόμοιο τρόπο προσπάθησε προηγουμένως να πείσει τους Ιουδαίους ο Πέτρος και για την ανάσταση τού Ιησού. Την προφητεία Ψαλμ. 16:8-11 («....ἔτι δὲ καὶ ἡ σάρξ μου κατασκηνώσει ἐπ' ἐλπίδι, ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδου οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθορά») ο Δαβίδ δεν την είπε για τον εαυτό του, αλλά για τον Ιησού, διότι δεν ανέστη ΑΥΤΟΣ εκ νεκρών, εφόσον μπορούσαν να ερευνήσουν τον τάφο του, να διαπιστώσουν ότι δεν είναι άδειος, όπως του Ιησού, και να βρουν τα οστά τού προφήτου εντός αυτού.  

 

ΟΥΔΕΜΙΑΝ, ΛΟΙΠΟΝ, ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ Η ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΔΑΦΙΟΥ ΜΕ ΤΟ ΕΑΝ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ Ή ΜΗ ΨΥΧΕΣ Ή ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!

 

2) Επίσης, αν ο Δαβίδ δεν βρισκόταν στον ουρανό μετά τον θάνατό του, τότε γιατί να βρισκόταν εκεί ο Αβραάμ, όπως η πασίγνωστη παραβολή του πλούσιου κ του Λαζάρου (συμβολικά) αναφέρει;

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

 

   Διότι εάν ο Αβραάμ, μετά τον θάνατό του, ήταν εκμηδενισμένος (δηλ. σε ανυπαρξία) και δεν ευρίσκετο πλησίον τού Θεού, ο τελευταίος θα εντρέπετο να συστήνεται επικαλούμενος το όνομα ενός ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΜΕΝΟΥ και ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ προσώπου. Τώρα όμως που οι πατριάρχες (Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ) ομολογούν ότι είναι «ξένοι καὶ παρεπίδημοί εἰσιν ἐπὶ τῆς γῆς» (Εβρ. 11:13)» κι ότι «ορέγονται κρείττονος πατρίδος τουτ’ έστιν ΕΠΟΥΡΑΝΙΟΥ» (Εβρ. 11:16) και επιθυμούν ΜΟΝΙΜΗ και ΑΝΩΤΕΡΑ πατρίδα, που είναι ΕΠΟΥΡΑΝΙΑ, διότι η επίγεια ήταν ΚΑΤΩΤΕΡΑ και ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ, γι’ αυτόν τον λόγο ο Θεός δεν εντρέπεται να συστήνεται αναφέροντας το όνομά τους («νῦν δὲ κρείττονος ὀρέγονται, τοῦτ' ἔστιν, ἐπουρανίου. Διὸ οὐκ ἐπαισχύνεται αὐτοὺς ὁ Θεὸς Θεὸς ἐπικαλεῖσθαι αὐτῶν· ἡτοίμασε γὰρ αὐτοῖς πόλιν» Εβρ. 11:16).

 

Οι πατριάρχες δεν είναι σε ανυπαρξία κι εκμηνενισμένοι αλλά ζουν ως ζωντανές και συνειδητές υπάρξεις

 

   Ότι δε οι πατριάρχες ΔΕΝ είναι εκμηδενισμένοι και σε ανυπαρξία, όπως πιστεύετε εσείς, αλλά είναι υπαρκτά όντα και εν ζωή (εννοείται ως ψυχές ή πνεύματα), αυτό φαίνεται από πολλά εδάφια στη Γραφή. Ενδεικτικώς αναφέρουμε ορισμένα εξ αυτών:

 

«Και εκπνεύσας απέθανεν ο Αβραάμ εν γήρατι καλώ, γέρων και πλήρης ημερών· και προσετέθη εις τον λαόν αυτού. Και έθαψαν αυτόν....Και ταύτα είναι τα έτη της ζωής τού Ισμαήλ, έτη εκατόν τριάκοντα επτά· και εκπνεύσας απέθανε και προσετέθη εις τον λαόν αυτού....Και εκπνεύσας ο Ισαάκ απέθανε και προσετέθη εις τον λαόν αυτού, γέρων και πλήρης ημερών· και έθαψαν αυτόν Ησαύ και Ιακώβ οι υιοί αυτού....Και παρήγγειλεν (Ιακώβ) εις αυτούς και είπε προς αυτούς, Εγώ προστίθεμαι εις τον λαόν μου· θάψατέ με μετά των πατέρων μου εν τω σπηλαίω τω εν τω αγρώ Εφρών του Χετταίου» (Γεν. 25:8-9, 17, 35:29, 49:29)

 

   Όταν πέθανε ο Αβραάμ (όπως και οι Ισμαήλ, Ισαάκ και Ιακώβ) ΠΡΩΤΑ προσετέθη στον λαό του και ΚΑΤΟΠΙΝ τον έθαψαν. Πώς προσετέθη; Ως αθάνατο πνεύμα προς αθάνατα πνεύματα. Εάν οι πατριάρχες όταν πέθαιναν (αλλά και γενικώς ΟΛΟΙ οι άνθρωποι) εκμηδενιζόντουσαν ΤΙ θα προσετίθετο και ΣΕ ΤΙ; Το μηδέν εις το μηδέν; Παρόμοιες, με τα ανωτέρω εδάφια, διατυπώσεις (δηλ. σύναξη τεθνεώτος μετά των πατέρων ή προγόνων του) έχουμε και στα Β΄ Βασ. (Δ΄ Βασ. Ο΄) 22:20 καθώς και το παράλληλο αυτού Β΄ Χρον. (Β΄ Παραλ.) 34:28.

 

«Και εκοιμήθη ο Δαβίδ μετά των πατέρων αυτού και ετάφη εν τη πόλει Δαβίδ» (Α΄ Βασ. (Γ΄ Βασ. Ο΄) 2:10) Ο νεκρός ζει. Με βάση τα ανωτέρω περί της κοιμήσεως των πατριαρχών εδάφια, που μόλις εξετάσαμε, η φράση «εκοιμήθη ο Δαβίδ μετά των πατέρων αυτού» ίσως είναι βραχυλογική και δεν σημαίνει ότι εκοιμήθη ΩΣ οι πατέρες αυτού, αλλά ότι εκοιμήθη (το σώμα του) ΚΑΙ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΑΥΤΟΥ ως ψυχή ή πνεύμα! Την ίδια ακριβώς έκφραση χρησιμοποίησε κι ο Θεός όταν είπε στον Μωυσή: «Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Ιδού, συ θέλεις κοιμηθή μετά των πατέρων σου» (Δευτ. 31:16) όπως επίσης όταν είπε στον Δαβίδ «Αφού πληρωθώσιν αι ημέραι σου και κοιμηθής μετά των πατέρων σου» (Β΄ Σαμ. (Β΄ Βασ. Ο΄) 7:12). Την ίδια επίσης έκφραση χρησιμοποιεί η Γραφή για τον θάνατο τού Σολομώντος «Και εκοιμήθη ο Σολομών μετά των πατέρων αυτού και ετάφη εν τη πόλει Δαβίδ του πατρός αυτού» (Α΄ Βασ. (Γ΄ Βασ. Ο΄) 11:41) όπως και για τον θάνατο τού Ροβοάμ «Και εκοιμήθη ο Ροβοάμ μετά των πατέρων αυτού και ετάφη μετά των πατέρων αυτού εν τη πόλει Δαβίδ» (Α΄ Βασ. (Γ΄ Βασ. Ο΄) 14:31)

 

«Ἀβραὰμ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἠγαλλιάσατο ἵνα ἴδῃ τὴν ἡμέραν τὴν ἐμήν, καὶ εἶδε καὶ ἐχάρη» (Ιωάν. 8:56) δηλ. «Ο Αβραάμ ο πατέρας σας επόθησε σφοδρώς να δει την δική μου εποχή (δηλ. την εποχή τού Μεσσία), και είδε και χάρηκε»  

 

   Ο Χριστός είπε προηγουμένως στους Ιουδαίους ότι αυτός που τηρεί τους λόγους Του ουδέποτε πεθαίνει (στίχ.51). Αυτός όμως ο λόγος τού Χριστού προϋποθέτει την αθανασία τής ψυχής. Οι Ιουδαίοι όμως παρενόησαν τον λόγο τού Κυρίου, διότι νόμισαν ότι αυτός που τηρεί τους λόγους Του ουδέποτε παθαίνει ΣΩΜΑΤΙΚΩΣ, γι’ αυτό και του είπαν: «Ἀβραὰμ ἀπέθανε καὶ οἱ προφῆται, καὶ σὺ λέγεις, ἐάν τις τὸν λόγον μου τηρήσῃ οὐ μὴ γεύσηται θανάτου εἰς τὸν αἰῶνα; Μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν Ἀβραάμ, ὅστις ἀπέθανε;» (Ιωάν. 8:52-53).

 

   Σε αυτόν τον λόγο απαντώντας ο Ιησούς, και θέλοντας εκτός άλλων να δείξει ότι ο Αβραάμ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΣ, λέει: «Ἀβραὰμ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἠγαλλιάσατο ἵνα ἴδῃ τὴν ἡμέραν τὴν ἐμήν, καὶ εἶδε καὶ ἐχάρη». Η έννοια, δηλαδή, του λόγου τού Κυρίου είναι η εξής: Ο Αβραάμ επόθησε σφόδρα να δει την μεσσιακή «ημέρα», την εις τον κόσμο δηλαδή επιδημία και δράση τού Μεσσία. Αυτή όμως η επιθυμία προϋποθέτει ότι ο Αβραάμ γνώριζε προηγουμένως ότι θα ερχόταν μεσσιακή «ημέρα». Με άλλα λόγια ο Αβραάμ είδε προφητικώς ότι θα ερχόταν ο Μεσσίας και κυριεύθηκε από την προσδοκία να δει ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΣ το μέγα τούτο γεγονός.

 

   Άξιο δε παρατηρήσεως είναι το γεγονός ότι ο Χριστός δεν είπε «ἠγαλλιάσατο ἵνα ἴδῃ ΕΜΕ», αλλά είπε «ἠγαλλιάσατο ἵνα ἴδῃ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑΝ τὴν ἐμήν». Επεθύμησε, δηλαδή, να δει την ημέρα, τον χρόνο, την εποχή κατά την οποίον θα ερχόταν ο Μεσσίας. Με άλλα λόγια επεθύμησε να δει τον Μεσσία κατά «την ημέρα» της επιγείου παρουσίας Του! Όπως πολλοί προφήτες και δίκαιοι τής Παλαιάς Διαθήκης επεθύμησαν να ζήσουν μέχρι την εποχή τού Χριστού για να δουν το πρόσωπό Του και τα έργα Του και να ακούσουν την διδασκαλία Του (Ματθ. 13:17), έτσι επεθύμησε και ο Αβραάμ. Και ναι μεν ο Αβραάμ, καθώς και άλλοι προφήτες και δίκαιοι, πλην του Συμεών (Λουκ. 2:26), δεν έζησε μέχρι του Χριστού και δεν είδε με τους σωματικούς του οφθαλμούς τον Μεσσία, ΖΟΥΣΕ όμως, κατά την μεσσιακή «ημέρα», στον άλλο κόσμο και ΑΠΟ ΕΚΕΙ είδε με τους πνευματικούς του οφθαλμούς τον Χριστό και χάρηκε.

 

   Οι Ιουδαίοι αντελήφθησαν ότι η έννοια των λόγων τού Χριστού ήταν ότι ο Αβραάμ είδε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΣ και όχι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΣ τον Χριστό και γι’ αυτό του είπαν: «πεντήκοντα ἔτη οὔπω ἔχεις καὶ Ἀβραὰμ ἑώρακας;» (στίχ.57). Εκείνο το οποίο οι Ιουδαίοι δεν αντελήφθησαν είναι ότι ο Χριστός εκήρυττε ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟ ΖΩΗ!         

 

   Ο Αβραάμ ήταν προφήτης (Γεν. 20:7) και γνώριζε ότι θα ερχόταν στον κόσμο ο Μεσσίας. Ο Θεός μάλιστα είχε αποκαλύψει στον Αβραάμ ότι ο Μεσσίας θα ήταν απόγονός του (Γεν. 12:3, Πράξ. 3:25, Γαλ. 3:8, 16 ) και επειδή γνώριζε ότι θα ερχόταν στον κόσμο ο Μεσσίας, επεθύμισε σφοδρώς, με λαχτάρα, να δει την εποχή τού Μεσσία, δηλαδή την χριστιανική εποχή. (Επεθύμισε να την δει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ κι όχι ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ, δηλαδή με τα μάτια τής πίστεως, όπως γράφει η Οργάνωση στο βιβλίο «Το ζήτημα τής πατρότητας», κεφ.69 «Ναι, με τα μάτια της πίστης, ο Αβραάμ απέβλεπε στον ερχομό του υποσχεμένου Μεσσία»).

 

   Αυτή η σφοδρή επιθυμία εκπληρώθηκε. Ο Αβραάμ είδε αυτό που πόθησε διακαώς και χάρηκε. ΑΛΛΑ ΠΩΣ ΕΙΔΕ, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ΑΦΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΘΑΝΕΙ; Είχε μεν πεθάνει ΣΩΜΑΤΙΚΩΣ, αλλά ζούσε ως ΨΥΧΗ, ως ΠΝΕΥΜΑ, στον άλλο κόσμο και από ΕΚΕΙ είδε τον Χριστό στη γη και το έργο Του.  

 

ΕΑΝ ΕΣΕΙΣ ΕΧΕΤΕ ΚΑΠΟΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΞΗΓΗΣΗ (ΚΙ ΟΧΙ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑ), ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΘΕΣΕΤΕ  

 

«Πάσαν την γην την οποίαν βλέπεις, εις σε θέλω δώσει αυτήν και εις το σπέρμα σου έως αιώνος» (Γεν. 13:15) και «και θέλω δώσει εις σε, και εις το σπέρμα σου μετά σε, την γην της παροικίας σου, πάσαν την γην Χαναάν, εις κατάσχεσιν αιώνιον» (Γεν. 17:8)

 

   Ο Θεός υποσχέθηκε στον Αβραάμ να δώσει ΣΕ ΑΥΤΟΝ και εις τους απογόνους του την γη Χαναάν. Όσο όμως ζούσε ο πατριάρχης σε αυτόν τον κόσμο, δεν του έδωσε κληρονομία στην Χαναάν «ουδέ βήμα ποδός», όπως μας πληροφορεί ο πρωτομάρτυρας Στέφανος  (Πράξ. 7:5). Ο Αβραάμ, όπως και οι Ισαάκ και Ιακώβ, οι συγκληρονόμοι τού υπεσχημένου αγαθού (Εβρ. 10:9), πέθαναν χωρίς να το λάβουν, αλλά το είδαν, όπως και άλλα υπεσχημένα αγαθά, από μακριά αιώνες προ της εκπληρώσεως. Πραγματοποιήθηκε τελικά η υπόσχεση τού Θεού για την Χαναάν; Κι αν πραγματοποιήθηκε ΠΟΤΕ και ΠΩΣ πραγματοποιήθηκε;

 

   Η υπόσχεση τού Θεού για την Χαναάν πραγματοποιήθηκε επί των ημερών τού Ιησού τού Ναυή. ΤΟΤΕ οι Εβραίοι κατέκτησαν την γη τής επαγγελίας, ΤΟΤΕ και ο Αβραάμ έλαβε αυτήν ως κληρονομία, συμφώνως προς τον λόγο τού Θεού (Γεν. 13:15. 17:8) και την φρασεολογία τού Στεφάνου (Πράξ. 7:5). Τι συμπέρασμα βγάζουμε μετά από την προηγηθείσα ανάλυση, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά; Ότι ο Αβραάμ, μετά τον θάνατό του, ΔΕΝ ΕΞΕΜΗΔΕΝΙΣΘΗ, αλλά ως ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΝΕΥΜΑ μετέβη σε έναν άλλο κόσμο και ΑΠΟ ΕΚΕΙ έγινε κληρονόμος τής Χαναάν, όπως και αργότερα έγινε κληρονόμος τού κόσμου (Ρωμ. 4:13), έστω κι αν δεν βρισκόταν πλέον στη γη!

 

   Όπως και ο Χριστός, ως άνθρωπος Μεσσίας, έλαβε κληρονομία τα πέρατα τής γης (Ψαλμ. 2:8) και είναι κληρονόμος πάντων (Εβρ. 1:2) αν και τώρα είναι στον ουρανό. Ακόμη κι από έναν τόπο τής γης ο άνθρωπος καθίσταται κληρονόμος σε άλλον τόπο τής γης, χωρίς απαραιτήτως να μεταβεί εκεί, όπως ακριβώς ο Αβραάμ, από τον άλλο κόσμο, που βρισκόταν ως ψυχή ή πνεύμα, είδε την εποχή τού Μεσσία και χάρηκε, όπως άλλωστε μαρτυρεί και το Ιωάν. 8:56 το οποίο και ερμηνεύσαμε προηγουμένως.

 

ΕΑΝ ΤΩΡΑ, ΟΙ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ, ΕΧΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ Ο ΑΒΡΑΑΜ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΕ ΤΗΝ ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ, ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΥΡΙΣΚΕΤΟ ΣΤΗΝ ΖΩΗ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΝΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΘΕΣΟΥΝ.   

 

«Περὶ δὲ τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν οὐκ ἀνέγνωτε τὸ ῥηθὲν ὑμῖν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ λέγοντος, ἐγώ ΕΙΜΙ ὁ Θεὸς Ἀβραὰμ καὶ ὁ Θεὸς Ἰσαὰκ καὶ ὁ Θεὸς Ἰακώβ; οὐκ ἔστιν ὁ Θεὸς Θεὸς νεκρῶν, ἀλλὰ ζώντων» (Ματθ. 22:31-32) και το παράλληλο αυτού «ὅτι δὲ ἐγείρονται οἱ νεκροί, καὶ Μωϋσῆς ἐμήνυσεν ἐπὶ τῆς βάτου, ὡς λέγει Κύριον τὸν Θεὸν Ἀβραὰμ καὶ τὸν Θεὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Θεὸν Ἰακώβ. 38 Θεὸς δὲ οὐκ ἔστι ΝΕΚΡΩΝ, ἀλλὰ ΖΩΝΤΩΝ· ΠΑΝΤΕΣ γὰρ αὐτῷ ΖΩΣΙΝ» (Λουκ. 20: 37-38) 

 

   Οι Σαδδουκαίοι, ΟΠΩΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ, δεν πίστευαν ούτε στην ανάσταση, ούτε στην ύπαρξη πνευματικού αγγελικού κόσμου, ούτε στην ύπαρξη ψυχής ή πνεύματος («Σαδδουκαῖοι μὲν γὰρ λέγουσι μὴ εἶναι ἀνάστασιν μήτε ἄγγελον μήτε ΠΝΕΥΜΑ, Φαρισαῖοι δὲ ὁμολογοῦσι τὰ ἀμφότερα» Πράξ. 23:8-9).

 

   Εν αντιθέσει προς τους Σαδδουκαίους, οι Φαρισαίοι παραδέχονταν «τα αμφότερα», και τα δύο, δηλαδή την ανάσταση των νεκρών και την ύπαρξη αγγέλων και πνεύματος, ανθρωπίνου πνεύματος, δηλαδή ψυχών. Γι’ αυτόν τον λόγο ηρνούντο την ανάσταση, διότι ηρνούντο την ύπαρξη τού ανθρωπίνου πνεύματος (και γενικώτερα του πνευματικού κόσμου). Οι δε Φαρισαίοι ομολογούσαν την ανάσταση, διότι παραδέχονταν την ύπαρξη τού ανθρωπίνου πνεύματος (και γενικώτερα του πνευματικού κόσμου). Η δε ύπαρξη τού ανθρωπίνου πνεύματος ή ψυχής είναι ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ τής αναστάσεως.

 

   Ανάσταση είναι η επιστροφή τού πνεύματος ή ψυχής στο σώμα με συνέπεια την ζωοποίηση αυτού. Αφού δε το ανωτέρω χωρίο (Πράξ. 23:8) αναφέρει ότι οι Φαρισαίοι «ωμολόγουν τα αμφότερα», η δε ομολογία είναι ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, αυτό συνεπάγεται ότι ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΦΑΡΙΣΑΙΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ!!! Στην προκειμένη, δηλαδή, περίπτωση δίκιο είχαν οι Φαρισαίοι, οι οποίοι πίστευαν ότι θα γίνει ανάσταση νεκρών και ότι υπάρχουν άγγελοι και πνεύματα ή ψυχές ανθρώπων. Κατ΄ αυτήν, λοιπόν, την εξήγηση το χωρίο Πράξ. 23:8-9 είναι ΙΣΧΥΡΟΤΑΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Ή ΨΥΧΗΣ ΩΣ ΑΫΛΟΥ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!!!

  

   Εάν δε λάβουμε υπόψιν και την ομολογία τού Αποστόλου Παύλου ότι ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ είναι Φαρισαίος («ἐγὼ Φαρισαῖός εἰμι» Πράξ. 23:6), δηλαδή έχει υιοθετήσει ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ τις διδασκαλίες των Φαρισαίων, τότε αυτομάτως εξάγουμε αβιάστως το συμπέρασμα ότι ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ συμφωνούμε κατά πάντα με το πιστεύω τού Αποστόλου Παύλου ενώ οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά έρχονται ΕΙΣ ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥ!!! 

 

   Άρα η απάντηση τού Ιησού, στην ένσταση των Σαδδουκαίων περί ΜΗ υπάρξεως ψυχής ή πνεύματος, απευθύνεται ΚΑΙ στους σημερινούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά, εφόσον πιστεύουν ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ με τους Σαδδουκαίους!

 

   Αυτοί, λοιπόν, πλησίασαν τον Ιησού και του είπαν μία πλαστή μάλλον ιστορία νομίζοντας ότι έτσι θα έφερναν σε δύσκολη θέση τον Ιησού και θα αποδεικνυόταν ότι δεν υφίσταται ανάσταση νεκρών και, κατά λογική συνέπεια, ούτε, μετά θάνατον, ύπαρξη ψυχής ή πνεύματος. Η απάντηση τού Ιησού, στην γνωστή ιστορία με τα επτά αδέλφια που όλα έλαβαν την ίδια γυναίκα για σύζυγό τους, είναι κατά πρόσωπο προσβολή κι εξευτελισμός για τους Σαδδουκαίους.

 

   Η γραφή, τους λέει ο Ιησαούς, δεν κηρύσσει ανάσταση με σαρκικά πάλι πάθη και σαρκικές σχέσεις (όπως πιστεύουν ΚΑΠΟΙΟΙ ότι θα αναβιώσουν την εποχή τής ΔΗΘΕΝ ΕΠΙ ΓΗΣ Χιλιετούς Βασιλείας τού Θεού). Πλανάσθε, τους λέει, (όπως πλανώνται και όσοι έχουν παρεμφερείς ΕΠΙΓΕΙΕΣ προσδοκίες σαν τους Σαδδουκαίους), διότι μετά την ανάσταση ούτε οι άνδρες έρχονται σε γάμο ούτε οι γυναίκες δίνονται σε γάμο, αλλά άνδρες και γυναίκες είναι σαν άγγελοι τού Θεού ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ και ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΣΤΗ ΓΗ, ΟΠΩΣ ΠΡΟΣΔΩΚΑ Η ΣΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΙ ΑΥΤΗΣ! Οι άνθρωποι τής αναστάσεως, όπως και οι άγγελοι, δεν θα διακρίνωνται σε αρσενικούς και θηλυκούς, δεν θα έχουν σαρκικές επιθυμίες και σχέσεις, θα είναι άφθαρτοι, ένδοξοι και αθάνατοι πλέον.  

 

   Για να αποδείξει δε ο Ιησούς την ανάσταση των νεκρών από ΜΟΝΗ την Πεντάτευχο τού Μωυσέως, την οποίαν ΑΥΤΗΝ ΜΟΝΟΝ παραδέχονταν οι Σαδδουκαίοι, αποδεικνύει την ΕΓΓΥΗΣΗ και ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ τής αναστάσεως, που είναι η ΥΠΑΡΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Ή ΨΥΧΗΣ, ΑΫΛΟΥ και ΑΘΑΝΑΤΟΥ στοιχείου τού ανθρώπου. Και πως αποδεικνύει ο Ιησούς ότι ο άνθρωπος έχει πνεύμα ή ψυχή, άυλο και αθάνατο στοιχείο και συνεπώς δεν είναι σαν τα ζώα, που με τον θάνατο εκμηδενίζονται;

 

   Ο Ιησούς χρησιμοποιεί ένα μεγαλειώδες χωρίο τής Εξόδου κατά το οποίο ο Θεός παρουσιάστηκε στον Μωυσή με μορφή πυρός, μέσα από την βάτο, και του είπε: «Εγώ ΕΙΜΑΙ ο Θεός Αβραάμ και ο Θεός Ισαάκ και ο Θεός Ιακώβ» (Εξόδ. 3:6). Δεν είπε: «Εγώ ΗΜΟΥΝ ο Θεός τού Αβραάμ κ.τ.λ.», αλλά «Εγώ ΕΙΜΑΙ ο Θεός τού Αβραάμ κ.τ.λ.». Αν και ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ είχαν πεθάνει προ πολλού, ο Θεός ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ να είναι Θεός αυτών. Ο δε Θεός δεν είναι Θεός ΝΕΚΡΩΝ αλλά ΖΩΝΤΩΝ, δηλαδή ο Θεός δεν είναι Θεός ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΜΕΝΩΝ, ΑΝΥΠΑΡΚΤΩΝ, αλλά είναι Θεός ΖΩΝΤΑΝΩΝ, ΥΠΑΡΚΤΩΝ ΟΝΤΩΝ, ΣΥΝΕΙΔΗΤΩΝ ΥΠΑΡΞΕΩΝ!

 

   Ο δε Ευαγγελιστής Λουκάς, στην παράλληλη αφήγηση, προσθέτει και την φράση: «ΠΑΝΤΕΣ γὰρ αὐτῷ ΖΩΣΙΝ» (Λουκ. 20:38) που σημαίνει ότι για τον Θεό ΠΑΝΤΕΣ, ζώντες ή κεκοιμημένοι, γι’ Αυτόν ΖΟΥΝ. Οι κεκοιμημένοι είναι νεκροί ΓΙΑ ΕΜΑΣ, διότι νεκρώθηκαν σωματικά και έφυγαν από ανάμεσά μας, αλλά ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ είναι ΖΩΝΤΑΝΟΙ. Ως ψυχές ή πνεύματα ζουν κοντά Του, ο Οποίος είναι «ο Πατήρ των πνευμάτων» (Εβρ. 12:9). Ο ισχυρισμός των Μαρτύρων τού Ιεχωβά ότι οι νεκροί ζουν στην μνήμη τού Θεού και όχι πραγματικώς, είναι ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ, διότι στην σκέψη τού Θεού ήταν οι άνθρωποι και ΠΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ, αλλά δεν ήταν «ζώντες». Το «ζώντες» λέγεται εν αντιθέσει προς το «νεκροί» και σημαίνει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.

 

   Με το ρήμα, λοιπόν, «ειμί» σε χρόνο ενεστώτα, ο Ιησούς αποδεικνύει την ανάσταση! Πώς όμως αποδεικνύεται η ανάσταση με μία απλή λεξούλα, όπως είναι το «ειμί»; Αποδεικνύεται, διότι όπως προείπαμε και ανωτέρω, με αυτήν την λεξούλα ο Ιησούς αποδεικνύει την ύπαρξη των πατριαρχών ως ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΥΠΑΡΞΕΩΝ και όχι ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΜΕΝΩΝ, εφόσον ο Θεός είναι Θεός ΖΩΝΤΩΝ (δηλ. ΥΠΑΡΚΤΩΝ ΟΝΤΩΝ) κι όχι ΝΕΚΡΩΝ (ΑΝΥΠΑΡΚΤΩΝ)!

 

   Και με ΠΟΙΟΝ άλλον τρόπο υπάρχουν οι πατριάρχες ως ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ, εάν όχι ως ΨΥΧΕΣ ή ΠΝΕΥΜΑΤΑ; Άρα ο Ιησούς για να αποδείξει την ανάσταση τι αποδεικνύει πρώτα; Την ΕΓΓΥΗΣΗ ή ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ τής αναστάσεως που είναι η ύπαρξη ΨΥΧΗΣ ή ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ που αναμένει την ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ με το σώμα! Αυτή, λοιπόν, η επανένωση ψυχής ή πνεύματος και σώματος συνιστά την ανάσταση, την οποίαν δεν εδέχοντο οι Σαδδουκαίοι και την οποίαν αποδεικνύει ο Ιησούς με το να αποδεικνύει την ΕΓΓΥΗΣΗ ή ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ τής αναστάσεως που είναι η ύπαρξη ΨΥΧΩΝ ή ΣΩΜΑΤΩΝ! Η επιχειρηματολογία τού Ιησού εξέπληξε τους ακροατές του (Ματθ. 22:33) και ουδείς ετόλμησε να τον ξαναρωτήσει κάτι (Λουκ. 20:40). 

 

ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΑΥΤΑ ΟΙ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ; ΕΚΠΛΗΣΣΟΝΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, ΟΠΩΣ ΟΙ ΤΟΤΕ ΑΚΡΟΑΤΕΣ ΤΟΥ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΟΙ, ΠΟΥ  Κ Α Ι  Α Υ Τ Ο Ι  ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΨΥΧΗΣ Ή ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ; ΚΙ ΑΝ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΘΑ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΔΙΔΟΥΝ ΤΙΣ ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ ΩΣ ΔΗΘΕΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ» ΧΡΙΣΤΟΥ;     

 

   Μήπως, στο σημείο αυτό, να θυμηθούμε και την μαρτυρία/προσευχή τού Αγίου Πολυκάρπου (μέσα 2ου αιώνος μ.Χ.), κατά την ώρα τού μαρτυρίου του, ώστε να πληροφορηθούμε ότι η πίστη στην ύπαρξη και αθανασία τής ψυχής ούτε μεταγενέστερη ούτε διαβολική διδασκαλία είναι, αλλά είναι ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ; «Κύριε ο Θεός ο παντοκράτωρ, ο του ευλογητού και αγαπητού παιδός σου Ιησού Χριστού πατήρ, δι’ ου την περί σου επίγνωσιν ειλήφαμεν, ο θεός αγγέλων και δυνάμεων και πάσης τής κτίσεως παντός τε του γένους ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΝ, ΟΙ ΖΩΣΙΝ ΕΝΩΠΙΟΝ ΣΟΥ» (Μαρτύριο Πολυκάρπου, κεφ.14, παρ.1)           

 

3) Αν οι καλοί κ αγαθοί άνθρωποι πηγαίνουν στον ουρανό όταν πεθάνουν, τότε γιατί ο απόστολος Παύλος είπε στο 2 Τιμόθεο 4:8 οτι την (ουράνια) αμοιβή του θα την έπαιρνε την ημέρα που θα ερχόταν ο Χριστός;

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

 

   Διότι μέχρι την ημέρα τής Β΄ Παρουσίας (όχι αυτής του 1914, αλλά αυτής που προκειται να έλθει στο μέλλον) πάντες, είτε δίκαιοι είτε αμετανόητοι αμαρτωλοί, ΠΡΟΓΕΥΟΝΤΑΙ, ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΝ δηλ. ΜΕΡΙΚΩΣ, των αγαθών ή των δεινών που πρόκειται ΕΝ ΑΠΟΛΥΤΩ ΒΑΘΜΩ να γευθούν την ημέρα τής Β΄ Παρουσίας και  τελικής κρίσεως. Το στεφάνωμα δηλαδή των «αθλητών» τού Θεού θα ολοκληρωθεί ΕΝ ΑΠΟΛΥΤΩ ΒΑΘΜΩ ΕΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΗΜΕΡΑ, ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ Β΄ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ. Και για του λόγου το ασφαλές παραθέτουμε και το αντίστοιχο εδάφιο ώστε να μην θεωρηθεί ότι αυτά που γράφουμε είναι προσωπικές σκέψεις και γνώμες.

 

«Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι» (Εβρ. 11: 39-40) δηλ. «Όλοι δε αυτοί, αν και έλαβαν καλή μαρτυρία λόγω της πίστεώς τους, δεν έλαβον αυτό που υποσχέθηκε ο Θεός, διότι ο Θεός προέβλεψε κάτι ανώτερο για εμάς, δηλαδή να μην δικαιωθούν χωρίς εμάς».

 

   Ο Παύλος λέει ότι όλοι οι δίκαιοι τής Παλαιάς Διαθήκης, όπως αντιστοίχως και αυτοί της Καινής Διαθήκης, δεν έλαβαν ακόμη το υπεσχημένο αγαθό, διότι ο Θεός επιφυλάσσει κάτι ανώτερο για τα παιδιά του. Ποιο είναι αυτό; Να τα στεφανώσει ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ! Να λάβουν οι δίκαιοι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ τον στέφανον τής αιωνιότητος! Αυτό, λοιπόν, σημαίνει ότι οι δίκαιοι (όπως και οι αμετανόητοι αμαρτωλοί) προς το παρόν και μέχρι την Β΄ Παρουσία και τελική κρίση ΠΡΟΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΝ, ΠΡΟΓΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕΡΙΚΩΣ των αγαθών ή των δεινών που πρόκειται στο μέλλον, μετά την τελική κρίση, να γευτούν ΕΝ ΑΠΟΛΥΤΩ ΒΑΘΜΩ!

 

   Γι’ αυτόν, λοιπόν, τον λόγο ο Απόστολος Παύλος λέει στον Τιμόθεο ότι το δικό του στάφανο θα τον λάβει, από τον δίκαιο κριτή, «ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ» κι όχι διότι, όπως ΕΣΦΑΛΜΕΝΩΣ εσείς κατανοείτε, αυτός ο λόγος τού Αποστόλου ΔΗΘΕΝ απορρίπτει την είσοδο στον ουρανό των ψυχών ή πνευμάτων ή απορρίπτει την ύπαρξη αυτών.       

 

4) Αν οι πιστοί άνθρωποι παίρνουν την αμοιβή τους αμέσως μετά τον θάνατό τους, τότε γιατί ο άγγελος στο εδφ Δανιήλ 12:13 είπε στον προφήτη Δανιήλ οτι θα ανασταινόταν κατά το τέλος των ημερών για να λάβει ακριβώς την αμοιβή του;

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

 

   Όπως απαντήσαμε και ανωτέρω οι πιστοί (όπως και οι αμετανόητοι αμαρτωλοί) ΔΕΝ λαμβάνουν τον πλήρη μισθό τους ΑΜΕΣΩΣ μετά την κοίμησή τους, αλλά ΑΠΑΝΤΕΣ πρόκειται να στεφανωθούν (ή να υποστούν τα δεινά τής αμετανοησίας τους) ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΕΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΗΜΕΡΑ. Σας προτείνουμε ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ να μάθετε ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ το Ορθόδοξο πιστεύω και ΚΑΤΟΠΙΝ να προσπαθήσετε να το αναιρέσετε. Το να προσπαθείτε να αναιρέσετε διδασκαλίες ή πράγματα που ΔΕΝ ανήκουν ή δεν τα κηρύττει η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι σαν να πυγμαχείτε και να δίνεται γροθιές στον αέρα, όπως πολύ σοφά, αλλά και χιουμοριστικά, αναφέρει και ο Απόστολος (Α΄ Κορ. 9:26). 

 

5) Αν όλοι μας έχουμε αθάνατη ψυχή ικανή να ζεί αιώνια, τότε γιατί ο ίδιος ο Χριστός στο Ιωάννης 10:10 είπε οτι ήλθε για να έχουν οι πιστοί του αιώνια ζωή, αφού έτσι κ αλλιώς την κατείχαν με την μορφή της αθάνατης ψυχής;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

 

   Ερώτηση ΑΦΕΛΕΣΤΑΤΗ! Διότι αιώνια ζωή θα κληρονομήσουν και οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, όπως βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος λέγοντας γι’ αυτούς: «καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς ΚΟΛΑΣΙΝ αἰώνιον» (Ματθ. 25:46). Ο άνθρωπος δηλαδή, από την στιγμή τής δημιουργίας του (ως Αδάμ ή Εύα) ή από την στιγμή τής γεννήσεώς του, ως ψυχοσωματική ύπαρξη, έχει μεν ΑΡΧΗ, αλλά δεν έχει ΤΕΛΟΣ! Ο Χριστός, λοιπόν, ήλθε στον κόσμο ώστε με την σταυρική Tου θυσία να έχουν ΑΠΑΝΤΕΣ την δυνατότητα τής ΕΚ ΔΕΞΙΩΝ αναστάσεως (τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ΕΚ ΔΕΞΙΩΝ αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου Ματθ. 25:34), της καλής, δηλαδή, αναστάσεως κι όχι αυτής της αναστάσεως που θα γευθούν όσοι αναστηθούν στην εξ αριστερών τού Χριστού αναστάση, αυτής που οδηγεί στην ΚΟΛΑΣΗ και στην αιώνια απώλεια και τον πνευματικό δεύτερο θάνατο, για τον οποίον κάνει λόγο και η Αποκάλυψη 21:8 («τοῖς δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις καὶ ἐβδελυγμένοις καὶ φονεῦσι καὶ πόρνοις καὶ φαρμακοῖς καὶ εἰδωλολάτραις καὶ πᾶσι τοῖς ψευδέσι τὸ μέρος αὐτῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρὶ καὶ θείῳ, ὅ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος»).

 

   Και μια που αναφέραμε το εδάφιο Ματθ. 25:46 («καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον») να εκφράσουμε και μια απορία επ’ αυτού: Η λέξη κόλαση, την οποία αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, εμπεριέχει την έννοια τής ΤΙΜΩΡΙΑΣ και του ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΥ. Για ποιον λόγο η Οργάνωση την μετέφρασε με μία λέξη (εκκοπή/κλάδεμα) που ΔΕΝ εμπεριέχει την έννοια τής ΤΙΜΩΡΙΑΣ ή του ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΥ κι όταν μάλιστα αυτή η απόδοση αφορά σε ΔΕΝΤΡΑ κι όχι σε ανθρώπους; (Δ. Δημητράκου, «Μέγα Λεξικόν όλης της Ελληνικής Γλώσσης», τόμ.8, σελ.3996) Για ποιον λόγο η Οργάνωση δεν θέλει να ενημερωθούν/πληροφορηθούν οι αναγνώστες της ότι οι εξ αριστερών τού Χριστού ανεστημένοι πρόκειται να κολάζονται, δηλαδή να τιμωρούνται και να βασανίζονται, αιώνια;

 

   Τρεις φορές υπάρχει η λέξη κόλαση και το αντίστοιχο ρήμα στην Καινή Διαθήκη (εκτός από το εδάφιο τού Ματθαίου απαντάται επίσης Β΄ Πέτρ. 2:9 και Α΄ Ιωάν. 4:18) ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ η Οργάνωση το μετέφρασε με λέξεις που ΔΕΝ εμπεριέχουν την έννοια τής ΤΙΜΩΡΙΑΣ ή του ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΥ, όπως απαιτεί η απόδοση τής συγκεκριμένης λέξης. Στην πρώτη περίπτωση με την λέξη «εκκοπή/κλάδεμα», κάτι που, όπως προείπαμε, αρμόζει σε ΔΕΝΤΡΑ και όχι σε ανθρώπους (Δ. Δημητράκου, «Μέγα Λεξικόν όλης της Ελληνικής Γλώσσης», τόμ.8, σελ.3996), στην δεύτερη (Β΄ Πέτρ. 2:9) με την λέξη  «καταστροφή» και στην τρίτη (Α΄ Ιωάν. 4:18) με την έννοια τού «περιορισμού»!!! Αλήθεια σε ΠΟΙΑ ΛΕΞΙΚΑ η Οργάνωση ανακάλυψε αυτές τις αποδόσεις ώστε να ενημερωθούμε κι εμείς;

 

ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ, ΑΥΤΕΣ ΟΙ  Ε Σ Κ Ε Μ Μ Ε Ν Ε Σ  ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ/ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΕΙΣ/ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΑ Ή ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΗΣ;       

 

6) Πώς μπορούν όλοι οι άνθρωποι να γεννιούνται με αθάνατες ψυχές, όταν ο Χριστός λέει οτι θα πρέπει να αναστήσει κάποιον κατά την τελευταία ημέρα, ακριβώς για να έχει αιώνια ζωή; - Ιωάννης 6:40.

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

 

   Όπως διευκρινίσαμε και στην ερώτηση Νο2 η έννοια τής αναστάσεως συνίσταται εις την επανένωση ψυχής ή πνεύματος με το σώμα. Ο Ιησούς απέδειξε στους Σαδδουκαίους ότι οι πατριάρχες ζουν ως ψυχές ή πνεύματα κάτι που είναι ΕΓΓΥΗΣΗ ή ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ τής αναστάσεως. Όταν, λοιπόν, ο Ιησούς κάνει λόγο για ανάσταση και αιώνια ζωή εννοεί την ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ψυχής ή πνεύματος με το σώμα ώστε ο άνθρωπος, ως ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗ πλέον ύπαρξη, να μετάσχει της αιωνίου ζωής.

 

    Όπως διδάσκει και ο Απόστολος Παύλος οι άνθρωποι πρόκειται να εμφανιστούμε ενώπιον του βήματος τού Χριστού για να λάβει ο καθένας ό,τι του αρμόζει για όσα έπραξε ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ, είτε καλό είτε κακό («τοὺς γὰρ πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστος τὰ ΔΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ πρὸς ἃ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε κακόν» Β΄ Κορ. 5:10). Οι πιστοί αναμένουν με αγωνία οριστική και ολοκληρωτική υιοθεσία, η οποία συνίσταται εις την απελευθέρωση τού σώματός μας από την φθορά και τον θάνατο («....καὶ ἡμεῖς αὐτοὶ ἐν ἑαυτοῖς στενάζομεν υἱοθεσίαν ἀπεκδεχόμενοι, τὴν ἀπολύτρωσιν ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΗΜΩΝ» Ρωμ. 8:23).

 

Αυτοανάσταση Χριστού. Ο Ιησούς είναι ο μοναδικός Θεός και ο Αδωνάι τού Αποστόλου Θωμά και της Ελισάβετ

 

   Το σώμα, με το οποίο ο κάθε πιστός αγωνίστηκε εδώ στην γη, πρόκειται ΚΙ ΑΥΤΟ να αμοιφθεί και να ενδοξασθεί εν εκείνη τη ημέρα, όπως άλλωστε ο ίδιος ο Ιησούς δόξασε, δια της αναστάσεως, το δικό Του σώμα, αυτό που σκαμπιλίστηκε, που εφτύσθη, που μαστιγώθηκε, που σταυρώθηκε.

 

   Αυτό το σώμα που Ο ΙΔΙΟΣ, ΩΣ ΘΕΟΣ,  Α Υ Τ Ο Α Ν Ε Σ Τ Η Σ Ε  («...λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον, καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ΕΓΕΡΩ αὐτόν..... ἐκεῖνος δὲ ἔλεγε περὶ τοῦ ναοῦ τοῦ ΣΩΜΑΤΟΣ αὐτοῦ» Ιωάν. 2:19,21). Κι αν κάποιος εξ υμών έχει την οποιανδήποτε αντίρηση ή ένσταση ότι εις το εν λόγω εδάφιο (όπως και εις το παρόμοιο Ιωάν. 10:18 «...ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι αὐτήν [την ζωή Μου], καὶ ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτήν...») ο Ιησούς ΔΕΝ ομιλει περί της ΑΥΤΟΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ, ευχαρίστως να το συζητήσουμε.   

 

   Αυτό το σώμα το οποίο, όταν εψηλάφησε ο Θωμάς, ομολόγησε ότι απέναντί του είχε ΤΟΝ Κύριό του και ΤΟΝ Θεό του («καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν ΑΥΤΩ· Ο Κύριός μου καὶ Ο Θεός μου» Ιωάν. 20:28). Αλήθεια πόσοι από εσάς έχετε προβληματιστεί από την ομολογία τού Θωμά; Πως γίνεται ο Θωμάς να αποκαλεί τον Ιησού ως ΤΟΝ Κύριο και ΤΟΝ Θεό του (ΕΝΑΡΘΡΩΣ δηλαδή) χωρίς ο Θωμάς να εννοεί ότι ο Ιησούς είναι ο Ιεχωβά Πατέρας; Και μάλιστα αμφότεροι οι χαρακτηρισμοί, στην Μετάφραση Νέου Κόσμου να είναι με κεφαλαίο; Κύριος, με κάππα κεφαλαίο και Θεός με θήτα κεφαλαίο; Άρα δεν γίνεται λόγος για κάποιον μικρό θεό ή κάποιον με θεοειδή ιδιότητες, αλλά για τον ΕΝΑΝ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΥΡΙΟ και ΘΕΟ τού Αποστόλου Θωμά!!!

 

   Κι αν λάβουμε υπόψιν ότι ο Θωμάς, ως πιστός Εβραίος τού Ιουδαϊσμού, ΕΝΑΝ αναγνώριζε ως Κύριό του (δηλ. ως Αδωνάι) τον Ιεχωβά Θεό, πώς γίνεται τώρα να αναγνωρίζει ως τον ΜΟΝΟΝ Αδωνάι («Ο Κύριός μου») τον Ιησού και ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΝ, ΕΑΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΟΣ ΓΙΑΧΒΕ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ;;;

 

   Παρομοία περίπτωση έχουμε και στην συνάντηση τής μητέρας τού Ιησού με την Ελισάβετ όταν η τελευταία, πλησθείσα Πνεύματος Αγίου (Λουκ. 1:41), την αποκαλεί «μήτηρ τού Κυρίου της» («καὶ πόθεν μοι τοῦτο ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με;» Λουκ. 1:43) !!! Η Ελισάβετ, ως πιστή Εβραία τού Ιουδαϊσμού, ΠΟΙΟΝ εδέχετο ως Κύριό της, δηλαδή ως Αδωνάι; Δεν εδέχετο μόνον τον Ιεχωβά Θεό; Πως τώρα αποκαλεί Κύριό της (Αδωνάι) ένα ΑΚΟΜΗ ΑΣΧΗΜΑΤΙΣΤΟ ΕΜΒΡΥΟ, εφόσον η συνάντηση των δύο γυναικών έγινε λίγες μόνον ημέρες μετά τον Ευαγγελισμό τής Παναγίας (Λουκ. 1:39) εάν το κυοφορούμενο έμβρυο δεν είναι Ο ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΟΣ ΓΙΑΧΒΕ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ;;;

 

   Απαραίτητη διευκρίνιση προς αποφυγήν παρεξηγήσεως: Όταν λέμε ότι ο Ιησούς είναι ο ενσαρκωμένος Γιαχβέ τής Παλαιάς Διαθήκης δεν εννοούμε ως ΠΡΟΣΩΠΟ (όπως εννοούσε ο Σαβέλλιος, αιρεσιάρχης του 2ου-3ου αιώνος), αλλά ως ΦΥΣΗ και ΟΥΣΙΑ, εφόσον ο Χριστός, ως αληθινός Θεός (Α΄ Ιωάν. 5:20 «....ἐν τῷ υἱῷ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστῷ. ΟΥΤΟΣ ἐστιν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος») είναι ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΓΙΑΧΒΕ, όπως ο Πατέρας Του! 

 

ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ!!!

 

7) Αν γεννηθήκαμε με αθάνατη ψυχή, τότε γιατί ο Ιησούς είπε στο Λουκάς 20:35-36 οτι μόνο όσοι αναστηθούν θα έχουν (τότε) την δυνατότητα να μην πεθάνουν ποτέ πλέον, κληρονομώντας τον νέο κόσμο του Θεού; Με άλλα λόγια, αν αυτοί που θα αναστηθούν ζούσαν κάπου σαν ψυχές πρίν την ανάστασή τους, τότε γιατί να χρειασθεί πάλι ο Χριστός να τους αναστήσει, για να ζούν αώνια; Αυτό δεν ειναι αντιφατικό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

 

   Καθόλου αντιφατικό δεν είναι. Σε ΕΣΑΣ μπορεί να φαίνεται αντιφατικό, διότι δεν έχετε καταλάβει ΑΚΟΜΗ την έννοια της αναστάσεως, την οποίαν διδάσκει ΕΜΦΑΝΕΣΤΑΤΑ η Γραφή και την οποίαν σας εξήγησα κι ανέλυσα λεπτομερώς στις προηγούμενες απαντήσεις. Ο Χριστός θα τους αναστήσει, διότι ο άνθρωπος, όπως χιλιοείπαμε προηγουμένως, είναι ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗ ύπαρξη και ο Χριστός πρόκειται να δοξάσει και να αφθαρτοποιήσει ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ! Μήπως στο σημείο αυτό να σας θυμίσουμε τον λόγο τού Αποστόλου Παύλου για την ενδόξαση και αφθαρτοποίηση ΚΑΙ τού σώματος των πιστών μήπως και βοηθηθείτε έτι περαιτέρω στην κατανόηση τής εννοίας τής αναστάσεως; («Δεῖ [πρόκειται] γὰρ τὸ φθαρτὸν ΤΟΥΤΟ ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν ΤΟΥΤΟ ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν» Α΄ Κορ. 15:53)

 

   Εντύπωση όμως προκαλεί το γεγονός ότι επικαλείστε εδάφια τής Γραφής τα οποία, κατ’ ουσίαν, στρέφονται ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΑΣ και ΔΙΑΨΕΥΔΟΥΝ το πιστεύω σας! Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος σας ερωτώ: Ο Χριστός μάς βεβαιώνει ότι μετά την ανάσταση, δηλ. στον κατ’ εσάς Νέο Κόσμο, οι ανεστημένοι ΔΕΝ πρόκειται να επανέλθουν στον θάνατο. Όσοι ανεστημένοι όμως ΔΕΝ δεχθούν την Θεοκρατία τής Σκοπιάς και ΔΕΝ θελήσουν να κυβερνηθούν από τον Ιεχωβά, διδάσκει η Οργάνωση ότι αυτοί πρόκειται να ΞΑΝΑΠΕΘΑΝΟΥΝ, ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

 

   Επίσης την περίφημη προφητεία τού Ησαΐα (65:17-25) η Οργάνωση την εφαρμόζει στον Νέο Κόσμο ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Λέει σε αυτήν την προφητεία ότι «το παιδίον θέλει αποθνήσκει εκατό ετών» (65:20) άρα στον Νέο Κόσμο θα υπάρχει θάνατος; Πώς συμβιβάζεται όμως η ύπαρξη θανάτου στον Νέο Κόσμο με την διαβεβαίωση τού Ιησού ότι οι ανεστημένοι τού Νέου Κόσμου δεν θα μπορούν να ξαναπεθάνουν, άρα στον Νέο Κόσμο ΔΕΝ ΘΑ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ; («οὔτε γὰρ ἀποθανεῖν ἔτι δύνανται· ἰσάγγελοι γάρ εἰσι καὶ υἱοί εἰσι τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀναστάσεως υἱοὶ ὄντες» Λουκ. 20:36)

 

ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΕΥΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΙΣ ΨΑΧΝΕΤΕ;      

 

Τρανή απόδειξη ότι οι ψυχές είναι άνθρωποι

 

8) Αν όλοι οι άνθρωποι, πονηροί, δίκαιοι, αγαθοί κ πιστοί γεννιούνται με αθάνατη ψυχή, τότε είπε ψέματα ο Χριστός στα Αποκάλυψη 2:7 κ 22:14 αναφέροντας οτι θα δώσει αιώνια κ ατελεύτητη ζωή σε αυτόν που νικάει τούτο τον κόσμο κ τηρεί τις εντολές του.

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

 

   Επαναλαμβάνετε τις ίδιες και τις ίδιες ΣΟΦΙΣΤΙΕΣ, διότι, όπως χιλιοείπαμε, δεν έχετε ΑΚΟΜΗ καταλάβει την έννοια τής αναστάσεως κι ότι ο άνθρωπος είναι ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗ ύπαρξη και μάλιστα ο κυρίως άνθρωπος είναι η ψυχή του. Και για του λόγου το ασφαλές, μια που επικαλεστήκατε την Αποκάλυψη, για κάντε τον κόπο και διαβάστε το Αποκ. 6:9-11 «Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν πέμπτην σφραγῖδα, εἶδον ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου ΤΑΣ ΨΥΧΑΣ τῶν ἐσφαγμένων διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ ἀρνίου ἣν εἶχον· καὶ ἔκραξαν φωνῇ μεγάλῃ ΛΕΓΟΝΤΕΣ· ἕως πότε, ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καὶ ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καὶ ἐκδικεῖς τὸ αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπὶ τῆς γῆς; Καὶ ἐδόθη ΑΥΤΟΙΣ ΕΚΑΣΤΩ στολὴ λευκή, καὶ ἐρρέθη ΑΥΤΟΙΣ ἵνα ἀναπαύσωνται ἔτι χρόνον μικρόν, ἕως πληρώσωσι καὶ οἱ σύνδουλοι αὐτῶν καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτῶν οἱ μέλλοντες ἀποκτέννεσθαι ὡς καὶ ΑΥΤΟΙ».

 

   Αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά τι βλέπει ο Ιωάννης κάτω από τι θυσιαστήριο, σώματα ή ψυχές; Βλέπει «τους πεπελεκισμένους» ή «ΤΑΣ ΨΥΧΑΣ των πεπελεκισμένων»; Η δε λέξη «ψυχή» τι γένους είναι, αρσενικού ή θηλυκού; Αφού, λοιπόν, το κείμενο αναφέρεται εις «τας ψυχάς», όνομα γένους θηλυκού, και ως εκ τούτο έπρεπε να γράφει «λέγουσαι», «αυταίς», «εκάστη», αντ’ αυτών γράφει «λέγοντες», «αυτοίς», «εκάστω». Προς τι, λοιπόν, το αρσενικόν αντί του αναμενομένου θηλυκού γένους; ΔΙΟΤΙ «ΟΙ ΨΥΧΕΣ» ΕΙΝΑΙ  ΟΙ  Κ Υ Ρ Ι Ω Σ  Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι!!! Και χωρίς δηλαδή το σώμα η ψυχή ΖΕΙ και έχει ΠΛΗΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ!!!

 

 

Ψυχή (εβρ. «νέφες»): Μία έννοια πολυσήματος

 

9) Γιατί μερικοί διδάσκουν οτι η ψυχή ειναι άφθαρτη κ ακατάστρεπτη όταν οι Γραφές σαφώς διδάσκουν οτι αυτή μπορεί να καταστραφεί κ μάλιστα αιώνια; Τα παρακάτω εδφ το δείχνουν καθαρά αυτό: Ιησούς Ναυή 10:28-30, 36, 39, Πράξεις 3:23, Ψαλμός 63:9.

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

 

   Το διδάσκουν αυτό αυτό, διότι ΑΥΤΟΙ έχουν καταλάβει ότι η λέξη «ψυχή» (Εβραϊκά «νέφες») είναι ΠΟΛΥΣΗΜΑΝΤΗ, εν αντιθέσει προς ΕΣΑΣ ΠΟΥ  A K O M H  ΕΧΕΤΕ ΜΑΥΡΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΕΠ’ ΑΥΤΟΥ!

   Η λέξη ψυχή, ετυμολογικά, προέρχεται από το ρήμα «ψύχω» που σημαίνει «αναπνέω». Δηλαδή κατ' αρχήν η λέξη «ψυχή» ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την αναπνοή και όπως είναι φυσικό, επειδή η αναπνοή είναι μια φυσική λειτουργία των ζωντανών οργανισμών, γι’ αυτό και αρχικά η λέξη «ψυχή» συνδέθηκε με την έννοια της «ζωής». Γενικά και απρόσωπα.

   Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για την αντίστοιχη Εβραϊκή λέξη, η οποία κατά κύριο λόγο αποδόθηκε στα Ελληνικά ως «ψυχή» στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄), αλλά και από τους Θεοπνεύστους συγγραφείς τής Καινής Διαθήκης. Ο αντίστοιχος λοιπόν εβραϊκός όρος για τη λέξη «ψυχή» είναι η λέξη «νέφες». Και στην περίπτωση αυτή, όπως ακριβώς και με την Ελληνική λέξη «ψυχή», η λέξη «νέφες» προέρχεται ετυμολογικά από το ρήμα «ναφάς», που σημαίνει «αναπνέω».

   Επειδή η λέξη «ψυχή», και η αντίστοιχή της Εβραϊκή λέξη «νέφες», προσδιορίζουν την αναπνοή, που είναι μια από τις βασικές λειτουργίες των ζωντανών οργανισμών, εφόσον όταν πεθάνουν παύει και η λειτουργία τής αναπνοής, γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου παράδοξο το ότι χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει αυτήν καθ’ εαυτήν την ζωή. Είναι άλλωστε κάτι το συνηθισμένο, από ένα συγκεκριμένο και εξέχον χαρακτηριστικό ενός ατόμου ή αντικειμένου, να ονομάζουμε και να προσδιορίζουμε το σύνολο. Επί παραδείγματι, από το χρώμα τής στρατιωτικής στολής προσδιορίζουμε ολόκληρη τη στρατιωτική ζωή λέγοντας ότι «ο τάδε έβαλε το χακί». Από την επί μέρους λειτουργία τής αναπνοής, που εκφράζεται με τη λέξη «ψυχή», προσδιορίζεται ολόκληρο το φαινόμενο τής ζωής.

   Έτσι λοιπόν δεν είναι καθόλου παράδοξο, αλλά αντίθετα επόμενο, το ότι η Εβραϊκή λέξη «νέφες», και κατ' ακολουθίαν η αντίστοιχη Ελληνική λέξη «ψυχή», να προσδιορίζουν και το φαινόμενο τής ζωής στο σύνολό της, και ακριβέστερα της βιολογικής ζωής, όπως εκδηλώνεται μέσα από τη διαδικασία τής αναπνοής στα κτίσματα, και ιδιαίτερα στα ζώα, συμπεριλαμβανομένου βεβαίως και του ανθρώπου. Ακολουθούν παραπομπές από την Αγία Γραφή όπου η λέξη «νέφες» ή «ψυχή» χρησιμοποιείται αντί της λέξεως «ζωή» και όπου τα ζώα χαρακτηρίζονται ως «έμψυχα», δηλαδή ως «όντα με ζωή». Διότι η Ελληνική λέξη «ζώον» αυτό ακριβώς σημαίνει: Ον με ζωή.

   Έχουμε λοιπόν και λέμε:

 

Ψυχή = ζωή «Και είπεν ο Θεός, Ας γεννήσωσι τα ύδατα εν αφθονία νηκτά έμψυχα και πετεινά ας πέτωνται επάνωθεν της γης κατά το στερέωμα του ουρανού. Και εποίησεν ο Θεός τα κήτη τα μεγάλα και παν έμψυχον κινούμενον..... Και είπεν ο Θεός, Ας γεννήση η γη ζώα έμψυχα κατά το είδος αυτών, κτήνη και ερπετά και ζώα της γης κατά το είδος αυτών» (Γεν. 1:20-21, 24) [δηλαδή όσα όντα χαρακτηρίζονται από βιολογική ζωή, ονομάζονται «έμψυχα»]

 

   Η λέξη «ψυχή» όμως, δεν δηλώνει μόνο τη βιολογική ζωή των ζώων, αλλά και αυτού του ανθρώπου: «...ἐὰν δὲ ἐξεικονισμένον ᾖ, (δηλαδή εάν το έμβρυο που φονευθεί είναι σχηματισμένο) δώσει ψυχὴν ἀντὶ ψυχῆς» (Εξόδ. 21:23 Ο΄) [Δηλαδή στην περίπτωση φόνου, κατά τον Μωσαϊκό Νόμο, η απόφαση είναι να δώσει κανείς «ζωή αντί ζωής»]

 

«ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου» (Ματθ. 2:20) [Είναι φανερό ότι ο Ηρώδης ζητούσε να τερματίσει την βιολογική ζωή τού Χριστού, θανατώνοντάς τον. Έχουμε, λοιπόν, και εδώ την λέξη «ψυχή» αντί για την έννοια: «βιολογική ζωή» τού ανθρώπου.]

 

«Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος;» (Ματθ. 6:25)

 

«ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός. ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ιωάν. 10:11),

 

Ψυχή = τράχηλος, λαιμός «εταπείνωσαν εν πέδαις τους πόδας αυτού, σίδηρον διήλθεν η ψυχή αυτού» (Ψαλμ. 105:18) [εννοεί το εδάφιο ότι πέρασαν στον Ιωσήφ σιδερένιο περιλαίμιο],

 

Ψυχή = αυχένας «ότι εταπεινώθη εις χουν η ψυχή ημών, εκολλήθη εις γην η γαστήρ ημών» (Ψαλμ. 44:25) [εννοεί το εδάφιο ότι ο αυχένας τους κάμφθηκε τόσο ώστε ακούμπησε στο χώμα]

 

 Ψυχή = ύπαρξη «...καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν» (Γεν. 2:7),

 

Ψυχή = πρόσωπο ή άτομο ή άνθρωπος «Και πάσαι αι ψυχαί αι εξελθούσαι εκ του μηρού του Ιακώβ ήσαν ψυχαί εβδομήκοντα» (Εξόδ. 1:5)

 

«Η δε ΨΥΧΗ ήτις πράξη αμάρτημα με χείρα υπερήφανον, είτε αυτόχθων είτε ξένος, ΟΥΤΟΣ καταφρονεί τον Κύριον· και θέλει εξολοθρευθή Η ΨΥΧΗ εκείνη εκ μέσου του λαού αυτής» (Αριθ. 15:30-31)

 

 «οἱ μὲν οὖν ἀσμένως ἀποδεξάμενοι τὸν λόγον αὐτοῦ ἐβαπτίσθησαν, καὶ προσετέθησαν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ΨΥΧΑΙ ὡσεὶ τρισχίλιαι» (Πράξ. 2:41)

 

 «ἀποστείλας δὲ Ἰωσὴφ μετεκαλέσατο τὸν πατέρα αὐτοῦ Ἰακὼβ καὶ πᾶσαν τὴν συγγένειαν αὐτοῦ ἐν ΨΥΧΑΙΣ ἑβδομήκοντα πέντε» (Πράξ. 7:14)

 

«ἦμεν δὲ ἐν τῷ πλοίῳ αἱ πᾶσαι ΨΥΧΑΙ διακόσιαι ἑβδομήκοντα ἕξ» (Πράξ. 27:37)

 

«Πᾶσα ΨΥΧΗ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω» (Ρωμ. 13:1)

 

«....ὅτε ἀπεξεδέχετο ἡ τοῦ Θεοῦ μακροθυμία ἐν ἡμέραις Νῶε, κατασκευαζομένης κιβωτοῦ, εἰς ἣν ὀλίγαι, τοῦτ' ἔστιν ὀκτὼ ΨΥΧΑΙ, διεσώθησαν δι' ὕδατος» (Α΄ Πέτρ. 3:20)

 

Ψυχή = εαυτός (δηλ. ο όλος άνθρωπος) «ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ΨΥΧΗΝ αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ' ἂν ἀπολέσῃ τὴν ΨΥΧΗΝ αὐτοῦ ΕΝΕΚΕΝ ΕΜΟΥ, οὗτος σώσει αὐτήν. τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος κερδήσας τὸν κόσμον ὅλον, ΕΑΥΤΟΝ δὲ ἀπολέσας ἢ ζημιωθείς;» (Λουκ. 9:24-25) [Το εδάφιο καταδικάζει την φιλαυτία κι εξαίρει την αυτοθυσία. Ο φίλαυτος σώζει σ’ αυτόν τον κόσμο ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, αποφεύγοντας το μαρτύριο, αλλά χάνει αυτόν στον μελλονικό κόσμο παραδιδώμενος εις τον δεύτερο θάνατο, τον πνευματικό, ενώ ο θυσιαζόμενος χάριν τού Χριστού, χάνει ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ προσκαίρως, αλλά σώζει αυτόν αιωνίως.

 

   Η δε υπογραμμισμένη φράση «ΕΝΕΚΕΝ ΕΜΟΥ» είναι επιχείρημα υπέρ τής Θεότητος τού Ιησού. Ο Χριστός δεν ομιλεί περί θυσίας χάριν ΤΟΥ ΘΕΟΥ, διότι έχει την συνείδηση ότι ΑΥΤΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΣΕΣΑΡΚΩΜΕΝΟΣ]

 

   Παρόμοιο με το παραπάνω είναι το εξής εδάφιο: «ὁ εὑρὼν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ ἀπολέσας τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν» (Ματθ. 10:39) δηλ. «Εκείνος, ο οποίος θα σώσει τον εαυτό του (αποφεύγοντας το μαρτύριο), θα τον χάσει, ενώ εκείνος, ο οποίος θα χάσει (θα θυσιάσει) τον εαυτό του χάριν εμού, θα τον σώσει» και τα παράλληλα με αυτό Ματθ. 16:25-26, Μάρκ. 8:35-38, Λουκ. 17:33, Ιωάν. 12:25.   

 

«...καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου» (Λουκ. 12:19)

 

«Εἴ τις ἔρχεται πρός με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὰς ἀδελφάς, ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν, οὐ δύναταί μου μαθητὴς εἶναι» (Λουκ. 14:26)

 

«...ἀνθρώποις παραδεδωκόσι τὰς ψυχὰς αὐτῶν ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Πράξ. 15:26)

 

   Με βάση λοιπόν όλα τα παραπάνω δεδομένα, που αποδεικνύουν ότι η λέξη «ψυχή» είναι ΠΟΛΥΣΗΜΑΝΤΟΣ, ο σοβαρός ερμηνευτής/ερευνητής, κάθε φορά που συναντάει αυτήν την λέξη, και ανάλογα με τα συμφραζόμενα, θα πρέπει να δίνει και την ανάλογη ερμηνεία κι όχι να την μεταφράζει ΜΟΝΟΔΙΑΣΤΑΤΑ σε όλες τις περιπτώσεις.

 

   Τα εδάφια τώρα που επικαλεστήκατε, προκειμένου να δείξετε ότι η ψυχή καταστρέφεται ή εξολοθρεύεται, δεν είναι δύσκολο κάποιος να καταλάβει ότι στα δύο πρώτα (Ιησούς Ναυή 10:28-30, 37, 39, Πράξεις 3:23) «ψυχή» σημαίνει «άνθρωπος» και στο τρίτο (Ψαλμός 63:9) σημαίνει «ζωή». Και για του λόγου το ασφαλές παραθέτουμε τα εδάφια ώστε αυτό να το διαπιστώσουν και οι αναγνώστες.

 

«Και εν εκείνη τη ημέρα εκυρίευσεν ο Ιησούς την Μακκηδά, και επάταξεν εν στόματι μαχαίρας αυτήν και τον βασιλέα αυτής· εξωλόθρευσεν αυτούς και πάσας ΤΑΣ ΨΥΧΑΣ τας εν αυτή· δεν αφήκεν υπόλοιπον· και έκαμεν εις τον βασιλέα της Μακκηδά, καθώς έκαμεν εις τον βασιλέα της Ιεριχώ. Και διέβη ο Ιησούς, και πας ο Ισραήλ μετ' αυτού, εκ Μακκηδά εις Λιβνά και επολέμει την Λιβνά. Και παρέδωκεν ο Κύριος και αυτήν και τον βασιλέα αυτής εις την χείρα του Ισραήλ· και επάταξεν εν στόματι μαχαίρας αυτήν και πάσας ΤΑΣ ΨΥΧΑΣ τας εν αυτή· δεν αφήκεν εν αυτή υπόλοιπον· και έκαμεν εις τον βασιλέα αυτής, καθώς έκαμεν εις τον βασιλέα της Ιεριχώ.... και εκυρίευσαν αυτήν και επάταξαν εν στόματι μαχαίρας αυτήν και τον βασιλέα αυτής και πάσας τας πόλεις αυτής και πάσας ΤΑΣ ΨΥΧΑΣ τας εν αυτή· δεν αφήκεν υπόλοιπον· κατά πάντα όσα έκαμεν εις την Εγλών· και εξωλόθρευσεν αυτήν και πάσας ΤΑΣ ΨΥΧΑΣ τας εν αυτή.... και εκυρίευσεν αυτήν και τον βασιλέα αυτής και πάσας τας πόλεις αυτής· και επάταξαν αυτούς εν στόματι μαχαίρας και εξωλόθρευσαν πάσας ΤΑΣ ΨΥΧΑΣ τας εν αυτή, δεν αφήκεν υπόλοιπον· καθώς έκαμεν εις την Χεβρών, ούτως έκαμεν εις την Δεβείρ και εις τον βασιλέα αυτής· και καθώς έκαμεν εις την Λιβνά και εις τον βασιλέα αυτής» (Ιησούς Ναυή 10:28-30, 37, 39)

 

   Και τώρα θα επισημάνουμε κάτι που ίσως εκπλήξει πολλούς από τους αναγνώστες των απαντήσεών μας. Αυτός που έγραψε την συγκεκριμένη ερώτηση παραθέτει τα εδάφια από την Μετάφραση Νέου Κόσμου από την έκδοση τού 1997!!! Δεν έχει προσέξει δηλαδή ότι στην πιο πρόσφατη Μετάφραση Νέου Κόσμου, έκδ. 2017 η Οργάνωση την λέξη «ψυχή», ΣΤΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΕΔΑΦΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΤΟΥ ΝΑΥΗ, την έχει μεταφράσει με την λέξη «κάτοικος»!!!

 

«Και το βασιλιά της τον αφιέρωσε στην καταστροφή, αυτόν και κάθε ΨΥΧΗ που υπήρχε σε αυτήν.... και πάταξαν την ίδια και κάθε ΨΥΧΗ που υπήρχε σε αυτήν με την κόψη του σπαθιού.... και πάταξαν την ίδια και κάθε ΨΥΧΗ που υπήρχε σε αυτήν με την κόψη του σπαθιού....και αφιέρωσαν στην καταστροφή εκείνη την ημέρα κάθε ΨΥΧΗ που υπήρχε σε αυτήν....και πάταξαν την ίδια και το βασιλιά της και όλες τις πόλεις της και κάθε ΨΥΧΗ που υπήρχε σε αυτήν με την κόψη του σπαθιού.....Έτσι λοιπόν, αφιέρωσε στην καταστροφή την ίδια και κάθε ΨΥΧΗ που υπήρχε σε αυτήν....και τους πάταξαν με την κόψη του σπαθιού και αφιέρωσαν στην καταστροφή κάθε ΨΥΧΗ που υπήρχε σε αυτήν» (Ιησούς Ναυή 10:28, 30, 32, 35, 37, 39, Μ.Ν.Κ. έκδ. 1997)

 

«Αφιέρωσε στην καταστροφή τον βασιλιά της και όλους τους ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ της.....και αφάνισαν με το σπαθί την πόλη και όλους τους ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ της....Αφάνισαν με το σπαθί την πόλη και όλους τους ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ της....Αφιέρωσαν στην καταστροφή όλους τους ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ της εκείνη την ημέρα....Την κατέλαβαν και την αφάνισαν με το σπαθί, καθώς και τον βασιλιά της, τις κωμοπόλεις της και όλους τους ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ της....αφιέρωσε στην καταστροφή την πόλη και όλους τους ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ της.....και αφάνισαν όλους τους ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ της με το σπαθί αφιερώνοντάς τους στην καταστροφή» (Ιησούς Ναυή 10:28, 30, 32, 35, 37, 39, Μ.Ν.Κ. έκδ. 2017)

 

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ;

 

«ἔσται δὲ πᾶσα ψυχή, ἥτις ἐὰν μὴ ἀκούσῃ τοῦ προφήτου ἐκείνου, ἐξολεθρευθήσεται ἐκ τοῦ λαοῦ» (Πράξεις 3:23)

 

   Πάλι την Μετάφραση Νέου Κόσμου θα επικαλεστούμε προκειμένου να απαντήσουμε και γι’ αυτό το εδάφιο. Η έκφραση «πᾶσα ψυχή» υπενθυμίζει έντονα την έκφραση τού Αποστόλου Παύλου «Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω» (Ρωμ. 13:1). Ας διαβάσουμε, λοιπόν, το συγκεκριμένο εδάφιο κι από τις δύο εκδόσεις τής Μεταφράσεως Νέου Κόσμου:

 

«Κάθε ΨΥΧΗ ας υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες» (Ρωμ. 13:1, Μ.Ν.Κ. έκδ. 1997)

 

«Κάθε ΑΝΘΡΩΠΟΣ ας υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες» (Ρωμ. 13:1, Μ.Ν.Κ. έκδ. 2017)

 

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ;

 

«Οι δε ζητούντες την ψυχήν μου, διά να εξολοθρεύσωσιν αυτήν, θέλουσιν εμβή εις τα κατώτατα μέρη της γης» (Ψαλμός 63:9)

 

   Η φράση «Οι ζητούντες την ψυχήν μου» θυμίζει έντονα μία αντίστοιχη φράση που είπε ο άγγελος στον Ιωσήφ στην Αίγυπτο: «ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου» (Ματθ. 2:20). Και πάλι την Μετάφραση Νέου Κόσμου θα επικαλεστούμε προκειμένου να απαντήσουμε και γι’ αυτό το εδάφιο.

 

«Σήκω, πάρε το παιδάκι και τη μητέρα του και πήγαινε στη γη του Ισραήλ, γιατί εκείνοι που ζητούσαν ΤΗΝ ΨΥΧΗ του παιδιού έχουν πεθάνει» (Ματθ. 2:20, Μ.Ν.Κ. έκδ. 1997)

 

«Σήκω, πάρε το παιδάκι και τη μητέρα του και πήγαινε στη γη του Ισραήλ, γιατί εκείνοι που ζητούσαν ΤΗ ΖΩΗ του παιδιού έχουν πεθάνει» (Ματθ. 2:20, Μ.Ν.Κ. έκδ. 2017)

 

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ;

 

Το πνεύμα ή η ψυχή είναι ανεξάρτητη και διαφορετική από το σώμα

 

10) Πώς θα μπορούσε η ψυχή να ειναι ανεξάρτητη κ διαφορετική απο το σώμα, όταν ο Λόγος του Θεού δηλώνει οτι αυτή μπορεί να αναπνεύσει, να φάει αίμα κ σάρκα, οτι έχει αίμα, οτι μπορεί να κάνει εργασία ή να χωθεί σε λάκκο; - Ιησούς Ναυή 11:11, Λευιτικό 7:20, 17:15, Ιερεμίας 2:34, Λευιτικό 23:30, Ψαλμοί 35:7.

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

 

   Επειδή επιλέγετε να παραθέτετε εδάφια εις τα οποία η ψυχή σημαίνει «τον άνθρωπο», ο οποίος κάνει διάφορες ενέργειες, τις οποίες περιγράφετε ανωτέρω, ήλθε λοιπόν η ώρα να σας παραθέσουμε εδάφια τής Γραφής εις τα οποία η ψυχή ή πνεύμα, ως ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ συστατικό τού ανθρώπου, ΔΙΑΣΤΕΛΛΕΤΑΙ από τον άνθρωπο, είναι δηλαδή ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ και ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ από τον άνθρωπο, (όπως χαρακτηριστικά το διατυπώνετε στην ανωτέρω ερώτηση), εδάφια τα οποία μαρτυρούν ότι ο άνθρωπος ΕΧΕΙ ψυχή ή πνεύμα και δεν ΕΙΝΑΙ ψυχή, όπως εσείς πιστεύετε. Εδάφια εις τα οποία προτιμάτε μάλλον «να κλείνετε τα μάτια» ή να τα παραβλέπετε.

 

«Ούτω λέγει Κύριος, ο εκτείνων τους ουρανούς και θεμελιών την γην και μορφόνων το πνεύμα του ανθρώπου ΕΝΤΟΣ αυτού» (Ζαχ. 12:1) Όπως ο Κύριος είναι δημιουργός του ουρανού και της γης, έτσι είναι δημιουργός και του ανθρωπίνου πνεύματος ή αλλιώς της ψυχής ΕΝΤΟΣ του ανθρώπου.

 

«Μετά δε τα πράγματα ταύτα, ηρρώστησεν ο υιός της γυναικός, της κυρίας του οίκου· και η αρρωστία αυτού ήτο δυνατή σφόδρα, εωσού δεν έμεινε ΠΝΟΗ ΕΝ αυτώ.....Και εξηπλώθη τρις επί το παιδάριον και ανεβόησε προς τον Κύριον και είπε, Κύριε Θεέ μου, ας επανέλθη, δέομαι, Η ΨΥΧΗ τού παιδαρίου τούτου ΕΝΤΟΣ αυτού. Και εισήκουσεν ο Κύριος της φωνής τού Ηλία· και επανήλθεν Η ΨΥΧΗ τού παιδαρίου ΕΝΤΟΣ αυτού και ανέζησε» (Α΄ Βασ. [Γ΄ Βασ. Ο΄] 17:17, 21-22)

 

   Το παρόν εδάφιο ουδεμίαν εξήγηση χρειάζεται, διότι ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΖΕΙ από μόνο του! Ο προφήτης Ηλίας προσεύχεται στο Θεό να επιστρέψει η ψυχή που ανήκε στο παιδάριο. Και μάλιστα, κάνοντας λόγο το εδάφιο για «την ψυχή τού παιδαρίου» και «εντός αυτού», καταλαβαίνουμε τα εξής:

 

1^ον Ά λ λ ο  είναι το παιδίον και  ά λ λ ο  η ψυχή του που είναι ΕΝΤΟΣ αυτού! Η ψυχή, δηλαδή, είναι κάτι το ξεχωριστό από το παιδάριο.

 

2^ον Ότι δεν γίνεται λόγος για μία ΙΔΙΑ ή ΚΟΙΝΗ δύναμη ζωής, την οποίαν έχουν όλοι οι άνθρωποι (όπως πιστεύουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά), αλλά για την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ψυχή τού συγκεκριμένου παιδιού! Άρα ο κάθε άνθρωπος έχει την δική ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ψυχή, η οποία είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ και ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ από το σώμα.

3^ον Δεν είναι σωστό να λέμε μόνο το ότι κάποιος ΕΙΝΑΙ ψυχή είναι ορθό, ενώ το ότι κάποιος ΕΧΕΙ ψυχή είναι λάθος, διότι εδώ το ζωντανό σώμα τού παιδιού ΕΧΕΙ ψυχή. Η ψυχή του επανήλθε εντός αυτού, ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΑΠΛΩΣ ΟΤΙ ΕΓΙΝΕ ΠΑΛΙ ΨΥΧΗ.

4^ον Είναι αποτυχημένες και παράλογες οι προσπάθειες πολλών να αποδείξουν ότι εδώ «ψυχή» σημαίνει «εαυτός», διότι είναι παράλογο να ερμηνεύσουμε ότι ο εαυτός τού παιδίου επανήλθε εντός αυτού!!!

5^ον Είναι εξίσου εσφαλμένο να ερμηνεύσουμε τη λέξη «ψυχή» ως την απρόσωπη και αφηρημένη έννοια τής ζωής, διότι αφενός ΔΥΟ φορές προσδιορίζει την ψυχή ότι είναι «του παιδαρίου», δηλαδή Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ψυχή, και αφετέρου δεν θα έλεγε ότι επανήλθε Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΑΡΙΟΥ ΜΕΣΑ ΤΟΥ, αλλά θα έλεγε επανήλθε Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ.

5^ον Στον στίχ.17 λέει ότι στο παιδάριο «δεν έμεινε ΠΝΟΗ εν αυτώ» (δηλ. δεν του απέμεινε πνοή [ή «ΠΝΕΥΜΑ» κατά την μετάφραση των Ο΄] μέσα του και επομένως πέθανε), ενώ στους στίχ.21-22 ο προφήτης Ηλίας παρακαλεί να επανέλθει Η ΨΥΧΗ εντός του παιδαρίου: «ας επανέλθη, δέομαι, Η ΨΥΧΗ τού παιδαρίου τούτου ΕΝΤΟΣ αυτού», «και επανήλθεν Η ΨΥΧΗ τού παιδαρίου ΕΝΤΟΣ αυτού και ανέζησε».

   Οι λέξεις, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, «πνοή» (ζωής) [«נְשָׁמָֽה» nə-šā-māh] και «ψυχή» [נֶֽפֶשׁ־ ne-p̄eš] εναλλάσσονται, διότι σημασιολογικά είναι ΤΑΥΤΟΣΗΜΕΣ και ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΣ! Μάλιστα οι Ο΄ την εβραϊκή λέξη «נְשָׁמָֽה» (nə-šā-māh), που σημαίνει την πνοή ζωής, την μεταφράζουν ως «πνεύμα». Άρα εξάγεται αβιάστα το συμπέρασμα (ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΣΑΣ ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΙ ΑΥΤΟ) ότι «πνεύμα», «ψυχή» και «πνοή» (ζωής) είναι ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΣ και εννοιολογικά ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ!     

«Μόνον η σαρξ αυτού επ' αυτού θέλει πονεί, και η ψυχή αυτού ΕΝ αυτώ θέλει πενθεί» (Ιώβ 14:22) Ο άνθρωπος έχει «σάρκα» και «ψυχή» και η μεν σάρκα είναι «ΕΠ’ αυτού», η δε ψυχή είναι «ΕΝ αυτώ» και κατά την ώρα τού θανάτου εξωτερικώς η σάρκα πονάει και εσωτερικώς η ψυχή πενθεί. Κατ’ αρχάς παρατηρούμε ΚΑΙ ΕΔΩ τα δύο συστατικά του ανθρώπου: Αφ’ ενός μεν τη σάρκα του και αφ’ ετέρου την ψυχή του.

   Ας προσέξουμε όμως λίγο περισσότερο την σύνταξη. Ο άνθρωπος αναφέρεται ως «αυτός» και τα δύο συστατικά του αναφέρονται ως «η σαρξ αυτού ΕΠ’ αυτού», και «η ψυχή αυτού ΕΝ αυτώ». Χρησιμοποιεί δηλαδή την πρόθεση «επί» για την σάρκα και την πρόθεση «εν» για την ψυχή. Με απλά λόγια λέγει: «Η σάρκα του ΕΠΑΝΩ ΤΟΥ και η ψυχή του ΜΕΣΑ ΤΟΥ»! Πώς η σάρκα αναφέρεται ότι είναι «επάνω» στον άνθρωπο και η ψυχή «μέσα του»; Φανερά δε τίποτα από τα δύο δεν είναι ο όλος άνθρωπος, αλλά ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΜΑΖΙ. Τα άραγε να εννοεί αυτό το καταπληκτικό χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης;

«Δέρμα και σάρκα με ενέδυσας και με οστά και νεύρα με περιέφραξας» (Ιώβ 10:11)

   Η σάρκα είναι ΕΝΔΥΜΑ τού ανθρώπου. Ο κυρίως άνθρωπος είναι το πνεύμα, το οποίο κρύβεται υπό το ένδυμα τούτο.

   Είναι γνωστό ότι στη  γριφώδη και συνεσκιασμένη γλώσσα τής Παλαιάς Διαθήκης, έριξε άπλετο φως η Καινή Διαθήκη, διότι το κάλυμμα τής Παλαιάς Διαθήκης, εν Χριστώ καταργείται. (Β΄ Κορ. 3:14). Πράγματι υπάρχουν αρκετά παρόμοια χωρία στην Καινή Διαθήκη που φωτίζουν αυτόν τον γρίφο. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα εξής:

«Οἴδαμεν γὰρ ὅτι ἐὰν ἡ ἐπίγειος ἡμῶν ΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΥΣ καταλυθῇ, ΟΙΚΟΔΟΜΗΝ ἐκ Θεοῦ ἔχομεν, ΟΙΚΙΑΝ ΑΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟΝ αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 2 καὶ γὰρ ἐν τούτῳ στενάζομεν, ΤΟ ΟΙΚΗΤΗΡΙΟΝ ἡμῶν τὸ ἐξ οὐρανοῦ ΕΠΕΝΔΥΣΑΣΘΑΙ ἐπιποθοῦντες, 3 εἴ γε καὶ ΕΝΔΥΣΑΜΕΝΟΙ οὐ γυμνοὶ εὑρεθησόμεθα. 4 καὶ γὰρ οἱ ὄντες ἐν ΤΩ ΣΚΗΝΕΙ στενάζομεν, βαρούμενοι ἐφ' ᾧ οὐ θέλομεν ΕΚΔΥΣΑΣΘΑΙ, ἀλλ' ΕΠΕΝΔΥΣΑΣΘΑΙ, ἵνα καταποθῇ τὸ θνητὸν ὑπὸ τῆς ζωῆς. 5 ὁ δὲ κατεργασάμενος ἡμᾶς εἰς αὐτὸ τοῦτο Θεός, ὁ καὶ δοὺς ἡμῖν τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος. 6 Θαρροῦντες οὖν πάντοτε καὶ εἰδότες ὅτι ΕΝΔΗΜΟΥΝΤΕΣ ΕΝ ΤΩ ΣΩΜΑΤΙ ἐκδημοῦμεν ἀπὸ τοῦ Κυρίου· 7 διὰ πίστεως γὰρ περιπατοῦμεν, οὐ διὰ εἴδους· 8 θαρροῦμεν δὲ καὶ εὐδοκοῦμεν μᾶλλον ΕΚΔΗΜΗΣΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ καὶ ΕΝΔΗΜΗΣΑΙ πρὸς τὸν Κύριον. 9 διὸ καὶ φιλοτιμούμεθα, εἴτε ΕΝΔΗΜΟΥΝΤΕΣ εἴτε ΕΚΔΗΜΟΥΝΤΕΣ, εὐάρεστοι αὐτῷ εἶναι.» (Β΄ Κορ. 5:1-9) δηλ.

 

«Ξέρουμε δε ότι εάν ΤΟ ΕΠΙΓΕΙΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, ΤΟ ΣΩΜΑ, όπου κατοικούμε σαν σκηνή, γκρεμισθεί, έχουμε ΣΠΙΤΙ από τον Θεό, ΣΠΙΤΙ ΑΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟ, αιώνιο, στους ουρανούς. 2 Μάλιστα δε τώρα στενάζουμε και με πολύ πόθο ποθούμε να ΦΟΡΕΣΟΥΜΕ ΕΠΑΝΩ ΜΑΣ, σαν άλλο ένδυμα, ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ, 3 ώστε αφού το ΕΝΔΥΘΟΥΜΕ, να μη βρεθούμε γυμνοί. 4 Ναι! Εμείς που ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΣΩΜΑ, που ομοιάζει με σκηνή, στενάζουμε από το βάρος του. Δεν θέλουμε όμως ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΒΑΛΛΟΥΜΕ γι’ αυτό, αλλά επάνω σε αυτό ΝΑ ΦΟΡΕΣΟΥΜΕ ΑΛΛΟ (δηλ. το ουράνιο σώμα) για να καταπιεί (και να αφανίσει) η ζωή την θνηνότητα. 5 Αυτός δε, ο οποίος μας έκανε ακριβώς γι’ αυτό, είναι ο Θεός (ο οποίος ως παντοδύναμος δύναται να πραγματοποιήσει τον σκοπό του). Αυτός και μας έδωσε το Πνεύμα ως αρραβώνα (δηλ. ως εγγύηση). 6 Έχουμε δε πάντοτε την πεποίθηση και την βεβαιότητα ότι ΟΣΟ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ, βρισκόμαστε μακριά από τον Κύριο, 7 διότι ζούμε πιστεύοντας, όχι βλέποντας (δηλ. για να δούμε τον Κύριο πρέπει να φύγουμε από το σώμα και να πάμε κοντά Του)· 8 γι’ αυτό δεν φοβούμαστε (τον θάνατο), αλλά μάλλον ευχαριστούμεθα ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ και ΝΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. 9 Γι’ αυτό και αγωνιζόμαστε να είμαστε ευάρεστοι σε Αυτόν είτε ΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ είτε ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟ.   

 

 

   Συμφώνως προς το ευγλωττότατον τούτο εδάφιο, ΑΛΛΟ είμαστε εμείς και ΑΛΛΟ το σώμα. Το σώμα, το φθαρτό σήμερα και άφθαρτο στο μέλλον, είναι «οικία», «οικοδομή», «οικητήριον», «σκήνος», ενδιαίτημα («ενδημούντες», «εκδημούντες») και ένδυμα («εκδύσασθαι», «επενδύσασθαι», «ενδύσασθαι»). Εμείς δε είμαστε οι κατοικούντες, οι σκηνούντες και οι ενδιαιτώμενοι στο σώμα και οι περιβαλλόμενοι το σώμα ως ένδυμα. Πεθαίνοντας δε εξερχόμαστε από το σώμα και ερχόμαστε εις τον Κύριο. Άρα η ανθρώπινη προσωπικότητα είναι το πνεύμα ή ψυχή, η οποία όχι μόνο δεν είναι απρόσωπη και θνητή, αλλά είναι το κυρίως συστατικό τού ανθρώπου με προσωπικότητα και συνειδητότητα. Και μάλιστα, όταν απεκδύεται το σώμα, δεν πεθαίνει μαζί μ’ αυτό, αλλά αντίθετα επιβιώνει και αναχωρεί προς τον Κύριο. Μάλιστα αυτό είναι και η ευδοκία της (δηλ. η ευχαρίστησή της), να εκδημήσει από το σώμα και να εκδημήσει προς τον Κύριο.        

 

   Επειδή όμως αυτό το εδάφιο είναι πολύ σημαντικό, εφόσον αποδεικνύει ότι ΑΛΛΟ είμαστε εμείς (δηλ. η ψυχή ή πνεύμα) και ΑΛΛΟ το σώμα μας, ας το αναλύσουμε στίχο προς στίχο.

   Λέει λοιπόν ο απόστολος, ότι «ἐὰν ἡ ἐπίγειος ἡμῶν ΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΥΣ καταλυθῇ, ΟΙΚΟΔΟΜΗΝ ἐκ Θεοῦ ἔχομεν, ΟΙΚΙΑΝ ΑΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟΝ αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Δηλαδή, αναφερόμενος στο φθαρτό και προσωρινό σώμα, το ονομάζει «οικία», «σκήνος», διότι όπως η σκηνή είναι μια προσωρινή κατοικία, που καταλύεται και γκρεμίζεται εύκολα, έτσι και αυτό το θνητό σώμα. Αντίθετα, το μελλοντικό, άφθαρτο και αιώνιο σώμα, το ονομάζει «οικοδομή» και «οικητήριο» (στίχ.1-2), που δηλώνει σπίτι καλά θεμελιωμένο και μόνιμο σαν κατοικία. Αν ο άνθρωπος δεν ήταν τίποτα άλλο από το σώμα του, όπως ισχυρίζονται οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, οι οποίοι δεν παραδέχονται την ύπαρξη νοεράς και αόρατης ψυχής, άραγε ο Παύλος θα εκφραζόταν με αυτό τον τρόπο; Θα χαρακτήριζε το σώμα σαν κατοικία; Κατοικία ποίου πράγματος; Γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι στην κατοικία κάποιος κατοικεί.

   Ο κυρίως λοιπόν άνθρωπος δεν είναι το σώμα του, αλλά αντίθετα, «κατοικεί» μέσα στο σώμα του. Αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά κάποιος απλώς ΚΑΤΟΙΚΕΙ μέσα στο σπίτι του και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ! Επιπροσθέτως το παρόν φθαρτό σώμα το ονομάζει «ἐπίγειο ΟΙΚΙΑ» και σ’ αυτό αντιπαραθέτει το νέο, ένδοξο και άφθαρτο σώμα, που είναι εκ Θεού, αχειροποίητο και ουράνιο. Δηλαδή ο κυρίως άνθρωπος, ή αλλιώς η ψυχή τού ανθρώπου, αποθέτει με τον θάνατο αυτή την φθαρτή κατοικία και αναμένει μια νέα, άφθαρτη και αιώνια. Η ψυχή, λοιπόν, δεν φθείρεται, όπως το παρόν σώμα μέσα στο οποίο κατοικεί, ούτε αλλάζει, όπως το σώμα, διότι απλούστατα ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ. Η ίδια, δηλαδή ο ίδιος κάτοικος, φεύγει από το ένα φθαρτό σπίτι και εγκαθίσταται σε ένα καινούργιο, ωραιότερο και καλύτερο.

   Και συνεχίζει ο απόστολος: «καὶ γὰρ ἐν τούτῳ στενάζομεν, ΤΟ ΟΙΚΗΤΗΡΙΟΝ ἡμῶν τὸ ἐξ οὐρανοῦ ΕΠΕΝΔΥΣΑΣΘΑΙ ἐπιποθοῦντες». Λέγει λοιπόν ότι γι’ αυτό στενάζουμε, όσο φοράμε αυτό το επίγειο και φθαρτό σκήνωμα, επειδή έχουμε σφοδρά επιθυμία να ντυθούμε, να επενδυθούμε, δηλαδή να φορέσουμε από πάνω, το οικητήριο το εξ ουρανού, δηλαδή το ουράνιο, άφθαρτο σώμα. Ας προσέξουμε εδώ, όπως τονίζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι τούτο το φθαρτό σώμα, το ονομάζει «σκήνος», δηλαδή σκηνή. Ενώ το άφθαρτο δεν το αποκαλεί έτσι, αλλά οικοδομή και οικητήριο, που δεν καταλύεται εύκολα. «Η μεν γαρ σκηνή, καταλύεται ραδίως, (δηλαδή εύκολα), εκείνο δε, (δηλαδή το οικητήριον), μένει διηνεκώς» (Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία 10η στην Β΄ Κορινθίους Επιστολή. P.G. 61, στήλ.467).

   Ταυτόχρονα ο Απόστολος τούς λέει ότι αν βέβαια ντυθούν το άφθαρτο σώμα δεν θα ευρεθούν γυμνοί. Και στη συνέχεια τους λέει: «καὶ γὰρ οἱ ὄντες ἐν ΤΩ ΣΚΗΝΕΙ στενάζομεν, βαρούμενοι ἐφ' ᾧ οὐ θέλομεν ΕΚΔΥΣΑΣΘΑΙ, ἀλλ' ΕΠΕΝΔΥΣΑΣΘΑΙ, ἵνα καταποθῇ τὸ θνητὸν ὑπὸ τῆς ζωῆς». Με άλλα λόγια τούς λέει ότι εμείς, όσοι είμαστε στο σώμα αυτό το φθαρτό, που μοιάζει με σκηνή, στενάζουμε από το βάρος, όχι γιατί θέλουμε να εκδυθούμε αυτό το σώμα, αλλά διότι θέλουμε να ενδυθούμε πάνω μας το ουράνιο και άφθαρτο σώμα και έτσι να καταποθεί η θνητότης τού παρόντος σώματος από τη ζωή και την αφθαρσία τού άλλου.

   Συνεχώς, όπως παρατηρούμε, ο λόγος τού Αποστόλου περιστρέφεται γύρω από το σώμα. Το φθαρτό τούτο ή το άφθαρτο το εξ ουρανού. Πάντοτε όμως, όποιο σώμα και να είναι, αναφέρεται σαν σκηνή και κατοικητήριο ή επένδυμα, δηλαδή πανωφόρι, το οποίο φοράει ή αποθέτει ο κυρίως άνθρωπος, δηλαδή το συστατικό τού ανθρώπου, που είναι η έδρα του «εγώ», της βουλήσεως, της συνειδητότητος και γενικά της όλης προσωπικότητος. Και αυτό το συστατικό, αλλού στην Αγία Γραφή, ονομάζεται «πνεύμα» ή «ψυχή».

   Η ψυχή λοιπόν ντύνεται και γδύνεται το σώμα, το οποίο, αν είναι φθαρτό, διαλύεται και εξαφανίζεται. Η ίδια όμως, όχι μόνο δεν διαλύεται ή εξαφανίζεται, αλλά αντίθετα, προκειμένου για Χριστιανούς, ενδημεί προς τον Κύριο και περιμένει το καινούργιο της, άφθαρτο και ένδοξο σώμα, ως νέο, έντιμο και πολύτιμο επένδυμα.

   Στους στίχ. 6-9, χαρακτηρίζει την επίγεια ζωή, σαν «ενδημία εν σώματι», και το θάνατο, σαν «εκδημία εκ του σώματος και ενδημία προς τον Κύριο». Τι σημαίνει άραγε αυτό;

   Είναι πολύ εύκολο να το καταλάβουμε αν φέρουμε πάλι στο νου μας ότι ο Απόστολος, λίγο πριν, ονόμασε το ανθρώπινο σώμα σαν «σκηνή», σαν κατοικία τής ψυχής. Όσο λοιπόν ο άνθρωπος ζει σ’ αυτήν την ζωή, ενδημεί σ’ αυτό το σώμα, δηλαδή κατοικεί μέσα σ’ αυτή την σκηνή. Όταν πεθάνει την εγκαταλείπει αυτή την σκηνή ή με άλλα λόγια «φεύγει», «εκδημεί» από το σώμα του.

   Ουδέποτε  ο Απόστολος θα χρησιμοποιούσε αυτό το ρήμα, το ρήμα «εκδημώ», που σημαίνει «φεύγω», «αναχωρώ» από έναν τόπο, «αποδημώ», εάν ο άνθρωπος ως ύπαρξη εκμηδενιζόταν, εξαφανιζόταν κατά τον θάνατο. Σ’ αυτήν την περίπτωση τίποτα δεν θα έφευγε, αλλά ολόκληρος ο άνθρωπος θα οδηγείτο στο μηδέν, στην ανυπαρξία. Όμως ο απόστολος, λέει ότι «εκδημεί εκ του σώματος». Είναι φανερό πλέον τι είναι αυτό που εκδημεί. Λέει για την ψυχή. Το δεύτερο συστατικό τού ανθρώπου, που εγκαταλείπει το άψυχο πλέον σώμα, κατά τη στιγμή τού θανάτου, και φεύγει.

Γεννάται όμως το εύλογο ερώτημα: «πού η ψυχή πηγαίνει;»

   Ο Απόστολος μάς δίνει πάλι την απάντηση. Μας λέει ότι «εκδημεί από το σώμα», και – τουλάχιστον για την περίπτωση των Χριστιανών που ευαρέστησαν τον Θεό – η ψυχή τους ενδημεί προς τον Κύριο: «εὐδοκοῦμεν μᾶλλον ΕΚΔΗΜΗΣΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ καὶ ΕΝΔΗΜΗΑΙ πρὸς τὸν Κύριον» (στίχ. 8). Ενδημώ, σημαίνει «ζω στον τόπο μου, στο σπίτι μου, μαζί με τους δικούς μου». Έτσι λοιπόν και οι Χριστιανοί. Όμως, μας λέει ο Παύλος, αναχωρούν από την προσωρινή τους κατοικία, το φθαρτό τους σώμα και πηγαίνουν να ζήσουν μαζί με τον Κύριο, αναμένοντας φυσικά και την ανάσταση των σωμάτων τους, σε νέα κατάσταση αφθαρσίας, αθανασίας και δόξας. Και βέβαια η ενδημία προς τον Κύριο, την Πηγή της Ζωής, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως «εκμηδένιση», ως «ανυπαρξία», ως «σκοτάδι».

   Είναι φανερό και ξεκάθαρο, σε οποιονδήποτε έχει ΜΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΟΥ, ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΣΚΟΤΙΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ, ότι ο ένοικος του σώματος, που δι’ αυτού πράττει τα έργα, που φεύγει απ’ αυτό κατά την ώρα του θανάτου, και που αναχωρεί προς τον Κύριο, δεν είναι άλλος από την ψυχή, που είναι και ο κυρίως άνθρωπος, ο φορέας τής προσωπικότητας και συνειδητότητας.

   Άραγε με πόσο πιο απλό και κατανοητό τρόπο έπρεπε η Αγία Γραφή να περιγράφει την διδασκαλία περί της ψυχής, ως του ΑΟΡΑΤΟΥ και ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ συστατικού τού ανθρώπου, που επιβιώνει του βιολογικού θανάτου, εξερχόμενο του σώματος κατά την ώρα αυτή; Γιατί να πολεμούν οι θνητοψυχίτες με τόσο πείσμα και τόσο φανατισμό αυτή την ολοκάθαρη διδασκαλία της Αγίας Γραφής και να προσκολλώνται σε ειδωλολατρικές διδασκαλίες;

Ερωτήσεις προς τους αγαπητούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά

   Με βάση το παρόν εδάφιο (Β΄ Κορ. 5:1-9) εάν ο άνθρωπος είναι ΜΟΝΟΝ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ, γιατί ο Παύλος χαρακτηρίζει το σώμα σαν «ένδυμα», σαν ρούχο; ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΟΡΑΕΙ ΤΟ ΡΟΥΧΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ;

   Πώς λοιπόν μπορούν να ερμηνεύσουν αυτό το χωρίο οι αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, οι οποίοι δεν παραδέχονται την ψυχή σαν το αόρατο και νοερό συστατικό τής ανθρώπινης φύσεως, αλλά ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ αρνούνται την ύπαρξή της παρασυρμένοι από τις κακοδοξίες τής Σκοπιάς;

 

   ΠΟΙΟΣ, ή ΤΙ, εκδημεί από το σώμα και ενδημεί προς τον Κύριο κατά τον θάνατο, εάν ο άνθρωπος είναι μόνο σώμα; ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ που φεύγει, που αναχωρεί κατά το σώμα κατά την ώρα του θανάτου; ΠΟΙΟΣ είναι ο ένοικος, που φεύγει από την κατοικία τού σώματος; ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ που χρησιμοποιεί το σώμα ως όργανο, ως μέσο, για να επιτελέσει τις πράξεις, «αγαθές ή φαύλες», όπως λέει ο Απόστολος στον στίχ. 10

 

 

   Περατώνοντας την ανάλυση του παρόντος εδαφίου να θυμηθούμε και την σύγκριση (σώματος - ενδύματος) που έκανε και ο Χριστός όταν είπε στους ακροατές Του: «Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΝΔΥΜΑΤΟΣ;» (Ματθ. 6:25) Δηλαδή το σώμα είναι πολυτιμότερο τού ενδύματος που το καλύπτει. Έτσι και στην υπό ανάλυση αποστολική περικοπή (Β΄ Κορ. 5:1-9), συμπεραίνουμε αβίαστα ότι ο Απόστολος, με αυτούς τους λόγους, αναφέρεται στο πνεύμα ή ψυχή τού ανθρώπου, η οποία είναι σαφώς πολυτιμότερη από το ένδυμά της, δηλαδή το σάρκινο σώμα.

 

«καὶ μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων ΤΟ ΣΩΜΑ, ΤΗΝ δὲ ΨΥΧΗΝ μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ΨΥΧΗΝ ΚΑΙ ΣΩΜΑ ΑΠΟΛΕΣΑΙ ἐν γεέννῃ» (Ματθ. 10:28)

 

   Το ανωτέρω εδάφιο κάνει λόγο περί ΑΠΩΛΕΙΑΣ («ἀπολέσαι»), αλλά η απώλεια ΔΕΝ είναι εκμηδένιση, όπως εσφαλμένως πιστεύουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά. Συμφώνως, λοιπόν, προς αυτό το εδάφιο ο άνθρωπος έχει σώμα και ψυχή, η οποία δύναται μεν να ΑΠΟΛΕΣΘΕΙ, αλλά δεν δύναται να ΑΠΟΚΤΑΝΘΕΙ, δηλαδή να φονευθεί και να περιέλθει σε ανυπαρξία. Το σώμα, δηλαδή, είναι θνητό, αλλά η ψυχή είναι αθάνατη. Και τα δύο όμως ο Θεός δύναται «ΑΠΟΛΕΣΑΙ ἐν γεέννῃ» κι όχι «ΑΠΟΚΤΕΙΝΑΙ ἐν γεέννῃ». Δύναται, δηλαδή, ο Θεός να ρίξει αυτά εις την συμφορά τής αιωνίου κολάσεως (πρβλ. «καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον» Ματθ. 25:46), πράγμα που είναι φοβερώτερο από τον θάνατο. Ο ασεβής «απόλλυται» με την έννοια ότι χάνεται για τον Θεό και βυθίζεται σε δυστυχία και ΟΧΙ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗ!

 

   Εις τον στίχ.6 του ιδίου κεφαλαίου, όπου περιέχεται το εν λόγω εδάφιο, γίνεται λόγος για πρόβατα «απολωλότα» («....πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ΑΠΟΛΩΛΟΤΑ οἴκου Ἰσραήλ»), το οποίο προφανώς δεν σημαίνει ότι τα πρόβατα ΕΞΕΜΗΔΕΝΙΣΘΗΣΑΝ, αλλά σημαίνει ότι ΑΠΕΜΑΚΡΥΝΘΗΣΑΝ από τον ποιμένα και ΠΕΡΙΕΠΛΑΝΗΘΗΣΑΝ σε ερήμους και αβάτους τόπους. Πρβλ. Λουκ. 15:4, 9, 24, όπου γίνεται λόγος περί απολωλότος προβάτου, απολεσθείσης δραχμής και απολωλότος υιού, του ασώτου. Όλα αυτά (πρόβατο, δραχμή, υιός) δεν είχαν μεταβεί στην ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ή στο ΜΗΔΕΝ, αλλά ήταν απλώς ΧΑΜΕΝΑ, δηλαδή ευρίσκοντο κάπου αλλου. Απώλεια ανθρώπου είναι η καταστροφή με την έννοια τής δυστυχίας αυτού.    

        

«καὶ ἐλιθοβόλουν τὸν Στέφανον, ἐπικαλούμενον καὶ λέγοντα· Κύριε Ἰησοῦ, δέξαι ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΟΥ» (Πράξ. 7:59)

 

   Ο Στέφανος εδώ παρακαλεί τον Κύριο Ιησού να δεχθεί το πνεύμα του, να μην το αποπέμψει και το παραπέμψει στην κόλαση. Πρόκειται σαφώς περί ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ πνεύματος κι όχι απλώς περί ζωτικής δυνάμεως τού Θεού. Τι νόημα άλλωστε θα είχε να δεχθεί ο Κύριος το πνεύμα τού Στεφάνου, εάν αυτή θα ήταν μία απρόσωπη, και κοινή σε όλους και σε όλα, δύναμη, όπως ο ηλεκτρισμός ή ο αέρας; Τέτοιες ερμηνείες μόνον ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ μπορούν να χαρακτηρισθούν. 

 

«Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι ΤΕΘΝΗΚΕΝ ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον.  50 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. 51 ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. 52 ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· ΟΥΚ ΑΠΕΘΑΝΕΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΘΕΥΔΕΙ. 53 καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. 54 αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου. 55 καὶ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΥΤΗΣ, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν» (Λουκ. 8:49-55) 

 

   Ο υπηρέτης λέει στον αρχισυνάγωγο Ιάειρο να μην ταλαιπωρεί τον διδάσκαλο, διότι η κόρη του ΠΕΘΑΝΕ «τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου»! Ο Χριστός όμως, όταν εισήλθε εις την οικία μαζί με τους τρεις μαθητές Του και τους γονείς τού κοριτσιού, είπε να μην κλαίνε, διότι ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ, ΑΛΛΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ «οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει»! Αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, έχετε ποτέ αναρωτηθεί ΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ; ΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ; Μήπως υπάρχει στα λεγόμενα των δύο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ αντίφαση ή τελικά η αντίφαση είναι ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ, δηλαδή ισχύουν ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ;

 

   Το κορίτσι, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, κ α ι  ΠΕΘΑΝΕ  κ α ι  ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ! Πέθανε ΩΣ ΣΩΜΑ, δεν πέθανε όμως ΩΣ ΠΝΕΥΜΑ! Εκάθευδε. Κοιμόταν δηλαδή. Ο θάνατος δεν είναι ανυπαρξία, αλλά ύπνος. Το πνεύμα τού κοριτσιού επέστρεψε εις το σώμα και το σώμα ανεστήθη. Άξιον δε παρατηρήσεως ότι δεν είπε απλώς και γενικά «το πνεύμα» ή «το πνεύμα τού Θεού», αλλά το «τὸ πνεῦμα ΑΥΤΗΣ» (στίχ. 55), δηλαδή το ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ και ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ πνεύμα, όχι κάποια δύναμη ΑΦΗΡΗΜΕΝΗ και ΑΠΡΟΣΩΠΗ. Η φράση «τὸ πνεῦμα ΑΥΤΗΣ» είναι παρόμοια διατύπωση με την ανάσταση που έκανε ο προφήτης Ηλίας όπου εκεί υπάρχει η φράση «η ψυχή ΤΟΥ ΠΑΙΔΑΡΙΟΥ», όπου είναι εμφανέστατο ότι γίνεται λόγος για την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ και ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ψυχή τού παιδαρίου.

 

«Καθήμενος δέ τις νεανίας ὀνόματι Εὔτυχος ἐπὶ τῆς θυρίδος, καταφερόμενος ὕπνῳ βαθεῖ διαλεγομένου τοῦ Παύλου ἐπὶ πλεῖον, κατενεχθεὶς ἀπὸ τοῦ ὕπνου ἔπεσεν ἀπὸ τοῦ τριστέγου κάτω καὶ ΗΡΘΗ ΝΕΚΡΟΣ. Καταβὰς δὲ ὁ Παῦλος ἐπέπεσεν αὐτῷ καὶ συμπεριλαβὼν εἶπε· μὴ θορυβεῖσθε· ἡ γὰρ ψυχὴ ΑΥΤΟΥ ΕΝ ΑΥΤΩ ἐστιν» (Πράξ. 20:9-10)

 

   Ο Εύτυχος, κατά την ώρα τής Κυριακάτικης Θείας Ευχαριστίας, όπου πρωτοστατούσε ο Απόστολος Παύλος, αποκοιμήθηκε και έπεσε από τον τρίτο όροφο και σκοτώθηκε. «ἤρθη νεκρός» (τον σήκωσαν νεκρό) λέγει το κείμενο και όχι «ὡσεὶ νεκρός». Αν και πρόκειται και στις δύο περιπτώσεις (δηλ. της κόρης τού Ιαείρου και τού Ευτύχου) για το ίδιο γεγονός, δηλαδή αυτό της αναστάσεως ανθρώπου ή αλλιώς την επαναφορά του στη ζωή, στη μεν πρώτη περίπτωση τής κόρης τού Ιαείρου, ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρεται στο «πνεῦμα ΑΥΤΗΣ», ενώ στη δεύτερη στην «ψυχὴ ΑΥΤΟΥ».

 

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς είναι ξεκάθαρο ότι οι όροι «πνεύμα» και «ψυχή» εναλλάσσονται ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ.

 

   Και όπως στην περίπτωση τής αναστάσεως τού προφήτη Ηλία το κείμενο λέει ότι επέστρεψε «η ψυχή τού παιδαρίου ΕΝΤΟΣ αυτού και ανέζησε» παρομοίως, στην περίπτωση τού Ευτύχου, έχουμε ΤΗΝ ΙΔΙΑ διατύπωση: «ἡ γὰρ ψυχὴ αὐτοῦ ΕΝ ΑΥΤΩ ἐστιν» ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΘΝΗΤΟΨΥΧΙΤΕΣ ΟΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ  Ε Ι Ν Α Ι  ΨΥΧΗ, ΑΛΛΑ  Ε Χ Ε Ι  ΨΥΧΗ!!!

 

«Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ΕΝ σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ΕΚΤΟΣ τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ΑΝΘΡΩΠΟΝ· εἴτε ΕΝ σώματι εἴτε ΕΚΤΟΣ τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ὅτι ἡρπάγη εἰς ΤΟΝ παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι» (Β΄ Κορ. 12:2-4) δηλ. «Γνωρίζω έναν άνθρωπο τού Χριστού, ο οποίος προ ετών δεκατεσσάρων - είτε ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ, δεν γνωρίζω, είτε ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΣΩΜΑ, δεν γνωρίζω, ο Θεός γνωρίζει - αρπάχθηκε έως τον τρίτο ουρανό. Ναι, γνωρίζω ότι αυτός Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ - είτε ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ, είτε ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΣΩΜΑ, δεν γνωρίζω, ο Θεός γνωρίζει - αρπάχθηκε επάνω ΣΤΟΝ παράδεισο και άκουσε λόγια που δεν λέγονται, που δεν είναι δυνατόν στον άνθρωπο να τα πει»

 

   Ο Απόστολος Παύλος λέει εδώ ότι ανήλθε έως τρίτου ουρανού και εισήλθε εις ΤΟΝ παράδεισο και άκουσε άρρητα ρήματα, αλλά δεν γνωρίζει εάν τούτο συνέβη με το σώμα ή χωρίς το σώμα. Είναι δυνατόν, δηλαδή, να ηρπάγη εις τον παράδεισο και να άκουσε τα άρρητα ρήματα ΧΩΡΙΣ ΣΩΜΑ! Εν τοιαύτη περιπτώσει ΤΙ ΠΗΓΕ στον παράδεισο εάν ο άνθρωπος δεν έχει έτερον από το σώμα συστατικόν που εξέρχεται από αυτό και έχει ΠΛΗΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ;

 

   Τι είναι αυτό που είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΣΩΜΑ, εφόσον ο Απόστολος το αποκαλεί «ΑΝΘΡΩΠΟΝ»: «τὸν τοιοῦτον ΑΝΘΡΩΠΟΝ» (και μάλιστα είναι ο ΚΑΤ’ ΕΞΟΧΗΝ, ο ΚΥΡΙΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, όπως αποδείξαμε στην απάντησή μας στην ερώτηση Νο8, όπου ανελύσαμε το Αποκ. 6:9-11) και που φεύγει από το σώμα και ΑΚΟΥΕΙ και ΒΛΕΠΕΙ και ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ και ΑΡΠΑΖΕΤΑΙ; Συνεπώς ο άνθρωπος, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, έχει πνεύμα, το οποίο ΖΕΙ και ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΑΦ’ ΕΑΥΤΟΥ (από μόνο του), ενώ το σώμα ζει και αισθάνεται ΜΟΝΟΝ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΩΜΕΝΟ ΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ!

 

   Σε καμία περίπτωση δεν θα μιλούσε έτσι κάποιος εάν πίστευε ότι εκτός από το ανθρώπινο σώμα δεν υπάρχει και ανθρώπινη ψυχή, στην οποία εδρεύει η συνειδητότητα και ολόκληρη η ανθρώπινη προσωπικότητα. Αντίθετα, εδώ ο Απόστολος μάς αποκαλύπτει ότι η ψυχή τού ανθρώπου, ακόμη και όταν βρίσκεται ΕΚΤΟΣ του σώματος, μπορεί να έχει πλήρη αντίληψη και επίγνωση τής καταστάσεώς της, και των γύρω πραγμάτων, χωρίς καν να υστερεί και να παρεμποδίζεται από την έλλειψη τού οικείου της σώματος. Αν δεν ήταν απόλυτα πεπεισμένος γι’ αυτό ο Απόστολος, ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα θεωρούσε εφικτό να πάει στον Παράδεισο και να ακούσει καταπληκτικά πράγματα ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ. Και ας προσέξουμε ότι εδώ δεν μιλάει για φαντασία, αλλά για πραγματική αρπαγή του στον Παράδεισο.

 

Τελικά ο πραγματικός παράδεισος, που πρόκειται να κληρονομήσουν οι πιστοί, είναι αυτός που έχασε ο Αδάμ ή αυτός εις τον οποίον ηρπάγη ο Απόστολος Παύλος;

 

   Και μία ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ επισήμανση, άσχετη με το παρόν θέμα. Ο Απόστολος λέει ότι «ὅτι ἡρπάγη εἰς ΤΟΝ παράδεισον». Όπως θα προσέξατε έχουμε υπογραμμίσει το άρθρο, διότι ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΖΕΙ για το ΠΟΥ ευρίσκεται Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ, Ο ΚΑΤ’ ΕΞΟΧΗΝ παράδεισος, τον οποίον πρόκειται να κληρονομήσουν οι πιστοί! Όπως όλοι γνωρίζουμε, το οριστικό άρθρο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΠΟΙΕΙ το πρόσωπο, το ζώο ή το πράγμα εις το οποίο αναφέρεται. Με άλλες λέξεις, το οριστικό άρθρο, κάνει λόγο για κάτι ΗΔΗ ΓΝΩΣΤΟ και ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΜΟ!

 

   Έχουμε, λοιπόν, δύο εκφράσεις:  

 

«Και εφύτευσε Κύριος ο Θεός ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΝ εν τη Εδέμ κατά ανατολάς και έθεσεν εκεί τον άνθρωπον, τον οποίον έπλασε» (Γεν. 2:8)

 

«ἡρπάγη εἰς ΤΟΝ παράδεισον» (Β΄ Κορ. 12:4)

 

   Ποια από τις δύο εκφράσεις μάς υποδεικνύει τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, τον ΚΑΤ’ ΕΞΟΧΗΝ παράδεισο; Αυτή της Γενέσεως, εις την οποίαν γίνεται λόγος απλώς για ΕΝΑΝ, για ΚΑΠΟΙΟΝ παράδεισο (εφόσον το αόριστο άρθρο «ένας» ή «κάποιος» υπονοείται, γι’ αυτό και ΟΛΕΣ οι Αγγλόφωνες μεταφράσεις έχουν την απόδοση «God planted A garden in Eden») ή αυτή της Β΄ προς Κορινθίους εις την οποίαν το οριστικό άρθρο ΑΠΟΛΥΤΟΠΟΙΕΙ την έννοια ως τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, τον ΚΑΤ’ ΕΞΟΧΗΝ, τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ παράδεισο εις τον οποίον ηρπάγη ο Απόστολος Παύλος;

 

ΚΙ ΑΝ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ Β΄ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ, ΑΥΤΟΣ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ,  Π Ο Υ  ΤΕΛΙΚΑ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ, ΕΔΩ, ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΗ, Ή ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΟΥΡΑΝΟ;

 

   Όσοι, λοιπόν, διαβάζουν την Γραφή ΧΩΡΙΣ ΤΑ «ΓΥΑΛΙΑ» (δηλ. τις ερμηνείες) ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ, καταλαβαίνουν ότι ο επίγειος παράδεισος, τον οποίον έχασε ο Αδάμ, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ΤΥΠΟΣ και ΣΚΙΑ τού ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ παραδείσου, που ευρίσκεται εις τον ουρανό. Και πού το λέει αυτό η Γραφή; Ας δούμε και που το λέει αυτό η Γραφή ώστε να μην νομίζετε ότι διατυπώνουμε δικές μας θεωρίες ή ερμηνείες.

 

«ΣΚΙΑΝ γὰρ ἔχων ὁ νόμος τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, οὐκ αὐτὴν τὴν εἰκόνα τῶν πραγμάτων...» (Εβρ. 10:1) δηλ. «Επειδή δε ο νόμος έχει απλώς σκιά των αγαθών, τα οποία ήταν μελλοντικά, και όχι την ίδια την εικόνα των πραγμάτων...»

 

   Ως «μέλλοντα αγαθά» εννοούνται τα αγαθά τής Καινής Διαθήκης και χαρακτηρίζονται «μέλλοντα» ως προς την Παλαιά Διαθήκη. Ο νόμος, και γενικά η Παλαιά Διαθήκη, εμπεριείχε την ΣΚΙΑ των μελλόντων αγαθών κι όχι αυτήν την εικόνα των πραγμάτων των μελλόντων αγαθών, δηλαδή των πραγματικοτήτων τής Καινής Διαθήκης, τα οποία εννοείται ότι επεκτείνονται και εις την απέραντη αιωνιότητα. Τα μέλλοντα αγαθά αρχίζουν από την ίδρυση τής Εκκλησίας κι επεκτείνονται εις την απέραντη αιωνιότητα, δηλαδή στην θριαμβεύουσα, εν ουρανοίς, Εκκλησία.

 

   Παρόμοια διατύπωση, ότι η Παλαιά Διαθήκη ήταν τύπος και σκιά τής Καινής Διαθήκης, έχουμε και εις την προς Κολ. 2:16-17 «Μὴ οὖν τις ὑμᾶς κρινέτω ἐν βρώσει ἢ ἐν πόσει ἢ ἐν μέρει ἑορτῆς ἢ νουμηνίας ἢ σαββάτων, ἅ ἐστι ΣΚΙΑ τῶν μελλόντων, τὸ δὲ σῶμα τοῦ Χριστοῦ» δηλ. «Κανείς λοιπόν να μην σας κυβερνά σε φαγητά ή σε ποτά ή σε ζητήματα εορτής ή πρωτομηνιάς ή Σαββάτου, τα οποία είναι ΣΚΙΑ των πραγμάτων, που έμελλαν να έλθουν, ενώ η πραγματικότητα βρίσκεται στον Χριστό»

 

   Ο επίγειος παράδεισος, τον οποίον έχασε ο Αδάμ, όσο κι αν σας στεναχωρεί αυτή η διαπίστωση ή να είναι ολίγον «δύσπεπτη» εις την αποδοχή της, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ήταν ΣΚΙΑ τού ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ παραδείσου, τον οποίον πρόκειται να κληρονομήσουν οι πιστοί, και εις τον οποίον ηρπάγη ο Απόστολος Παύλος «καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι», δηλαδή άκουσε λόγια που δεν λέγονται, που δεν είναι δυνατόν στον άνθρωπο να τα πει.   

 

Α Κ Ο Μ Η  Μ Ι Α  ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ!

  

«τίς γὰρ οἶδεν ἀνθρώπων τὰ τοῦ ἀνθρώπου εἰ μὴ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου τὸ ΕΝ αὐτῷ;» (Α΄ Κορ. 2:11)

 

   Το πνεύμα τού ανθρώπου, που είναι το αόρατο συστατικό του και βρίσκεται ΕΝΤΟΣ του («ΕΝ αυτώ»), αυτό (και ουδείς άλλος άνθρωπος) γνωρίζει τους κρυφούς λογισμούς, τις σκέψεις και τα μυστήρια, που ο άνθρωπος έχει στην καρδιά του. Αυτό, όμως, δεν αποδεικνύει ότι το πνεύμα τού ανθρώπου, όχι μόνον ότι έχει ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ, αλλά είναι το κέντρο και ο φορέας τής προσωπικότητος τού ανθρώπου; Πώς, λοιπόν, είναι ΑΠΡΟΣΩΠΗ δύναμη και ΚΟΙΝΗ σε όλους; Ο ηλεκτρισμός, που είναι απρόσωπη δύναμη, γνωρίζει κάτι από το σώμα εντός του οποίου βρίσκεται, εάν είναι λάμπα ή ραδιόφωνο; Ή ο αέρας, γνωρίζει εάν βρίσκεται μέσα σε άνθρωπο, ζώο ή φυτό; Πολλώ δε μάλλον δεν δύναται να γνωρίζει τις κρυφές σκέψεις τού ανθρώπου, όπως δύναται να γνωρίζει, συμφώνως προς τον Απόστολο, το πνεύμα ή ψυχή τού ανθρώπου, που είναι ΕΝΤΟΣ αυτού! 

 

   Επειδή τα εδάφια, που αποδεικνύουν την μεγάλη αυτή αλήθεια τής Πίστεως, περί τής ψυχής ως διάφορο και αθάνατο συστατικό τού ανθρώπου, είναι κυριολεκτικά ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ, σταματάμε εδώ, διότι για τον καλοπροαίρετο αναγνώστη είναι αρκετά προκειμένου να ξετυλίξει την άκρη από το «κουβάρι» τής πλάνης τής Σκοπιάς. Για τους φανατικούς και κακοπροαιρέτους αναγνώστες, αυτούς δηλαδή που βάζουν τις ψευδοδιδασκαλίες  τής Σκοπίας ΥΠΕΡΑΝΩ των διδασκαλιών τής Γραφής, κι όλα τα εδάφια τής Γραφής να παραθέσουμε θα είναι «ου με πείσεις καν με πείσεις».

 

   Ευχόμαστε να φωτίσει ο Θεός τις σκοτισμένες καρδιές και διάνοιες όσων έχουν παρασυρθεί στην κακοδοξία (να πιστεύουν ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι θνητή και απρόσωπη) και να τους οδηγήσει στην αλήθεια δια της μετανοίας.     

 

11) Πώς μπορούν οι πονηροί κ οι δίκαιοι, οι ασεβείς κ οι πιστοί να έχουν αθανασία με την γέννησή τους, όταν ο απόστολος Παύλος στο Ρωμαίους 2:7 αναφέρει οτι η αθανασία κ η αιώνια ζωή θα δοθεί σε κάποιους σαν έπαθλο για την πιστότητά τους;

 

  Το σκεπτικό τής ανωτέρω ερωτήσεως είναι ΠΑΡΟΜΟΙΟ με το σκεπτικό των ερωτήσεων Νο5 και Νο6, οπότε ισχύει η απάντηση που ήδη δώσαμε σε αυτές.

 

12) Ρωμαίους 2:7: Αν όλοι γεννιώμαστε με αθάνατη ψυχή, τότε γιατί να πεί ο απόστολος σ αυτό το εδάφιο οτι ειναι ένα απο τα πράγματα που θα πρέπει να αναζητήσουμε; - Αν πρέπει να αναζητήσουμε κάτι, τότε ειναι προφανές οτι δεν το έχουμε...

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

 

«τοῖς μὲν καθ' ὑπομονὴν ἔργου ἀγαθοῦ δόξαν καὶ τιμὴν καὶ ἀφθαρσίαν ζητοῦσι ζωὴν αἰώνιον» (Ρωμ. 2:7) δηλ. «Σ’ εκείνους μεν, που με υπομονή εργάζονται το καλό, και ζητούν δόξα και τιμή και μεγαλείο, θ’ αποδώσει ζωή αίνια» Το εδάφιο, που επικαλείστε, ΔΕΝ λέει ότι οι πιστοί αναζητούν αθανασία, αλλά δόξα και τιμή, δηλαδή να δοξασθούν και αυτό δεν επιτυγχάνεται σε ΑΥΤΗΝ την ζωή, αλλά ΜΟΝΟΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

 

   Επειδή το σκεπτικό το ερωτήσεων επαναλαμβάνεται το ίδιο και το ίδιο ισχύει η απάντηση που δώσαμε στις ερωτήσεις Νο5 και Νο6. Εν συντομία μόνον υπενθυμίζουμε τα εξής:

 

   Όταν ο Ιησούς κάνει λόγο για ανάσταση και αιώνια ζωή εννοεί την ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ψυχής ή πνεύματος με το σώμα ώστε ο άνθρωπος, ως ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗ πλέον ύπαρξη, να μετάσχει της αιωνίου ζωής.

 

    Όπως διδάσκει και ο Απόστολος Παύλος οι άνθρωποι πρόκειται να εμφανιστούμε ενώπιον του βήματος τού Χριστού για να λάβει ο καθένας ό,τι του αρμόζει για όσα έπραξε ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ, είτε καλό είτε κακό («τοὺς γὰρ πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστος τὰ ΔΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ πρὸς ἃ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε κακόν» Β΄ Κορ. 5:10). Οι πιστοί αναμένουν με αγωνία οριστική και ολοκληρωτική υιοθεσία, η οποία συνίσταται εις την απελευθέρωση τού σώματός μας από την φθορά και τον θάνατο («....καὶ ἡμεῖς αὐτοὶ ἐν ἑαυτοῖς στενάζομεν υἱοθεσίαν ἀπεκδεχόμενοι, τὴν ἀπολύτρωσιν ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΗΜΩΝ» Ρωμ. 8:23).

 

   Το σώμα, με το οποίο ο κάθε πιστός αγωνίστηκε εδώ στην γη, πρόκειται ΚΙ ΑΥΤΟ να αμοιφθεί και να ενδοξασθεί εν εκείνη τη ημέρα, όπως άλλωστε ο ίδιος ο Ιησούς δόξασε, δια της αναστάσεως, το δικό Του σώμα, αυτό που σκαμπιλίστηκε, που εφτύσθη, που μαστιγώθηκε, που σταυρώθηκε.

 

13) Αν κατα το 1 Τιμόθεο 6:16 μόνο ο Θεός έχει αθανασία, τότε γιατί μπορούμε να πούμε οτι κ όλη η ανθρωπότητα γεννήθηκε με μια αθάνατη ψυχή, ΗΔΗ δηλ έχουσα αθανασία;

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

 

   ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΑΦΕΛΕΣΤΑΤΗ ερώτηση που δείχνει την παχυλή άγνοια τής Γραφής που έχει ο συντάξας τις παρούσες ερωτήσεις. Θα απαντήσουμε θέτοντας ορισμένες ερωτήσεις μήπως και βοηθήσουμε τον συντάξαντα να εννοήσει απλές και βασικές έννοιες τής Γραφής:

 

Η σχετική και απόλυτος έννοια  στη Γραφή ως η μοναδική εξήγηση των φαινομενικών αντιφάσεων αυτής

   Ο προφήτης Δανιή χρησιμοποιεί για τον Βαβυλώνιο βασιλέα Ναβουχοδονόσορα τον τίτλο «βασιλεύς βασιλέων» («Συ, βασιλεύ, είσαι βασιλεύς βασιλέων» Δαν. 2:37), δηλαδή υπέρτατος βασιλεύς, τίτλο τον οποίον αποδίδει δύο φορές η Αποκάλυψη εις τον Χριστό («...ὅτι Κύριος κυρίων ἐστὶ καὶ Βασιλεὺς βασιλέων» Αποκ.17:14, «καὶ ἔχει ἐπὶ τὸ ἱμάτιον καὶ ἐπὶ τὸν μηρὸν αὐτοῦ ὄνομα γεγραμμένον, Βασιλεὺς βασιλέων καὶ Κύριος κυρίων» Αποκ.19:16).

 

   Ερωτούμε λοιπόν κι εμείς με την σειρά μας: «Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να ονομάζεται εις την Γραφή με τον ίδιο ακριβώς τίτλο που χαρακτηρίζεται ο Χριστός; Πώς είναι δυνατόν ο Χριστός να είναι «βασιλεύς βασιλέων», δηλαδή υπέρτατος βασιλεύς και ταυτοχρόνως να αποκαλείται με τον ίδιο ακριβώς τίτλο κι ένας απλός άνθρωπος;»

 

   Μήπως όμως ο ένας χαρακτηρισμός αναφέρεται με ΑΠΟΛΥΤΗ και ο άλλος με ΣΧΕΤΙΚΗ έννοια; Με ΑΠΟΛΥΤΗ έννοια δηλαδή «Βασιλεύ βασιλέων» είναι ένας, ο Χριστός, αλλά με ΣΧΕΤΙΚΗ έννοια, και συγκρινόμενος όχι με τον Χριστό, αλλά με τους ανθρώπους, είναι ΚΑΙ ο Ναβουχοδονόσορ!

 

«ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ΑΓΑΘΟΣ εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός» (Ματθ. 19:17 και τα παράλληλα Μάρκ. 10:18, Λουκ. 18:19)

 

«ἔδοξε κἀμοί, παρηκολουθηκότι ἄνωθεν πᾶσιν ἀκριβῶς, καθεξῆς σοι γράψαι, ΚΡΑΤΙΣΤΕ Θεόφιλε» (Λουκ. 1:3)

 

   Ο Ευαγγελιστής Λουκάς προσφωνεί τον άρχοντα Θεόφιλο ως «κράτιστο», τίτλος ο οποίος είναι υπερθετικός βαθμός τού επιθέτου «αγαθός» (αγαθός-κρείττων-κράτιστος). Όπως όμως μαρτυρούν οι Συνοπτικοί Ευαγγελιστές, που παραθέσαμε ανωτέρω, ο Χριστός διαβεβαιώνει στον διάλογό Του με τον πλούσιο νεανία ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «αγαθός» παρά μόνος ένας, ο Θεός (οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός).

 

   Ρωτάμε, λοιπόν, κι εμείς με την σειρά μας: «Ο Θεός είναι αγαθός και ο Θεόφιλος είναι κράτιστος, δηλαδή αγαθότατος;». Μήπως όμως ο Λουκάς δεν αποκαλεί τον Θεόφιλο «αγαθότατο» σε σύγκριση προς τον Θεό, αλλά σε σύγκριση προς τους ανθρώπους; Με ΑΠΟΛΥΤΗ έννοια δηλαδή, αγαθός είναι ένας, ο Θεός, αλλά με ΣΧΕΤΙΚΗ έννοια αγαθοί μπορούν να χαρακτηρισθούν πολλοί άνθρωποι

 

Παρόμοια παραδείγματα με ΣΧΕΤΙΚΗ και ΑΠΟΛΥΤΗ έννοια έχουμε άφθονα στη Γραφή.

 

«υμείς δε μη κληθήτε ραββί· είς γαρ υμών εστίν ο διδάσκαλος, ο Χριστός· πάντες δε υμείς αδελφοί εστε. Και πατέρα μη καλέσητε υμών επί τής γης· είς γαρ εστίν ο πατήρ υμών, ο εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 23:8-9)

 

   Εφόσον ο Χριστός απαγορεύει να αποκαλούμε τούς ανθρώπους «πατέρες», γιατί τότε Ο ΙΔΙΟΣ απεκάλεσε τον Αβραάμ «πατέρα» (Ιωάν. 8:56), όπως το ίδιο έκανε και ο Παύλος (Ρωμ. 4:1, 11-12, Πράξ. 22:1) και ο Πέτρος (Πράξ. 3:22) αλλά και ο Ιάκωβος εις την επιστολή του; (2:21) Γιατί ο Στέφανος στην απολογία του, πριν τον λιθοβολίσουν, προσφωνεί τούς κατήγορούς του «πατέρες» (Πράξ. 7:2) όπως επίσης το ίδιο αποκαλεί και τους κατά σάρκα προγόνους του (Πράξ. 7:11-12, 15, 19), όπως επίσης το ίδιο κάνει και ο Παύλος; (Πράξ. 13:17, Α΄ Κορ. 10:1) Γιατί επίσης ο Χριστός, εις την παραβολή τού πλουσίου και τού Λαζάρου, βάζει τον πλούσιο να αποκαλεί τον Αβραάμ «πατέρα»; (Λουκ. 16:24). Γιατί επίσης ο Απόστολος Ιωάννης, εις την Α΄ Επιστολή του, αποκαλεί τους παραλήπτες τής Επιστολής του «πατέρες»; (Α΄ Ιωάν. 2:13-14)

 

   Εφόσον ο Χριστός απαγορεύει να αποκαλούμε τούς ανθρώπους «διδασκάλους», γιατί τότε ΑΥΤΟΣ, αλλά και Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ, έθεσαν διδασκάλους μέσα στην Εκκλησία όπως αναφέρουν τα Α΄ Κορ. 12:28-29 και Εφεσ. 4:11; Γιατί ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος αποκαλούσε συχνά τον εαυτό του «διδάσκαλο εθνών»; (Α΄ Τιμ. 2:7,  Β΄ Τιμ. 1:11) Γιατί επίσης απαγορεύει εις την γυναίκα να διδάσκει (εις τις εκκλησιαστικές συνάξεις) πράγμα που αφήνει να εννοηθεί, ότι ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ πρέπει να προέρχονται από τούς άνδρες; (Α΄ Τιμ. 2:12) Γιατί εμμέσως αποκαλεί τον Τιμόθεο «διδάσκαλο» εφόσον τον προτρέπει «Παράγγελλε ταύτα και ΔΙΔΑΣΚΕ (Α΄ Τιμ. 4:11) και «ταύτα ΔΙΔΑΣΚΕ»; (Α΄ Τιμ. 6:3) Γιατί επίσης ο Απόστολος κάνει λόγο για πρεσβυτέρους ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥΣ όταν λέγει: «πρεσβυτέρους...κοπιώντες εν λόγω και ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ; (Α΄ Τιμ. 5:17)

 

   Πώς, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, από την μία μεριά μάς λέγει η Γραφή ότι υπάρχει «ένας Κύριος», «ένας Θεός», «ένας Πατήρ», «ένας Ποιμήν», «ένας Διδάσκαλος» και από την άλλη να κάνει λόγο για ΠΟΛΛΟΥΣ «κυρίους», «θεούς», «πατέρες», «ποιμένες», «διδασκάλους»;

 

    Μπορείτε, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, να δώσετε μίαν ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ απάντηση σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ώστε να μην καταλήξουμε εις το εσφαλμένο συμπέρασμα ότι οι συγγραφείς τής Γραφής αντιφάσκουν κι έρχονται σε σύγκρουση με τον ίδιο τον Χριστό;

   Κατ’ εμάς τους Ορθοδόξους η ορθή εξήγηση είναι ότι τα εδάφια που αναφέρουν για «έναν Κύριο», «έναν Θεό», «ένα Πατέρα», «έναν Ποιμένα», «έναν Διδάσκαλο», η έννοια είναι ΑΠΟΛΥΤΟΣ, ενώ τα εδάφια που αναφέρουν για  πολλούς «κυρίους», «θεούς», «πατέρες», «ποιμένες», «διδασκάλους» η έννοια είναι ΣΧΕΤΙΚΗ. Με ΑΠΟΛΥΤΗ, δηλαδή, έννοια π.χ. υπάρχει ένας μόνον Κύριος (Α΄ Κορ. 8:6) και διδάσκαλος (Ματθ. 23:8), ο Ιησούς Χριστός. Αλλά με ΣΧΕΤΙΚΗ έννοια υπάρχουν πολλοί κύριοι (Α΄ Κορ. 8:5) όπως ο Αβραάμ (Γεν. 18:12 – Α΄ Πέτρ. 3:6,) και πολλοί διδάσκαλοι στην Εκκλησία (Α΄ Κορ. 12:28-29, Εφεσ. 4:11) όπως ο Παύλος (Α΄ Τιμ. 2:7,  Β΄ Τιμ. 1:11).

   Η απάντηση, λοιπόν, στην παρούσα ερώτηση: «Πώς γίνεται από την μία η Γραφή να μας λέει ότι Ο ΘΕΟΣ είναι «ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν» (Α΄ Τιμ. 6:16) και από την άλλη να πιστεύουμε ότι ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ έχουν αθανασία», είναι ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ και είναι αυτή που μόλις ανεπτύξαμε. Με ΑΠΟΛΥΤΗ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ έννοια ο μόνος που έχει ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ αθανασία είναι ο Θεός, αλλά με ΣΧΕΤΙΚΗ έννοια (κατά χάριν) αθανασία έχουν ΟΛΟΙ οι άνθρωποι, εφόσον δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα Θεού («Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ' εικόνα ΕΑΥΤΟΥ· κατ' εικόνα ΘΕΟΥ εποίησεν αυτόν....» Γεν. 1:27). 

 

14) Επίσης, με βάση πάλι αυτό το εδάφιο, αν ο Θεός που κατείχε αθανασία, δημιουργούσε κ όλους τους ανθρώπους με αθάνατη ψυχή, τότε αυτοί θα ήταν ίσοι Του, πράγμα βλάσφημο. Θα χανόταν δε έτσι εντελώς κ η (οντολογική) διαφορά μεταξύ Δημιουργού κ δημιουργήματος.

 

   Σε δύο λόγους Του ο Ιησούς, στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, μας διαβεβαιώνει ότι ΟΛΑ όσα έχει ο Πατήρ είναι δικά Του: «ΠΑΝΤΑ ὅσα ἔχει ὁ πατὴρ ἐμά ἐστι» (Ιωάν. 16:15) δηλ. «ΟΛΑ, όσα έχει ο Πατήρ, είναι δικά μου», «καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά» (Ιωάν. 17:10) δηλ. «και όλα τα δικά μου είναι δικά σου και τα δικά σου δικά μου». Τί κατ’ ουσίαν υπαινίσσεται με αυτές τις διακηρύξεις ο Ιησούς; Ας εμβαθύνουμε λίγο απ’ αυτού. Ο Χριστός δεν είπε μόνο «καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι», αλλά είπε και το αντίστροφο «καὶ τὰ σὰ ἐμά». Κάθε άνθρωπος πρέπει να λέει στον Θεό το πρώτο, «όλα τα δικά μου είναι δικά Σου», δεν δύναται όμως να πει και το δεύτερο «και όλα τα δικά Σου είναι δικά μου». Ένα δούλος μπορεί να πει στον κύριό του: «κύριέ μου, όλα, όσα έχω εγώ, είναι δικά σου», δεν δύναται όμως να πει: «και όλα, όσα έχεις εσύ, κύριέ μου, είναι δικά μου».

      

   Τέτοιον λόγο είπε ο Χριστός στον Πατέρα, διότι ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΤΙΣΜΑΤΑ, τους ανθρώπους ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ!

 

   Αναλυόμενος αυτός ο λόγος σημαίνει: Οι μαθητές και απόστολοι είναι του Πατρός, συγχρόνως είναι και του Χριστού. Όλα τα κτιστά πρόσωπα, άνθρωποι και άγγελοι, είναι του Πατρός, συγχρόνως είναι και του Χριστού. Ο Πατήρ έχει παντοδυναμία και ο Χριστός έχει παντοδυναμία. Ο Πατήρ έχει πανσοφία και παντογνωσία και ο Χριστός έχει πανσοφία και παντογνωσία. Ο Πατήρ έχει πανταχού παρουσία και ο Χριστός έχει πανταχού παρουσία. Ο Πατήρ έχει το αναλλοίωτο και ο Χριστός έχει το αναλλοίωτο. Ο Πατήρ έχει απόλυτη αγαθότητα και αγιότητα και ο Χριστός έχει απόλυτη αγαθότητα και αγιότητα. Και γενικώς, όλα, όσα έχει ο Πατήρ, έχει και ο Χριστός. Με μία συνοπτική φράση: Ο Πατήρ έχει όλη τη Θεία Ουσία και ο Χριστός έχει ΤΗΝ ΑΥΤΗ Θεία Ουσία. Με άλλη συνοπτική φράση: Ο Πατήρ είναι Θεός και ο Χριστός είναι Θεός.

 

   Παρόλη, λοιπόν, την ρητή διαβεβαίωση τού Χριστού ότι «πάντα όσα έχει ο Πατήρ είναι δικά Του», παρόλη επίσης και την παρόμοια διακήρυξη τού Αποστόλου Παύλου, ότι ο Χριστός, ΠΡΟ της ενσαρκώσεώς Του ήταν ΙΣΟΣ προς τον Θεό («....τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ» Φιλίπ. 2:6), ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ, ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ, ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΩΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟ ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΜΕΝΟΙ  Κ Υ Ρ Ι Ω Σ  ΕΙΣ ΤΟ ΕΔΑΦΙΟ «ὁ πατήρ μου μείζων μού ἐστι» (Ιωάν. 14:28).   

 

   Τα γράφουμε όλα αυτά για να αποδείξουμε ότι παρόλο που ο Χριστός ΔΕΝ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ, όσον αφορά τις ιδιότητες που αναφέραμε παραπάνω, εν τούτοις εσείς ΔΕΝ δέχεστε την ισότητά Του με τον Πατέρα, και τώρα μας λέτε ότι εάν ο άνθρωπος, είχε ψυχή αθάνατη, δηλαδή αθανασία, θα ήταν οντολογικά όμοιος προς τον Θεό, όταν ο Χριστός, ΠΟΥ ΕΧΕΙ  Ο Λ Α  ΟΣΑ ΕΧΕΙ Ο ΠΑΤΗΡ, ΚΑΤ’ ΕΣΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΑ ΟΜΟΙΟΣ Ή ΙΣΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ;;;

 

ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΟΒΑΡΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ ΣΑΣ;

 

   Επίσης οι άγγελοι, που έχουν αθανασία, είναι ίσοι με τον Θεό; Υπάρχει ή όχι οντολογική διαφορά μεταξύ Δημιουργού και αγγέλων παρόλο που οι τελευταίοι είναι αθάνατοι;

 

ΑΦΗΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΤΑ ΜΕΡΟΥΣ ΤΙΣ ΣΟΦΙΣΤΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ «ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΑΛΧΗΜΕΙΕΣ».

 

15) Αν ο κάθε άνθρωπος κατείχε αθάνατη ψυχή με την γέννησή του, αυτό θα σήμαινε οτι ο Θεός δεν θα μπορούσε να τον καταστρέψει, να τον απωλέσει. Αυτό θα κατέλυε πλήρως την Παντοδυναμία Του. Όμως οι Γραφές σαφώς δηλώνουν οτι ο Θεός (Ματθαίος 10:28) έχει την δύναμη να καταστρέψει (ή να οδηγήσει στον θάνατο) μια ψυχή.

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

 

   «καὶ μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων ΤΟ ΣΩΜΑ,ΤΗΝ δὲ ΨΥΧΗΝ μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ΨΥΧΗΝ ΚΑΙ ΣΩΜΑ ΑΠΟΛΕΣΑΙ ἐν γεέννῃ» (Ματθ. 10:28)

 

   Το συγκεκριμένο εδάφιο, που επικαλείται ο συντάξας τις ερωτήσεις, το αναλύσαμε και στην ερώτηση Νο10. Υπενθυμίζουμε, κι εδώ, την απάντησή μας. Εντύπωση πάντως προκαλεί το γεγονός Μάρτυρες τού Ιεχωβά να επικαλούνται το Ματθ. 10:28, εδάφιο το οποίο ΕΜΦΑΝΕΣΤΑΤΑ στρέφεται ΕΝΑΝΤΙΟΝ της διδασκαλίας τής Σκοπιάς ότι ο άνθρωπος δεν έχει ψυχή ή ότι αυτή δεν διακρίνεται από αυτόν.

 

 

   Το ανωτέρω εδάφιο κάνει λόγο περί ΑΠΩΛΕΙΑΣ («ἀπολέσαι»), αλλά η απώλεια ΔΕΝ είναι εκμηδένιση, όπως εσφαλμένως πιστεύουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά. Συμφώνως, λοιπόν, προς αυτό το εδάφιο ο άνθρωπος έχει σώμα και ψυχή, η οποία δύναται μεν να ΑΠΟΛΕΣΘΕΙ, αλλά δεν δύναται να ΑΠΟΚΤΑΝΘΕΙ, δηλαδή να φονευθεί και να περιέλθει σε ανυπαρξία. Το σώμα, δηλαδή, είναι θνητό, αλλά η ψυχή είναι αθάνατη. Και τα δύο όμως ο Θεός δύναται «ΑΠΟΛΕΣΑΙ ἐν γεέννῃ» κι όχι «ΑΠΟΚΤΕΙΝΑΙ ἐν γεέννῃ». Δύναται, δηλαδή, ο Θεός να ρίξει αυτά εις την συμφορά τής αιωνίου κολάσεως (πρβλ. «καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον» Ματθ. 25:46), πράγμα που είναι φοβερώτερο από τον θάνατο. Ο ασεβής «απόλλυται» με την έννοια ότι χάνεται για τον Θεό και βυθίζεται σε ΔΥΣΤΥΧΙΑ και ΟΧΙ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗ!

 

   Εις τον στίχ.6 του ιδίου κεφαλαίου, όπου περιέχεται το εν λόγω εδάφιο, γίνεται λόγος για πρόβατα «απολωλότα» («....πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ΑΠΟΛΩΛΟΤΑ οἴκου Ἰσραήλ»), το οποίο προφανώς δεν σημαίνει ότι τα πρόβατα ΕΞΕΜΗΔΕΝΙΣΘΗΣΑΝ, αλλά σημαίνει ότι ΑΠΕΜΑΚΡΥΝΘΗΣΑΝ από τον ποιμένα και ΠΕΡΙΕΠΛΑΝΗΘΗΣΑΝ σε ερήμους και αβάτους τόπους. Πρβλ. Λουκ. 15:4, 9, 24, όπου γίνεται λόγος περί απολωλότος προβάτου, απολεσθείσης δραχμής και απολωλότος υιού, του ασώτου. Όλα αυτά (πρόβατο, δραχμή, υιός) δεν είχαν μεταβεί στην ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ή στο ΜΗΔΕΝ, αλλά ήταν απλώς ΧΑΜΕΝΑ, δηλαδή ευρίσκοντο κάπου αλλου.

 

   Απώλεια ανθρώπου είναι η καταστροφή με την έννοια τής ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ αυτού και ΟΧΙ ΤΗΣ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΕΩΣ ΤΟΥ, ΟΠΩΣ ΕΣΦΑΛΜΕΝΑ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ Ο ΣΥΝΤΑΞΑΣ ΤΙΣ ΠΑΡΟΥΣΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ!