ΟΙ 144.000 ΕΣΦΡΑΓΙΣΜΕΝΟΙ

Δύο χωρία με τους 144.000

                                                          

Η ομάδα τών 144.000, εμφανίζεται αριθμητικά, σε δύο σημεία τής Αποκάλυψης: Στο Αποκάλυψις 7/ζ΄ 1 - 8, και στο 14/ιδ΄ 1 - 5. Στο πρώτο διαβάζουμε τα εξής:

Αποκάλυψις 7/ζ΄ 1 - 8: ΄΄1. Και μετά τούτο είδον τέσσαρας αγγέλους εστώτας επί τας τέσσαρας γωνίας τής γης, κρατούντας τους τέσσαρας ανέμους τής γης, ίνα μη πνέει άνεμος επί τής γης, μήτε επί τής θαλάσσης, μήτε επί παν δένδρον. 2. Και είδον άλλον άγγελον αναβαίνοντα από ανατολής ηλίου, έχοντα σφραγίδα Θεού ζώντος, και έκραξε φωνή μεγάλη τοις τέσσαρσιν αγγέλοις, οις εδόθη αυτοίς αδικήσαι την γην και την θάλασσαν, 3. λέγων: "Μη αδικήσετε την γην μήτε την θάλασσαν μήτε τα δένδρα, άχρις ου σφραγίσωμεν τους δούλους τού Θεού ημών επί τών μετώπων αυτών". 4. Και ήκουσα τον αριθμόν τών εσφραγισμένων: "144.000 εσφραγισμένοι, εκ πάσης φυλής υιών Ισραήλ..."΄΄

Και στη συνέχεια, αναφέρει δώδεκα φυλές τού Ισραήλ, επί 12.000 σφραγισμένους από την κάθε φυλή. (12Χ12.000=144.000).

Αποκάλυψις 14/ιδ΄ 1 - 5: ΄΄1. Και είδον, και ιδού το αρνίον εστηκός επί το όρος Σιών, και μετ' αυτού 144.000, έχουσαι το όνομα αυτού και το όνομα τού Πατρός αυτού γεγραμμένον επί τών μετώπων αυτών. 2. Και ήκουσα φωνήν εκ τού ουρανού ως φωνήν υδάτων πολλών και ως φωνήν βροντής μεγάλης. Και η φωνή ήν ήκουσα, ως κιθαρωδών κιθαριζόντων εν ταις κιθάραις αυτών. 3. Και άδουσιν ωδήν καινήν ενώπιον τού θρόνου και ενώπιον τών τεσσάρων ζώων και τών πρεσβυτέρων. Και ουδείς εδύνατο μαθείν την ωδήν ει μη αι 144.000, οι ηγορασμένοι από τής γης. 4. Ούτοί εισιν οί μετά γυναικών ουκ εμολύνθησαν. Παρθένοι γαρ εισιν. Ούτοί εισιν οι ακολουθούντες τω Αρνίω όπου αν υπάγη. Ούτοι ηγοράσθησαν από τών ανθρώπων απαρχή τώ Θεώ και τω αρνίω. 5. Και ουχ ευρέθη ψεύδος εν τω στόματι αυτών. Άμωμοι γαρ εισι΄΄.

Είναι Ισραηλίτες

Μία πρώτη παρατήρηση, είναι ότι οι ΄΄144.000΄΄ είναι Ισραηλίτες, και μάλιστα μοιρασμένοι, από ΄΄12.000΄΄ σε κάθε φυλή από τις 12 τού Ισραήλ. Όμως, αν και λέει: ΄΄εκ πάσης φυλής υιών Ισραήλ΄΄, στην πραγματικότητα λείπει η φυλή τού ΄΄Δαν΄΄, και στη θέση της, υπάρχει η φυλή ΄΄Ιωσήφ΄΄, χωριστά από τη φυλή ΄΄Μανασσή΄΄, που ήταν γυος τού Ιωσήφ μαζί με τον Ευφραϊμ που εδώ δεν αναφέρεται.

Ακόμα, υπάρχει η φυλή ΄΄Λευί΄΄, μια φυλή που δεν αναφερόταν πάντοτε στην Παλαιά Διαθήκη ξεχωριστά, μια και οι Λευίτες βρίσκονταν διασκορπισμένοι ως ιερείς μεταξύ τών άλλων φυλών. Εδώ η φυλή τού Λευί αναφέρεται ξεχωριστά, επειδή στη Χριστιανική Εκκλησία, όλοι οι Χριστιανοί είναι ΄΄βασίλειον Ιεράτευμα΄΄, (Α΄ Πέτρου 2/β΄ 5,9), και συνεπώς δεν έχουν τη Λευιτική ιερωσύνη.

Για την έλλειψη τής φυλής Δαν, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε κάποιους λόγους. Ένας απ' αυτούς, είναι ότι πιθανόν στη μελλοντική αυτή εποχή που αναφέρει η προφητεία, δεν θα έχει διασωθεί η φυλή τού Δαν. Πιθανότερο όμως φαίνεται, ότι επειδή από τη φυλή αυτή θα προέλθει ο Αντίχριστος, η φυλή αυτή θα τον ακολουθήσει στο σύνολό της, και έτσι δεν θα υπάρχουν (αρκετοί) Χριστιανοί απ' αυτή τη φυλή, όπως θα υπάρχουν από τις άλλες. Δεν ισχύει λοιπόν το επιχείρημα κάποιων κύκλων, ότι εφ' όσον λείπει η φυλή τού Δαν, δήθεν οι 144.000 δεν είναι κατά γράμμα Ισραηλίτες, αλλά όλος ο ΄΄Πνευματικός Ισραήλ΄΄, δηλαδή η Εκκλησία. Άλλωστε η Εκκλησία, δεν έχει 12 φυλές!

Εδώ είναι ενδιαφέρον, το ότι όταν σφραγίζονται οι 144.000, έχουν στα μέτωπά τους ΄΄το όνομα τού Ιησού Χριστού, (αλλά) και το όνομα τού Πατρός΄΄ τού Ιησού Χριστού. (7/ζ΄ 3. 14/ιδ΄ 1). Αυτό προφανώς σημαίνει, ότι δεν είναι απλά ΄΄μάρτυρες τού Χριστού΄΄, (Πράξεις 1/α΄ 8), όπως οι εθνικοί Χριστιανοί, αλλά και ΄΄μάρτυρες τού Πατρός΄΄, (Ησαϊας 43/μγ΄ 10) τον οποίο αναγνωρίζουν οι Ιουδαίοι, αν και αρνούνται τον Υιό, και για τον οποίο μπορούν να μαρτυρήσουν την θαυμαστή ιστορία τους.

΄Ενας ακόμη λόγος που μας κάνει να πιστεύουμε ότι πρόκειται εδώ για φυσικούς Ισραηλίτες, είναι ότι από το Αποκάλυψης 7/ζ΄ 9 και μετά, εμφανίζεται μία άλλη ομάδα, που όμως προέρχεται από όλα τα έθνη. Αν οι 144.000 ήταν ολόκληρη η Εκκλησία, δεν θα αντιδιαστέλλονταν με τους εθνικούς, που και αυτοί είναι μέλη τής Εκκλησίας.

Το ότι οι 144.000 είναι κατά γράμμα Ισραηλίτες, είναι η φυσική και αβίαστη ερμηνεία τής Αποκάλυψης 7/ζ΄, και αυτή θα πρέπει να δεχθούμε. Αν όμως κάποιος έχει αποδείξεις (και όχι ικασίες) ότι η όραση αυτή εκπληρώνεται και με άλλον τρόπο, θα ήταν ενδιαφέρον να το δούμε, καθώς οι προφητείες τής Αγίας Γραφής έχουν συχνά περισσότερες από μία εκπληρώσεις.

O αριθμός 144.000

Θα ήταν κάπως δύσκολο, οι πιστοί τού Ισραήλ, να είναι ακριβώς τόσοι, και μάλιστα ακριβώς ΄΄12.000 από κάθε φυλή τού Ισραήλ΄΄! Ο αριθμός αυτός, είναι προφανώς συμβολικός, τόσο για τις φυλές τού Ισραήλ, όσο και για τον αριθμό τών εσφραγισμένων τής κάθε φυλής.

Ο αριθμός 12 είναι στην Αγία Γραφή ιερός. (12 φυλές, 12 απόστολοι, 12 αστέρες, κλπ). Το 12.000, δημιουργείται από το 12 Χ 1.000, όπου το 1.000 συμβολίζει το πλήθος, που όμως δεν είναι τόσο πολύ όσο η μυριάδα. (A΄ Σαμουήλ 18/ιη΄ 7).

Πολλαπλασιάζοντας λοιπόν τρεις συμβολικούς αριθμούς, (12Χ12Χ1.000), μπορούμε να έχουμε έναν πραγματικό; Κάτι τέτοιο φαίνεται παράλογο.

Κάποιοι, λένε ότι επειδή ο Ιωάννης λέει: ΄΄Και ήκουσα τον αριθμόν τών εσφραγισμένων΄΄, (7/ζ΄ 4), σημαίνει ότι ήταν κατά γράμμα τόσοι, καθώς μάλιστα αντιπαραβάλλονται με έναν αναρρίθμητο Πολύ Όχλο. (7/ζ΄ 9). Οι ίδιοι όμως, υποστηρίζουν ότι τα στρατεύματα που αναφέρονται στο 9/θ΄ 16, ως ΄΄δύο μυριάδες μυριάδων΄΄, είναι συμβολικός αριθμός, και ας λέει κι εδώ ο Ιωάννης: ΄΄και ήκουσα τον αριθμόν αυτών΄΄. (΄Ενα ακόμα παράδειγμα πρόχειρης και αυθαίρετης ερμηνείας).

Όσο για την αντιπαράθεση με έναν αναρρίθμητο πολύ όχλο, αυτό δεν γίνεται για να δείξει ότι ο αριθμός είναι κατά γράμμα, αλλά για να δείξει, ότι οι πιστοί σε όλα τα έθνη, θα είναι αναρρίθμητοι, ενώ στον Ισραήλ, που υπήρξε κάποτε λαός τού Θεού, ΄΄λείμα (υπόλοιπο) κατ' εκλογήν χάριτος γέγονεν΄΄ (όπως συμβαίνει πάντοτε). (Ρωμαίους 11/ια΄ 5). Και φυσικά, ο αριθμός 144.000, είναι ένας σχετικά μικρός (συμβολικός και ίσως και κατά προσέγγισιν) αριθμός, που δείχνει ότι λίγοι μόνο θα πιστέψουν τότε σε σύγκριση με το σύνολο τού λαού, ως ΄΄απαρχή΄΄ τού Ισραήλ (Αποκάλυψις 14/ιδ΄ 4).

Αυτό φαίνεται και από μία παράλληλη όραση που είδε ο προφήτης Ιεζεκιήλ για το ίδιο θέμα, και περιγράφεται στο Ιεζεκιήλ 9/θ΄ 1- 11.

Στο προηγούμενο κεφάλαιο, περιγράφονται τα βδελύγματα που έκανε ο λαός Ισραήλ, ώστε να επέμβει ο Θεός. Ας δούμε αποσπάσματα από αυτή την παράλληλη όραση, περί τών 144.000:

Ιεζεκιήλ 9/θ΄ 1- 11: ΄΄1. Και έκραξε εις τα ώτά μου μετά φωνής μεγάλης, λέγων: "Ας πλησιάσωσι οι τεταγμένοι κατά τής πόλεως, έκαστος έχων το όπλον αυτού τής εξολοθρεύσεως εν τη χειρί αυτού".

2. Και ιδού, έξ άνδρες ήρχοντο από τής οδού τής υψηλοτέρας πύλης τής βλεπούσης προς Βορράν, έκαστος έχων εν τη χειρί αυτού όπλον κατασυντριμμού. Και εν τω μέσω αυτών, είς άνθρωπος ενδεδυμένος λινά, με γραμματέως καλαμάριον εν τη οσφύι αυτού. Και εισελθόντες εστάθησαν πλησίον τού χαλκίνου θυσιαστηρίου. ...

4. Και είπε Κύριος προς αυτόν: "Δίελθε δια τής πόλεως, δια τής Ιερουσαλήμ, και κάμε σημείον επί τών μετώπων τών ανδρών, τών στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής". 5. Προς δε τους άλλους είπεν (ακούοντος εμού): "Διέλθετε κατόπιν αυτού δια τής πόλεως, και πατάξατε. Και ας μη φεισθή ο οφθαλμός σας, και μη ελεήσητε. 6. Γέροντας, νέους, και παρθένους, και νήπια, και γυναίκας, φονεύσατε μέχρις εξαλείψεως. Εις πάντα όμως άνθρωπον εφ' ου (πάνω στον οποίο) είναι το σημείον, μη πλησιάσητε. Και αρχίσατε από τού αγιαστηρίου μου..." 7. ...και επάταξαν εν τη πόλει. 8. ...Και είπα: "Οίμοι! Κύριε Θεέ! συ εξαλείφεις άπαν το υπόλοιπον τού Ισραήλ, εκχέων την οργήν σου επί την Ιερουσαλήμ;"...΄΄

Στην όραση αυτή, βλέπουμε και πάλι ότι οι 144.000 είναι Ισραηλίτες, και μάλιστα κάτοικοι τής Ιερουσαλήμ, σε έναν καιρό ανομίας τής πόλεως. Πρόκειται για το ΄΄υπόλοιπο΄΄ που θα απομείνει σε αυτή, μετά από την καταδικαστική κρίση τού Θεού, για τις ανομίες τής πόλεως. Πρόκειται για τους ίδιους ΄΄σφραγισμένους΄΄ που είδαμε στην Αποκάλυψη, καθώς παρατηρούμε τις εμφανείς ομοιότητες.

Για παράδειγμα, 1. πρόκειται και εδώ για Ισραηλίτες. 2. Έχουμε και εδώ κάποιον που σημειώνει στα μέτωπά τους, εν όψει καταδικαστικής κρίσεως. 3. Και εδώ περιμένει η καταστροφή ώσπου να τελειώσει το σφράγισμα, για να εκδηλωθεί.

Το σφράγισμα

Τι είναι όμως το σφράγισμα στα μέτωπα;

Η πράξη αυτή, θυμίζει το παλαιό ανατολικό έθιμο, να χαράζει ο ιδιοκτήτης στο μέτωπο τού δούλου του τη σφραγίδα του, σε ένδειξη τής κυριότητός του σ' αυτόν. Ακόμα, κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους, γινόταν σε ένδειξη κυριότητος κάποιου θεού. (Ησαϊας 44/μδ΄ 5. Γ΄ Μακκαβ. 2/β΄ 29). Επίσης, το σημείο επί τής πόρτας τών Ισραηλιτών, τους είχε σώσει από τον εξωλοθρευτή άγγελο, στην Αίγυπτο. (Έξοδος 12/ιβ΄ 13 κλπ). Κατά τον ίδιο τρόπο, το σημείο αυτό θα σώσει τους 144.000 από την καταστροφή.

Είναι ενδιαφέρον, ότι στο Ιεζεκιήλ 9/θ΄ 4, (΄΄κάμε σημείον επί τών μετώπων τών ανδρών΄΄), το Εβραϊκό κείμενο, λέει για το ΄΄σημείο΄΄: ΄΄Ταβ΄΄. Αυτό, είναι το τελευταίο γράμμα τής τότε Εβραϊκής αλφαβήτου, και είχε αρχικά το σχήμα τού σταυρού. (+ ή Τ ή Χ). Ήταν το απλούστερο γράμμα τής αλφαβήτου, και χρησιμοποιείτο ως κοινό σημάδι, ως σφραγίδα, και ως υπογραφή τών αγραμμάτων.

Σταυρός όμως είναι και το σφράγισμα που δίνεται στους Χριστιανούς κατά το Χρίσμα, ως ΄΄Σφραγίς Πνεύματος Αγίου΄΄. Είναι λοιπόν σαφές, ότι οι 144.000 σφραγίζονται κατά το βάπτισμά τους με το Σταυρό τού Μυστηρίου τού Χρίσματος.

Για το Χρίσμα αυτό, διαβάζουμε και στα εδάφια: Εφεσίους 1/α΄ 13,14. Β΄ Κορινθίους 1/α΄ 21,22. Α΄ Ιωάννου 2/β΄ 20,27.

Τέλος, η σφραγίδα αυτή είναι η αντίθετη από αυτή που θα δώσει ο Αντίχριστος στους δικούς του ΄΄πιστούς΄΄, που θα ζήσουν στον καιρό τών 144.000.


Πηγη: http://www.oodegr.com/

ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

Οι Αποστολικοί Πατέρες Κλήμης Ρώμης, Ιγνάτιος Αντιοχείας και Πολύκαρπος Σμύρνης

Με τον όρο «Αποστολικοί Πατέρες» εννοούμε εκείνους τους συγγραφείς του 2ου αιώνα μ.Χ. που τα συγγράμματά τους έχουν σαφώς θεολογικό περιεχόμενο και αποτελούν την συνέχεια των συγγραφέων των βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Αποβλέπουν κυρίως σε πρακτικούς σκοπούς όσον αφορά τον Χριστιανισμό και τα διάφορα ερωτήματα που γεννώνται γύρω από την διδασκαλία του και στερούνται του θεολογικού βάθους και της δύναμης που εκπέμπουν τα θεόπνευστα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Τα συγγράμματά τους που είναι αρκετά στον αριθμό, αποτελούν σύμφωνα με τους ερευνητές πιθανόν λείψανα που έχουν περισωθεί από μεγαλύτερο αριθμό συγγραμμάτων της γενιάς τους...

       Βέβαια ο όρος Αποστολικοί Πατέρες που πρώτος χρησιμοποίησε ο J.B. Cotelerius το 1672  και έκτοτε επικράτησε είναι προβληματικός. Γιατί οι φερόμενοι ως Αποστολικοί Πατέρες δεν έχουν όλοι την δηλούμενη αποστολικότητα δηλαδή ούτε γνώρισαν όλοι τους Αποστόλους ούτε φρόνημα αποστολικό έχουν, αφού περιλαμβάνονται και ανώνυμα έργα μη απολύτως ορθόδοξα. Αποστολικοί Πατέρες στην κυριολεξία υπήρξαν μόνο ο Κλήμης Ρώμης, Ιγνάτιος Αντιοχείας και Πολύκαρπος Σμύρνης.  

       Όμως παρόλα αυτά, η συμβολή τους για τον Χριστιανισμό και την Εκκλησία είναι τεράστια, γιατί μαρτυρούν για την οργάνωση της πρώτης Εκκλησίας και τις θεμελιώδεις γραμμές της Αποστολικής Παράδοσης συνδέοντας έτσι τον δεύτερο αιώνα μετά του πρώτου. Βοηθούν επίσης και στην απόρριψη διαφόρων καινοφανών θεωριών που εμφανίστηκαν στους νεότερους χρόνους και αφορούν τους Αποστολικούς χρόνους, όπως λόγου χάρη του Baur που ισχυρίστηκε περί μερίδων ή κομμάτων στην πρώτη Εκκλησία και μεταξύ των Αποστόλων. Έτσι σύμφωνα με τον Κλήμεντα Ρώμης και ο Πέτρος και ο Παύλος είναι αμφότεροι «οι αγαθοί απόστολοι» 1 Κορ. 5:3, ΒΕΠ 1,15 έχοντας μέγα κύρος και την εξουσία να διατάσσουν κατά τον Ιγνάτιο τον Θεοφόρο στην προς Ρωμ. 4, ΒΕΠ 2, 304 και πως «ο μακάριος και ένδοξος Παύλος», ο οποίος διακρίνονταν για την «σοφία» του, συναριθμείται με τους «υπόλοιπους αποστόλους», όπως μας διασώζει ο Πολύκαρπος Σμύρνης Προς Φιλιπ. 3:2 και 9:1, ΒΕΠ 3, 16, 17.

       Από τα έργα των Αποστολικών Πατέρων το πρώτο που διασώζεται χρονολογικά είναι η «Πρώτη προς Κορινθίους επιστολή» του Κλήμεντα Ρώμης. Ο Κλήμης Ρώμης είναι ο πρώτος επώνυμος εκκλησιαστικός συγγραφέας, όμως για την ζωή του γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα. Κατά τον Ειρηναίο ήταν τρίτος επίσκοπος Ρώμης, μετά τον Λίνο και τον Ανέγκλητο, ενώ κατά τον Τερτυλλιανό χειροτονήθηκε από τον απόστολο Πέτρο, οπότε έγινε πρώτος επίσκοπος. Η παράδοση της εκκλησίας κλίνει υπέρ της άποψης του Ειρηναίου. Η μνήμη του τιμάται στις 23 Νοεμβρίου. Ο Κλήμης λοιπόν στέλνει επιστολή στην εκκλησία της Κορίνθου το 96 μ.Χ., εξαιτίας των ταραχών και των διχονοιών που συνέβαιναν για μία ακόμη φορά στην εκκλησία αυτή. Αποτελείται από 65 κεφάλαια και χαρακτηρίζεται πολύτιμος επειδή μας παρέχει σπουδαίες πληροφορίες για την διοργάνωση της αρχαίας Εκκλησίας. Στον Κλήμεντα Ρώμης αποδίδεται και η φερόμενη «Δεύτερη προς Κορινθίους επιστολή» η οποία όμως είναι προβληματική. Διότι αναφέρεται μεν κατά πρώτον από τον Ευσέβιο Καισαρείας ως γνήσια, γράφοντας τα εξής: «Πρέπει να έχομε υπόψη ότι υπάρχει κατά τα λεγόμενα και μια δεύτερη επιστολή του Κλήμεντα, αλλά δεν έχουμε επίγνωση περί της αναγνωρίσεως και αυτής εις όμοιο βαθμό με τη πρώτη, διότι δεν γνωρίζομε αν την χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι. Μερικοί δε παρουσίασαν χθες ή προχθές και άλλα φλύαρα και εκτενή συγγράμματα πως ανήκουν σ’ αυτόν, τα οποία περιέχουν τους διαλόγους του Πέτρου και του Απίωνα, τα οποία όμως δεν υπάρχει καμιά μνεία στους παλιούς και τα οποία δεν διατηρούν καθαρό τον χαρακτήρα της αποστολικής ορθοδοξίας. Είναι λοιπόν φανερή η γνησιότητα της παραδοθείσας επιστολής του Κλήμεντα» Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄, 38:4 – 5. Όμως αντίθετα ο Μέγας Φώτιος την χαρακτηρίζει ως προβληματική, περιέχουσα υλικό που ξενίζει. Γράφει σχετικά: «Η δεύτερη επιστολή συμβουλεύει και προτρέπει για ανώτερη ζωή και στην αρχή κηρύσσει Θεό τον Χριστό, εκτός από το ότι εισάγει μερικά ρητά που παραξενεύουν προερχόμενα τάχα από την αγία Γραφή, από τα οποία ούτε η πρώτη επιστολή δεν ήταν τελείως απαλλαγμένη. Έχει επίσης και μερικές αλλόκοτες ερμηνείες ρητών. Εξάλλου και τα νοήματά τους είναι κατά κάποιο τρόπο ριγμένα στην τύχη και δεν διατηρούν συνεχή την ακολουθία» Μυριόβιβλος 126. Πάντως η γνώμη που επικρατεί σήμερα γι’ αυτή είναι, πως πρόκειται για το αρχαιότερο χριστιανικό κήρυγμα το οποίο έχει διασωθεί, χωρίς όμως να μπορούμε να καθορίσουμε πότε, που και από ποιον έχει απαγγελθεί. Επειδή έχουμε την είδηση πως διαβάζονταν στην εκκλησία της Κορίνθου, γι’ αυτό έγινε η παρανόηση και συνδέθηκε με τη Πρώτη επιστολή του Κλήμεντα. Χρονολογείται περί τα μέσα του δευτέρου αιώνος.

       Από τη Ρώμη προέρχεται και ο «Ποιμένας», ένα από τα πιο αγαπημένα αναγνώσματα των αρχαίων χριστιανικών χρόνων. Είναι αποκαλυπτικό κείμενο που ανήκει στην ιουδαιοχριστιανική αποκαλυπτική γραμματεία από κάποιον του οποίου το όνομα δηλώνεται στην αρχή του κειμένου και είναι ο Ερμάς. Στον Κανόνα του Μουρατόρι (Muratori) διαβάζουμε πως ο Ερμάς ήταν αδελφός του επισκόπου Ρώμης Πίου 142 – 155 μ.Χ. κάτι που βεβαίως δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε, γιατί τα βιογραφικά αυτά στοιχεία είναι φανταστικά και γράφονται χάριν της οικονομίας του έργου. Ο Ερμάς παριστάνει τον εαυτό του ως σύγχρονο του Κλήμεντα Ρώμης, μνημονεύεται δε πως κυκλοφορούσε πολύ νωρίς στις εκκλησίες της Ανατολής, γι’ αυτό και πολλοί κριτικοί τοποθετούν τη συγγραφή του μεταξύ 90 – 100 μ.Χ., ενώ άλλοι μεταξύ 120 – 140 μ.Χ. Περιλαμβάνει πέντε οράσεις, δώδεκα εντολές και δέκα παραβολές. Η τριμερής αυτή διαίρεσις, σύμφωνα με τον G.Fischer έγινε μάλλον αργότερα. Τον τίτλο του τον πήρε επειδή συνδέεται με τον άγγελο και την γυναίκα που παρέχουν τις αποκαλύψεις στον Ερμά, αλλά και από την διάθεση του συγγραφέα να κατευθύνει «ποιμάνει» τους πιστούς. Σκοπός του έργου είναι να οδηγήσει τους πιστούς στην μετάνοια και τον ηθικό και ενάρετο βίο. Μάλιστα για να γίνει πειστικό και αποδεκτό το κήρυγμά του το εμφανίζει σαν «αποκάλυψη» από το Θεό, μέσω μιας σεβαστής γυναίκας και ενός ωραίου αγγέλου σε περιβάλλον ειδυλλιακό. Ο Ποιμένας διακρίνεται για την ηθικολογία του και όχι θεολογία του, είναι ευφάνταστος, φλύαρος και πολλές φορές δυσνόητος αλλά ταυτόχρονα παραστατικός και ελκυστικός. Γενικά κινείται μεταξύ αποστολικής παραδόσεως και του συντηρητικού ιουδαϊσμού.

       Ένα ακόμα αγαπημένο ανάγνωσμα των αρχαίων – όχι μόνο – χριστιανικών χρόνων προερχόμενο αυτή τη φορά από την Αλεξάνδρεια είναι και αυτό, που ανακριβώς από τον Κλήμη Αλεξανδρείας και τον Ωριγένη αποδόθηκε στον απόστολο Βαρνάβα και ονομάζεται «Επιστολή Βαρνάβα». Ο Ευσέβιος Καισαρείας την χαρακτηρίζει ως νόθο: «Μεταξύ των νόθων ας καταταχτούν το βιβλίο των Πράξεων Παύλου, ο λεγόμενος Ποιμήν και η Αποκάλυψις Πέτρου και προς τούτοις η φερόμενη επιστολή Βαρνάβα» Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄, 25. Θεωρείται πως γράφτηκε πριν το 160 μ.Χ. με πιθανότερο τους χρόνους της αυτοκρατορίας του Αδριανού 117 – 138 μ.Χ. Η Επιστολή Βαρνάβα αποτελείται από 21 κεφάλαια και διαπνέεται από σφόδρα αντιϊουδαϊκό πνεύμα. Τα κεφάλαια 18 – 21 θεωρούνται πως προστέθηκαν στο τέλος του δεύτερου αιώνα. Πιθανόν ο συγγραφέας της είναι κάποιος από τους εξ Εθνών Χριστιανούς. Το αντιϊουδαϊκό πνεύμα του, τον οδηγεί σε βαθιά περιφρόνηση της Παλαιάς Διαθήκης, κάτι όμως που δεν ήταν αποδεκτό από την Εκκλησία, αφού τη θεωρούσε και την θεωρεί παιδαγωγό εις Χριστόν (Παύλος), και γενικά παρουσιάζει απόκλιση προς την αίρεση του Γνωστικισμού. Θεωρεί πως η «τέλεια γνώση» οδηγεί στον Θεό, αφού η πίστη είναι μόνο το πρώτο στάδιο, μια γνώση όμως που προορίζεται για λίγους. Διακρίνεται και για το ρεύμα που υπήρχε τότε στους Χριστιανικούς κόλπους για την ταχεία έλευση του Κυρίου καθώς επίσης και ένα ακόμη προσφιλές ρεύμα των «δύο οδών» του φωτός και του σκότους. 

            Στα τέλη του 19ου αιώνα έμελε να δει το φως της δημοσιότητας ένα ακόμη αγαπητό έργο των Αποστολικών Πατέρων, η «Διδαχή των 12 Αποστόλων». Προερχόμενο πιθανώς από μία εκκλησία της Ανατολής, είτε αυτή είναι της Συρίας ή της Παλαιστίνης ή της Αλεξάνδρειας εκδόθηκε το 1833 από τον Μητροπολίτη Νικομήδειας Φιλόθεο Βρυέννιο, που είχε ανακαλύψει σε κώδικα του έτους 1056. Όπως γράφει όμως ο αείμνηστος καθηγητής Στυλιανός Παπαδόπουλος, σύμφωνα με πληροφορία του Μητροπολίτη Μυτιλήνης Ιακώβου Νικολάου (┼1958), το κείμενο της Διδαχής το γνώριζαν νωρίτερα ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄ (1878 - 1884), ο οποίος είχε ενδιαφερθεί να το εκδόσει και ο Κων/νος Τυπάλδος (┼1867) ο οποίος είχε μάλιστα προετοιμάσει και το υπό έκδοση κείμενο, το οποίο τελικά έκανε ο Φιλόθεος, γνωρίζοντας πως έτσι γίνεται πλαστογράφος. Εν πάσει περιπτώσει πάντως, η Διδαχή θεωρείται ως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες φιλολογικές ανακαλύψεις των νεοτέρων χρόνων. Αποτελείται από δύο μέρη. Τα πρώτα έξι κεφάλαια αποτελούν την κατηχητική διδασκαλία με το γνώριμο σχήμα των δύο οδών ζωής – θανάτου ή σκότους – φωτός που ανευρίσκουμε και στην Επιστολή Βαρνάβα, κατ’ επίδραση ελληνικών – Παρμενίδης, Πίναξ Κέβητος, Νεοπυθαγόριοι – και ιουδαϊκών πηγών, όπως π.χ. από την Παλαιά Διαθήκη ή το Εγχειρίδιο Πειθαρχίας. Τα υπόλοιπα δέκα κεφάλαια περιέχουν οδηγίες σχετικά με τη τέλεση του βαπτίσματος, της λατρείας, της νηστείας, της εκκλησιαστικής ευταξίας και για το πώς να διακρίνουν οι πιστοί τους αληθινούς προφήτες από τους ψευδοπροφήτες. Το κεφάλαιο 16 αναφέρεται στο προσφιλές θέμα της ταχείας έλευσης του Κυρίου. Ο χρόνος συγγραφής της Διδαχής πιθανολογούνταν παλιότερα πριν από το 160 μ.Χ. Τώρα τοποθετείται γύρω στο 90 με 110 μ.Χ. και μάλιστα οι «οδηγίες» για την εκκλησιαστική ευταξία θεωρείται πως έχουν την πηγή τους πιθανόν τα έτη 60 με 70 μ.Χ. Το κείμενο της Διδαχής έχει εξαιρετική σημασία για την ιστορία της λειτουργικής εκκλησιαστικής ποίησης, γιατί διασώζει έμμετρους ύμνους που ήταν τότε σε λειτουργική χρήση. Ας «πάρουμε μια γεύση» από κάποιον από αυτούς:

«Ευχαριστούμεν σοι, πάτερ ημών,

υπέρ της αγίας αμπέλου Δαβίδ του παιδός σου,

ης εγνώρισας ημίν δια Ιησού του παιδός σου·

σοι η δόξα εις τους αιώνας.

Ευχαριστούμεν σοι, πάτερ ημών,

υπέρ της ζωής και της γνώσεως,

ης εγνώρισας ημίν δια Ιησού του παιδός σου·

σοι η δόξα εις τους αιώνας.» (9)

       Και φτάνουμε στον Ιγνάτιο Αντιοχείας, τον μαρτυρήσαντα επί αυτοκράτορα Τραϊανού 98 – 117 μ.Χ. Ο Θεοφόρος Ιγνάτιος θεωρείται ο πρώτος Πατέρας και Διδάσκαλος της Εκκλησίας, όπως είναι και ο πρώτος μεγάλος θεολόγος μετά τους Αποστόλους. Για το βίο του γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα, αν και υπήρξε τόσο σπουδαίος άντρας. Ότι γνωρίζουμε για τον Ιγνάτιο είναι από τις επιστολές του, από τον ιστορικό Ευσέβιο και από το μεταγενέστερο «Μαρτύριο» του Ιγνατίου. Υπήρξε δεύτερος επίσκοπος Αντιοχείας από το 70 μ.Χ. και είναι βέβαιο πως γνώρισε τους Αποστόλους. Το κύρος του και η φήμη του ξεπερνούσαν τα όρια της Αντιόχειας και της Συρίας και αυτό φαίνεται από τον μεγάλο σεβασμό και την απέραντη εμπιστοσύνη που του έδειξαν οι Μικρασιάτες και Ρωμαίοι χριστιανοί. Καταδικάζεται σε θάνατο στο Κολοσσαίο της Ρώμης στην οποία Ρώμη φτάνει, με την συνοδεία στρατιωτών που τους ονομάζει «λεοπάρδους», περνώντας από διάφορες πόλεις της Μικράς Ασίας, Ελλάδας, Αλβανίας και Ιταλίας. Στη Ρώμη γίνεται βορά των θηρίων, αφού έχει θερμά ικετεύσει να μην φροντίσουν να του στερήσουν το μαρτύριο οι Ρωμαίοι χριστιανοί. Το επίθετο «θεοφόρος» που χρησιμοποιεί για τον εαυτό του δεν έχει επαρκώς εξηγηθεί και κατά την παράδοση υπάρχουν δύο εκδοχές. Η πρώτη, πως φέρει αυτό το επίθετο διότι υπήρξε εκείνο το παιδί που σήκωσε στα χέρια του ο Χριστός σαν υπόδειγμα αθωότητας που περιγράφει το κατά Ματθαίο 18:1 ή επειδή μετά το μαρτύριό του είδαν οι χριστιανοί χαραγμένο στο στήθος του το όνομα του Χριστού. Η μνήμη του εορτάζεται στις 20 Δεκεμβρίου από την Ορθόδοξο Εκκλησία και την 1 Φεβρουαρίου από τη Ρωμαϊκή. Οι επιστολές του είναι επτά, και γράφτηκαν η προς Εφεσίους, προς Μαγνησιείς, προς Τραλλιανούς και η προς Ρωμαίους από την Σμύρνη και η προς Φιλαδελφείς, προς Σμυρναίους και Πολύκαρπο από την Τροία. Πρώτος μάρτυς των επιστολών αυτών είναι ο Πολύκαρπος Σμύρνης. Εν τούτοις για πάνω από δύο αιώνες συζητήθηκε η γνησιότητα των επιστολών αυτών, επειδή στο όνομά του ανευρέθηκαν επιστολές νόθες του Δ΄ αιώνα. Ο χρόνος συγγραφής των επτά επιστολών του θεωρείται το 110 μ.Χ. Σ’ αυτές μαρτυρείται η πλήρης διαμόρφωση του εκκλησιαστικού πολιτεύματος, και έχουμε σαφή και πλήρη την ιεραρχική οργάνωση, με πλήρη διάκριση – για πρώτη φορά – του επισκόπου, πρεσβυτέρου και διακόνου. Επειδή μάλιστα ο Ιγνάτιος παρουσιάζεται ως διαπρύσιος κήρυκας του επισκοπικού αξιώματος, γι’ αυτό το λόγο άλλωστε αμφισβητείται η γνησιότητα των επιστολών του. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που βρίσκουμε στις επιστολές του, είναι η υποχώρηση της αντίληψης για την ταχεία επάνοδο του Κυρίου. Τη θέση της παίρνει η θεολογία της ενότητας του ανθρώπου με το Χριστό και η χριστολογία γίνεται πιο ευρύτερη και πληρέστερη αφού η Καινή Διαθήκη γίνεται πλέον η κύρια πηγή των εκκλησιαστικών συγγραφέων.

       Ο Πολύκαρπος Σμύρνης είναι ο άλλος μεγάλος Αποστολικός Πατέρας. Υπήρξε η κατ’ εξοχήν Ορθόδοξη φυσιογνωμία στην Εκκλησία της Μικράς Ασίας στο πρώτο μισό του Β΄ αιώνα, σε μια εποχή που στους κόλπους της Εκκλησίας είχαν εμφανιστεί διδάσκαλοι που εξέφραζαν αμφίβολη και πάντως όχι γνήσια αποστολική παράδοση. Σύμφωνα με το μαθητή του Ειρηναίο «Έλεγχος ΙΙΙ 3,4», ο Πολύκαρπος γνώρισε αποστόλους, πιθανόν να μαθήτευσε και στον απόστολο Ιωάννη και εγκαταστάθηκε ως επίσκοπος από τους αποστόλους. Την ζωή του την τέλειωσε με μαρτύριο επί αυτοκράτορα Αντωνίου του Πίου, σε πολύ μεγάλη ηλικία στο στάδιο της Σμύρνης, την Εκκλησία της οποίας είχε ποιμάνει σχεδόν για έξι δεκαετίες, πιθανόν το 155/156 μ.Χ. ή με νέες προτάσεις το 167/8 μ.Χ. Ο Πολύκαρπος σύμφωνα με τον Ειρηναίο έγραψε πολλές επιστολές σε διάφορες εκκλησίες, αλλά σώθηκε μόνο μία την οποία έστειλε στους Φιλιππησίους, απαντώντας στο αίτημά τους να έχουν από τον Πολύκαρπο επιστολές του Ιγνατίου, ο οποίος είχε περάσει πρόσφατα από την πόλη τους, πορευόμενος για το μαρτύριό του στη Ρώμη. Η επιστολή αποτελείται από 14 κεφάλαια που μόνο τα εννέα πρώτα μαζί με το δέκατο τρίτο σώθηκαν στο ελληνικό πρωτότυπο και τα υπόλοιπα από παλαιότατη λατινική μετάφραση. Δεν ασχολείται με θεολογικά θέματα αλλά είναι πρακτική – συμβουλευτική και αναφέρεται μόνο στην πραγματικότητα της ενσάρκωσης του Χριστού.

       Και φτάνουμε σε ένα κείμενο άκρως σημαντικό για την θεολογία της Εκκλησίας όσον αφορά το μαρτύριο των αγίων και της τιμής αυτών. Αυτό δεν είναι άλλο από το περίφημο «Μαρτύριο» του Πολυκάρπου που θεωρείται ένα από τα πιο αρχαία μαρτυρολόγια της Εκκλησίας μας. Σπάνια ένα τόσο μικρό κείμενο όχι μόνο αγαπήθηκε τόσο πολύ αλλά απέκτησε τόσο μεγάλη σημασία στη ζωή της Εκκλησίας. Ο συντάκτης του Μαρκίων το γράφει αμέσως μετά τα γεγονότα, χρησιμοποιώντας μνήμες και περιγραφές και άλλων χριστιανών αυτοπτών. Είναι σε μορφή επιστολής που στάλθηκε στην εκκλησία Φιλομηλίου της Φρυγίας και προς όλες τις τοπικές καθολικές εκκλησίες. Παραθέτουμε το 18 κεφάλαιο του Μαρτυρίου, όπου φαίνεται η βαθύτερη σημασία που έχει για την Εκκλησία το μαρτύριο του αγίου πάνω στο οποίο στηρίζεται και αναπτύσσεται η τοπική εκκλησία. Άλλωστε είναι γνωστό σε όλους μας πως μέχρι σήμερα η θεία Ευχαριστία τελείται στην αγία Τράπεζα, μέσα στην οποία υπάρχουν λείψανα μαρτύρων ή αγίων:

«Βλέποντας λοιπόν ο εκατόνταρχος την φιλονικία που προέρχονταν από τους Ιουδαίους, έβαλε αυτόν (τον αποκεφαλισθέντα Πολύκαρπο) στο μέσον και τον έκαψε σύμφωνα με την συνήθειά τους. Έτσι και εμείς μετά, συλλέξαντες τα οστά του, τα τιμιώτερα από πολύτιμους λίθους, και ευγενέστερα από χρυσό, τα ενταφιάσαμεν σε κατάλληλο τόπο. Καθώς δε θα συναθροιζόμαστε εκεί κατά δύναμη με αγγαλλίαση και χαρά, ο Κύριος θα επιτρέψει να εορτάζουμε τη γενέθλιο ημέρα του μαρτυρίου του τόσο σε μνήμη των προαθλησάντων, όσο και σε άσκηση και ετοιμασία των μελλοντικών αθλητών.»

       Από τον Ειρηναίο «Έλεγχος Ε 33,4» μαθαίνουμε για έναν ακόμα αποστολικό Πατέρα τον Παπία επίσκοπο Ιεραπόλεως της Φρυγίας, περιοχή γνωστή για την επίδραση της ιουδαιοχριστιανικής παράδοσης. Έδρασε τις τρεις πρώτες δεκαετίες του Β΄ αιώνα και λέγεται πως ήταν «ακουστής» του ευαγγελιστή Ιωάννη, χωρίς όμως να θεωρείται ούτε σαν γνήσιος εκφραστής της ιωαννείου παραδόσεως ούτε της γνήσιας αποστολικής παράδοσης. Ενώ ο Ειρηναίος τον εκτιμά ιδιαίτερα ο Ευσέβιος μιλά με περιφρόνηση γι’ αυτόν επειδή ασπάζονταν τον Χιλιασμό. Έγραψε το «Λογίων κυριακών εξηγήσεις βιβλία πέντε», από τα οποία δυστυχώς σώζονται μόνο 12 σύντομα αποσπάσματα. Εκτιμά την στοματική – προφορική παράδοση περί Χριστού, παρά αυτή που είναι γραμμένη στα Ευαγγέλια και του αρέσει να διηγείται εντυπωσιακές, λαϊκές και απόκρυφες διηγήσεις. Η μόνη αξιόλογη από τις ειδήσεις που μας άφησε, είναι πως ο ευαγγελιστής Μάρκος υπήρξε ερμηνευτής του Πέτρου δηλαδή πως στο ευαγγέλιό του έγραψε αυτά που του διηγήθηκε ο Πέτρος. Η άλλη πληροφορία του, πως ο Ματθαίος έγραψε το ευαγγέλιο του στην αρχή στα Εβραϊκά «Ο Ματθαίος συγκέντρωσε τους λόγους (του Κυρίου) στην Εβραϊκή γλώσσα, και ο καθένας τους ερμήνευσε όσο καλύτερα μπορούσε» εκτιμάται σήμερα λιγότερο από ότι παλιότερα. 

       Στα συγγράμματα των Αποστολικών Πατέρων συγκαταλέγεται και ένα διαμάντι της χριστιανικής απολογητικής η «προς Διόγνητον επιστολή». Αποτελείται από 12 κεφάλαια με το ενδέκατο και δωδέκατο κεφάλαιο να έχει προστεθεί από άλλο συγγραφέα και δεν γνωρίζουμε ποιος την έχει γράψει. Ο χρόνος συγγραφής της πιθανολογείται πως είναι το 180 μ.Χ. ή ο τρίτος αιώνας. Υπερασπίζει τους Χριστιανούς οι οποίοι χωρίς να έχουν κάνει τίποτα διώκονται με περισσή σκληρότητα. Αν και κατοικούν σε συγκεκριμένες χώρες είναι στην πραγματικότητα πολίτες του ουρανού και με τον θαυμαστό τρόπο της ζωής τους καταστούν ανενεργούς τους νόμους του κράτους, αφού αγαπούν και αυτούς που τους διώκουν. Επισημαίνει ακόμα η επιστολή την ενανθρώπιση του Κυρίου που στάλθηκε από τον Πατέρα του για την σωτηρία του ανθρώπου.


Πηγη: http://antiairetikos.blogspot.gr

Η ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Παράδεισος και κόλαση, είναι δύο έννοιες που στην δική μας εποχή έχουν δυστυχώς παρεξηγηθεί λόγω της αυξημένης δυτικής χριστιανικής επιρροής. Δεν λείπουν οι φορές που Ορθόδοξοι πιστοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν καθαρώς αυτές τις έννοιες, ενώ δεν λείπουν και οι περιπτώσεις κατά τις οποίες χρησιμοποιούνται από άθεους και άλλους πολέμιους της Ορθοδοξίας, με σκοπό την μάταιη προσπάθεια αμαύρωσης της εικόνας της Εκκλησίας.

Το παρακάτω άρθρο σκοπό έχει, να προσπαθήσει να βοηθήσει τους αναγνώστες να καταλάβουν πως έχει ο παράδεισος και η κόλαση από Ορθόδοξη χριστιανική πλευρά, απαντώντας σε τυχόν παρεξηγήσεις σχετικά με τις έννοιες αυτές.

Ο παράδεισος και η κόλαση σαν έννοιες

Τι εννοούμε όταν λέμε τις λέξεις παράδεισος και κόλαση;

Στην σημερινή εποχή αν ρωτήσεις κάποιον σχετικά με τις παρακάτω έννοιες θα πάρεις κατά πάσα πιθανότητα την εξής απάντηση: «Παράδεισος είναι ένας όμορφος ευχάριστος τόπος όπου οι πάντες είναι χαρούμενοι, ενώ κόλαση ένας απαίσιος τόπος βασάνων όπου οι κάτοικοί του βασανίζονται νυχθημερόν».

Μία τέτοια απόκριση, απαντάει μεν γενικά στο ερώτημα σχετικά με το παράδεισο και την κόλαση, ωστόσο δεν ανταποκρίνεται στις ακριβείς έννοιες που του προσδίδει η Ορθόδοξη Θεολογία. Αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχουν ισχυρές επιδράσεις από τις διάφορες προτεσταντικές παραφυάδες και την παπική εκκλησία, ενώ ταυτόχρονα και η αποξένωση μας από την γνήσια Ορθόδοξη Θεολογία, έχει αφήσει τους περισσότερους από εμάς να έχουμε μαύρα μεσάνυκτα σχετικά με διάφορα Θεολογικά ζητήματα. Κάτι το οποίο έχει ισχυρό αντίκτυπο στην εικόνα της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, καθότι επιτρέπει σε διάφορους συκοφάντες να την λοιδορούν για διάφορα ζητήματα τα οποία στην ουσία δεν υφίστανται. Όπως καλή ώρα στο ζήτημα σχετικά με τις έννοιες του παραδείσου και της κολάσεως.

Οι μη υφιστάμενες συκοφαντίες κατά της Ορθοδόξου Θεολογίας

Αθεϊστικοί αλλά και άλλοι κύκλοι, κατηγορούν  την Εκκλησία, ότι χρησιμοποιεί τις έννοιες της κολάσεως και του παραδείσου, για να χειραγωγήσει τους πιστούς, προβάλλοντας την κόλαση σαν τόπο αιώνιας τιμωρίας για όσους δεν ακολουθήσουν πιστά τις επιταγές της, ενώ τον παράδεισο σαν τόπο καλοπέρασης για όσους ακολουθήσουν τυφλά την Εκκλησία.

Μια τέτοια κατηγορία όμως, αν κατέχαμε την Ορθόδοξη Θεολογία σχετικά με τις έννοιες αυτές, θα μας φαινόταν σαν κούφια λόγια.

Στην πραγματικότητα αυτές οι κατηγορίες κατά της Εκκλησίας είναι ανυπόστατες, καθότι ουδέποτε η Ορθόδοξη Θεολογία έθεσε ένα τέτοιο ζήτημα σχετικά με τον παράδεισο και την κόλαση. Όμως, οι κατηγορίες αυτές, εκτοξεύονται κατά της ημετέρας Ορθοδόξου Εκκλησίας, λόγω της συγχύσεως που υπάρχει στην εποχή μας, μεταξύ Ορθοδόξου Θεολογίας και παπικής Αυγουστίνειας παραδόσεως, όπου πολλά παπικά στοιχεία έχουν επηρεάσει πολλούς από εμάς.

Ας ξεκαθαρίσουμε όμως τα πράγματα.

Η κόλαση και ο παράδεισος στη δυτική σχολαστική θεολογία

Την σημερινή εποχή οι έννοιες της κολάσεως και του παραδείσου δυστυχώς,  εμφανίζονται με τον τρόπο που τις παρουσιάζει ο λατινοπαπικός σχολαστικισμός. Δηλαδή, ο παράδεισος παρουσιάζεται ως ένας τόπος ευτυχίας και αγαλλίασης, όπου ο Θεός θα βάλει τους δίκαιους που τήρησαν τις εντολές του, ενώ η  κόλαση ο τόπος όπου θα βρεθούν οι ασεβείς και άδικοι που εναντιώθηκαν στο θέλημα του Θεού. Δηλαδή, με άλλα λόγια, ο Θεός παρουσιάζεται ως νομοθέτης, ο Οποίος νομοθετεί και εκδίδει νόμους και εντολές για τους ανθρώπους[1]. Όσοι ακολουθούν αυτές τις εντολές δέχονται τις ευλογίες του και σε αυτήν την ζωή και στην μέλλουσα. Αντιθέτως, όσοι δεν τις ακολουθούν θα τιμωρηθούν στο μελλοντικό Δικαστήριο και θα καταδικαστούν στην αιώνια φυλακή που ονομάζεται Κόλαση. Η Δύση προβάλλει δηλαδή, ένα ορθολογιστικό νομικίστικο σύστημα παρόμοιο με αυτό που εφαρμόζεται στα διάφορα κράτη. Ένας τέτοιος Θεός τιμωρός, είναι ο Θεός στην Δύση και η Κόλαση το αιώνιο μπουντρούμι-βασανιστήριο, στο οποίο θα κλειστούν οι ασεβείς και θα βασανίζονται αιώνια, επειδή δεν ακολούθησαν τις προσταγές του Θεού. Δικαίως λοιπόν, οι άνθρωποι έχουν απορρίψει την ύπαρξη ενός τέτοιου Θεού τιμωρού που προβάλλει ο παπικός σχολαστικισμός, και ταυτοχρόνως την ύπαρξη της ζωής μετά θάνατον μαζί με τις έννοιες της κολάσεως και του παραδείσου.

Η κόλαση και ο παράδεισος στον Ντοστογιέφσκι

Άλλη μια παρεξήγηση που συμβαίνει, είναι ότι πολλοί (ακόμα και πρόσωπα με πολλές Θεολογικές γνώσεις), λόγω δυσκολίας στην κατανόηση της Ορθοδόξου Θεολογίας περί κολάσεως και παραδείσου, ασπάζονται τις απόψεις του Ντοστογιέφσκι σχετικά με το ζήτημα αυτό.

Ο Ντοστογιέφσκι θεωρούσε ότι κόλαση, είναι οι τύψεις των ανθρώπων που θα τους ακολουθούν αιώνια, επειδή δεν έζησαν σύμφωνα με το θέλημα Του Θεού πάνω στη γη και έτσι έχασαν τις αιώνιες ευλογίες Του.

Ούτε όμως αυτή η θεωρία, ανταποκρίνεται στο τι είναι η κόλαση και ο παράδεισος.

Ενώ, ο τρόπος σκέψης παρουσιάζεται όμοιος με τον προηγούμενο όπου οι καλοί ανταμείβονται και οι κακοί τιμωρούνται, υπάρχει όμως ένας διαφορετικός τρόπος προσέγγισης.

Η κόλαση και ο παράδεισος στην Ορθόδοξη Θεολογία

«Όσοι διαπράττουν την ανομία, ο Θεός μεταβάλλεται σε “πυρ καταναλίσκον”» έλεγε ο μακαριστός πατήρ Δανιήλ Γούβαλης, μια τέτοια έκφραση όμως, είναι μεταφορική.

Ο Θεός πράγματι είναι “πυρ καταναλίσκον” για τους ασεβείς, αλλά δεν μεταβάλλεται σε κάτι τέτοιο, οι ασεβείς τον «μετατρέπουν» – για  ακρίβεια τον αισθάνονται – σε  “πυρ καταναλίσκον”.

Ας προσέξουμε το εξής. O Θεός στην Ορθοδοξία είναι τρία σε ένα και ένα σε τρία. Ο Θεός δηλαδή δεν είναι μονοπρόσωπος, αλλά αποτελείται από τρία πρόσωπα είναι Τριαδικός.

Αυτά τα πρόσωπα ζούνε σε κοινωνία αγάπης και είναι τόσο μεγάλη η αγάπη τους, που στην ουσία λειτουργούν σαν ένα πρόσωπο με ένα θέλημα παρ’ όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει το κάθε ένα από αυτά. Έτσι, ενώ υπάρχουν τρία πρόσωπα υπάρχει όμως ένα θέλημα.

Παρόμοια λοιπόν ο Θεός, δείχνει αγάπη σε όλα τα πλάσματα του, ακριβώς όπως δείχνει το ένα πρόσωπο Του Θεού αγάπη στο Άλλο.  Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε έστω και λίγο να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο Θεός. Πως ακριβώς; Απλώς παραδειγματιζόμενοι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Όπως εμείς δηλαδή, στα πρόσωπα που αγαπάμε επιλέγουμε να κάνουμε μόνο το καλό για να είναι ευτυχισμένα, έτσι και ο Θεός επιλέγει για εμάς που μας αγαπάει μόνο το καλό. Όπως, στο Θεό τα Πρόσωπα μοιράζονται αγάπη μεταξύ τους έτσι μοιράζονται μόνο αγάπη και με τα δημιουργήματά τους.

Άρα ο Θεός είναι μόνο αγαθός, το πως τον αισθάνεται όμως ο καθένας είναι δικό του θέμα.

Ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τι εννοούμε.

Η πτώση του Εωσφόρου

Ως γνωστόν ο Θεός δημιούργησε τους αγγέλους. Κάποιος από όλους αυτούς τους αγγέλους ο λεγόμενος Εωσφόρος, που το όνομά του σημαίνει αυτός που φέρνει το Φως (συγκεκριμένα το Φως του Θεού), ήταν ο πιο φωτεινός Άγγελος. Έφεγγε όμως με το Φως του Θεού (με τον όρο Φως εννοούμε την άκτιστη δόξα του Θεού), δηλαδή αντανακλούσε πάνω του η Δόξα Του Θεού. Με την πάροδο του χρόνου όμως ο Εωσφόρος, αποφάσισε ότι ήταν τόσο σπουδαίος που δεν χρειαζόταν το Φως του Θεού για να λάμπει, αλλά ότι του άξιζε ένα δικό του φως ισότιμο ή ακόμα και ανώτερο από αυτό του Θεού.

Επειδή όμως Φως δικό του έχει μόνο ο Θεός, καθότι μόνο ο Θεός είναι Θεός από την φύση Του, δεν μπορούσε ο φθονερός Εωσφόρος να έχει δικό του φως (σαν κτίσμα που ήταν) και για αυτό μίσησε τον Θεό επειδή δεν ήταν ο ίδιος Θεός. Έτσι ο ζηλόφθονος αυτός αρχέκακος όφις έχει ένα άσβεστο μίσος για τον Θεό και αυτό το δικό του μίσος προσπαθεί να το περάσει και στους ανθρώπους.

Εν αντιθέσει, η Εκκλησία προσπαθεί να μάθει τον άνθρωπο να αγαπά τον Θεό. Ο πνευματικός αγώνας του Χριστιανού είναι ένας αγώνας όπου ο Χριστιανός προσπαθεί να μάθει πως να αγαπάει τον Θεό, ενώ ο διάβολος προσπαθεί με διάφορες μεθόδους να πείσει τον άνθρωπο να μισήσει τον Θεό, υποστηρίζοντας ότι είναι ένας Θεός δυνάστης που θέλει απλά τα πλάσματα του υποταγμένα.

Τέτοιες βλασφημίες σπέρνει στο νου των ανθρώπων ο δράκων αυτός, και επειδή ο κόσμος δεν έχει πνευματικά αντισώματα (όπως έλεγε ο μακαριστός Γέρων Παΐσιος), για αυτό δέχεται αυτές τις απόψεις και πολλοί πέφτουν στην αθεΐα και γίνονται ασεβείς βλασφημώντας τον Θεό και την Αγία αυτού Εκκλησία, ισχυριζόμενοι ότι μόνο νόμους και κανόνες θέλει να ακολουθούμε ο Θεός και δεν μας δίνει καθόλου ελευθερία. Κρίμα στους ανθρώπους που πιστεύουν στις υποδείξεις αυτές του διαβόλου!

Κάτι τέτοιο συνέβη με του πρωτόπλαστους, όπου ο πονηρός αυτός όφις τους έπεισε, ότι ο Θεός απλά τους μισεί, ότι είναι ένας κακός και πονηρός Θεός, φευ της πλάνης και της κακοδαιμονίας! Οι πρωτόπλαστοι ασπάσθηκαν τις απόψεις του, αφού τους είπε ότι ο Θεός, απλά προσπαθεί να τους εμποδίσει να γίνουν οι ίδιοι θεοί (να δημιουργήσουν δηλαδή δική τους δόξα, όπως προσπάθησε και ο ίδιος). Αποπειράθηκε δηλαδή, να τους κρατήσει υπόδουλους, και έτσι αυτοί αφελείς καθώς ήταν, ακολούθησαν την σατανική συμβουλή του και έφαγαν από τον απαγορευμένο καρπό, θέλοντας να πάνε κόντρα στο Θεό που τάχα τους θέλει υπόδουλους.

Συμπέρασμα

Με βάση τα παραπάνω δεν είναι πλέον δύσκολο να κατανοηθεί η ιδέα της κολάσεως και του παραδείσου.

Παράδεισος είναι η κατάσταση, στην οποία οι άνθρωποι έχοντας αγαπήσει Τον Θεό, συμφωνούνε απόλυτα μαζί Του σε οποιαδήποτε υπόδειξη Του γνωρίζοντας ότι Αυτός επιθυμεί μόνο το καλό τους. Είναι δηλαδή, μια κατάσταση αμοιβαίας αγάπης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, όπου το θέλημα των ανθρώπων, έχει ταυτιστεί πλήρως με το θέλημα του Θεού.

Κόλαση είναι η κατάσταση, στην οποία οι άνθρωποι, έχοντας απορρίψει την αγάπη Του Θεού, διαφωνούν μαζί Του σε θέματα που τους απασχολούν. Καταλήγουν να θεωρούν το Θεό δυνάστη και τύραννο, επειδή δεν ικανοποιεί τις προσωπικές τους επιθυμίες. Είναι μια καθαρά εγωιστική κατάσταση, όπου οι άνθρωποι νομίζοντας ότι ξέρουν καλύτερα από το Θεό ποιο είναι το καλό τους, ζούνε μονίμως σε μια κατάσταση ανυπακοής και διαφωνίας μαζί του.

Πηγη: http://antiairetikos.blogspot.gr/

ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ;

                                                     

Του Ιωαννη Παντιου

   Πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο λένε ότι είναι Χριστιανοί αλλά στην πραγματικότητα  δεν είναι, διότι δεν  πιστεύουν στην διδασκαλία του Ιησού Χριστού και στην Θεότητά του, ότι δηλαδή είναι αληθινός Θεός και ίσος με τον Θεό Πατέρα. Μια από αυτές τις Οργανώσεις είναι και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που τα τελευταία χρόνια, για να παραπλανήσουν τον κόσμο, αυτοαποκαλούνται και ως «Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά».

   Δεν έχουν όμως ουδεμία σχέση με τον Χριστό, διότι απεχθάνονται και πολεμούν την Θεότητά Του διδάσκοντας ότι είναι κατώτερος απ’ τον Θεό Πατέρα. Πιστεύουν δηλαδή ότι είναι ο αρχηγός των Αγγέλων, δηλαδή ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, και επίσης ότι είναι η πρώτη Δημιουργία του Θεού. Χρησιμοποιώντας την λεγομένη «Μετάφραση Νέου Κόσμου» έχουν αλλοιώσει σχεδόν ολόκληρη την Αγία Γραφή, τροποποιώντας την κατά το δικό τους  πιστεύω, και ειδικά τα σημεία εις τα οποία γίνεται λόγος περί της Θεότητος τού Ιησού και της Τριαδικότητος του Θεού.

   Διδάσκονται να απομονώνουν συγκεκριμένα εδάφια της Αγίας Γραφής και να τα ερμηνεύουν συμφώνως προς το δικό τους πιστεύω, π.χ.: «ὅτι ὁ πατήρ μου μείζων μού ἐστι» δηλ. «Διότι ο Πατήρ μου είναι ανώτερος από εμέ». Ιωάν. 14:28. Ενώ δηλαδή η φράση ξεκινάει με τον αιτιολογικό σύνδεσμο «ότι=διότι», κάτι που σημαίνει ότι έχει άμεση σχέση με τα προηγούμενα, εκείνοι ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ απομονώνουν την συγκεκριμένη ρήση τού Ιησού, παρουσιάζοντάς την μεμονωμένα, ώστε να παραπλανήσουν τον συνομιλητή τους εις εσφαλμένα συμπεράσματα! Ενώ δηλαδή αυτή η φράση, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα προηγούμενα, εξηγήται με συναισθηματική έννοια, αυτοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι γίνεται σύγκριση προσώπων Πατρός-Υιού και ότι ο Ιησούς Χριστός δήθεν ομολογεί την κατωτερότητά Του εν σχέσει προς  Θεό πατέρα.

   Άραγε αυτό μας διδάσκει η Αγία Γραφή, ότι ο Υιός είναι κατώτερος από τον Πατέρα και όχι ίσος προς Αυτόν; Όχι φυσικά, διότι ολόκληρη η Γραφή μάς διδάσκει ότι ο Κύριος μας είναι Θεός αληθινός και ίσος προς τον Θεό Πατέρα. Ας δούμε μερικά εδάφια μέσα από την Αγία Γραφή που αποδεικνύουν αυτές τις αλήθειες.

Α΄ Ιωαννου 5:20 «Εξεύρωμεν δε ότι ο Υιός του Θεού ήλθεν και έδωκεν εις ημάς νόησιν δια να γνωρίζομεν τον αληθινόν· και είμεθα εν τω αληθινώ εν τω Υιώ αυτού Ιησού Χριστώ. Αυτός είναι ο αληθινός Θεός και η ζωή η αιώνιος».

Αποκάλυψις 4:8 «...και δεν έπαυον ημέρα και νύκτα λέγοντες· Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ, ο Ην και ο Ων και ο ερχόμενος.

Ιωάννη 10:30 «Εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα».

Αποκάλυψις 1:8 «Εγώ ειμι το Α και το Ω, λέγει Κύριος ο Θεός, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ.

Α΄ Τιμόθεον 3:16 «Και ομολογουμένως μέγα εστιν το της ευσεβείας μυστήριον· Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη»

Αποκάλυψις 22:13 «Εγω το Α και το Ω, ο πρωτος και ο εσχατος, η αρχη και το τέλος».

ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο Χριστός είπε: «Εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα». (Ιωά. ι: 30)

Αυτοί λένε ότι ο Πατέρας είναι μεγαλύτερος.

Ο Χριστός είπε: «Τούτο είναι το σώμα μου» (Ματθ. κστ: 26)

Αυτοί λένε ότι τούτο συμβολίζει το σώμα Του.

Ο Χριστός είπε: «Θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου, και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής» (Ματθ. ιστ: 18)

Αυτοί λένε ότι με τον θάνατο τού Αποστόλου Ιωάννου επλανήθη η Εκκλησία.

Ο Χριστός είπε: «Βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. κη 19)

Αυτοί λένε δεν υπάρχει Αγία Τριάδα, ενώ ο Χριστός την αναφέρει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο.

«Αποκριθείς δε ο άγγελος είπε προς τας γυναίκας· μη φοβείσθε σείς· διότι εξεύρω ότι Ιησούν τον εσταυρωμένον ζητείτε· 6 δεν είναι εδώ· διότι ανέστη, καθώς είπεν. Έλθετε, ίδετε τον τόπον όπου έκειτο ο Κύριος» (Ματθ. κη:5-6)

Οι μυροφόρες αναζητούσαν το νεκρό σώμα τού Ιησού. Αυτό όμως το νεκρό σώμα είπε ο άγγελος ότι ανέστη. Άρα ο Χριστός ανέστη σωματικώς.

Αυτοί λένε ότι δεν ανέστη σωματικώς αλλά πνευματικώς. Όχι δηλαδή με το σώμα που υπέστη το πάθος, αλλά με κάποιο άλλο πνευματικό, αγγελικό σώμα.

Ο Χριστός μίλησε για τον Παράδεισο ότι ευρίσκεται στον ουρανό (Λουκ. κγ:43) τον οποίον πήγε και είδε ο Παύλος (Β΄ Κορ. ιβ:2).

Αυτοί λένε ότι ο Παράδεισος είναι στη γη και όχι στον ουρανό που πήγε και τον είδε ο Απόστολος.

Ο Χριστός είπε: «Μη φοβηθείτε από των αποκτεινόντων το σώμα την δε ψυχή μη δυναμένων να αποκτείνωσι» (Ματθ. ι:28)

Αυτοί λένε ότι ο άνθρωπος δεν έχει ψυχή, και ότι είναι όπως και τα ζώα. Όμως εις το ανωτέρω εδάφιο σαφώς διαχωρίζεται η ψυχή από το σώμα.

Ο Χριστός είπε: «Πορεύεσθε απ’ εμού οι καταραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ετοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού.....46 και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον». (Ματθ. κε:41, 46)

Αυτοί λένε ότι δεν υπάρχει κόλαση ενώ η ύπαρξή της αναφέρεται ξεκάθαρα από τον Χριστό.

Ο Χριστός είπε: «Όταν νηστεύετε μην γίνεσθε όπως οι υποκριταί σκυθρωποί». (Ματθ. στ:26)

Αυτοί λένε ότι δεν υπάρχει εντολή νηστείας στην Γραφή.

Ο Χριστός είπε: «Και θέλετε είσθε εις εμέ Μάρτυρες». (Πράξ. α:8)

Αυτοί λένε ότι είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά ενώ η εντολή τής Καινής Διαθήκης είναι να είμαστε μάρτυρες τού Χριστού.

Ο Χριστός είπε: «Όταν ανασταθώσιν εκ νεκρών ούτε νυμφεύουσιν ούτε νυμφεύονται αλλά είναι ως άγγελοι εν τοις ουρανοίς».(Ματθ. κβ:29).

Αυτοί λένε ότι θα βρίσκονται στη γη, θα τρώνε, θα πίνουν, και θα τεκνοποιούν.

Ο Χριστός είπε: «Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, οι δε λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει» (Μάρκ. ιγ: 31) και «Θέλει δε ελθεί η ημέρα του Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί, καθ’ ην οι ουρανοί θέλουσι παρέλθει με συριγμόν, τα στοιχεία δε πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθή, και η γη και τα εν αυτή έργα θέλουσι κατακαή». (Β΄ Πέτρ.γ:10)

Αυτοί λένε ότι η γη δεν θα παρέλθει και δεν θα καταστραφεί.

Ο Χριστός είπε στον ληστή: «Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θα είσαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω». (Λουκ. κγ:43)

Αυτοί μεταφέρουν εσκεμμένως το κόμμα μετά το «σήμερον» ώστε να μην εννοήσουν οι αναγνώστες, ότι ο άνθρωπος μετά θάνατον συνεχίζει να ζει και να υπάρχει καθώς και ότι ο παράδεισος ΔΕΝ υφίσταται από ΤΩΡΑ, αλλά κάποτε στο ΜΕΛΛΟΝ.

Ο Χριστός είπε: «Αληθώς αληθώς σας λέγω εάν τις φυλάξει τον λόγον μου θάνατον δεν θέλει δει εις τον αιώνα. (Ιωάν. η:51)

Αυτοί λένε πως όταν πεθάνει ο άνθρωπος εκμηδενίζεται.

Ο Χριστός είπε: «Ο Αβραάμ ο πατέρας σας είχεν αγαλλίαση να δει την ημέρα την εμήν, και ίδε και εχάρη». (Ιωάν. η:56)

Αυτοί λένε, ότι αφού πέθανε ο Αβραάμ δεν υπάρχει πλέον.

Ο Χριστός είπε: «Και πας όστις ζει και πιστεύει εις εμένα δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα». (Ιωάν. ια:25)

Αυτοί λένε ότι πεθαίνει και χάνεται.

Ο Χριστός μιλάει για τη βασιλεία των ουρανών (Ματθ. ε:3)

Και αλλού λέει: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου» (Ιωάν. ιη:36)

Ενώ ο Χριστός κάνει λόγο για μία πνευματική και ουράνιο βασιλεία, αυτοί λένε ότι η βασιλεία τού Χριστού είναι υλική και επίγεια.

Ο Χριστός είπε: «Όστις πιστεύει εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον, όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν δεν θέλει ιδεί ζωήν αλλ’ η οργή του Θεού μένει επάνω αυτού». (Ιωάν. γ: 36)

Αυτοί λένε ότι ο Χριστός είναι δούλος του Θεού, ενώ κατά το ανωτέρω εδάφιο, εφόσον είναι αντικείμενον πίστεως, τότε είναι Θεός αληθινός.

Πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να λέγονται Χριστιανοί;

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Αντί – Τριαδική υστερία της «Σκοπιάς»

                             

Αντί – Τριαδική υστερία της «Σκοπιάς»

   

Η φιλοξενία του Αβραάμ, Προτύπωση του Τριαδικού Θεού στην Παλαιά Διαθήκη

Όλος ο Χριστιανικός κόσμος, από τα πρώτα χρόνια των Αγίων Αποστόλων και μαθητών του Ιησού Χριστού ίσα με σήμερα, πιστεύει στον Ένα Αληθινό Θεό που αποτελείται από τρία Πρόσωπα – ξεχωριστές υποστάσεις.

Τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.

Η διδασκαλία αυτή της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού δεν είναι αυθαίρετη αλλά Αγιαγραφικώς τεκμηριωμένη, όπως θα δούμε στη συνέχεια με πολλά χωρία της Αγίας Γραφής, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης.....

Η φυλλαδική – incorporation – Ανώνυμη Εταιρία «Σκοπιά» που την ίδρυσε για καθαρά εμπορικούς σκοπούς ο έμπορος Κάρολος Ρώσσελ, έπρεπε να διαφοροποιηθεί από τη γραμμή αυτή της Χριστιανικής Εκκλησίας ώστε …. το «εμπόρευμα» του, σχετικά με τον Τριαδικό Θεό, να έχει την αποκλειστικότητα στην «αγορά» των λαών και των θρησκειών.

Έτσι αποφάσισε να …. ψαλιδίσει τον υπάρχοντα – Τριαδικό – Θεό, να αλλοιώσει τα σχετικά χωρία της Αγίας Γραφής που αναφέρονται σ’ Αυτόν, προκειμένου να παρουσιάσει έναν άλλο Θεό, διαφορετικό από Εκείνον που αποκάλυψε ο ίδιος ο Χριστός και τον δίδαξαν οι Άγιοι Απόστολοι, και τον οποίον διδάσκει μέχρι σήμερα η Εκκλησία Του.

Θέλει η «Σκοπιά» του Μπρούκλιν (Brooklyn), ένα Θεό μονοπρόσωπο που να μοιάζει με τον Θεό του Ισλάμ και ένα Θεό που λανθασμένα πίστευαν – και ακόμη πιστεύουν – οι Ιουδαίοι.

Πήρε λοιπόν ο έμπορος Κάρολος Ρώσσελ ένα … ψαλίδι και μέσω της «Σκοπιάς», άρχισε το ξήλωμα και είπε: Αφού ο Θεός είναι Ένας, άρα πρέπει να αποτελείται και από Ένα πρόσωπο. Εν προκειμένω εφάρμοσε τη λογική του Καραγκιόζη που λέει, ότι εφόσον η «Κυβέρνηση» είναι μία, πρέπει να αποτελείται από ένα πρόσωπο ή εφόσον η οικογένεια είναι μία – στον ενικό δηλαδή αριθμό – θα πρέπει να αποτελείται ομοίως από ένα πρόσωπο κ.λ.π κ.λ.π !

Έκαναν λοιπόν ένα μονοπρόσωπο Θεό και αυθαίρετα τον ονόμασαν Ιεχωβά. Την βάπτιση την έκανε ο διάδοχος του Ρώσσελ, ο δικαστής Ρόδερφορντ την 1 – 9 – 1931 και από τότε η Ανώνυμος Εμπορική και φυλλαδική Εταιρία – incorporation –, από «Σπουδαστές της Γραφής» πήρε νέα επωνυμία «Μάρτυρες του Ιεχωβά».

Η «Σκοπιά» βρέθηκε στο δίλημμα, πώς να ξεπεράσει την Αγιογραφική μαρτυρία ότι και ο Υιός και Λόγος του Θεού είναι ο Σαβαώθ της Παλαιάς Διαθήκης, Ησαΐα 6:3, είναι Θεός Ιωάννη 1:1, είναι Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ Αποκάλυψη 4:8, είναι ο ων και ο ην και ο ερχόμενος Αποκάλυψη 4:8, είναι ο Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης 1 Κορινθίους 10:9 σε συσχετισμό με Έξοδος 17:2 – 7 και Ψαλμοί 77/78:18 – 19. Σ’ αυτή την αναπόδραστη πίεση και ανάγκη, η Σκοπιά αναγκάστηκε να δεχτεί στη Μετάφραση Νέου Κόσμου (ΜΝΚ) δηλ. στη δικιά της Καινή Διαθήκη, ότι ο Χριστός είναι ο Ιεχωβά του 1 Κορινθίους 10:9.Ωστόσο, η «Σκοπιά» επιμένει πως ο Θεός δεν είναι Τριαδικός. Και διδάσκει στο βιβλίο της «Έστω ο Θεός αληθής» σελίδα 108, ότι δήθεν «αποτελεί μια από τις προσπάθειες του Σατανά να εμποδίσει τους θεοσεβείς ανθρώπους να μάθουν την αλήθεια για τον Ιεχωβά». Ομοίως στα βιβλία της «Γραφικαί Μελέται» Τόμος Ε΄ σελίδες 65, 73 και «Απελευθέρωση» σελίδες 203,216, διατείνεται πως «η θεωρία περί της Αγίας Τριάδας είναι ένα κατασκεύασμα μυστηριώδες των σκοτεινών αιώνων, η οποία επεβλήθη δια της βίας επί του κόσμου, πλην όμως ουδεμία Γραφική βάση έχει, τουναντίον καταπολεμείται υπό των Γραφών από της Γενέσεως μέχρι και της Αποκαλύψεως».

Βέβαια η Αγία Γραφή όχι μόνο δεν καταπολεμεί την ύπαρξη της Τριαδικότητας του Θεού, αλλά αντίθετα σαφέστατα και αναμφίβολα διδάσκει περί Αυτής, μάλιστα με πολλά χωρία τόσο στην Παλαιά όσο και στη Καινή Διαθήκη.

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

1. «Εν αρχή εποίησε ο Θεός τον ουρανό και τη Γη» Γένεσις 1:1. Εδώ πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα τη λέξη «ο Θεός». Είναι στον ενικό αλλά με πληθυντική έννοια. Τούτο προκύπτει από το γεγονός ότι στο εβραϊκό κείμενο του αντίστοιχου χωρίου, στη λέξη «ο Θεός» υπάρχει η αντίστοιχη εβραϊκή λέξη «Ελωχίμ». Η λέξη αυτή είναι πληθυντικός αριθμός της λέξης «Ελωά». Μεταφραζόμενη κατά γράμμα η λέξη «Ελωχίμ» σημαίνει ένας Θεός με πολλά πρόσωπα, δηλαδή «Θεοί». Ένα παράδειγμα για κατανόηση. Λέμε: «Το Α΄ Σωματείο αποφάσισε …». Το ρήμα «αποφάσισε» είναι στον ενικό αριθμό γιατί το Σωματείο είναι ένα. Όμως τα απαρτίζοντα του Σωματείου μέλη είναι πολλά.

2. «Και είπε ο Θεός ας φτιάξουμε άνθρωπο κατά την δικιά μας εικόνα …» Γένεσις 1:26. Το γεγονός της ύπαρξης πολλών προσώπων στην έννοια «Θεός», ενισχύεται και από το ρήμα «ποιήσωμεν» (φτιάξουμε), το οποίο αναφέρεται στον πληθυντικό αριθμό. Πρόκειται για συνεργασία των τριών προσώπων, του Τριαδικού δηλαδή Θεού στη δημιουργία του ανθρώπου ή όπως το ερμήνευσε η Εκκλησία του Χριστού: «ο Πατήρ δι’ Υιού εν Αγίω Πνεύματι». Έτσι ο Αδάμ έγινε όμοιος με ένα από τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας όπως προκύπτει από το παρακάτω χωρίο:

3. «Και είπε ο Θεός, τώρα ο Αδάμ έγινε σαν ένας από εμάς». Γένεσις 3:22. Το χωρίο αυτό μας διδάσκει δύο πράγματα. Αφ’ ενός μεν ότι στην έννοια «Θεός» υπάρχουν πρόσωπα περισσότερα του ενός, αφ’ ετέρου ότι ο Αδάμ, ως κατ’ εικόνα του Θεού, έχει γίνει να μοιάζει με ένα από τα – τρία – πρόσωπα του Θεού («σαν ένας από εμάς»). Με ποιο πρόσωπο λοιπόν, μπορεί να μοιάζει ο Αδάμ; Σαφώς προκύπτει ότι ο Αδάμ μοιάζει με το καθένα πρόσωπο της θεότητας ξεχωριστά. Αν όμως υπήρχε διαφορά στην ουσία και τη φύση των προσώπων της θεότητας, τότε ο λόγος του Θεού θα περιόριζε την ομοιότητα του με τα υπόλοιπα πρόσωπα, σε περίπτωση δηλαδή που το πρόσωπο της ομοιότητας του Αδάμ ήταν διαφορετικής ουσίας και φύσεως από τα άλλα.

Και εύλογα γεννάται το ερώτημα: πόσα πρόσωπα υπάρχουν στην έννοια «Θεός» ή «Ελωχίμ» του εβραϊκού κειμένου που σημαίνει «Θεοί»; Το αμέσως επόμενο χωρίο δίνει σαφή και κατηγορηματική απάντηση:

4. «Εμφανίσθηκε δε σ’ αυτόν ο Θεός κοντά στη Δρυ Μαμβρή ….. και σήκωσε τα μάτια του (ο Αβραάμ) και είδε, και να τρεις άνδρες στέκονταν μπροστά του …. Και τους προσκύνησε …. και είπε, Κύριε …» Γένεσις 18:1 – 3.Τα τρία χωρία, του ως άνω κεφαλαίου μας διδάσκουν ότι, Εκείνος που φανερώθηκε στον Αβραάμ ήταν ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης ο επονομαζόμενος και Ελοχίμ, Σαβαώθ, Αδονάι, Γιαχβέ και πάμπολλα άλλα ονόματα, όχι όμως με την υπέρλαμπρη και άϋλη μορφή του και παρουσία, διότι «τον Θεό κανείς δεν τον έχει δει ποτέ» Ιωάννης 1:18, αλλά φανερώθηκε με τις τρεις υποστάσεις – πρόσωπα – ως τρεις άνδρες. Το δε αξιοσημείωτο είναι ότι ο Αβραάμ τους προσκύνησε και τους προσφώνησε με την ενική λέξη «Κύριε» και όχι με την πληθυντική λέξη «Κύριοι», ως θα όφειλε!

Τόσο η προσκύνηση όσο και η προσφώνηση υποδηλώνουν τον «Ένα Θεό με τα τρία πρόσωπα.» Να λοιπόν η Τριαδικότητα του Θεού, την οποία η Εκκλησία του Χριστού απεικονίζει ως την φιλοξενία του Αβραάμ.

Την ανωτέρω ορθότατη εξήγηση και ερμηνεία της παρουσίας του η Τριαδικού Θεού στον Αβραάμ, ενισχύει και η αναφορά του Πρωτομάρτυρα Στέφανου που περιγράφει ο Λουκάς:

 5. <<... Άνδρες αδελφοί και πατέρες, ακούσατε, ο Θεός της δόξας φανερώθηκε στον πατέρα μας Αβραάμ ο οποίος βρίσκονταν στη Μεσοποταμία …» Πράξεις των Αποστόλων 7:2.

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

Η Τριαδικότητα του Θεού, αν με τύπους και σκιές, με υπονοούμενα και ασάφειες εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, δεν συμβαίνει το ίδιο στην Καινή Διαθήκη. Εδώ ο λόγος του Θεού είναι σαφής, κατηγορηματικός, περιεκτικός, και δηλωτικός της Αλήθειας. Είναι δηλαδή αποκαλυπτικός.Μετά την Ανάστασή Του ο Χριστός δίδαξε στους μαθητές Του και τους είπε:

6. «Πηγαίνετε και κάνετε μαθητές όλα τα έθνη, βαπτίζοντας αυτούς στο Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» Ματθαίος 29:19.Στην ανωτέρω αποκάλυψη του Χριστού βλέπουμε ο Θεός (= Γιαχβέ = ο ων = ο υπάρχων = ΓΧΒΓ = Σαβαώθ = Αδονάι = Κύριος Θεός Παντοκράτωρ) έχει ένα ΟΝΟΜΑ με τρία πρόσωπα. Το Τριαδικό αυτό όνομα είναι «αναλλοίωτο» Μαλαχίας 3:6 και Ιακώβου 1:17. Δεν είναι τρία ονόματα αλλά ΕΝΑ. Είναι το ευλογημένο ΟΝΟΜΑ του Τριαδικού Θεού. Είναι του «Γιαχβέ» Έξοδος 3:16. Αυτό το Τριαδικό όνομα ύμνησαν οι άγγελοι στο όραμα του Ησαΐα λέγοντας: «Άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος Σαβαώθ» Ησαΐας 6:3. Αυτό το όνομα υμνεί, ευλογεί, δοξάζει και λατρεύει η Εκκλησία του Χριστού από τότε που ιδρύθηκε.

Εξαίρεση του κανόνα αυτού αποτελεί η «Σκοπιά» του Μπρούκλιν (Brooklyn) η οποία «κομματιάζει» το Όνομα αυτό και λέει ότι το Όνομα του Θεού έχει:

α) τον Πατέρα που είναι Θεός

β) τον Υιό που είναι κτίσμα του Θεού και

γ) το Άγιο Πνεύμα το οποίο δεν είναι πρόσωπο αλλά δύναμη του Θεού!

Έτσι η «Σκοπιά» … κατασκεύασε με την φαντασία των «ψευδομαρτύρων» ένα Θεό αγνώριστο, ξένο και Αγιογραφικώς ανύπαρκτο. Είπε δηλαδή: Θεός + κτίσμα + ανυπαρξία προσώπου = το Όνομα που αποκάλυψε ο Χριστός να βαφτιζόμαστε! Παραλογισμός σατανικής επινόησης! …

7. Τα τρία πρόσωπα του Θεού εμφανίστηκαν στην Καινή Διαθήκη σε πολλές περιπτώσεις. Μία από αυτές είναι κατά τη βάπτιση του Χριστού Λουκάς 3:21 – 22. Αυτά είναι:

α) Ο Ιησούς που βαπτίζεται στον Ιορδάνη.β) Το Άγιο Πνεύμα με μορφή περιστεράς και

γ) Ο Πατήρ που ομιλεί και ακούγεται.Και τα τρία αυτά πρόσωπα αποτελούν το Τριαδικό όνομα του Θεού.

8. « Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος μετά πάντων υμών» 2 Κορινθίους 13:13. Και τα τρία αυτά πρόσωπα αποτελούν το Ένα και μοναδικό Όνομα του Γιαχβέ, του Ελοχίμ, του Αδονάι, του Τριαδικού Θεού

9. «Κατά την πρόγνωση του Θεού Πατρός, εν αγιασμώ Πνεύματος, εις υπακοή και ραντισμό του αίματος του Ιησού Χριστού» 1 Πέτρου 1:2. Έχουμε δηλαδή:

α) Ο Πατήρ είναι Θεός

β) Ο Υιός είναι Θεός 1 Ιωάννου 5:20, 1 Τιμόθεου 3:16, Ρωμαίους 14:12 κ.λ.πγ) Το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός Πράξεις των Αποστόλων 5:3 – 4Δεν είναι τρείς Θεοί αλλά Ένας, ο Ελωχίμ Γένεσις 1:1Σημασία της λέξης Ελωΐμ ή Ελωχίμ (אלהים) : Είναι πληθυντικός αριθμός της εβραϊκής λέξης Ελωά. Σημαίνει Θεός με πολλά πρόσωπα. Υποδηλώνει το Τριαδικό Θεό και απαντάται στην Παλαιά Διαθήκη 2530 φορές στο εβραϊκό κείμενο. Μεταφράστηκε όμως με τη λέξη Θεός από τους εβδομήκοντα (Ο΄) – 72 για την ακρίβεια – Ελληνομαθείς λόγιους Ιουδαίους.

Πηγη: http://antiairetikos.blogspot.gr

ΑΠΟΡΙΕΣ, ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

ΑΠΟΡΙΕΣ, ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Οι πρώτοι Χριστιανοί συνήθιζαν να κλείνουν την προσευχή τους με την ευχή «μαράν αθά» δηλαδή «Κύριε έρχου», προσμένοντας την ταχεία έλευση της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας.

Με τα χρόνια ατόνησε η προσμονή αυτή και επανέρχεται μόνο, όταν συμβαίνουν φυσικές καταστροφές ή διάφορα οριακά γεγονότα, που πολλοί πιστοί τα εκλαμβάνουν ως προμηνύματα της Δευτέρας Παρουσίας. Επειδή όμως τα προμηνύματα αυτά μπερδεύονται με άσχετα πράγματα και απλοϊκές δοξασίες, συσκοτίζουν παρά διαφωτίζουν το θέμα γύρω από την επάνοδο του Κυρίου μας. Έτσι σκεφτήκαμε να ασχοληθούμε με το τεράστιο αυτό θέμα και να δώσουμε τις πρέπουσες απαντήσεις.

Οι απαντήσεις αυτές δεν θα είναι προσωπικές, ούτε του συρμού και των λαϊκών αντιλήψεων οι οποίες όπως είπαμε συσκοτίζουν παρά διαφωτίζουν το θέμα, αλλά θα απαντηθούν μέσα από την Αγία Γραφή και την Ιερή Παράδοσή μας...

ΟΧΙ ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Κατ’ αρχάς πιστεύουμε πως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι σημαντικό που αφορά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας. Όχι μόνο δεν πρέπει να τη φοβόμαστε και να μας πιάνει υστερία, όπως είχε πιάσει μια μεγάλη μάζα των πιστών και στην Ελλάδα και το εξωτερικό όταν πλησίαζε το έτος 2000, αλλά αντιθέτως οφείλουμε να προσευχόμαστε για να γίνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Διότι πρώτον και κύριον θα ξαναδούμε όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα, που δεν είναι πια μαζί μας, και όπως σημειώνει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην «Αποκάλυψή» του όταν επισυμβεί η Δευτέρα Παρουσία θα καταργηθεί κάθε πόνος και δάκρυ και ο κυριότερος εχθρός μας ο θάνατος.

ΠΩΣ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Αλλά πως μπήκε στην ζωή μας ο θάνατος; Μήπως είναι τιμωρία από το Θεό; Ή τι παντοδύναμος Θεός είναι αυτός αφού δεν μας έφτιαξε τέλειους να μην πεθαίνουμε; Για να απαντήσουμε στα παραπάνω πρέπει να πάμε στην αρχή της δημιουργίας. Εκεί θα διαπιστώσουμε πως πράγματι ο Θεός μας έφτιαξε τέλειους. Στην αρχή – όπως σημειώνει το βιβλίο της Αγίας Γραφής «Γένεσις» - πριν ο άνθρωπος αμαρτήσει είχε απάθεια σώματος. Ούτε κρύωνε, ούτε πονούσε, ούτε αρρώσταινε και το κυριότερο ήταν αθάνατος.

Όμως η αθανασία του αυτή, πήγαζε από τη σχέση του με το Θεό. Ο Αδάμ δηλαδή θα παρέμενε αθάνατος, μόνο αν έμενε κοντά στο Θεό – με τη θέλησή του βέβαια – επειδή σαν δημιούργημα που ήταν, δεν διέθετε τις δυνάμεις αθανασίας αλλά είχε ανάγκη πάντοτε τον δημιουργό του.

Γι’ αυτό άλλωστε ο Θεός σαν Πατέρας μας που είναι και μας αγαπάει, είχε προειδοποιήσει τον Αδάμ και την Εύα : «Από τη στιγμή που θα φάτε από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού (δηλαδή από τη στιγμή που θα διαλέξετε να ζήσετε μόνοι σας) θα πεθάνετε» Γένεσις κεφάλαιο 2, στίχος 17. Όπως διαπιστώνουμε λοιπόν από τα παραπάνω, δεν λέει ο Θεός «θα σας πεθάνω» αλλά το ότι ο θάνατος θα είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης επιλογής του ανθρώπου. Δυστυχώς όμως, όπως γνωρίζουμε οι πρωτόπλαστοι με την προτροπή του διαβόλου βέβαια, πίστευσαν πως μπορούν από μόνοι τους να γίνουν θεοί – άρα και να αποκτήσουν την αθανασία μόνιμα – και αμάρτησαν, συμπαρασύροντας και την φύση στην φθορά και το θάνατο, η οποία έγινε πλέον εχθρική μαζί τους από φιλική που ήταν μέχρι τότε.

Όμως, ενώ φαίνεται πως έχει νικήσει το κακό, ο Θεός δεν αφήνει έτσι το πλάσμα του, αλλά ταπεινούμενος κάνει την Πρώτη Παρουσία του, γινόμενος άνθρωπος στο πρόσωπο του Χριστού. Και πιο είναι το αποτέλεσμα της Πρώτης Παρουσίας του; Δίνει το μεγάλο μήνυμα στον άνθρωπο και τον ζωντανό και τον νεκρό, με το Σταυρό και την Ανάστασή του, πως ο θάνατος δεν έχει πλέον μόνιμη εξουσία επάνω του αλλά προσωρινή. Και όσο και αν φαίνεται παράξενο, πως το μήνυμα του Χριστού εδόθη και στους νεκρούς η «Πρώτη Επιστολή του Αποστόλου Πέτρου» έρχεται ως αρωγός για να μας διαφωτίσει παντελώς στο ζήτημα αυτό: « Γιατί και ο Χριστός υπέμεινε το πάθος μια για πάντα για τις αμαρτίες μας, ένας δίκαιος χάρη των αμαρτωλών, για να μας φέρει κοντά στον Θεό. Θανατώθηκε σωματικά, το Πνεύμα όμως τον ζωοποίησε. Έτσι πήγε και κήρυξε στις φυλακισμένες στον Άδη ψυχές» 1 Πέτρου κεφάλαιο 3, στίχοι 18 - 19. Το ελπιδοφόρο αυτό μήνυμα του Χριστού το ζούμε μέσα στην Εκκλησία μας, όπου δεν κάνουμε διάκριση μεταξύ ζώντων και αποθανόντων, γι’ αυτό και όταν προσευχόμαστε, προσευχόμαστε και για τους ζώντες αλλά και για τους αποθανόντες, ζητώντας ταυτόχρονα να προσεύχονται και αυτοί για εμάς.

ΚΟΛΑΣΗ ΟΧΙ ΤΟΠΟΣ ΜΕ ΚΑΖΑΝΙΑ

Έως ότου όμως ξανάρθει ο Χριστός, η ψυχή όταν χωρίζεται από το σώμα, βρίσκεται σε μια κατάσταση που ονομάζεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας «μέση κατάσταση». Εκεί η ψυχή αν ανήκει σε δίκαιο, προγεύεται την αγάπη του Θεού και γι’ αυτό χαίρεται – ο λεγόμενος Παράδεισος – και αν ανήκει σε άδικο, η ψυχή υποφέρει γιατί δεν μπορεί να προγευτεί επειδή εξακολουθεί να αρνείται και μετά θάνατον την αγάπη του Θεού, η λεγόμενη Κόλαση . Για το ότι η Κόλαση δεν είναι ένας τόπος με καζάνια που βράζουν οι ψυχές, δεν θα πούμε τίποτα περισσότερο εμείς, αλλά θα αφήσουμε μια σύγχρονη αγία μορφή να μιλήσει επ’ αυτού. Είναι ο γέρων – Παΐσιος. Στο βιβλίο του Ιερομόναχου Χριστοδούλου του Αγιορείτου με τον τίτλο « Ο γέρων – Παΐσιος» και στις σελίδες 204 – 205 λέει συγκεκριμένα: « Μετά, όσο για την κόλαση και τον Παράδεισο, αυτά υπάρχουν. Και τα δύο αυτά τα ζει η ψυχή, είναι καταστάσεις ψυχικές. Δεν είναι τόποι με καζάνια και φωτιές … Η κόλαση λοιπόν, δεν είναι καζάνια μέσα στα οποία βράζουν οι ψυχές, αλλά μια κατάσταση στην οποία θα περιέλθει η ψυχή μετά τον χωρισμό από το σώμα».

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΣΩΜΑ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Ας έλθουμε τώρα να δούμε τα γεγονότα που θα λάβουν χώρα κατά την Δευτέρα Παρουσία. Μόλις λοιπόν ακουστεί ο ήχος της σάλπιγγας της Δευτέρας Παρουσίας, ώσπου να ανοιγοκλείσει το μάτι, οι μεν ζωντανοί θα μεταμορφωθούν και θα αλλάξουν το παλιό τους σάρκινο σώμα με νέο άφθαρτο, οι δε νεκροί θα αναστηθούν και θα πάρουν το παλιό τους σώμα άφθαρτο βέβαια, γιατί μ’ αυτό έδωσαν τον αγώνα τον καλό όταν ήσαν εν ζωή. Το σώμα μας αυτό θα είναι όμοιο (σύμμορφο) με το αναστάσιμο σώμα του Χριστού, που δεν το εμπόδιζαν τίποτα, ούτε οι τοίχοι ούτε τα κλειστά παράθυρα. Όλα αυτά που υποστηρίζουμε πιο πάνω μπορεί να τα βρει κάποιος στις επιστολές του Παύλου και ειδικότερα στις «1 προς Κορινθίους κεφάλαιο 15, στίχοι 36 – 55» και «Φιλιππησίους κεφάλαιο 3, στίχος 21». Επιπλέον δεν θα έχουμε υλικές ανάγκες και θα ζούμε πνευματική ζωή όπως οι άγγελοι : «διότι στην Ανάσταση οι άνθρωποι ούτε νυμφεύονται ούτε παντρεύονται, αλλά είναι όπως οι άγγελοι του Θεού στον ουρανό» Κατά Ματθαίο ευαγγέλιο κεφάλαιο 22, στίχος 30. Μαζί με εμάς θα αλλάξει και η φύση, διότι πρέπει να αποκτήσει και αυτή αφθαρσία. «Περιμένουμε καινούργιο ουρανό και καινούργια γη», επισημαίνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην «Αποκάλυψή» του.

ΠΟΤΕ ΘΑ ΛΑΒΕΙ ΧΩΡΑ Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ;

Όσον αφορά τώρα το ζήτημα πότε θα λάβει χώρα η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, η Εκκλησία μας σοφά ποιούσα – σε αντίθεση με τις αιρέσεις – τηρεί σιγή ιχθύος παραπέμποντας στα λόγια του Χριστού και των Αποστόλων : « Δια την ημέρα εκείνη και την ώρα, κανείς δεν ξέρει τίποτε ούτε οι άγγελοι των ουρανών, παρά μόνο ο Πατέρας μου» Κατά Ματθαίο ευαγγέλιο κεφάλαιο 24, στίχος 36. Σαν «τον κλέφτη την νύχτα» την ονομάζουν την Δευτέρα Παρουσία οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος στις επιστολές του.

Δυστυχώς πολλοί αιρετικοί και στις μέρες των Αποστόλων και σήμερα, αυτό που δεν ξέρουν ούτε οι άγγελοι, θεώρησαν πως το ξέρουν αυτοί. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε ο Απόστολος Πέτρος τους θυμίζει πως «μια μέρα για το Θεό είναι χίλια χρόνια και χίλια χρόνια είναι μια μέρα» 2 Επιστολή Πέτρου κεφάλαιο 3, στίχος 8.Στο πέρασμα των αιώνων διάφορα γεγονότα στην ιστορία της ανθρωπότητας ή η έναρξη αιώνων και χιλιετιών εκλήφθησαν ως γεγονότα προσέγγισης της Δευτέρας Παρουσίας. Έτσι την εποχή της «ανακάλυψης» της Αμερικής πίστεψαν πως θα γίνει τότε η Δευτέρα Παρουσία επειδή ερμήνεψαν κατά το δοκούν, τον λόγο του Κυρίου πως η επάνοδός του θα πλησιάζει όταν κηρυχθεί το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο. Αφού λοιπόν «ανακάλυψαν» την Αμερική πίστεψαν πως είναι όλος ο κόσμος και έτσι οδηγήθηκαν στο εσφαλμένο αυτό συμπέρασμα.

Λίγο πριν να πέσει η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων, οι Βυζαντινοί θεώρησαν πως θα επισυμβεί τότε, επειδή ταύτισαν τον Μωάμεθ τον αρχηγό των Τούρκων με τον Αντίχριστο.

ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Στον αιώνα μας εκείνοι που γελοιοποιήθηκαν τελείως, είναι οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά ή Χιλιαστές» που συνεχώς όριζαν ημερομηνίες επανόδου του Κυρίου και συνεχώς διαψεύδονταν. Δύο ημερομηνίες απετέλεσαν το αποκορύφωμα της γελοιοποίησης τους. Το 1925 που βγήκαν με σεντόνια στους δρόμους της Νέας Υόρκης, παριστάνοντας τους αναστημένους νεκρούς και το 1975, όπου τους εγκατέλειψαν πάνω από ένα εκατομμύριο οπαδοί τους.

Ιδιαίτερη προσοχή οφείλουν να επιδείξουν οι πιστοί επίσης, στο εξής γεγονός. Πως ο Χριστός μας προειδοποίησε, ότι θα εμφανισθούν πολλοί ψευδόΧριστοι και ψευδοΜεσσίες υποστηρίζοντας πως είναι ο Χριστός. Γι’ αυτό το λόγο δεν θα πρέπει να παρασυρθούμε επειδή όλοι αυτοί, μόνο ο Μεσσίας δεν θα είναι αλλά ο Αντίχριστος.Εκτός αυτού ο Χριστός έχει επισημάνει πως η επιστροφή του, δεν θα είναι ταπεινή, αλλά με δόξα πάνω στα σύννεφα, θα φανεί το σημάδι του – πιθανόν ο Σταυρός – στον ουρανό και θα τον δουν όλες οι φυλές της γης: « Και τότε θα φανεί στον ουρανό το σημείο του Υιού του ανθρώπου και τότε θα θρηνήσουν όλες οι φυλές της γης και θα ιδούν τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται πάνω στα σύννεφα του ουρανού με πολλή δύναμη και δόξα» Κατά Ματθαίο ευαγγέλιο κεφάλαιο 24, στίχος 30.

                                       Πηγη: http://antiairetikos.blogspot.gr