ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΥ: ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΤΗ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΙΔΙΚΗΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ «THETRUMPETSEVENTH».

Αγαπητοί αναγνώστες, η παρούσα μελέτη είναι ανταπάντηση στην απάντηση με μορφή οπτικοακουστικού ντοκουμέντου με τον τίτλο: «Πρέπει η Εκκλησία να έχει Ιερείς;», που δημοσίευσε στο κανάλι του (https://www.youtube.com/watch?v=go-TRZMX_7U&feature=youtu.be) ο Μάρτυρας του Ιεχωβά με το ψευδώνυμο «TheTrumpetSeventh», προκειμένου να αντικρούσει την μελέτη μας (http://antiairetikos.blogspot.gr/2014/07/blog-post_20.html) που δημοσιεύσαμε στις 20 Ιουλίου 2014 με θέμα την Ειδική Ιεροσύνη στην Καινή Διαθήκη. Όσοι δε αναγνώστες αναρωτηθούν για ποιον λόγο οι ακόλουθοι της Σκοπιάς δεν έρχονται να διαλεχθούν εις το παρόν blog η απάντηση είναι προφανής. Ως εκ τούτου, προκειμένου να διευκολύνουμε την κατάσταση, σε κάθε μας δημοσίευση θα μεταφέρουμε εμείς αυτούσιες τις απαντήσεις τού συγκεκριμένου Μάρτυρος, είτε αυτές είναι σε γραπτή μορφή, είτε είναι σε μορφή οπτικοακουστικού ντοκουμέντου.

Η ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ «THETRUMPETSEVENTH» ΣΤΟ ΜΑΤΘ. 5:17-18

Κατ’ αρχάς θα αναφέρουμε τα λόγια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού για άλλη μια φορά. Σχετικά με τον παλαιό νόμο ο Κύριος είπε: «Μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τους προφήτας· ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι. αμήν γαρ λέγω υμίν, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν ή μία κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου έως αν πάντα γένηται» (Ματθ. 5:17-18). Ο Κύριος αναφέρει ξεκάθαρα, ότι ήρθε όχι για να καταλύσει-καταργήσει την Παλαιά Διαθήκη (νόμο-προφήτες) αλλά για συμπληρώσει και να εκπληρώσει. Ο συνομιλητής μας όμως διαφωνεί, μας αναφέρει ότι με τη σταύρωση του Χριστού ήρθε το τέλος της Παλαιάς Διαθήκης και συνεπώς έπαψε να υφίσταται ο νόμος με το τετέλεσται του Κυρίου επάνω στον σταυρό. Μας το δικαιολογεί αυτό με βάση το προαναφερόμενο χωρίο όπου μας δίνει την παρακάτω εξήγηση στον διάλογο που υπάρχει στο κανάλι του και κάτω από το υπό αναίρεση οπτικοακουστικό του ντοκουμέντο: «Προσέξετε τι είπε ο Χριστός "αμήν γαρ λέγω υμίν, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν ή μία κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου έως αν πάντα γένηται".... Η λέξη "έως αν" σημαίνει ότι ο Νόμος έχει τέλος και δεν συνεχίζεται. Αλλιώς δεν θα την έλεγε αυτήν την λέξη ο Χριστός».

Μας αναφέρει δηλαδή ο συνομιλητής μας, ότι όταν ο Κύριος είπε «έως αν πάντα γένηται» σημαίνει ότι με τη σταυρική Του θυσία ήρθε το τέλος του νόμου και το βασίζει αυτό στη λεξούλα «έως αν». Δηλαδή μέχρι τα πάντα να εκπληρωθούν θα ισχύει ο νόμος, τα οποία σύμφωνα με το συνομιλητή μας εκπληρώθηκαν με τη σταύρωση του Χριστού. Ας δούμε όμως το λάθος που κάνει εδώ ο ακόλουθος της Σκοπιάς. Αρχικά πραγματοποιήθηκαν τα πάντα με τη σταυρική θυσία του Κύριου Ιησού Χριστού; Η απάντηση είναι όχι και εξηγούμε γιατί. Στην Π.Δ. υπάρχουν πάρα πολλές προφητείες που αναφέρονται στον Ιησού Χριστό και όχι μόνο, πολλά δε από αυτά έχουν μείνει ανεκπλήρωτα, όπως οι προφητείες περί ελεύσεως του θηρίου, προφητείες περί του καιρού του Αντίχριστου. Εφόσον όλα αυτά δεν έχουν εκπληρωθεί πώς μας αναφέρει ο συνομιλητής μας ότι εκπληρώθηκαν τα πάντα με τη σταυρική θυσία του Χριστού μας;

Κάτι άλλο σημαντικότατο που δεν πρόσεξε ο συνομιλητής μας είναι ότι οι ίδιες οι προφητείες περί του Ιησού Χριστού εκπληρώθηκαν όλες με τη σταυρική Του θυσία; Εκπληρώθηκαν τα πάντα με τη σταυρική θυσία του Χριστού; Η απάντηση είναι όχι και αυτό επειδή μετά τη σταύρωση έμελλε να συμβεί η ανάσταση. Συνεπώς πώς εκπληρώθηκαν τα πάντα με τη σταύρωση του Χριστού μας αφού έπρεπε να γίνουν και άλλα όπως η ανάστασή Του; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έπρεπε να εκπληρωθούν και άλλες προφητείες, όπως αυτό που αναφέρεται στις Πράξ. 2: 14-21:

«Σταθεὶς δὲ Πέτρος σὺν τοῖς ἕνδεκα ἐπῆρε τὴν φωνὴν αὐτοῦ καὶ ἀπεφθέγξατο αὐτοῖς· Ἄνδρες Ἰουδαῖοι καὶ οἱ κατοικοῦντες Ἱερουσαλὴμ ἅπαντες, τοῦτο ὑμῖν γνωστὸν ἔστω καὶ ἐνωτίσασθε τὰ ῥήματά μου. οὐ γὰρ, ὡς ὑμεῖς ὑπολαμβάνετε, οὗτοι μεθύουσιν· ἔστι γὰρ ὥρα τρίτη τῆς ἡμέρας· ἀλλὰ τοῦτό ἐστι τὸ εἰρημένον διὰ τοῦ προφήτου Ἰωήλ. καὶ ἔσται ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις, λέγει ὁ Θεός, ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ Πνεύματός μου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα, καὶ προφητεύσουσιν οἱ υἱοὶ ὑμῶν καὶ αἱ θυγατέρες ὑμῶν, καὶ οἱ νεανίσκοι ὑμῶν ὁράσεις ὄψονται, καὶ οἱ πρεσβύτεροι ὑμῶν ἐνύπνια ἐνυπνιασθήσονται· καί γε ἐπὶ τοὺς δούλους μου καὶ ἐπὶ τὰς δούλας μου ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ Πνεύματός μου, καὶ προφητεύσουσι. καὶ δώσω τέρατα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ σημεῖα ἐπὶ τῆς γῆς κάτω, αἷμα καὶ πῦρ καὶ ἀτμίδα καπνοῦ· ὁ ἥλιος μεταστραφήσεται εἰς σκότος καὶ ἡ σελήνη εἰς αἷμα πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ. καὶ ἔσται πᾶς ὃς ἂν ἐπικαλέσηται τὸ ὄνομα Κυρίου σωθήσεται».

Πρόκειται περί μίας προφητείας του προφήτη Ιωήλ η οποία δεν είχε εκπληρωθεί με τη σταύρωση του Χριστού μας, συνεπώς πώς μας λέει ο συνομιλητής μας ότι με το τετέλεσται εκπληρώθηκαν τα πάντα; Ας δούμε όμως και κάτι άλλο. Ο συνομιλητής μας δεν μπορεί να καταλάβει τι πάει να πει η φράση «έως αν πάντα γένηται». Θεωρεί ότι τα πάντα εκπληρώθηκαν με την Σταύρωση του Χριστού. Είναι όμως έτσι; Την απάντηση μάς τη δίνει ο ίδιος ο Κύριος ακριβώς στο ίδιο χωρίο. Το «έως αν πάντα γένηται» ταυτίζεται με τη προηγούμενη πρόταση όπου λέει ο Κύριος «έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη», δηλαδή πότε θα εκπληρωθούν τα πάντα, όταν παρέλθει ο ουρανός και η γη.

Πότε θα παρέλθει ο ουρανός και η γή; Με τη Δευτέρα Παρουσία του Ιησού Χριστού, τότε αυτός ο παλαιός κόσμος ο φθαρείς υπό της αμαρτίας θα ανακαινισθεί και θα μας παραδοθεί καινός ουρανός και καινή γη (Αποκ. 21:1). Συνεπώς ο νόμος (ως προ το ηθικό του μέρος και τις ανεκπλήρωτες ακόμη προφητείες) θα ισχύει έως της συντελείας του αιώνος τούτου, σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού Χριστού. Ο συνομιλητής μας, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να αποδείξει ότι ερμηνεύει σωστά τις Γραφές, μας αναφέρει ότι όταν ο Κύριος λέει «έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη» κάνει λεκτικό σχήμα υπερβολής και ισχυρίζεται, ότι έχει δίκιο δικαιολογώντας ότι το ίδιο ισχυρίζονται και διεθνούς φήμης λόγιοι και σχολιαστές αυτού του εδαφίου. Δεν μας ενδιαφέρει, αγαπητέ συνομιλητά, τι λένε οι διεθνούς φήμης (αιρετικοί) σχολιαστές και λόγιοι. Ξέρετε γιατί; Επειδή δεν ερμηνεύουν ορθώς τις Γραφές. Όπως και εσείς έτσι και αυτοί δεν πιστεύουν ό,τι πιστεύουν επειδή έτσι προκύπτει από την ερμηνεία της Γραφής, αλλά ερμηνεύουν όπως ερμηνεύουν την Γραφή επειδή πιστεύουν αυτά που πιστεύουν.

Ας σας κάνουμε μερικές ερωτήσεις: «Από πού προκύπτει ότι πρόκειται περί λεκτικού σχήματος υπερβολής; Πού το γράφει ή το υπαινίσσεται αυτό η Γραφή; Γιατί να πιστέψουμε την ερμηνεία των λογίων; Δέχεστε όλες τις ερμηνείες των λογίων, όπως π.χ. το πότε ακριβώς κατεστράφη η Ιερουσαλήμ; Αν όχι τότε γιατί αυτή την δέχεστε;» Συνεπώς προκύπτει ότι δέχεστε ό,τι λένε οι λόγιοι ΜΟΝΟΝ όταν συμφωνούν μαζί σας.

ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΠΟΥ ΖΗΤΗΣΕ Ο ΑΚΟΛΟΥΘΟΣ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΤΗ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΑΝΑΙΜΑΚΤΟΥ ΘΥΣΙΑΣ

Στο λεπτό 2:50 λέγει ότι «ο όρος αναίμακτη θυσία δεν υπάρχει, δεν υποστηρίζεται, ΟΥΤΕ υπονοείται στις Άγιες Γραφές», στο 3:30 διακηρύττει με στόμφο ότι «Το να ισχυρίζεται κάποιος ότι η Θεία Ευχαριστία είναι αναίμακτη θυσία και ΣΩΖΕΙ είναι ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΚΤΟΣ Ευαγγελικής διδασκαλίας » και στο 4:15 ρωτάει «πού η Καινή Διαθήκη ονομάζει το Κυριακό δείπνο ‘θυσία’;». Μάλλον ο συνομιλητής μας «ξεχνάει» ότι ΟΥΔΑΜΟΥ η Γραφή αποκαλεί τον Θεό «άναρχο» παρόλα αυτά η Σκοπιά δεν διστάζει να τον αποκαλεί «άναρχο» γράφοντας επί λέξει τα εξής: «Η λέξη «αρχή» στο εδάφιο Ιωάννης 1:1 δεν μπορεί να αναφέρεται στην «αρχή» του Θεού του Δημιουργού, διότι αυτός είναι αιώνιος και άναρχος (Ψλ 90:2)» (Ενόραση, τόμ.1, σελ.635, η υπογράμμιση δική μας).

Οπότε, αγαπητέ Μάρτυρα, το θέμα ΔΕΝ είναι εάν υπάρχει ο όρος στα Ιερά κείμενα, αλλά εάν υπάρχει η έννοια. Κι εμείς θα αποδείξουμε, ότι η έννοια της αναιμάκτου θυσίας ΚΑΙ υπάρχει ΚΑΙ υπονείται στην Γραφή, αλλά ΚΑΙ είχε προφητευθεί στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά για να γίνει «ορατή» και αντιληπτή θα πρέπει οι ακόλουθοι της Σκοπιάς να εξάγουν «τα γυαλιά» της Οργανώσεως, με τα οποία διαβάζουν την Αγία Γραφή.

Επίσης το ότι ο Χριστός σε ΠΕΝΤΕ (5) συνεχόμενα χωρία (Ιωάν. 6:53-57) μάς διαβεβαιώνει με τον πλέον κατηγορηματικό τόπο, ότι η σάρκα και το αίμα Του «δίνουν ζωή» (στίχ.53), «είναι αιτία αναστάσεως» (στίχ.54), «ΑΛΗΘΩΣ τρώγονται» (στίχ.55), «γίνονται αιτία ΕΝΩΣΕΩΣ με τον Χριστό» (στίχ. 56) και «αιτία ΑΙΩΝΙΟΥ ζωής» (στίχ.57) ΟΛΑ ΑΥΤΑ περνούν εντελώς απαρατήρητα από τους ακολούθους της Σκοπιάς! Κι επειδή περνούν εντελώς απαρατήρητα από ΑΥΤΟΥΣ (λόγω βεβαίως τών «γυαλιών» που προαναφέραμε) θεωρούν ΕΜΑΣ που τα πιστεύουμε, ότι ευρισκόμεθα «ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΚΤΟΣ Ευαγγελικής διδασκαλίας»!!!

Προσπαθεί ο συνομιλητής μας επίσης να μας πείσει, ότι με την άπαξ γενόμενη σταυρική θυσία του Χριστού μας έπαψαν οποιεσδήποτε άλλες θυσίες. Είναι όμως έτσι; Μήπως υπάρχει κάποια θυσία στην Καινή διαθήκη που την ξεχνάει; Μήπως ξεχνάει κάτι πολύ βασικό; Πότε θεσπίστηκε το Κυριακό δείπνο, μήπως την ημέρα της σταυρώσεως του Κυρίου μας; Όχι, θεσπίστηκε στον μυστικό δείπνο. Ο μυστικός δείπνος έλαβε χώρα ΠΡΙΝ από τη σταύρωση του Χριστού. Για να υπάρχει ιερεύς πρέπει να υπάρχει θυσία. Πάμε λοιπόν να δούμε ποια είναι αυτή η θυσία.

Ας θυμηθούμε τις θυσίες της Παλαιάς Διαθήκης τις οποίες τελούσαν οι Λευίτες ιερείς. Πότε έχουμε θυσία; Όταν διαχωρίζεται το σώμα από το αίμα, ΤΟΤΕ έχουμε θυσία-σφαγή. Όταν το σώμα του ζώου διαχωρίζεται από το αίμα του ΤΟΤΕ υπάρχει θυσία. Η θυσία-σφαγή διαχωρίζει το αίμα του θύματος από το σώμα του. Δεν υπάρχει θυσία όπου δεν χωρίζεται το σώμα από το αίμα.

Ματθαίος 26:26-28 «Ἐσθιόντων δὲ αὐτῶν λαβὼν ὁ Ἰησοῦς τὸν ἄρτον καὶ εὐλογήσας ἔκλασε καὶ ἐδίδου τοῖς μαθηταῖς καὶ εἶπε· Λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου· 27 καὶ λαβὼν τὸ ποτήριον καὶ εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· 28 τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν».

Βλέπουμε ότι ο Χριστός προσφέρει στους μαθητές ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ το σώμα Του και ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ το αίμα Του. Και τι είπαμε ότι συμβαίνει όταν διαχωρίζεται το σώμα και το αίμα; Σφαγή-θυσία. Συνεπώς στον μυστικό δείπνο έχουμε ΑΝΑΙΜΑΚΤΟ θυσία. Ο Χριστός λέει «τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου....τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον». Το αίμα του Χριστού χύνεται και έτσι ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΤΑΙ από το σώμα Του.

Στην προς Κορινθίους Α΄ 11:24 διαβάζουμε: «λάβετε, φάγετε· τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον», δηλαδή το σώμα του Χριστού, λέγει ο Απόστολος, ΤΕΜΑΧΙΖΕΤΑΙ, γίνεται ΚΛΑΣΜΑΤΑ. Επί σταυρού το σώμα τού Χριστού έμεινε ανέπαφο, διότι είχε προφητευθεί, ότι «οστούν ου συντρίψετε απ΄ αυτού» (Έξοδ. 12:46) της οποίας προφητείας την εκπλήρωση επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο Ιωάννης (19:36).

Οπόπε, αγαπητέ συνομιλητά, ΠΟΥ τελικά το σώμα τού Χριστού γίνεται κλάσματα - τεμάχια εάν όχι επί της αγίας τραπέζης τού μυστικού δείπνου και κατ’ επέκτασιν επί της αγίας τραπέζης των ιερών ναών;;;

Συνεπώς έχουμε ξεκάθαρη θυσία, εφόσον έχουμε εμφανέστατα διαχωρισμό σώματος και αίματος, και μάλιστα τεμαχισμό του ιδίου τού σώματος του Θεανθρώπου. Αυτή είναι η θυσία του Χριστού που μας προσέφερε στο μυστικό Του δείπνο. Ο Χριστός στο μυστικό δείπνο προσέφερε θυσία ως ιερεύς και μάλιστα η θυσία που προσέφερε ήταν ο ίδιος ο Εαυτός Του, ήταν τόσο ο θύτης όσο και το θύμα και μάλιστα είπε στους μαθητές του «τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν» (Α Κορ. 11:24) δηλαδή αυτή τη θυσία, που μόλις εγώ ετέλεσα, να την τελείτε και να την προσφέρετε κι εσείς εις την εμήν ανάμνησιν. Συνεπώς για να προσφέρουν αναίμακτη θυσία οι μαθητές του Χριστού θα έπρεπε να ήταν ιερείς με Ειδική και όχι με Γενική μόνον Ιεροσύνη! Αυτή είναι η θυσία η οποία θεσπίστηκε στο μυστικό δείπνο και η οποία προσφέρεται στο Κυριακό δείπνο επάνω σε όλα τα ιερά θυσιαστήρια των απανταχού Ορθοδόξων ναών. Και για να υπάρχει θυσία υπάρχει ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ και θυσιαστήριο και κατ’ επέκτασιν ο αντίστοιχος Ειδικός ιερεύς!

Ιερεύς και θυσία, αγαπητοί αναγνώστες, είναι έννοιες ΣΥΣΤΟΙΧΕΣ!

Όπως προείπαμε, αυτή η αναίκτος θυσία της Καινής Διαθήκης είχε προφητευθεί ήδη από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης και συγκεκριμένα από τον προφήτη Μαλαχία, ο οποίος είχε γράψει τα εξής: «Διότι ἀπὸ ἀνατολῶν ἡλίου ἕως δυσμῶν τὸ ὄνομά μου δεδόξασται ἐν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἐν παντὶ τόπῳ θυμίαμα προσάγεται τῷ ὀνόματί μου καὶ θυσία καθαρά, διότι μέγα τὸ ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (1:11)

Ο Θεός, δια του προφήτου Μαλαχίου, προλέγει την κατάργηση των νομικών και περιορισμένων εις μόνον το Ισραήλ θυσιών και την αντικατάστασή τους με την ΜΙΑ ΚΑΘΑΡΑ ΘΥΣΙΑ. Εδώ δηλαδή προφητεύεται η επιστροφή των εθνών (εφόσον το όνομα τού Θεού θα δοξάζεται και θα μεγαλύνεται από τα έθνη) και η προσφορά θυμιάματος και καθαράς θυσίας όχι πλέον εις ΕΝΑΝ τόπο, την Ιερουσαλήμ, αλλά εν παντί τόπω. Η προφητεία λοιπόν αφορά την Μεσσιακή εποχή και προφανώς πρόκειται για την θυσία του καθαρού και αμώμου Κυρίου, η οποία τελείται επί της ιεράς τραπέζης τού Χριστιανισμού (πρβλ. Α΄ Κορ. 10:21 εις το οποίο γίνεται λόγος περί «τραπέζης Κυρίου» δηλαδή περί ΥΛΙΚΟΥ θυσιαστηρίου) δηλαδή ΠΑΝΤΟΥ, όπου υπάρχει η Εκκλησία του Χριστού, από περάτων έως περάτων γης.

Ότι δε η προφητευόμενη υπό του Μαλαχίου θυσία είναι αυτή η επί της Καινής Διαθήκης και επί της ιεράς τραπέζης του Χριστιανισμού αυτό μαρτυρείται και από το πανάρχαιο βιβλίο τής «Διδαχής των δώδεκα Αποστόλων» που συνετάχθη εις τα τέλη τού 1^ου αρχές 2^ου αιώνος και αναφέρει τα εξής:

«Κατὰ κυριακὴν δὲ κυρίου συναχθέντες κλάσατε ἄρτον καὶ εὐχαριστήσατε, προεξομολογησάμενοι τὰ παραπτώματα ὑμῶν, ὅπως καθαρὰ ἡ θυσία ὑμῶν ᾐ. 2. πᾶς δὲ ἔχων τὴν ἀμφιβολίαν μετὰ τοῦ ἑταίρου αὐτοῦ μὴ συνελθέτω ὑμῖν, ἕως οὗ διαλλαγῶσιν, ἵνα μὴ κοινωθῇ ἡ θυσία ὑμῶν. 3. αὕτη γάρ ἐστιν ἡ ῥηθεῖσα ὑπὸ κυρίου· Ἐν παντὶ τόπὼ καὶ χρόνῳ προσφέρειν μοι θυσίαν καθαράν. ὅτι βασιλεὺς μέγας εἰμί, λέγει κύριος, καὶ τὸ ὄνομά μου θαυμαστὸν ἐν τοῖς ἔθνεσι.» (Διδαχή Αποστόλων κεφ. XIV)

Και για όσους τυχόν σκεφτούν ότι η Διδαχή τών Αποστόλων δεν είναι έγκυρο βιβλίο ή έχει νοθευτεί απαντούμε προκαταβολικά ότι η συγκεκριμένη αναφορά είναι εγκυρότατη, διότι παρομοία διατύπωση έχει και ο τής αυτής χρονικής περιόδου με την Διδαχή απολογητής τού Χριστιανισμού Ιουστίνος ο Φιλόσοφος και Μάρτυς, ο οποίος εις το έργο του Διάλογος προς Τρύφωνα κεφ.41, παρ.3 αφού αναφέρει την συγκεκριμένη προφητεία τού Μαλαχίου λέγει τα εξής:

«Περί δε τών εν παντί τόπω υφ’ ημών τών εθνών προσφερομένων αυτώ θυσιών, τουτέστι τού άρτου τής ευχαριστίας και τού ποτηρίου ομοίως τής ευχαριστίας, προλέγει τότε, ειπών και το όνομα αυτού δοξάζειν ημάς, υμάς δε βεβηλούν» (P.G. τόμ.6, 564CD).

Το ότι η Διδαχή τών Αποστόλων είναι έγκυρο βιβλίο κι ότι μπορούμε να αντλήσουμε πληροφορίες εξ αυτού, ο ίδιος ο ‘δούλος’ το ομολογεί ξεκάθαρα εις την Σκοπιά που ακολουθεί:

«Μια από τις πρώτες μη Βιβλικές διακηρύξεις Χριστιανικής πίστης βρίσκεται σ’ ένα βιβλίο που αποτελείται από 16 μικρά κεφάλαια και είναι γνωστό ως Η Διδαχή ή αλλιώς Διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων. Μερικοί ιστορικοί το τοποθετούν χρονολογικά πριν από ή γύρω στο έτος 100 Κ.Χ. Ο συγγραφέας του είναι άγνωστος. Η Διδαχή ασχολείται με πράγματα που θα χρειαζόταν να μάθουν οι άνθρωποι για να γίνουν Χριστιανοί» (Σκοπιά 01.02.1992, σελ.19).

Κι ένα από τα «πράγματα που αναφέρει η Διδαχή και θα χρειαζόταν να μάθουν οι άνθρωποι για να γίνουν χριστιανοί» είναι ότι οι Χριστιανοί συγκεντρώνονται ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ (και ΟΧΙ ΑΠΑΞ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ, όπως κάνουν οι πεπλανημένοι Μάρτυρες του Ιεχωβά κατά την τελετή της Αναμνήσεως) και τελούν την κλάση του άρτου, δηλαδή την Θεία Ευχαριστία, η οποία αποκαλείται «ΘΥΣΙΑ ΚΑΘΑΡΑ» ΚΑΙ από τον Ιουστίνο, αλλά ΚΑΙ από την «Διδαχή των δώδεκα Αποστόλων»!!!

ΤΑ ΑΚΟΥΝΕ ΑΥΤΑ ΟΙ ΠΟΙΚΙΛΩΝΥΜΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ «THETRUMPETSEVENTH»;;;

ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΙΜΑΚΤΟΣ ΘΥΣΙΑ;;;

ΟΠΟΥ ΟΜΩΣ ΘΥΣΙΑ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΟΣ ΙΕΡΕΥΣ ΕΙΣ ΠΕΙΣΜΑ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΩΝ «THETRUMPETSEVENTH»!!!

ΦΙΛΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΗ ΜΑΣ «THETRUMPETSEVENTH» ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΤΟΧΗΣ «ΚΛΩΜΕΝΟΝ» ΤΗΣ Α΄ ΚΟΡ.11:24

Αγαπητέ ακόλουθε της Σκοπιάς «TheTrumpetSeventh» είναι εις γνώσιν μας ότι η συγκεκριμένη μετοχή απουσιάζει από μερικά χειρόγραφα. Εννοείται βεβαίως ότι η Σκοπιά θα υιοθετήσει την πιο «ΑΝΩΔΥΝΟ» για εκείνη και το πιστεύω της γραφή γι’ αυτό και στην περίφημο Μετάφραση Νέου Κόσμου εις το αντίστοιχο χωρίο η μετοχή «κλώμενον» ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ. Εντελώς λοιπόν φιλικά σε ενημερώνουμε, ότι έχουμε διεξάγει ειδική έρευνα επί του θέματος που αποδεικνύει την γνησιότητα της γραφής που περιλαμβάνει την εν λόγω μετοχή ώστε να μην πέσεις ΚΙ ΕΣΥ στην παγίδα και πάρεις το μέρος της Οργανώσεως και υποστηρίξεις την άποψη περί ΔΗΘΕΝ μη εγκυρότητος της εν λόγω μετοχής. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να μην εκτεθείς ΕΠΙΠΛΕΟΝ απ’ όσο έχεις εκτεθεί έως τώρα υποστηρίζοντας και υπερασπίζοντας τα ΑΛΛΟΠΡΟΣΑΛΛΑ πιστεύω και διδασκαλίες τού «αυθεντικού προφήτου της γενεάς μας» και «αληθινού εκπροσώπου τού Ιεχωβά» (Σκοπιά, 01.06.1973, σελ.342).

Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει στην προς Εβραίους Επιστολή: «ἔχομεν θυσιαστήριον ἐξ οὗ φαγεῖν οὐκ ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες» (13:10). Ο συνομιλητής μας λίγο πριν το 5:00 λεπτό ισχυρίζεται, ότι ο απόστολος Παύλος αναφέρεται σε πνευματικές θυσίες, δηλ. «σε θυσίες αινέσεως δια καρπόν χειλέων που ομολογούν που όνομα του Κυρίου» και στο 6:40, επικαλούμενος το Αποκ. 8:3-5, μάς λέγει ότι «Το θυσιαστήριο της Εκκλησίας είναι ΕΝ ΟΥΡΑΝΟΙΣ»! Ισχυρίζεται δε τούτο βασιζόμενος στη συνέχεια του κεφαλαίου που λέγει τα εξής: «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν. δι' αὐτοῦ οὖν ἀναφέρωμεν θυσίαν αἰνέσεως διὰ παντὸς τῷ Θεῷ, τοῦτ' ἔστι καρπὸν χειλέων ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ. τῆς δὲ εὐποιίας καὶ κοινωνίας μὴ ἐπιλανθάνεσθε· τοιαύταις γὰρ θυσίαις εὐαρεστεῖται ὁ Θεός» (στίχ.14-16).

Δυστυχώς για αυτόν, εκτός από την ερμηνευτική σύγκρουση προς την Οργάνωση με την οποίαν έρχεται (την οποίαν σύγκρουση και θα αποδείξουμε κατωτέρω από τα ντοκουμέντα που θα παραθέσουμε), ο συνομιλητή μας μάλλον δεν ξέρει τι διαβάζει ή κατά πάσα πιθανότητα προσέχει ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ να προσέχει! Συμφωνούμε μαζί του, ότι πράγματι οι Χριστιανοί προσφέρουν θυσίες αινέσεως στον Θεό, το χωρίο όμως 13:10 της προς Εβραίους Επιστολής ΔΕΝ αναφέρεται σε ΠΡΟΣΦΟΡΑ που γίνεται σε κάποιο πνευματικό θυσιαστήριο. Συνεπώς σε άλλο θέμα αναφέρεται το ένα χωρίο και σε άλλο θέμα το άλλο. Στην προς Εβραίους 13:10 γίνεται αναφορά σε κάτι το οποίο υπάρχει επάνω σε ΥΛΙΚΟ θυσιαστήριο και κατά συνέπειαν ΤΡΩΓΕΤΑΙ («εξ ου φαγείν»). Δεν αναφέρεται σε κάτι το οποίο προσφέρεται.

Ας μας βρει λοιπόν ο συνομιλητής μας, μέσα από την Αγία Γραφή, τι είναι αυτό το οποίο υπάρχει επάνω στο θυσιαστήρια και ΤΡΩΓΕΤΑΙ; Ερωτώμε τους αναγνώστες και τον συνομιλητή μας:

«Οι προσευχές αινέσεως των πιστών χριστιανών ΤΡΩΓΟΝΤΑΙ; Ή μήπως τρώγονται τα καλά έργα που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος; Τι είναι συνεπώς αυτό το οποίο ΤΡΩΝΕ οι Χριστιανοί και δεν μπορούνε να ΦΑΝΕ οι Ιουδαίου (οι οποίοι έχουν ακόμη παραμείνει στην λατρεία τής σκηνής, δηλ. στην λατρεία της Παλαιάς Διαθήκης) και το οποίο για να τρώγεται πρέπει να είναι ΥΛΙΚΟ και ΟΧΙ πνευματικό»;

Στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο 6:55 διαβάζουμε «ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις», μήπως τελικά είναι ο Χριστός (το σώμα και αίμα Του) που υπάρχει επάνω στο θυσιαστήριο και το οποίο εμείς μπορούμε ως Χριστιανοί να τρώμε ενώ οι Ιουδαίοι, οι οποίοι έχουν μείνει στην Παλαιά Διαθήκη, όχι;

Ότι δε η ερμηνεία του συγκεκριμένου Μάρτυρος «TheTrumpetSeventh» έρχεται εις εμφανεστάτη σύγκρουση με αυτήν της Σκοπιάς, αυτό φαίνεται από τα ντοκουμέντα που ευθύς αμέσως θα παραθέσουμε και τα οποία αποδεικνύουν, ότι το «θυσιαστήριο» του υπό έρευνα χωρίου δεν έχει σχέση με τις πνευματικές θυσίες αίνου ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ (δεν είναι δηλαδή θυσιαστήριο ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ), αλλά έχει σχέση με την θυσία ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ και είναι το «πνευματικό θυσιαστήριο του θελήματος ΤΟΥ ΘΕΟΥ» ο Οποίος «απεδέχθη την ανθρώπινη ζωή του Ιησού ως θυσία»!!! (Οι υπογραμμίσεις στα κείμενα που ακολουθούν είναι δικές μας)

Ο Ιησούς Χριστός ήλθε για να κάμη το θέλημα του Θεού, και με βάσι το θέλημα του Θεού σαν επάνω σ’ ένα θυσιαστήριο έγινε δεκτή η παρουσίασις του τελείου Ιησού για ανθρώπινη θυσία και προσφέρθηκε το προετοιμασμένο τέλειο ανθρώπινο σώμα του Ιησού. Αυτή η τέλεια ανθρώπινη θυσία επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού έφερε πράγματι Αγιασμό στους μαθητάς του Χριστού. Αυτός είναι ο λόγος που ο Παύλος πρόσθεσε:«Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού.»—Εβρ. 10:10.

²⁶ Γι’ αυτό, επίσης, ο Παύλος είπε αργότερα: «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν. . . . Όθεν και ο Ιησούς, διά να αγιάση τον λαόν δια του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν. (Εβρ. 13:10-12) Δηλαδή, εμείς οι Χριστιανοί που ΕΙΜΕΘΑ πνευματικοί υφιερείς έχομε μια εξιλαστήριο θυσία επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού από την οποίαν θυσίαν δεν έχουν εξουσία να φάγουν οι ιερείς που υπηρετούν στο ναό του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ λόγω ελλείψεως εκ μέρους των πίστεως στον πραγματικό Αρχιερέα του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό, τον μεσίτη της νέας διαθήκης του Ιεχωβά.

²⁷ Πότε ήλθε ο Ιησούς ως τέλειο ανθρώπινο ον να προσφέρη τον εαυτό του για θυσία στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού, όπως προεγράφη στον τόμο του βιβλίου; Αυτό έγινε τον καιρό που παρουσιάσθηκε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή το έτος 29 μ.Χ. για να βαπτισθή στον Ιορδάνη Ποταμό. Το ότι ο Ιεχωβά Θεός δέχθηκε την αυτοθυσία του Ιησού είναι φανερό, διότι μετά το βάπτισμα του Ιησού στο νερό, ο Ιεχωβά εξέχεε το άγιο πνεύμα του επάνω στον Ιησού και τον έκαμε Χριστόν ή Κεχρισμένον και είπε ευδιάκριτα από τον ουρανό: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός εις τον οποίον ευηρεστήθην.» (Ματθ. 3:13-17· Ιωάν. 1:29-34) Συνεπώς τον καιρό εκείνο ήλθε σε ύπαρξι το αντιτυπικό «θυσιαστήριο» και υπήρχε επάνω του μια ευπρόσδεκτη προσφορά περί αμαρτίας. Από τότε κι’ έπειτα ο Ιησούς περπατούσε στην αντιτυπική ιερατική αυλή επιβλέποντας την ανθρώπινη θυσία του ως τον θάνατο. Η μεγάλη αντιτυπική ημέρα του Εξιλασμού είχε αρχίσει, και ο Ιησούς Χριστός ως Αρχιερεύς του Θεού υπηρετούσε στο πραγματικό πνευματικό «θυσιαστήριο» του Θεού μ’ ένα τρόπο παρόμοιο με του Ααρωνικού αρχιερέως στο ναό της Ιερουσαλήμ την ετήσια ημέρα του Εξιλασμού, στις 10 του Τισρί.—Εβρ. 8:1-6». (Σκοπιά, 01.03.1973, σελ.138-139, παρ.25-27)

Διαβάζοντας προσεκτικά το ανωτέρω κείμενο, αγαπητοί αναγνώστες, έχουμε τη δυνατότητα να εξάγουμε ορισμένα «λαβράκια», τα οποία μας είναι χρήσιμα εις τον διάλογό μας με τον Μάρτυρα του Ιεχωβά «TheTrumpetSeventh», με τα οποία μπορούμε να αποδείξουμε ΤΟ ΠΟΣΟ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ ΤΗ ΓΡΑΦΗ εν σχέσει προς την ερμηνευτική αυθεντία του «αγωγού του Θεού» ή του «πιστού και φρονίμου δούλου» ΜΗ ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΣ, κατά πάσαν πιθανότητα, την υπ’ ΑΥΤΟΥ διανομή της εν καιρώ τροφής, όπως ο ίδιος «ο δούλος» ως «αγωγός του Θεού» διατείνεται ότι ποιεί (Σκοπιά, 1960, σελ.471, Οργανωμένοι για να φέρουμε σε πέρας τη διακονία μας, έκδ. 1983, σελ.65, Ενωμένοι στη Λατρεία τού Μόνου Αληθινού Θεού, έκδ. 1983, κεφ.15, σελ.120, παρ.7, Αποκάλυψη, το μεγαλειώδες αποκορύφωμά της πλησιάζει, έκδ. 1988 και 2006, κεφ.3, σελ.16, παρ. 6, Σκοπιά, 01.10.1994, σελ.8). Γιατί, αγαπητέ συνομιλητά, δεν αποδέχεσαι πολλές από τις ερμηνείες του «δούλου»; Δεν γνωρίζεις ότι μη αποδεχόμενος τις διδασκαλίες κι ερμηνείες του τότε ΔΕΝ ευαρεστείς τον Ιεχωβά; «Για να ευαρεστούμε τον Ιεχωβά, χρειάζεται να δεχόμαστε τη διδασκαλία που παρέχει μέσω αυτού του αγωγού και να ενεργούμε σε πλήρη αρμονία με αυτή τη διδασκαλία» (Ενωμένοι στη Λατρεία τού Μόνου Αληθινού Θεού, έκδ. 1983, κεφ.15, σελ.120, παρ.7)

Το ότι από την φράση «εμείς οι Χριστιανοί που ΕΙΜΕΘΑ πνευματικοί υφιερείς» άπαντες πλέον διακρίνουν την εμφανέστατη σύγκρουσή σας με την διδασκαλία της Οργανώσεως (η οποία κάνει λόγο για ΑΠΟ Τ Ω Ρ Α πνευματική ιεροσύνη εν αντιθέσει με εσάς που υποστηρίζετε, ότι αυτή είναι ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ) αυτό είναι ηλίου φαεινότερον! Άλλωστε αυτήν την Σκοπιά την αναλύουμε και λίγο παρακάτω, εις το αντίστοιχο θέμα.

Επίσης εις την ανωτέρω Σκοπιά παρατηρώντας την διατύπωση της Οργανώσεως «...ΕΜΕΙΣ οι Χριστιανοί που είμεθα πνευματικοί ΥΦΙΕΡΕΙΣ έχομε μια εξιλαστήριο θυσία επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού» εξάγουμε αβιάστως το συμπέρασμα, ότι η εξιλαστήριος θυσία τού Χριστού ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΥΣ και ότι απ’ αυτήν δεν μπορούν να «φάνε» οι ιερείς του Ναού «λόγω ελλείψεως εκ μέρους των πίστεως στον πραγματικό Αρχιερέα του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό». Εάν όμως η έλλειψη πίστεως στον Χριστό θεωρείται από την Οργάνωση ως κόλλημα εις την «βρώση» και εις την μετοχή αυτής της θυσίας, τότε «ο πολύς όχλος», (που υποτίθεται ότι πιστεύει τον Ιησού Χριστό ως Αρχιερέα του Ιεχωβά και μεσίτη της νέας διαθήκης Του), γιατί ΔΕΝ μετέχει εις αυτήν τη θυσία; Γιατί η Οργάνωση εξαιρεί «τον πολύ όχλο» από τα οφέλη αυτής της θυσίας; Κι αν έχουμε καταλάβει λάθος και η Οργάνωση τελικά ΔΕΝ εξαιρεί «τον πολύ όχλο» από τα οφέλη της θυσίας του Χριστού, ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΕΒΡ. 13:10 ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ ΟΤΙ «....ΕΜΕΙΣ ΟΙ Χριστιανοί που είμεθα ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΥΦΙΕΡΕΙΣ έχομε μια εξιλαστήριο θυσία επάνω στο θυσιαστήριο του ‘θελήματος’ του Θεού» ΥΠΟΝΟΩΝΤΑΣ ΒΕΒΑΙΩΣ ΟΤΙ ΑΥΤΗ Η ΘΥΣΙΑ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ 144.000 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΥΦΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ Μ Ο Ν Ο Ν ΑΥΤΟΥΣ;;;

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΟ «ΜΕΓΑΛΕΙΟ» ΤΟΥ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ» ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ ΣΕ Ο Λ Ε Σ ΤΟΥ ΤΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ!!!

«Όπως οι αρχαίοι Εβραίοι ιερείς είχαν εξουσία να φάγουν ωρισμένα μέρη από τις θυσίες που προσεφέροντο, έτσι και αυτοί οι ‘ιερείς του Θεού ημών’ έχουν εξουσία να φάγουν από τη θυσία του Ιησού Χριστού στο θυσιαστήριο του θελήματος του Θεού, δικαίωμα το οποίον οι Ιουδαίοι Λευϊτικοί ιερείς δεν το είχαν, διότι απέρριψαν τον Ιησού ως τον Μεσσία ή Χριστόν.—Εβρ. 13:10-15· Ιωάν. 6:48-58». (Σκοπιά, 15.07.1974, σελ.420)

^«Το γεγονός ότι ο Θεός δέχτηκε την παρουσίαση του σώματος του Ιησού για θυσία σήμαινε ότι, με πνευματική έννοια, είχε έρθει στο προσκήνιο ένα θυσιαστήριο πιο μεγαλειώδες από εκείνο του ναού στην Ιερουσαλήμ. Το κατά γράμμα θυσιαστήριο όπου προσφέρονταν ζώα για θυσία προσκίαζε εκείνο το πνευματικό θυσιαστήριο, το οποίο στην ουσία ήταν το «θέλημα» του Θεού ή η διευθέτηση για την αποδοχή τής ανθρώπινης ζωής του Ιησού ως θυσίας. (Εβραίους 10:10) Γι’ αυτόν το λόγο ο απόστολος Παύλος μπορούσε να γράψει στους συγχριστιανούς του: «Εμείς έχουμε ένα θυσιαστήριο από το οποίο εκείνοι που κάνουν ιερή υπηρεσία στη σκηνή [ή ναό] δεν έχουν εξουσία να φάνε». (Εβραίους 13:10) Με άλλα λόγια, οι αληθινοί Χριστιανοί ωφελούνται από μια ανώτερη θυσία για εξιλέωση αμαρτιών, την οποία οι περισσότεροι Ιουδαίοι ιερείς απέρριψαν». (Σκοπιά, 01.07.1996, σελ.14-15, παρ.5)

Στο 8:00 ο συνομιλητής μας κάνει το εξής παράλογο και βλάσφημο. Αμφισβητεί τα λόγια της Αγίας Γραφής στο Έξοδος 19:5-6 όπου διαβάζουμε τα εξής: «Τώρα λοιπόν, εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών· διότι ιδική μου είναι πάσα η γή· και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον. Ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ». Ενώ δηλαδή ο Ισραήλ αποκαλείται «βασίλειον ιεράτευμα» ο συνομιλητής μας κάνει το εξής παράλογο και αμφισβητεί τα λόγια της Γραφής ισχυριζόμενος, ότι «αυτά τα λόγια δεν θα μπορούσαν ποτέ να εκπληρωθούν στον κατά γράμμα Ισραήλ κι αυτό διότι κανένας ιερέας δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει βασιλιάς, ούτε και κάποιος βασιλιάς ιερέας. Οι ιερείς προέρχονταν αποκλειστικά από την φυλή του Λευί ενώ οι βασιλείς από την φυλή του Ιούδα. Συνεπώς ο όρος (βασίλειον ιεράτευμα) είχε μία μελλοντική σημασία στον πνευματικό Ισραήλ, στην κεχρισμένη εκκλησία, και άρα ΝΑΙ εμποδίζει την ύπαρξη Ειδικής Ιεροσύνης» (8:00).

Αμφισβητεί με λίγα λόγια τα όσα αναφέρονται στις Γραφές και μετά βεβαίως προσπαθεί να μας δικαιολογηθεί, ότι ΔΗΘΕΝ έχουν μελλοντική αξία και εφαρμογή για τον πνευματικό Ισραήλ. Από πού όμως προκύπτει αυτό αγαπητέ συνομιλητή μας; Το χωρίο είναι ξεκάθαρο «Ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ» και αναφέρεται εμφανώς στον κατά γράμμα Ισραήλ. Μας αναφέρει ότι οι ιερείς εκλέγονταν από διαφορετική φυλή και οι βασιλιάδες από διαφορετική και συνεπώς δεν μπορούσαν οι Ισραηλίτες να ήταν βασίλειον ιεράτευμα. Ξεχνάει μου φαίνεται, ότι το Ισραήλ σαν έθνος ΔΕΝ ήταν προορισμένο να έχει βασιλιάδες. Αυτό συνέβη εν συνεχεία ύστερα από αίτηση που έκαναν οι Ισραηλίτες στον προφήτη Σαμουήλ να ζητήσει βασιλέα για τον Ισραήλ από τον Θεό όπως είχε κάθε άλλο έθνος. Έως τότε το Ισραήλ είχε μόνο Κριτές και προφήτες, όχι βασιλιάδες, επειδή ο Βασιλιάς τους ήταν Κύριος ο Θεός.

Ο δε αείμνηστος πατ.Ιωηλ Γιαννακόπουλος, ο οποίος έκανε τον ανυπέρβλητο ΑΘΛΟ να υπομνηματίσει ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη, έγραψε περί τού υπό έρευνα χωρίου τα εξής εκπληκτικά: «‘βασίλειον ιεράτευμα έθνος άγιον’. Δια τούτων ορίζεται η προνομιούχος θέσις του Ισραήλ εν τω κόσμω και αναπτύσσεται περισσότερον ο προηγούμενος στίχος. Ονομάζεται ο λαός ‘έθνος άγιον’ λαός δηλ. ιερός, ‘βασίλειον ιεράτευμα’, βασιλικοί ιερείς ή βασιλικόν ιερατείον και καλλίτερον ‘βασίλειον ιερέων’ εν σχέσει προς εαυτόν, προς τους άλλους λαούς και προς τον Θεόν. Και εν σχέσει προς εαυτόν ο Ισραηλιτικός λαός ονομάζεται βασίλειον ιερέων , διότι μία φυλή εκ του λαού τούτου είναι αφιερωμένη, αγία εις τον Θεόν. Εν σχέσει προς την ανθρωπότητα όλην ο Ισραήλ λαμβάνεται ένα έθνος αφιερωμένον ‘λαός άγιος’. Ως δηλ. οι ιερείς είναι πλησιέστεροι προς τον Θεόν από τους λαϊκούς ούτω και ο λαός ούτος είναι ηθικώς και θρησκευτικώς εγγύτερα τω Θεώ των άλλων εθνών. Ως οι ιερείς διδάσκουν τον λαόν, ούτω και ούτος ο Ισραήλ θα διδάξη τους άλλους λαούς τον αληθινόν Θεόν. Ο Ισραήλ είναι ‘βασίλειον ιεράτευμα’, βασιλικόν ιερατείον, εν σχέσει προς τον Θεόν, διότι υπό του βασιλέως Θεού εξελέγη ως ιδιαίτερος λαός, εις αυτόν υπετάγη, εις τους ιερούς νόμους Του υπήχθη, έγινε Θεοκρατικόν Βασίλειον. Οι ιερείς ούτοι του επουρανίου βασιλέως είναι ταυτοχρόνως και βασιλείς συμβασιλεύοντες τω Μόνω και φυσικώ βασιλεύοντι Πατρί αυτών. Εν τη αυτή εννοία πρέπει να ληφθή και το βασίλειον ιεράτευμα των Χριστιανών Α΄ Πέτρ. 2:9» (πατρ.Ιωήλ Γιαννακοπούλου, Ερμηνεία εις την Έξοδο, Έκδ. ‘Λυδία’, Θεσ/νίκη 1986, τόμ.1, σελ.113, 115).

Ο συνομιλητής μας στο 8:50 και μετά, κάνει αναφορά στην επιστολή Α΄ Πέτρ. 2:5 και Αποκ. 20,6 και προσπαθεί να μας αποδείξει ότι η ιεροσύνη είναι μελλοντική και θα λάβει χώρα στο μέλλον μετά την πρώτη ανάσταση. ΤΟΤΕ και μόνον ΤΟΤΕ, σύμφωνα με τον ακόλουθο της Σκοπιάς, θα γίνουν ιερείς και βασιλείς οι χρισμένοι πιστοί στον Χριστό. Δυστυχώς για άλλη μια φορά ο συνομιλητής μας δίνει μια επιφανειακή ερμηνεία στα χωρία ερχόμενος σε αντίθεση, όχι μόνον με την ίδια την Οργάνωση (όπως θα αποδείξουμε κατωτέρω), αλλά και με τον ίδιον του τον εαυτό!

Στο 9:15 σχολιάζοντας το ανωτέρω χωρίο του Πέτρου, αναρωτιέται για αυτούς που έχουν προσκληθεί να γίνουν μέλη τού Βασιλικού Ιερατείου τα εξής: «Μήπως υπηρετούν ΤΩΡΑ ως βασιλείς και ιερείς με το Χριστό;» Και στη συνέχεια απαντάει ο ίδιος: «Όχι, σε καμία περίπτωση. Για να είναι κάποιος συμβασιλεύς και συνιερεύς με τον Χριστό, ως αρχιερέα, θα πρέπει ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, κατά τον Ιωάννη, όπως μας λέει στην Αποκ. 20:6........Όπως καθαρά λέγει ο Ιωάννης, η πρώτη ανάσταση πρέπει να λάβει χώρα και ΜΟΝΟΝ ΤΟΤΕ μπορεί να ειπωθεί, ότι κάποιος γίνεται ιερεύς τού Χριστού».

Το υπό έρευνα χωρίο έχει ως εξής: «καὶ αὐτοὶ ὡς λίθοι ζῶντες οἰκοδομεῖσθε, οἶκος πνευματικὸς, ἱεράτευμα ἅγιον, ἀνενέγκαι πνευματικὰς θυσίας εὐπροσδέκτους τῷ Θεῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ» δηλαδή «και εσείς ως λίθοι ζωντανοί να οικοδομείσθε σε οίκο πνευματικό, ιερατείο άγιο, για να προσφέρετε πνευματικές θυσίες ευπρόσδεκτες στο Θεό δια του Ιησού Χριστού». Μάλλον του διαπρεπούς ημών «ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ» (όπως αρέσκεται να αυτοπαρουσιάζεται) του διαφεύγει, ότι αυτός ο λόγος τού Αποστόλου είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί στο μέλλον, δηλαδή ΜΕΤΑ την πρώτη ανάσταση (όπως πεπλανημένα εκείνος υποστηρίζει 25:25), για τον απλούστατον λόγο ότι ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΩΣ κάτι τέτοιο ΔΕΝ είναι εφικτό, εφόσον το ρήμα «οἰκοδομεῖσθε» είναι προστακτική (άρα συμβαίνει τη στιγμή που ομιλεί ο Πέτρος) και κατ’ αντίστοιχο τρόπο το «ἀνενέγκαι» είναι απαρέμφατο Αορίστου τού ρήματος «αναφέρω» και σημαίνει «για να αναφέρετε» ή «για να προσφέρετε». Δηλαδή να οικοδομείστε σε οίκο πνευματικό για να προσφέρετε πνευματικές θυσίες, ενν. ΤΩΡΑ και ΟΧΙ στο απώτερο ΜΕΛΛΟΝ (όπως ο συγκεκριμένος Μάρτυρας θεωρεί ότι έχουν εφαρμογή τα λόγια τού Πέτρου λέγοντας επί λέξει: «Συνεπώς τα λόγια του Πέτρου έχουν ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ σημασία κι εκπλήρωση» 9:50 και «οι υφιερείς..... προσλαμβάνονται και διορίζονται ιερείς ΜΕΤΑ την πρώτη ανάσταση» 25:25).

Πώς είναι δυνατόν ο Απόστολος να εντέλλεται κάτι για ΤΩΡΑ, αλλά τελικά αυτό να πραγματοποιηθεί στο ΑΠΩΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ;;;

Τελικά αυτές τις Συντακτικώς ΑΛΛΟΠΡΟΣΑΛΛΕΣ ερμηνείες κι εξηγήσεις ΜΟΝΟΝ Μάρτυρες τού Ιεχωβά μπορούν να τις κάνουν, κι όχι μόνον να τις κάνουν, αλλά να έχουν και την απαίτηση να τις περνούν στον ανύποπτο κόσμο ως ΘΕΣΦΑΤΕΣ κι ως τις ΜΟΝΕΣ ΟΡΘΕΣ ερμηνείες των ιερών κειμένων της Γραφής!!!

Αυτά λοιπόν είναι τα λογικά συμπεράσματα που απορρέουν από την Συντακτική ανάλυση του ανωτέρου χωρίου. Εάν τώρα ο «ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ» συνομιλητής μας καταλαβαίνει ή έχει διδαχθεί διαφορετικό Συντακτικό από αυτό που εμείς εκθέσαμε, παρακαλούμε πολύ να μας το παραθέσει ώστε να εξάγουν και οι αναγνώστες τα συμπεράσματα τους, για το ΠΟΙΟΣ ΤΕΛΙΚΑ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΕΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ, ΑΛΛΑ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΓΛΩΣΣΑΝ!

ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ......

Ας διαβάσουμε όμως και την επίσημη εξήγηση τής Οργανώσεως η οποία ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ εκθέτει τις ερμηνείες του συνομιλητού μας, όχι μόνον ως ΑΛΛΟΠΡΟΣΑΛΛΕΣ, αλλά και ως ΕΜΦΑΝΩΣ ΑΝΤΙΚΡΟΥΟΜΕΝΕΣ και ΣΥΓΚΡΟΥΟΜΕΝΕΣ με τις δικές της ερμηνείες! (Οι υπογραμμίσεις των κειμένων που ακολουθούν είναι δικές μας)

«Γι’ αυτό, επίσης, ο Παύλος είπε αργότερα: «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν. . . . Όθεν και ο Ιησούς, διά να αγιάση τον λαόν δια του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν. (Εβρ. 13:10-12) Δηλαδή, εμείς οι Χριστιανοί που ΕΙΜΕΘΑ πνευματικοί υφιερείς έχομε μια εξιλαστήριο θυσία επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού από την οποίαν θυσίαν δεν έχουν εξουσία να φάγουν οι ιερείς που υπηρετούν στο ναό του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ λόγω ελλείψεως εκ μέρους των πίστεως στον πραγματικό Αρχιερέα του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό, τον μεσίτη της νέας διαθήκης του Ιεχωβά.» (Σκοπιά, 01.03.1973, σελ.139, παρ.26)

Αγαπητέ «TheTrumpetSeventh», η Σκοπιά στην ανωτέρω παράθεση ισχυρίζεται, ότι οι 144.000 χρισμένοι είναι ΗΔΗ Α Π Ο Τ Ω Ρ Α πνευματικοί υφιερείς και ΟΧΙ ΣΤΟ Μ Ε Λ Λ Ο Ν όπως ισχυρίζεστε εσείς!!!

«Τόσο οι Ιουδαίοι όσο και οι μη Ιουδαίοι, με το να δεχθούν τον Ιησού Χριστό, έγιναν «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός.» (1 Πέτρ. 2:9) Έγιναν ‘εκλεκτοί’ του Θεού σαν λαός του, εκλήθηκαν να είναι συμβασιλείς και συνιερείς του Ιησού Χριστού, αποτελώντας ένα έθνος ξεχωρισμένο για ένα άγιο ή ιερό σκοπό, και αποκτήθηκαν σαν ιδιοκτησία του Υψίστου με το πολύτιμο αίμα του Υιού του». (Εκλέγοντας την Καλύτερη Οδό Ζωής, έκδ.1981, κεφ.5, σελ.58-59, παρ.16)

Προσέξτε, αγαπητοί αναγνώστες, ότι στο ανωτέρω κείμενο γίνεται λόγος για πιστούς Ιουδαίους και μη Ιουδαίους, δηλαδή για τον πνευματικό Ισραήλ, οι οποίοι ΗΔΗ ΕΓΙΝΑΝ εκλεκτός λαός τού Θεού και «Βασίλειον Ιεράτευμα» κι «εκλήθησαν ΝΑ ΕΙΝΑΙ συμβασιλείς και συνιερείς του Ιησού Χριστού». Δηλαδή ΔΕΝ εκλήθησαν ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ (ενν. κάποτε στο απώτερο μέλλον) συμβασιλείς και συνιερείς του Ιησού Χριστού, αλλά «εκλήθησαν ΝΑ ΕΙΝΑΙ συμβασιλείς και συνιερείς του Ιησού Χριστού» δηλαδή ΗΔΗ ΑΠΟ Τ Ω Ρ Α ΝΑ ΕΙΝΑΙ συμβασιλείς και συνιερείς του Ιησού Χριστού, όπως ΗΔΗ ΑΠΟ Τ Ω Ρ Α ΕΙΝΑΙ «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός».

«Ο Πέτρος εξήγησε επίσης ότι το νέο ιερατείο είναι «πνευματικός οίκος με σκοπό ένα άγιο ιερατείο, για να προσφέρετε πνευματικές θυσίες ευπρόσδεκτες στον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού». (1Πε 2:5) Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μεγάλος Αρχιερέας τους και εκείνοι, όπως οι γιοι του Ααρών, είναι οι υφιερείς. (Εβρ 3:1· 8:1)» (Ενόραση, τόμ.1, σελ.1230)

«Τότε ήλθε σε ύπαρξι το νέο έθνος, ο πνευματικός Ισραήλ. Ο φυσικός Ισραήλ ως έθνος δεν επωφελήθηκε από την ευκαιρία που είχε θέσει ενώπιόν του ο Ιεχωβά, μέσω του μεσίτου του Μωυσέως, σύμφωνα με τα εδάφια Έξοδος 19:6, 7. Τα λόγια, λοιπόν, εκείνης της θείας δηλώσεως εφαρμόσθηκαν από τον απόστολο Πέτρο στα μέλη του νέου έθνους του πνευματικού Ισραήλ. Πού; Στην πρώτη θεόπνευστη επιστολή του, 1 Πέτρου 2:9, 10, όπου είναι γραμμένο: «Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως· οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού, οι ποτέ μη ηλεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες.» (Σκοπιά, 15.03.1979, σελ.20, παρ.18, η υπογράμμιση δική μας)

Κατά τα ανωτέρω έντυπα, το νέο ιερατείο του χρισμένου υπολοίπου ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΩΡΑ «πνευματικός οίκος» ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ (ενν. ΑΠΟ ΤΩΡΑ και ΟΧΙ κάποτε στο μέλλον) «πνευματικές θυσίες» και ότι τα λόγια που εδήλωσε ο Θεός περί «Βασιλείου Ιερατεύματος» στο Έξοδ. 19:6-7 ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΑΝ (ενν. ΑΠΟ ΤΩΡΑ και ΟΧΙ κάποτε στο μέλλον) από τον απόστολο Πέτρο στα μέλη του νέου έθνους, του πνευματικού Ισραήλ.

ΤΕΛΙΚΑ ΑΓΑΠΗΤΕ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΑ ΑΝΤΙΦΑΣΚΕΤΕ ΝΑΙ Ή ΟΧΙ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΑΝΗΚΕΤΕ; ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΚΗΡΥΤΤΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΣΕΙΣ Ή Η ΣΚΟΠΙΑ;;;

Προσέξτε επίσης, αγαπητοί αναγνώστες, τι ακριβώς κάνει ο συνομιλητής μου: Ισχυρίζεται ότι η ιεροσύνη είναι μελλοντική και όχι τωρινή, δηλαδή οι χρισμένοι θα είναι ιερείς ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΜΕΤΑ την πρώτη ανάσταση, τώρα, όσο δηλαδή βρίσκονται εν ζωή, δεν μπορούν να είναι ιερείς. Εις δε ερώτησή μου στο κανάλι του «...σαν μάρτυρες του Ιεχωβά δέχεστε επίγεια ιεροσύνη ή όχι; Δέχεστε δηλαδή επίγεια γενική ιεροσύνη ή δέχεστε ότι η ιεροσύνη γενικά είναι μόνο επουράνια;» απάντησε ως εξής: «Είπαμε ότι δεν δεχόμαστε επίγεια ιεροσύνη, αλλά μόνον επουράνια ιεροσύνη μετά του Κυρίου ως Αρχιερέα.» Ξεχνάει μου φαίνεται βασικά πράγματα, αλλά και βασικά πιστεύω της Οργανώσεως, η οποία, ΕΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙ ΜΕ ΑΥΤΟΝ, δέχεται ΕΠΙΓΕΙΑ ιεροσύνη, όπως είναι εμφανές από τα ντοκουμέντα που ακολουθούν, έχοντας απλώς εμείς υπογραμμίσει βασικές έννοιες:

«Στην αντιτυπική εκπλήρωση, ο ουράνιος Ιησούς Χριστός, χρίοντας τους 144.000 πιστούς μαθητές με άγιο πνεύμα, ενεργεί σαν Εκπρόσωπος του Θεού και τους κάνει πνευματικούς ιερείς, υφιερείς του, πάνω στους οποίους αυτός είναι Αρχιερέας.....Υπάρχει και άλλος ένας θεόπνευστος μάρτυρας γι’ αυτό το γεγονός—ο απόστολος Πέτρος. Γράφοντας λίγα χρόνια πριν καταστραφεί ο ναός στην Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους (το 70 μ.Χ.) και χάσουν την υπηρεσία τους οι Λευιτικοί ιερείς, ο Πέτρος είπε στους χρισμένους από το πνεύμα Χριστιανούς που είχαν ουράνια ελπίδα: «Οίτινες προσκόπτουσιν εις τον λόγον, όντες απειθείς, . . . σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως».—1 Πέτρου 2:8, 9. Το ότι ήταν τώρα ένα νέο ιερατείο σήμαινε μια νέα θέση σε σχέση με την «αληθινή σκηνή» ή ναό, που οικοδομήθηκε όχι από ανθρώπινα χέρια, αλλά από τον Ιεχωβά Θεό. Σήμαινε ότι βρίσκονταν τώρα στην ιερατική γεννημένη από το πνεύμα κατάσταση που είχε εξεικονιστεί από το διαμέρισμα των Αγίων της αρχαίας «σκηνής του μαρτυρίου» που κατασκευάστηκε από τον Μωυσή. Αυτό ήταν όμοιο ακριβώς με την περίπτωση του Αρχιερέα Ιησού Χριστού στη διάρκεια του καιρού από το χρίσμα του με άγιο πνεύμα ως τον καιρό του θανάτου του σαν τέλειου ανθρώπινου πλάσματος. Έτσι, σαν κι αυτόν, αυτοί απολαμβάνουν, ενώ είναι ακόμη πάνω στη γη στα σαρκικά σώματά τους, την πνευματική διαφώτιση που εκχύνεται από την αντιτυπική χρυσή λυχνία· τρώνε από την πνευματική τροφή όπως εξεικονίστηκε από τις δύο στοίβες των άρτων της παρουσίασης πάνω στο χρυσό τραπέζι· προσφέρουν προσευχές και γεμάτη θέρμη υπηρεσία στον Θεό σαν να προσφέρουν θυμίαμα στο χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος στα Άγια της σκηνής του μαρτυρίου...... Σ’ αυτούς που βρίσκονται στη γεννημένη από το πνεύμα ιερατική κατάσταση που εξεικονίστηκε από το διαμέρισμα των Αγίων στο οποίο επιτρεπόταν να μπουν και να υπηρετήσουν οι Ααρωνικοί ιερείς, ο απόστολος Παύλος γράφει επίσης: «Ο δε βεβαιών ημάς μεθ’ υμών εις Χριστόν και ο χρίσας ημάς είναι ο Θεός, όστις και εσφράγισεν ημάς και έδωκε τον αρραβώνα του Πνεύματος εν ταις καρδίαις ημών»...... Όταν, αφού θα έχουν εκτελέσει πιστά τα επίγεια καθήκοντά τους σαν πνευματικοί υφιερείς ακόμη και μέχρι θανάτου, φερθούν σε ζωή στην «πρώτην ανάστασιν», θα έχουν περάσει το σάρκινο εμπόδιο, το αντιτυπικό «καταπέτασμα», και θα τους επιτραπεί η είσοδος στα ουράνια Άγια των Αγίων και θα δουν την απερίγραπτη δόξα του ζωντανού Θεού. Θα μπουν στην παρουσία του, όχι για να κάνουν αυτό που έκανε ο Αρχιερέας Ιησούς Χριστός, δηλαδή, να παρουσιάσουν την αξία μιας τέλειας ανθρώπινης θυσίας, αλλά για να υπηρετήσουν μαζί με τον Αρχιερέα τους για να χορηγήσουν τα οφέλη της θυσίας του Ιησού στο ανθρώπινο γένος που τα έχει ανάγκη. (Αποκάλυψις 20:6) Μολονότι θα υπηρετήσουν σαν ουράνιοι ιερείς για χίλια χρόνια, δε θα χρειαστούν διαδόχους για να υπηρετήσουν μετά απ’ αυτούς. Σαν τον δοξασμένο Αρχιερέα τους, θα έχουν τη «δύναμιν ζωής ατελευτήτου» και θα μπορούν να φέρουν σε πέρας πλήρως την ιεροσύνη τους για χίλια χρόνια χωρίς διαδόχους.—Εβραίους 7:16, 24. Τι ευλογημένος καιρός θα είναι εκείνα τα χίλια χρόνια αυτής της ουράνιας ιεροσύνης για το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος που πεθαίνει..... Τέτοιοι ήταν όταν ζούσαν πάνω στη γη σαν πνευματικοί υφιερείς. Θα είναι ακριβώς οι ίδιοι όταν θα έχουν μέρος στην ‘πρώτη ανάσταση’ και θα γίνουν ουράνιοι υφιερείς». (Η Χιλιετής Βασιλεία τού Θεού έχει πλησιάσει, έκδ.1985, κεφ.6, σελ.107-116, παρ.62-64, 66, 73-74, 81)

Στο ανωτέρω κείμενο, αγαπητέ συνομιλητά, και ειδικά στα σημεία που έχουμε υπογραμμίσει, είναι εμφανές ότι γίνεται λόγος περί πνευματικής ΕΠΙΓΕΙΑΣ ιεροσύνης, (αυτήν δηλαδή που εσείς αρνείστε λέγοντας, ότι «Η ιεροσύνη είναι συμβολική και ΟΥΡΑΝΙΑ και ποτέ ΕΠΙΓΕΙΑ» 12:10), εφόσον μεταξύ άλλων γίνεται λόγος περί ΟΥΡΑΝΙΩΝ ιερέων και ΟΥΡΑΝΙΑΣ ιεροσύνης. Η δε επίγεια ιεροσύνη ασκείται από τούς 144.000 πνευματικούς υφιερείς τού Χριστού καθ’ όλον τον επίγειο βίο τους και έως τον θάνατό τους!

Συνεχίζουμε την παράθεση των ντοκουμέντων της Σκοπιάς τα οποία ΔΙΑΨΕΥΔΟΥΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΩΣ τον ακόλουθο της Οργανώσεως «TheTrumpetSeventh»:

«Άρχισε να οικοδομή αυτή την πνευματική εκκλησία την εορτή της Πεντηκοστής, δέκα ημέρες μετά την ανάληψί του στον ουρανό το 33 μ.Χ. Έλαβε άγιο πνεύμα από τον Θεό και το διωχέτευσε στους αναμένοντας μαθητάς του στη γη στην Ιερουσαλήμ. Μ’ αυτόν τον τρόπο απεκυήθησαν από το πνεύμα και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνουν πνευματικοί υιοί του Θεού. Με το ίδιο αυτό πνεύμα εχρίσθησαν για να γίνουν πνευματικοί υφιερείς κάτω από τον Αρχιερέα Ιησού Χριστό. (Πράξ. 2:1-36) Ο απόστολος Πέτρος μιλεί γι’ αυτό, λέγοντας: «Και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπρόσδεκτους εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού. Σεις όμως είσθε ‘γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς’ εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.»—1 Πέτρ. 2:5, 9.

⁷ Αυτός ο «πνευματικός οίκος» αποτελείται από «ζώντας λίθους» που είναι υφιερείς του Ιησού Χριστού. Σ’ αυτούς λέγεται:«Όθεν, αδελφοί άγιοι, ουρανίου προσκλήσεως μέτοχοι, κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών, τον Ιησούν Χριστόν.» (Εβρ. 3:1.) Ως οίκος τέτοιων υφιερέων πρέπει να ‘προσφέρουν θυσίας πνευματικάς, ευπρόσδεκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού.’ (1 Πέτρ. 2:5) Αυτό σημαίνει ότι εφέρθησαν μέσα στην αντιτυπική αυλή όπου βρίσκεται το αντιτυπικό «θυσιαστήριο» του Θεού, για να προσφέρουν εκεί τις ‘πνευματικές θυσίες’ των στη βάσι του ‘θελήματος’ του Θεού. Αυτό σημαίνει επίσης ότι, στην κατάστασι της πνευματικής των γεννήσεως ως πνευματικών υιών του Θεού, εφέρθησαν στο αντιτυπικό πρώτο διαμέρισμα στα «Άγια» του πνευματικού ναού του Θεού. Εκεί απολαμβάνουν πνευματική διαφώτισι σαν από μια χρυσή επτάφωτη λυχνία, και τρώγουν πνευματική τροφή σαν από τη χρυσή τράπεζα της προθέσεως των άρτων, και αναπέμπουν προσευχή, αίνο και υπηρεσία στον Ιεχωβά Θεό σαν να στέκωνται στο μόνιμο χρυσό θυμιατήριο που βρισκόταν μπροστά από το εσωτερικό καταπέτασμα.

⁸ Απ’ αυτή την άποψι, τα Άγια του ναού εξεικόνιζαν την κατάστασι της πνευματικής γεννήσεως του πνευματικού ιερατείου του Θεού, έστω κι’ αν τα μέλη του είναι ακόμη με γήινο σώμα, με σάρκα. Είναι μια ειδική πνευματική σχέσις με τον Θεό που αποκρύπτεται από τους έξω σαν με ένα καταπέτασμα ώστε να μη μπορούν να την διακρίνουν ή να την εκτιμήσουν. Η αυλή των ιερέων όπου βρισκόταν το χάλκινο θυσιαστήριο εξεικονίζει την ειδική ανθρώπινη θέσι τους προς τον Θεό. Τους βλέπει, όχι ως ατελείς, καταδικασμένους αμαρτωλούς, ακατάλληλους να υπηρετήσουν στο πνευματικό του «θυσιαστήριο» αλλά ως μετανοήσαντες, μεταστραφέντας και βαπτισμένους μαθητάς του Ιησού Χριστού που τους υπολογίζει δικαίους, αναμάρτητους, λόγω της πίστεώς τους στον Θεό και μέσω του εξιλεωτικού αίματος του Αρχιερέως Ιησού Χριστού. (Ρωμ. 5:1, 9· 8:1· 3:24-26) Έτσι η αυλή του ναού με το χάλκινο θυσιαστήριό της εξεικόνιζε τη δίκαιη στάσι των πνευματικών υφιερέων του Θεού εν σχέσει με τα σάρκινα σώματά τους.

⁹ Εφ’ όσον «σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν,» αυτοί οι από το πνεύμα αποκυημένοι υφιερείς υπό τον Χριστόν πρέπει επίσης να περάσουν αυτόν τον σάρκινο φραγμό όπως εξεικονίσθηκε από εκείνο το εσωτερικό «καταπέτασμα» του ναού. Αυτό το κάνουν με το να εκτελούν την πνευματική τους ιερωσύνη στη γη ως τον ανθρώπινο θάνατο, ύστερα από τον οποίον, στον κατάλληλο καιρό του Θεού, αυτός τους ανασταίνει από τους νεκρούς με την ανάστασι του Χριστού, δηλαδή, ως πνευματικά πλάσματα θείας φύσεως και προικισμένα με αθανασία και αφθαρσία. Όπως είναι γραμμένο:«Σπείρεται [με τον θάνατον] σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν.» (1 Κορ. 15:42-44· Ρωμ. 6:4, 5) Μ’ αυτόν τον τρόπο θα εισαχθούν στην προσωπική παρουσία του Υψίστου Θεού, αλλ’ όχι, βέβαια, για να προσφέρουν σ’ αυτόν θυσίες εξιλασμού. Αυτό επετεύχθη πλήρως από τον Αρχιερέα του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό, την αντιτυπική ημέρα του Εξιλασμού. Αλλ’ όταν ενωθούν τότε με τον Αρχιερέα τους στον ουρανό, θα μπορούν να υπηρετούν ως «ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.»—Αποκάλ. 20:4, 6.

¹² Επειδή το πνεύμα του Θεού κατοικεί μαζί μ’ αυτό το αρμονικά οργανωμένο σώμα των πνευματικών υφιερέων του Χριστού, γι’ αυτό η εκκλησία αυτή ονομάζεται «ναός» του Ιεχωβά Θεού. Η προσωπική του παρουσία είναι επάνω στα ουράνια Άγια των Αγίων του μεγάλου πνευματικού ναού του. Αυτή η τάξις του ναού που είναι ακόμη στη γη βρίσκεται στο διαμέρισμα των «Αγίων» του μεγάλου πνευματικού ναού....Αυτή την από το πνεύμα αποκυημένη εκκλησία πρέπει να την μεταχειριζώμεθα ως αγία. Στον ωρισμένο καιρό αυτή η εκκλησία θα παρέλθη από την επίγεια σκηνή. Όταν παρέλθη, τότε η κατάστασις της πνευματικής γεννήσεως των πνευματικών υφιερέων (όπως εξεικονίσθηκε από το διαμέρισμα των Αγίων του ναού της Ιερουσαλήμ) θα παύση να υπάρχη, αυτοί οι πνευματικοί υφιερείς θα έχουν περάσει πέρα από τον σάρκινο φραγμό (που εξεικονίσθηκε από το εσωτερικό καταπέτασμα του ναού) στα ουράνια Άγια των Αγίων με τον θάνατό τους κατά σάρκα και την ανάστασί τους εν πνεύματι. Τι άγιο προνόμιο θα είναι για τους 144.000 υφιερείς του πνευματικού ναού του Ιεχωβά να βρεθούν στα Άγια των Αγίων του, ενώπιον αυτής της παρουσίας του Ιεχωβά Θεού!

²⁰ Η προφητεία που ελέχθη πριν από πολύν καιρό από τον Ζαχαρία βρίσκεται ήδη σε πορεία εκπληρώσεως στις ημέρες μας, και ιδιαίτερα από το έτος 1935 μ.Χ. Αυτό σημαίνει μια εκπλήρωσι ενώ υπάρχει ακόμη ένα υπόλοιπο των πνευματικών υφιερέων στη γη, που υπηρετούν στα Άγια του πνευματικού ναού του Ιεχωβά. Γι’ αυτό το λόγο ο «πολύς όχλος» των ξένων που συρρέουν απ’ όλα τα μέρη της γης στις αυλές του ενός πνευματικού ναού του Ιεχωβά έρχονται σε επαφή και σε συναναστροφή μ’ αυτούς τους πνευματικούς υφιερείς που βρίσκονται ακόμη στη γη. Η χρονολογία 1935 μ.Χ. σημειώνει το έτος που άρχισε να παρατηρήται η προσέλευσις στον ναό αυτού του ‘πολλού όχλου’ των μη ιερατικών λάτρεων του Ιεχωβά, διότι εκείνο το αξιομνημόνευτο έτος η προφητεία της Αποκαλύψεως 7:9-17 σχετικά με τον «πολύν όχλον» εξηγήθηκε σύμφωνα με τα σημερινά γεγονότα.....Ευλογημένο, επίσης, είναι το μέλλον όλων εκείνων από μας σήμερα που είμεθα στις αυλές του πνευματικού ναού του Ιεχωβά τώρα, είτε μερικοί από μας είναι, στην εσωτερική αυλή των ιερέων είτε οι περισσότεροι από μας είμεθα στις αυλές των μη ιερατικών λάτρεων του Υψίστου Θεού, του Ιεχωβά των δυνάμεων». (Σκοπιά, 01.03.1973, σελ.141-146, παρ.5-9, 12-14, 20, 24)

Χριστιανοί υφιερείς. Εφόσον το μέρος όπου κατοικεί ο Θεός είναι αγιαστήριο, άγιος τόπος, η Χριστιανική εκκλησία παρομοιάζεται επίσης με άγιο τόπο, το ναό του Θεού. (1Κο 3:17· Εφ 2:21, 22) Ενόσω οι χρισμένοι ακόλουθοι του Ιησού Χριστού βρίσκονται στη γη, αναφέρεται για αυτούς ότι “οικοδομούνται και γίνονται πνευματικός οίκος με σκοπό ένα άγιο ιερατείο” και ότι αποτελούν «βασιλικό ιερατείο». (1Πε 2:5, 9) Όπως οι υφιερείς υπηρετούσαν τόσο στην αυλή όσο και στα Άγια, έτσι και αυτοί οι Χριστιανοί ιερείς του Θεού υπηρετούν ενώπιον του συμβολικού θυσιαστηρίου Του, καθώς και στα συμβολικά Άγια. Οι ιερείς του Ισραήλ έπρεπε να είναι καθαροί, γι’ αυτό και όταν ετοιμάζονταν να υπηρετήσουν στα Άγια, πλένονταν με νερό από τη χάλκινη λεκάνη που υπήρχε στην αυλή. (Εξ 40:30-32) Ομοίως, για εκείνους τους Χριστιανούς που έχουν ανακηρυχτεί δίκαιοι αναφέρεται ότι έχουν “καθαριστεί”. (1Κο 6:11) Οι Ισραηλίτες ιερείς περιστοιχίζονταν από αναπαραστάσεις των χερουβείμ στις κουρτίνες της σκηνής, καθώς εκτελούσαν εκεί τα καθήκοντά τους. Αυτό φέρνει στο νου τη δήλωση του αποστόλου Παύλου προς ορισμένους που ανακηρύσσονται δίκαιοι ότι, ενόσω βρίσκονται ακόμη στη γη, «[ο Θεός] μάς έβαλε να καθήσουμε μαζί στους ουράνιους τόπους σε ενότητα με τον Χριστό Ιησού». (Εφ 2:4-6) Καθώς υπηρετούν αυτοί οι Χριστιανοί του “βασιλικού ιερατείου”, προσφέρουν θυσίες αίνου (Εβρ 13:15) και προσευχές προς τον Θεό (σχετιζόμενες με το θυμίαμα· Απ 8:4), τρώνε την πνευματική τροφή που προμηθεύει ο Θεός (όπως προμήθευε τα ψωμιά της πρόθεσης για τους ιερείς· Μαρ 2:26) και απολαμβάνουν φως από το Λόγο της αλήθειας του Θεού (όπως το φως από το λυχνοστάτη· Ψλ 119:105). Ο απόστολος Παύλος επισημαίνει ότι έχουν την ελπίδα, μέσω της θυσίας του Ιησού Χριστού, να μπουν στα αληθινά «Άγια των Αγίων», τον ίδιο τον ουρανό.—Εβρ 6:19, 20· 9:24· 1Πε 1:3, 4. (Ενόραση, τόμ.1, σελ.75)

Εις τις ανωτέρω παραπομπές είναι ηλίου φαεινότερον, ότι η Οργάνωση αποδέχεται στους χρισμένους, όσο ακόμη είναι στη γη, δηλαδή ΠΡΙΝ από την ανάστασή τους, μία μορφή πνευματικής ιεροσύνης γι’ αυτό και τους αποκαλεί «πνευματικό ιερατείο» καθώς και «Χριστιανούς ΙΕΡΕΙΣ του Θεού» οι οποίοι «υπηρετούν ενώπιον του συμβολικού θυσιαστηρίου Του, καθώς και στα συμβολικά Άγια» οι οποίοι βρίσκονται και υπηρετούν «στο διαμέρισμα των «Αγίων» του μεγάλου πνευματικού ναού υου Ιεχωβά» και που «εφέρθησαν μέσα στην αντιτυπική αυλή όπου βρίσκεται το αντιτυπικό «θυσιαστήριο» του Θεού, για να προσφέρουν εκεί τις ‘πνευματικές θυσίες’ των στη βάσι του ‘θελήματος’ του Θεού»!

Άξιον δε ιδιαιτέρας προσοχής εις τα ανωτέρω αποσπάσματα, αγαπητοί αναγνώστες, είναι ο χαρακτηρισμός του «πολλού όχλου» ως «μη ιερατικών λάτρεων του Ιεχωβά» κάτι που αφήνει ευκόλως να υπονοηθεί, ότι υπάρχει και η ομάδα των «ιερατικών λάτρεων του Ιεχωβά» και αυτή δεν είναι άλλη από αυτήν των πνευματικών υιών του Θεού, δηλαδή των χρισμένων!

Εάν, αγαπητέ «TheTrumpetSevent», όλοι οι ανωτέρω χαρακτηρισμοί για τους χρισμένους καθώς και ο χαρακτηρισμός αυτών ως «ιερατικών λάτρεων του Ιεχωβά» κατ’ εσάς δεν παραπέμπουν σε ΕΠΙΓΕΙΑ ΙΕΡΟΣΥΝΗ ΗΔΗ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΗ, αλλά σε κάτι το ΕΠΟΥΡΑΝΙΟ και ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ (όπως υποστηρίζετε ότι είναι η ιεροσύνη στο 12:10, 13:25 και 15:45), τότε καλό θα ήταν, αν και «ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ» (;;;), να ξανακοιτάξετε τα Ελληνικά σας, διότι επιτρέψατέ μας ΕΜΕΙΣ να επιθυμούμε να τα έχουμε ακόμη 400!!!

ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΟΥ «THETRUMPETSEVENTH» ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ

Προηγουμένως (5:25) ο συνομιλητής μου αναφέρθηκε στο Εβρ. 13: 14-16 όπου είναι γραμμένο: «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν. δι' αὐτοῦ οὖν ἀναφέρωμεν θυσίαν αἰνέσεως διὰ παντὸς τῷ Θεῷ, τοῦτ' ἔστι καρπὸν χειλέων ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ. τῆς δὲ εὐποιίας καὶ κοινωνίας μὴ ἐπιλανθάνεσθε· τοιαύταις γὰρ θυσίαις εὐαρεστεῖται ὁ Θεός». Αν, σύμφωνα με τον συνομιλητή μας, δεν έχουμε ζώντες επίγειους ιερείς τότε για ποιες θυσίες ομιλεί ο Απόστολος Παύλος και για ποιους ζώντες επίγειους ιερείς ομιλεί εφόσον μόνον οι ιερείς είναι αυτοί που μπορούνε και προσφέρουν θυσίες; («ἀναφέρωμεν» = Υποτακτική Ενεστώτος, άρα οι θυσίες γίνονται από ΤΩΡΑ, «ὁμολογούντων» = Μετοχή Ενεστώτος, άρα η ενέργεια υφίσταται ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, και ΟΧΙ στο ΜΕΛΛΟΝ (και μάλιστα υφίσταται σε διάρκεια χρόνου), «εὐαρεστεῖται ὁ Θεός» = Χρόνος Ενεστώτας που σημαίνει ότι ο Θεός ΑΠΟ ΤΩΡΑ ευαρεστείται με τις προσφερόμενες θυσίες και ΟΧΙ στο ΜΕΛΛΟΝ)

Βλέπουμε, αγαπητοί αναγνώστες, τις αντιφάσεις στις οποίες πέφτει ο συνομιλητής μας, αλλά «απολαμβάνουμε» και την ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ που έρχεται προς την Οργάνωση στην οποίαν ανήκει, εφόσον η τελευταία διδάσκει, ότι οι προαναφερόμενες υπό του Παύλου «θυσίες αινέσεως» ΔΕΝ είναι μελλοντικές και ενεργούνται ΜΕΤΑ από την πρώτη ανάσταση, όπως ισχυρίζεται ο συνομιλητής μας, αλλά ΗΔΗ ενεργούνται τόσο από τούς χρισμένους (όσο αυτοί ευρίσκονται στη γη κι είναι εν ζωή), όσο και από τον «πολύ όχλο» με την διακονία τού αγρού από σπίτι σε σπίτι!!! Άρα ο ισχυρισμός του ότι «η ιεροσύνη είναι ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ πράγμα και ΟΧΙ όσο η εκκλησία είναι εν σαρκί» (13:25) ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΤΑΙ και ΔΙΑΨΕΥΔΕΤΑΙ ασυζητητί από ΤΗΝ ΙΔΙΑ την Οργάνωση εις την οποίαν ανήκει!!!

Ας διαβάσουμε όμως και τα αντίστοιχα ντοκουμέντα της Σκοπιάς, τα οποία επιβεβαιώνουν την διάψευση του συνομιλητού μας, έχοντας υπογραμμίσει σημαντικά σημεία σε αυτά:

«Διότι δεν έχομεν εδώ πόλιν διαμένουσαν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν.» Τώρα εκείνη η Βασιλεία έχει έρθει—στο μνημειώδες έτος 1914! Πόσο ζηλωτές θα πρέπει να είναι οι απομένοντες χρισμένοι πάνω στη γη στο να ‘ζητούν πρώτα τη Βασιλεία’ και στο να προσφέρουν πάντα στον Ιεχωβά Θεό «θυσίαν αινέσεως τουτέστιν καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού»!—Ματθαίος 6:33· Εβραίους 13:15.» (Σκοπιά, 15.07.1983, σελ.23, παρ.5)

Οι εναπομείναντες δηλαδή χρισμένοι επάνω στη γη, ΑΠΟ ΤΩΡΑ «ζητούν πρώτα τη Βασιλεία» και ΑΠΟ ΤΩΡΑ «προσφέρουν πάντα στον Ιεχωβά ‘θυσίαν αινέσεως’» και άρα, αγαπητέ συνομιλητά, ΑΠΟ ΤΩΡΑ υφίσταται μία μορφή (Γενικής) Ιεροσύνης και ΟΧΙ ΜΕΤΑ από την πρώτη ανάσταση, όπως εσφαλμένως ισχυρίζεστε κι έρχεστε ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ σε αντίθεση με το επίσημο πιστεύω της Σκοπιάς!

«Όλα τα μέλη αυτού του πνευματικού Ισραήλ είναι «ιερείς» διορισμένοι από τον Ιεχωβά. Ο Ιησούς Χριστός, ο Πρωτοπόρος, των είναι ο Αρχιερεύς του Ιεχωβά, κάτω από τον οποίο το έθνος των ‘ιερέων’ υπηρετεί τον Θεό. Ο προφήτης Ησαΐας ενεπνεύσθη να προείπη αυτό το γεγονός. Αργότερα, οι θεόπνευστοι απόστολοι του Ιησού Χριστού επιβεβαίωσαν ότι αυτή η διάταξις του Υπερτάτου Κυρίου Ιεχωβά εφηρμόζετο στους κεχρισμένους μαθητάς του ουρανίου Αρχιερέως Ιησού Χριστού. Σ’ αυτούς τους μαθητάς, ο απόστολος Πέτρος έγραψε: «Και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού. Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.» (1 Πέτρ. 2:5, 9)» (Σκοπιά, 01.10.1978, σελ.23-24, παρ.12-13)

Στην ανωτέρω Σκοπιά παρατηρούμε, ότι γίνεται λόγος για τον πνευματικό Ισραήλ, δηλαδή τους χρισμένους μαθητές του Ιησού Χριστού, οι οποίοι ΤΩΡΑ «ΕΙΝΑΙ ιερείς», και αυτό το έθνος των «ιερέων» ΤΩΡΑ «ΥΠΗΡΕΤΕΙ τον Θεό» και όχι «ΘΑ είναι» ή «ΘΑ υπηρετεί» στο μέλλον, δηλαδή ΜΕΤΑ την πρώτη ανάσταση, όπως ισχυρίζεται ο συνομιλητής μας.

«Την ίδια ανάγκη έχουμε και σήμερα, αλλά επειδή δεν είμαστε πια κάτω από τη διαθήκη του Νόμου που δόθηκε στους Ιουδαίους, οι θυσίες μας είναι κατ’ ανάγκη διαφορετικές. Σαν Χριστιανοί, πρέπει να προσφέρουμε «θυσίαν αινέσεως, τουτέστι καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού [του Θεού].» (Εβρ. 13:15) Μας δίνεται η προτροπή να προσφέρουμε «πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού.» (1 Πέτρ. 2:5) Τι θα πούμε λοιπόν για τις θυσίες μας αίνου; Είναι ευπρόσδεκτες στον Ιεχωβά; ³ Υπάρχουν ορισμένα πράγματα ευπρόσδεκτα στον Θεό που όλοι μας μπορούμε να προσφέρουμε. Όπως στις μέρες του Ισραήλ, μπορεί να έχουμε ορισμένα υλικά πράγματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας. (Μάρκ. 12:41-44) Αλλά είτε έχουμε λίγα είτε πολλά υλικά αγαθά, όλοι μας έχουμε χρόνο και κάποια ποσότητα ζωτικότητας. Επίσης, μεγάλη σημασία για όλους μας έχει η γνώση μας και η εκτίμησή μας για την αλήθεια. Μας υποκινεί η καρδιά μας να μεταδώσουμε αυτά τα καλά νέα στους γείτονές μας; Είτε αρχίσαμε την υπηρεσία της Βασιλείας πριν από πολλά χρόνια ή μόνο πρόσφατα, οι προσπάθειές μας μπορούν να είναι πολύ ευχάριστες στον Ιεχωβά. (Ματθ. 20:1-16) Αυτός ξέρει τι μπορούμε να κάνουμε και ευχαριστιέται να μας βλέπει να μεταδίδουμε τα καλά νέα σε άλλους ανάλογα με τις περιστάσεις μας.—Ιωάν. 15:5». (Διακονία της Βασιλείας, Ιούνιος 1983, σελ.1-2, παρ.2-3)

«Κάτω από τη διαθήκη του Νόμου, οι Ισραηλίτες έπρεπε να προσφέρουν υγιή ζώα από τα ποίμνιά τους για θυσία. Ακόμη και οι προσφορές σιτηρών των φτωχών έπρεπε να είναι από αλεύρι ‘καλής ποιότητας’. (Λευιτ. 1:3· 2:1) Εμείς σήμερα βρισκόμαστε επίσης κάτω από υποχρέωση να κάνουμε θυσίες στο Θεό και, ανεξάρτητα από τις ατομικές μας περιστάσεις, οι θυσίες αυτές πρέπει να είναι το καλύτερο που έχουμε να προσφέρουμε. Αλλά ποιες θυσίες πρέπει να προσφέρουν οι Χριστιανοί; Ο Παύλος είπε: «Ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού».—Εβρ. 13:15, 16. Τι θα πρέπει να περιλαμβάνεται στις ‘θυσίες αίνου’ μας προς τον Ιεχωβά; Θα πρέπει να περιλαμβάνουν τη συμμετοχή μας στο έργο κηρύγματος και διδασκαλίας που προείπε ο Ιησούς για τις μέρες μας. (Ματθ. 24:14· 28:19, 20) Επειδή η μεγάλη θλίψη πλησιάζει γοργά, θέλουμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε εκείνους που πεινούν και διψούν για την αλήθεια. (Ματθ. 5:6) Όχι μόνο θέλουμε να δαπανήσουμε όσο περισσότερο χρόνο γίνεται στη συμμετοχή στη διακονία αγρού, αλλά επίσης θέλουμε να προσφέρουμε το καλύτερο που έχουμε σε αυτήν. Το να προσφέρουμε το καλύτερο που μπορούμε περιλαμβάνει το να είμαστε τακτικοί στη διακονία. Θυμηθείτε ότι το εδάφιο Εβραίους 13:15 λέει: «Ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως». Εμείς προσφέρουμε τακτικά τέτοιες θυσίες; Όσο πιο συχνά βγαίνουμε στο έργο από σπίτι σε σπίτι, τόσο πιο πολύ εξοικειωνόμαστε με τις ανάγκες των ανθρώπων. Μέσω πείρας εξαρτιζόμαστε καλύτερα για να παρουσιάζουμε τα καλά νέα αποτελεσματικά. (Διακονία της Βασιλείας, Αύγουστος 1984, σελ.1, παρ.1-2, 5)

Στα ανωτέρω έντυπα της Διακονίας της Βασιλείας εξηγεί η Οργάνωση τί ακριβώς περιλαμβάνουν οι «θυσίες αινέσεως» του «πολλού όχλου» προς τον Ιεχωβά.

«Είναι σήμερα οι θυσίες μας, «ο καρπός των χειλέων υμών,» τόσο άμεμπτες όσο εξαρτάται από τη δική μας δύναμη; Έχουμε κάνει με μελέτη και με άσκηση και εκπαίδευση των ικανοτήτων μας τις θυσίες μας αίνου τόσο καλές όσο μπορούμε; Ψάχνουμε να βρούμε λόγια αλήθειας και κάνουμε σκέψεις πάνω σ’ αυτά, για να τα παρουσιάσουμε στα σπίτια των ανθρώπων μ’ ένα ευχάριστο τρόπο;» (Σκοπιά, 01.12.1982, σελ.13, παρ.5)

«Ποια υποχρέωσι θέτουν επάνω στο κεχρισμένο υπόλοιπο και στους βοηθούς των τα λόγια του εδαφίου Εβραίους 13:15. ‘Να προσφέρουν θυσίαν αινέσεως, τουτέστιν καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα του Ιεχωβά.’ (ΜΝΚ) Ένας τρόπος να το πράττουν αυτό είναι να εκφράζωνται στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, όπως συμβουλεύουν τα εδάφια Εβραίους 10:23-25. Αυτό απαιτεί προετοιμασία πλήρη και με περίσκεψη. Ανάμεσα σε άλλους τρόπους που μπορεί να γίνη αυτό είναι το να πηγαίνουν από οικία σε οικία με τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού σε έντυπη μορφή, με το να κάνουν επανεπισκέψεις εκεί όπου συναντάται ενδιαφέρον για την αλήθεια της Αγίας Γραφής, και με το να διεξάγουν Γραφικές μελέτες στα σπίτια εκείνων, οι οποίοι επιθυμούν να μάθουν περισσότερα για τον Ιεχωβά Θεό και για το θέλημα και τους σκοπούς του για το ανθρώπινο γένος.......Όλοι εκείνοι που αποτελούν το κεχρισμένο πνευματικό ιερατείο καθώς και τα «άλλα πρόβατα» που είναι βοηθοί των θα θελήσουν, επομένως, να είναι επιμελείς στη διάρκεια του μηνός με το να προσφέρουν θυσίες αίνου, που δοξάζουν το όνομα του Ιεχωβά». (Σκοπιά, 01.02.1970, σελ.85)

Κατά τα ανωτέρω έντυπα η συγκεκριμένη ρήση του αποστόλου Παύλου περί πνευματικών θυσιών (Εβρ.13:15-16) ΔΕΝ αφορά ΜΟΝΟΝ το υπόλοιπο των χρισμένων, όπως ισχυρίζεται σε άλλα έντυπα της η Οργάνωση (π.χ. Σκοπιά, 01.10.1978, σελ.23-24, παρ.13, Η Χιλιετής Βασιλεία του Θεού έχει πλησιάσει, κεφ.6, σελ.87, παρ.10 και σελ.108, παρ.63, Ενόραση, τόμ.1, σελ.75), αλλά αφορά ΚΑΙ τον «πολύ όχλο» ή «άλλα πρόβατα» με την διακονία τού αγρού από σπίτι σε σπίτι.

Άρα, αγαπητέ συνομιλητά, εφόσον έχουμε, όχι μόνον υπό των ΕΝ ΖΩΗ χρισμένων, αλλά ΚΑΙ υπό του «πολλού όχλου» πνευματικές θυσίες, άρα ΗΔΗ ΑΠΟ Τ Ω Ρ Α υφίσταται μία μορφή (Γενικής) Ιεροσύνης, είτε αυτό το δέχεστε είτε όχι.

Στο 10:40 ο συνομιλητής μας αναφέρει επί λέξει ότι «το ιερατείο του Μωσαϊκού Νόμου και τα τελετουργικά του ΙΣΧΥΟΥΝ ΜΟΝΟΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ και ποτέ για επίγεια πράγματα» και μας φέρνει σαν απόδειξη το χωρίο προς Εβραίους 8,5. Όμως κάνει λάθος, διότι το χωρίο αυτό δεν αναφέρεται στους ΙΕΡΕΙΣ αλλά στη ΛΑΤΡΕΙΑ και τα ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΑ ΜΕΣΑ με τα οποία την προσέφεραν: «οἵτινες ὑποδείγματι καὶ σκιᾷ λατρεύουσι τῶν ἐπουρανίων καθὼς κεχρημάτισται Μωϋσῆς μέλλων ἐπιτελεῖν τὴν σκηνήν · ὅρα, γάρ φησι, ποιήσεις πάντα κατὰ τὸν τύπον τὸν δειχθέντα σοι ἐν τῷ ὄρει» δηλ. «αυτοί λατρεύουν (υπηρετούν) το Θεό με λατρευτικά μέσα, τα οποία είναι εικόνα και σκιά των επουρανίων πραγμάτων, όπως έλαβε θεία εντολή ο Μωυσής προκειμένου να κατασκευάσει τη σκηνή (του μαρτυρίου). Διότι του είπε ο Θεός: Πρόσεχε να τα κάνεις όλα σύμφωνα με το πρότυπο που σου δείχθηκε στο όρος». Η φράση «ποιήσεις πάντα» εννοεί «την κατασκευή όλων των (επιγείων) λατρευτικών μέσων της σκηνής» και ΟΧΙ ότι ΔΗΘΕΝ «το ιερατείο του Μωσαϊκού Νόμου ΙΣΧΥΕ ΜΟΝΟΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ», όπως εσφαλμένα ερμηνεύει ο συνομιλητής μου. Πού αναφέρεται ότι η ιεροσύνη είναι επουράνια και όχι επίγεια; Γιατί προσθέτετε πράγματα στη Γραφή που δεν υπάρχουν;

Και για ν’ αποδείξουμε, ότι για ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ο συνομιλητής μας έρχεται σε ΕΜΦΑΝΕΣΤΑΤΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με την Οργάνωση εις την οποίαν ανήκει, παραθέτουμε και το αντίστοιχο απόσπασμα από την Βιβλική Εγκυκλοπαίδειά της (με υπογράμμιση δική μας), η οποία δικαιώνει ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ερμηνεία εκθέτοντας ταυτοχρόνως τον ίδιο και τις αλλοπρόσαλλες ερμηνείες του:

«Η διευθέτηση του Θεού για την εξιλέωση του ανθρώπου μέσω της θυσίας του Ιησού Χριστού αποκαλείται “η μεγαλύτερη και τελειότερη σκηνή η οποία δεν είναι φτιαγμένη από χέρια”. Ο Χριστός μπήκε «μία φορά για πάντα στον άγιο τόπο» αυτού του μεγάλου πνευματικού ναού «και εξασφάλισε αιώνια απελευθέρωση για εμάς», γράφει ο απόστολος Παύλος. (Εβρ 9:11, 12) Όταν πήγε στον ουρανό και εμφανίστηκε ενώπιον του Ιεχωβά, ο Χριστός εισήλθε σε αυτό που προεικονίστηκε από το εσώτατο τμήμα της σκηνής, δηλαδή τα Άγια των Αγίων. (Εβρ 9:24, 25) Συνεπώς, Η ΣΚΗΝΗ και ΟΙ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΤΗΣ χρησίμευσαν ως «συμβολική απεικόνιση και σκιά των ουράνιων πραγμάτων».—Εβρ 8:5.» (Ενόραση, τόμ.1, σελ.75)

Μήπως αγαπητέ ακόλουθε τής Σκοπιάς πρέπει κάποτε να σταματήσετε να εξηγείτε την Γραφή ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ και να συμμορφωθείτε με τις επίσημες ερμηνείες κι εξηγήσεις «τού πιστού και φρονίμου δούλου» ή αλλιώς τού «αυθεντικού προφήτου της γενεάς μας» και «αληθινού εκπροσώπου τού Ιεχωβά» (Σκοπιά, 01.06.1973, σελ.342);

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΑΡΑΒΑΤΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΕΒΡ. 7:24

Στο 11:40 ο συνομιλητής μας κάνει αναφορά στο απαράβατο, αμεταβίβαστο ή αλλιώς αμετάθετο της ιεροσύνης του Χριστού, ισχυριζόμενος ότι εφόσον είναι αμετάθετος δεν γίνεται να υπάρχουν ιερείς, διότι αυτός ο χαρακτηρισμός «σημαίνει ότι δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να γίνει ιερέας». Σημειωτέον ότι αυτή είναι μία ερμηνεία που έχει υιοθετήσει το μεγαλύτερο μέρος του Προτεσταντικού κόσμου προκειμένου να δικαιολογήσει και να στηρίξει την ΜΗ ΥΠΑΡΞΗ Ειδικών Ιερέων στην Καινή Διαθήκη. Ερμηνεία βεβαίως επιπόλαιη και κατάφορα εσφαλμένη και όποιος την υιοθετεί αποδεικνύει, ότι δεν έχει καταλάβει τί πραγματικά σημαίνει ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός για τη ιεροσύνη του Χριστού. Σημειωτέον δε, ότι η Μετάφραση Νέου Κόσμου εις το υπό έρευνα χωρίο, ερμηνεύοντας το «απαράβατον» κάνει λόγο για μη ΔΙΑΔΟΧΟΥΣ της ιερωσύνης του Χριστού γράφοντας τα εξής: «αλλά αυτός, επειδή παραμένει ζωντανός για πάντα, έχει την ιεροσύνη του χωρίς κανένα ΔΙΑΔΟΧΟ».

Ας δούμε όμως τί πραγματικά εννοεί το χωρίο. Διαβάζουμε στην προς Εβρ.7:24 «δια το μένειν αυτόν εις τον αιώνα απαράβατον έχει την ιερωσύνην». Όταν λέει ότι ο Χριστός έχει απαράβατον την ιεροσύνη σημαίνει δεν μεταβιβάζεται σε άλλον, δηλαδή δεν έχει διάδοχο στην ιεροσύνη. Αυτήν άλλωστε την ερμηνεία για την λέξη «απαράβατος» δίνουν και τα μεγαλύτερα Λεξικά της Ελληνικής Γλώσσης, εις τα οποία άλλωστε ο «TheTrumpetSeventh» αρέσκεται να παραπέμπει, όπως είναι τα εξής:

«απαράβατος» = ο μη εις έτερον μεταβιβαζόμενος (Δ. Δημητράκου «Μέγα Λεξικόν όλης της Ελληνικής Γλώσσης», έκδ.1954, τόμ.1, σελ.714)

«απαράβατος» = ο μη μεταβαίνων εις έτερον (Σκαρλάτου Βυζαντίου, Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης, έκδ.1852, 1895, σελ.136, Henry Liddell-Robert Scott «Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης», τόμ.1, σελ.287 και Ιωάννου Σταματάκου, Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, έκδ.1990, 1999, σελ.145)

«απαράβατος» = ως ιερωσύνη απαράβατος Εβρ. Ζ:24 δηλ. η παντοτεινή, ήτις μένει πάντοτε εις το ίδιον πρόσωπον και δεν μεταβαίνει εις άλλο (Ανθίμου Γαζή, Λεξικόν Ελληνικόν, έκδ.1809, σελ.489)

Γιατί ο Χριστός δεν έχει διάδοχο στην ιεροσύνη; «δια το μένειν αυτόν εις τον αιώνα». Ας το εξηγήσουμε λίγο. Στην Παλαιά Διαθήκη οι ιερείς είχαν διαδόχους επειδή πέθαιναν. Εάν μπορούσαν να ζούν αιώνια δεν θα είχαν διάδοχο στην ιεροσύνη. Ο Χριστός όμως, εφόσον αναστήθηκε, ζει εν σώματι κι εξακολουθεί να τελεί τα Αρχιερατικά Του καθήκοντα ως άνθρωπος, ως Μεσσίας και Μεσίτης γι’ αυτό κι έχει απαράβατον την ιεροσύνη. Προσέξτε όμως. Ναι μεν ο Χριστός δεν έχει διάδοχο στην ιεροσύνη (όπως άλλωστε είδαμε ότι μεταφράζει και η Μ.Ν.Κ.) έχει όμως ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ.

Όπως ένας βασιλιάς, όσο ζει, δεν έχει μεν ΔΙΑΔΟΧΟΥΣ έχει όμως ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ή αλλιώς ΠΡΕΣΒΕΥΤΕΣ! Το ότι ένας βασιλιάς έχει αντιπροσώπους ή πρεσβευτές αυτό, αγαπητέ «TheTrumpetSeventh», σημαίνει ότι ο βασιλιάς έχει ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΕΙ το αξίωμά του κι ότι ΑΠΕΚΔΥΘΗ, ΑΠΕΓΥΜΝΩΘΗ ή ΑΠΕΣΤΕΡΗΘΗ αυτού; Πώς αλλιώς πρέπει να σάς το εξηγήσουμε για να το καταλάβετε;

Ας προχωρήσουμε όμως σε μερικές ακόμη επιπλέον εξηγήσεις:

«καὶ πατέρα μὴ καλέσητε ὑμῶν ἐπὶ τῆς γῆς· εἷς γάρ ἐστιν ὁ πατὴρ ὑμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 23:9). Βλέπουμε τον Κύριο να μας απαγορεύει να αποκαλέσουμε κάποιον πατέρα, διότι ένας είναι ο πατέρας μας εν τοις ουρανοίς, ωστόσο διαβάζουμε σε Επιστολή τού Αποστόλου Παύλου τα εξής: «ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ' οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα» (Α΄ Κορ. 4:15). Πώς είναι πατέρας ο Απόστολος Παύλος αφού σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού ένας είναι ο Πατέρας; Ο Άγιος πρωτομάρτυρας Στέφανος παρατηρούμε στην απολογία του να λέγει τα εξής: «ὁ δὲ ἔφη· Ἄνδρες ἀδελφοὶ καὶ πατέρες» (Πράξ. 7:2) και μάλιστα απευθύνεται με αυτόν τον τρόπο στους Εβραίους που σταύρωσαν τον Χριστό. Μήπως ήταν αντίθετος με την εντολή του Χριστού;

Και για όποιον ενδιαφέρεται να εμβαθύνει περισσότερο στο συγκεκριμένο θέμα, παραθέτουμε και τα υπόλοιπα χωρία της Καινής Διαθήκης, εις τα οποία γίνεται λόγος περί πλήθους «πατέρων», ερχόμενοι έτσι οι συγγραφείς σε (ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ) «αντίφαση» με την δήλωση του Χριστού περί ενός Πατρός, και Αυτός ουράνιος (Ματθ. 23:9):

«πατέρες» (Λουκ. 6:26, 11:47, Ιωάν. 6:31, 49, 58, Πράξ. 7:11-12, 15, 19, 45, 51-52, 15:10, 22:1, Ρωμ. 9:5, Α΄ Κορ. 10:1, Εφεσ. 6:4, Κολασ. 3:21, Εβρ. 3:9, Β΄ Πέτρ. 3:4, Α΄ Ιωάν. 2:13-14)

«πατέρων» (Ματθ. 23:30, 32, Λουκ. 1:17, 72, 11:48, Ιωάν. 7:22, Πράξ. 3:13, 22, 5:30, 7:32, 38-39, 45, 22:14, Ρωμ. 15:8, Εβρ. 11:23)

«πατέρας» (Λουκ. 1:55, Πράξ. 13:17, 32, 36, 26:6, 28:25, Ρωμ. 11:28, Εβρ. 12:9)

Ο Χριστός αντιπροσωπεύεται στο βασιλικό Του αξίωμα από αυτούς που διοικούν την Εκκλησία καθώς βασιλεύω =διοικώ, κατά Ιωάννην 10:11 «ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός», παρόλα αυτά υπάρχουν ποιμένες που διοικούν την Εκκλησία (Εφεσ. 4:11). Αντιπροσωπεύεται στο διδακτικό-προφητικό Του αξίωμα από αυτούς που διδάσκουν ή αλλιώς προφητεύουν. Δεν θα πάει κάποιος απευθείας στον Χριστό να Του ζητήσει να κάνει ένα κήρυγμα ή να του λύσει μία απορία, αλλά θα πάει σε αυτούς που διδάσκουν και κηρύττουν, όπως διαβάζουμε στο κατά Ματθαίον 23:8 «ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ῥαββί· εἷς γάρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός» και όμως στην προς Κορινθίους Α΄ επιστολή 12:28-29 διαβάζουμε «Καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους....μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι;».

Όπως λοιπόν ο Χριστός έχει διδασκάλους που τον αντιπροσωπεύουν στο διδασκαλικό-προφητικό αξίωμα και αντιπροσώπους που τον αντιπροσωπεύουν στο βασιλικό αξίωμα, έτσι έχει και ιερείς που τον αντιπροσωπεύουν στο ιερατικό και αρχιερατικό αξίωμα, είτε αυτό αρέσει είτε όχι στους ποικιλώνυμους αιρετικούς!

Στο 12:25 ο συνομιλητής μας κάνει το τραγικό λάθος και μας χρεώνει λόγια που δεν είπαμε ποτέ. Ισχυρίζεται ότι είναι αντίφαση να λέμε ότι ο Χριστός δεν έχει διαδόχους γιατί πάνω σε αυτό το οικοδόμημα λέμε ότι στηρίζεται η διδασκαλία μας. Εμείς όμως τον απεδείξαμε ψεύτη καθώς απεδείξαμε, ότι οι ιερείς δεν είναι διάδοχοι του Χριστού αλλά ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ. Πρέπει ο συνομιλητής μας να καταλάβει ότι μιλήσαμε περί Αποστολικής διαδοχής και όχι περί διαδοχής από τον Χριστό. Κανείς δεν είπε ότι οι απόστολοι διαδέχθηκαν τον Χριστό, ομοίως ούτε οι ιερείς, οι ιερείς διαδέχθηκαν τους αποστόλους. Και για ν’ ακριβολογούμε οι ιερείς είναι διάδοχοι των ΧΑΡΙΣΜΑΤΩΝ και της Αρχιερατείας των αποστόλων, όπως πολύ γλαφυρά περιγράφει ο Άγιος Ιππόλυτος Ρώμης: «τὸ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ παραδοθὲν Ἅγιον Πνεῦμα, οὕ τυχόντες πρότεροι οἱ ἀπόστoλoι μετέδοσαν τοῖς ὀρθῶς πεπιστευκόσιν· ὧν ἡμεῖς διάδοχοι τυγχάνοντες τῆς τε αὐτῆς χάριτος μετέχοντες ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΙΑΣ τε καὶ διδασκαλίας καὶ φρουροὶ τῆς Ἐκκλησίας λελογισμένοι οὐκ ὀφθαλμῷ νυστάζoμεν οὐδὲ λόγον ὀρθὸν σιωπῶμεν, ἀλλ' οὐδὲ πάσῃ ψυχῇ καὶ σώματι ἐργαζόμενοι κάμνομεν...» (Κατά πασών των αιρέσεων έλεγχος, Βιβλίο Α΄, Β.Ε.Π. 5, σελ.199 – P.G. τόμ.16γ, 3020C).

Αρχικά αντιπρόσωποι του Χριστού ήταν οι Απόστολοι, οι οποίοι όμως επειδή θα πέθαιναν έθεσαν αντιπροσώπους στις θέσεις τους. Ο μόνος που δεν έχει διαδόχους είναι ο Χριστός επειδή ζει εις τους αιώνας των αιώνων (Αποκ.1:18). Επειδή όμως οι Απόστολοι δεν θα ζούσαν αιωνίως αλλά κάποια στιγμή θα πέθαιναν, για αυτό έθεσαν διαδόχους τών χαρισμάτων τους, αυτή είναι η λεγόμενη Αποστολική διαδοχή. Πουθενά δεν μιλήσαμε για διαδοχή από τον Χριστό, αλλά για διαδοχή από τους Αποστόλους.

Κλείνοντας το θέμα, επαναλαμβάνουμε για μία ακόμη φορά, μήπως και γίνει αντιληπτό από τον συνομιλητή μας, τί ακριβώς εννοούμε λέγοντας Αποστολική διαδοχή. Ο Χριστός εξέλεξε τους Αποστόλους εις τους οποίους έδωσε ΕΙΔΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ προκειμένου να διαχειρίζονται πνευματικά πράγματα, τα πράγματα της Εκκλησίας, όπως π.χ. να κυβερνούν την Εκκλησία, να διδάσκουν στην Εκκλησία, να τελούν μυστήρια στην Εκκλησία (όπως το βάπτισμα, τον γάμο, την Θεία Ευχαριστία), να παρέχουν άφεση αμαρτιών στους πιστούς (εννοείται κατόπιν εξομολογήσεως) κ.ά. Οι δε Απόστολοι τώρα, επειδή θα πέθαιναν, μετέδωσαν τη χάρη (δηλαδή τα προαναφερθέντα χαρίσματα) που τους έδωσε ο Χριστός, σε άλλα πρόσωπα, με ΕΙΔΙΚΗ ΤΕΛΕΤΗ, επιθέτοντας τα χέρια τους επάνω εις τα χειροτονούμενα πρόσωπα (όπως διαβάζουμε στις δύο Επιστολές προς Τιμόθεον και προς Τίτον Επιστολή).

Όπως λοιπόν οι Απόστολοι χειροτόνησαν διαδόχους και οι διάδοχοι άλλους και εκείνοι άλλους και εκείνοι άλλους κ.ο.κ. έτσι, δι’ αυτού του τρόπου, προκύπτει μία αδιάκοπη σειρά, μία αλυσίδα αλληλοδιαδόχων επισκόπων η οποία και αποτελεί την Αποστολική διαδοχή! Επισκοπικούς καταλόγους δε με ΟΛΑ τα ονόματα αυτών των διαδόχων, με ΟΛΟΥΣ δηλαδή τους κρίκους αυτής της αλυσίδος, δύναται ο οποιοσδήποτε να ανατρέξει και να βρει δημοσιευμένους στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Βασιλείου Στεφανίδη στο τέλος, πριν από το Αλφαβητικό Ευρετήριο.

Η ΕΝ ΤΗ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΑΥΤΙΣΗ ΤΩΝ ΟΡΩΝ «ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ» - «ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ» ΚΑΙ Η ΜΟΛΙΣ ΕΝΤΟΣ ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΑΥΤΟΔΙΑΨΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ «THETRUMPETSEVENTH»

Στο 16:30 ενώ ο συνομιλητής μας ισχυρίζεται κάτι σωστό, ότι δηλ. τον 1^ο αιώνα οι όροι επίσκοπος και πρεσβύτερος ταυτιζόντουσαν (που σημαίνει ότι δεν έχουμε διαφορά αξιώματος), στο 17:30 όμως έρχεται και μας κατηγορεί για την υποχρεωτική αγαμία των Ορθοδόξων επισκόπων, δηλαδή του τρίτου βαθμού της ιεροσύνης. Λησμονεί ο καημένος, ότι μόλις πριν ένα λεπτό μας είπε ότι τον 1^ο αιώνα οι όροι «επίσκοπος» και «πρεσβύτερος» ταυτιζόντουσαν, συνεπώς αδίκως μας κατηγορείτε.

Πρώτον, εφόσον οι συγκεκριμένοι όροι ήσαν αμοιβαίοι ή συναλλακτικοί είναι άκυρο, άδικο και πάνω απ’ όλα ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟ να μας κατηγορείτε που έχουμε έναν επίσκοπο (17:00) καθώς οι επίσκοποι που αναφέρονται στην Αγία Γραφή ταυτίζονταν με τους πρεσβύτερους. Στην Ορθοδοξία μια Εκκλησία ή ενορία μπορεί να έχει πολλούς «πρεσβύτερους» ή ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΡΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ, πολλούς «επισκόπους».

Δεύτερον, εφόσον ο όρος επίσκοπος και πρεσβύτερος ταυτίζονταν σημαίνει, ότι όταν ο απόστολος ανέφερε ότι ο επίσκοπος πρέπει να είναι μιας γυναικός ανήρ (Α΄ Τιμ. 3:2), [χωρίο άλλωστε που ο ίδιος επικαλείστε στο 17:30], ομιλούσε περί των ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩΝ, δηλαδή ομιλούσε περί του 2^ου βαθμού και ΟΧΙ περί τού 3^ου βαθμού της ιεροσύνης!

ΕΡΩΤΗΣΗ: Εφόσον κατ’ εσάς ο Παύλος με τον όρο «επίσκοπος» εννοούσε, ότι ο φέρων το συγκεκριμένο αξίωμα, ΔΕΝ έπρεπε να έχει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ αγαμία, αλλά να ήτο νυμφευμένος, ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΝΥΜΦΕΥΜΕΝΟΙ;;; ΓΙΑΤΙ, ΑΓΑΠΗΤΕ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΑ, Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΥΜΦΕΥΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΟΥΣ, ΕΝΩ Η ΡΗΤΗ ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Κ Α Ι ΟΙ ΔΙΑΚΟΝΟΙ «ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ ΑΝΔΡΕΣ» (Α΄ ΤΙΜ.3:12);;; ΕΧΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΗΝ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΕΤΕ ΕΠ’ ΑΥΤΟΥ;

ΚαταλάβετεΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ότι ΔΕΝ μπορείτε ΕΠ’ ΑΠΕΙΡΩ να κάνετε ΛΟΓΟΠΑΙΓΝΙΑ με τους όρους και τις ορολογίες της Γραφής του 1^ου αιώνος και με ΑΥΤΟΥΣ (ή ΑΥΤΕΣ) να εφαρμόζετε και να κρίνετε ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ πράγματα και καταστάσεις στην Εκκλησία του σήμερα.

Αποφασίστε ΤΕΛΙΚΑ, αγαπητέ «TheTrumpetSeventh», εφόσον κι εσείς ο ίδιος παραδέχεστε, ότι οι συγκεκριμένοι όροι ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΝ, τότε ο Ορθόδοξος Επίσκοπος (δηλαδή ο 3^ος βαθμός της ιεροσύνης) ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση έχει με αυτόν της Γραφής (διότι κατά την ορολογία αυτής ομιλούμε περί «πρεσβυτέρων», δηλαδή περί του 2^ου βαθμού της ιεροσύνης) άρα η σύγκριση που κάνετε είναι ΑΣΤΟΧΟΣ!

Ότι δε οι όροι «επίσκοπος» και «πρεσβύτερος» στην Καινή Διαθήκη εναλλάσονται και ότι στην έννοια τού επισκόπου ΔΕΝ εννοείται ο 3^ος βαθμός της ιεροσύνης, όπως σφαλμένως τον τοποθετεί ο συνομιλητής μου στούς επισκόπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά ο 2^ος, αυτό είναι εμφανές στις Πράξ. 20:17, 28 όπου οι «πρεσβύτεροι» του στίχ.17 αποκαλούνται «επίσκοποι» στον στίχ.28, αλλά και στην Επιστολή προς Τίτον 1:5-7, κατά την οποίαν ο «πρεσβύτερος» τού στίχ.5 αποκαλείται «επίσκοπος» στον στίχ.7. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχει υποχρεωτική αγαμία κλήρου, όπως υφίσταται στην Παπική, εφόσον οι πρεσβύτεροι παντρεύονται κανονικά.

Στο 18:00 μας λέει να ετοιμαστούμε να χειροτονήσουμε γυναίκες ιερείς. Προσέξτε αγαπητέ μου κάνετε λάθος, υπάρχουν τρείς βαθμοί ιεροσύνης, διακόνου, ιερέως, αρχιερέως. Στην Κ.Δ. αναφέρονται μόνον διακόνισσες δηλαδή γυναίκες που ναι μεν χειροτονήθηκαν - χειροθετήθηκαν για να επιτελέσουν κάποιο διακόνημα στην Εκκλησία, αλλά αυτή η καθιέρωση ουδεμίαν σχέση έχει με ΕΙΔΙΚΗ ΙΕΡΟΣΥΝΗ ή κάποια μορφή ΙΕΡΑΤΕΙΑΣ, όπως εσείς προσπαθείτε (σκοπίμως;) να συνδέσετε. Η ιεροσύνη αφορά αποκλειστικά τούς άντρες, εφόσον εκεί που παραδόθηκε για πρώτη φορά (δηλ. στον μυστικό δείπνο), είχε παραβρεθεί μόνον ο στενός κύκλος τών μαθητών του Ιησού και ΟΥΔΕΜΙΑ γυναίκα!

Συνεπώς δεν χρειάζεται να χειροτονήσουμε γυναίκες ιερείς, εφόσον η ιεροσύνη δόθηκε ΜΟΝΟΝ στούς άντρες, μπορούμε όμως να χειροτονήσουμε διακόννισες, (επαναλαμβάνω όχι με ιερατική έννοια) εφόσον πουθενά δεν απαγορεύεται. Μάλιστα μέχρι τον 11^ο – 12^ο αιώνα υπήρχε κανονικά χειροτονία διακονισσών γυναικών. Άρα, για άλλη μια φορά ο συνομιλητής μας πιάνεται αδιάβαστος. Οπότε για να ενημερωθεί λεπτομερώς επί του θέματος του προτείνουμε να ανατρέξει στην μελέτη τού καθηγητού Ευαγγέλου Θεοδώρου 'Ἡ 'χειροτονία' ἤ 'χειροθεσία' τῶν Διακονισσῶν' (Α´ - Γ’ ) (Θεολογία, τόμ.25, 1954, τεύχ.1, 3-4) στην οποίαν θα διαπιστώσει ότι ο θεσμός των διακοννισών ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση έχει με ιεροσύνη, αλλά με άλλου είδους διακόνημα στην Εκκλησία. Επίσης ορισμένα βασικά σημεία του ανωτέρω θέματος αναφέρει εν συντομία στην Εκκλησιαστική Ιστορία και ο καθηγητής Βλάσιος Φειδάς στον Α΄ τόμ. έκδ.1994, σελ.215-216.

Στο 22:45 ο συνομιλητής μας, μάς κατηγορεί ότι κακοποιούμε το κείμενο του Κλήμεντος Ρώμης, δυστυχώς για αυτόν όμως πιάνεται για ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ αδιάβαστος. Ισχυρίζεται ότι ο Κλήμης Ρώμης ομιλεί περί Ειδικής Ιεροσύνης των ιερέων της Παλαιάς Διαθήκης. Ας δούμε όμως τι γράφει η επιστολή:

«Προδήλων ουν ημίν όντων τούτων, και εγκεκυφότες εις τα βάθη της θείας γνώσεως, πάντα τάξει ποιείν οφείλομεν όσα ο δεσπότηςεπιτελείν εκέλευσεν κατά καιρούς τεταγμένους· Τας τε προσφοράς και λειτουργίας επιτελείσθαι, και ουκ είκη ή ατάκτωςεκέλευσεν γίνεσθαι, αλλ, ωρισμένοις καιροίς και ώραις. Που τε και δια τίνων επιτελείσθαι θέλει, αυτός ώρισεν τη υπερτάτω αυτούβουλήσει, ιν’ οσίως πάντα γινόμενα εν ευδοκήσει ευπρόσδεκτα είη τω θελήματι αυτού. Οι ουν τοις προστεταγμένοις καιροίς ποιούντεςτας προσφοράς αυτών ευπρόσδεκτοι τε και μακάριοι· τοις γαρ νομίμοις του δεσπότου ακολουθούντες ου διαμαρτάνουσιν. Τω γαρ αρχιερεί ίδιαι λειτουργίαι δεδομέναι εισί, και τοις ιερεύσιν ίδιος ο τόπος προστέτακται, και Λευίτες ίδιαι διακονίαι επίκεινται· ο λαϊκός άνθρωπος τοις λαϊκοίς προστάγμασιν δέδεται. Εκαστος ημών, αδελφοί, εν τω ιδίω τάγματι ευαρεστείτω Θεώ εν αγαθή συνειδήσει υπάρχων, μη παρεκβαίνων τον ωρισμένον της λειτουργίας αυτού κανόνα, εν σεμνότητι». (Κλήμης Ρώμης, Α΄ Επιστολή προς Κορινθίους, κεφ.40-41, παρ.1)

Η αλήθεια είναι ότι ο άγιος Κλήμης Ρώμης, προκειμένου να μιλήσει για την εκκλησιαστική τάξη, επικαλείται πλήθος παραδειγμάτων από την Παλαιά Διαθήκη. Όμως, η αναφορά του για τους 3 βαθμούς της Ειδικής Ιεροσύνης, είναι ειδικά για την Χριστιανική Εκκλησία. Αυτό προκύπτει πολύ εύκολα από το ίδιο το κείμενο. Γι’ αυτό και αποφεύγουν (οι Προτεστάντες) συστηματικά το επίμαχο απόσπασμα, και αναφέρονται στο παρακάτω, το οποίο ο άγιος το φέρνει ως παράδειγμα τάξης και σειράς από την Παλαιά Διαθήκη. Αυτά τα συγχέουν, είτε διότι το κάνουν επίτηδες, είτε διότι έχουν άγνοια όλης της επιστολής, την οποία φυσικά δεν έχουν ενδιαφερθεί να διαβάσουν, αλλιώς, δεν θα έλεγαν αυτά που λένε. Είναι πολύ σημαντικό, προκειμένου να κατανοήσουμε το επίμαχο απόσπασμα της επιστολής, να δούμε τον λόγο για τον οποίο γράφεται η επιστολή αυτή προς την εκκλησία της Κορίνθου.

Στην επιστολή του ο Κλήμης, κατά τον καθηγητή Χρήστο Κρικώνη, συμβουλεύει «τους Κορινθίους να έχουν μεταξύ τους ομόνοια και να πειθαρχούν στους λειτουργούς τους [..] Με την μεσολάβηση του ο Κλήμης κατακρίνει τις ενέργειες των προπετών Κορινθίων σε βάρος των μονίμων λειτουργών, για τους οποίους επικαλείται την αποστολική διαδοχή και συνιστά υποταγή σ’ αυτούς τους λειτουργούς [..] ». (Αποστολικοί Πατέρες, Α’ Τόμος, σελ. 36). Ο ανωτέρω καθηγητής αναφερόμενος στα κεφάλαια 44-59 (άρα και στα επίμαχα κεφάλαια που μας ενδιαφέρουν άμεσα 40-41) λέγει τα εξής: «Συνιστάται αφ ενός η ανάγκη πειθαρχίας κατά τα ‘’υποδείγματα από την ζωή του Ισραήλ και των Εθνών’’ και αφ ετέρου η επίδειξη μετανοίας των ολίγων ταραχοποιών προκειμένου να επικρατήσει η αγάπη και η ειρήνη» (σελ. 37).

Άρα όσα αναφέρονται περί του Ισραήλ είναι ως προς ΤΟΝ ΤΥΠΟ.

«Oὐ πανταχοῦ ἀδελφοί, προσφέρονται θυσίαι ἐνδελεχισμοῦ ἠ ευχῶν ἠ περὶ ἁμαρτίας καὶ πλημμελείας, ἀλλ' ἠ ἐν Ἱερουσαλὴμ μόνῃ κἀκεῖδὲ οὐκ ἐν παντὶ τόπῳ προσφέρεται, ἀλλ' ἔμπροσθεν τοῦ ναοῦ πρὸς το θυσιαστήριον, μωμοσκοπηθὲν τὸ προσφερόμενον διὰ τοῦ ἀρχιερέως καὶ τῶν προειρημένων λειτουργῶν».

Αυτά δείχνουν συνεπώς την τάξη. Όπως οι Ισραηλίτες δεν επιτρέπονταν να θυσιάζουν στο Θεό οπουδήποτε και με τους οποιουσδήποτε, έτσι και στην Χριστιανική Εκκλησία υπάρχει τάξη, και δεν τελεί όποιος να ΄ναι την Θεία Λειτουργία, και σε οποιοδήποτε τόπο.

Ας δούμε τη μετάφραση του επίμαχου χωρίου:

« Αφού λοιπόν όλα αυτά είναι ολοφάνερα σε μας και αφού έχομε εγκύψει στα βάθη της θείας γνώσεως, τα πάντα οφείλουμε να κάνουμεμε τάξη, όσα ο Δεσπότης διέταξε να επιτελούμε σε καθορισμένους καιρούς. Διέταξε να επιτελούμε τις θυσίες (προσφορές) και τις θείες λειτουργίες, όχι όπως όπως ή να γίνονται χωρίς τάξη, αλλά σε καθορισμένους καιρούς και ώρες. Και πού και με ποιούς θέλει να επιτελούνται αυτές. Αυτός διόρισε με την υπερτάτη βούλησή Του τα πάντα γινόμενα με αγιότητα, να είναι ευπρόσδεκτα στο θέλημά Του. Εκείνοι λοιπόν που τελούν τις θυσίες των προσφορών κατά τους καθορισμένους καιρούς είναι και ευπρόσδεκτοι και μακάριοι (ενώπιον του Θεού)· γιατί ακολουθούντες τα νόμιμα του Δεσπότου δεν αμαρτάνουν. Γιατί στον Αρχιερέα έχουν δοθεί ιδιαίτερες λειτουργίες και στους ιερείς ο ίδιος τύπος έχει καθοριστεί, και στους λευίτες ιδιαίτερες διακονίες παρέχονται · ο λαϊκός άνθρωπος έχει δεσμευτεί με τα προστάγματα για τους λαϊκούς . Ο καθένας από μας, αδελφοί, στο ιδιαίτερο τάγμα που ανήκει να ευχαριστεί το θεό, έχοντας συνείδηση αγαθή, χωρίς να παραβαίνει τον ορισμένο κανόνα της λειτουργίας του, με σεμνότητα».

Ο συνομιλητής μας, αν και «ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ» (!!!), όπως αυτοπροσδιορίζεται, φαίνεται να μη γνωρίζει ούτε το πώς να ξεχωρίζει τους χρόνους της Ελληνικής γλώσσας. Είτε διαβάζοντας το αρχαίο κείμενο είτε τη μετάφρασή του, ξεκάθαρα καταλαβαίνει ο αναγνώστης, ότι γίνεται αναφορά στην Χριστιανική Εκκλησία (οφείλουμε, επιτελούμε, έχουν δοθεί, έχει καθοριστεί κλπ). Ερχόμαστε λοιπόν και ρωτάμε τον συνομιλητή μας: Εφόσον ο Κλήμης αναφέρεται σε Α΄ πληθυντικό πρόσωπο μήπως αναφέρεται στους Ιουδαίους; Μήπως ήταν ο Κλήμης Ιουδαίος; Αγνοείτε ότι η επιστολή γράφτηκε μετά το 70 μ.Χ. συνεπώς είχε πάψει να υπάρχει τόσο ο ναός της Ιερουσαλήμ όσο και οι ιερείς που τελούσαν θυσίες εκεί; Συνεπώς σας γυρνάει μπούμερανγκ το κεφ.41: «Oὐ πανταχοῦ ἀδελφοί, προσφέρονται θυσίαι ἐνδελεχισμοῦ ἠ ευχῶν ἠ περὶ ἁμαρτίας καὶ πλημμελείας, ἀλλ'ἠ ἐν Ἱερουσαλὴμ μόνῃ κἀκεῖδὲ οὐκ ἐν παντὶ τόπῳ προσφέρεται, ἀλλ' ἔμπροσθεν τοῦ ναοῦ πρὸς το θυσιαστήριον, μωμοσκοπηθὲν τὸ προσφερόμενον διὰ τοῦ ἀρχιερέως καὶ τῶν προειρημένων λειτουργῶν».

Όπως αναφέραμε ο ναός είχε γκρεμιστεί ομοίως είχαν πάψει εκεί να προσφέρονται θυσίες ζώων στο Θεό από τους Ισραηλίτες, άρα συμπεραίνουμε ότι ο Κλήμης απλά αναφέρεται στον τύπο όπως ήδη εξηγήσαμε.

Στο κεφάλαιο 40 μιλάει στο Α΄ Πληθυντικό πρόσωπο, ενώ όταν αναφέρει τους τρείς βαθμούς της ιεροσύνης μιλάει σε χρόνο παρακείμενο και ενεστώτα (δηλαδή σε ΠΑΡΟΝΤΙΚΟΥΣ χρόνους που αναφέρονται στο ΣΗΜΕΡΑ). Εάν μιλούσε για την Ιουδαϊκή ιεροσύνη, θα χρησιμοποιούσε ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΙΚΟΥΣ χρόνους, όπως τον υπερσυντέλικο.

Η ΑΠΕΛΠΙΔΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΝΑ ΥΠΟΣΚΕΛΙΣΟΥΝ-ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΟΥΝ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ ΤΟΝ «ΣΚΟΠΕΛΟ» ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΙ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΤΗΣ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΔΙΚΗΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ

Σχετικά με την επιστολή του Αγίου Ιγνατίου που μας αναφέρατε, όσον αφορά εις την γνησιότητά της, έχουμε να πούμε τα εξής: Είναι αλήθεια ότι οι επιστολές του Αγίου Ιγνατίου είναι καταπέλτης κατά των Προτεσταντικών αιρέσεων, και για αυτό το λόγο προσπαθούν να πλήξουν την αξιοπιστία τους. Στην εισαγωγή του βιβλίου «Αποστολικοί Πατέρες» του διδάκτορα Θεολογίας Ν. Νικολαϊδη, με υπότιτλο «Γραμματολογική και Θεολογική Προσέγγιση» στη σελ.15, έχει την υποσ.9 που λέει: «Είναι γνωστός ο πόλεμος, ιδιαίτερα αρκετών Προτεσταντών, κατά των Επιστολών του Ιγνατίου. Και τούτο, γιατί αυτές διασώζουν και κατοχυρώνουν την πράξη της αρχαίας Εκκλησίας, όσο αφορά στο μυστήριο της Ιερωσύνης και μάλιστα στο θεσμό του επισκόπου».

Ας δούμε όμως κάποια πραγματάκια:

Αναφέρει ο Στυλιανός Παπαδόπουλος: «[…]επί δύο αιώνες συζητήθηκε η γνησιότης των επιστολών με αποτέλεσμα να γίνεται σήμερα από όλους δεκτή η προέλευσή τους από τον Ιγνάτιο». (Πατρολογία, Α’ τόμος, σελ. 179).

Ο διδάκτορας θεολογίας, Π. Παπαευαγγέλου, αναφέρει: «Οι επιστολές που συνολικά έστειλε ο Ιγνάτιος από την Σμύρνη και την Τροία είναι επτά. Προς Εφεσίους, προς Μαγνησείς, προς Τραλλιανούς, προς Ρωμαίους, προς Φιλαδελφείς, προς Σμυρναίους και προς Πολύκαρπον. Οι επιστολές του αυτές διασώθηκαν μέχρι σήμερα στα ελληνικά σε δύο εκδόσεις, μία σύντομη και μια εκτενέστερη. Η γνώμη που επικρατεί σήμερα μεταξύ των ειδικών είναι ότι από τις δύο μορφές των επτά επιστολών του Ιγνατίου, γνήσιες είναι οι επιστολές της σύντομης μορφής, ενώ οι άλλες της εκτενέστερης μορφής είναι νόθες». (Από την εισαγωγή στις επιστολές του Ιγνατίου, «Αποστολικοί Πατέρες’, Άπαντα τα έργα», σελ. 10).

Ο πατρολόγος Παναγιώτης Χρήστου, αναφέρει: «Η εκτύπωσις τών εις τας συλλογάς ταύτας περιεχομένων επιστολών, αρξαμένη δια της εκτενούς παραλλαγής, λατινιστί το 1489 και ελληνιστί το 1555, προεκάλεσε διχασμό των κριτικών, οφειλόμενον αρχικώς και εις τας αντιθέσεις μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών ως προς την αρχαιότητα του θεσμού του επισκόπου. Δια των εργασιών των Zahn, Funk, Lightfool, και Harnack κατά τα τέλη του παρελθόντος αιώνος, ακολουθησάντων την γραμμήν την οποίαν είχε δείξει δύο αιώνας ενωρίτερον ο Pearson, κατωχυρώθη η γνησιότης των επτά σύντομων επιστολών» (Ελληνική Πατρολογία, Β’τόμος, σελ. 415).

Οι επιστολές του αγίου Ιγνατίου μπορεί να νοθεύτηκαν από τον νεο-αρειανό Ιουλιανό τον 4ο αιώνα, (που δεν ήταν Ορθόδοξος φυσικά), αλλά σήμερα η επιστήμη έχει ξεχωρίσει τις γνήσιες από τις νοθευμένες. Ανάμεσα στους καθηγητές που παραδέχτηκαν την γνησιότητα των επιστολών της σύντομης μορφής (από όπου και παραθέτουμε), είναι και Προτεστάντες όπως ο Harnack που αναφέρει ο πατρολόγος Παναγιώτης Χρήστου. Επειδή το υποσχέθηκα αναφέρω στο συνομιλητή μας, ότι παραθέσαμε συγκεκριμένα μόνο από την Προς Φιλαδελφείς, κεφάλαιο 4.

Η ΕΙΔΙΚΗ ΙΕΡΟΣΥΝΗ ΜΑΡΤΥΡΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ «ΔΙΔΑΧΗΣ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ»

Στο 23:20 λεπτό αναφέρεστε στην Διδαχή και μας κατηγορείτε (για άλλη μια φορά) ότι κάνουμε και πάλι παρερμηνεία, αλλά πιάνεστε να ψεύδεστε (για άλλη μια φορά). Κάνοντας αυθαίρετα άλματα προσπαθείτε απεγνωσμένα να φτάσετε στο συμπέρασμα που θέλετε. Ας δούμε όμως τη λέει η Διδαχή: «Επίσης ο αληθινός διδάσκαλος δικαιούται και αυτός, όπως ο εργάτης, την τροφή του. Κάθε λοιπόν πρωτογέννημα, ήτοι το πρώτο και εκλεκτότερο μέρος των γεννημάτων από το πατητήρι των σταφυλιών και από το αλώνι και από τα βόδια και τα πρόβατα αφού λάβεις να προσφέρεις στους προφήτες, διότι αυτοί είναι οι αρχιερείς σας» (Διδαχή, κεφ.13, παρ.2-3, σελ 29).

Γράφει τη λέξη «να προσφέρεις» τι πάει να πει αυτό; Σημαίνει να κάνεις κάτι ΤΩΡΑ όχι μελλοντικά όπως ισχυρίζεστε εσείς. Εάν ξέρουμε να ξεχωρίζουμε τους χρόνους των ρημάτων δεν έχουμε πρόβλημα ερμηνείας. Ξεχνάτε φαίνεται ότι κατά μίαν άποψη, οι πρώτοι επίσκοποι της Εκκλησίας ονομάζονταν «προφήτες». Είναι η τάξη των προφητών, που αναφέρει ο Παύλος στην Α΄ Κορινθ. 12: 28-29, και Εφεσ. 4: 11, και αυτοί είναι διαφορετικοί από τους προφήτες με την κοινή έννοια (εκείνους που απλά εμπνέονταν από το Άγ. Πνεύμα και προφήτευαν, όπως οι θυγατέρες του Φιλίππου [Πράξ. 21: 9] ή οι αναφερόμενοι στο Α΄ Κορ. κεφ. 14, κ.α.). Οι Πράξεις 13: 1-3 αναφέρουν ότι οι Βαρνάβας και Παύλος χειροτονήθηκαν από προφήτες. Αν θέλετε ρίξτε μια ματιά εδώ: http://oodegr.com/oode/istoria/ekklisia/taksi_profitwn2.htm

Η ΚΑΤΑΦΑΝΕΣΤΑΤΗ ΥΠΟ ΤΟΥ «THETRUMPETSEVENTH» ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΠΕΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ Δ Η Θ Ε Ν ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ. ΠΟΤΕ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΣΚΟΠΙΑ ΟΤΙ ΕΓΙΝΕ Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΡΑ ΚΑΙ Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ.

Στο 24:20 κάνετε αναφορά στον Πολυκράτη, επίσκοπο Εφέσου, ο οποίος εις την επιστολή του προς τον Ρώμης Βίκτωρα περί το 192 μ.Χ., έγραψε τα εξής για τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή: «ἔτι δὲ καὶ Ἰωάννης ὁ ἐπὶ τὸ στῆθος τοῦ κυρίου ἀναπεσών, ὃς ἐγενήθη ἱερεὺς τὸ πέταλον πεφορεκὼς, καὶ μάρτυς, καὶ διδάσκαλος,· οὗτος ἐν Ἐφέσῳ κεκοίμηται.» [Ευσεβείου Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία, Βιβλίο Γ΄, κεφ.ΛΑ, (P.G. 20, 280BC) και Βιβλίο Ε΄, κεφ.ΚΔ, (P.G. 20, 493C)] δηλαδή «προσέτι δε ο Ιωάννης, ο οποίος ανέπεσεν εις το στήθος του Κυρίου και έγινεν ιερεύς φορέσας το πέταλον, και μάρτυς και διδάσκαλος, κοιμηθείς εις την Έφεσον» (Μετάφραση καθηγητού Παναγιώτη Χρήστου, Ε.Π.Ε., τόμ.29, Πατερικές Εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσ/νίκη 1978, σελ.198-201).

Εις το ανωτέρω κείμενο ισχυρίζεστε, για άλλη μια φορά, τα ίδια περί επουράνιας ιεροσύνης και κάνετε λόγο για αναγέννηση αναφέροντας επί λέξει μεταξύ άλλων τα εξής: «Εφόσον συνδέει ο Πολυκράτης το πέταλο με το μαρτύριο τού Ιωάννη, τότε αυτή η ΓΕΝΝΗΣΗ ήταν βεβαίως η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ τού αγαπημένου μαθητή τού Κυρίου σε ΕΠΟΥΡΑΝΙΑ ζωή ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ και άρα η συμμετοχή στην ιεροσύνη τού Χριστού ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΕΦΙΚΤΗ και συνεπώς δικαίως τον ονόμασε ιερέα» (24:20).

Ερωτώμε, αγαπητέ συνομιλητά, σύμφωνα με την Σκοπιά και τα δόγματά της, η αναγέννηση πότε θα λάβει χώρα; Σύμφωνα με ΕΣΑΣ (και ΟΧΙ με τη Σκοπιά) η ιεροσύνη είναι μελλοντική και θα εφαρμοστεί ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ! Στο 9:20 αναφέρετε επί λέξει τα εξής: «Για να είναι κάποιος συμβασιλεύς και συνιερεύς με τον Χριστό, ως αρχιερέα, θα πρέπει ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, κατά τον Ιωάννη, όπως μας λέει στην Αποκ. 20:6........Όπως καθαρά λέγει ο Ιωάννης, η πρώτη ανάσταση πρέπει να λάβει χώρα και ΜΟΝΟΝ ΤΟΤΕ μπορεί να ειπωθεί, ότι κάποιος γίνεται ιερεύς τού Χριστού». Οπότε, αγαπητέ Μάρτυρα, θα πρέπει να εντοπίσουμε χρονικώς ΠΟΤΕ ΑΚΡΙΒΩΣ (πάντα κατά το πιστεύω της Οργάνωσης) άρχισε να ενεργείται αυτή η περίφημος πρώτη ανάσταση, ώστε να εντοπίσουμε και ΠΟΤΕ ΑΚΡΙΒΩΣ άρχισε να υφίσταται η ιεροσύνη. Να εντοπίσουμε δηλαδή από ΠΟΤΕ ΑΚΡΙΒΩΣ άρχισαν να συμβασιλεύουν και να συνιερατεύουν με τον Χριστό οι χρισμένοι πιστοί! Μήπως διαφωνείτε με αυτήν μας την σκέψη;

Ας δούμε λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, τί ακριβώς πιστεύει επισήμως η Σκοπιά για το ΠΟΤΕ ΑΚΡΙΒΩΣ άρχισε η περίφημος πρώτη ανάσταση, ώστε να εξάγουμε κι εμείς κάποια συμπεράσματα συναρτήσει και των λεγομένων του συνομιλητού μας. (Οι υπογραμμίσεις στα κείμενα που ακολουθούν είναι δικές μας)

«Η Αγία Γραφή συνδέει αυτή την «πρώτη ανάσταση» με την «παρουσία» του Χριστού. (1 Κορινθίους 15:23) Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ [αρχίζοντας από τον πρώτο αιώνα ως την έλευση του Χριστού στον πνευματικό ναό το 1918] θέλουσιν αναστηθή πρώτον.» Κατόπιν ο Παύλος προχωρεί και λέει ότι οι χρισμένοι Χριστιανοί «όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου», και οι οποίοι επομένως πεθαίνουν στη διάρκεια της παρουσίας, θα αναστηθούν αμέσως και «θέλουσιν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα.» (1 Θεσσαλονικείς 4:14-17) Αυτοί δεν χρειάζεται να «κοιμηθούν» στον τάφο, περιμένοντας την ανάσταση. Κατά το θάνατο μεταμορφώνονται «εν μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού.»—1 Κορινθίους 15:51, 52.» (Σκοπιά, 01.08.1982, σελ.22, παρ.8)

«Σε αυτό το σημείο, ίσως είναι χρήσιμο να εξετάσουμε κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί Γραφικό παράλληλο. Ο Ιησούς Χριστός χρίστηκε ως ο μελλοντικός Βασιλιάς της Βασιλείας του Θεού το φθινόπωρο του 29 Κ.Χ. Τριάμισι χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 33 Κ.Χ., αναστήθηκε ως ισχυρό πνευματικό πρόσωπο. Μήπως, λοιπόν, μπορούμε να κάνουμε το συλλογισμό ότι, εφόσον ο Ιησούς ενθρονίστηκε το φθινόπωρο του 1914, η ανάσταση των πιστών χρισμένων ακολούθων του άρχισε τριάμισι χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 1918; Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα πιθανότητα. Μολονότι δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί άμεσα από τη Γραφή, δεν συγκρούεται με άλλα εδάφια τα οποία δείχνουν ότι η πρώτη ανάσταση ξεκίνησε λίγο μετά την έναρξη της παρουσίας του Χριστού.» (Σκοπιά, 01.01.2007, σελ.28, παρ.12)

Πότε μάς λέει η Οργάνωση, αγαπητέ συνομιλητά, ότι ξεκίνησε η πρώτη ανάσταση και άρα η συμβασιλεία και συνιερατεία των χρισμένων μελών του σώματος του Χριστού; Τον 2^ο αιώνα που εκοιμήθη ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ή τον 20^ον αιώνα, τριάμισι έτη μετά από την ενθρόνιση του Ιησού το φθινόπωρο τού 1914 και συγκεκριμένα την άνοιξη τού 1918;;; Άρα όταν ο Πολυκράτης αναφέρει για τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, ότι «εγενήθη ιερεύς το πέταλον πεφορεκώς» ΔΕΝ είναι δυνατόν να αναφέρεται σε μία ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΕΠΟΥΡΑΝΙΑ κατάσταση, κάποια ΔΗΘΕΝ αναγέννηση (!!!), όπως εσφαλμένως ερμηνεύετε, για τον απλούστατο λόγο ότι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, συμφώνως πάντα προς το πιστεύω της Σκοπιάς (το οποίο πιστεύω ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ έρχεται ΕΜΦΑΝΩΣ σε σύγκρουση με το δικό σας), ανεστήθη σε επουράνια κατάσταση το 1918 και ΟΧΙ την εποχή τού Πολυκράτους!!!

Άρα πρώτον, πώς είναι δυνατόν ο Ιωάννης να αναφέρεται ως ιερέας από τον πρώτο αιώνα, τη στιγμή που ακόμη δεν έχει αναστηθή στην πρώτη ανάσταση κι εφαρμοστεί η ιεροσύνη, αλλά θα εφαρμοστεί στο μέλλον και συγκεκριμένα από το 1918 κι εντεύθεν; Συνεπώς για ποια αναγέννηση μιλάτε τη στιγμή που την εποχή τού Πολυκράτους δεν έχει ακόμα συμβεί η πρώτη ανάσταση, αλλά θα λάβει χώρα μετά από πολλούς αιώνες; Δεύτερον, εφόσον κατά τα δόγματά σας ο Ιωάννης, όπως και όλοι οι άλλοι ανά τους αιώνες δίκαιοι και άδικοι μόλις πεθάνουν εκμηδενίζονται και έρχονται σε μια κατάσταση μονίμου ύπνου, πώς γίνεται να βρίσκονται σε ΕΠΟΥΡΑΝΙΟ ΖΩΗ την εποχή τού Πολυκράτους και ταυτόχρονα να είναι και ιερείς; Διότι πώς αλλιώς μπορούμε να εκλάβουμε τα λεγόμενά σας «η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ του αγαπημένου μαθητή του Κυρίου σε ΕΠΟΥΡΑΝΙΑ ζωή ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ» παρά ότι εννοείτε για ΕΠΟΥΡΑΝΙΟ ΖΩΗ ΑΜΕΣΩΣ μετά το μαρτύριο, δηλαδή τον θάνατο τού Ευαγγελιστού Ιωάννου;

Βλέπετε, αγαπητοί αναγνώστες, πόσο δίκιο είχε ο έτερος συνομιλητής του «TheTrumpetSeventh» με το ψευδώνυμο gatos68, όταν αναρωτήθηκε: «Μήπως ανήκετε σε κάποια από τις αιρέσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά;» και όταν επίσης είπε: «Μην προσπαθείτε άδικα να πείτε άλλα πράγματα, διαφορετικά από εκείνα που ισχυρίζεται η Οργάνωσή σας. Ίσως κινδυνεύετε να χαρακτηριστείτε ως αιρετικός».

Τρίτον, από πού προκύπτει ότι ο Ιωάννης μαρτύρησε; Μπορείτε να μας παραθέσετε έστω ΜΙΑ πηγή που να αναφέρει κάτι τέτοιο; Εις το κατά Ιωάννην 1:6-8 διαβάζουμε τα εξής: «Ἐγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρὰ Θεοῦ, ὄνομα αὐτῷ Ἰωάννης· 7 οὗτος ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσιν δι' αὐτοῦ. 8 οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς, ἀλλ' ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός». Βλέπουμε ότι η λέξη μάρτυρας δεν αναφέρεται αποκλειστικά σε αιματηρό μαρτύριο, αλλά σε οποιονδήποτε μαρτυράει, δηλαδή κηρύττει κάτι. Και εσείς άλλωστε ονομάζεστε «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Μήπως ονομάζεστε έτσι διότι δώσατε το αίμα σας για τον Χριστό;

Συνεχίζοντας στο ίδιο απόσπασμα, ο συνομιλητής μας στο 23:50, απευθυνόμενος προς εμάς με στόμφο διακηρύττει το εξής: «Δεν γνωρίζετε τι ερμηνεύετε», αλλά μάλλον φοβούμεθα ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο! Κάνει δε το τραγικό λάθος και μας αναφέρει ότι ο Επίσκοπος Εφέσου Πολυκράτης μιλάει για ΔΗΘΕΝ αναγέννηση! Όχι αγαπητέ μου δεν μιλάει για αναγέννηση. Προσέξτε λίγο το ρήμα στην έκφραση «ος εγενήθη ιερεύς». Το ρήμα είναι με ΕΝΑ ‘ν’ συνεπώς πρόκειται περί του Παθητικού Αορίστου Α΄ του ρήματος «γίγνομαι» και όχι του ρήματος «γεννώ», όπως εσφαλμένα ερμηνεύετε. Άρα, ο Πολυκράτης δεν αναφέρεται σε καμία αναγέννηση, αλλά στο αξίωμα ή την ιδιότητα που ΑΠΕΚΤΗΣΕ («εγενήθη») ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και αυτή ΔΕΝ είναι άλλη από την ΙΕΡΑΤΙΚΗ, ΕΙΤΕ ΑΥΤΟ ΑΡΕΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΕΙΤΕ ΟΧΙ!

Αναρωτιώμαστε δε πώς είναι δυνατόν, ΕΣΕΙΣ ένας ΚΑΤΑΞΙΩΜΕΝΟΣ «ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ» (!!!) όπως αυτοσυστήνεστε, να μην γνωρίζετε Ε Σ Ε Ι Σ τελικά τί ερμηνεύετε και να αδυνατείτε να διακρίνετε τον Παθητικό Αόριστο Α΄ τού ρήματος «γίγνομαι» (εγενήθην) από τον Παθητικό Αόριστο Α΄ τού ρήματος «γεννάω-ώ» (εγεννήθην)! Μήπως τελικά αυτή η ιδιότητα τού «Φιλολόγου» είναι «μούφα» και την επικαλείστε συχνά πυκνά με σκοπό να «τρομάζετε» τους συνομιλητές σας, ότι ΔΗΘΕΝ απέναντί τους έχουν κάποιον δυνατό γνώστη της Ελληνικής Γλώσσας, που όμως τελικά ΑΔΥΝΑΤΕΙ να ξεχωρίσει και να αναγνωρίσει βασικούς τύπους ρημάτων της Αρχαίας; Το λέμε αυτό γιατί και σε άλλους διαλόγους που σας έχουμε παρακολουθήσει επικαλείστε αρκετά συχνά την ιδιότητα τού Φιλολόγου, που όμως από την ανωτέρω περίπτωση, αλλά και από άλλες περιπτώσεις που έχουμε υπ’ όψει μας, (από άλλα δηλαδή «μαργαριτάρια» που έχετε ξεστομίσει σε άλλους διαλόγους) αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι έχετε πράγματι τελειώσει την Φιλοσοφική Σχολή.

ΑΠ’ Ε Ξ Ω ΑΠΟ ΤΗ ΣΧΟΛΗ ΜΑΛΛΟΝ ΕΧΕΤΕ ΠΕΡΑΣΕΙ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ Μ Ε Σ Α ΟΜΩΣ ΕΠΙΤΡΕΨΑΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΑΜΦΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΧΕΤΕ ΕΙΣΕΛΘΕΙ!!!

Επίσης αναρωτιώμαστε πώς είναι δυνατόν ΕΣΕΙΣ ένας ΚΑΤΑΞΙΩΜΕΝΟΣ «ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ» (!!!) να αδυνατείτε να εννοήσετε, ότι στην πρόταση «Ιωάννης....εγενήθη ιερεύς....και μάρτυς και διδάσκαλος» δεν είναι δυνατόν ΠΡΩΤΑ να έγινε ιερεύς, ΚΑΤΟΠΙΝ να μαρτύρησε (δηλαδή να θανατώθηκε, όπως ΕΣΕΙΣ ερμηνεύετε) και στο ΤΕΛΟΣ να απέκτησε και την ιδιότητα τού διδασκάλου, δηλαδή ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ!!! Και λαμβανομένου υπ’ όψει, ότι ΟΥΔΕΜΙΑ πηγή αναφέρει ότι ο Ιωάννης μαρτύρησε, αυτό μας κάνει να υποψιαζόμαστε, ότι εδώ το «μαρτύριο» δεν πρέπει να αναφέρεται με την έννοια τού αιματηρού θανάτου, αλλά με την έννοια της μαρτυρίας. Με άλλες λέξεις το «μαρτύριο» αναφέρεται εν παραλλήλω και συνωνυμικώς προς την λέξη «διδάσκαλος», άρα σημαίνει κήρυκας!

Στο 24:45 αναφέρεστε σε χωρία της Παλαιάς Διαθήκης ισχυριζόμενος,ότι ΕΜΕΙΣ τα διαστρέφουμε όμως ΕΣΕΙΣ πιάνεστε τελικώς να τα διαστρέφετε, όπως θα αποδείξουμε στη συνέχεια. Αναφέρετε για το χωρίο Ησα. 66:19 - 21 (από το οποίο παραθέσαμε), ότι ο Ησαΐας ομιλεί περί της επανασυνάξεως των Ισραηλιτών της διασποράς και όχι για μη Ισραηλίτες. Συλλαμβάνεστε όμως, για ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ, ως ΔΕΙΝΟΣ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΥΤΗΣ των Ιερών κειμένων. Ίσως φταίω και εγώ που δεν σας παρέθεσα το αμέσως προηγούμενο χωρίο.

Ας δούμε τι λέει το κεφάλαιο αυτό στο χωρίο 66:18 «κἀγὼ τὰ ἔργα αὐτῶν καὶ τὸν λογισμὸν αὐτῶν ἐπίσταμαι. ἔρχομαι συναγαγεῖν πάντα τὰ ἔθνη καὶ τὰς γλώσσας, καὶ ἥξουσι καὶ ὄψονται τὴν δόξαν μου». Στον δε επόμενο στίχ.19 γίνεται λόγος για «σεσωσμένους», δηλαδή για Χριστιανούς, εφόσον αυτό ήταν ένα από τα πρώτα ονόματα των βαπτισμένων εις το όνομα του Χριστού πιστών τού 1^ου αιώνος (Πράξ.2:47, Α΄ Κορ. 1:18, Β΄ Κορ. 2:15) οι οποίοι «ἀναγγελοῦσι τὴν δόξαν μου ἐν τοῖς ἔθνεσι». Οι «σεσωσμένοι», δηλαδή οι Χριστιανοί κήρυκες, (κατά την Σκοπιά που ακολουθεί «σωσμένοι» είναι το χρισμένο υπόλοιπο τού 1919), εφόσον εκχριστιανίσουν τα έθνη (πρβλ. Ματθ. 28:19) τότε ΑΠΑΝΤΕΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ και οι εκχριστιανισθέντες «ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν» γίνονται «δῶρον Κυρίῳ», κατά το Εβραϊκό «προσφοράν εις τον Κύριον» (στίχ.20), όπως εμφανέστατα αποδέχεται και η Σκοπιά που ακολουθεί.

Η ίδια δηλαδή η Οργάνωση, όπως θα διαβάσουμε κατωτέρω στις παρ.15 και 17, αποδέχεται ότι με τον χαρακτηρισμό «αδελφούς υμών» υποδηλώνεται ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ συγγένεια και ΟΧΙ ΣΑΡΚΙΚΗ, όπως εσφαλμένα ερμηνεύει ο συνομιλητής μας στο ανωτέρω βίντεο (25:05), ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΓΙΑ Μ Ι Α Ν Α Κ Ο Μ Η Φ Ο Ρ Α ΣΕ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΑΝΗΚΕΙ!!!

Άρα εδώ προφητεύεται η ένωση ή αλλιώς η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ αδελφοποίηση κατά σάρκα πιστών Ισραηλιτών και πιστών εξ Εθνών (πρβλ. «ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην» Εφεσ. 2:15)! Εις δε τον στίχ.21 «καὶ ἀπ’ αὐτῶν λήψομαι ἐμοὶ ἱερεῖς καὶ Λευίτας, εἶπε Κύριος» ευρίσκεται η μεγαλειώδεις προφητεία περί Ειδικής Ιεροσύνης, εφόσον ο Θεός λέγει, ότι «ἀπ’ αὐτῶν» (ή κατά το Εβραϊκό «εξ αυτών») δηλαδή από τους εθνικούς που θα επιστρέψουν στον αληθινό Θεό και θα γίνουν Χριστιανοί, ΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ο Θεός θα τους κάνει ΙΕΡΕΙΣ, και μάλιστα ΛΕΥΙΤΑΣ!

Ο Θεός δηλαδή διευκρινίζει με ΠΟΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ είδος ιεροσύνης (εν προκειμένω Λευιτική) πρόκειται να καθιερώσει ΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ από τους εξ Εθνών Χριστιανούς. Προφητεύεται δηλαδή, για την εποχή της Καινής Διαθήκης, ΕΙΔΙΚΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΙΕΡΟΣΥΝΗ (με Χριστολογικό προφανώς περιεχόμενο) ΑΝΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΛΕΥΙΤΙΚΗΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ! Λευιτική λοιπόν ιεροσύνη, που έχει δηλαδή σχέση με αίμα και άρα με θυσία. Πώς όμως είναι δυνατόν να έχουμε στην Μεσσιακή εποχή Λευιτική ιεροσύνη με αίμα και θυσία (και μάλιστα όχι από απογόνους του ΛΕΥΙ, αλλά από ΕΘΝΙΚΟΥΣ) όταν είναι εμφανές, σε πολλά σημεία εις την προς Εβραίους Επιστολή, ότι αυτού του είδους η ιεροσύνη καταργήθηκε; Πώς είναι δυνατόν στην Καινή Διαθήκη να έχουμε ΕΙΔΙΚΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΙΕΡΟΣΥΝΗ χωρίς τους αντίστοιχους ΙΕΡΕΙΣ;;;

Η Σκοπιά όμως, η οποία βεβαίως έχει ΠΑΝΤΑ έτοιμη τη λύση για να ξεπερνάει τέτοιους «σκόπελους», ερμηνεύει ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΑΒΟΛΙΚΑ, κι έτσι οι αγαπητοί Μάρτυρες του Ιεχωβά «ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ» ΗΣΥΧΟΙ! Εμείς όμως γι’ αυτό είμαστε εδώ, να τους «ταράσσουμε τον ύπνο» και να τους προσκαλούμε να ΕΞΑΓΟΥΝ ΤΙΣ «ΤΣΙΜΠΛΕΣ» ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ, να σταματήσουν να διαβάζουν την Γραφή με «ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ» της Οργανώσεως, και να προσπαθήσουν να θέσουν και πάλι σε λειτουργία την προσωπική σκέψη και κρίση τους ώστε να διαπιστώσουν ΤΙΣ ΠΑΜΠΟΛΛΕΣ ΠΛΑΝΕΣ τις οποίες κηρύσσει ο «αυθεντικός προφήτης της γενεάς μας» και «αληθινός εκπρόσωπος τού Ιεχωβά» (Σκοπιά, 01.06.1973, σελ.342).

Και για να σας αποδείξουμε ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ότι οι ερμηνείες σας, αγαπητέ «TheTrumpetSeventh», έρχονται σε ΕΜΦΑΝΕΣΤΑΤΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με αυτές της Σκοπιάς, σας παραθέτουμε αυτούσια την εξήγηση της Οργανώσως στο υπό έρευνα κεφάλαιο τού Ησαΐα, η οποία Οργάνωση ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΜΕ Ε Μ Α Σ , ότι δηλαδή η εκπλήρωση της συγκεκριμένης προφητείας έχει ΚΑΙ Μεσσιανικό περιεχόμενο και ότι άρχισε να πραγματοποιείται από το 1919 κι εντεύθεν (Οι υπογραμμίσεις στο κείμενο που ακολουθεί και τα έντονα γράμματα είναι δικά μας).

ΑΝΤΙ ο Θεός ν’ απαντήσει στις ίδιες του τις ερωτήσεις που αναγράφονται στο Ησαΐας 66:9 μ’ ένα καθαρό Όχι!, υποκίνησε τον Ησαΐα να διατυπώσει την παρακάτω θριαμβευτική πρόσκληση: ² «Ευφράνθητε μετά της Ιερουσαλήμ και αγάλλεσθε μετ’ αυτής, πάντες οι αγαπώντες αυτήν· χαρήτε χαράν μετ’ αυτής, πάντες οι πενθούντες δι’ αυτήν· δια να θηλάσητε και να χορτασθήτε από των μαστών των παρηγοριών αυτής· δια να εκθηλάσητε και να εντρυφήσητε εις την αφθονίαν της δόξης αυτής· Διότι ούτω λέγει Κύριος· Ιδού, εις αυτήν θέλω στρέψει την ειρήνην ως ποταμόν, και την δόξαν των εθνών ως χείμαρρον πλημμυρούντα· τότε θέλετε θηλάσει, θέλετε βασταχθή επί των πλευρών και κολακευθή επί των γονάτων αυτής. Ως παιδίον, το οποίον παρηγορεί η μήτηρ αυτού, ούτως εγώ θέλω σας παρηγορήσει· και θέλετε παρηγορηθεί εν τη Ιερουσαλήμ. Και θέλετε ιδεί, και η καρδία σας θέλει ευφρανθή και τα οστά σας θέλουσιν ανθήσει ως χόρτος· και η χειρ του Κυρίου θέλει γνωρισθή προς τους δούλους αυτού, η δε οργή προς τους εχθρούς αυτού.»—Ησαΐας 66:10-14.

³ Έτσι όσοι επέστρεψαν από την εξορία παρομοιάστηκαν με νεογέννητα βρέφη που θήλαζαν. Για τους εξόριστους Ιουδαίους στα ποτάμια της Βαβυλώνας, ο θηλασμός των μαστών σήμαινε ότι θα δημιουργόταν μια άλλη Ιερουσαλήμ χτισμένη στο μέρος της καταστραμμένης πρωτεύουσας· επίσης σήμαινε ότι αυτή θα γεννούσε ένα πληθυσμό από πολλούς κατοίκους και από πολλούς άλλους πολίτες στην επικράτειά της. (Λουκάς 13:34) Σαν τις μητέρες του καιρού εκείνου στη Μέση Ανατολή, η ξαναχτισμένη Ιερουσαλήμ θα μετέφερε τα παιδιά της πιασμένα από τη δεξιά ή την αριστερή πλευρά της· και όταν θα καθόταν θα τα χάιδευε στοργικά στα γόνατά της. Οι Ιουδαίοι εκείνοι που αγαπούσαν την ορατή οργάνωση του Ιεχωβά τον καιρό εκείνο στον έκτο αιώνα π.Χ., θα χαίρονταν γι’ αυτό, και θα έπαυαν να πενθούν για το γεγονός ότι για εβδομήντα χρόνια που ήταν εξόριστοι σε μια ειδωλολατρική γη δεν υπήρχε η Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του εκλεκτού λαού του Ιεχωβά. Η χαρά τους ήταν σαν κι εκείνη που περιγράφεται στον Ψαλμό 126, σε αντίθεση με τη θλίψη τους που εκφράζεται στον Ψαλμό 137. Οι δούλοι του Ιεχωβά είδαν το χέρι του στην απελευθέρωσή τους.

⁴ Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τα μέλη του πνευματικού «έθνους» που «γεννήθηκε» το 1919 μ.Χ. Μετά την εκπληκτική απελευθέρωσή τους από τους περιορισμούς που τους είχαν βάλλει στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την απειλή να τους εξαλείψουν, γέμισαν με απερίγραπτη χαρά. Το πένθος τους πέρασε. Εκτίμησαν περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός τους και ότι έχει μια ορατή οργάνωση, όπως ακριβώς έχει και μια αόρατη οργάνωση στους ουρανούς που την παρομοιάζει με σύζυγό του. Για το υπόλοιπο, αυτή η αόρατη οργάνωση είναι «μήτηρ,» η «άνω Ιερουσαλήμ.» (Ησαΐας 54:1-6· Γαλάτας 4:26) Έτσι όταν ξανασυγκεντρώθηκαν από την αποδιοργανωμένη κατάστασή τους στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, χάρηκαν να θηλαστούν, να χαϊδευτούν απ’ αυτή την πνευματική «μητέρα,» την ουράνια «σύζυγο» του Θεού και Πατέρα τους. Σαν «δούλοι» αφιερωμένοι σ’ αυτόν μέσω του μεγαλύτερου αδελφού τους, του Ιησού Χριστού, παρηγορήθηκαν όταν έμαθαν ότι η «χειρ» του Ιεχωβά ενεργούσε για χάρη τους. Αντίθετα μ’ αυτό, είχε έρθει ο καιρός για να εκπληρωθεί «η οργή προς τους εχθρούς αυτού.» Αυτό περιλαμβάνει κι εκείνους που δείχνουν έχθρα στους κήρυκες της νεογέννητης βασιλείας του, γιατί εκείνοι που είναι εχθροί του αφιερωμένου λαού του, είναι επίσης και δικοί του προσωπικοί εχθροί. Περιγράφοντας πώς θα εκτελέσει την οργή του, ο Ιεχωβά προχωρεί και λέει:

⁵ «Διότι, ιδού, ο Κύριος θέλει ελθεί εν πυρί, και αι άμαξαι αυτού θέλουσιν είσθαι ως ανεμοστρόβιλος, δια να αποδώση την οργήν αυτού με ορμήν και την επιτίμησιν αυτού με φλόγας πυρός. Διότι εν πυρί Κυρίου, και εν τη μαχαίρα αυτού θέλει κριθή πάσα σαρξ, και οι πεφονευμένοι του Κυρίου θέλουσιν είσθαι πολλοί. Οι αγιαζόμενοι και καθαριζόμενοι εν τοις κήποις ο είς κατόπιν του άλλου αναφανδόν, τρώγοντες χοίρειον κρέας και τα βδελύγματα και τον ποντικόν, ούτοι θέλουσι καταναλωθή ομού, λέγει Κύριος. Διότι εγώ εξεύρω τα έργα αυτών και τους διαλογισμούς αυτών· και έρχομαι δια να συνάξω πάντα τα έθνη και τας γλώσσας και θέλουσιν ελθεί και ιδεί την δόξαν μου.»—Ησαΐας 66:15-18.

⁶ Στις μέρες που ο Ησαΐας έγραψε τα λόγια αυτά, δηλαδή έναν αιώνα πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ στο 607 π.Χ., οι Ισραηλίτες παραβίαζαν χονδροειδώς την εθνική διαθήκη τους με τον Ιεχωβά, τη διαθήκη του νόμου στην οποία μεσίτευσε ο προφήτης Μωυσής. Αγίαζαν και καθάριζαν τους εαυτούς τους για ειδωλολατρική λατρεία σε ειδικούς κήπους και παρέβαιναν τους νόμους του Θεού που τους απαγόρευαν να τρώνε ορισμένα πράγματα. Βεβήλωναν και μόλυναν τους εαυτούς τους μπροστά στο Θεό της διαθήκης τους και δεν έκαναν τίποτα για τη δόξα του.

⁷ Έτσι έφερε πάνω σ’ αυτούς τους παραβάτες της διαθήκης τις πύρινες, θυελλώδεις κρίσεις του, σε απόλυτη αρμονία με τους όρους της διαθήκης του. Έπιασε τη «μάχαιραν» της εκτελέσεως για να τακτοποιήσει τις διαφορές που είχε με όλους τους Ιουδαίους. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που μόνο λίγες χιλιάδες σώθηκαν από την ανελέητη καταστροφή της Ιερουσαλήμ, κι αυτοί για να συρθούν σε μακρόχρονη εξορία στην ειδωλολατρική Βαβυλώνα. Όλα τα γύρω έθνη και οι φυλές ήταν υποχρεωμένες να παραστούν μάρτυρες αυτής της εκδηλώσεως της δόξας του Ιεχωβά σαν Θεού που τηρεί τη διαθήκη και δεν λέει ψέματα. Όλα αυτά μας θυμίζουν επίσημα ότι αυτός ο ίδιος Θεός βρίσκεται σε αντίθεση σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα με το σύγχρονο Χριστιανικό κόσμο, που ισχυρίζεται ότι έχει αντικαταστήσει τον αρχαίο Ισραήλ σαν λαός του Ιεχωβά Θεού. Για τη δόξα του θα χρησιμοποιήσει και πάλι τη «μάχαιραν» της εκδικήσεώς του για να τον καταστρέψει εντελώς.

«Σημείον» που Στήθηκε Ανάμεσα στα Έθνη

⁸ Για την παγκόσμια δόξα του αυτός ο Παντοδύναμος Θεός εκτέλεσε τον αναλλοίωτο σκοπό του για το τι θα συνέβαινε αφού θα είχε κάνει να «γεννηθή γη εν μια ημέρα» και αφού είχε κάνει να «γεννηθή έθνος ενταυτώ.» Καθώς διαβάζουμε τα λόγια του που γράφονται στον Ησαΐα 66:19, 20, μπορούμε να θυμηθούμε τι ένδοξα πράγματα έκανε από τότε που γεννήθηκε το «έθνος» που αποτελείται από το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών το 1919 όταν πια είχε πάψει να είναι ένας οργανωμένος λαός στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και δεν διατηρούσαν καμιά σχεδόν ελπίδα ή προσδοκία να επιζήσουν από την παγκόσμια εκείνη σύγκρουση. Να τι μας λέει:

⁹ «Και θέλω στήσει σημείον [οθ, Εβραϊκά· σίγκνουμ, Λατινική Βουλγάτα] μεταξύ αυτών· και τους σεσωσμένους εξ αυτών θέλω εξαποστείλει εις τα έθνη, εις Θαρσείς, Φουλ, και Λουδ, οίτινες σύρουσι τόξον, εις Θουβάλ και Ιαυάν, εις τας νήσους τας μακράν, οίτινες δεν ήκουσαν την φήμην μου ουδέ είδον την δόξαν μου· και θέλουσι κηρύξει την δόξαν μου μεταξύ των εθνών. Και θέλουσι φέρει πάντας τους αδελφούς σας εκ πάντων των εθνών προσφοράν εις τον Κύριον, επί ίππων και επί αμαξών και επί φορείων και επί ημιόνων και επί ταχυδρόμων ζώων, προς το άγιόν μου όρος, την Ιερουσαλήμ, λέγει Κύριος, καθώς τα τέκνα του Ισραήλ φέρουσι την εξ αλφίτων προσφοράν εν καθαρώ αγγείω προς τον οίκον του Κυρίου.»

¹⁰ Ποιο αποδείχτηκε ότι ήταν το «σημείον» που ο Ιεχωβά ‘έστησε’ ανάμεσα στα έθνη από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Ήταν ένα ζωντανό «σημείον.» Νωρίτερα, στην προφητεία του Ησαΐα, αυτός ο εκπρόσωπος του Ιεχωβά είπε: «Ιδού, εγώ και τα παιδία, τα οποία μοι έδωκεν ο Κύριος, δια σημεία και τεράστια εις τον Ισραήλ παρά του Κυρίου των δυνάμεων, του κατοικούντος εν τω όρει Σιών.» (Ησαΐας 8:18) Στην επιστολή προς Εβραίους 2:11-13 ο Χριστιανός απόστολος Παύλος παραθέτει απ’ αυτά τα προφητικά λόγια και τα εφαρμόζει στον Ιησού Χριστό και στους γεννημένους από το πνεύμα μαθητές του, λέγοντας: «Επειδή και ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός είναι πάντες· δι’ ην αιτίαν δεν επαισχύνεται να ονομάζη αυτούς αδελφούς, λέγων, . . . Ιδού, εγώ και τα παιδία, τα οποία μοι έδωκεν ο Θεός.»

¹¹ Σύμφωνα μ’ αυτά, το «σημείον» που ο Ιεχωβά έστησε ανάμεσα στα έθνη της γης, για τα οποία «οι καιροί των εθνών» τελείωσαν το 1914 είναι ένα πνευματικό «έθνος» τα μέλη του οποίου έχουν κηρύξει παγκόσμια τη βασιλεία του Θεού που γεννήθηκε στους ουρανούς στο τέλος των «καιρών των εθνών» το 1914. (Λουκάς 21:24· Ματθαίος 24:14) Για τον σκοπό αυτό ο Ιεχωβά συγκέντρωσε το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών που είχαν σκορπιστεί από τον άγριο διωγμό στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

¹² Αλλά υπήρχαν και άλλοι ακόμη που επρόκειτο να φερθούν και να προστεθούν σε κείνους τους πνευματικούς Ισραηλίτες που επέζησαν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ώστε να συμπληρωθεί ο πλήρης αριθμός των μελών του υπολοίπου των πνευματικών «αδελφών» τον καιρό εκείνο. (Ματθαίος 25:40) Είναι αξιοσημείωτο ότι, από τότε που έγινε η πρώτη γενική συνέλευση των Διεθνών Σπουδαστών της Γραφής στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο, ΗΠΑ, το καλοκαίρι του 1919, ο Ιεχωβά άρχισε να στέλνει ‘μερικούς απ’ αυτούς τους σωσμένους’ του αρχικού υπολοίπου ‘στα έθνη.’ Ιδιαίτερα εντυπωσιακά το έκανε αυτό στη συνέλευση του Διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής το 1922 στο ίδιο μέρος έξω από τις ακτές του Σάντασκυ, στο Οχάιο, όταν ο πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιάς αποκορύφωσε την ενθουσιώδη ομιλία του στους παρόντες στη συνέλευση με τα εντυπωσιακά λόγια: «Διαφημίσατε, διαφημίσατε, διαφημίσατε, τον Βασιλέα και την βασιλεία του.» Από κει κι έπειτα, οι εκκλησίες του υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών προετοιμάστηκαν για τη διακήρυξη της ιδρυμένης βασιλείας του Θεού, «προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη,» στέλνοντας όλα τα μέλη να πάνε στον αγρό από σπίτι σε σπίτι και δημόσια. Όλοι ήταν πρέσβεις της βασιλείας!—Πράξεις 20:20.

¹³ Σ’ εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐα, όλα αυτά κατέληξαν σε μια μεγαλειώδη σύναξη του υπολοίπου της πνευματικής αδελφότητας, με κάθε μεταφορικό μέσο, σαν να λέγαμε, πολύ πιο γρήγορο από το περπάτημα. Ο Ιεχωβά είχε πει ότι θα έστελνε ‘μερικούς από τους σωσμένους’ ως τις πιο μακρυνές χώρες, και αυτό το έκανε πράγματι στέλνοντας εκείνους που είχαν ‘σωθεί’ από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις πείνες, τις αρρώστιες και τους σεισμούς που χαρακτήριζαν τη θανάσιμη περίοδο του 1914 ως 1918 μ.Χ., και ιδιαίτερα από τους διωγμούς που μαίνονταν εναντίον των αφιερωμένων σπουδαστών της Βίβλου που συνεργάζονταν με ζήλο με τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά παγκόσμια. Ο διωγμός, ειδικά, προξένησε τον πνευματικό θάνατο μερικών, ώστε αυτοί δεν πήραν μέρος στη σύναξη του υπολοίπου που επέζησε μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδιαίτερα όταν η κλήση για ενωμένη δράση άρχισε να διαδίδεται μέσω των εντύπων εκδόσεων της Εταιρίας και μέσω των περιοδευόντων εκπροσώπων της που επισκέπτονταν τις εκκλησίες.

¹⁴ Εντούτοις, οι πιστοί έκαναν αυτό ακριβώς που προείπε ο Ιεχωβά, ‘κήρυξαν τη δόξα του ανάμεσα στα έθνη.’ (Ησαΐας 66:19) Οι υπάκουοι αυτοί ‘σωσμένοι’ πήγαν σ’ όλα τα «έθνη» και τις χώρες που ήταν προσιτές, και έφτασαν ακόμη στα ‘μακρυνά νησιά’ μιλώντας για τη δόξα της βασιλείας του Ιεχωβά που είχε τώρα ιδρυθεί στους ουρανούς στα χέρια του βασιλεύοντος Βασιλιά, του Ιησού Χριστού. Πολλοί σ’ εκείνα τα έθνη και τα μακρυνά νησιά δεν είχαν ποτέ ακούσει κάποια είδηση για τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά, και ποτέ δεν είχαν διακρίνει ότι, σύμφωνα με τα προειπωμένα σημεία των καιρών, η ένδοξη βασιλεία του είχε γεννηθεί στους ουρανούς.—Αποκάλυψις 12:1-5, 10.

¹⁵ Όλους εκείνους που οι «σεσωσμένοι» έφεραν σαν πνευματικούς «αδελφούς» τους, τους έφεραν «προσφοράν εις τον Κύριον,» όχι σε κάποιον ανθρώπινο ηγέτη μιας θρησκευτικής αιρέσεως ή σε κάποια γήινη πολιτική παγκόσμια δύναμη που αγωνιζόταν για λαϊκή υποστήριξη. Για να είναι ευπρόσδεκτη η «προσφορά» στον Ιεχωβά έπρεπε να είναι καθαρή. Αυτός είναι ο λόγος που η προφητεία περιγράφει τη ζωντανή «προσφορά» «καθώς τα τέκνα του Ισραήλ φέρουσι την εξ αλφίτων προσφοράν εν καθαρώ αγγείω προς τον οίκον του Κυρίου.» (Ησαΐας 66:20) Αυτός είναι ο λόγος που εκείνοι οι πνευματικοί «αδελφοί» που αποτελούν την «προσφοράν» δεν πρέπει να είναι μέρος αυτού του κόσμου, αλλά να παραμένουν «αμόλυντοι από του κόσμου.» (Ιακώβου 1:27) Πρέπει να μένουν ουδέτεροι στη διεφθαρμένη πολιτική αυτού του ακάθαρτου συστήματος πραγμάτων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ιεχωβά είπε ότι αυτοί θα φέρνονταν «προς το άγιόν μου όρος, την Ιερουσαλήμ.» Αυτό δεν σημαίνει τη σύγχρονη Ιερουσαλήμ, την πρωτεύουσα του πολιτικού κράτους του Ισραήλ. Το έθνος στο οποίο αυτή η πόλη είναι πρωτεύουσα αποτελείται από 85 τα εκατό Ιουδαίους και είναι μέλος του οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τη διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας.

¹⁶ Η σύγχρονη Ιερουσαλήμ στη Μέση Ανατολή δεν έχει κανένα «άγιον όρος» που μπορεί ο Ιεχωβά να το ονομάσει δικό του από θρησκευτική άποψη. Γιατί όχι; Διότι αυτό που κάποτε ήταν το «άγιον όρος» του τώρα φέρνει στην κορυφή του ένα Μωαμεθανικό τέμενος, το Τέμενος του Βράχου. Αυτό βρίσκεται εκεί όχι για τους λάτρεις του Ιεχωβά, αλλά για τους λάτρεις του Αλλάχ, μιας θεότητας χωρίς προσωπικό όνομα.

¹⁷ Αφού εξεταστούν με ειλικρίνεια όλα τα σχετικά πράγματα, ένα σημαντικό γεγονός γίνεται φανερό: Στη σύγχρονη εκπλήρωση του Ησαΐα 66:20 «το άγιόν μου όρος» αναφέρεται σε μια σαν μητέρα οργάνωση για τους πνευματικούς Ισραηλίτες, δηλαδή, την «άνω Ιερουσαλήμ,» η οποία αναφέρεται στους Γαλάτες 4:26. Αυτή είναι η Σιών η οποία «εγέννησε τα τέκνα αυτής,» σύμφωνα με το Ησαΐας 66:8. Αυτοί οι «υιοί» αποτελούν το «έθνος» το οποίον «ήθελε γεννηθή ενταυτώ,» το μεταπολεμικό έτος 1919. Μ’ αυτό το γεγονός υπόψη, εκείνοι οι πνευματικοί «αδελφοί» που φέρθηκαν από τους «σεσωσμένους» από τη γέννηση εκείνου του «έθνους», προσφέρθηκαν «προσφορά εις τον Κύριον» και ήλθαν σ’ επαφή με τη βασιλική του οργάνωση, την «άνω Ιερουσαλήμ,» γεγονός που είχε προσκιασθεί από την ανοικοδόμηση της επίγειας αρχαίας Ιερουσαλήμ. Το ότι αυτοί γεννήθηκαν σαν «υιοί» της, σημαίνει ότι φέρθηκαν μέσα στο ορατό επίγειο μέρος της παγκόσμιας οργανώσεως του Ιεχωβά, για να είναι πνευματικοί Ιεροσολυμίτες. (Σκοπιά, 01.11.1982, σελ.19-23, παρ.1-17)

Ας δούμε τέλος και το χωρίο Ιερ. 33: 18-22 το οποίο αναφέρει τα εξής: «οὔτε ἀπὸ τῶν ἱερέων τῶν Λευϊτῶν θέλει λείψει ἄνθρωπος ἐνώπιόν μου, διὰ νὰ προσφέρῃ ὁλοκαυτώματα καὶ νὰ καίῃ προσφορὰς ἐξ ἀλφίτων, καὶ νὰ κάμνῃ θυσίας πάσας τὰς ἡμέρας. Καὶ ἔγεινε λόγος Κυρίου πρὸς τὸν Ἱερεμίαν λέγων, Οὕτω λέγει Κύριος· Ἐὰν ἦναι δυνατὸν νὰ καταλύσητε τὴν διαθήκην μου τῆς ἡμέρας καὶ τὴν διαθήκην μου τῆς νυκτός, ὥστε νὰ μή ἦναι πλέον ἡμέρα καὶ νὺξ ἐν τῷ καιρῷ αὑτῶν, τότε θέλει δυνηθῆ νὰ καταλυθῆ καὶ ἡ διαθήκη μου ἡ πρὸς τὸν Δαβὶδ τὸν δοῦλόν μου, ὥστε νὰ μή ἔχῃ υἱὸν διὰ νὰ βασιλεύῃ ἐπὶ τοῦ θρόνου αὐτοῦ, καὶ ἡ πρὸς τοὺς Λευΐτας τοὺς ἱερεῖς, τοὺς λειτουργοὺς μου. Καθὼς ἡ στρατιὰ τοῦ οὐρανοῦ δὲν δύναται νὰ ἀριθμηθῇ, οὐδὲ ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης νὰ μετρηθῇ, οὕτω θέλω πληθύνει τὸ σπέρμα Δαβὶδ τοῦ δούλου μου, καὶ τοὺς Λευΐτας τοὺς λειτουργοῦντας εἰς ἐμέ». (Μετάφραση Εβραϊκού κειμένου υπό Νεοφύτου Βάμβα)

Διαβάζουμε στην αρχή: «οὔτε ἀπὸ τῶν ἱερέων τῶν Λευϊτῶν θέλει λείψει ἄνθρωπος ἐνώπιόν μου, διὰ νὰ προσφέρῃ ὁλοκαυτώματα καὶ νὰ καίῃ προσφορὰς ἐξ ἀλφίτων, καὶ νὰ κάμνῃ θυσίας πάσας τὰς ἡμέρας». Γράφει η Γραφή,ότι «οὔτε ἀπὸ τῶν ἱερέων τῶν Λευϊτῶν θέλει λείψει ἄνθρωπος….νὰ κάμνῃ θυσίας πάσας τὰς ἡμέρας» συνεπώς πιάνεστε να ψεύδεστε ΚΑΙ εσείς ΚΑΙ η Οργάνωσή σας, διότι εφόσον ο Θεός λέει ότι δεν θα πάψουν ποτέ οι θυσίες, άρα και οι επιτελούντες αυτές (Λευίτες) Ιερείς, πώς εσείς ισχυρίζεστε ότι έπαψαν οι θυσίες, ότι έπαψαν οι ιερείς να προσφέρουν θυσίες τη στιγμή που είναι γραμμένο ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ;

Εάν δε λάβουμε υπ’ όψει αυτό που διδάσκει η Οργάνωση, ότι οι χρισμένοι «προσκιάσθηκαν από τους αρχαίους Λευίτες ιερείς του Ισραήλ» (Σκοπιά, 01.03.1980, σελ.20, παρ.16), κι εφόσον ο Χριστός προσλαμβάνει και διορίζει τούς υφιερείς του ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, δηλαδή από το 1918 κι εντεύθεν, τότε από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. (έτος κατά το οποίο λόγω της διασποράς τού Ισραήλ διαλύθηκαν όλες οι φυλές) μέχρι το 1918 (που επαναπέκτησε ο Θεός υφιερείς) ο Θεός ΔΕΝ είχε Λευίτη ο οποίος «νὰ προσφέρῃ ὁλοκαυτώματα καὶ νὰ καίῃ προσφορὰς ἐξ ἀλφίτων, καὶ νὰ κάμνῃ θυσίας»! Η προφητεία όμως είναι ΣΑΦΕΣΤΑΤΗ, διότι αναφέρει ότι «οὔτε ἀπὸ τῶν ἱερέων τῶν Λευϊτῶν θέλει λείψει ἄνθρωπος ἐνώπιόν μου, διὰ νὰ προσφέρῃ ὁλοκαυτώματα καὶ νὰ καίῃ προσφορὰς ἐξ ἀλφίτων, καὶ νὰ κάμνῃ θυσίας πάσας τὰς ἡμέρας».

Άρα πώς είναι δυνατόν να αναμένει ο συνομιλητής μας να πιστέψουμε, ότι ΑΥΤΗ η προφητεία βρίσκει εφαρμογή στους ΧΡΙΣΜΕΝΟΥΣ της Σκοπιάς και στο ΑΛΛΟΠΡΟΣΑΛΛΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΗΣ;;;

Όλη η προφητεία, από τους στίχ.14-22, αναφέρεται στην Μεσσιακή εποχή. Οι στίχ.14-16 είναι υπόμνηση της υποσχέσεως του Θεού προς τον Δαυίδ, ότι απ’ αυτόν θα προέλθει ο Χριστός (Ησα. 11:1-2, Ιερ. 23:5-6). Αναφέρει δηλαδή η προφητεία, ότι από της εποχής του Μεσσίου κι εντεύθεν ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα λείψει άνθρωπος καταγόμενος από τον Δαυίδ που να βασιλεύει στον Ισραήλ. Αυτός ο άνθρωπος, ο καταγόμενος από τον Δαυίδ, είναι ο Χριστός και ο Οποίος ΗΔΗ ΕΚΑΘΙΣΕ επί του θρόνου του Πατρός αυτού ευθύς ως ανέστη εκ νεκρών (Ματθ. 28:18, Αποκ. 3:21) και ΔΕΝ περίμενε βεβαίως το 1914, όπως γελοιωδώς κηρύττει η Σκοπιά.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΣ και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ προς την βασιλεία του Χριστού, αναφέρει αυτή η εκπληκτική προφητεία, θα υπάρχουν ιερείς εκ των Λευιτών οι οποίοι θα προσφέρουν ΣΥΝΕΧΩΣ θυσίες ειρηνικές και ολοκαυτομάτων ενώπιον του Θεού. Όπως προείπαμε και σε άλλο μέρος της μελέτης μας, σε πολλά σημεία η προς Εβραίους Επιστολή κάνει λόγο για την κατάργηση των Νομικών θυσιών και της Λευιτικής ιεροσύνης, διότι εξεπληρώθη ο σκοπός για τον οποίον συνεστήθησαν. Επομένως, εις την υπό έρευνα προφητεία, πρόκειται για ιερείς φορείς της Ειδικής ιεροσύνης, οι οποίοι ήταν γνωστοί στους Εβραίους ως Λευίτες. Ο Θεός χρησιμοποιεί αυτή την ορολογία, διότι απευθύνεται στους Ιουδαίους. Για εμάς όμως, τούς ανθρώπους της Μεσσιακής εποχής, Λευιτική ιεροσύνη σημαίνει Ειδική Ιεροσύνη με Χριστολογικό και Μεσσιανικό περιεχόμενο!

Και κάτι τελευταίο σχετικά με την ανωτέρω περίφημη προφητεία του Ιερεμία. Στον στίχ.22 αναφέρει τα εξής σημαντικά: «Καθὼς ἡ στρατιὰ τοῦ οὐρανοῦ δὲν δύναται νὰ ἀριθμηθῇ, οὐδὲ ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης νὰ μετρηθῇ, οὕτω θέλω πληθύνει τὸ σπέρμα Δαβὶδ τοῦ δούλου μου, καὶ τοὺς Λευΐτας τοὺς λειτουργοῦντας εἰς ἐμέ». Από τη στιγμή που η Σκοπιά διδάσκει ότι οι χρισμένοι «προσκιάσθηκαν από τους αρχαίους Λευίτες ιερείς του Ισραήλ» (Σκοπιά, 01.03.1980, σελ.20, παρ.16) δηλαδή στην ανωτέρω προφητεία του Ιερεμία, κατά την Σκοπιά, οι Λευίτες λειτουργοί προεικονίζουν τούς χρισμένους κι εφόσον στον στίχ.22 προφητεύεται η αύξηση αυτών σε πλήθος αναρίθμητο («όση είναι η στρατιά του ουρανού και η άμμος της θαλάσσας»), πώ ς είναι δυνατόν αυτοί οι ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΟΙ ΛΕΥΙΤΕΣ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΟΝΟΝ 144.000, όσοι διδάσκει η Οργάνωση ότι είναι οι χρισμένοι; Πώς είναι δυνατόν οι αριθμητικώς ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟΙ χρισμένοι να θεωρούνται από την Οργάνωση ότι είναι ΑΥΤΟΙ οι οποίοι προφητεύονται ως ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΟΙ Λευίτες λειτουργοί τού Θεού;;; Ο Θεός δηλαδή λέγει ότι θα πληθύνει τούς Λευίτες ώστε να είναι ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΟΙ. Ναι, αλλά οι χρισμένοι είναι ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΩΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟΙ σε 144.000! Εφόσον οι τελευταίοι ΔΕΝ πληθαίνουν, αλλά λόγω τών θανάτων φθίνουν, πώς είναι δυνατόν να είναι ΑΥΤΟΙ οι οποίοι εκπληρώνουν την συγκεκριμένη προφητεία του Ιερεμία;;;

ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑΣ ΤΡΙΩΝ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΩΝ ΕΡΩΤΗΣΕΩΝ

Υπενθυμίζουμε στον αγαπητό «TheTrumpetSeventh», ότι έχει σε εκκρεμότητα 3 ερωτήσεις τις οποίες δεν έχει ακόμη απαντήσει. Αυτές είναι οι εξής:

Ερώτηση 1: Μας ενημερώνετε στο διάλογό μας τα εξής σχετικά με το εν λόγω θέμα: «Δεν δέχομαι καμία άλλη εξήγηση επ’ αυτού , είναι φανερό ότι η λεγόμενη Ορθόδοξη και Καθολική Εκκλησία έχει παραβιάσει τον θείο θεσμό περί αρχής στην εκκλησία εισάγοντας ανθρωποποίητα ιερατεία που αυτοδιορίζονται ως δήθεν συνεχιστές των αποστόλων. ΜΟΝΟΝ η Γραφή πρέπει να μας λέει πως θα διοικείται η Εκκλησία και όχι οι ανθρώπινες παραδόσεις. Το γεγονός αυτό είναι καλά εδραιωμένο στα κινήματα της προτεσταντικής μεταρρύθμισης, τα οποία ακολουθούν περισσότερο την Αγία Γραφή σε αυτόν τον τομέα και για τον λόγο αυτόν δεν έχουν ανθρώπινους ιερείς αλλά μόνον πρεσβυτέρους και πνευματικούς ποιμένες».

Εφόσον οι Προτεστάντες για εσάς, κύριε συνομιλητά, με το να ακολουθούν μόνο τη Γραφή είναι πιο κοντά στην Αλήθεια από τους λεγόμενους Ορθόδοξους, μπορείτε να μας εξηγήσετε για ποιο λόγο τότε είναι διεσπασμένοι σε 33.000 ομάδες οι οποίες δίνουν χιλιάδες διαφορετικές ερμηνείες στη Γραφή; Ποιος ευθύνεται γι’ αυτήν την διάσπαση, η Γραφή ή οι άνθρωποι οι οποίοι παρερμηνεύουν αυτήν;

Ερώτηση 2: Η «Σκοπιά» κηρύττει ότι το «κυριακόν δείπνον», το οποίο ονομάζει Ανάμνηση, πρέπει να τελείται ΜΙΑ ΦΟΡΑ τον χρόνο, την 14η του μηνός Νισάν, κατά το Εβραϊκό ημερολόγιο (περίπου στα μέσα του δικού μας Απριλίου). Χρησιμοποιεί δε κόκκινο κρασί και ΑΖΥΜΑ (ΓΑΛΕΤΑ), τα οποία ονομάζει «σύμβολα» ή «εμβλήματα». Από αυτά παίρνουν ΜΟΝΟΝ οι «χρισμένοι» (όσοι έχουν απομείνει από αυτούς). Ερωτώμε:

2α) Γιατί η Σκοπιά δεν προσφέρει τα δώρα σε όλους τους οπαδούς της αφού ο ίδιος ο Ιησούς διεκήρυξε τα εξής: «αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς» (Ιωάν 6:53); Λαμβανομένου δε επ’ όψει, ότι εις τον στίχ.24 τα ανωτέρω λόγια ο Χριστός τα απευθύνει εις τον «όχλο» και ΟΧΙ σε μία συγκεκριμένη ή μεμονωμένη ομάδα ή στενό κύκλο εκλεκτών ακροατών, ΜΕ ΠΟΙΑ ΛΟΓΙΚΗ Η ΣΚΟΠΙΑ ΘΕΩΡΕΙ ΟΤΙ ΑΥΤΗ Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ «ΤΟΝ ΠΟΛΥ ΟΧΛΟ» ή «ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΡΟΒΑΤΑ» ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΜΕΝΟΥΣ;;; Στην ουσία η Σκοπιά αποκλείει από την αιώνια ζωή τον «πολύ όχλο», όπως ονομάζει τους πιστούς που δεν ανήκουν στους 144.000. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά το κάνει παρακούοντας τον λόγο του Χριστού ο οποίος είπε: «Πίετε εξ αυτού ΠΑΝΤΕΣ· τούτο γαρ εστί το αίμά μου» (Ιωάν 6:56).

2β) Εφόσον ο Χριστός ετέλεσε τον μυστικό δείπνο ΠΡΟ του Εβραϊκού Πάσχα (Ιωάν. 13:1), άρα ήτο ακόμη περίοδος καταναλώσεως ΕΝΖΥΜΟΥ άρτου, γι’ αυτό άλλωστε και το Ιερό κείμενο της Γραφής αναφέρει, ότι ο Ιησούς έλαβε ΑΡΤΟ (Ματθ. 26:26, Μάρκ. 14:22, Λουκ. 22:19), δηλαδή ΕΝΖΥΜΟ ψωμί, και μοίρασε στους μαθητές Του, γιατί η Σκοπιά στην ετήσια τελετή της Αναμνήσεως χρησιμοποιεί ΑΖΥΜΑ; Εφόσον η ΕΠΟΜΕΝΗ ημέρα της Αναμνήσεως (15^η Νισάν) ήταν η ημέρα που οι Εβραίοι κατανάλωναν άζυμα (Λευιτ. 23:16, Αριθ. 28:17), γιατί η Σκοπιά βάζει τον Χριστό να καταναλώνει άζυμα ΜΙΑΝ ΗΜΕΡΑΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΥ (δηλ. την 14^η Νισάν);;; Γιατί η Σκοπιά, με αυτόν τον τρόπο, κάνει τον Ιησού ΠΑΡΑΒΑΤΗ ΤΟΥ ΜΩΣΑΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ;;; Μπορείτε να μας δικαιολογήσετε όλες τις ανωτέρω ενστάσεις και να μας αποδείξετε, ότι η τελετή της Αναμνήσεως δικαιώνεται και αποδεικνύεται Αγιογραφικώς;

Ερώτηση 3: Στο ίδιο θέμα με προηγουμένως, γιατί η «Σκοπιά» λέει, ότι το ψωμί και το κρασί ΣΥΜΒΟΛΙΖΟΥΝ το σώμα και αίμα του Χριστού όταν ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Τούτό εστι το σώμά μου το υπέρ υμών διδόμενον· τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Λουκ. 22:19). Η λέξη εστί για κάθε άνθρωπο που έχει στοιχειώδεις γνώσεις αρχαίας Ελληνικής γνωρίζει ότι σημαίνει «είναι». Ορίστε και για του λόγου το αληθές η κλίση του ρήματος ειμί (είμαι): εἰμί, εἶ, ἐστί, ἐσμέν, ἐστέ, εἰσίν

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Από όλα λοιπόν τα παραπάνω προκύπτει, ότι εφόσoν απεδείξαμε ότι στην Καινή Διαθήκη υπάρχει θυσία και θυσιαστήριο, άρα υπάρχει και Ειδική Ιεροσύνη (ΕΙΣ ΠΕΙΣΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΛΥΠΙΝ ΒΕΒΑΙΩΣ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ) οπότε, αγαπητέ πεπλανημένε συνομιλητά «TheTrumpetSeventh», ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ επιχειρήματά σας, καταρρέουν ως σωρός από τραπουλόχαρτα και ΟΧΙ η διδασκαλία της Εκκλησίας περί Ειδικής Ιεροσύνης (όπως ΑΣΤΟΧΩΣ διετυπώσατε στο τέλος τού βίντεο), συμπαρασύροντας ταυτοχρόνως και τα αντίστοιχα με εσάς δόγματα των Προτεσταντών εκ τών οποίων εσείς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κάποτε προήλθατε.

Οπότε, αγαπητέ «TheTrumpetSeventh», με ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ανωτέρω μελέτη (και ΟΧΙ με το ανούσιο οπτικοακουστικό σας ντοκουμέντο, το οποίο απεδείξαμε ότι έρχεται εις εμφανεστάτη αντίθεση και σύγκρουση με τα επίσημα πιστεύω της Σκοπιάς), το θέμα θεωρείται λήξαν, διότι εμφανέστατα απεδείχθη «ὅπερ ἔδει δεῖξαι» ή, μια που αρέσκεστε στις Λατινικές εκφράσεις: «quod erat demonstrandum»!!!

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΤΗ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΙΔΙΚΗΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ «THETRUMPETSEVENTH».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Translate