Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ. ΤΙ ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ ΟΙ ΠΗΓΕΣ;

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ.

Πριν ξεκινήσουμε να αναλύουμε το θέμα τού Σταυρού και τού σχήματός του οφείλουμε να σάς δώσουμε ορισμένες απαντήσεις επί προσωπικού πού θίξατε εις την επιστολή σας. Γράψατε λοιπόν ότι είπαμε ένα «ψεμματάκι» όταν μάς ρωτήσατε εάν ανήκουμε εις το «Αντιαιρετικό». Για να λέμε όμως τα πράγματα με το όνομά τους και όπως ακριβώς έγιναν, σάς ενημερώνουμε ότι η απάντηση που σάς δώσαμε (και την οποίαν χαρακτηρίζετε ως «ψεμματάκι») είχε σχέση με το εάν εμείς ομιλούμε με αποστάτες και ΟΧΙ για το εάν εμείς ανήκουμε σε κάποιο «Αντιαιρετικό». Και βέβαια η αρνητική απάντηση που σάς δώσαμε ανταποκρινόταν εις την ΑΛΗΘΕΙΑ και ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση είχε με «Αντιαιρετικό».

Όσον αφορά τώρα εις αυτό που γράψατε, ότι μάς αιφνιδιάσατε όταν μάς δείξατε το λήμμα «σταυρός» εις την Εγκυκλοπαίδεια σάς απαντούμε ευθύς κατωτέρω. Την δική σας όμως αντίδραση δεν θα μάς την σχολιάσετε όταν σάς δείξαμε το σχήμα τού Σταυρού από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη (21:18-19); Ο δε αιφνιδιασμός σας ήταν εις τοιούτον βαθμόν που δεν ήσασταν εις θέσιν να μάς υποδείξετε εις ποιαν στάση τών χειρών πραγματοποιείται η «έκτασις» και εις ποιαν η «πρότασις»! Την «πρόταση» δηλαδή τών χειρών ΕΣΕΙΣ την θεωρούσατε ως «έκταση»!!! Πράγματα δηλαδή που τα μαθαίνουμε από τον Δημοτικό Σχολείο κατά το μάθημα τής Γυμναστικής!!!

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΚΡΙΒΕΣ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΣΑΣ ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΕ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΦΕΡΕ ΕΙΣ ΠΛΗΡΗ ΣΥΓΧΥΣΗ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΗ ΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΤΕΛΕΙΤΑΙ Η ΕΚΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΧΕΙΡΩΝ!!!

Όσον αφορά τώρα εις τον χειρόγραφο πίνακα που παραθέσατε, εις το λήμμα περί σταυρού, έχετε παραθέσει δύο πηγές οι οποίες αμφότερες χρήζουν διευκρινήσεως. Εις μεν την μία παραπέμπετε εις ένα Λεξικό Ανωμάλων Ρημάτων τής Αρχαίας Ελληνικής (σελ.208) όπου θα πρέπει να μαντεύσουμε ΕΜΕΙΣ ΣΕ ΠΟΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ από τα εκατοντάδες που υπάρχουν! Όταν κ.Βασίλη παραθέτουμε σε ένα Λεξικό ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ πρέπει να αναφέρουμε τον συγγραφέα του. ΕΣΕΙΣ ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ δεν κάνατε!

Εις δεν την ετέρα πηγή υπαινίσσεστε, ότι η Εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος - Λαρούς», τόμ.48, σελ.37 αναγράφει ότι σταυρός = πάσσαλος. Από τον τρόπο που παραπέμπετε όμως γεννάται το εξής ερώτημα:

Εάν βεβαίως εννοείτε την γνωστή εις όλους μας Πάπυρος Larousse Britanicca, τότε σε ΠΟΙΑ ακριβώς έκδοση τής εν λόγω Εγκυκλοπαίδειας γράφει κάτι τέτοιο; Διότι στην Έκδοση τού 1997 με τούς 61 τόμους, που έχουμε εις την Βιβλιοθήκη μας (σημ. το λήμμα «σταυρός» είναι στον τόμ.55), ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ακόμη και η λέξη «πάσσαλος» από το εν λόγω λήμμα!!!

Κι όχι μόνον απουσιάζει παντελώς η λέξη «πάσσαλος», αλλά εις το εν λόγω λήμμα η Εγκυκλοπαίδεια αναγράφει τα εξής σημαντικά περί τού σταυρού ως συμβόλου τής Χριστιανικής Θρησκείας, τού Χριστού και τής πίστεως τών Χριστιανών (οι υπογραμμίσεις δικές μας): 

«Υπάρχουν τέσσερεις βασικοί εικονογραφικοί τύποι σταυρού: α) ο ελληνικός σταυρός με ΔΥΟ ίσες κεραίες· β) ο λατινικός σταυρός τού οποίου η ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΗ κεραία είναι μακρύτερη από την ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ· γ) ο συνεπτυγμένος ή σταυρός τού αγίου Αντωνίου, σε σχήμα ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΑΥ· και δ) ο ΧΙΑΣΤΟΣ ή σταυρός τού αγίου Ανδρέου....Μολονότι σύμφωνα με την παράδοση ο σταυρός πάνω στον οποίον πέθανε ο Χριστός ανήκε στον τύπο τού ΛΑΤΙΝΙΚΟΥ σταυρού, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ήταν ΣΥΝΕΠΤΥΓΜΕΝΟΣ ή ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ.» 

Εις την συνέχεια μάλιστα η εν λόγω Εγκυκλοπαίδεια παραθέτει και τις ΕΙΚΟΝΕΣ τών διαφόρων ειδών σταυρού, που ανέφερε προηγουμένως, και παρατηρούμε ότι εις ΟΛΟΥΣ τούς εικονογραφικούς τύπους, ο σταυρός, ως σύμβολο τής Χριστιανικής Θρησκείας, τού Χριστού και τής πίστεως τών Χριστιανών, συνίσταται από ένα ΟΡΙΖΟΝΤΙΟ κι ένα ΚΑΘΕΤΟ ξύλο. Το σχήμα τού πασσάλου δηλαδή ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ από τούς εικονογραφικούς τύπους τού σταυρού τής Χριστιανικής Θρησκείας που παραθέτει η συγκεκριμένη Εγκυκλοπαίδεια!

Επειδή λοιπόν ΕΣΕΙΣ ισχυρίζεστε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ πράγματα, εις την επομένη απάντησής σας περί σταυρού, καλείστε να μάς στείλετε φωτοτυπία από την ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ Εγκυκλοπαίδεια, η οποία θα μαρτυράει αυτό που ισχυρίζεστε, δηλ. ότι ο σταυρός, ως σύμβολο τής Χριστιανικής Θρησκείας, τού Χριστού και τής πίστεως τών Χριστιανών (όπως επακριβώς αναφέρει η εν λόγω Εγκυκλοπαίδεια περί τού Σταυρού), συνίσταται από ΕΝΑΝ ΜΟΝΟΝ ΑΞΟΝΑ, κι είναι ένας απλός πάσσαλος!


1. ΟΙ ΑΡΧΑΙΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ


Οι πηγές απ’ όπου αντλούμε πληροφορίες είναι πράγματι αρκετές και προσδιορίζουν όχι μόνο το σχήμα του Σταυρού του Ιησού, αλλά ταυτόχρονα τονίζουν και την σπουδαία θεολογική αξία και τιμή που από πολύ νωρίς η αρχαία Εκκλησία έδινε στο σχήμα αυτό. Με χρονολογική σειρά οι μαρτυρίες των αρχαίων κειμένων για το σχήμα του σταυρού του Ιησού προέρχονται από τις παρακάτω χριστιανικές και εξωχριστιανικές πηγές που θα αναφερθούν αναλυτικά:

· Ευαγγέλια (1ος αιώνας)

· Επιστολή Βαρνάβα (τέλη 1ου έως αρχές 2ου αιώνα, από το 70-130 μ.Χ.)

· Ωδές Σολομώντος (από τέλη 1ου έως τέλη 2ου αιώνα μ.Χ.)

· Ιουστίνος (μέσα του 2ου αιώνα μ.Χ.)

· Σιβυλλικοί χρησμοί (2ος έως 3ος αιώνας μ.Χ.)

· Κέλσος (μέσα προς τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ.)

· Πράξεις Πέτρου (τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ.)

· Ειρηναίος (τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ.)

· Λουκιανός (τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ.)

· Μινούκιος Φήλιξ Μάρκος (αρχές 3ου αιώνα μ.Χ.)

· Τερτυλλιανός (αρχές 3ου αιώνα μ.Χ.)

· Ωριγένης (αρχές 3ου αιώνα μ.Χ.)

Ας δούμε αναλυτικά όλες τις αρχαίες μαρτυρίες για το σχήμα του σταυρού του Ιησού:


2. ΤΙ ΛΕΝΕ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (1ος ΑΙΩΝΑΣ) 


α) Ματθ. 27:36-37 "και καθήμενοι ετήρουν αυτόν εκεί. και επέθηκαν επάνω της κεφαλής αυτού την αιτίαν αυτού γεγραμμένην· ούτος εστιν Ιησούς ο βασιλεύς των Ιουδαίων".

Εάν η σταύρωση γινόταν σε πάσσαλο, τότε τα χέρια του Ιησού θα ήταν δεμένα επάνω από το κεφάλι Του και η προφανής θέση της επιγραφής θα αναφερόταν ως "επάνω από τα χέρια του". Η μαρτυρία δηλαδή τού Ματθαίου, αγαπητοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν ταιριάζει στην περιγραφή αυτή καθώς δεν υπάρχει χώρος επάνω από το κεφάλι του σταυρωμένου για την τοποθέτηση μίας επιγραφής που θα έκανε ορατό στους θεατές τον λόγο της σταυρώσεώς Του. Έτσι, όπως προείπαμε, η περιγραφή τού Ευαγγελιστού κανονικά θα έπρεπε να αναφέρει επάνω από τα χέρια του ώστε το κείμενο να απεικονίζει την ακριβή εικόνα.

β) Ιωάν. 20:25 "ο δε είπεν αυτοίς· εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων...".

Είναι σαφής η αναφορά του Θωμά σε ΚΑΡΦΙΑ (πληθυντικός) στα χέρια του Χριστού. Δεν γίνεται λόγος για ΕΝΑ καρφί στα δύο χέρια, όπως θα συνέβαινε στην περίπτωση σταυρώσεως σε πάσσαλο με τα δύο χέρια ενωμένα επάνω από το κεφάλι, όπως σε εικόνες της Σταυρώσεως που δημοσιεύει εις διάφορα έντυπά της κατά καιρούς η Οργάνωση.

γ) Ιωάν. 21:18-19 "όταν δε γηράσης, εκτενείς τας χείρας σου, και άλλος σε ζώσει, και οίσει όπου ου θέλεις. Τούτο δε είπε σημαίνων ποίω θανάτω δοξάσει τον Θεόν".

Στο χωρίο αυτό ο Ιησούς, αναφέρεται στον μελλοντικό θάνατο του Πέτρου. Σύμφωνα με την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο Πέτρος μαρτύρησε με σταυρικό θάνατο το 67 μ.Χ. στη Ρώμη επί Νέρωνος. Η έκφραση "σημαίνων ποίω θανάτω" μας οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι το "εκτενείς τας χείρας σου" αναφέρεται σε τρόπο/μέθοδο εκτελέσεως. Καθώς το εκτείνω σημαίνει "απλώνω προς τα έξω", "έχω [τα χέρια μου] σε έκταση", η αναφορά θυμίζει τη ρωμαϊκή σταύρωση με patibulum (δηλ. με εγκάρσιο άξονα) σύμφωνα με αρκετούς μελετητές.

Σχετικά με το ανωτέρω χωρίο Ιωάν. 21:18-19 και τη σύνδεσή του με σταυρό και σταύρωση αναφέρονται εις την διεθνή βιβλιογραφία τα εξής: (σημ. εννοείται όσοι ΔΕΝ αιφνιδιάστηκαν, από όπως ΕΣΕΙΣ, από την συγκεκριμένη ρήση τού Χριστού προς τον Πέτρο)

Early Church History, Verlyn Verbrugge, John H Sailhamer, 1998, Zondervan, σελ. 89: "John [...] also hints that Peter's death came by crucifixion (John 21:18—19)"·

 A Risen Christ in Eastertime: Essays on the Gospel Narratives of the Resurrection, Raymond Edward Brown, Liturgical Press, 1991, σελ. 93: "Perhaps more specifically it is a reference to Peter's crucifixion".

The new American commentary, Vol. 25B: John 12-21, σελ. 338: "early in the twentieth century Bauer had already argued that it was a fitting description of the ancient custom of crucifixion. Hengel confirmed that this statement was an accurate description of the ancient tortuous execution procedure of crucifixion".

Exploring Ephesians & Philippians: An Expository Commentary, John Phillip, Kregel Academic & Professional, 2002, σελ. 138:"Peter never forgot that scene by the lakeside (compare John 21:18-19) [...] plunged into the depression of unbelief by the tragedy of the crucifixion".

Life of Peter, Frederick Brotherton Meyer, YWAM Publishing, 1996, σελ. 175: "and carry thee whither thou wouldest not" (John 21:18). But he was not old. His power was yet in its maturity, and death by crucifixion".

The Open Bible, (Jn 21:19), Thomas Nelson Publishers, 1997: "stretch out your hands: Jesus’ prediction was fulfilled when Peter was crucified".

KJV Bible commentary, Nashville: Thomas Nelson, 1994, σελ. 2124: "This language could refer to crucifixion".

 Life application Bible commentary, John, Tyndale House, 1993, σελ. 408: "Jesus used a proverbial statement about old age to depict Peter’s death, which was by crucifixion".

 Eusebius of Caesarea Against Paganism, Arieh Kofsky, Brill Academic Publishers, 2000, σελ. 298: "Jesus also predicted the crucifixion of Peter (John 13:36; 21:18-19)".

 The Wycliffe Bible commentary: New Testament (Jn 21:18), 1962: "Stretch forth thy hands. Suitable language for crucifixion".


                        ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ


Αγαπητοί ακόλουθοι τού «αυθεντικού προφήτου τής γενεάς μας» και «αληθινού εκπροσώπου τού Ιεχωβά» (Σκοπιά 01.06.1973, σελ.342) ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ δεν διατείνεστε, ότι Η ΓΡΑΦΗ είναι ο θεόπνευστος λόγος τού Θεού κι ότι ΑΥΤΗΝ εμπιστεύεστε και ΟΧΙ τις εξωβιβλικές πηγές; ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ δεν λέτε, ότι εμπιστεύεστε περισσότερο την Βιβλική Χρονολόγηση (την κατ’ εσάς 607 π.Χ.), όσον αφορά την καταστροφή τής Ιερουσαλήμ, παρά αυτήν τών κοσμικών ιστορικών (587 π.Χ);

Τώρα ξαφνικά ΟΥΔΕΜΙΑΝ εντύπωση σάς προκαλούν οι μαρτυρίες τής Γραφής περί τού σχήματος τού Σταυρού τού Ιησού (Ματθ. 27:36-37, Ιωάν. 20:25, 21:18-19), αλλά σάς ενδιαφέρουν ΜΟΝΟΝ οι εξωβιβλικές μαρτυρίες Εγκυκλοπαιδειών και Λεξικών;;; Θέτετε δηλαδή τις εξωβιβλικές πηγές ΥΠΕΡΑΝΩ τής Αγίας Γραφής; Δηλαδή ισχύει ΚΑΙ ΕΔΩ η ρήση τού λαού «Δύο μέτρα και δύο σταθμά»;


                     3. Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ «ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΒΑΡΝΑΒΑ» (70-130 Μ.Χ.)


Έναν σταυρό σε σχήμα Τ, αναφέρει και η Επιστολή Βαρνάβα για τον Ιησού, λίγα χρόνια μετά τη σταύρωση του, αφού το εύρος χρονολογήσεώς της ξεκινά από το 70 μ.Χ. (καθώς ο συγγραφέας γνωρίζει τα της καταστροφής του ναού από τον Τίτο), και θεωρείται ότι ο πυρήνας της (κεφ. 1-17) έχει γραφτεί μέσα στον 1ο αιώνα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, παίρνουμε σημαντικές πληροφορίες για το γεγονός ότι, την εποχή του Ιησού η λέξη σταυρός παρουσίασε μεταβολή από την παλιά σημασία ως πάσσαλος:

α) Ότι δε ο σταυρός εν τω Τ ήμελλεν έχειν την χάριν, λέγει και τους ‘τριακόσιους’. (Επ. Βαρνάβα 9.8b)

Έτσι, το σχήμα του σταυρού του Ιησού προσδιορίζεται ως Τ, το σχήμα που στην ελληνική αρίθμηση αντιστοιχεί στον αριθμό 300. Εδώ ξεκάθαρα αναφέρεται το σχήμα Τ ως το σχήμα του Σταυρού, και επιβεβαιώνει αυτό για δεύτερη φορά όταν αναφέρει, ότι το σχήμα του Σταυρού "λέγει και τους 300" όπου το συνδέει με το ελληνικό αριθμητικό τ΄ που αντιστοιχεί στον αριθμό 300.

Επειδή οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά έχουν υπόψη τους αυτό το χωρίο του 1ου αιώνα, για να δικαιολογηθούν λένε, ότι αναφέρει το Τ όχι ως ιστορικό σχήμα, αλλά ως ένα «μαγικό» σύμβολο που δεν το συνδέει με τον Γολγοθά και τον Ιησού.

Εάν όμως διαβάσει κάποιος την επιστολή αυτή, βλέπει ότι από την αρχή μέχρι το τέλος διηγείται τα γεγονότα της ζωής του Ιησού, όπως αυτά μας παραδίδονται από την Καινή Διαθήκη, ξεκινώντας από τη διδασκαλία Του, μέχρι τη Σταύρωση και την Ανάληψή Του. Συνδέει έτσι η Επιστολή Βαρνάβα, με έναν ξεκάθαρο τρόπο, τον ιστορικό Ιησού με τον Σταυρό του Γολγοθά και των Ευαγγελίων, αφού ολόκληρο το κείμενο βασίζεται σε συγκεκριμένες παραθέσεις της Παλαιάς Διαθήκης, τις οποίες χρησιμοποιούν οι Ευαγγελιστές και στην Καινή, όπως επίσης και σε παραθέσεις αντίστοιχες με αυτές των τριών Συνοπτικών Ευαγγελίων, Μάρκου, Ματθαίου και Λουκά.

"Αλλά και σταυρωθείς εποτίζετο όξει καί χολή." (Επ. Βαρν. 7.3).

· "Ει ούν ο υιός του Θεού, ων Κύριος και μέλλων κρίνειν ζώντας και νεκρούς, έπαθεν ίνα η πληγή αυτού ζωοποιήση ημάς, πιστεύσωμεν ότι ο υιός του Θεού ουκ ήδύνατο παθείν εί μη δι’ ημάς." (Επ. Βαρν. 7.2).

· "Ιησούς ανέστη εκ νεκρών και φανερωθείς ανέβη εις ουρανούς." (Επ. Βαρν. 15.9).

Έτσι, ο σταυρός που αναφέρει η Επιστολή είναι ξεκάθαρα ο σταυρός του μαρτυρίου όπου ο Ιησούς «εποτίζετο όξει καί χολή» και όχι απλά ένα αυθαίρετο σχήμα.

β) "λέγει εις την καρδίαν Μωϋσέως το Πνεύμα, ίνα ποίηση τύπον σταυρού και του μέλλοντος πάσχειν [...] Τίθησιν ουν Μωυσής έν έφ’ έν όπλον εν μέσω της πυγμής, και σταθείς υψηλότερος πάντων εξέτεινεν τας χείρας, και ούτως πάλιν ενίκα ο Ισραήλ. Είτα, οπόταν καθείλεν, πάλιν εθανατούντο. Προς τί; Ίνα γνώσιν, ότι ου δύνανται σωθήναι, εάν μη επ’ αυτώ ελπίσωσιν" (Επ. Βαρνάβα 12.2-3, Migne, Ελληνική Πατρολογία, τόμ.2, στήλ.752).

Η μαρτυρία αυτή μας δείχνει ότι σχηματίζουμε το σχήμα του Σταυρού όταν σταθούμε με τα χέρια μας σε έκταση. Επίσης το απόσπασμα φανερώνει ότι ο Σταυρός ήταν σύμβολο που έδειχνε την εύνοια του Θεού. Όταν ο Μωϋσής εξέτεινε τα χέρια του σχηματίζοντας σταυρό, νικούσε ο Ισραήλ ενώ όταν τα κατέβαζε τους θανάτωναν και πάλι.

Για διαβάστε, αγαπητέ κ.Βασίλη, με προσοχή τί ακριβώς λέει η μαρτυρία τού συγγραφέως τής εν λόγω Επιστολής ότι έκανε ο Μωυσής: «εξέτεινεν τας χείρας»! Εις την Επιστολή δηλαδή γίνεται λόγος περί προσευχής τού Μωυσέως δια ΕΚΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΧΕΙΡΩΝ! Εάν ανατρέξουμε τώρα εις το περιστατικό τής Εξόδου εις το οποίο αναφέρεται (17:11-13) θα δούμε, ότι όταν διεπίστωσαν ο Ααρών και ο Ωρ ότι ο Μωυσής όταν κατέβαζε τα χέρια από την θέση ΕΚΤΑΣΙΝ εις την οποίαν προσηύχετο, τότε «είς εκ τού ενός μέρους, και είς εκ τού άλλου, υπεστήριζαν τας χείρας αυτού» (στ.12)! 

Δηλαδή, κ.Βασίλη, το ιερό κείμενο δεν αναφέρει, ότι οι Ααρών και Ωρ εστάθησαν ΕΜΠΡΟΣΘΕΝ τού Μωυσέως, αλλά ο ένας από την ΜΙΑ πλευρά τού Μωυσέως και ο άλλος από την ΑΛΛΗ!!! ΣΑΣ ΛΕΕΙ ΚΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Ή ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΛΥΣΟΥΜΕ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ;;; Ή ΜΗΠΩΣ ΟΥΤΕ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΥΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΒΑΡΝΑΒΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΟΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΕΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΧΕΙΡΩΝ;;; ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΚΙ ΑΥΤΟ!!

Και προσέξτε τί αναφέρει επίσης ο συγγραφεύς τής εν λόγω Επιστολής εις το τέλος τής ανωτέρω παραπομπής: «Ίνα γνώσιν, ότι ου δύνανται σωθήναι, εάν μη επ’ αυτώ ελπίσωσιν». Έγινε δηλαδή αυτό το γεγονός (τής προσευχής τού Μωυσέως εις θέσιν σταυρού) ώστε να καταλάβουν οι (κατά σάρκα) Ισραηλίτες (κι εννοείται κι ΕΜΕΙΣ οι κατά πνεύμα Ισραηλίτες, εφόσον τα γεγονότα τής Παλαιάς Διαθήκης είναι τύπος και σκιά τών αγαθών τής Καινής Διαθήκης που τότε ήσαν μελλοντικά, Εβρ. 10:1), ότι δεν μπορούμε να σωθούμε εάν δεν ελπίζουμε εις τον Σταυρό!!! 

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΟΙΠΟΝ, ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ, ΕΙΝΑΙ ΟΡΓΑΝΟΝ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΣΤΡΕΦΟΜΕΘΑ ΟΠΩΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΕΤΑΙΡΙΑ ΣΚΟΠΙΑ!


             4. ΩΔΕΣ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ (ΤΕΛΗ 1ου ΕΩΣ ΤΕΛΗ 2ου ΑΙΩΝΟΣ Μ.Χ.)

"Εξέτεινα τα χέρια μου και αγίασα τον Κύριο. Γιατί η επέκταση/άνοιγμα των χεριών μου, είναι το σημείο Του. Και η έκταση μου είναι ο Σταυρός". (Ωδές Σολομώντος, 27).

Στην ωδή αρ. 27, συναντάμε την αναφορά στο σχήμα του σταυρού που δημιουργείται όταν βρισκόμαστε με τα χέρια μας σε έκταση. Ο συγγραφεύς όχι μόνο δεν αισθάνεται ότι προσβάλει τον Θεό, αλλά αντίθετα τον αγιάζει και θεωρεί τον σταυρό σημείο του.



                          5. Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ (ΜΕΣΑ 2ου ΑΙΩΝΟΣ Μ.Χ.)


Ο εκκλησιαστικός συγγραφεύς και απολογητής Ιουστίνος γράφει:

α) "Μωυσής ηύχετο τω Θεώ τας χείρας εκατέρως εκπετάσας, Ώρ δε και Ααρών υπεβάσταζον αυτάς πανήμαρ, ίνα μη κοπωθέντος αυτού χαλασθώσιν. ει γαρ ενεδεδώκει τι του σχήματος τούτου του τον σταυρόν μιμούμενου, ως γέγραπται εν ταις Μωυσέως γραφαίς: ο λαός ηττάτο: ει δε εν τη τάξει έμενε ταύτη, Αμαλήκ ενικάτο τοσούτον, και ισχύων δια του σταυρού ίσχυεν." (Ιουστίνος, Διάλογος προς Τρύφωνα, 90.4)

Εις την αναφορά αυτή του Ιουστίνου, που είναι παρόμοια με αυτήν τής Επιστολής Βαρνάβα που σχολιάσαμε ανωτέρω, ο Μωυσής προσηύχετο εις τον Θεό με τα χέρια ανοιχτά, σε έκταση, («τας χείρας εκατέρως εκπετάσας», δηλ. «απλώσας και τας δύο χείρας» μτφρ. καθηγητού Πατρολογίας Παναγιώτου Χρήστου, Ε.Π.Ε., Έκδ. Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσ/νίκη 1985, σελ.525) υποβασταζόμενος από τους Ωρ και Ααρών, ώστε ακόμη κι αν εκείνος κουραζόταν, να μην σταματούσε να μιμείται το σχήμα του σταυρού μην τυχόν και αφανισθούν στη μάχη.

β) "...όρθιον γαρ το έν εστι ξύλον (= crux), αφ’ ού εστι το ανώτατος μέρος εις κέρας υπερηρμένον, όταν το άλλο ξύλον (= patibulum) προσαρμοσθή, και εκατέρωθεν ως κέρατα τω ενί κέρατι παρεζευγμένα φαίνηται" (Ιουστίνος, Διάλογος προς Τρύφωνα, 91.2)

Ξεκάθαρη περιγραφή τού σταυρού με ΔΥΟ άξονες εκ τών οποίων ο εγκάρσιος (= patibulum) προσαρμόζεται εις τον κάθετον άξονα!

γ) :"[...] το σταυρωθήναι εμιμήσαντο [...]ως προείπεν ο προφήτης, το μέγιστον σύμβολον της ισχύος και αρχής αυτού υπάρχει [...] κατανοήσατε γαρ πάντα τα εν τω κόσμω, ει άνευ του σχήματος τούτου διοικείται η κοινωνίαν έχειν δύναται. Θάλασσα μεν γάρ ου τέμνεται, ην μη τούτο το τρόπαιον, ό καλείται Ιστίον, εν τη νηί σώον μείνη" [...] το δε ανθρώπειον σχήμα ουδενί άλλω τών αλόγων ζώων διαφέρει ή τω ορθόν τε είναι και έκτασιν χειρών έχειν και εν τω προσώπω από του μετωπίου τεταμένον τον λεγόμενον μυξωτήρα φέρειν [...] και ουδέν άλλο δείκνυσιν ή το σχήμα τού σταυρού". (Ιουστίνος, Α΄ Απολογία, 55.1-4)

Εκτός από τις περιγραφές του σχήματος του Σταυρού που αναλύθηκαν νωρίτερα, το σύμβολο αυτό θεωρείται «μέγιστον σύμβολον της ισχύος και αρχής» και όχι κάτι που γεννά αποστροφή, όπως διδάσκει η Σκοπιά. Το δε ανθρώπινο σχήμα, λέγει ο Ιουστίνος, δεν διαφέρει από τα άλογα ζώα κατά τίποτε άλλο, παρά κατά το ότι είναι ορθόν και επιτρέπει έκτασιν τών χειρών [...] και δεν δεικνύει τίποτε άλλο παρά το σχήμα τού Σταυρού.

Αγαπητέ κ.Βασίλη μήπως και ο Ιουστίνος, ο Φιλόσοφος και Μάρτυς, δεν γνωρίζει ποια είναι η ακριβής θέσις τής εκτάσεως τών χειρών και λέγει ότι το ανθρώπινο σώμα, σε ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΘΕΣΗ, σχηματίζει το σημείον τού Σταυρού;


                                    6. ΣΙΒΥΛΛΙΚΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ (2ος - 3ος ΑΙΩΝΑΣ Μ.Χ.)

Οι Σιβυλλικοί χρησμοί είναι απόκρυφα αποκαλυπτικά κείμενα που περιέχονται σε 14 συνολικά βιβλία. Από αυτά, στα βιβλία 6 & 7 περιέχονται πρωτότυπα Χριστιανικά κείμενα που ήταν γνωστά στον Λακτάντιο στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. (The Anchor Bible Dictionary, New York-Doubleday, Vol. 6, σελ. 5), ενώ στο βιβλίο 8, περιέχονται Χριστιανικές διασκευές Ιουδαϊκών χρησμών (The Anchor Bible Dictionary, New York-Doubleday, Vol. 6, σελ. 4) που χρονολογούνται στον 2ο μ.Χ. αιώνα. Μέσα στα κείμενα αυτά αναφέρεται: "ώ ξύλον ώ μακαριστόν, εφ' ου Θεός εξετανύσθη" (Συβιλ. Χρ. 6.26)

Σε όλη την έκταση των Σιβυλλικών χρησμών (τους οποίους σήμερα γνωρίζουμε ότι γράφτηκαν από χριστιανούς), η θεματολογία αφορά στο χριστολογικό περιεχόμενο των Ευαγγελίων. Η λέξη ξύλον αφορά το σταυρικό όργανο στο οποίο θανατώθηκε ο Ιησούς, ο Οποίος ονομάζεται επανειλημμένα μέσα στα κείμενα ως Θεός, Σωτήρας, γεννημένος εκ παρθένου. Έτσι η αναφορά αυτή είναι μια περιγραφή του σταυρικού του θανάτου στο ξύλο επάνω στο οποίο εκτάθηκε όταν θανατώθηκε. Το ξύλο, η λέξη που σχετίζεται στην Καινή Διαθήκη με το σταυρό, δεν απαξιώνεται αλλά χαρακτηρίζεται μακαριστόν.


                                7. ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΚΕΛΣΟΥ-ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ-ΩΡΙΓΕΝΟΥΣ


Ο Κέλσος έγραψε περίπου το 170-180 μ.Χ. ένα αντιχριστιανικό έργο που ονομάζεται "Αληθής λόγος" και ο Ωριγένης μετά από λίγες δεκαετίες, στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ., απάντησε πρόταση-πρόταση στα επιχειρήματα του Κέλσου με το απολογητικό του έργο "Κατά Κέλσου". Εξαιτίας τού Ωριγένους σώζονται σήμερα τα 3/4 από το έργο του Κέλσου παρόλο που το πρωτότυπο έχει χαθεί. Όπως λοιπόν διασώζει ο Ωριγένης, ο Κέλσος μέσα στο έργο του αναφέρει σε διάφορα σημεία την εκτέλεση του Ιησού ως Ανασκολοπισμό:

"Είτα φησιν ο Κέλσος: Τί φησι και ανασκολοπιζομένου του σώματος;" (Ωριγένης, Κατά Κέλσου 2.36)

Ο ίδιος ο Ωριγένης στο δικό του έργο βεβαιώνει, από την πλευρά των Χριστιανών, την ταύτιση των δύο όρων Σταύρωση = Ανασκολοπισμός: "και "Κράξας φωνή μεγάλη αφήκε το πνεύμα", προλαβών τους επί των ανασκολοπιζομένων δήμιους, υποτέμνοντας τα σκέλη των σταυρουμένων" (Ωριγένης, Κατά Κέλσου 3.32.20)

 Την ίδια αυτή εννοιολογική ταύτιση του Σταυρού με τον Σκόλοπα κάνει και σε άλλο σημείο ο Ωριγένης γράφοντας για τον θάνατο του Ιησού:

"σταυρωθήναι τον Ιησούν" (Κατά Κέλσου 3.56.27) και

"υπομείναι το επί σκόλοπος κρεμασθήναι" (Κατά Κέλσου 2.69.50)

Όλα τα παραπάνω είναι πολύ σημαντικά όταν συνδυαστούν με τις μαρτυρίες του χαριεστάτου Λουκιανού, ο οποίος έγραψε την ίδια περίπου εποχή με τον Κέλσο. Ο Λουκιανός, κάνοντας μια άμεση αναφορά εις τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης και τη σταύρωση, περιγράφει τον Ιησού ως "εν τη Παλαιστίνη ανασκολοπισθέντα" (Περί της Περεγρίνου τελευτής, 11.11). Χρησιμοποιεί έτσι το ανασκολοπίζω για τον Ιησού, όρος που χρησιμοποιήθηκε και από τον Κέλσο και από τον Ωριγένη, ενώ στο έργο του «Δίκη Φωνηέντων», ο Λουκιανός μας εξηγεί τι ακριβώς εννοούσε όταν αναφερόταν σε ανασκολοπισμό:

"το Ταυ ες το των στοιχείων γένος παρήγαγε· τω γαρ τούτου σώματί φασι τους τυράννους ακολουθήσαντας και μιμησαμένους αυτού το πλάσμα, έπειτα, σχήματι τοιούτω ξύλα τεκτήναντας ανθρώπους ανασκολοπίζειν επ’ αυτά· από δε τούτου και τω τεχνήματι τω πονηρώ την πονηράν επωνυμίαν συνελθείν. Τούτων ουν απάντων ένεκεν πόσων θανάτων το Ταυ άξιον είναι νομίζετε; εγώ μεν οίμαι δικαίως τούτο μόνον ες την τού Ταυ τιμωρίαν υπολείπεσθαι, το τω σχήματι τω αυτού την δίκην υποσχείν, ό δη σταυρός είναι από τούτου μεν εδημιουργήθη, από δε ανθρώπων ονομάζεται" (Λουκιανού, Δίκη Φωνηέντων, 12.4-13)

Οι τύραννοι λοιπόν, παρατηρώντας τη μορφή του γράμματος Τ, αντέγραψαν το σχήμα του και έφτιαξαν μία ξύλινη κατασκευή για να ανασκολοπίζουν ανθρώπους επάνω σ’ αυτά και έτσι ο ανασκολοπισμός γινόταν σε όργανο με σχήμα Τ. Εκτός αυτού όμως, ο Λουκιανός μάς εξηγεί με σαφήνεια την μέθοδο του σταυρικού μαρτυρίου και το σχήμα του σταυρού, επιβεβαιώνοντας τη μορφή που αποδεχόμαστε για τον σταυρό σήμερα:

"ει δοκεί κατά μέσον ενταύθα που υπέρ της φάραγγος ανεσταυρώσθω εκπετασθείς τω χείρε από τούτου του κρημνού προς τον εναντίον […] και όλως επικαιρότατος αν ο σταυρός γένοιτο, […] αλλ’ όρεγε την δεξιάν: συ δε, ω Ήφαιστε, κατάκλειε και προσήλου και την σφύραν ερρωμένως κατάφερε, δος και την ετέραν· κατειλήφθω ευ μάλα και αύτη." (Λουκιανού, Προμηθέας, 1-2)

Η σημαντική αυτή μαρτυρία του Λουκιανού, μάς περιγράφει τη θέση που έπαιρνε ο καταδικασμένος και τον τρόπο της σταυρώσεώς του: πρώτα ο μελλοθάνατος (εν προκειμένω ο Προμηθεύς) ελάμβανε θέση με τα χέρια ανοιχτά, σε έκταση ("εκπετασθείς τω χείρε"), ενώ κατά τη διαδικασία της σταυρώσεως, τοποθετούνταν καρφιά με τη βοήθεια σφυριού (σφύραν - προσήλου) πρώτα στο δεξιό και κατόπιν στο αριστερό χέρι ("όρεγε την δεξιών - την σφύραν κατάφερε - και την ετέραν (το άλλο χέρι) - ευ μάλα και αύτη"). (Λουκιανού, Προμηθέας, 1-2) Έτσι, ο ανασκολοπισμός του Ιησού που αναφέρει ο Κέλσος, ο Λουκιανός και ο Ωριγένης, είχε την ίδια έννοια με την σταύρωση που μας αναφέρει ο Λουκιανός και ο Ωριγένης και μάλιστα έγινε σε σταυρό με σχήμα Τ.


Άρα, είτε ο Ιησούς πούμε ότι σταυρώθηκε, είτε πούμε ότι ανασκολοπίσθηκε, αυτό έγινε ως εξής: Αφού πρώτα τοποθετήθηκε σε ένα σταυρό με σχήμα Τ με τα χέρια ανοιχτά και σε έκταση, καρφώθηκε επάνω στο ξύλινο αυτό όργανο με τη βοήθεια σφυριού. 

Τελικά, ο συνδυασμός όλων των μαρτυριών μας δίνει μια σημαντική εξωχριστιανική μαρτυρία που μαζί με τις χριστιανικές μάς δίνουν καθαρά ποιο ήταν το σχήμα του Σταυρού πολύ πριν την έλευση του Μεγ. Κωνσταντίνου.

8. Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΙΣ «ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΕΤΡΟΥ» (ΤΕΛΗ 2ου ΑΙΩΝΟΣ Μ.Χ.)

Πράξεις Πέτρου ονομάζεται το απόκρυφο χριστιανικό κείμενο που γράφτηκε στη Ρώμη ή την Μικρά Ασία, στο τέλος του 2ου αι. μ.Χ. (πιθανόν μεταξύ 180 και 190). Σε κάποιο σημείο του, γίνεται μία σαφής αναφορά εις το σχήμα του σταυρού: 

"Ίνα λόγος ή τούτο το ορθόν ξύλον, εφ’ ω εσταύρωμαι: ήχος δε το πλάγιον έστιν, ανθρώπου φύσις: ο δε ήλος ο συνεχών επί τω ορθώ ξύλω το πλάγιον κατά μέσου, η επιστροφή και η μετάνοια του άνθρωπου." (Πράξεις Πέτρου, 38)

 

   Εις το κείμενο αυτό, ο συγγραφεύς αναφέρεται διαρκώς στη διδασκαλία, το πάθος και τον Σταυρό του Ιησού ως γεγονότα ιστορικά. Έτσι, εκτός από την περιγραφή του σταυρού ως οργάνου που αποτελείται από έναν κάθετο και έναν οριζόντιο ξύλινο άξονα, ο ίδιος ο σταυρός, αντί για αρνητικά αισθήματα, χρησιμοποιείται ως ένα σύμβολο μετανοίας και επιστροφής του ανθρώπου στον Θεό.

9. Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ (ΤΕΛΗ 2ου ΑΙΩΝΟΣ Μ.Χ.)

   Ο Ειρηναίος, αντιρρητικός και αντιγνωστικός χριστιανός συγγραφεύς του 2ου αιώνος μ.Χ. εκτός άλλων, έγραψε και το σημαντικό έργο "Έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως" (συντετμημένο: "Κατά Αιρέσεων"), με το οποίο πολεμά τον γνωστικισμό. Εκεί περιγράφει τον Σταυρό όπως ακριβώς τον γνωρίζουμε κι εμείς σήμερα:

"The very form of the cross, has five extremities, two in length, two in breadth, and one in the middle, on which [last] the person rests who is fixed by the nails." (Κατά αιρέσεων , ΙΙ, 24.4, Migne, Ελληνική Πατρολογία, τόμ.7, στήλ.794-795) που σημαίνει: "Το ίδιο το σχήμα του Σταυρού, διαθέτει πέντε άκρα: δύο κατά μήκος, δύο κατά πλάτος, και ένα στο κέντρο του, επάνω εις το οποίο ευρίσκεται εκείνος που είναι καθηλωμένος με τα καρφιά." (Κατά αιρέσεων , ΙΙ, 24.4) 

10. Ο ΜΙΝΟΥΚΟΣ ΦΗΛΙΞ ΜΑΡΚΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (ΑΡΧΕΣ 3ου ΑΙΩΝΟΣ Μ.Χ.)

   Ο Μινούκιος Φήλιξ ήταν λατίνος συγγραφεύς αφρικανικής καταγωγής. Εις τον διάλογό του Octavius, ένας νεοφώτιστος στον Χριστιανισμό, ο Οκτάβιος, ανασκευάζει τις αντιρρήσεις τού ειδωλολάτρη Καικιλίου, και καταρρίπτει με ηρεμία τις κατηγορίες εναντίον των Χριστιανών. Μέσα στα κείμενα του, βρίσκουμε και αναφορές στο σχήμα του σταυρού:

"We assuredly see the sign of a cross, naturally, in the ship when it is carried along with swelling sails, when it glides forward with expanded oars; and when the military yoke is lifted up, it is the sign of a cross; and when a man adores God with a pure mind, with hands outstretched. Thus the sign of the cross either is sustained by a natural reason" (Octavius, 29) που σημαίνει: 

"Αναγνωρίζουμε το σημείο του Σταυρού εκ φύσεως, επί του πλοίου όταν αυτό κινείται με φουσκωμένα τα πανιά του, καθώς γλιστρά προχωρώντας με τα κουπιά του εκτεταμένα. Επίσης, όταν το στρατιωτικό έμβλημα σηκωθεί, είναι το σημείο του σταυρού, όπως και όταν ένας άνθρωπος λατρεύει τον Θεό με καθαρό νου, με τα χέρια του σε έκταση. Έτσι το σημείο του σταυρού διατηρείται από μία εκ φύσεως αιτία"

11. Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΤΕΡΤΥΛΛΙΑΝΟΥ (ΑΡΧΕΣ 3ου ΑΙΩΝΑ Μ.Χ.)

Ο Εκκλησιαστικός συγγραφεύς Τερτυλλιανός (γεν. 155 μ.Χ.) σπούδασε νομικά και Ελληνική και Λατινική φιλολογία στην πατρίδα του και από θαυμασμό προς το θάρρος των χριστιανών στους διωγμούς, έγινε χριστιανός και ο ίδιος. Έγραψε πολλά συγγράμματα, ανάμεσά τους και μελέτες κατά των (κατά την αντίληψή του), αιρετικών. Στο έργο του Κατά Μαρκίωνος αναφέρει για το σχήμα του Σταυρού:

"the Greek letter Tau and our own letter T is the very form of the cross, which He predicted would be the sign on our foreheads in the true Catholic Jerusalem." (Adversus Marcionem, ΙΙΙ, 22 - Migne, Patrologia Latina, τόμ.2, στήλ.381) που σημαίνει: "το Ελληνικό γράμμα Ταυ και το δικό μας γράμμα «Τ» είναι ολόιδιο με το σχήμα του Σταυρού, το οποίο ο Ίδιος είχε προβλέψει ότι θα ήταν το σημείον εις τα μέτωπά μας, στην αληθινή καθολική Ιερουσαλήμ." 

   Εφόσον λοιπόν έχουμε ΠΛΗΘΩΡΑ μαρτυριών ΠΡΟ τού 4ου αιώνος για ποιον λόγο λένε οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ότι τα ιστορικά και γλωσσολογικά στοιχεία δείχνουν ότι η υιοθέτηση του συνθέτου σταυρού, αποτελούμενου από οριζόντιο και κάθετο άξονα, έγινε αισθητή στο λεξιλόγιο κυρίως κατά την προσπάθεια του Μεγ. Κωνσταντίνου να διαδώσει τη νέα θρησκεία στους υπηκόους του;   

Άρα η πληροφορία που έχει υιοθετήσει η Σκοπιά, ότι «ο Χριστιανικός κόσμος τον υιοθέτησε (σημ. τον σταυρό) τον τρίτο αιώνα Κ.Χ. από τους ειδωλολάτρες ως σύμβολο του θανάτου του Χριστού πάνω στο ξύλο» (Ενόραση, λήμμα «Κρέμασμα στο ξύλο», σελ.151) είναι ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΣ και ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ για τους αναγνώστες, εφόσον ΔΙΑΨΕΥΔΕΤΑΙ από την σωρεία τών Πατερικών καθώς και τών θύραθεν μαρτυριών που παραθέσαμε!

 Όλες οι παραπάνω μαρτυρίες προέρχονται, η αρχαιότερη πάνω από ΔΥΟ (2) αιώνες πριν τον Μέγ. Κωνσταντίνο, και η πιο πρόσφατη, τουλάχιστον ΕΝΑΝ (1) ολόκληρο αιώνα ΠΡΙΝ την εμφάνιση της υποστήριξης του Μεγ. Κων/νου στον χριστιανισμό! Άρα το σχήμα του Σταυρού δεν ήταν ούτε επινόηση ούτε εφεύρεση του αυτοκράτορα, όπως διατείνεται η Εταιρία Σκοπιά

    Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε μία σημαντική αρχαιολογική μαρτυρία σε σχέση με τον σταυρό και το σχήμα του:

             12. ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ: ΑΛΕΞΑΜΕΝΟC CΕΒΕΤΕ ΘΕΟΝ 

   Το φθινόπωρο του 1856, ο αρχαιολόγος Raffaelle Garrucci, βρήκε σε θάλαμο οικοδομήματος που ανήκε στα ανάκτορα του Παλατινού λόφου της Ρώμης, ένα γελοιογραφικό εντοίχιο ακιδογράφημα, που χρονολογείται λίγο μετά το 200 μ.Χ. και παριστάνει άντρα προσευχόμενο σε εσταυρωμένο με κεφαλή όνου, και με τη συνοδευτική επιγραφή:

                                     

"AΛΕΞAMENOC CEBETE ΘΕΟΝ" (= Αλεξαμενός σέβεται θεόν), ενώ πάνω από το αριστερό χέρι του εσταυρωμένου είναι γραμμένο ένα Υ. Σε διπλανό θάλαμο βρέθηκε χαραγμένη η λατινόγλωσση επιγραφή: ALEXAMENOS FIDELIS (=Αλεξαμενός πιστός). 

Τον θάλαμο όπου βρέθηκε το εντοίχιο ακιδογράφημα, μερίδα αρχαιολόγων τον θεωρεί ως κτίριο στρατωνισμού της ανακτορικής φρουράς, ενώ άλλοι τον χαρακτηρίζουν ως παιδαγωγείο, αυτοκρατορικό δηλαδή σχολείο όπου μαθήτευαν έφηβοι ευγενών οικογενειών προοριζόμενοι για τ’ ανώτατα αξιώματα της αυτοκρατορίας. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Αλεξαμενός (μετοχή αορίστου του αλέξομαι, με μετακίνηση του τόνου προς τη λήγουσα λ.χ. Αλεξαμενός, Γισαμενός, Σωζομενός κ.ά.) είναι Χριστιανός, Ρωμαίος στρατιώτης ή φοιτητής και σκοπός τού μή χριστιανού συστρατιώτη ή συμφοιτητή του που χάραξε τη γελοιογραφία και την επιγραφή της, ήταν προφανώς να πειράξει τον Αλεξαμενό, και να γελάσει με τους συναδέλφους του.

   Ο χρόνος του χαράγματος αυτού θα πρέπει να τοποθετηθεί σε μια εποχή όπου οι εχθροί των Χριστιανών δεν μπορούσαν ούτε να τους θανατώσουν, ούτε να προκαλέσουν την απομάκρυνση τους από έναν τομέα εμπιστοσύνης, όπως η ανακτορική φρουρά ή ένα αυτοκρατορικό σχολείο προορισμένο να αναδείξει μελλοντικούς αξιωματούχους, κι έτσι έμεναν στα πειράγματα. Έτσι μάλλον πρόκειται για την εποχή των αυτοκρατόρων Αντωνίνου Πίου (138-161) ή του Μακρινού (217-218) ή του Αλεξάνδρου Σεβήρου (222-235), οι οποίοι έδειξαν μια ανεκτικότητα στη Χριστιανική πίστη. 

   Ένα επιπλέον στοιχείο χρονολόγησης μάς δίνει η εσταυρωμένη μορφή τού ακιδογραφήματος που έχει κεφαλή όνου. O Μινούκιος Φήλιξ Μάρκος (αρχές 3ου αιώνα μ.Χ.) στο έργο του Octavius, 9.4, κάνει σχετικές αναφορές υπερασπίσεως των χριστιανών ενάντια στην ονολατρεία, ενώ στο ίδιο πνεύμα κινείται και το έργο τού Τερτυλλιανού, Ad nationes («Προς τα έθνη»), όπου στο πρώτο από τα δύο βιβλία, ο Τερτυλλιανός ασχολείται μεταξύ άλλων με τις κατηγορίες, ότι δήθεν οι Χριστιανοί λατρεύουν ως θεό το κεφάλι του γαϊδάρου (Ad Nat. 1.14, Migne, Patrologia Latina, τόμ.1, στήλ.648-649).

Το θέμα αυτό, μας θυμίζει τις επικρίσεις για ονολατρεία από τους "εθνικούς" ενάντια στους Ιουδαίους, η οποία περιελάμβανε τις εξής μορφές λατρείας:

• του γαϊδάρου
• ατόμου με κεφάλι γαϊδάρου
• μόνο την κεφαλή του γαϊδάρου

   Ο Ιώσηπος έγραφε σχετικά: "Μέσα στον ναό αυτό, ο Απίων έχει το θράσος να υποστηρίζει ότι οι Ιουδαίοι διατηρούν το κεφάλι ενός γαϊδάρου (asini caput), ότι λατρεύουν αυτό το ζώο και υποκλίνονται μπροστά του με μεγάλο σεβασμό." (Ιώσηπος, Άπαντα 1, «Ιωσήπου Βίος - Περί αρχαιότητος Ιουδαίων (Κατ’ Άπίωνος)», μετφρ. Κάκτος, σελ. 309)

και απαντά λίγο πιο κάτω: "Εμείς οι Ιουδαίοι δεν τιμούμε ούτε λατρεύουμε γαϊδάρους [...]" (Ιώσηπος, Άπαντα 1, «Ιωσήπου Βίος - Περί αρχαιότητος Ιουδαίων (Κατ' Άπίωνος)», μετφρ. Κάκτος, σελ. 311)        

   Δεν υπάρχουν βεβαίως αναφορές ενάντια στους Εβραίους για λατρεία εσταυρωμένου ή ανασκολοπισμένου γαϊδάρου και έτσι, όταν η κατηγορία της ονολατρείας περνάει στους χριστιανούς, τους οποίους θεωρούσαν ιουδαϊκή αίρεση, αυτή τη φορά η μορφή του ανθρώπου, με κεφάλι γαϊδάρου, βρίσκεται επάνω σε σταυρό κι έτσι αποτελεί μια σημαντική μαρτυρία που σχετίζεται σαφώς με τον χριστιανισμό και τον Ιησού Χριστό. 

   Μπορεί να μην αποτελεί δείγμα πρωτοχριστιανικής τέχνης και άποψης για το σχήμα του σταυρού, όμως η ουσία είναι ότι αποτελεί θύραθεν μαρτυρία για τη σταύρωση και το σχήμα του σταυρού, μια μαρτυρία που προέρχεται από τους αντιπάλους του Χριστιανισμού και «σταυρωτές» του Ιησού, και έτσι είναι τουλάχιστον το ίδιο αξιόπιστη με την μαρτυρία οποιουδήποτε άλλου.

Δύσκολα θα μπορούσε να ευρεθεί κάποιο έργο που να μην συνδέει το ακιδογράφημα αυτό με την σταύρωση του Ιησού και τον Χριστιανισμό γενικότερα, όπως φαίνεται και από την παρακάτω σχετική βιβλιογραφία:

• Religions of Rome, Volume 2, Mary Beard, Simon Price, John North, ISBN: 0521456460, σελ. 57
• The New Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge, Funk & Wagnalls Company, 1908, σελ. 318
• Apologetical Works and Minucius Felix Octavius, Catholic University of America Press, 1950, σελ. 336
• Rise of Christianity, A Sociologist Reconsiders History, Rodney Stark, ISBN: 0691027498, σελ. 146
• Backgrounds of Early Christianity, Everett Ferguson, ISBN: 0802822215, σελ. 597
• The Monuments of Ancient Rome, "L'Erma" di Bretschneider, 1950, σελ. 48
• Christianity, Judaism and Other Greco-Roman Cults, Morton Smith, Jacob Neusner, ISBN: 9004042156, σελ. 168
• The Early Christians, Frederick A. Praeger, 1961, σελ. 83
• Ancient Rome in the Light of Recent Discoveries, Houghton Mifflin, 1888, σελ. 122
• Matthew, a Commentary, Frederick Dale Bruner, ISBN: 0802826709, σελ. 730
• Early Christian Families in Context, David L Balch, Carolyn Osiek, ISBN: 080283986X, σελ. 103
• The Mass, Lucien Deiss, ISBN: 0814620582, σελ. 17
• Homilies for the Sundays of Advent and Lent, Richard Viladesau, ISBN: 0809136260, σελ. 46
• The Myriad Christ, Merrigan T., Haers J., ISBN: 9042909005, σελ. 147
• The Suffering of the Impassible God, The Dialectics of Patristic Thought, Paul Gavrilyuk, ISBN: 0199269823, σελ. 75
• Visual Communication with Infotrac: Images with Messages, Paul Martin Lester, ISBN: 0534637205, σελ. 207
• Tagging: Changing Visual Patterns and the Rhetorical Implications of a New Form of Graffiti, Journal article, ETC.: A Review of General Semantics, Vol. 50, 1993
• The Church of Apostles and Martyrs Vol. 1, Henri Daniel-Rops Image Books, 1960, σελ. 220 & 258
• History of Mediaeval Art, Harper & Brothers, 1887, σελ. 74
• Laughing Gods, Weeping Virgins: Laughter in the History of Religion, Routledge, 1997, σελ. 54
• Graphic Arts, Garden City Pub. Co., 1936, σελ. 81
• Central Italy and Rome, K. Baedeker, 1909, σελ. 236
• Evangelism In The Early Church, Michael Green, ISBN: 0802827683, σελ. 244
• Art History-An Anthology of Modern Criticism, Vintage Books, 1963, σελ. 299
• The Forum and the Palatine, A. Bruderhausen, 1928, σελ. 72-73
• Roman Sources of Christian Art, Columbia University Press, 1951, σελ. 160
•  The Remains of Ancient Rome, John Henry Middleton, A. and C. Black, 1892, σελ. 208
• Light from the Ancient Past-The Archeological Background of the Hebrew-Christian Religion, Princeton University Press, 1946, σελ. 292  

Όλα τα παραπάνω άραγε τα λέμε μόνο εμείς; Όχι βέβαια. Όποια εγκυκλοπαίδεια και όποιο λεξικό να κοιτάξει κάποιος σήμερα λένε ότι ο σταυρός του Ιησού ήταν «Τ» ή  «+».

Ενδεικτικά αναφέρουμε τα:

Λεξικά

Oxford English Dictionary, λήμμα: "Cross" * Liddell & Scott's Greek-English Lexicon, λήμμα:Σταυρός * Merriam-Webster's collegiate dictionary (Eleventh ed.), λήμμα: Cross * Greek-English lexicon of the New Testament Based on semantic domains * The complete word study dictionary: New Testament, λήμμα: σταυρός * Dictionary of Biblical Languages with Semantic Domains: Greek (New Testament), λήμμα: σταυρός * The Eerdmans Bible dictionary, λήμμα: cross * Wordsmyth Educational Dictionary-Thesaurus, λήμμα cross * Heinle's Newbury House Dictionary of American English * Ultralingua English Dictionary of Definitions 2005, λήμμα: Cross * Nelson's new illustrated Bible dictionary, λήμμα: Cross * A Greek-English lexicon of the New Testament and other early Christian literature (3rd ed.), λήμμα: Σταυρός * ΜΕΙΖΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΦΥΤΡΑΚΗ, λήμμα: Σταυρός* ΠΑΠΥΡΟΣ-ΜΕΓΑ ΛΕΞΙΚΟ της Ελληνικής Γλώσσας, Αρχαίας-Μεσαιωνικής-Νέας, λήμμα: Σταυρός* Νέο Ελληνικό Λεξικό, ΕΜΜ. ΚΡΙΑΡΑ, λήμμα: Σταυρός* Μονοτονικό Λεξικό της Δημοτικής, ΗΛΙΑ ΙΩ. ΚΑΜΠΑΝΑ, λήμμα: Σταυρός* Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας, ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ Λ., λήμμα: Σταυρός* Νέο Ελληνικό Λεξικό, ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΥ, εκδ. ΚΩΣΤΟΓΙΑΝΝΟΣ, λήμμα: Σταυρός* Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας, εκδ. Γιάννη Ρίζου, λήμμα: Σταυρός* Λεξικό Νεοελληνικής Γλώσσας, εκδ. Σαββάλας, λήμμα: Σταυρός* Λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας, Χάρης Σακελλαρίου, λήμμα: Σταυρός* Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Γ. Μπαμπινιώτη, λήμμα: Σταυρός, κ.ά.

Εγκυκλοπαίδειες

* The Columbia Encyclopedia, Sixth Edition, 2004, λήμμα: Cross * Εγκυκλ. Britannica Ultimate Reference Suite 2005, λήμμα: Cross * Microsoft Encarta Reference Library 2005, λήμμα: Cross * The Catholic Encyclopedia, Archeology of the Cross and Crucifix * The New Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge Vol. 3, σελ. 312 * Baker encyclopedia of the Bible * The Wycliffe Bible Encyclopedia * Πάπυρος-Larous-Britannica, λήμμα: Σταυρός * "ΔΟΜΗ" 2004, λήμμα: σταυρός, κ.ά.

   Κι όμως είμαστε αναγκασμένοι να «ανακαλύψουμε τον τροχό από την αρχή» ώστε να δουν κάποιοι φιλότιμοι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, όπως και όλοι οι σοβαροί άνθρωποι, ότι η αλήθεια δεν είναι με το μέρος τους.

13. ΤΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΣΚΟΠΙΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΝΤΥΠΑ ΤΗΣ. ΑΡΧΑΙΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΥΝΘΕΤΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

   Στην αρχαία ελληνική γλώσσα, αρχικά «Σταυρός» σήμαινε μόνο τον όρθιο πάσσαλο και γενικά κάθε ξύλινο όρθιο δοκάρι που το χρησιμοποιούσαν για εργαλείο ή οχυρωματικά έργα. Η έννοια αυτή όμως, αν και διατηρήθηκε μέχρι τον 1^ο αιώνα μ.Χ. και αργότερα, σε εκφράσεις που περιελάμβαναν έννοιες ανάλογες, εντούτοις υπέστη μία καθοριστική επέκταση στην σημασιολογία της. Πρώτα όταν χρησμοποιήθηκε ως όργανο εκτέλεσης (δάνειο από τους Πέρσες τον 5^ο αιώνα π.Χ.) και δεύτερον όταν επικράτησε στη Μεσόγειο η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία εφήρμοζε τη σταύρωση, όμως με διαφορετικούς τρόπους από τους προηγούμενους λαούς. 

   Όταν η Ρώμη λοιπόν, με σειρά εκστρατειών, μετέβαλε σε επαρχίες της την Ισπανία, τη Ναρβονική Γαλατία, μέρος της Μικράς Ασίας, ενώ υπέταξε την Ελλάδα (στα μέσα του 2ου αιώνα π.Χ.) και την Καρχηδονιακή Αφρική, η pax romana επιβλήθηκε σε όλη τη Μεσόγειο και η Ρώμη εισχώρησε στην πνευματική σφαίρα του Ελληνιστικού κόσμου, του οποίου έγινε κληρονόμος με την ενοποίηση του Μεσογειακού χώρου.

   Υπάρχει έτσι συμφωνία στους μελετητές, ότι η λέξη σταυρός απέκτησε την σημερινή της έννοια κάτω από την επιρροή της λατινικής λέξης crux, την οποίαν εισήγαγαν οι Ρωμαίοι για το εκτελεστικό όργανο, το οποίο συχνά περιελάμβανε μία οριζόντια δοκό, η οποία ονομαζόταν patibulum. Εκεί, στην οριζόντια δοκό, εδένετο με τα χέρια σε έκταση και εμαστιγώνετο ο κατάδικος, και κατόπιν με τα πόδια τον πήγαιναν στον τόπο εκτελέσεως, όπου τον ανέβαζαν μαζί με το patibulum ψηλά σε μία όρθια δοκό. Έτσι έλαβε το σχήμα που γνωρίζουμε σήμερα ο Τίμιος Σταυρός του Ιησού Χριστού.

Οι αρχαίες μαρτυρίες δείχνουν ότι η λέξη σταυρός απέκτησε την σημερινή της έννοια κάτω από την επιρροή της λατινικής λέξης crux που αναφερόταν σε ποικίλους τρόπους σταυρώσεως. Έχει ενδιαφέρον μια σχετική περιγραφή του Σενέκα του Νεώτερου, συγχρόνου του Ιησού:

Λατινικό κείμενο: «Video istic cruces ne unius quidem generis sed aliter ab aliis fabricatas: [...] alii brachia patibulo explicuerunt» (Dial. 6 [Cons. Marc.] 20.3)

Αγγλική μετάφραση: «I see crosses there, not just of one kind but made in many different ways: [...] others stretch out their arms on the patibulum» (The Anchor Bible Dictionary, Doubleday, 1996, λήμμα: crucifixion, Vol.1, p. 1207) που σημαίνει: "Βλέπω σταυρούς εκεί, όχι ενός είδους αλλά διαφορετικούς: [...] σε κάποιους βρίσκονται με τα χέρια σε έκταση επάνω στο patibulum"

   O Σενέκας, η μαρτυρία του οποίου θεωρείται ότι βοηθά στα συμπεράσματα μας για τη σταύρωση την εποχή της Καινής Διαθήκης και του Χριστού ειδικότερα, ονομάζει crux είτε τον απλό πάσσαλο, είτε το σύνθετο σχήμα καθέτου - οριζοντίου πασσάλου. 

   Την ίδια εποχή (1ος αιώνας μ.Χ.) οι ειδικοί καταγράφουν άλλη μια μαρτυρία που θεωρούν ότι αναφέρεται σε σύνθετο σταυρικό σχήμα οριζοντίου και καθέτου άξονος. Είναι αυτή του φιλοσόφου Επικτήτου: "εκδυσάμενος και εκτείνας σεαυτόν ως οι εσταυρωμένοι τρίβη ένθεν και ένθεν" (Επικτήτου, Διατριβαί, 3.26.22)

   Εις την βιβλιογραφία αναφέρεται ότι οι Ρωμαίοι είναι εκείνοι οι οποίοι εισήγαγον το εκτελεστικό όργανο, που εκτός από την κάθετη δοκό, συχνά περιελάμβανε και μία οριζόντια, η οποία ονομαζόταν patibulum. Η δε μέθοδος αυτή σταυρώσεως είχε εφαρμογή σε όλη τη διάρκεια της Ρωμαϊκής κυριαρχίας και η σημασιολογία τής Ελληνικής λέξεως, την εποχή της Καινής Διαθήκης, περιελάμβανε και το σταυρικό όργανο σε σχήμα T.

Εις την περίπτωση του σταυρού σχήματος Τ, ή στις περιπτώσεις που ο Σταυρός είχε σχήμα όπου η κατακόρυφη κεραία ήταν μακρύτερη από την οριζόντια, το σχήμα το προσδιόριζε η θέση του ονομαζόμενου από τους Ρωμαίους, Patibulum, της οριζοντίας δοκού δηλ. επάνω στην οποία τοποθετούσαν συνήθως το σώμα του μελλοθανάτου. Εάν το patibulum υψωνόταν στην κορυφή του καθέτου πασσάλου, έδινε το σχήμα crux commissa (Τ) ενώ εάν καρφωνόταν λίγο χαμηλότερα, έδινε το σχήμα του crux immissa (†).   

   Γενικά οι περιγραφές σταυρώσεων είναι σπάνιες, γεγονός που δεν προξενεί έκπληξη, λόγω της ευρείας αποστροφής για τη συγκεκριμένη μέθοδο. Σύμφωνα με τον Κικέρωνα, ακόμη και η λέξη σταυρός (crux) ήταν απαγορευμένη στα μέλη μιας πολιτισμένης κοινωνίας (Pro Rabirio, 16). 

Από τις πληροφορίες που σώζονται, γνωρίζουμε ότι πριν από τη σταύρωση οι Ρωμαίοι έγδυναν και μαστίγωναν τα θύματα τους σε δημόσιο χώρο. Κατόπιν, με τα χέρια προσαρτημένα επάνω στο patibulum, υποχρεώνονταν να περάσουν μέσα από τους δρόμους των κατοικημένων περιοχών και κάτω από τη χλεύη των κατοίκων να οδηγηθούν στο σημείο όπου θα σταυρώνονταν.

Μία από τις αρχαιότερες ρωμαϊκές περιγραφές της σταύρωσης αυτής, μας δίνει ο Λατίνος κωμικός ποιητής Πλαύτος (254-184 π.Χ.):

"Patibulum ferat per urbem, deinde adfigatur cruci." (Plautus, Carbonaria, fragment 2) που σημαίνει: Θα φέρω/βαστάξω/κρατήσω το Patibulum περνώντας μέσα από την πόλη, και μετά θα προσαρτηθώ στο σταυρό (cruci/crux)

Με παρόμοιο τρόπο ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς (τέλη του 1ου αι. π.Χ. - αρχές του 1ου αι. μ.Χ.), ο ιστορικός που έζησε στη Ρώμη και κατέγραψε την λεγόμενη "Ρωμαϊκή Αρχαιολογία" σε 20 βιβλία, περιγράφει και επιβεβαιώνει την πορεία εξευτελισμού, όπως και τον τρόπο με τον οποίο σταύρωναν οι Ρωμαίοι:

"Ρωμαίος ουκ αφανής θεράποντα ίδιον επί τιμωρία θανάτου παραδούς τοις ομοδούλοις άγειν, ίνα δη περιφανής η τιμωρία του ανθρώπου γένηται, δι’ αγοράς αυτόν εκέλευσε μαστιγούμενον έλκειν και ει τις άλλος ην της πόλεως τόπος επιφανής ηγούμενον της πομπής, ην έστελλε τω θεώ κατ' εκείνον τον καιρόν η πόλις. Οι δ’ άγοντες τον θεράποντα επί την τιμωρίαν τας χείρας αποτείναντες αμφοτέρας και ξύλω προσδήσαντες παρά τα στέρνα τε και τους ώμους και μέχρι των καρπών διήκοντι παρηκολούθουν ξαίνοντες μάστιξι γυμνόν όντα." (Ρωμαϊκή αρχαιολογία, 69.1-2)

   Εις το παραπάνω κείμενο, ο Διονύσιος, σύγχρονος του Ιησού, ονομάζει ξύλον («ξύλω προσδήσαντες»), την οριζόντια δοκό που χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι στις σταυρώσεις τους, όπου έδεναν τα χέρια του θύματος («χείρας αποτείναντες αμφοτέρας και ξύλω προσδήσαντες»), για να το οδηγήσουν μαστιγούμενο, εν μέσω χλευασμών, εις τον τόπο της εκτελέσεως.

   Παρατηρούμε, όμως, ότι η λέξη ξύλον χρησιμοποιείται μέσα στην Καινή Διαθήκη, εκτός των άλλων, και για να προσδιορίσει τον Σταυρό του Ιησού (π.χ. «κρεμάσαντες επί ξύλου» (Πράξ. 5:30, 10:39), ενώ η όλη διαδικασία που περιγράφεται εις τα Ευαγγέλια θυμίζει την αντίστοιχη ρωμαϊκή:

"εμπαίξαι και μαστιγώσαι" (Ματθ. 20:19) και κατόπιν "άρη τον σταυρόν αυτού" (Μάρκ. 15:21) "και σταυρώσαι" (Ματθ. 20:19)

Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει, ότι εις την περίπτωση του Ιησού ακολουθήθηκε η ίδια ακριβώς διαδικασία προσάρτησης στο patibulum, κατά τη γνωστή μέθοδο των Ρωμαίων.

Ο δε αείμνηστος καθηγητής Θεολογίας Γεώργιος Γρατσέας (τον οποίον η Θεία Πρόνοια οικονόμησε να γνωρίσωμεν προσωπικώς), εις το άρθρον του «Σταύρωσις», εις την Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, αναφέρει χαρακτηριστικά τα εξής σημαντικά, τα οποία επιβεβαιώνουν αυτά που έχουμε έως τώρα διατυπώσει περί σταυρού:

«Η ποινή τής σταυρώσεως ήτο προχριστιανικώς γνωστή εις όλον σχεδόν τον κόσμον. Αύτη ήτο εν χρήσει κατά τούς χρόνους τής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας επομένως και κατά την εποχήν τής Καινής Διαθήκης. Ελέχθη, επίσης, ότι εξωβιβλικαί πληροφορίαι καθιστούν γνωστόν ότι κατά τούς ως άνω χρόνους ο σταυρός συνίστατο εκ δύο καθέτων ξύλων. Ταύτα ηδύναντο να έχουν σχήμα Ταυ, ήτοι Τ, ως επιτρέπει να συμπεράνωμεν η ‘Δίκη τών φωνηέντων’ τού Λουκιανού, αλλά και η ερμηνείαν ήν δίδει ο Βαρνάβας εξ αφορμής τού αριθμού 318 [ΤΙΗ]. Θα ηδυνάμεθα να παρατηρήσωμεν ενταύθα ότι αμφότεροι οι προαναφερθέντες και ελληνιστί γράφοντες συγγραφείς δεν είχον έτερον ελληνικόν γράμμα, όπερ να απέδιδεν πιστότερον το σχήμα τού σταυρού, δίχως ίσως να το δηλοί κι επακριβώς» (Θ.Η.Ε., λήμμα «Σταύρωσις», τόμ.11. στήλ.458)

   Έτσι, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, το τέχνασμα που προσπαθεί να περάσει η Σκοπιά, είναι ότι θέλει να συσχετίσει το γεγονός, ότι επειδή εις την Ελληνική γλώσσα οι πάσσαλοι ονομάζοντο «σταυροί», προσπαθεί να μάς πείσει, ότι σήμαινε ακριβώς το ίδιο η λέξη σταυρός και όταν αναφέρονταν στη ρωμαϊκή σταύρωση, η οποία εφαρμόσθηκε στην περίπτωση του Ιησού. Όμως, παραβλέπει η Οργάνωση, ότι οι Έλληνες δεν είχαν κάποια ειδική λέξη για τη μέθοδο σταύρωσης των Ρωμαίων και έτσι είναι βασικό το ερώτημα:

Πώς λοιπόν είναι δυνατόν η λέξη σταυρός να μην περιγράφει τα σύνθετα σταυρικά όργανα όπως αυτά με το patibulum, τη στιγμή που δεν υπήρξε ειδική ελληνική λέξη που να χρησιμοποιείται γι’ αυτό το σκοπό; Δηλαδή εάν ένας ελληνόφωνος έβλεπε το εκτελεστικό όργανο, το οποίο είχε σύνθετο σχήμα οριζοντίου και καθέτου άξονος, όπως αυτό που αναφέρουν οι μαρτυρίες, με ποια Ελληνική λέξη θα το περιέγραφε; Μπορούν να μας πουν αυτή τη λέξη οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά; 

Φυσικά και ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ να εντοπίσουν μία τέτοια λέξη, επειδή ΟΥΔΕΠΟΤΕ υπήρξε ειδική Ελληνική λέξη που να περιγράφει τη σταύρωση με patibulum.

Για το λόγο αυτό, οι ερευνητές έχουν καταλήξει πως η σημερινή έννοια του Σταυρού, έχει προέλθει από την Ρωμαϊκή λέξη Crux, η οποία περιέγραφε και σταυρούς με οριζόντια δοκό. Αυτό έκανε άλλωστε και ο Ιώσηπος περιγράφοντας όλα τα εκτελεστικά όργανα των Ρωμαίων ως σταυρούς ανεξαρτήτως σχήματος. 

Τέλος, ο επίσης αείμνηστος καθηγητής Θεολογίας Λεωνίδας Φιλιππίδης εις το ογκωδέστατο και περισπούδαστο έργο του «Ιστορία τής Εποχής τής Καινής Διαθήκης», Αθήναι 1958, σελ.359-360» αναφέρει χαρακτηριστικά: «Δια το νέο τούτο σχήμα θανατικού οργάνου, το δίξυλον, το εκ δύο ‘διασταυρουμένων’ ξύλων, χρησιμοποιήθη και καθιερώθη η παλαιά λέξις ‘σταυρός’, απολέσασα την παλαιάν αυτής σημασίαν και προσλαβούσα νέαν. Το νέον τούτο σχήμα είχε και ο σταυρός τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού».

Ο αυτός δε καθηγητής, εις το προαναφερθέν έργο του, σχολιάζοντας την (μοναδική) πληροφορία τού Ευαγγελιστού Ιωάννου περί μεταφοράς τού Σταυρού από τον ίδιο τον Ιησού («και βαστάζων Εαυτώ τον σταυρόν εξήλθεν εις τον λεγόμενον Κρανίου τόπον», Ιωάν. 19:17) γράφει τα εξής ιστορικώς σημαντικά για το υπό εξέτασιν θέμα μας: 

«...πάντες οι λατινικοί όροι προδίδουν, ότι παρά Ρωμαίοις και εν ρωμαιοκρατουμέναις περιοχαίς ο σταυρός δεν εφέρετο υπό τού θύματος, αλλ’ ανέμενε την άφιξιν αυτού έτοιμος, ήτοι ήδη εστηκώς ή πεπηγώς. Τούτο προϋποθέτουσιν αι εκφράσεις: ire in crucem (σημ. ‘βαδίζει στο σταυρό’), in crucem excurrere, ‘patibulus ferar per urben, deinde affigar cruci’, ‘statui crucem jussit’ [...] ο κατάδικος ωδηγείτο προς τον αναμένοντα αυτόν σταυρόν (τον μονοσκελή κάθετον crux, τον προπηγμένον), φέρων επί τής ράχεως αυτού το patibulum, εκ δε τού μέρους τούτου εκαλείτο και το patibulum σταυρός, κατά το γλωσσικόν σχήμα: pars pro toto (μέρος ανθ’ όλου), ήτο εύκολον να θεωρείται υπό μη ρωμαίων συγγραφέων ως έθος παρά ρωμαίοις το φέρειν τον σταυρόν εις εποχήν, καθ’ ήν ο σταυρός δεν ήτο πλέον μονοσκελής, αλλ’ είχεν εξελιχθή εις σύνθεσιν τού καθέτου ξύλου (crux) και τού οριζοντίου (patibulum) και είχε μεταβιβασθή η ονομασία σταυρός (crux) από τού αρχικώς μονοσκελούς, τού κυρίως σταυρού, επί το όλον σύμπλεγμα crux + patibulum = crux» (Λεωνίδου Φιλιππίδου, «Ιστορία τής Εποχής τής Καινής Διαθήκης», Αθήναι 1958, σελ.352-353)

Εάν λοιπόν η σταύρωσις, την εποχή τού Χριστού, εγίνετο με τον τρόπο που προτείνει η Σκοπιά, δι’ ενός δηλ. μονοκεράτου ξύλου πηγμένον εις το έδαφος, ο ανωτέρω καθηγητής διερωτάται πώς ερμηνεύεται η μαρτυρία τού Ιωάννου, ότι ο Ιησούς κουβάλησε ο Ίδιος τον σταυρό Του (Ιωάν. 19:17), εφόσον «ο σταυρός δεν εφέρετο υπό τού θύματος, αλλ’ ανέμενε την άφιξιν αυτού έτοιμος, ήτοι ήδη εστηκώς ή πεπηγώς»; 

Αυτό δε το αίνιγμα λύεται μόνον με το γεγονός που αναφέρει κατόπιν ο αείμνηστος καθηγητής, ότι την εποχή τού Χριστού «ο σταυρός δεν ήτο πλέον μονοσκελής, αλλ’ είχεν εξελιχθή εις σύνθεσιν τού καθέτου ξύλου (crux) και τού οριζοντίου (patibulum) και είχε μεταβιβασθή η ονομασία σταυρός (crux) από τού αρχικώς μονοσκελούς, τού κυρίως σταυρού, επί το όλον σύμπλεγμα crux + patibulum = crux» κι έτσι ο κατάδικος έφερε «επί τής ράχεως αυτού το patibulum», το οποίο εγκάρσιο ξύλο ονομάζετο ΚΑΙ ΑΥΤΟ ‘σταυρός’ «κατά το γλωσσικόν σχήμα: pars pro toto (μέρος ανθ’ όλου)»!!!   

ΕΠΙΛΟΓΟΣ - ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

   Εις την αρχή τής παρούσης μελέτης απεδείξαμε, ότι Η ΙΔΙΑ η Γραφή πλέον (Ματθ. 27:36-37, Ιωάν. 20:25, 21:18-19) μαρτυράει, ότι το ακριβές σχήμα τού Σταυρού ΔΕΝ συνίσταται από ΕΝΑ μόνον κάθετο στήλο, αλλά από ΔΥΟ, ένα ΟΡΙΖΟΝΤΙΟ και ένα ΚΑΘΕΤΟ ξύλο, συμπέρασμα βέβαια που δεν ανήκει αποκλειστικά σε εμάς, αλλά συμφωνεί με αυτό και πλήθος έργων τής διεθνούς βιβλιογραφίας, τα οποία και παραθέσαμε (όσον αφορά τουλάχιστον τον σταυρικό θάνατο τού Πέτρου, τον οποίον προφήτευσε ο Χριστός). 

Εις την συνέχεια τής μελέτης μας παραθέσαμε πληθώρα Πατερικών και θύραθεν πληροφοριών, όπου ΟΛΕΣ συγκλίνουν εις την άποψη, ότι ο Σταυρός τού Ιησού ΟΥΔΕΜΙΑΝ περίπτωση υπάρχει να αποτελείται επό έναν μόνον κάθετο άξονα, αλλά από έναν ΚΑΘΕΤΟ κι έναν ΟΡΙΖΟΝΤΙΟ άξονα! 

Ορισμένες δε εκ τις μαρτυρίες που παρετέθησαν (Επιστολή Βαρνάβα, Ιουστίνος Φιλόσοφος και Μάρτυς), συνδυαζόμενες με συγκεκριμένα περιστατικά τής Βίβλου (Έξοδ. 17:11-13), αποδεικνύουν ΞΕΚΑΘΑΡΑ, ότι το σχήμα τού Σταυρού τού Χριστού ήτο σύνθετο και συνίστατο από ΔΥΟ άξονες, έναν ΚΑΘΕΤΟ κι έναν ΟΡΙΖΟΝΤΙΟ, όπως δηλαδή το γνωρίζουμε την σήμερον ημέραν.

Η πληθώρα δε τών μαρτυριών που παραθέσαμε ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΙ επίσης και τον ισχυρισμό τής Σκοπιάς, ότι ΔΗΘΕΝ το συγκεκριμένο σχήμα τού Σταυρού έγινε αισθητό κατά την διάρκεια τής προσπάθειας τού Μεγ. Κωνσταντίνου να διαδώσει την νέα θρησκεία εις τούς υπηκόους του, καθώς και τον άλλον ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟ ισχυρισμό τής Οργανώσεως, ότι «ο Χριστιανικός κόσμος τον υιοθέτησε (σημ. τον σταυρό) τον τρίτο αιώνα Κ.Χ. από τους ειδωλολάτρες ως σύμβολο του θανάτου του Χριστού πάνω στο ξύλο» (Ενόραση, λήμμα «Κρέμασμα στο ξύλο», σελ.151)».

Εφόσον όλες οι ανωτέρω μαρτυρίες τής παρούσης μελέτης προέρχονται, η αρχαιότερη πάνω από ΔΥΟ (2) αιώνες πριν τον Μέγ. Κωνσταντίνο, και η πιο πρόσφατη τουλάχιστον ΕΝΑΝ (1) ολόκληρο αιώνα ΠΡΙΝ την εμφάνιση της υποστήριξης του Μεγ. Κων/νου στον χριστιανισμό, αυτό συνεπάγεται, ότι το σχήμα τού Σταυρού δεν ήταν ΟΥΤΕ επινόηση ΟΥΤΕ εφεύρεση του αυτοκράτορος, όπως διατείνεται η Εταιρία Σκοπιά, αλλά θεωρείται το σύμβολον τής θυσίας τού Χριστού ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ!

 

Εις το τέλος δε τής παρούσης μελέτης (ως «κερασάκι εις την τούρτα») εκθέσαμε και το τέχνασμα τής Σκοπιάς, δια τού οποίου παραπλανάει τούς ακολούθους της, ότι επειδή η λέξη «σταυρός», εις την Αρχαίαν Ελληνικήν Γραμματείαν, σημαίνει έναν όρθιον πάσσαλο, εξάγει το συμπέρασμα ότι και εις την σταύρωσιν τού Ιησού εχρησιμοποιήθη παρόμοιον εκτελεστικόν όργανον! Εμείς όμως παραθέσαμε σωρεία πηγών που αποδεικνύουν, ότι την Ρωμαϊκή περίοδο σταυρός ονομάζετο ΚΑΙ το εκτελεστικόν όργανον, το οποίο ήτο σύνθετον, αποτελούμενο από έναν ΟΡΙΖΟΝΤΙΟ κι έναν ΚΑΘΕΤΟ άξονα!

Δι’ αυτού λοιπόν τού τόπου απεδείξαμε, ότι η Οργάνωση ΠΑΡΑΠΛΑΝΑΕΙ και ΠΑΡΟΔΗΓΕΙ τούς αναγνώστες, διότι την εποχήν τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με την λέξη «σταυρός» (δια τού οποίου εκτελούντο οι καταδικασμένοι εις θάνατον) ΕΣΗΜΑΙΝΕΤΟ  Κ Α Ι  ΤΟ ΣΥΝΘΕΤΟΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΝ ΟΡΓΑΝΟΝ ΜΕ ΤΟΥΣ  Δ Υ Ο  ΑΞΟΝΕΣ, ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕΤΟ!  

   Ευελπιστούμε, αγαπητέ κ.Βασίλη, η παρούσα μελέτη (αλλά και οι υπόλοιπες που σάς αποστείλαμε) να αφυπνίσει εσάς και τούς ομοπίστους σας ως προς την ορθότητα τών διδασκαλιών με τις οποίες εμφορείστε, να αφυπνιστείτε και να εννοήσετε, ότι ο δρόμος που ακολουθείτε οδηγεί εις την απώλεια (εφόσον πιστεύετε εις ΑΛΛΟ Ευαγγέλιο Γαλ. 1:8-10) κι αυτό διότι, όπως μάς προειδοποεί ο λόγος τού Θεού: «Υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον» (Παροιμ. 14:12, 16:25)

ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΥ

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ 

ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΥ