Ο περίφημος ‘Άγγελος Κυρίου’ τής Παλαιάς Διαθήκης και οι εμφανίσεις αυτού. Η Τριαδικότης τού Θεού κατά τα μυστηριώδη ΙΗ και ΙΘ κεφάλαια τής Γενέσεως. Μία ακόμη ψευδοδιδασκαλία τής Εταιρίας Σκοπιά ξεσκεπάζεται και καταρρίπτεται!

ΓΕΩΡΓΙΟΥ  ΤΣΙΜΠΙΡΙΔΗ

Αγία Τριάς – Μοναχού Ανδρέου Ρουμπλιώφ

    Αγαπητοί αναγνώστες, χάριτι Θεού, θα συνεχίσουμε και εις αυτήν την μελέτην μας να αναλύουμε το βασικότερο τών δογμάτων τής Χριστιανικής πίστεως, το Τριαδολογικό. Άλλωστε η πληθώρα τών διαφόρων Αντιτριαδιστών, αλλά και τών συγχρόνων νοσταλγών τού Αρείου, αυτοαποκαλουμένων Μαρτύρων τού Ιεχωβά, επιβάλλει να μην είμεθα αδιάφοροι εις το συγκεκριμένο δόγμα. Με αυτήν μας λοιπόν την μελέτη θα εμβαθύνουμε αρκετά εις τα προαναφερθέντα δύο κεφάλαια τής Γενέσεως (ΙΗ και ΙΘ), διότι είναι από τα παραδοξότερα κεφάλαια τής Γραφής, και φανερώνουν την διάκριση εν τω Θεώ προσώπων και αποδεικνύουν περιτράνως την Τριαδικότητα τού Θεού.

    Με την παρούσα δημοσίευση ευελπιστούμε δύο τινά: Να ενημερώσουμε τούς αδελφούς ημών, τα μέλη δηλαδή τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ώστε σε τυχόν συζητήσεις με ετεροδόξους να έχουν ένα πνευματικό ‘οπλοστάσιο’ από επιχειρήματα, έτοιμο προς χρήσιν, προκειμένου να αποδεικνύουν το αληθές τής ημετέρας πίστεως, αλλά ευελπιστούμε επίσης, ότι τυχόν Αντιτριαδίτες, και ειδικώς όσοι ακόλουθοι τής Εταιρίας Σκοπιάς αναγνώσουν την παρούσα μελέτη, να τούς βοηθήσει εις την κατανόηση πραγμάτων και αληθειών που ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ αποκρύπτονται από τον λεγόμενο ‘πιστό και φρόνιμο δούλο’.

   Να βοηθηθούν να κατανοήσουν το πρόσωπο τού Χριστού ή αλλιώς τού περιφήμου ‘αγγέλου Κυρίου’ τής Παλαιάς Διαθήκης, και κατ’ επέκτασιν να γνωρίσουν και να κατανοήσουν τον ίδιο τον Θεό και τον τρόπο υπάρξεως Αυτού, διότι δυστυχώς η Εταιρία Σκοπιά έχει διδάξει έναν Θεό εντελώς διαφορετικό απ’ Αυτόν που είναι εις την πραγματικότητα, τον Οποίον έχουν σχεδόν όλοι οι ακόλουθοί της επιπολαίως και αβασανίστως υιοθετήσει κι εγκολπωθεί.

   Λόγω τού Αντιαιρετικού χαρακτήρος τής μελέτης οι περισσότερες τών παραπομπών τής Παλαιάς Διαθήκης προέρχονται από την μετάφραση τού Εβραϊκού κειμένου υπό τού καθηγητού Νεοφύτου Βάμβα. Είμαστε εις θέσιν να γνωρίζουμε, ότι τουλάχιστον αυτή η μετάφραση χρησιμοποιείται ακόμη από πληθώρα Μαρτύρων τού Ιεχωβά, οπότε παραπέμποντας κατά συγκατάβασιν εις αυτήν γνωρίζουμε, ότι έτσι διευκολύνουμε το έργο τής ανευρέσεως και διασταυρώσεως τών παρατιθεμένων χωρίων. Όσα κείμενα λοιπόν προέρχονται από το Εβραϊκό σημειώνονται με (Εβρ.) κι όσα εκ τών Εβδομήκοντα με (Ο΄).  

   Πριν όμως προβούμε εις την ανάλυση τών ανωτέρω κεφαλαίων καλό είναι να περαθέσουμε αποσπάσματα από ορισμένα έντυπα τής Εταιρίας Σκοπιά, έχοντες υπογραμμίσει βασικές έννοιες, για να δούμε την εσφαλμένη και πλανημένη εξήγηση που δίδει ο ‘πιστός και φρόνιμος δούλος’ εις τις διάφορες ‘αγγελοφάνιες’ τής Παλαιάς Διαθήκης.

       Η εξήγηση τής Σκοπιάς περί τών άγγελοφανιών’ τής Παλαιάς Διαθήκης.

   «Ο φημισμένος πατριάρχης Αβραάμ, ο οποίος έζησε 1.900 και πλέον χρόνια πριν από τη γέννηση τού Ιησού Χριστού, απολάμβανε τέτοια εγκάρδια εύνοια από τον Δημιουργό μας που ονομάστηκε «φίλος Θεού». (Ιακώβου 2:23) Αν δινόταν σε κάποιο άτομο το προνόμιο να δει τον Θεό, τότε σίγουρα αυτό το άτομο θα ήταν ο Αβραάμ. Κάποτε, ήρθαν στον Αβραάμ τρεις επισκέπτες με ένα θείο μήνυμα. Ο Αβραάμ αποκάλεσε τον έναν απ’ αυτούς Ιεχωβά. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Αβραάμ είδε πράγματι τον Θεό;

Αυτή η αφήγηση βρίσκεται στα εδάφια Γένεσις 18:1-3. Εκεί διαβάζουμε: «Και εφάνη εις αυτόν ο Κύριος [Ιεχωβά (ΜΝΚ)] εις τας δρυς Μαμβρή, ενώ εκάθητο εν τη θύρα τής σκηνής εις το καύμα τής ημέρας. Και υψώσας τούς οφθαλμούς αυτού, είδε· και ιδού, τρεις άνδρες ιστάμενοι έμπροσθεν αυτού· και ως είδεν, έδραμεν εις προϋπάντησιν αυτών από τής θύρας τής σκηνής, και προσεκύνησεν έως εδάφους· και είπε, Κύριέ μου [Ιεχωβά (ΜΝΚ)], εάν εύρηκα χάριν εις τούς οφθαλμούς σου, μη παρέλθης».

Αργότερα, όταν ο Αβραάμ και οι τρεις επισκέπτες του κοίταζαν τα Σόδομα από ένα ψηλό μέρος, οι δυο απ’ αυτούς έφυγαν για να επισκεφτούν την πόλη. Το εδάφιο 22 μάς λέει κατόπιν: «Ο δε Αβραάμ ίστατο έτι ενώπιον τού Κυρίου [Ιεχωβά (ΜΝΚ)]». Θα μπορούσε να νομίσει κανείς απ’ αυτό ότι ο Θεός παρουσιάστηκε στον Αβραάμ με ένα υλοποιημένο σάρκινο σώμα. Αυτό και ισχυρίζονται μερικά άτομα, τα οποία πιστεύουν ότι ο Θεός και ο Ιησούς Χριστός είναι ένα και το αυτό πρόσωπο.» (Σκοπιά 15.05.1988, σελ.21)

 Υπογραμμίσαμε την φράση «Ο Αβραάμ αποκάλεσε τον έναν απ’ αυτούς Ιεχωβά» διότι αυτό το συμπέρασμα είναι εντελώς αυθαίρετο, εφόσον από πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Εις την ανάλυση άλλωστε που ακολουθεί αυτό θα γίνει εμφανές. Επίσης, άξιον παρατηρήσεως, είναι ότι η Σκοπιά από τον στίχ.3 κάνει ένα τεράστιο άλμα και μεταβαίνει εις τον στίχ.22, παραλείποντας όλα τα ενδιαμέσα σαν να μην είχαν καμίαν σημασία, ενώ είναι σπουδαιοτάτης σημασίας στίχοι, διότι είναι γεμάτοι από παράδοξες εναλλαγές ενικών και πληθυντικών, που θα επισημάνουμε ευθύς αμέσως, αποδεικνύοντες, ότι εις την έννοια τού Κυρίου που ενεφανίσθη εις τον Αβραάμ, εμπεριέχονται περισσότερα τού ενός πρόσωπα. Γιατί λοιπόν η Σκοπιά προβαίνει εις αυτό το άλμα; Μήπως δεν θέλει να πληροφορηθούν οι ακόλουθοί της αυτή την μεγάλη αλήθεια, ότι δηλαδή η Θεότης αποτελείται από περισσότερα τού ενός πρόσωπα;

    Υπογραμμίσαμε επίσης και το μεγάλο ψέμα τής Σκοπιάς που λέει εις τούς αναγνώστες της, ότι ‘μερικά άτομα’ (βλέπε Χριστιανικός κόσμος) πιστεύουν ότι ο Θεός και ο Ιησούς Χριστός είναι ένα και το αυτό πρόσωπο’!!! Η Σκοπιά λοιπόν, ευθέως και αναισχύντως, κατηγορεί συλλήβδην Ορθοδόξους, Καθολικούς (Παπικούς), Προτεστάντες, και γενικά όλον τον Χριστιανικόν κόσμον για Σαβελλιανισμό ή για κάτι παρόμοιο με αυτόν!

    Το ίδιο υπαινίσεται και εις το βιβλίο ‘Πώς να συζητάτε λογικά από τις Γραφές’, έκδ.1987, σελ.405 «Επίσης, τα εδάφια Ιωάν. 1, 2 λένε στην αρχή ότι ήταν «παρά [με (ΝΔΜ)] τω Θεώ». Μπορεί να είναι ένας με κάποιον άλλον και ταυτόχρονα να είναι το ίδιο άτομο;» και σελ.407 «Λέει αυτό το εδάφιο ότι ο Χριστός είναι ‘πάνω από όλα’ και ότι επομένως αυτός είναι ο Θεός; Ή αναφέρεται στον Θεό και στον Χριστό σαν ξεχωριστά πρόσωπα και λέει ότι ο Θεός είναι ‘πάνω από όλα’; Ποια απόδοση τού Ρωμαίους 9:5 συμφωνεί με το Ρωμαίους 15:5, 6, το οποίο στην αρχή κάνει διάκριση τού Θεού και τού Ιησού Χριστού κι έπειτα παροτρύνει τον αναγνώστη να ‘δοξάσει τον Θεό και Πατέρα τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού’;».

    Βλέπετε, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ότι οι πληροφορίες που σάς δίδει ο ‘αγωγός τού Θεού’ για το πιστεύω τού Χριστιανικού Κόσμου, ως προς το θέμα τής Αγίας Τριάδος, είναι ψευδείς και συκοφαντικές; Μήπως θα πρέπει η Σκοπιά πρωτίστως να μάθει τι πιστεύουν οι Χριστιανοί περί Αγίας Τριάδος, και ποία η σχέση Πατρός και Υιού, και κατόπιν να αποδείξει το πιστεύω τού Χριστιανικού κόσμου ως εσφαλμένο; Εις την συνέχεια δε το άρθρο λέγει τα εξής:

«Δεν είναι ανάγκη να κατέβει ο μεγάλος Δημιουργός τού σύμπαντος από την εξυψωμένη θέση του στους ουρανούς για να επιδώσει μηνύματα σε ορισμένους ανθρώπους. Εκτός από τις τρεις περιπτώσεις που αναφέρεται ότι ακούστηκε η ίδια η φωνή του Θεού, τον καιρό που ήταν ο Γιος του στη γη, ο Ιεχωβά χρησιμοποίησε πάντοτε αγγέλους για να μεταβιβάζουν τα μηνύματά Του. (Ματθαίος 3:17· 17:5· Ιωάννης 12:28) Ακόμα και ο Νόμος που έδωσε ο Θεός στο έθνος Ισραήλ στο Όρος Σινά, μεταβιβάστηκε από αγγέλους, αν και φαίνεται σαν να μιλούσε ο Μωυσής απευθείας με τον ίδιο τον Θεό. Σχετικά μ’ αυτό, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Δια τι λοιπόν εδόθη ο νόμος; Εξ αιτίας τών παραβάσεων προσετέθη, εωσού έλθη το σπέρμα, προς το οποίον έγεινεν η επαγγελία, διαταχθείς [μεταβιβάστηκε (ΜΝΚ)] δι’ αγγέλων δια χειρός μεσίτου».—Γαλάτας 3:19.

Το γεγονός ότι ο Μωυσής μίλησε πράγματι με έναν άγγελο, ο οποίος άγγελος αντιπροσώπευε τον Θεό, καταδεικνύεται επίσης στο εδάφιο Πράξεις 7:38, που λέει: «Ούτος είναι όστις εν τη εκκλησία εν τη ερήμω εστάθη μετά τού αγγέλου τύυ λαλούντος προς αυτόν εν τω όρει Σινά και μετά τών πατέρων ημών». Εκείνος ο άγγελος ήταν ο προσωπικός εκπρόσωπος τού Ιεχωβά Θεού, τού Δημιουργού, και κατά συνέπεια μίλησε στον Μωυσή σαν να μιλούσε ο ίδιος ο Θεός.

Ο άγγελος που μετέδωσε το μήνυμα τού Θεού στον Μωυσή στην καιόμενη βάτο, ήταν κι αυτός εκπρόσωπος. Προσδιορίζεται ως άγγελος τού Ιεχωβά στο εδάφιο Έξοδος 3:2, όπου μας λέγεται: «Εφάνη δε εις αυτόν άγγελος Κυρίου εν φλογί πυρός εκ μέσου τής βάτου». Το εδάφιο 4 λέει: «Και ως είδεν ο Κύριος [Ιεχωβά (ΜΝΚ)] τον Μωυσήν ότι έστρεψε να παρατηρήση, εφώνησε προς αυτόν ο Θεός εκ μέσου τής βάτου». Στο εδάφιο 6, αυτός ο άγγελος, που εκπροσωπούσε τον Θεό, είπε: «Εγώ είμαι ο Θεός τού πατρός σου, ο Θεός τού Αβραάμ, ο Θεός τού Ισαάκ και ο Θεός τού Ιακώβ». Όταν λοιπόν ο Μωυσής μιλούσε μ’ αυτόν τον προσωπικό αντιπρόσωπο τού Θεού, ήταν σαν να μιλούσε στον ίδιο τον Ιεχωβά.—Έξοδος 4:10.

Στο 6 κεφάλαιο του βιβλίου Κριταί, βρίσκουμε άλλο ένα παράδειγμα ανθρώπου που μίλησε στον Θεό μέσω ενός αγγελικού αντιπροσώπου. Το εδάφιο 11 προσδιορίζει αυτόν που έφερε αυτό το μήνυμα ως ‘άγγελο τού Ιεχωβά’. Στο εδάφιο αυτό αναφέρεται: «Και ήλθεν άγγελος Κυρίου και εκάθισεν υπό την δρυν την εν Οφρά, την τού Ιωάς του Αβί-εζερίτου· και Γεδεών ο υιός αυτού εκοπάνιζε σίτον εν τω ληνώ, δια να κρύψη αυτόν από τών Μαδιανιτών». Πιο κάτω, η αφήγηση παρουσιάζει αυτόν τον αγγελιοφόρο ‘άγγελο του Ιεχωβά’, σαν να ήταν ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός. Στα εδάφια 14 και 15 διαβάζουμε: «Και εμβλέψας προς αυτόν [τον Γεδεών] ο Κύριος [Ιεχωβά (ΜΝΚ)] είπεν, Ύπαγε εν τη δυνάμει σου ταύτη, και θέλεις σώσει τον Ισραήλ εκ της χειρός τού Μαδιάμ· δεν σε απέστειλα εγώ; Ο δε είπε προς αυτόν, Ω κύριέ μου [Ιεχωβά (ΜΝΚ)], με τι θέλω σώσει τον Ισραήλ;» Άρα ο υλοποιημένος άγγελος που είδε ο Γεδεών και με τον οποίο μίλησε, παρουσιάζεται στη Βιβλική αφήγηση σαν να ήταν ο ίδιος ο Θεός. Στο εδάφιο 22, ο Γεδεών λέει: «Είδον τον άγγελον τού Κυρίου [Ιεχωβά (ΜΝΚ)] πρόσωπον προς πρόσωπον». Αυτά που είπε ο άγγελος, ήταν ακριβώς αυτά που τού είπε ο Θεός να πει. Επομένως, ο Γεδεών μίλησε με τον Θεό μέσω αυτού τού αγγελικού εκπροσώπου.

Εξετάστε επίσης, την περίπτωση τού Μανωέ και τής γυναίκας του, τών γονέων τού Σαμψών. Η αφήγηση εδώ αναφέρει και πάλι τον άγγελο που έφερε το μήνυμα ως ‘άγγελο Ιεχωβά’ και ‘άγγελον του Θεού’. (Κριταί 13:2-18, ΜΝΚ) Στο εδάφιο 22, ο Μανωέ λέει στη γυναίκα του: «Βεβαίως θέλομεν αποθάνει, διότι είδομεν τον Θεόν». Αν και δεν είδε στην πραγματικότητα τον Ιεχωβά Θεό, ο Μανωέ νόμιζε ότι θα πεθάνει γιατί είχε δει τον υλοποιημένο προσωπικό εκπρόσωπο του Θεού.

                                          «Ουδείς Είδέ Ποτέ τον Θεόν»

Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο Αβραάμ απευθύνθηκε στον υλοποιημένο αγγελικό εκπρόσωπο τού Θεού σαν να μιλούσε στον ίδιο τον Ιεχωβά Θεό. Εφόσον ο άγγελος έλεγε ακριβώς αυτά που ήθελε να πει ο Θεός στον Αβραάμ και αντιπροσώπευε ο ίδιος τον Θεό εκείνη τη στιγμή, η Βιβλική αφήγηση μπορούσε να πει ότι «εφάνη εις αυτόν ο Κύριος [Ιεχωβά (ΜΝΚ)]».—Γένεσις 18:1.

Θυμηθείτε ότι ένας αγγελικός εκπρόσωπος του Θεού θα μπορούσε να μεταβιβάσει τα μηνύματά Του με τόση ακρίβεια όση ένα τηλέφωνο ή ένα ραδιόφωνο μπορεί και μεταβιβάζει τα λόγια μας σ’ ένα άλλο άτομο. Έτσι λοιπόν, μπορεί να κατανοηθεί πώς ο Αβραάμ, ο Μωυσής, ο Μανωέ και άλλοι μπορούσαν να μιλούν με έναν υλοποιημένο άγγελο σαν να μιλούσαν στον Θεό. Αν και τέτοια άτομα μπορούσαν να δουν αυτούς τούς αγγέλους και τη δόξα τού Ιεχωβά που αυτοί αντικατόπτριζαν, δεν μπορούσαν να δουν τον Θεό. Συνεπώς, αυτό δεν αντιφάσκει καθόλου με τη δήλωση του αποστόλου Ιωάννη: «Ουδείς είδέ ποτε τον Θεόν». (Ιωάννης 1:18) Αυτό που είδαν τα άτομα αυτά, ήταν αγγελικοί αντιπρόσωποι και όχι ο ίδιος ο Θεός» (Σκοπιά 15.05.1988, σελ.22-23)

 Υπογραμμίσαμε όσα θεωρούμε βασικά διότι εις την ανάλυση που θα αναπτύξουμε ευθύς αμέσως όλες οι ανωτέρω ερμηνείες τής Σκοπιάς θα καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος. Πριν όμως προχωρήσουμε, προσέξτε αγαπητοί αναγνώστες, εις την αρχή τής ανωτέρω ενότητος, τι ακριβώς λέγει η Σκοπιά: «Δεν είναι ανάγκη να κατέβει ο μεγάλος Δημιουργός τού σύμπαντος από την εξυψωμένη θέση του στους ουρανούς για να επιδώσει μηνύματα σε ορισμένους ανθρώπους».

    Η Σκοπιά λέγει ‘δεν είναι ανάγκη να κατέβει ο Θεός’ το ιερό όμως κείμενο λέγει: «Είπε δε Κύριος. Η κραυγή τών Σοδόμων και τών Γομόρρων επληθύνθη και η αμαρτία αυτών βαρεία σφόδρα· θέλω λοιπόν καταβή, και θέλω ιδεί αν έπραξαν ολοκλήρως κατά την κραυγή την ερχομένην προς εμέ· και θέλω γνωρίσει εάν ουχί.» (ΓΕΝ.ΙΗ:20-21 Εβρ.) και

«Και είπεν ο Κύριος, Είδον την ταλαιπωρία τού λαού μου τού εν Αιγύπτω, και ήκουσα την κραυγή αυτών εξ αιτίας τών εργοδιωκτών αυτών· διότι εγνώρισα την οδύνη αυτών· και κατέβην δια να ελευθερώσω εκ τής χειρός τών Αιγυπτίων, και να αναβιβάσω αυτούς εκ τής γης εκείνης...» (ΕΞΟΔ. Γ:7-8 Εβρ.),

«ἰδὼν εἶδον τὴν κάκωσιν τοῦ λαοῦ μου... καὶ κατέβην ἐξελέσθαι αὐτούς» (ΠΡΑΞ. Ζ:34) δηλαδή «Είδα με προσοχή την κάκωση τού λαού μου...και κατέβηκα να τούς λυτρώσω»

     Εσύ αγαπητέ ακόλουθε τής Σκοπιάς ποιον θα πιστεύσεις; Την Σκοπιά που ψεύδεται λέγοντας, ότι ο Θεός δεν είναι ανάγκη να κατέβει ή το ιερό κείμενο που πολλάκις ρητώς και κατηγορηματικώς λέγει, ότι ο Θεός ο ίδιος κατέβηκε διότι προφανώς διέγνωσε μεγάλη ανάγκη;

     Η καθ’ ημάς ορθή ερμηνεία τών παραδόξων κεφαλαίων τής Γενέσεως.

Κατά το ΙΗ κεφ. τής Γενέσεως, στίχ.1 ο Θεός (Ο΄) ή Γιαχβέ (Μασ. - יְהוָ֔ה) ενεφανίσθη εις τον Αβραάμ παρά την δρυν Μαμβρή. Υψώσας δε ο Αβραάμ τούς οφθαλμούς του παραδόξως είδε ΤΡΕΙΣ άνδρες. Παραδόξως πάλι και κατά θεία προφανώς παρόρμηση, εις τον στίχ.3, τούς προσφωνεί σε ενικό δια τού ‘Κύριε’ (Adonai - אֲדֹנָ֗י), ενώ εις τούς αμέσως επομένους στίχ.4 και 5 ομιλεί προς αυτούς σε πληθυντικό (‘νίψατε τούς πόδας σας’, ‘αναπαύθητε’, ‘στηρίξατε την καρδίαν σας’, ‘θέλετε παρέλθει’, ‘επεράσατε’).

Άξιον παρατηρήσεως επίσης ότι, ενώ εις τον στίχ.3 ο Αβραάμ εμφανίζει τον εαυτό του ως δούλο ΕΝΟΣ (‘τον δούλο σου’ – Εβρ. עַבְדֶּֽךָ  ebedka), εις τον στίχ.5 εμφανίζει τον εαυτό του ως δούλο ΤΡΙΩΝ (‘τον δούλο σας’ – Εβρ. עַבְדְּכֶ֑ם   ebedkim). Οι τρεις ομιλούν συγχρόνως και λέγουν τα αυτά, ως εξ ενός στόματος, κάτι που φανερώνει την απόλυτη ενότητα Ενεργείας και Θελήματος μεταξύ τών υψηλών επισκεπτών τού Αβραάμ. Η ενότητα δε αυτή είναι η υπαρκτική (οντολογική) έκφραση τής απόλυτης αγάπης, τής κοινωνίας αγάπης που συνδέει αυτά τα τρία πρόσωπα. Και εις μεν τον στίχ.5 το κείμενο γράφει κανονικώς ‘είπον’ (Eβρ. וַיֹּ֣אמְר֔וּ - way·yō·mə·rū), σε πληθυντικό δηλαδή, ως τρεις που ήσαν, εις δε τούς στίχ.10,13,15,17,20 γράφει παραδόξως ‘είπε’ (Εβρ. וַיֹּ֗אמֶר - way·yō·mer), σε ενικό δηλαδή, ως να ήτο ΕΝΑΣ. 

    Άξιον επίσης προσοχής, ότι αλλού το κείμενο γράφει ‘είπε Κύριος’ (Εβρ, וַיֹּ֥אמֶר     יְהוָ֖ה way·yō·mer Yah·weh) και αλλού απλώς ‘είπε’ (Εβρ. וַיֹּ֗אמֶר - way·yō·mer), χωρίς δηλαδή να καθορίζει υποκείμενο, κάτι αρκετά παράδοξο, διότι κανονικώς γεννάται το ερώτημα: ποίος από τούς τρεις ‘είπε’; Γενικώς εις τις εκδηλώσεις τών υψηλών επισκεπτών τού Αβραάμ και εις εκδηλώσεις αυτού απέναντι αυτών παρουσιάζεται η ενότητα, συγχρόνως δε και η ισοτιμία τών τριών θείων προσώπων!

    Αφού οι τρεις άνδρες εφιλοξενήθησαν από τον Αβραάμ, ανεχώρησαν προς τα Σόδομα. Τότε κατά τούς στίχ.20-21 ο Γιαχβέ είπε «Η κραυγή τών Σοδόμων και τών Γομόρρων επληθύνθη και η αμαρτία αυτών βαρεία σφόδρα. Θέλω λοιπόν καταβή, και θέλω ιδεί αν έπραξαν ολοκλήρως κατά την κραυγήν την ερχομένη προς εμέ, και θέλω γνωρίσει εάν ουχί» (Εβρ.). Κατ’αυτόν τον λόγο ο Γιαχβέ, μετά την εμφάνισή Του εις τον Αβραάμ, θα κατέβαινε εις τις αμαρτωλές πόλεις, για να δει προσωπικώς και ‘ιδίοις όμμασιν’ (‘Θέλω καταβή’) και να διαπιστώσει την ηθική αυτών κατάσταση. Παρά τον λόγο όμως τού Γιαχβέ περί προσωπικής καταβάσεως Αυτού εις τα Σόδομα, το κείμενο λέει, ότι ο Αβραάμ εξακολουθούσε να στέκεται ενώπιον τού Γιαχβέ και να συνομιλεί μαζί Του μεσιτεύων υπέρ σωτηρίας τών Σοδόμων (στίχ.22)!

   Μετά απ’αυτό έφυγε ο Γιαχβέ (στίχ.33). Η δε Σκοπιά εις το σημείο αυτό, περί προσωπικής δηλαδή καταβάσεως τού Γιαχβέ  εις τα Σόδομα, δίδει την εξής τραγελαφική εξήγηση: «Θα μπορούσε ο Κύριος να «καταβή απ’ ουρανού», όπως δηλώνει το 1 Θες. 4:16, χωρίς να είναι ορατός στα φυσικά μας μάτια; Στις ημέρες τών αρχαίων Σοδόμων και Γομόρρων, ο Ιεχωβά είπε, «θέλω λοιπόν καταβή και θέλω ιδεί» αυτό που έκαναν οι άνθρωποι. (Γέν. 18:21) Αλλά όταν ο Ιεχωβά έκανε αυτόν τον έλεγχο, κανένας άνθρωπος δεν τον είδε, αν και είδε τους αγγελικούς αντιπροσώπους που έστειλε» (Πώς να Συζητάτε Λογικά από τις Γραφές, έκδ.1987, σελ.98 η υπογράμμιση δική μας)

   Εις δε τα Σόδομα, κατά το ΙΘ:1, από τούς τρεις άνδρες πήγαν μόνο οι δύο, οι οποίοι ονομάζονται και άγγελοι, εις δε τον στίχ.13 εμφανίζονται ως απεσταλμένοι τού Γιαχβέ. Από αυτό προκύπτει η εξής απορία: Δεν κατέβηκε ο Γιαχβέ προσωπικώς και αισθητώς εις τα Σόδομα, όπως είπε εις τον Αβραάμ; Η απάντηση είναι θετική. Πράγματι, ο Γιαχβέ κατέβηκε εις τα Σόδομα προσωπικώς και αισθητώς εις το πρόσωπο τών δύο ανδρών – αγγέλων. Οι δύο κατά τα πρόσωπα, κατά την ΟΥΣΙΑ είναι ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΥΤΟΣ ΓΙΑΧΒΕ, όπως μαρτυράει και ο στίχ.16 «διότι εσπλαχνίσθη αυτόν ο Κύριος» όπου ως Κύριος εδώ εννοούνται ειδικώς οι δύο απεσταλμένοι!

    Όπως το κεφ.18 περί τών επισκεπτών τού Αβραάμ είναι γεμάτο από παράδοξα, έτσι και το κεφ.19 περί τών επισκεπτών τού Λωτ. Όπως οι τρεις παρουσιάζονται ταυτοχρόνως ως ΕΝΑΣ Κύριος, έτσι και οι δύο. Κατ’αρχάς ο Λωτ, εις τον στίχ.2, προσφωνεί τούς δύο άντρες κανονικώς σε πληθυντικό δια τού ‘κύριοι’, έπειτα εις τον στίχ.18 παραδόξως και κατά θεία προφανώς παρόρμηση τούς προσφωνεί σε ενικό δια τού ‘Κύριε’. Παραθέτουμε αυτόν μετά τού επομένου στίχου: «Και είπεν ο Λωτ προς αυτούς, Μη παρακαλώ, Κύριε. Ιδού ο δούλος σου εύρηκε χάριν ενώπιόν σου, και μεγάλυνας το έλεός σου, το οποίον έκανες προς εμέ...» (Εβρ.).

    Ρητώς λέγει το κείμενο, ότι ο Λωτ απευθύνθηκε προς ‘αυτούς’, δηλαδή όχι προς τον έναν, αλλά προς τούς δύο άντρες, όπως άλλωστε ήτο φυσικό. Και το ότι ο Λωτ προσεφώνησε ‘αυτούς’ δια τού ενικού ‘Κύριε’ καθίσταται αναμφισβήτητο από τις φράσεις ‘ο δούλος σου’, ‘ενώπιόν σου’, ‘το έλεός σου’, ‘έκανες’. Περισσότερο δε τούτο καθίσταται αναμφισβήτητο από τον στίχ.21, ο οποίος ανταποκρίνεται προς τον στίχ.18. Μετά την παράκληση τού Λωτ προς τούς δύο άντρες (ή προς τον Κύριο), στίχ.18-20, η απάντησή τους (δηλ. τού Κυρίου) αναφέρεται εις τον στίχ.21: «Και είπε προς αυτόν ο Κύριος, Ιδού, επήκουσά σου και εις το πράγμα τούτο, να μην καταστρέψω την πόλιν, περί τής οποίας ελάλησας». Δεν γράφει ‘Και είπον’, οπότε ως υποκείμενο θα εξυπακούετο ‘αυτοί’ (οι δύο άνδρες), αλλά ‘Και είπε’, οπότε ως υποκείμενο εξυπακούεται το ‘Κύριος’, δια τού οποίου ακριβώς ο Λωτ προσεφώνησε τούς δύο άνδρες.

    Κατά παρόμοιο επίσης τρόπο εις τον στίχ.17 γράφει: «Και ότε εξήγαγον (ενν. οι δύο άνδρες) αυτούς έξω, είπεν ο Κύριος, Διάσωσον την ζωήν σου...» (Εβρ.). Μετά το ‘εξήγαγον’ κανονικώς έπρεπε το κείμενο να γράφει ‘είπον’, αφού ουσιστικώς και εις τα δύο ρήματα το υποκείμενο είναι το ίδιο. Αλλά εγράφη ‘είπε’, διότι οι δύο είναι ‘ο Κύριος’. Το ίδιο δε συναντούμε και εις τον στίχ.16 όπου ως Κύριος ή Γιαχβέ (יְהוָ֖ה), ο οποίος εσπλαχνίσθει τον Λωτ, νοούνται ειδικώς οι δύο άνδρες: «Επειδή δε εβράδυνεν, οι άνδρες πιάσαντες την χείρα αυτού, και την χείρα τής γυναικός αυτού, και τας χείρας τών δύο θυγατέρων αυτού, (διότι εσπλαγχνίσθη αυτόν ο Κύριος - יְהוָ֖ה), εξήγαγον αυτόν, και έθεσαν αυτόν έξω τής πόλεως» (Εβρ.). Οπωσδήποτε οι δύο είναι κατ’ουσίαν ΕΝΑΣ Κύριος.

            Η ορθή εξήγηση τής παραδόξου φράσεως ‘Κύριος παρά Κυρίου’.

    Κατόπιν τής λεπτομερούς εξετάσεως των δύο πλέον παραδόξων κεφαλαίων τής Γραφής το πρόβλημα τού ΓΕΝ. ΙΘ:24 ««Και έβρεξεν ο Κύριος επί τα Σόδομα και Γόμορρα θείον και πυρ παρά Κυρίου εκ τού ουρανού» (Εβρ.) δεν λύνεται με τον τρόπο που προτείνουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ότι δήθεν πρόκειται περί Εβραϊσμού αναζητώντες εναγωνίως παρεμφερή χωρία (π.χ. Γεν. 4:22-23, Κριτ. 4:4-5, Α΄ Βασ. 1:33, 8:1, 9:1, 10:13, 12:21, κατά το Εβρ.), αλλά λύνεται ως εξής:

    Δια τού πρώτου ‘Κύριος’ (Γιαχβέ) εννοείται το ΑΜΕΣΟΝ ΑΙΤΙΟΝ τής καταστροφής τών Σοδόμων, δηλαδή οι δύο άνδρες ή άγγελοι (αγγελιοφόροι, απεσταλμένοι), ΕΝΑΣ κατ’ουσίαν ΚΥΡΙΟΣ. Δια δε τού δευτέρου ‘Κύριος’ (Γιαχβέ) εννοείται το ΑΠΩΤΑΤΟΝ ΑΙΤΙΟΝ τής καταστροφής, δηλαδή ο τρίτος τών ανδρών, από τού οποίου οι δύο είχαν αποχωρισθεί. Και υπό μεν τις μορφές τών δύο ανδρών ήσαν ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, υπό δε την μορφήν τού τρίτου ο Πατήρ. Ο Πατήρ απέστειλε τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα, και αυτοί έβρεξαν πυρ και θείον ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΑΥΤΟΥ (‘παρά Κυρίου’) ή αλλιώς, εξετέλεσαν την απόφασή Αυτού. Οπότε αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, αδίκως ψάχνετε εις την Παλαιά Διαθήκη προς ανεύρεσιν αντιστοίχων χωρίων για να αποφύγετε τον σκόπελο τών ‘δύο Κυρίων’, με απώτερο βεβαίως σκοπό να δικαιώσετε την Σκοπιά, διότι το μοναδικό χωρίο που είναι το ακριβώς αντίστοιχο τού ΓΕΝ. ΙΘ:24 δεν ευρίσκεται εις την Παλαιά αλλά εις την Καινή Διαθήκη.

    Οι Μάρτυρες λοιπόν τού Ιεχωβά θεωρούν το επίμαχο χωρίο τής Γενέσεως ως εβραϊσμό, ότι θέλει δηλαδή η Γραφή να τονίσει, ότι ο Θεός έβρεξε εξ εαυτού, δια τής αμέσου δηλαδή δυνάμεώς Του και όχι δια τού συνήθους τρόπου τής φύσεως. Αλλά εις αυτήν την περίπτωση ή η φράσις ‘παρά Κυρίου’ ή η φράσις ‘έβρεξεν ο Κύριος’ θα περίττευε, δεδομένου ότι βροχή πυρός και θείου ‘εξ ουρανού’ είναι αδύνατον να προκληθεί κατά τον συνήθη τρόπο τής φύσεως. Εάν το χωρίο έλεγε απλώς ‘Και Κύριος έβρεξεν επί Σόδομα και Γόμορρα θείον και πυρ εξ ουρανού’ ή ‘Και έπεσεν επί Σόδομα και Γόμορρα θείον και πυρ παρά Κυρίου εξ ουρανού’, τούτο θα αρκούσε για να δείξει το εντελώς έκτακτον και την εκ Θεού προέλευση τής καταστροφής. Θα αρκούσε δε και το ακόμη απλούστερον ‘Και έπεσεν επί Σόδομα και Γόμορρα θείον και πυρ εξ ουρανού’. Άλλωστε και σε άλλα σημεία η Γραφή κάνει λόγο περί θαυματουργικής πτώσεως πυρός, θείου και χαλάζης εκ τού ουρανού προς παραδειγματική τιμωρία ανθρώπων ή για άλλο σκοπό, χωρίς να χρησιμοποιείται η εν λόγω περίεργη διατύπωση. Πρβλ.

ΕΞΟΔ. Θ:23 «...ο Κύριος έπεμψε βροντάς και χάλαζαν επί την γην τής Αιγύπτου», 

Α΄ ΒΑΣ. (Γ΄ ΒΑΣ. Ο΄) ΙΗ:38 «Τότε έπεσε πυρ παρά Κυρίου, και κατέφαγε το ολοκαύτωμα...», 

Β΄ ΒΑΣ. (Δ΄ ΒΑΣ. Ο΄) Α:10,12,14 «...κατέβη πυρ εξ ουρανού, και κατέφαγε αυτόν...»,

Β΄ ΧΡΟΝ. (Β΄ ΠΑΡ. Ο΄) Ζ:1 «...κατέβη το πυρ εξ ουρανού, και κατέφαγε τα ολοκαυτώματα...»,

Β΄ ΜΑΚ. Β:10 «Καθώς και Μωυσής προσηύξατο προς Κύριον, και κατέβη πυρ εξ ουρανούκαι τα τής θυσίς εδαπάνησεν, ούτως και Σαλωμών προσηύξατο, και καταβάν το πυρ ανήκωσε τα ολοκαυτώματα»,

 ΙΕΖ. ΛΗ:22 «...και θέλω βρέξει επ’ αυτόν...βροχήν κατακλυσμού, και λίθους χαλάζης, πυρ και θείον».

   Όπως μόλις διεπιστώσαμε εις παρεμφερείς διατυπώσεις, εις καμίαν δεν αναφέρει, ότι η καταστροφή ή η πτώση πυρός και θείου έγινε συμφώνως προς την παράδοξη διατύπωση τού ΓΕΝ. ΙΘ:24. Εις το σημείο αυτό πρέπει να τονίσουμε, ότι τέτοιου είδους παράδοξα, αλλά και τόσα πολλά, όπως αυτά εις τα κεφ.18 και 19 τής Γενέσεως, είναι ανθρωπίνως αδιανόητα και ανεπινόητα. Όταν τα τρία πρόσωπα παρουσιάζονται ισότιμα, και εις τον ίδιο στίχο συναντάται η παράδοξος εναλλαγή πληθυντικού και ενικού (‘αυτούς’, ‘Κύριε’), κι αυτό το παράδοξο να επιβεβαιώνεται από τούς επομένους στίχους, τότε η υπόθεσις, ότι οι δύο άγγελοι ήσαν απλώς συνοδοί τού Γιαχβέ, εκτός τού ότι είναι αυθαίρετος, δεν εξηγεί και τίποτα από τα παραπάνω παράδοξα. Τέτοια παράδοξα αποδεικνύονται από μόνα τους θεόπνευστα.

     Είπαμε ανωτέρω να μην ψάχνουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά αδίκως εις την Παλαιά Διαθήκη να βρουν παρομοία έκφραση, διότι η αντίστοιχή της είναι εις την Καινή Διαθήκη εις την Β΄ ΤΙΜ. Α:18 «Δώη αυτώ ο Κύριος ευρείν έλεος παρά Κυρίου εν εκείνη τη ημέρα».

    Διετυπώθη και εδώ η άποψη ότι πρόκειται περί εβραϊσμού, συμφώνως προς τον οποίον ο Απόστολος επαναλαμβάνει το όνομα ‘Κύριος’ όπου εμείς θα θέταμε αντωνυμία και άρα δεν πρόκειται περί διακρίσεως προσώπων τής Θεότητος. Αλλά αυτή η εξήγηση αγνοεί το προηγούμενο τής εκφράσεως εις την Γένεση, όπου όπως απεδείχθη, πρόκειται πράγματι περί διακρίσεως προσώπων. Κατά την υπόθεση αυτή το νόημα τού χωρίου είναι: «Είθε ο Κύριος να δώσει εις τον Ονησιφόρο να εύρη έλεος παρ’ εαυτού». Αλλά εδώ γεννάται το ερώτημα: «παρά τίνος άλλου θα μπορούσε να εύρη έλεος, μάλιστα κατά την ημέρα τής Δευτέρας Παρουσίας, ώστε να δικαιολογείται η πρόσθετος έννοια ‘παρ’ εαυτού’»; Άλλωστε η έννοια, ότι το έλεος δίδεται υπό τού Κυρίου, περιέχεται εις τον προηγούμενο στίχο κατά τρόπο απλό: «Δώη έλεος ο Κύριος τω Ονησιφόρω οίκω», και δεν ήταν ανάγκη να επαναληφθεί κατά τρόπο δύσκολο. Αν η εξήγηση αυτή ήτο ορθή, εις τον στίχ.18 θα αρκούσε να εγράφετο: «Δώη αυτώ ο Κύριος ευρείν έλεος εν εκείνη τη ημέρα». 

     Η ορθή εξήγηση είναι, ότι την έκφραση ‘ο Κύριος παρά Κυρίου’ την χρησιμοποιεί ο Απόστολος, επειδή έχει εις τον νου του την διάκριση μεταξύ Χριστού και Θεού Πατρός. Υπέρ αυτής τής διακρίσεως συνηγορεί και η διαφορά ως προς το άρθρο «ο Κύριος (ενάρθρως) παρά Κυρίου (ανάρθρως)». Αλλά ενώ οι περισσότεροι ερμηνευτές συμφωνούν προς την γνώμη περί διακρίσεως προσώπων, κατά τον καθορισμό τού ‘Κυρίου’ εις κάθε μία από τις περιπτώσεις υπάρχει διαφωνία. Κατά την μία άποψη ‘ο Κύριος’ είναι ο Θεός, και εις την δεύτερη περίπτωση, ‘παρά Κυρίου’, ‘Κύριος’ είναι ο Χριστός ως κριτής. Αντιθέτως κατά την άλλη άποψη, ‘ο Κύριος’ είναι ο Χριστός ως μεσίτης υπέρ τών ανθρώπων παρά τω Πατρί ( ΜΑΤΘ. Ι:32-33), οπότε ‘Κύριος’ εις την δεύτερη περίπτωση είναι ο Θεός.

   Τασσόμεθα υπέρ τής τελευταίας αυτής απόψεως, όχι μόνον διότι τον Χριστό η Εκκλησία τον αισθάνεται περισσότερο ως μεσίτη  παρά ως κριτή, αλλά καθ’ ημάς και για ακόμη δύο λόγους. Το έναρθρον ‘ο Κύριος’ ταιριάζει περισσότερο εις τον Χριστό ως προσιτό και οικείο εις τον άνθρωπο και ως πρόσωπο τού οποίου πάντες, λόγω τής ενανθρωπίσεως, έχουμε μέσα εις την ψυχή μας κάποια συγκεκριμένη παράσταση (ΙΩΑΝ. Κ:20, 25 «ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον...εωράκαμεν τον Κύριον», ΚΑ:7 «Σίμων οὖν Πέτρος ἀκούσας ὅτι ὁ Κύριός ἐστι...»), ενώ το άναρθρον ‘Κύριος’ ταιριάζει περισσότερο εις τον αόρατο και απρόσιτο Θεό.

    Επίσης, λόγω τού προηγουμένου λόγου ακριβώς, εις την Καινή Διαθήκη το έναρθρον ‘ο Κύριος’ ως επί το πλείστον χρησιμοποιείται επί τού Χριστού. Αλλά ασχέτως προς την μία ή την άλλη άποψη, αφού εις το Αποστολικό χωρίο πρόκειται για ΤΗΝ ΙΔΙΑ εβραϊκή έκφραση που απαντάται και εις το ΓΕΝ. ΙΘ:24, εις την οποίαν και τα δύο ‘Κύριος’ είναι Γιαχβέ, είτε εις την μία περίπτωση είτε εις την άλλη ο Κύριος Ιησούς Χριστός τού Αποστολικού χωρίου είναι Γιαχβέ!

 Ο περίφημος ‘Άγγελος Κυρίου’ τής Παλαιάς Διαθήκης και οι εμφανίσεις αυτού.   

    Επειδή τινές Χριστιανοί, ορμώμενοι εκ τού ΕΒΡ. ΙΓ:2 «...ἔλαθόν τινες ξενίσαντες ἀγγέλους», ίσως διατυπώσουν ενστάσεις περί τής ημετέρας ερμηνείας. Γι’αυτό θα εμβαθύνουμε περαιτέρω εις το θέμα τής φιλοξενίας τού Αβραάμ εν σχέσει προς χωρία τινά τής Καινής Διαθήκης. Εις το προαναφερθέν χωρίο ο Απόστολος μιλώντας περί φιλοξενίας έχει υπ’οψιν του τον Αβραάμ (ΓΕΝ. ΙΗ) και τον Λωτ (ΓΕΝ. ΙΘ). Σπουδαίο ζήτημα εδώ είναι η έννοια, υπό την οποίαν χρησιμοποιείται η λέξη ‘άγγελος’. Η επικρατούσα γνώμη, ότι η λέξη αυτή σημαίνει τον άγγελο κατά διάκριση προς τον άνθρωπο και τον Θεό, είναι εσφαλμένη. Διότι τα τρία πρόσωπα, τα οποία ενεφανίσθησαν εις τον Αβραάμ και από τα οποία εις την συνέχεια τα δύο ενεφανίσθησαν εις τον Λωτ, λέγονται μεν ‘άγγελοι’ όπως λέγονται και ‘άνδρες‘ (ΓΕΝ. ΙΗ:2, ΙΘ:5, 8, 10, 12, 16), αλλά ούτε άνδρες είναι, ούτε άγγελοι!

    Συμφώνως προς το ΓΕΝ. ΙΗ:1-2 τα τρία αυτά πρόσωπα είναι η ορατή εμφάνιση τού αοράτου Θεού (κατά τούς Ο΄) ή Γιαχβέ (κατά το Μασ.). Διότι ο Μωυσής δεν γράφει ότι ‘ώφθησαν άγγελοι’, αλλά γράφει ότι ‘ώφθη ο Θεός’ (κατά τούς Ο΄) ή ‘ώφθη ο Γιαχβέ’ (κατά το Μασ.). Ο αόρατος Θεός ή Γιαχβέ ενεφανίσθη οφθαλμοφανώς, αφού έλαβε την μορφή τριών ανδρών. Τα τρία αυτά πρόσωπα, όπως και απεδείξαμε λεπτομερώς ανωτέρω, είναι ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, η Αγία Τριάς, μία ουσία, μία Θεότης. Και ‘άνδρες’ δε λέγονται διότι ενεφανίσθησαν υπό μορφή ανδρών, ‘άγγελοι΄ δε λέγονται διότι ήγγειλαν, ενήργησαν ως αγγελιαφόροι. Επειδή δε ήσαν πρόσωπα τής Θεότητος, δια τούτο, ωμιλούν συγχρόνως, ως δι’ ενός στόματος, κι έτσι εκδηλώνουν ισοτιμία μεταξύ των (ΓΕΝ. ΙΗ: 5, 9, 10, 13, 15, 17, 20, ΙΘ:2). Και επειδή επίσης ήσαν μία ουσία, ένας Θεός, δια τούτο παραδόξως και κατά θεία προφανώς παρόρμηση ο Αβραάμ προσεφώνησε τα τρία πρόσωπα και ο Λωτ τα δύο εξ αυτών δια τού ενικού ‘Κύριε’ (ΓΕΝ. ΙΗ:3, ΙΘ:18).

     Έχοντες δε υπ’ όψιν όλη την ανωτέρω λεπτομερή ανάλυση που κάναμε επί τών δύο παραδόξων κεφαλαίων τής Γενέσεως, ερχόμεθα τώρα να ερμηνεύσουμε την φράση τού Αποστόλου «...εξένισαν αγγέλους». Όπως εις τον ΛΟΥΚ. ΚΔ:4 «καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἀπορεῖσθαι αὐτὰς περὶ τούτου καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο ἐπέστησαν αὐταῖς (τις Μυροφόρες) ἐν ἐσθῆτι ἀστραπτούσῃ», και εις τις ΠΡΑΞ.Α:10 «καὶ ὡς ἀτενίζοντες (οι μαθητές) ἦσαν εἰς τὸν οὐρανὸν πορευομένου αὐτοῦ͵ καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο παρειστήκεισαν αὐτοῖς ἐν ἐσθῆτι λευκή», οι ‘άνδρες’ δεν είναι άνδρες, αλλά άγγελοι.

    Όπως εις τις ΠΡΑΞ. Β:42 «ἦσαν δὲ προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καὶ τῇ κοινωνίᾳ͵ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καὶ ταῖς προσευχαῖς» και εις την Α΄ ΚΟΡ. Ι:16 «...τὸν ἄρτον ὃν κλῶμεν, οὐχὶ κοινωνία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἐστιν;» ο ‘άρτος’ δεν είναι άρτος αλλά το σώμα τού Χριστού.

   Όπως εις τον ΙΑΚ.Β:25 «ὁμοίως δὲ καὶ ῾Ραὰβ ἡ πόρνη οὐκ ἐξ ἔργων ἐδικαιώθη, ὑποδεξαμένη τοὺς ἀγγέλους καὶ ἑτέρᾳ ὁδῷ ἐκβαλοῦσα» και την ΑΠΟΚ.Α:20 «...οἱ ἑπτὰ ἀστέρες ἄγγελοι τῶν ἑπτὰ ἐκκλησιῶν εἰσι...», οι ‘άγγελοι’ δεν είναι άγγελοι, αλλά άνθρωποι.

   Όπως εις την ΓΕΝ.ΛΒ:24 «Ο δε Ιακώβ έμεινε μόνος και επάλαιε μετ’αυτού άνθρωπος έως τα χαράματα τής αυγής», και τον ΙΗΣ. ΝΑΥΗ Ε:13 «Και ότε ο Ιησούς (τού Ναυή) ήτο πλησίον τής Ιεριχούς, ύψωσε τούς οφθαλμούς αυτού και είδε και ιδού, ίστατο κατέναντι αυτού άνθρωπος και η ρομφαία αυτού ήτο γεγυμνωμένη εν τη χειρί αυτού», ο ‘άνθρωπος’ δεν είναι άνθρωπος, αλλά Θεός.

   Όπως εις τούς ΚΡΙΤ. ΙΓ:6-22 (Εβρ.) «Και υπήγε η γυνή και είπε προς τον άνδρα αυτής, λέγουσα, Άνθρωπος Θεού ήλθε προς εμέ, και το είδος αυτού ήτο ως είδος αγγέλου Θεού, φοβερός σφόδρα...Δέομαι, Κύριέ μου, ο άνθρωπος τού Θεού, τον οποίον απέστειλας...και ήλθεν πάλι ο άγγελος τού Θεού προς την γυναίκα...Ιδού εφάνη εις εμέ ο άνθρωπος...ήλθε προς τον άνθρωπο, και είπε προς αυτόν, Συ είσαι ο άνθρωπος όστις ελάλησας προς την γυναίκα;...Και είπεν ο άγγελος τού Κυρίου προς τον Μανωέ...Και είπεν ο Μανωέ προς τον άγγελο τού Κυρίου, Τι είναι το όνομά σου, δια να σε δοξάσωμεν...Ο δε άγγελος τού Κυρίου είπε προς αυτόν, Διά τί ερωτάς περί τού ονόματός μου; διότι είναι θαυμαστόν...ο δε Μανωέ και η γυνή αυτού έπεσαν κατά πρόσωπον επί την γην. Και δεν εφάνη πλέον ο άγγελος τού Κυρίου...Τότε εγνώρισεν ο Μανωέ ότι ήτο άγγελος Κυρίου. Και είπεν ο Μανωέ προς την γυναίκα αυτού, Βεβαίως θέλομεν αποθάνει, διότι είδομεν τον Θεόν», ο ‘άγγελος τού Κυρίου’ ή ο ‘άνθρωπος τού Θεού’ δεν είναι ούτε άγγελος ούτε άνθρωπος αλλά ο Θεός (στίχ.22), έτσι και εις την περίπτωση τής φιλοξενίας τού Αβραάμ και τού Λωτ, οι ‘άγγελοι’ δεν είναι άγγελοι αλλά πρόσωπα τής Θεότητος!

     Κατά το ΓΕΝ. ΜΗ:15-16 (Εβρ.) Ο Ιακώβ ή Ισραήλ ευλογώντας τούς δύο υιούς τού Ιωσήφ λέγει: «Ο Θεός έμπροσθεν τού οποίου περιεπάτησαν οι πατέρες μου Αβραάμ και Ισαάκ, ο Θεός όστις με εποίμανεν εκ γεννήσεως μου έως τής ημέρας ταύτης, ο άγγελος όστις με ελύτρωσεν εκ πάντων τών κακών, να ευλογήσει τα παιδία ταύτα». Το ίδιο δηλαδή πρόσωπο που αποκαλεί Θεό το αποκαλεί ταυτοχρόνως και άγγελο! Κατά δε το ΩΣΗΕ ΙΒ:3-4 «Εν τη κοιλία επτέρνισε τον αδελφό αυτού (ο Ιακώβ ή Ισραήλ), και εν τη ανδρική ηλικία αυτού ενίσχυσεν προς τον Θεόν. Ναι, ενίσχυσε μετά αγγέλου, και υπερίσχυσεν». Ο λόγος αυτός αναφέρεται εις την πάλη τού Ιακώβ προς τον Θεόν, κατά την οποία ο πατριάρχης ενίκησε τον Παντοδύναμο (ΓΕΝ. ΛΒ:24-30). Το «ενίσχυσε προς Θεόν και ενίσχυσε μετά αγγέλου» κατά τούς Ο΄ είναι ισοδύναμο προς το ενίσχυσε προς Θεόν ναι ενίσχυσε μετά αγγέλου» κατά το Εβραϊκό.

    Εις τις δύο δηλαδή τελευταίες παραθέσεις εκ τού ΓΕΝ. ΜΗ:15-16 και τού ΩΣΗΕ ΙΒ:3-4 ο ‘Θεός’ ονομάζεται και ‘άγγελος’! Άξιον δε παρατηρήσεως, ότι εις το ΓΕΝ. ΛΒ:24 ονομάζεται και ‘άνθρωπος’ λόγω τής μορφής, υπό την οποίαν ενεφανίσθη κατά την πάλη προς τον Ιακώβ. Όπως δηλαδή εις την περίπτωση τής φιλοξενίας τού Αβραάμ και τού Λωτ περί τών υψηλών επισκεπτών αυτών, έχουμε τις ονομασίες ‘Θεός’, ‘Κύριος’, ‘άνδρες’, ‘άγγελοι’, έτσι και εις την περίπτωση τής πάλης τού Ιακώβ περί τού ‘αντιπάλου’ αυτού έχουμε τις ονομασίες ‘Θεός’, ‘άνθρωπος’, ‘άγγελος’.

     Εις τον προφήτη ΜΑΛΑΧ. Γ:1 (Εβρ.) περιέχεται: «Ιδού, εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου, και θέλει κατασκευάσει την οδόν έμπροσθέν μου, και ο Κύριος τον οποίον ζητείτε, εξαίφνης θέλει ελθεί εις τον ναόν αυτού, ναι, ο άγγελος τής διαθήκης, τον οποίον σεις θέλετε. Ιδού, έρχεται, λέγει ο Κύριος τών δυνάμεων» και εις τον ΗΣΑ. Θ:6 (Ο΄) περιέχεται: «ὅτι παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχὴ ἐγενήθη ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καὶ καλεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελός, θαυμαστὸς σύμβουλος, Θεὸς ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατὴρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

   Εις το πρώτο εκ τών χωρίων τούτων, η λέξη ‘άγγελος’ χρησιμοποιείαι δύο φορές. Σε καμία δε περίπτωση σημαίνει κατά φύσιν άγγελο. Αλλά εις την πρώτη περίπτωση σημαίνει τον Πρόδρομο Ιωάννη και εις την δευτέραν τον Μεσσία, ο οποίος είναι πρόσωπο τής Θεότητος, Θεός και Κύριος. Εις το δεύτερον δε χωρίο, ‘άγγελος’ λέγεται πάλι ο Μεσσίας. Τα δύο αυτά χωρία, εις τα οποία ‘άγγελος’ ονομάζεται ο Γιαχβέ Χριστός, έχουν ιδιαιτέραν σημασίαν, διότι φανερώς και αναμφισβήτως δεικνύουν, ότι η λέξη ‘άγγελος’ δύναται να χρησιμοποιείται ΚΑΙ ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ!

    Η ονομασία ‘άγγελος’ αρμόζει εις τον Θεό, όταν Αυτός έρχεται εις κοινωνία με τον άνθρωπο κατά τρόπον αισθητό, όταν λαμβάνει μορφή και φωνή και αγγέλλει τούτο ή εκείνο το πράγμα. Όπως είναι ο Θεός, κατά την φύσιν Του δηλαδή, δεν έχει μορφή και φωνή, ώστε να τον δει κάποιος ή να τον ακούσει. Ως ασώματος και Πνεύμα ο Θεός είναι ανώτερος σχημάτων και φθόγγων. Γι’αυτόν ακριβώς τον λόγον ο Χριστός είπε περί τού Θεού Πατρός: «οὔτε φωνὴν αὐτοῦ πώποτε ἀκηκόατε οὔτε εἶδος αὐτοῦ ἑωράκατε» (ΙΩΑΝ. Ε:37) δηλαδή «Ούτε φωνή Του ακούσατε ποτέ, ούτε μορφή Του είδατε».

    Αλλά όταν ο Θεός θέλει να έλθει εις αισθητή κοινωνία με τον άνθρωπο, προσαρμόζεται προς αυτόν, λαμβάνει μορφή και φωνή, και έτσι οράται και ακούεται υπό τών ανθρώπων, ενώ βεβαίως καθ’ Εαυτόν, κατά την φύσιν Του, παραμένει αόρατος και άνευ φωνής. Πρέπει επίσης να παρατηρηθεί, ότι η ονομασία ‘άγγελος’ αρμόζει εις τον Θεό, όταν ο Θεός λαμβάνει φωνή και αγγέλλει, έστω κι αν δεν λαμβάνει μορφή. Ο Θεός λοιπόν γίνεται ‘άγγελος’ όταν λαμβάνει μορφή ανθρώπου και λαλεί. Εις την έννοια τού ‘άγγελος’ πρώτον και κυρίως περιέχεται η έννοια τού λαλείν εν μορφή ανθρώπου.

    Υπ’ αυτή δε την έννοια ο Στέφανος ομιλεί περί ‘τοῦ ἀγγέλου τοῦ λαλοῦντος’ προς τον Μωυσή εις το Σινά λέγων: «οὗτός ἐστιν ὁ γενόμενος ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ἐν τῇ ἐρήμῳ μετὰ τοῦ ἀγγέλου τοῦ λαλοῦντος αὐτῷ ἐν τῷ ὄρει Σινᾶ καὶ τῶν πατέρων ἡμῶν, ὃς ἐδέξατο λόγια ζῶντα δοῦναι ἡμῖν» (ΠΡΑΞ. Ζ:38)

     ΓΑΛ. Γ:19-20 «Τί οὖν ὁ νόμος; τῶν παραβάσεων χάριν προσετέθη, ἄχρις οὗ ἔλθῃ τὸ σπέρμα ᾧ ἐπήγγελται, διαταγεὶς δι᾽ ἀγγέλων ἐν χειρὶ μεσίτου. 20. ὁ δὲ μεσίτης ἑνὸς οὐκ ἔστιν, ὁ δὲ θεὸς εἷς ἐστιν» (σημ. Εις τον στίχ.20 έχουν αριθμηθεί υπέρ τις 400 ερμηνείες!) δηλαδή «Ποίος είναι τότε ο σκοπός τού νόμου; Προσετέθη (εις την υπόσχεση τού Θεού) για τις παραβάσεις (για να φανεί ότι παραβαίνουμε το θέλημα τού Θεού), μέχρις ότου έλθει το σπέρμα (ο Χριστός), για το οποίο εδόθη η υπόσχεση. Και διετυπώθη υπό αγγέλους με το χέρι μεσίτου. 20. Ο δε μεσίτης δεν είναι ενός (αλλά δύο), ο δε Θεός είναι ο ένας (από τούς δύο· ο άλλος είναι ο λαός. Αφού δε ο Θεός κατά την παράδοση τού νόμου χρησιμοποίησε μεσίτη, εστάθη εις απόσταση από το λαό. Αυτή δε η απόσταση δεικνύει, όπως και άλλα πράγματα που ανεφέρθησαν προηγουμένως, τη σχετική αξία τού νόμου εν αντιθέσει προς την απόλυτον αξία τού Ευαγγελίου, που ο Θεός παρέδωσεν εις τούς ανθρώπους αυτοπροσώπως ως σαρκωμένος Λόγος).

    Συμφώνως προς το ανωτέρω χωρίο, ο ένας εκ τών δύο, μεταξύ τών οποίων ο Μωυσής, ήτο μεσίτης κατά την παράδοση τού νόμου, ήτο ο Θεός. Ο Μωυσής δηλαδή ήτο μεσίτης μεταξύ Θεού και λαού, όχι μεταξύ αγγέλου και λαού. Με άλλες λέξεις ο Μωυσής παρέλαβε τον νόμο απ’ ευθείας παρά τού Θεού και τον μετέδωσε εις τον λαό. Εξ αυτών καθίσταται φανερό, ότι εις το Σινά τα ρήματα τού νόμου δεν λαλούσε εις τον Μωυσή άγγελος, αλλά ο Θεός ή Κύριος (Γιαχβέ). Και άρα μιλώντας ο Στέφανος περί ‘τοῦ ἀγγέλου τοῦ λαλοῦντος’ προς τον Μωυσή, δεν εννοεί άγγελο, αλλά τον Θεό ως ωμιλούντα με φωνή ανθρώπου και αγγέλοντα τα ρήματα τού νόμου.

    Εν σχέσει προς το ζήτημα τής χρήσεως τού όρου ‘άγγελος’ επί Θεού παραθέτουμε και σχολιάζουμε ένα ακόμη χαρακτηριστικό χωρίο:

Ανάλυση τής περιφήμου στιχομυθίας μεταξύ Θεού-Μωυσέως εις το όρος Χωρήβ.

 Εις το χωρίο με την περίφημη στιχομυθία Θεού–Μωυσέως (ΕΞΟΔ. Γ΄ κεφ.), αυτός που λέει τού Μωυσέως (στίχ.14 ) ‘Εχγέ Ασέρ Εχγέ’ (אֶהְיֶ֖ה אֲשֶׁ֣ר אֶֽהְיֶ֑ה  Ειμί Όστις Ειμί), αμέσως μετά ‘Εχγέ’ (אֶֽהְיֶ֖ה  ο Ων) και εις τον επόμενο στίχ.15 ‘Γιαχβέ Ελόχε’ (יהוָ֞ה אֱלֹהֵ֣י  Κύριος ο Θεός), ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΕΧΩΒΑ, όπως ψευδώς διδάσκει η Σκοπιά και προσπαθεί να πείσει τούς ακολούθους της γράφοντας τα εξής:

«Μια μέρα, καθώς ο Μωυσής εργαζόταν σαν βοσκός στη Μαδιάμ, βόσκοντας πρόβατα, είδε ένα καταπληκτικό πράγμα. Ήταν ένας θάμνος που είχε πιάσει φωτιά αλλά δεν καιγόταν! Όταν πλησίασε για να δει καλύτερα, όπως μπορείτε να δείτε εδώ, ήρθε μια φωνή μέσα από τον καιγόμενο θάμνο, που έλεγε: ‘Μωυσή! Μωυσή!’ Μιλούσε ο Θεός», Σκοπιά 15.01.1983, σελ.4-5, αλλά ο ‘άγγελος τού Κυρίου’ που ενεφανίσθη τού Μωυσέως εν μέσω τής βάτου. Εις δε την φράσιν ‘άγγελος Κυρίου’ πόσα πρόσωπα αναφέρονται; ΔΥΟ. Ο άγγελος και ο Κύριος. Ας διαβάσουμε όμως το κείμενο χωρίς τα ‘γυαλιά’ τής Σκοπιάς, ξεχνώντας δηλαδή για λίγο την πλάνη που διδάσκει η Σκοπιά, και θα δούμε πόσο ξεκάθαρο είναι:

 «Εφάνη δε εις αυτόν άγγελος Κυρίου εν φλογί πυρός, εκ μέσου τής βάτου, και είδε, και ιδού, η βάτος εκαίετο υπό τού πυρός, και η βάτος δεν κατεκαίετο.» (στίχ.2 Εβρ.),

«Και ως είδεν ο Κύριος τον Μωυσήν  ότι έστρεψε να παρατηρήσει, εφώνησε προς αυτόν ο Θεός εκ μέσου τής βάτου, και είπεν, Μωυσή, Μωυσή...» (στίχ.4 Εβρ.),

 «Έκρυψεν δε το πρόσωπον αυτού ο Μωυσής διότι εφοβείτο να εμβλέψει εις τον Θεόν» (στίχ.6 Εβρ.)

    Προσέξτε, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ότι το ίδιο πρόσωπο εκ μέσου τής βάτου, ονομάζεται ‘άγγελος Κυρίου’, ‘Κύριος’ και ‘Θεός’!!! Ο Μωυσής τον άγγελο τού Κυρίου έβλεπε και μιλούσε αλλά το κείμενο λέει ότι φοβόταν να κοιτάξει ‘εις τον Θεόν’! (στίχ.6) Εάν αυτός ο περίφημος άγγελος είναι ο Πατήρ τότε ποίου αγγελιαφόρος είναι ο Πατήρ; Ποιος τον απέστειλε; Εάν δε αυτός ο άγγελος είναι ένας απλός άγγελος, αντιπρόσωπος τού Θεού, με ποίο δικαίωμα οικειοποιείται το προσωπικό και ακοινώνητο όνομα τού Θεού;

   Η εκδοχή δηλαδή κατά την οποία ο άγγελος αυτός είναι ένας από τούς αγγέλους τού Θεού και παρουσιάζεται ως Γιαχβέ, στερείται σοβαρότητος. Αντιπρόσωπος κάποιου δεν ταυτίζεται εις τον λόγο προς εκείνον, τον οποίον αντιπροσωπεύει. Αντιπρόσωπος κάποιου ουδέποτε ομιλεί ως αυτός ο αντιπροσωπευόμενος, ιδιοποιούμενος όσα ανήκουν εις εκείνον, και ουδέποτε ονομάζει τον εαυτό του ή ονομάζεται από άλλους δια τού ονόματος εκείνου, αλλά δια τού ιδίου αυτού ονόματος. 

   Και εάν αυτό ισχύει περί αντιπροσώπων ανθρώπων, πόσο περισσότερο ισχύει περί αντιπροσώπων τού Θεού, τού οποίου τα ιδιώματα και το όνομα είναι αποκλειστικώς προσωπικά. Το όνομα δηλαδή τού αληθινού Θεού είναι ακοινώνητο, και συνεπώς άγγελος δεν δύναται να λαμβάνει το όνομα Κύριος (Γιαχβέ), πρβλ. Ησα. ΜΒ:8 «Εγώ είμαι ο Κύριος· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξα μου εις άλλον, ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά» και ΜΗ:11 «Ναι, δεν θέλω δώσει την δόξα μου εις άλλον» (αμφότερα κατά το Εβραϊκό).

    Εκ τών μεγαλυτέρων αντιπροσώπων τού Θεού επί τής γης, τών Αποστόλων, ουδείς ποτέ ωμίλησε ως να ήτο αυτός ο Θεός, και ουδείς ωνόμασε τον εαυτό του ή ωνομάσθη υπό άλλων ‘Γιαχβέ’. Από τούς μεγαλυτέρους δε αγγέλους ο Γαβριήλ, όταν απεστάλλει υπό τού Θεού και ενεφανίσθη εις τούς ανθρώπους, δεν ωμίλησε ως Θεός, αλλά ως πραγματικός άγγελος, και δεν εσυστήθη δια τού ονόματος Γιαχβέ, αλλά με το δικό του όνομα (ΔΑΝ. Η:16-26, Θ:21-27, ΛΟΥΚ. Α:11-20, 26-38). Επίσης ο αρχάγγελος Μιχαήλ, που βεβαίως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, καλείται από την Γραφή με το ίδιο του το όνομα πρβλ. ΔΑΝ. Ι:13, 21, ΙΒ:1, ΙΟΥΔΑ 9

    Αλλά και αν ακόμη υποθέσουμε, ότι ένας από τούς αγγέλους, λόγω τού ότι είναι αντιπρόσωπος τού Θεού, ήτο δυνατόν να παρουσιασθεί ως αυτός ο Γιαχβέ, εις αυτήν την περίπτωση δεν θα διέκρινε τον εαυτό του από τον Γιαχβέ, διότι αλλιώς θα παρουσίαζε συγχρόνως τον εαυτό του ΚΑΙ ΩΣ ΓΙΑΧΒΕ ΚΑΙ ΩΣ ΑΓΓΕΛΟ, πράγμα αντιφατικό και κωμικό!!!

    Ο εν λόγω ‘άγγελος Κυρίου’ ΤΑΥΤΙΖΕΙ τον εαυτό του με τον Γιαχβέ, διότι δεν είναι πραγματικός άγγελος, αλλά ένας εκ τών προσώπων τής Θεότητος (στίχ.7-8 «είδον την ταλαιπωρία τού λαού ΜΟΥ...και κατέβην για να ελευθερώσω αυτούς...», στίχ.10 «...και θέλεις εξαγάγει τον λαό ΜΟΥ...τούς υιούς Ισραήλ...»). Εν προκειμένω δηλαδή ο ‘άγγελος Κυρίου’ δεν είναι ‘άγγελος’ με την ειδική και συνηθισμένη έννοια τής λέξεως, όπως ο Γαβριήλ, αλλά με την ευρυτέρα αυτής έννοια, δηλαδή εξάγγελος, μηνυτής, απεσταλμένος. Όπως η ελληνική λέξη ‘άγγελος’ έχει στενοτέρα και ευρυτέρα έννοια, έτσι και η αντίστοιχη εβραϊκή מַלְאָכִים (ΓΕΝ. ΚΗ:12, ΨΑΛΜ. ΡΔ:4 (ΡΓ Ο΄)-ΓΕΝ. ΛΒ:3, ΑΡΙΘ. Κ:14, ΑΓΓ. Α:3, ΜΑΛ. Β:7, Γ:1)

    Και ‘άγγελος’ μεν καλείται αυτή η μυστηριώδης ύπαρξη, ως απεσταλμένος και εξάγγελος τών βουλών τού Κυρίου και Θεού Πατρός, ‘Κύριος’ δε ή ‘Θεός’ καλείται ως ένας τής Τριάδος, ο οποίος έχει την Θεία ουσία και συνεπώς είναι Θεός ή Κύριος.       

   Τα δε χωρία εις τα οποία έχουμε παρόμοιες εμφανίσεις τού ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ περιφήμου ‘αγγέλου Κυρίου’ ή ‘αγγέλου Θεού’, ο οποίος παρουσιάζεται ως Θεός  και ρητώς καλείται ‘Θεός’ και ‘Κύριος’ ΤΑΥΤΙΖΩΝ εαυτόν μετά τού Θεού, και ταυτοχρόνως ΔΙΑΚΡΙΝΩΝ εαυτόν από τού Θεού, είναι άφθονα: ΓΕΝ. ΙΣΤ:7-14, ΚΑ:17-19, ΚΒ:11-18, ΛΑ:11-13, ΚΡΙΤ. Β:15 (Εβρ.), ΣΤ:11-24, ΙΓ:3-12. Πρβλ. ΓΕΝ. ΛΒ:24-32, ΜΗ:15-16, ΕΞΟΔ. ΙΓ:21 εν συνδιασμώ προς τα ΙΔ:19, ΚΓ:20-21 τα 3 τελευταία εν συνδιασμώ προς το ΗΣ. ΞΓ:9. Ως προς τον περίφημο δε ‘άγγελο τής διαθήκης’ πρβλ. τα ΑΡΙΘΜ. ΚΒ:31-35, ΙΗΣ. Ε:13, ΣΤ:5, ΚΡΙΤ. Ε:23, ΜΑΛ. Γ:1.

 Ανάλυση και ερμηνεία τής δυσκόλου φράσεως ‘ἐν χειρὶ ἀγγέλου’ (ΠΡΑΞ. Ζ:35).

    Τινές εκ τών αναγνωστών ενιστάμενοι, ίσως επικαλεστούν το χωρίο «Τοῦτον τὸν Μωῡσῆν ὃν ἠρνήσαντο εἰπόντες· τίς σε κατέστησεν ἄρχοντα καὶ δικαστήν; τοῦτον ὁ Θεὸς ἄρχοντα καὶ λυτρωτὴν ἀπέστειλεν ἐν χειρὶ ἀγγέλου τοῦ ὀφθέντος αὐτῷ ἐν τῇ βάτῳ» (ΠΡΑΞ. Ζ:35)

    Εις το χωρίο τούτο, το οποίο είναι μέρος τού λόγου τού Στεφάνου, ο ‘άγγελος Κυρίου’ είναι απεσταλμένος τού Κυρίου, δηλαδή τού Θεού Πατρός, για να λαλήσει και αγγείλει εις τον Μωυσή το θείο θέλημα περί τού Ισραήλ. Λαλών δε ο ‘άγγελος’ αυτός, δεν λαλεί ως άγγελος, αλλά ως Θεός, αφού εκτός τών άλλων λέγει: «ἰδὼν εἶδον τὴν κάκωσιν τοῦ λαοῦ μου... καὶ κατέβην ἐξελέσθαι αὐτούς» (στίχ.34) δηλαδή «Είδα με προσοχή την κάκωση τού λαού μου...και κατέβηκα να τούς λυτρώσω».

   Ο Θεός Πατήρ, όπως παρίσταται το πράγμα, δεν κατέβη, αλλά έμεινε εις τον ουρανό και απέστειλε τον ‘άγγελο’ αυτού. Επίσης ο εν λόγω ‘άγγελος’, τέσσερεις (4) φορές ονομάζει τον εαυτό του Θεό: «Εγώ ο Θεός τών πατέρων σου, ο Θεός Αβραάμ και ο Θεός Ισαάκ και ο Θεός Ιακώβ» (στίχ.32). Θεό δε ονομάζει αυτόν και ο Στέφανος, και επανειλημμένως Κύριον, εβραϊστί Γιαχβέ: «προσερχομένου δὲ αὐτοῦ κατανοῆσαι ἐγένετο φωνὴ Κυρίου πρὸς αὐτόν... εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Κύριος... τοῦτον ὁ Θεὸς ἄρχοντα καὶ λυτρωτὴν ἀπέστειλεν...» (ΠΡΑΞ. Ζ:31, 33, 35)

    Κατόπιν δε τούτων γεννάται το ερώτημα: Εάν ο ‘άγγελος’ εδώ είναι άγγελος, όπως ερμηνεύουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, πώς δύναται ο άγγελος να οικειοποιείται τα τού Θεού, να ομιλεί ως Θεός και να ονομάζεται Θεός και Κύριος; Εις αυτό το ερώτημα δίδεται η απάντηση, ότι ο άγγελος ομιλεί και ονομάζεται έτσι, διότι αντιπροσωπεύει τον Θεό. Αλλά αυτός ο ισχυρισμός στερείται σοβαρότητος, όπως προανεφέραμε και εις την ανάλυση του Γ΄ κεφαλαίου τής Εξόδου.

    Η εις τον στίχ.35 φράση «τοῦτον ὁ Θεὸς ἄρχοντα καὶ λυτρωτὴν ἀπέστειλεν ἐν χειρὶ ἀγγέλου τοῦ ὀφθέντος αὐτῷ ἐν τῇ βάτῳ», εκ πρώτης όψεως φαίνεται, ότι εισηγείται διάκριση μεταξύ ‘Θεού’ και ‘άγγέλου’ ως δύο προσώπων, και εις αυτό το συμπέρασμα έχουν καταλήξει οι περισσότεροι τών ερμηνευτών. Αλλά αυτή η εντύπωση και γνώμη είναι εσφαλμένη. Ο ‘Θεός’ τής φράσης αυτής, ο οποίος ‘απέστειλε’ τον Μωυσή, δεν είναι ο Θεός Πατήρ, αλλά ΑΥΤΟΣ ο ‘άγγελος’, ο οποίος, όπως ήδη είπαμε, ονομάζεται Θεός και Κύριος, και ο οποίος εις τον προηγούμενο στίχ.34 λέγει προς τον Μωυσή «νῦν δεῦρο ἀποστελῶ σε».

    Ο ‘Θεός’ δηλαδή και ο ‘άγγελος’ είναι ένα και το αυτό πρόσωπο, το οποίο είπε ‘αποστελώ’ και πράγματι ‘απέστειλεν’. Η έκφραση ‘ἐν χειρὶ’ είναι εβραϊσμός και πρώτον μεν σημαίνει «διά, διά μέσου’, όπως εις τον προφήτη ΑΓΓΑΙΟ Α:1 «...ἐγένετο λόγος Κυρίου ἐν χειρὶ ᾿Αγγαίου τοῦ προφήτου...» προς το οποίο πρβλ. Μασ. «...έγινε λόγος Κυρίου δι’ Αγγαίου τού προφήτου...», καθώς και ΩΣΗΕ ΙΒ:10 (Μασ.) «Ελάλησα έτι δια προφητών...και παρέστησα ομοιώσεις δια χειρός τών προφητών», έπειτα δε και συναφώς σημαίνει ‘κατά τον τρόπο, υπό την μορφή’, όπως εις τούς ΑΡΙΘ. ΙΕ:30 «ποιήσει ἐν χειρὶ ὑπερηφανίας» δηλαδή «Θα πράξει κατά τον τρόπο τής υπερηφανείας, κατά τρόπον υπερήφανο, υπερηφάνως» και εις την ΣΟΦ.ΣΕΙΡ. ΜΘ:6 «...ἠρήμωσαν τὰς ὁδοὺς αὐτῆς ἐν χειρὶ ῾Ιερεμίου» δηλαδή «...ηρήμωσαν τα οδούς αυτής κατά τον τρόπο τού Ιερεμίου, καθ’ όν τρόπον προεφήτευσεν ο Ιερεμίας».

    Εις την συγκεκριμένη φράση ο εβραϊσμός ‘ἐν χειρὶ’ έχει την έννοια τού τρόπου ή τής μορφής: Ο Θεός απέστειλε τον Μωυσή με το να εμφανισθεί υπό την μορφή ‘αγγέλου’ ή με το να ενεργήσει κατά τον τρόπο τού ‘αγγέλου’, ομιλούντος δηλαδή και αγγέλοντος προσώπου, αγγελιαφόρου. Μεταφράζουμε την επίμαχη φράση: «Τούτον ο Θεός υπό την μορφή αγγελιαφόρου, ο οποίος ενεφανίσθη εις αυτόν εις την βάτο, απέστειλε άρχοντα και ελευθερωτή». Ή «Τούτον ο Θεός ως αγγελιαφόρος, ο οποίος ενεφανίσθη εις αυτόν εις την βάτο, απέστειλε άρχοντα και ελευθερωτή».

   Συμφώνως λοιπόν με όλα αυτά, ο λόγος τού Στεφάνου, ότι ο Θεός απέστειλε τον Μωυσή ‘ἐν χειρὶ ἀγγέλου’, είναι ανάλογος προς το να πούμε εμείς, ότι ο Θεός έσωσε τον κόσμο «δια Ιησού Χριστού», εννοούντες, ότι ο Θεός έσωσε τον κόσμο με το να εμφανισθεί υπό την μορφή τού Ιησού Χριστού, ή κατ’ άλλην διατύπωσιν, ότι ο Θεός έσωσε τον κόσμο ως Ιησούς Χριστός. Όπως δηλαδή εις την δευτέρα περίπτωση Θεός και Ιησούς Χριστός είναι ένα πράγμα, μία ουσία ή Θεότης, έτσι και εις την πρώτη περίπτωση Θεός και ‘άγγελος’ είναι ένα πράγμα, ως προς την ουσία δηλαδή ταυτίζονται.

    Και για να το διατυπώσουμε με άλλον τρόπο: «Όπως ο Χριστός ως πρόσωπο είναι ο Υιός τού Θεού και ταυτοχρόνως ως ουσία ο Θεός, όπως ως πρόσωπο είναι επίσης ο Υιός τού αληθινού Θεού και συγχρόνως ως ουσία ο αληθινός Θεός (πρβλ. Α΄ ΙΩΑΝ. Ε:20) έτσι, κατά τον ίδιο δε τρόπο, ως πρόσωπο είναι ο ‘άγγελος τού Κυρίου ή Θεού’ δηλαδή ο ‘αγγελιαφόρος τού Κυρίου ή Θεού’ και ταυτοχρόνως ως ουσία είναι ο ίδιος ο Κύριος ή Θεός»! (Για λεπτομερή όμως ανάλυση τού θέματος περί τού ‘Υιού τού Θεού’ δύναται ο αναγνώστης να ανατρέξει εις την ειδικήν και πρωτότυπον ημών μελέτην με τον τίτλο ‘Είναι ‘ο Υιός τού Θεού’ Θεός Αληθινός; Ποία η έννοια τής ονομασίας ‘ο Υιός τού Θεού’; που υπάρχει δημοσιευμένη εδώ http://www.oodegr.com/oode/biblia/yios_theou/perieh.htm)

    Δια πλήθους λοιπόν χωρίων απεδείχθη, ότι το ‘άγγελος’ λέγεται και επί Θεού, όταν ο Θεός προσαρμόζεται προς τον άνθρωπο, λαμβάνει φωνή και αγγέλλει, γίνεται αγγελιαφόρος. Το ‘άγγελος’ επί Θεού είναι όνομα οικονομίας και συγκαταβάσεως τού Θεού.  

Ανάλυση και ερμηνεία τού Αποστολικού λόγου ‘ἔλαθόν τινες ξενίσαντες ἀγγέλους’.

    Ήδε δε επανερχόμεθα εις το υπό εξέταση χωρίο ΕΒΡ. ΙΓ:2 «...ἔλαθόν τινες ξενίσαντες ἀγγέλους». Ο Απόστολος, όπως ο Μωυσής, ονομάζει τα θεία πρόσωπα ‘αγγέλους’, διότι αυτά φιλοξενήθησαν, όχι όπως είναι εις την πνευματική και αόρατο αυτών ουσία, αλλά με το να εμφανισθούν υπό αισθητή μορφή, ως άνδρες ομιλούντες και αγγέλοντες αγγελίες, δηλαδή ως αγγελιαφόροι. Περί τών προσώπων τής Θεότητος καθ’ εαυτά, εις την πνευματική και αόρατο αυτών ουσία, δεν θα ηδύνατο να λεχθεί ότι φιλοξενήθησαν, ότι έφαγαν και ήπιαν. Ο Απόστολος λοιπόν ονομάζει τα θεία πρόσωπα ‘αγγέλους’, επειδή αποβλέπει εις την εμφάνισή των υπό αισθητή μορφή. Επίσης ο Απόστολος ονομάζει τούς ουράνιους επισκέπτες ‘αγγέλους’, διότι ήγγειλαν σπουδαίες αγγελίες.

   Προτρέποντας προς φιλοξενία και λέγοντας «διὰ ταύτης γὰρ ἔλαθόν τινες ξενίσαντες ἀγγέλους», ο Απόστολος εννοεί ότι οι φιλόξενοι εκείνοι άνθρωποι τής Παλαιάς Διαθήκης, ένεκα τής αρετής τής φιλοξενίας, ανταμοίφθησαν πλουσίως. Διότι χωρίς να γνωρίζουν ποίους εδέχοντο προς φιλοξενία, αξιώθηκαν να φιλοξενήσουν ‘αγγέλους’, αγγελιαφόρους, φορείς σπουδαίων αγγελιών, όπως ήτο η ευχάριστη είδηση, ότι η Αβραάμ και η Σάρρα θα αποκτούσαν σύντομα υιό, η αποκάλυψη τού σχεδίου τού Θεού περί τής καταστροφής Σοδόμων και Γομόρρων, και η σωτήριος οδηγία προς τον Λωτ.

   Δια τής φράσεως «τινες ξενίσαντες ἀγγέλους», αυτό ακριβώς θέλει να πει και να τονίσει ο Απόστολος, ότι οι φιλόξενοι εκείνοι άνθρωποι, ενώ ασκούσαν την φιλοξενία απλώς εξ αγάπης, χωρίς να αναμένουν ανταμοιβή από τούς φιλοξενούμενους, και χωρίς να γνωρίζουν ποίους υποδέχοντο προς φιλοξενία, έτυχαν μεγάλης ανταμοιβής, αξιώθηκαν να φιλοξενήσουν φορείς αγγελιών, ουράνιους μηνυτές, και να ακούσουν παρ’ αυτών σπουδαία γι’ αυτούς και σωτήρια μηνύματα. 

    Εις το σημείο δε αυτό πρέπει να παρατηρήσουμε, ότι ο Αβραάμ και ο Λωτ αγνοούσαν ποίους υποδέχοντο εις φιλοξενία (‘ἔλαθόν ξενίσαντες’), αν και, όπως ήδη είπαμε, ο μεν προσεφώνησε τα τρία πρόσωπα, ο δε τα δύο εξ αυτών με ενικό, δια τού ‘Κύριε’, το οποίο σημαίνει, ότι αυτά τα πρόσωπα ήσαν μία ουσία, ο Θεός. Η παράδοξος προσφώνηση, όπως ήδη είπαμε, έγινε κατά παρόρμηση Θεού. Ο Αβραάμ και ο Λωτ την στιγμή τής υποδοχής και προσφωνήσεως, κατά την γνώμη μας, δεν είχαν την συνείδηση, ότι έτσι προσφωνούντες προσεφώνουν τον Θεό. Την στιγμή τής προσφωνήσεως τών υψηλών επισκεπτών των ο Αβραάμ και ο Λωτ ωμίλησαν όπως ο Καϊάφας, ο οποίος προεφήτευσε χωρίς συνείδηση τής αληθινής έννοιας τού προφητικού του λόγου:

«εἷς δέ τις ἐξ αὐτῶν Καῑάφας, ἀρχιερεὺς ὢν τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου, εἶπεν αὐτοῖς· ὑμεῖς οὐκ οἴδατε οὐδέν, 50. οὐδὲ διαλογίζεσθε ὅτι συμφέρει ἡμῖν ἵνα εἷς ἄνθρωπος ἀποθάνῃ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ μὴ ὅλον τὸ ἔθνος ἀπόληται. 51. τοῦτο δὲ ἀφ᾿ ἑαυτοῦ οὐκ εἶπεν, ἀλλὰ ἀρχιερεὺς ὢν τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου προεφήτευσεν ὅτι ἔμελλεν ὁ ᾿Ιησοῦς ἀποθνήσκειν ὑπὲρ τοῦ ἔθνους» (ΙΩΑΝ. ΙΑ:49-51)

«Τότε ένας απ’αυτούς, ο Καιάφας, ο οποίος ήτο αρχιερεύς τού έτους εκείνου, τούς είπε: ‘Εσείς δεν ξέρετε τίποτε, 50. ούτε σκέπτεστε, ότι μάς συμφέρει να πεθάνει ένας άνθρωπος για τον λαό, και να μη χαθεί όλο το έθνος’. 51. Τούτο όμως δεν είπε αφ’ εαυτού, αλλά επειδή ήτο αρχιερεύς τού έτους εκείνου προφήτευσε, ότι ο Ιησούς επρόκειτο να πεθάνει για όλο το έθνος».   

    Εις δε την Γένεση ο Αβραάμ ρητώς ονομάζεται ‘προφήτης’ ΓΕΝ. Κ:7 (Ο΄) «...νῦν δὲ ἀπόδος τὴν γυναῖκα τῷ ἀνθρώπῳ, ὅτι προφήτης ἐστὶ καὶ προσεύξεται περὶ σοῦ καὶ ζήσῃ». Άρα εις το υπό έρευνα χωρίο «...ἔλαθόν τινες ξενίσαντες ἀγγέλους» το ‘αγγέλους’ μεταφράζεται ‘αγγελιαφόρους’, ‘φορείς σπουδαίων αγγελμάτων’, ‘ουρανίους μηνυτές’.  

    Πριν κλείσουμε την μελέτη μας αξίζει να αναφέρουμε ένα σχετικά πρόσφατο περιστατικό που έλαβε χώρα προ ολίγων ετών (περίπου 60), και αφορά εις τον βίο τού Αγίου Γέροντος Ιωσήφ τού Ησυχαστού. Αυτό και ένα αντίστοιχο που αναφέρεται εις τον βίο τού Ρώσου Αγίου Αλεξάνδρου τού Σβίρ (κι έχει δημοσιευθεί εδώ: http://proskynitis.blogspot.com/2010/08/blog-post_30.html), ίσως είναι τα μόνα αντίστοιχα περιστατικά με αυτό τής φιλοξενίας τού Αβραάμ, διαδραματισθέντα όμως εις την μετά Χριστόν εποχήν. Ας αφήσουμε όμως τον ίδιον τον Άγιο Γέροντα Ιωσήφ να μάς περιγράψει την εμπειρία του:

«Άλλην φοράν πάλιν αγρυπνώντας μόνος εις το πολύ μικρό καλυβάκι μου – διότι μόνοι μας με τον Γέρο Αρσένιο αγρυπνούσαμε κατά νύχτα ο καθείς εις το κελλί του με την ευχήν και με δάκρυα – ήλθον πάλιν εις θεωρίαν. Εγέμισεν φως το κελλί μου, καθώς όταν είναι μέρα. Και εις το μέσον εφάνησαν τρία παιδάκια έως δέκα ετών το καθένα. Ένα ανάστημα. Μία μορφή. Μία ενδυμασία. Ένα πρόσωπον, εις την ευμορφίαν. Και εγώ εθαύμαζων εις την θεωρίαν τους ήμην όλος εκστατικός. Αυτά δε ακουμβώντας το ένα εις το έτερον με ηυλόγουν τα τρία ομού, όπως ευλογεί ο ιερεύς, και μελωδικώς έψαλλον: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Αλληλούια»! Και εβάδιζον επάνω μου, και πάλιν οπίσω-οπίσω επήγαιναν, χωρίς να κάμουν μεταβολήν, και πάλιν εβάδιζον κατ’ επάνω μου ψάλλοντας. Εγώ δε έλεγον διαλογιζόμενος· πού έμαθαν τόσον μικρά να ψάλλουν τόσον ωραία και να ευλογούν; Χωρίς να έλθη εις τον νουν μου ότι εις το Άγιο Όρος δεν υπάρχουν τόσον μικρά και τόσον ωραία παδάκια. Και ούτως πάλιν, καθώς ήλθον, έφυγαν να υπάγουν να ευλογήσουν και άλλους. Και εγώ έκθαμβος, ημέρες παρήρχοντο δια να διαλυθή η χαρά και να εξαλειφθούν από την μνήμη μου. Αλλά μήτε εξαλείφονται ποτέ τα τοιαύτα». (Γέροντος Ιωσήφ Ησυχαστού, ‘Έκφραση Μοναχικής Εμπειρίας’, επιστολή ΛΖ΄, σελ. 214, έκδοση 1979 Ι.Μ. Φιλοθέου Άγιον Όρος)              

   Περατώνοντας την ανάλυσή μας περί τού περιφήμου αγγέλου τής Παλαιάς Διαθήκης και τών εμφανίσεων αυτού, επειδή τινές ευσεβείς Χριστιανοί, μάλιστα δε ασχολούμενοι εις βάθος με τα Θεολογικά θέματα και τα ζητήματα τής Γραφής ισχυρίζονται, ότι εις την περίφημη φιλοξενία τού Αβραάμ, ο είς εκ τών τριών ανδρών είναι ο Υιός ενώ δε οι άλλοι δύο απλοί άγγελοι. Το αυτό ισχύει και εις τινάς Πατέρας τής Εκκλησίας όπου άλλοι κάνουν λόγο περί φιλοξενίας υπό τού Αβραάμ τής Αγίας Τριάδος και άλλοι περί φιλοξενίας τού Υιού και δύο αγγέλων. Το θέμα λύεται άπαξ δια παντός διά τής υμνολογίας τής Εκκλησίας, που όπως ξέρουμε είναι εις αυτήν αποτυπωμένο όλο το δόγμα τής πίστεώς μας αλανθάστως. Κατόπιν ερεύνης λοιπόν που πραγματοποιήσαμε επί τού συγκεκριμένου θέματος εκμαιεύσαμε τα εξής τροπάρια τα οποία δικαιώνουν την ημετέραν θέσιν περί τής φιλοξενίας πράγματι τής Αγίας Τριάδος και όχι φιλοξενίας τού Υιού συνοδευομένου υπό δύο αγγέλων.

TΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΩ (& ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ, ΗΤΟΙ Η ΨΗΛΑΦΗΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΘΩΜΑ)

Σύ πάλαι σαφώς τώ Αβραάμ, ως ώφθης τρισυπόστατος, μοναδικός τε φύσει θεότητος, θεολογίας τό ακραιφνέστατον, τυπικώς ενέφηνας, Kαί πιστώς υμνούμέν σε, τόν μονάρχην Θεόν, καί τρισήλιον.

                                         ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

                                          (Κανών Μεσονυχτικού, Ωδή ς')

                                    

Μέτοικος υπάρχων ο Αβραάμ κατηξιώθη τυπικώς υποδέξασθαι ενικόν μεν Κύριον εν τρισίν υποστάσεσιν, υπερούσιον, ανδρικαίς μεν μορφώσεσιν.

                                           (Κανών Μεσονυχτικού, Ωδή ζ')

Εφάνη τώ Αβραάμ, Θεός τρισυπόστατος, εν τή δρυϊ πάλαι τή Μαμβρή, τής φιλοξενίας μισθόν, τόν Ισαάκ αντιδούς δι' έλεον, όνπερ νύν δοξάζομεν, ως Θεόν τών Πατέρων ημών.

                                    ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ   

                                       (Κανών Μεσονυχτικού, Ωδή γ')

Τώ Πατριάρχη, Αβραάμ ότε ώφθης, εν σχήματι ανδρικώ, τριττή μονάς, τό απαράλλακτον έδειξας, τής σής αγαθότητος καί κυριότητος.

                                           ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ  

                                         (Κανών Μεσονυχτικού, Ωδή η')

Ίνα τής μιάς, ανακαλύψης πάλαι, σαφώς Κυριότητος, τριττήν υπόστασιν, ώφθης Θεέ μου, εν σχήματι ανθρώπων, Αβραάμ υμνούντι, σόν κράτος ενιαίον.

                                    ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

                                       (Κανών Μεσονυχτικού, Ωδή α')

Ιερομύστης Αβραάμ γενόμενος, ιεροτύπως το πρίν, τόν Ποιητήν πάντων, καί Θεόν καί Κύριον, τρισί μέν υποστάσεσιν, υπεδέξατο χαίρων, τών δέ τριών υποστάσεων, κράτος ενιαίον εγνώρισεν.                                            

 

                                                           ΜΗΝΑΙΑ

                ΤΗ ΣΤ' ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Νικολάου, Αρχιεπισκόπου Μύρων τής Λυκίας, τού θαυματουργού.

Νέος Αβραάμ, εδείχθης Νικόλαε, ως μονογενή υιόν προσάξας τόν νούν, τώ Δεσπότη σου, αναιμάκτους θυσίας προσφέρων αεί, καντεύθεν ευλογήθης ως φιλόξενος, Πάτερ, καί Τριάδος γέγονας, οικητήριον θείον καί άμωμον.

                                              

                                                11-17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

                               ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ

Κατείδες ως θέμις, ανθρώπω ιδείν, τήν Τριάδα, καί ταύτην εξένισας, ως φίλος γνησιώτατος, παμμάκαρ Αβραάμ, όθεν μισθόν κομίζη, τής ξένης ξεναγίας τό γενέσθαι απείρων, Εθνών Πατήρ διά τής πίστεως.

                        ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

                         ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ  Ωδή α'  Ήχος πλ. β' Ο Ειρμός

Πάλαι δεξιούται, θεότητα μίαν, τήν τρισυπόστατον, ο Ιερός Αβραάμ, νύν δέ ο σύνθρονος Λόγος, τώ Πατρί καί θείω Πνεύματι, τοίς παισί προέρχεται, ενδόξως ευφημούμενος.

                                  ΤΗ ΙΕ' ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

    Οσίου Πατρός ημών Μνήμη του Παύλου τού Θηβαίου καί τού Αγίου Ιωάννου τού Καλυβίτου.

Άλλος εδείχθης Αβραάμ, τήν Τριάδα ξεναγών τή σή καλύβη, αναβάσεσι θείαις, καί λογισμοίς καθαροίς, καί άκρα πτωχεία Μακάριε, ταύτην θεραπεύσας εις πάντας τούς αιώνας.

Χριστός, ο Κύριος (ή Γιαχβέ) τού οποίου η οδός ητοιμάσθη υπό τού Προδρόμου.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΣΙΜΠΙΡΙΔΗ

  

   Ο σκοπός τού παρόντος άρθρου, αλλά και άλλων που με την χάρη τού Θεού θα ακολουθήσουν, αγαπητοί αναγνώστες, είναι να δείξει την μεγάλη αλήθεια τής Χριστιανικής πίστεως, (η οποία πολεμείται με ‘νύχια και με δόντια’ από τούς αυτοαποκαλουμένους Μάρτυρες τού Ιεχωβά και την Εταιρία Σκοπιά), ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι Θεός Αληθινός εφόσον ταυτίζεται προς τον Γιαχβέ τής Παλαιάς Διαθήκης! Κι όταν λέμε ταυτίζεται, δεν εννοούμε ως πρόσωπο βεβαίως, όπως καταλαβαίνουν τινές εκ τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, αλλά και αναισχύντως και συκοφαντικώς διδάσκει η Εταιρία Σκοπιά (όρα Σκοπιά 15.05.1988, σελ.21 και Πώς να συζητάτε λογικά από τις Γραφές’, έκδ.1987, σελ.405, 407), αλλά ταυτίζεται ως ΦΥΣΗ και ΟΥΣΙΑ προς τον Γιαχβέ, εφόσον είναι ΜΙΑ δύναμις και ΜΙΑ Θεότης. 

«Φωνή βοώντος εν τη ερήμω· ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου· (Εβρ. Γιαχβέ ή יהוה), ευθείας ποιείτε τας τρίβους τού Θεού ημών» (ΗΣΑ. Μ:3, Ο΄)

   Ο λόγος αυτός εις την Καινή Διαθήκη εφαρμόζεται εις τον Πρόδρομο και Βαπτιστή Ιωάννη, παρατίθεται δε εις τα εξής χωρία: ΜΑΡΚ. Α: 2-3, ΛΟΥΚ. Γ:4, IΩAN. A:23. Αναφέρουμε ενδεικτικά μία από τις τρεις παραθέσεις τής Καινής Διαθήκης:

«ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελό μου προ προσώπου σου, ος κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθέν σου. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου (יהוה), ευθείας ποιείτε τας τρίβους αυτού» δηλαδή «Ιδού εγώ αποστέλλω τον αγγελιοφόρο μου πριν από εσένα, για να προετοιμάσει τον δρόμο σου. Φωνή ενός που φωνάζει δυνατά εις την έρημο, Ετοιμάσατε την οδό για να διαβεί ο Κύριος, ισιάξετε τούς δρόμους του για να περάσει» (ΜΑΡΚ. Α: 2-3).

    Ο δε ‘Κύριος’ ή κατά το Εβραικό ‘Γιαχβέ’ (יהוה), τού οποίου έπρεπε να προετοιμασθεί η οδός, είναι ο Χριστός για τους εξής λόγους:

    Η προτροπή «ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου» ορμάται από την συνήθεια τής Ανατολής κατά την οποίαν προ τής αφίξεως τού μονάρχου ή τού ηγεμόνος καθάριζαν, εξωμάλυναν και καθιστούσαν ευθείαν την οδόν, δια τής οποίας αυτός θα διήρχετο. (Πρβλ. ΑΠΟΚ. ΙΣΤ:12 «Και ο έκτος άγγελος εξέχεε την φιάλην αυτού επί τον ποταμόν τον μέγαν τον Ευφράτην. Και εξηράνθη το ύδωρ αυτού, ίνα ετοιμασθή η οδός τών βασιλέων τών από ανατολής ηλίου». Έτσι η προτροπή «ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου», (Εβρ.Γιαχβέ - יהוה) είναι ισοδύναμος προς το «ετοιμάσατε την οδόν για να διέλθει ο Κύριος», δηλαδή ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ! Ότι δε πράγματι η ετοιμασία τής οδού αναφέρεται ΑΜΕΣΩΣ και ΕΙΔΙΚΩΣ εις την είδοδο τού Μεσσίου εις τον κόσμον, τούτο καλύτερα παντός άλλου φανερώνουν τα περί τής αποστολής τού Ιωάννου χωρία, εκ τής οποίας και Πρόδρομος επεκλήθη από την Εκκλησία:

 «ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου προ προσώπου σου, ος κατασκευάσει την οδόν σου έμπροθέν σου» [ΜΑΛ. Γ:1 (Ο΄), το οποίο παρατίθεται και εις τα ΜΑΤΘ. ΙΑ:10, ΜΑΡΚ. Α:2, ΛΟΥΚ. Ζ:27], δηλαδή «Ιδού εγώ αποστέλλω τον αγγελιαφόρο μου πριν από εσένα, για να ετοιμάσει τον δρόμο σου»

«και πολλούς τών υιών Ισραήλ επιστρέψει επί Κύριον τον Θεόν αυτών· 17. και αυτός προελεύσεται ενώπιον αυτού εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού, επιστρέψει καρδίας πατέρων επί τέκνα και απειθείς εν φρονήσει δικαίων, ετοιμάσαι Κυρίω λαόν κατεσκευασμένον. 76. Και συ, παιδίον, προφήτης υψίστου κληθήση· προπορεύση γαρ προ προσώπου Κυρίου ετοιμάσαι οδούς αυτού» (ΛΟΥΚ. Α:16-17, 76) δηλ. «Και πολλούς από τούς Ισραηλίτες θα επιστρέψει εις τον Κύριο τον Θεό τους. 17. Αυτός δε θα προπορευθεί απ’ αυτόν (τον Κύριο τον Θεόν) με ισχύ και δύναμη Ηλιού, για να επιστρέψει καρδίες γονέων εις τα τέκνα, και απειθείς εις την φρόνηση τών ευσεβών, και έτσι να ετοιμάσει για τον Κύριο λαό με προορισμό. 76. Και συ, παιδί, θα αναγνωρισθείς προφήτης τού Υψίστου. Διότι θα είσαι πρόδρομος τού Κυρίου, για να ετοιμάσεις τούς δρόμους Tου (για να διαβεί).

«προκηρύξαντος Ιωάννου προ προσώπου τής εισόδου βάπτισμα μετανοίας παντί τω λαώ Ισραήλ» δηλαδή «Και ο Ιωάννης, προτού έλθει αυτός (ο Σωτήρας), προπαρασκευαστικά κήρυξε βάπτισμα μετανοίας εις όλον τον λαό Ισραήλ» (ΠΡΑΞ. ΙΓ:24).

H ενότης τής θείας ουσίας και η ταυτόχρονος διάκρισις προσώπων εις την Θεότητα!

     Επίσης, το υπό τού Ματθαίου και τών άλλων Ευαγγελιστών παρατιθέμενον χωρίον τού Ησαία εις τον ΜΑΡΚ. Α:1-2, συνδιάζεται προς το ΜΑΛΑΧ. Γ:1 «ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου προ προσώπου σου, ος κατασκευάσει την οδόν σου έμπροθέν σου» (Μαλαχίας). «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου...» (Ησαίας). Εις το χωρίον τού Μαλαχίου, όπως αυτό παρατίθεται εις τον Μάρκον, γίνεται δάκρισις Γιαχβέ και Μεσσίου. Ο δε Γιαχβέ απευθυνόμενος προς τον Μεσσίαν λέγει «την οδόν σου». Αλλά ο συνδιασμός τών χωρίων Μαλαχίου και Ησαίου την οδόν τού Μεσσίου («την οδόν σου») δείχνει ταυτιζομένη προς την οδόν τού Γιαχβέ («την οδόν Κυρίου»), άρα και τον Μεσσίαν ταυτιζόμενον προς τον Γιαχβέ!

    Αυτή δε η ταύτισις Μεσσίου και Γιαχβέ φαίνεται σαφώς εις το χωρίο τού Μαλαχίου όπως έχει τούτο εις την Παλαιά Διαθήκη: «Ιδού εγώ (ο Γιαχβέ) εξαποστέλλω τον άγγελόν μου, και επιβλέψεται οδόν προ προσώπου μου» (ΜΑΛΑΧ. Γ:1 Ο΄). Όπως δηλαδή είναι προφανές και ρητώς αναφέρεται εις την τελευταία φράση «λέγει Κύριος Παντοκράτωρ», ομιλητής εις το εν λόγω χωρίο είναι ο Γιαχβέ. Η φράση ‘προ προσώπου μου’ σημαίνει, ότι μετά τον Πρόδρομο έρχεται ο Γιαχβέ προσωπικώς!

     Αλλά η σύγκριση τών δύο κειμένων φανερώνει χαρακτηριστική διαφορά. Τόσο οι Ο΄ όσο και το Εβραϊκό κείμενο έχουν ‘προ προσώπου μου’, ενώ τα Ευαγγέλια έχουν ‘έμπροσθέν σου’, και επιπλέον ‘προ προσώπου σου’ και ‘σου’ μετά την λέξη ‘οδόν’. Η διαφορά αυτή δεν είναι απλώς ελεύθερη από τούς Ευαγγελιστές απόδοση τού προφητικού χωρίου, αλλά και ερμηνευτική απόδοση. Κατά το χωρίο, ως έχει εις τον προφήτη, ‘ο άγγελος’, δηλαδή ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, είναι απεσταλμένος αλλά και συγχρόνως πρόδρομος τού Γιαχβέ, ως έχει όμως το χωρίο εις τούς Ευαγγελιστές, είναι απεσταλμένος τού Γιαχβέ και πρόδρομος τού Μεσσίου.

   Δι’ αυτού τού τρόπου, κατά τον οποίον η Καινή Διαθήκη παραθέτει το χωρίο, ποιώντας διάκριση μεταξύ Γιαχβέ και Μεσσίου, θέλει να είπη: «Ναι μεν μετά τον Πρόδρομο έρχεται ο Γιαχβέ προσωπικώς, αλλά αυτό πράττει εις το πρόσωπο τού Μεσσίου!» Ή αλλιώς «Αυτή η έλευση τού Γιαχβέ συμβαίνει, εφαρμόζεται, πραγματοποιείται εις το πρόσωπον τού Μεσσίου!».

     Αλλά παραδόξως, ο τρόπος κατά τον οποίον ο Γιαχβέ ομιλεί εις την συνέχεια εις τον προφήτη, «και εξέφνης  ήξει εις τον ναόν εαυτού Κύριος (Μασ. ‘ο Κύριος’, Ha Αdon -  הָאָד֣וֹן)  ον υμείς ζητείτε, και ο άγγελος της διαθήκης, ον υμείς θέλετε. ιδού έρχεται, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ», εισάγει την διάκρισιν Γιαχβέ και Μεσσίου ή ‘Αγγέλου τής Διαθήκης’, περί τού οποίου ομιλεί κατά τρίτο πρόσωπο, όπως και εις την ειρημένην υπό τού Μάρκου παράθεση.

Άλλες παρόμοιες αναφορές τής Γραφής.

   Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και εις τον ΙΕΖ.ΛΔ:11-12, 15, 23 (Εβρ.) «Διότι ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· Ιδού, εγώ, εγώ θέλω και αναζητήσει τα πρόβατά μου, και επισκεφθή αυτά. 12. Καθώς ο ποιμήν επισκέπτεται το ποίμνιον αυτού, καθ’ ήν ημέραν ευρίσκεται εν μέσω τών προβάτων αυτού διεσκορπισμένων, ούτω θέλω επισκεφθή τα πρόβατά μου, και θέλω ελευθερώσει αυτά εκ πάντων τών τόπων, όπου ήσαν διεσκορπισμένα, εν ημέρα νεφώδη και ζοφερά... 15. Εγώ θέλω βοσκήσει τα πρόβατά μου, και εγώ θέλω αναπαύσω αυτά, λέγει Κύριος ο Θεός...23. Και θέλω καταστήσει επ’ αυτά έναν ποιμένα, και θέλει ποιμένει αυτά, τον δούλο μου Δαυίδ· αυτός θέλει ποιμαίνει αυτά, και αυτός θέλει είσθαι ποιμήν αυτών».

    Ο Γιαχβέ, ο οποίος ομιλεί εις τούς στίχους τούτους, δυσαρεστημένος εκ τών κακών ποιμένων, λέγει με έμφαση εις τούς στίχ.11 και 15 «Ιδού, εγώ, εγώ θέλω και αναζητήσει τα πρόβατά μου, και επισκεφθή αυτά», «Εγώ θέλω βοσκήσει τα πρόβατά μου, και εγώ θέλω αναπαύσω αυτά, λέγει Κύριος ο Θεός». Το ισχυρότατα εμφατικό ‘εγώ’ έχει την έννοια «εγώ, όχι άλλος, εγώ προσωπικώς». Ενώ εις τον στίχ.23 λέγοντας ο Γιαχβέ «Και θέλω καταστήσει επ’ αυτά έναν ποιμένα, και θέλει ποιμένει αυτά, τον δούλο μου Δαυίδ· αυτός θέλει ποιμαίνει αυτά, και αυτός θέλει είσθαι ποιμήν αυτών», διακρίνει τον εαυτό Του ομιλώντας εις τρίτο πρόσωπο περί άλλου ποιμένος! Ο Γιαχβέ, λοιπόν, πραγματοποίησε την υπόσχεσή Του με το να γίνει άνθρωπος, ή, κατά την έκφραση τού στίχ.23, ως Θεός «Και θέλω καταστήσει επ’ αυτά έναν ποιμένα, και θέλει ποιμένει αυτά, τον δούλο μου Δαυίδ». Ο Γιαχβέ δηλαδή ήλθε μεν προσωπικώς, αλλά εις το πρόσωπο τού σάρκα φέροντος Μεσσίου!

 

                                              H κέντησις τού Γιαχβέ!

    Το ίδιο επίσης φαινόμενο παρατηρείται και εις τον ΖΑΧ. ΙΒ:10 (Εβρ.) «...και θέλουσι επιβλέψει προς εμέ, τον οποίον εξεκέντησαν· και θέλουσι πενθήσει δι’ αυτόν...». Ο τολμηρός τούτος λόγος περί κεντήσεως τού ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ, περιέχει την παράδοξη διατύπωση, ότι η κέντηση τού Γιαχβέ συνδέεται προς μυστήριο. Διότι ο Γιαχβέ, αφού είπε περί Εαυτού εις πρώτο πρόσωπο «και θέλουσι επιβλέψει προς εμέ, τον οποίον εξεκέντησαν», εις την συνέχεια μεταβάλλει παραδόξως τον λόγο εις τρίτο πρόσωπο και λέγει «και θέλουσι πενθήσει δι’ αυτόν, ως πενθεί τις δια τον μονογενή αυτού, και θέλουσι λυπηθεί δι’ αυτόν, ως ο λυπούμενος δια τον πρωτότοκον αυτού».

    Εις το σημείον αυτό επιθυμούμε να απευθύνουμε ένα σημαντικό ερώτημα εις τούς αγαπητούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά. Γιατί, εφόσον το Εβραικό κείμενο λέγει: «...και θέλουσι επιβλέψει προς εμέ (אֵלַ֖י), τον οποίον εξεκέντησαν...» η περίφημος Μετάφρασις Νέου Κόσμου λέγει: «...και θα κοιτάξουν προς Εκείνον τον οποίο διατρύπησαν...»; (Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1997) Γιατί, ενώ ομιλητής είναι ο Γιαχβέ και με την προσωπική αντωνυμία ‘εμέ’ δηλώνει σαφώς, ότι ομιλεί περί κεντήσεως τού Εαυτού Του (κάτι το οποίο πραγματοποιήθη επί Σταυρού συμφώνως προς το ΙΩΑΝ. ΙΘ:37 «όψονται εις ον εξεκέντησαν»), η Σκοπιά μετέτρεψε εις την μετάφρασή της την προσωπική αντωνυμία (‘εμέ’) σε δεικτική αντωνυμία (‘Εκείνον’), μεταφέροντας έτσι τον λόγο από τον ΙΔΙΟ τον Γιαχβέ, σε κάποιο άλλο τρίτο πρόσωπο, εν προκειμένω τον Υιό Του; Έχουν να απαντήσουν κάτι επ’ αυτού οι ακόλουθοι τού ‘πιστού και φρονίμου δούλου’; Ίδωμεν...

   Το παράδοξο, λοιπόν, τούτο και μυστηριώδες φαινόμενο τής ταυτίσεως αλλά και ταυτοχρόνως τής διακρίσεως Γιαχβέ και Μεσσίου, σύνηθες άλλωστε εις την Θεόπνευστον Βίβλον, εξηγείται εκ τής ενότητος τής θείας ουσίας και ταυτοχρόνως τής διακρίσεως προσώπων εις την Θεότητα, ακόμη δε και εκ τού ιδιαιτέρου χαρακτήρος τού Μεσσίου ως ανθρώπου. Ο Χριστός, δηλαδή, είναι ΕΝΑ με τον Θεόν κατά την θεία ουσία, διακρίνεται δε με δύο τρόπους απ’ Αυτόν, αφ’ ενός μεν ως Πατρός, αφ’ ετέρου δε και ως Τριαδικού Θεού, εφ’ όσον ο Υιός προσλαβών την ανθρωπίνην φύσιν και γενόμενος Θεάνθρωπος είναι και κάτι το ιδιαίτερο από τον Τριαδικό Θεό.

        

Ανάλυσις τού σχήματος Θεός – Χριστός εις την Καινή Διαθήκη.

   Το τελευταίο δε τούτο είναι και ο λόγος, ένεκα τού οποίου πολλές φορές η Γραφή παρά τον Θεόν, υπό τού οποίου εννοείται ΚΑΙ ο Υιός, αναφέρει και τον Χριστό ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ. Δια τούτο όσες φορές εις την Γραφή συναντάται το σχήμα Θεός–Χριστός, υπό το «Θεός» δεν είναι πάντοτε αναγκαίο να εννοείται μόνον ο Πατήρ, αλλά είναι δυνατόν να εννοείται η Αγία Τριάς όπως εις το χωρίο «χάρις υμίν και ειρήνη από Θεού, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, και από τών επτά πνευμάτων, ά ενώπιον τού θρόνου αυτού, και από Ιησού Χριστού, ο μάρτυς ο πιστός, ο πρωτότοκος τών νεκρών και ο άρχων τών βασιλέων τής γης» (ΑΠΟΚ. Α: 4).

   Επειδή εις το ανωτέρω χωρίο η χάρις και η ειρήνη παρίστανται ως να προέρχονται εκ τριών πηγών, οι δε δύο πηγές είναι ο Υιός («από Ιησού Χριστού») και το άγιον Πνεύμα («από τών επτά πνευμάτων»), αμέσως δίνεται η εντύπωση, ότι η άλλη πηγή («από Θεού, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος») κατ’ ανάγκη είναι ο Πατήρ. Κι έτσι γίνεται δεκτό, ότι είναι πράγματι ο Πατήρ, παρά την δυσκολία τής εις το πρόσωπο τού Πατρός αποδόσεως τού εις το πρόσωπο τού Υιού – Μεσσίου αρμόζοντος τίτλου «ο ερχόμενος». Αλλά είναι αξιοπρόσεκτος ο μη προσδιορισμός εις το χωρίο τούτο τού Θεού ως Πατρός.

     Πρώτον, αν επρόκειτο εδώ περί τύπου ισοδυνάμου προς τον Τριαδικό τύπο «Πατήρ – Υιός – Άγιον Πνεύμα», είναι πολύ πιθανόν, ότι ο προδιορισμός αυτός θα υπήρχε όπως υπάρχει εις ΜΑΤΘ. ΚΗ: 19 (...βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα τού Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος...), Α΄ ΠΕΤΡ. Α: 2 («κατά πρόγνωσιν Θεού Πατρός, εν αγιασμώ Πνεύματος, εις υπακοήν και ραντισμόν αίματος Ιησού Χριστού·», πρβλ. και ΙΩΑΝ. ΙΔ: 26 «ο δε Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον ό πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου...»), ΙΕ: 26 («Όταν δε έλθει ο Παράκλητος όν εγώ πέμψω υμίν παρά τού Πατρός...»), ΕΦΕΣ. Γ:14-16 («Τούτου χάριν κάμπτω τα γόνατά μου προς τον Πατέρα τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού...κραταιωθήναι δια τού Πνεύματος αυτού...»).

   Δεύτερον δε, εις την αρχή όλων τών Επιστολών τών Αποστόλων, εις τις οποίες υπάρχει παράλληλος χαιρετισμός με αυτόν τής Αποκαλύψεως (...χάρις υμίν...από Θεού...), δηλαδή, κατά το εκκλησιαστικό κείμενο, εις τις 13 επιστολές τού Αποστόλου Παύλου και εις την Β΄ Καθολική Επιστολή τού Ιωάννου, το όνομα «Θεός» αναφέρεται μαζί με την προσωνυμία «πατήρ».

    Τρίτον δε, προκαλεί εντύπωση, ότι κατά μεν το χωρίο τής Αποκαλύψεως η «χάρις» και η «ειρήνη» απορρέουν και εκ τού Αγίου Πνεύματος («και από τών επτά πνευμάτων»), εις τούς παράλληλους χαιρετισμούς τών Επιστολών το Άγιον Πνεύμα δεν μνημονεύεται, αν και αυτό είναι πηγή τών χαρισμάτων. Η διαφορά αυτή είναι φαινομενική και βοηθάει εις την λύση τού προβλήματος περί τής ταυτότητος τού «Θεού», ο οποίος προσονομάζεται «ο ων και ο ην και ο ερχόμενος». Εις την πραγματικότητα, και εις τούς εν λόγω χαιρετισμούς τών Επιστολών, το Άγιον Πνεύμα περιλαμβάνεται εις την έννοια τού «Θεού πατρός», διότι ο Θεός εδώ λέγεται πατήρ εν σχέσει προς τούς ανθρώπους και ΟΧΙ προς τον Μονογενή.

   Τούτο αποδεικνύει η εις την φράσιν «Θεού πατρός» προσθήκη «ημών» εις τους 10 από τους 13 χαιρετισμούς εις την αρχή τών Επιστολών τού Αποστόλου Παύλου (ΡΩΜ. Α: 7 «χάρις υμίν και ειρήνη από Θεού Πατρός ημών», A΄ ΚΟΡ. A: 3 «χάρις υμίν και ειρήνη από Θεού πατρός ημών» κ.τ.λ.). Ήδη δε, λόγω τής μνείας τού Αγίου Πνεύματος ως πηγής τών χαρισμάτων κατά την αποστολική ευλογία τής Αποκαλύψεως, και τής γενικής εννοίας τής προσωνυμίας «πατήρ» εις την φράση τής Αποστολικής ευλογίας τών Επιστολών «από (ή παρά) Θεού πατρός», πρέπει να δεχθούμε, ότι ΚΑΙ το «Θεός», εις την φράσιν ταύτην τής Αποκαλύψεως, έχει ειπωθεί ΓΕΝΙΚΩΣ, δηλαδή με την έννοια τού Τριαδικού Θεού.

    Κατά ταύτα το «χάρις υμίν και ειρήνη από Θεού πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού» (ΡΩΜ. Α: 7) είναι ισοδύναμο προς το «χάρις υμίν και ειρήνη από τού εν Τριάδι Θεού, ο οποίος είναι ο ουράνιος πατέρας μας, και από τού Κυρίου Ιησού Χριστού». Ο Ιησούς, αν και ως Υιός περιλαμβάνεται εις την έννοια τού Τριαδικού Θεού, μνημονεύεται ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ, διότι ως Θεάνθρωπος Μεσσίας είναι και κάτι το ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ως προς τον Τριαδικό Θεό, η δε «χάρις» και «ειρήνη», λόγω τής σταυρικής αυτού θυσίας, απορρέουν εξ Αυτού κατά τρόπον ΙΔΙΑΖΟΝΤΑ. Απευθύνοντας ο Απόστολος την αποστολικήν ευλογίαν, εις τον νουν του έχει την αφηρημένη έννοια τού αοράτου Τριαδικού Θεού, και κάποια συγκεκριμένη παράσταση τού εν σαρκί οραθέντος Κυρίου Ιησού Χριστού. Η ιδιαίτερη δηλαδή αναφορά τού δευτέρου προσώπου τής Θεότητος εξηγείται και ψυχολογικώς!

   Όπως λοιπόν εις την αποστολική ευλογία εις την αρχή τών Επιστολών πρόκειται περί τού Τριαδικού Θεού, έπειτα δε και τού Ιησού Χριστού ιδιαιτέρως, έτσι και εις την αποστολική ευλογία εις την αρχή τής Αποκαλύψεως, ο εν αυτή «Θεός», ο οποίος προσονομάζεται «ο ων και ο ην και ο ερχόμενος», ΔΕΝ είναι ο Πατήρ, όπως νομίζεται, αλλά ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ. Έτσι, δι’ αυτής τής εξηγήσεως, το άτοπον τής εις τον Πατέρα αποδόσεως τού μεσσιακού – εσχατολογικού τίτλου «ο ερχόμενος» αίρεται, καθόσον ο Θεός είναι ο «ο ερχόμενος» εις το ΔΕΥΤΕΡΟΝ αυτού ΠΡΟΣΩΠΟΝ ή κατ’άλλην έκφρασιν ο Θεός «έρχεται» ως ΥΙΟΣ – ΜΕΣΣΙΑΣ!

      Αλλά εις την αποστολική ευλογία τής Αποκαλύψεως, θα είπη κάποιος ενιστάμενος, εκτός τού Ιησού Χριστού αναφέρεται ιδιαιτέρως ΚΑΙ το Άγιον Πνεύμα, άρα αυτό συνηγορεί υπέρ τής κρατούσης εκδοχής, ότι ο «Θεός» εδώ είναι ο Πατήρ, συμπληρουμένης έτσι τής Τριάδος τών προσώπων τής Θεότητος. Πώς εξηγείται η ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ μνεία τού Αγίου Πνεύματος;

      Αυτή οφείλεται εις ανάλογον αιτίαν εκείνης, ένεκα τής οποίας και ο Χριστός μνημονεύεται ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ. Λέγοντας ο Ιωάννης «χάρις υμίν και ειρήνη από Θεού, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, και από τών επτά πνευμάτων, ά ενώπιον τού θρόνου αυτού, και από Ιησού Χριστού», εκφράζεται κατά την εικονική παράσταση που έχει ενώπιον τών οφθαλμών του εις το όραμα τής Αποκαλύψεως. Ο προφήτης δηλαδή βλέπει ένα θρόνο και επ’ αυτού μία μορφή, τον «Θεό». Ενώπιον τού θρόνου βλέπει επτά μορφές, «τα επτά πνεύματα». Βλέπει επίσης και τον Ιησού Χριστό, ο οποίος, συμφώνως προς άλλα χωρία τής Αποκαλύψεως, παρίσταται παρά τον θρόνον υπό μορφήν αρνίου (π.χ. Ε: 6, Z:9, ΚΒ: 1,3). Από ΟΣΕΣ, λοιπόν, μορφές βλέπει, από ΤΟΣΕΣ και παριστά προερχόμενα τα χαρίσματα τής «χάριτος» και τής «ειρήνης». Αν δεν έβλεπε τις επτά μορφές «ενώπιον τού θρόνου», δεν θα εγίνετο ιδιαιτέρα μνεία τού Αγίου Πνεύματος, όπως δεν γίνεται εις την παράλληλο αποστολική ευλογία τών Επιστολών!

H μαρτυρία τού πρώην Μάρτυρα τού Ιεχωβά Αλέξανδρου Μοναστηριώτη

    Την εποχή που γεννήθηκα εγώ, οι γονείς μου μεταστράφηκαν και έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έτσι και εγώ μεγάλωσα μέσα στο κλίμα της Οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά.  Παρόλα αυτά όμως, πάντα μέσα μου είχα ένα κενό μία αμφιβολία, και για αυτό διάβαζα ό,τι έβρισκα και από άλλες πηγές εκτός της Οργάνωσης.

    Όταν ήμουν 17 ετών μεταναστεύσαμε στην Αμερική. Οι γονείς μου όμως, δεν έμειναν για πολύ καιρό εκεί και μετά από 3 χρόνια περίπου γύρισαν πίσω στην Ελλάδα αφήνοντας με μόνο. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα παντρεύτηκα με μια κοπέλα που ήταν και αυτή Μάρτυρας του Ιεχωβά. Κατά κάποιο ανεξήγητο τρόπο όμως το κενό και η αμφιβολία συνέχιζε. Μου είπαν ότι έπρεπε να διαβάζω περισσότερο και να κάνω πρόοδο στην Οργάνωση για να δυναμώσει η πίστη μου. Τα έκανα όλα αυτά, διάβαζα μέρα νύχτα.

    Σε λίγο άρχισα να παίρνω και διάφορα αξιώματα της Οργάνωσης και έγινα «διακονικός υπηρέτης» και πολύ σύντομα «πρεσβύτερος». Έκανα μάλιστα και ομιλίες σε συνελεύσεις στην Αμερική. Ήμουν μόνο στα 30 μου, όμως το κενό μεγάλωνε, έγινε χάος.

     Πάντα μας δίδασκαν ότι η Οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά είναι η μόνη αληθινή και το πνεύμα του Θεού Ιεχωβά είναι επάνω της. Το πρεσβυτέριο όταν παίρνει κάποια απόφαση προσεύχεται και το πνεύμα του Θεού Ιεχωβά τους καθοδηγεί. Όταν παραδείγματος χάρη χειρίζεται δικαστικές υποθέσεις εάν ο αμαρτωλός έχει μετανοήσει πραγματικά δεν αποκόπτεται, αλλά συγχωρείται όπως συγχωρέθηκε ο μετανοημένος Δαβίδ, αν όμως η μετάνοια δεν είναι ειλικρινής αποκόπτεται. Ποιος θα το κρίνει αυτό; Μα φυσικά εμείς οι πρεσβύτεροι. Το πνεύμα του Θεού Ιεχωβά θα μας καθοδηγήσει. Ποτέ όμως δεν το είδα αυτό. Πάντα υπερίσχυε η γνώμη του προεδρεύοντος και αυτών που είχαν τον πιο ισχυρό χαρακτήρα. Οι άλλοι έλεγαν την γνώμη τους και κανένας δεν τους άκουγε. Τώρα λοιπόν που τους έβλεπα εκ των έσω ο μύθος άρχισε να καταρρίπτεται.

     Σύντομα ήρθε ο καιρός να το διαπιστώσω και προσωπικά. Υπέπεσα σε ένα σοβαρό σφάλμα εγώ και η γυναίκα μου. Μετάνιωσα πραγματικά για το σφάλμα. Πέρασα δικαστική επιτροπή από τους ίδιους τους συμπρεσβυτέρους μου. Με δάκρυα στα μάτια, τους έλεγα ότι μετανιώνω για το λάθος μου. Ποτέ δεν είχα υποπέσει σε κάποια άλλη παράβαση. Τους έφερα το παράδειγμα  του Δαβίδ που ενώ είχε διαπράξει φοβερές αμαρτίες ο Θεός τον συγχώρησε, παράδειγμα το οποίο οι ίδιοι επικαλούνται. Μου είπαν ότι δεν είχα μετανιώσει πραγματικά και έπρεπε να αποκοπώ. Δεν τους είπε το άγιο πνεύμα ότι έκαναν λάθος;

     Έκανα έφεση κατά της αποφάσεως όπως δικαιούμαι. Είπα μήπως αυτοί πάνε αντίθετα στο Άγιο Πνεύμα και οι επόμενοι θα το διορθώσουν. Ήρθε άλλη επιτροπή να με δικάσει από άλλη εκκλησία που έπρεπε να είναι ανεξάρτητοι ήταν όμως όλοι «τάτσι μίτσι κότσι» όπως λέμε. Στην έφεση η πρώτη επιτροπή μπορεί να παρίσταται δεν μπορεί όμως να επεμβαίνει. Αυτοί όμως δεν με άφηναν να μιλήσω καθόλου. Φυσικά η απόφαση ήταν ίδια με την πρώτη επιτροπή. Αποκοπή. Ούτε στην δεύτερη επιτροπή είπε το άγιο πνεύμα ότι είχα μετανιώσει;

     Αποκόπηκα. Ήμουν σίγουρος πλέον ότι δεν είχαν καμία σχέση με τον Θεό. Αποφάσισα να παίξω το παιχνίδι τους μέχρι τέλους, για να διώξω κάθε αμφιβολία. Για ένα χρόνο ήμουν υποδειγματικός. Έκανα ότι πρέπει να κάνει ένας αποκομμένος που θέλει να επιστρέψει. Πήγαινα σε όλες τις συναθροίσεις με τα βιβλία μου και παρακολουθούσα. Για ένα χρόνο δεν μου μίλαγε κανένας. Πάνε οι φίλοι πάνε όλοι. Οι αποκομμένοι είναι μίασμα.

     Στο εξάμηνο κάνω αίτηση επανένταξης. Μου λένε πας πολύ καλά συνέχισε όμως λίγο ακόμα. Τέλεια! Στον χρόνο ξανακάνω αίτηση και το πρεσβυτέριο μου απαντά, ότι πράγματι τώρα έχω μετανιώσει και το έχω αποδείξει με τα έργα μου όλο αυτόν τον χρόνο. Δεν τους είπε το άγιο πνεύμα ότι τώρα τους δούλευα;;;  

      Στην επόμενη συνάθροιση έγινε η ανακοίνωση επανένταξης. Όλοι στο τέλος ήρθαν με αγκαλιές και φιλιά να μου πουν πόσο τους έλειψα. Που ήταν όμως για ένα χρόνο; Τέτοιους φίλους δεν τους θέλω. Ήταν η τελευταία συνάθροιση που παρακολούθησα. Τους είπα να μην με ξαναενοχλήσουν, δεν τους γνωρίζω πλέον. Ένα μεγάλο βάρος έφυγε. Δυστυχώς όμως χώρισα με την γυναίκα μου. Ήταν πλέον ο καιρός να κάνω την μεγάλη αλλαγή. Είχα ψάξει όλες τις θρησκείες στην Αμερική, ακόμα και τους δωδεκαθεϊστές μελέτησα, γιατί αγαπούσα πολύ την Ελλάδα που έχτιζε Παρθενώνες.

   Τίποτε όμως δεν με γέμιζε ολοκληρωτικά. Πάντα μέσα μου είχα σπόρους από την Ορθοδοξία, με μάγευε το μυστήριο, η κατάνυξη, τα μοναστήρια. Όποτε ερχόμουν στην Ελλάδα πήγαινα να επισκεφτώ μοναστήρια, εκεί ηρεμούσα έβλεπα ζωντανή ιστορία.

     Έτσι έκανα το μεγάλο άλμα. Πριν 4 περίπου χρόνια, μετά από 18 χρόνια στην Αμερική, επέστρεψα στην Ελλάδα. Με την πρώτη ευκαιρία πήγα στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας που ήταν όνειρό μου. Λέω στον μοναχό που ήταν στην πόρτα: «Θέλω να βαφτιστώ Ορθόδοξος»! Από εκεί ξεκίνησε το πιο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής μου, με αυτούς τους άγιους ανθρώπους που γνώρισα και που με αγκάλιασαν λες και γνωριζόμασταν χρόνια. Βαπτίστηκα σε ένα βαρέλι που βάζουν τον μούστο, το γεμίσαμε κουβαλώντας κουβάδες με νερό. Ήταν ένα υπέροχο βράδυ στις 12-12-2009. Δύο εβδομάδες πριν την γέννηση του Χριστού γεννήθηκα εγώ.  Η συγκίνηση φοβερή. Η κατάνυξη μεγάλη. Οι μοναχοί να ψέλνουν εγώ να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Το βράδυ έμεινα στο μοναστήρι και την άλλη μέρα το πρωί κοινώνησα. Το κενό που ένοιωθα όλη μου την ζωή επιτέλους έκλεισε. Η πληγή γιατρεύτηκε. Ίσως ο Θεός επέτρεψε να περάσει τόσος καιρός να τα ζήσω όλα, για να εκτιμήσω το καλύτερο.

     Πέρυσι τον Μάιο παντρεύτηκα με μία υπέροχη κοπέλα. Ο γάμος έγινε στην Αγία Λαύρα φυσικά. Πριν εξήμισυ μήνες αποκτήσαμε ένα υπέροχο κοριτσάκι που το βαφτίσαμε στην Αγία Λαύρα φυσικά. Κάθε Κυριακή πηγαίνουμε για την Θεία Λειτουργία . Κάθε Κυριακή στην Θεία Λειτουργία με πιάνουν  τα κλάματα. Κλείνω τα μάτια, ακούω τους μοναχούς που ψέλνουν και πετάω. Ταξιδεύω στον χρόνο. Νομίζω πως βρίσκομαι στο Βυζάντιο. Είναι μαγικά.! Δεν ψάχνω πλέον να βρω το Άγιο Πνεύμα. Το βλέπω!!!  Όσοι φίλοι μου με βλέπουν μου λένε: «Τα μάτια σου λάμπουν, δεν σε έχουμε ξαναδεί έτσι»! Η γυναίκα μου, μου λέει πως όταν φεύγουμε από το μοναστήρι με το που περνάμε την πόρτα  αυτή η λάμψη φεύγει από τα μάτια μου. «Δεν μπορείς να είσαι έτσι και στο σπίτι;» μου λέει. Όχι, γιατί εκεί είμαι στον ουρανό δεν πατάω στη γη. Αυτά τα αισθήματα δεν τα είχα νιώσει  ποτέ πριν. Εύχομαι στον καθένα να ζήσει αυτό που ζω, είναι μαγικό.

Εις μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν...

ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ: ΧΕΙΡΟΠΙΑΣΤΗ ΠΡΟΝΟΙΑ

ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ:

ΧΕΙΡΟΠΙΑΣΤΗ ΠΡΟΝΟΙΑ

+Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη 

    Κάποτε, λέει μία ιστορία, δυο ταξειδιώτες καθώς πε­ζοπορούσαν κοίταζαν με αγωνία δεξιά και αριστερά μή­πως και συναντήσουν καμμία πηγή. Η δίψα τους είχε σφίξει υπερβολικά. Τέλος συνάντησαν μία κρύα βρύση κάτω από ένα θεόρατο πλάτανο. Εκεί ξαπόστασαν, δρο­σίστηκαν, τσίμπησαν κάτι και ανανεώθηκαν.

Απολαμβάνοντας για λίγο την σκιά, αφού απαλλά­χθηκαν από την πείνα και την δίψα, το έρριξαν στην φι­λοσοφία.

«Κοίταξε, λέει ο ένας, πόσο μεγάλος είναι αυτός ο πλάτανος. Αλλά δες πόσο μικρούς καρπούς έχει. Μου φαίνεται πως δεν τάφτιαξε καλά ο Θεός. Έπρεπε ανάλο­γα με το μέγεθος τού δένδρου νάφτιαχνε και τους καρ­πούς. Έτσι θα υπήρχε αρμονία»!

Μετά από λίγο όμως έτυχε να φυσήξη δυνατός άνε­μος, με αποτέλεσμα ένας καρπός να κοπή από το δένδρο και να τούρθη συστημένος στο κεφάλι!

«Πάρε ένα μάθημα, τού λέει ο άλλος. Μάθε πως ο Θεός τα δημιούργησε πολύ σοφά. Αν τάφτιαχνε όπως νόμιζες εσύ, αν ο καρπός τού πλάτανου ήταν μεγάλος σαν κολοκύθι, τώρα θα ήσουνα νεκρός»!

Υστερα από αυτό ο πρώτος δεν τόλμησε άλλη φορά να κατακρίνη την Δημιουργία.

Πράγματι, αγαπητέ αναγνώστη, αν εξετάσης θα δια­πιστώσης ότι όλα τα πελώρια δένδρα φέρουν μικρούς καρπούς. Δεν πρέπει να το δούμε σαν γεγονός τυχαίο, αλλά σαν έργο της θεϊκής Πρόνοιας.

Αναφέρεται στην Αγία Γραφή ότι μετά την.................
Συνεχεια εδώ