Ιερά Μητρόπολη Σιδηροκάστρου. Ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας.

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Τὰ καρναβάλια



Τὰ καρναβάλια, ὡς γνωστὸν καλοί μου φίλοι, εἶναι συνυφασμένα μὲ τὶς ἀπόκριες κι
αὐτὲς μὲ τὶς τρεῖς πρῶτες ἑβδομάδες τοῦ Τριωδίου.

Τί ἔχει ὁρίσει ἡ Ἐκκλησία μας νὰ γίνεται αὐτὲς τὶς τρεῖς πρῶτες ἑβδομάδες τοῦ
Τριωδίου; Νὰ προετοιμαστοῦμε ὅσο γίνεται καλύτερα γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὴν
Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Γιὰ τὴν τόσο σημαντικὴ αὐτὴ περίοδο τῶν πνευματικῶν
ἀγώνων, τῆς κατάνυξης, τῆς περισυλλογῆς, τῆς ἐγκράτειας,τῆς προσευχῆς καὶ τῆς
μετάνοιας.Γιὰ τὴν περίοδο ἐκείνη ποὺ θὰ μᾶςὁδηγήσει στὸν πνευματικὸ ἑορτασμὸ
καὶ τὴ βίωση τοῦ Θείου Πάθους καὶ τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ.

Γιʼ αὐτὸ καὶ στὶς τρεῖς πρῶτες αὐτὲς ἑβδομάδες τῆς προετοιμασίας, τὰ μὲν
εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα ἀναφέρονται στὶς παραβολὲς τοῦ Τελώνη καὶ τοῦ
Φαρισαίου, τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ καὶ τῆς Δευτέρας Παρουσίας καὶ Κρίσεως τοῦ
Χριστοῦ, οἱ δὲ ὕμνοι μὲ ὅλη τους ἐκείνη τὴν κατάνυξη καὶ τὴν μεγαλοπρέπεια μᾶς
προτρέπουν στὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐπιστροφή μας στὸν Θεὸ Πατέρα.

Ὅλα μᾶς καλοῦν νὰ ἀφήσουμε πλέον τὰ ὑλικὰ καὶ νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὰ
πνευματικά, νὰ ἀφήσουμε τὶς διασκεδάσεις κι ὅλα τὰ τιποτένια καὶ ἁμαρτωλὰ καὶ
νὰ ὑψωθοῦμε στὰ ἀνώτερα, νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν αὐτογνωσία κι ἐν τέλει στὴν
θεογνωσία.

Ἀκριβῶς σʼ αὐτὸ τὸ τόσο λεπτὸ καὶ σημαντικὸ σημεῖο τῆς πνευματικῆς μας πορείας,
ἔρχεται ἡ ἀποκριὰ τοῦ κόσμου, νὰ δώσει ἐντελῶς τὸ ἀντίθετο μήνυμα. Δηλαδὴ νὰ
ξεφαντώσουμε, νὰ γλεντήσουμε, νὰ ζήσουμε ὅσο ὑλιστικὰ μποροῦμε,
ἀδιαφορώντας γιὰ ὁ,τιδήποτε ἄλλο, πέραν αὐτῶν!

Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὅλα μετατρέπονται σʼ ἕνα ἀτελείωτο γλέντι, ὅλες οἱ ἑορτές,
ὅπως αὐτὲς τῶν Χριστουγέννων καὶ τοῦ δωδεκαόρτου, ποὺ μόλις προηγήθηκαν,
ἔτσι νὰ γίνει καὶ μὲ τὸ Πάσχα. Τί φοβερό! Τί διαβολικό!

Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ οἱ Ἅγιοι ἀποκαλοῦν τὸ καρναβάλι «σατανικὴ πομπή»! Ὁ Ἅγιος
Νικόδημος Ἁγιορείτης ἀναφέρει 2 πὼς στὶς ἀπόκριες «οἱ Χριστιανοὶ δαιμονίζονται
ὅλοι, γιατί χορεύουν, παίζουν, τραγουδοῦν ἀσυνείδητα, ἕως κι αὐτοὶ οἱ πλέον
γέροντες…




Τότε πανηγυρίζει ἡ ἀσέλγεια, ἑορτάζει ἡ ἀκολασία, εὐφραίνεται ἡ μέθη, ἀγάλλεται
ἡ τρυφὴ καὶ ἡ ἀστεία, χορεύει ὁ διάβολος μὲ δέκα μαντήλια καὶ συγχορεύει μὲ
αὐτὸν καὶ ὅλο τὸ πλῆθος τῶν δαιμόνων, γιατί ὅσο κερδίζουν μόνο στὶς ἀπόκριες,
δὲν μποροῦν νὰ τὸ κάνουν ὅλο τὸ χρόνο»!

Ἔτσι ἔχουμε γιὰ τὰ καλὰ τὴν«ἀνασύσταση τῆς ἀρχαίας πλάνης» ὅπου ὅλα ἦταν
παραδομένα στὸν διάβολο κι αὐτὸς λατρευόταν ὡς θεός! Τί ἀντιστροφὴ τῶν
πραγμάτων!

Πραγματικά, ἂν ἀνατρέξουμε τὴν ἱστορία, τότε θὰ διαπιστώσουμε πὼς ὅλα αὐτὰ τὰ
κοσμικὰ, ποὺ γίνονται σήμερα, δὲν εἶναι τίποτʼ ἄλλο παρὰ ἀναβίωση
εἰδωλολατρικῶν ἐθίμων καὶ τελετῶν ἀκόμη κι αὐτῶν ποὺ χάθηκαν στὴν ἱστορική
μας μνήμη. Ναί!

Οἱ ρίζες τους βρίσκονται στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ τὴ Ρωμαϊκὴ ἐποχή.
Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα οἱ ρίζες αὐτὲς βρίσκονται στὴ λατρεία τοῦ Διονύσου, θεοῦ τοῦ
κρασιοῦ καὶ τοῦ γλεντιοῦ, τὰ λεγόμενα καὶ «Ἀνθεστήρια»! Ὁ Διόνυσος εἶχε μαζί
του τοὺς Σάτυρους καὶ τοὺς Σελινούς, οἱ ὁποῖοι ἔβαζαν στὰ κεφάλια τους στεφάνι
ἀπὸ κισσό, φόραγαν μάσκες καὶ ντύνονταν μὲ δέρματα ζώων. Οἱ λάτρεις τοῦ
Διονύσου (τοῦ λεγόμενου καὶ Βάκχου) ζαλισμένοι ἀπʼ τὸ κρασί, χυδαιολογοῦσαν,
θορυβοῦσαν καὶ χόρευαν.


Οἱ Διονυσιακὲς καὶ Βακχικὲς αὐτὲς ἑορτές εἶχαν σχέση μὲ τὸ τέλος τοῦ χειμώνα καὶ
τὸν ἐρχομὸ τῆς ἄνοιξης. Συμβόλιζαν δὲ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἡ γῆ «ξυπνᾶ» ἀπʼ τὴ
χειμερία νάρκη καὶ ἀναγεννιέται. Γιὰ τοὺς ἀρχαίους λαοὺς ὁ κύκλος αὐτὸς τῆς
ἀναγέννησης τῆς φύσης, εἶχε σχέση καὶ μὲ τὶς ἀνθρώπινες ψυχὲς καὶ
συμβολίζονταν μὲ τὸ φόρεμα τῆς μάσκας – προσωπείου!

Κατὰ τὴν διάρκεια τῶν διονυσιακῶν ἑορτῶν οἱ εἰδωλολάτρες φοροῦσαν δέρματα
ζώων, ἄλειφαν τὸ πρόσωπό τους μὲ τὴν τρυγία (κατακάθι τοῦ κρασιοῦ) καὶ
στεφανώνονταν μὲ κισσό, τὸ ἀειθαλὲς φυτὸ τοῦ Διονύσου! Γενικὰ εἶχα τὴν μορφὴ
Σατύρων, ποὺ ἔμοιαζαν μὲ τράγους!

Οἱ τελετὲς αὐτὲς κατὰ τὸν 7ο μὲ 6ο π.Χ. αἰώνα, ἀναμειγνύονται καὶ μὲ τὴν
Ἀθηναϊκὴ ἑορτὴ τῶν Ἀνθεστηρίων, ἡ ὁποία γινόταν τὴν 11η, 12η καὶ 13η ἡμέρα
τοῦ μηνὸς Ἀνθεστηρίωνα, δηλαδὴ τοῦ δικοῦ μας Φεβρουαρίου.

Τὴν πρώτη ἡμέρα (τὴν ἀποκαλούμενη «Πιθοιγία», δηλ. ἄνοιγματῶν πιθαριῶν)
ἔκαναν σπονδὲς στὸν Διόνυσο, εὐχαριστώντας τον γιὰ τὴν νέα σοδειά!
Ἀκολουθοῦσε γλέντι μὲ χοροὺς καὶ τραγούδια. Τὴν δεύτερη ἡμέρα (τὴν
ἀποκαλούμενη «Χόες»), πίστευαν ὅτι ἄνοιγαν οἱ πύλες τοῦ Ἅδη καὶ οἱ νεκροὶ
ἀνέβαιναν στὸν πάνω κόσμο3,ἐπιπλέον δὲ ξεκινοῦσε καὶ ἡ πομπὴτοῦ Διονύσου,
ὅπου ὁ Διόνυσος πάνω σὲ ὁμοίωμα πλοίου συρόμενο μὲ τροχούς, ἔμπαινε στὴν
πόλη, ἀκολουθούμενος ἀπὸ τρελλὴ παρέα μεταμφιεσμένων! Στὴν πομπὴ μετεῖχαν
καὶ οἱ ἀρχὲς τῆς πόλης μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Ἄρχοντα Βασιλέα!

Τὴν τρίτη ἡμέρα (τὴν ἀποκαλούμενη «Χύτροι») τὴν εἶχαν ἀφιερωμένη στοὺς
νεκρούς. Τότε γινόταν θυσίες καὶ πρόσφεραν τὴν «πανσπερμία» στὸν ψυχοπομπὸ
καὶ χθόνιο Ἑρμῆ. Ἡ ἀναπαράσταση τῶν νεκρῶν γινόταν φορώντας μάσκες καὶ
συνοδευόταν μὲ ἔξαλλους χορούς. Ἡ ἑορτὴ τελείωνε μὲ τὴ φράση: «Φευγάτε
ψυχὲς τῶν νεκρῶν, τὰ ἀνθεστήρια τελείω σαν»!

Ἀργότερα οἱ Βακχικὲς αὐτὲς ἑορτὲς εἰσήχθησαν στὴ Ρώμη καὶ ὀνομάστηκαν
«Σατουρνάλια» πρὸς τιμὴ τοῦ Σατούρνου, δηλαδὴ τοῦ θεοῦ Κρόνου!
Ὑποστηρίζεται ὅτι οἱ μεταμφιέσεις πρωτοεμφανίστηκαν περὶ τὸ 2000 π.Χ. στὴν
Μεσοποταμία καὶ τὴ Βαβυλωνία. Καρναβάλια ὅμως μὲ μεταμφιέσεις ὑπῆρχαν καὶ
στὴν ἀρχαία Αἴγυπτο κατὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς Ἴσιδας! Ὅπως ἀναφέρει ὁ γνωστὸς
λαογράφος Δημ. Λουκᾶτος4 οἱ ἀνοιξιάτικες γιορτὲς ἀρχίζουν μὲ τὸ εἰδωλολατρικὸ
ἔθιμο τοῦ καρναβαλιοῦ.


Οἱ διασκεδάσεις καὶ οἱ μεταμφιέσεις του εἶναι προέκταση τῶν ἑορτῶν τῆς
Πρωτοχρονιᾶς, ὅπως τὶς γιόρταζαν οἱ Ρωμαῖοι καὶ οἱ Βυζαντινοί, ἐνῶ οἱ ἀπαρχὲς
τοῦ καρναβαλιοῦ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα.

Σκοπὸς τῆς κοσμικῆς ἀποκριᾶς –πάντα κατὰ τὸν Δημ. Λουκᾶτο–ἦταν ἡ μαγικὴ
ὑποβοήθηση τῆς γῆς νὰ βλαστήσει μὲ τὴν βοήθεια τῶν χορῶν – πηδημάτων, τῶν
ποικίλων λαϊκῶν δρωμένων καὶ τῶν μεταμφιέσεων, μὲ σκοπὸ νὰ ἐξευμενίσουν τὰ
βλαπτικὰ πνεύματα!

Γιʼ αὐτό, ἂν παρατηρήσει κανείς,τὰ κύρια γνωρίσματα τοῦ καρναβαλιοῦ εἶναι:

– Οἱ μεταμφιέσεις καὶ οἱ ἄσεμνες παραστάσεις οἱ ὁποῖες, ὅπως καὶ οἱἀρχαῖες
διονυσιακὲς ἑορτές, ἔχουν σὰν στόχο τὴν βλάστηση καὶ τὴν καρποφορία τῆς γῆς,
ποὺ ὅλο τὸν χειμώνα βρισκόταν σὲ χειμερία νάρκη!

–Ὁ χορὸς μὲ τὰ χτυπήματα τῆς γῆς ἀπὸ τὰ πόδια, μὲ σκοπὸ τὴν καρποφορία της!
Κατὰ τοὺς λαογράφους οἱ παράδοξοι χοροὶ τῶν μεταμφιεσμένων καὶ τὰ πηδήματά
τους παριστάνουν τὴν διέλευση τῶν πνευμάτων τῆς βλάστησης!

– Τὸ ἄκρατο φαγοπότι καὶ γλέντι, ποὺ ἀποβλέπουν κι αὐτὰ στὴν εὐφορία τῆς γῆς.

– Ἡ ἀναφορὰ στοὺς νεκρούς, ἡ ὁποία ἀποσκοπεῖ κι αὐτὴ στὰ ἴδια, δηλαδὴ στὸ νὰ
ἐξευμενιστοῦν καὶ νὰ δώσουν καρποὺς στὴ γῆ καὶ ἐπιπλέον νὰ ἐπιτρέψουν τὸ
ξεφάντωμα στοὺς ζωντανούς! Ἔτσι συμβιβάζεται τὸ πένθος γιʼ αὐτοὺς μὲ τὸ
εὔθυμο καὶ φαιδρὸ κλίμα τῶν ἀποκριῶν. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τ ἀνθεστήρια τῶν
ἀρχαίων Ἀθηναίων, τὰ ὁποῖα εἶχαν διπλῆ ὄψη. Ἀπʼ τὴν μία τὰ λουλούδια, τὸ κρασὶ
καὶ τὸ γλέντι καὶ ἀπʼ τὴν ἄλλη τὶς ψυχὲς τῶν νεκρῶν! Λέγεται πὼς παρόμοια ἑορτὴ
συναντᾶται καὶ στοὺς Πέρσες, τοὺς Πρώσους κ.λπ.

– Οἱ φωτιὲς (ὅπως τὸ βράδυ τῆς τελευταίας ἡμέρας τῆς ἀποκριᾶς μὲ τὸ κάψιμο τοῦ
καρνάβαλου κ.λπ.), οἱ ὁποῖες ἔχουν – κατὰ τοὺς λαογράφους– καθαρτήριο
χαρακτήρα, ἀλλὰ καὶ μεταβατικὸ συμβολισμὸ ἀπὸ τὸν χειμώνα στὴν ἄνοιξη!

Νὰ σημειωθεῖ ἀκόμη καὶ τοῦτο. Κατὰ τὴ δεύτερη ἡμέρα τῶν Ἀνθεστηρίων, τὶς
«Χόες» ὅπως εἴπαμε, τὸν ρόλο τοῦ Διονύσου ἔπαιζε ὁ ἄρχων βασιλέας. Σήμερα
ὑποκατάστατο τοῦ Διονύσου θεωρεῖται ὁ λεγόμενος «βασιλιὰς καρνάβαλος». Ἄρα
ὁ βασιλιὰς καρνάβαλος (ποὺ συνήθως εἶναι μία ἀπαίσια δαιμονικὴ φιγούρα), εἶναι ὁ
ἴδιος ὁ Διόνυσος!

Καὶ κάτι ἀκόμη. Ἐνῶ οἱ ἡμέρες τῶν ἀρχαίων ἐκείνων ἑορτῶν ἦταν μόλις τριῶν
ἡμερῶν, τώρα ἔγιναν τρεῖς ἑβδομάδες διαστρέφοντας τελείως τὴν ἔννοια τοῦ
Τριωδίου!

Ἆραγε μπορεῖ ἕνας συνειδητὸς Χριστιανὸς νὰ ἑορτάζει ἔτσι τὴν ἀρχὴ τοῦ Τριωδίου;
Μπορεῖ νὰ ἐπιτρέπει στὸν ἑαυτό του νὰ συμμετέχει σʼ ὅλη αὐτὴ τὴν ἀναβιούμενη
βλακεία, πού δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία; Μὲ τέτοιες καρναβαλικὲς
διαδικασίες θὰ «ξεφύγει» καὶ θὰ νοιώσει τὴν πολυπόθητη χαρά; Καὶ θὰ πορευθεῖ
νὰ ἑορτάσει τὸ Θεῖο Πάθος καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ξεκινώντας ἀπʼ αὐτὲς
τὶς ἀφετηρίες;

Ὡστόσο τί παρατηρεῖ σήμερα κανείς; Ὅτι γίνονται ἐκτεταμένες προσπάθειες νὰ
παρουσιασθεῖ ὁ καρναβαλισμὸς μὲ τὴν πλέον ἐκσυγχρονισμένη μορφή. Οἱ
διάφοροι τοπικοὶ φορεῖς τὸν βαφτίζουν μὲ ὡραῖα ὀνόματα ὅπως «πολιτιστικὲς
ἐκδηλώσεις», «τοπικὴ παράδοση» κ.λπ., οἱ δὲ ἀνίδεοι ἰδιῶτες ὄχι μόνο
συμμετέχουν ἀπροβλημάτιστοι καὶ μὲ πολὺ ἀφέλεια σʼ αὐτές, ἀλλὰ διοργανώνουν
καὶ τὰ λεγόμενα «μασκὲ πάρτυ» εἰσάγοντας γιὰ τὰ καλὰ ὅλη αὐτὴ τὴν κατάντια στὴ ζωή τους!

Ἔφθασαν στὸ σημεῖο οἱ διάφοροι δήμαρχοι νὰ μᾶς εἰσάγουν καὶ ἀπʼ
τὸ ἐξωτερικὸ «καρναβαλιστὲς», γιὰ νὰ εἶναι ἀπέραντο τὸ πάρτυ. Τί ἀγάπη καὶ
φροντίδα γιὰ τοὺς δημότες τους!

Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ οἱ νεοπαγανιστὲς πανηγυρίζουν καὶ ἀπολαμβάνουν τέτοιες
ἐκδηλώσεις, διοργανώνοντάς τις μὲ διάφορες δικαιολογίες καὶ προσχήματα. Στὰ
ἔντυπά τους ἀναφέρουν ὅτι «οἱ Ἀπόκριες παραμένουν ἡ μόνη μὴ θρησκευτικὴ
γιορτὴ στὴ σύγχρονη Ἑλλάδα»!

Εἶναι πράγματι ἔξυπνο αὐτὸ ποὺ ἔγραψε κάποιος σὲ τοῖχο: «Μασκαρὰς εἶμαι κάθε
μέρα, δὲν χρειάζεται νὰ τὸ ἑορτάζω κιόλας»!

Ἐξάλλου γιʼ αὐτὸ ἔρχεται αὐτὴ ἡ εὐλογημένη περίοδος τοῦ Τριωδίου, γιὰ νὰ μᾶς
ὁδηγήσει στὴν μετάνοια, στὸ νὰ ἀποβάλουμε δηλαδὴ αὐτὴ τὴν ἁμαρτωλή μας (καὶ
συνάμα γελοία) κατάντια καὶ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὰ ἀνώτερα καὶ τὰ μεγάλα.

Ὑποσημειώσεις:

1. Ἡ λέξη «καρναβάλι» προέρχεται ἀπό τὶς Λατινικὲς - Ἰταλικὲς carne (κρέας) καὶ
vale (γειά σου), ποὺ σημαίνει «κρέας ἔχε γειά». Ἡ δὲ λέξη «ἀποκριὰ» προέρχεται
ἀπὸ τὴ λέξη «ἀπόκρεως» ποὺ σημαίνει «ἀποχὴ ἀπὸ τὸ κρέας» [α + κρέως (δήλ.
κρέας στὴν ἀρχ. ἀττικὴ διάλεκτο)]. Συνεπῶς πρόκειται γιὰ ταυτόσημες ἔννοιες.

2. Βλέπ. τὸ ἔργο του «ΧΡΙΣΤΟΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ».

3. Ἡ ἡμέρα αὐτὴ χωριζόταν σὲ δύο μέρη. Στὸν «ἱερὸ γάμο τοῦ Διονύσου» καὶ στὶς
«Χόες», ποὺ δὲν ἦταν τίποτ’ ἄλλο παρὰ ἀγῶνες οἰνοποσίας!

4. Βλέπ. «ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ».

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Το μεγάλο ψέμα περί αποστασίας


Του Ιωάννη Παντίου




Διάφορες  χριστιανικές ομάδες, διδάσκουν ότι η Εκκλησία του Χριστού έχει αποστατήσει, λένε ότι  έχουν μπει διάφορες αντιχριστιανικές και ειδωλολατρικές διδασκαλίες μέσα σε αυτήν. Λόγω τής ξαφνικής εμφάνισης τών Προτεσταντών κατά τον 16ο αιώνα, δημιουργήθηκε σ'αυτούς η ανάγκη να δείξουν πως έχουν κι αυτοί θέση στην ιστορία τής Εκκλησίας, και πως αποτελούν μέρος της. Έτσι, δημιούργησαν μία θεωρία, πως δήθεν η Εκκλησία τών αποστόλων αποστάτησε.   Οι ισχυρισμοί των Προτεσταντών είναι ότι η Εκκλησία αποστάτησε κατά τον 3ο με 4ο αιώνα, οτι άρχισε ο διάβολος να εισηγείται δογματικές αλλαγές από την εποχή του Μ.Κωνσταντίνου, με την πάροδο των ετών και των αιώνων ο ιστορικός χριστιανισμός έγινε μια θρησκεία η οποία έχει απομακρυνθεί τελείως από την αποστολική απλότητα και πνευματικότητα.  Άλλες ομάδες λένε ότι η Εκκλησία αποστάτησε ακόμα και τον 1ο αιώνα, π.χ οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, διδάσκουν ότι η Εκκλησία αποστάτησε μετά το θάνατό τών αποστόλων :

 Στα κανονικά συγγράμματα, βρίσκουμε αρκετές προειδοποιήσεις για μια επικείμενη αποστασία η οποία θα διέφθειρε τη Χριστιανική εκκλησία. Στην ουσία, αυτή η αποστασία είχε αρχίσει ήδη τον πρώτο αιώνα, αλλά οι απόστολοι ανέστειλαν την εξάπλωσή της. (Σκοπιά 1/4/10 σελ. 29).

 «Όσον καιρό ζούσαν οι απόστολοι ως κριταί και σύμβουλοι, η εκκλησία ετηρείτο καθαρή και η αποστασία δεν μπορούσε να επιβληθή. Αλλά μετά τον θάνατο των αποστόλων επεβλήθη. ( Σκοπιά, 01.10.1970, σελ.587, παρ.9).

  Aπό τη μεγάλη αποστασία που ακολούθησε τον θάνατο των αποστόλων. (Ξύπνα, 08.08.1972, σελ.19). 

«Ενόσω οι απόστολοι ήταν ζωντανοί, ο Σατανάς δεν μπορούσε να επιτύχει. Αλλά μετά το θάνατό τους, η αποστασία εξαπλώθηκε ανεξέλεγκτη. Τελικά, στα ανθρώπινα μάτια, η αγνή Χριστιανική εκκλησία που ιδρύθηκε από τον Ιησού φαινόταν ότι είχε διαφθαρεί όταν ο Σατανάς παρήγαγε την αποστατική θρησκευτική παρωδία που σήμερα είναι γνωστή ως Χριστιανικός κόσμος» (Σκοπιά, 01.07.1995, σελ.14, παρ.2).

  «Η αποστασία ξεκίνησε στις ημέρες του αποστόλου Παύλου. Εξαπλώθηκε ραγδαία όταν πέθαναν οι απόστολοι οπότε χάθηκε και η ανασταλτική επιρροή τους» (Σκοπιά, 01.09.2003, σελ.6).

Αυτές τις ψευδοδιδασκαλίες, προσπαθούν να τις στηρίξουν και μέσα από την Αγία Γραφή, έτσι ώστε να παραπλανήσουν τους πιστούς που έχουν άγνοια κατά τάς Γραφάς. Τα εδάφια που επικαλούνται είναι τα εξής :

Ἐγένοντο δὲ καὶ ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας, καὶ τὸν ἀγοράσαντα αὐτοὺς δεσπότην ἀρνούμενοι ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινὴν ἀπώλειαν· καὶ πολλοὶ ἐξακολουθήσουσιν αὐτῶν ταῖς ἀσελγείαις, δι᾿ οὓς ἡ ὁδὸς τῆς ἀληθείας βλασφημηθήσεται· καὶ ἐν πλεονεξίᾳ πλαστοῖς λόγοις ὑμᾶς ἐμπορεύσονται, οἷς τὸ κρῖμα ἔκπαλαι οὐκ ἀργεῖ, καὶ ἡ ἀπώλεια αὐτῶν οὐ νυστάξει. (Β΄Πετρ. 2:1-3).

Τὸ δὲ Πνεῦμα ῥητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων, ἐν ὑποκρίσει ψευδολόγων, κεκαυτηριασμένων τὴν ἰδίαν συνείδησιν, κωλυόντων γαμεῖν, ἀπέχεσθαι βρωμάτων, ἃ ὁ Θεὸς ἔκτισεν εἰς μετάληψιν μετὰ εὐχαριστίας τοῖς πιστοῖς καὶ ἐπεγνωκόσι τὴν ἀλήθειαν. (Α΄Τιμ. 4:1-3).

 Τὰς δὲ βεβήλους κενοφωνίας περιΐστασο· ἐπὶ πλεῖον γὰρ προκόψουσιν ἀσεβείας, καὶ ὁ λόγος αὐτῶν ὡς γάγγραινα νομὴν ἕξει· ὧν ἐστιν Ὑμέναιος καὶ Φιλητός, οἵτινες περὶ τὴν ἀλήθειαν ἠστόχησαν, λέγοντες τὴν ἀνάστασιν ἤδη γεγονέναι, καὶ ἀνατρέπουσι τήν τινων πίστιν. Ο μέντοι στερεὸς θεμέλιος τοῦ Θεοῦ ἕστηκεν, ἔχων τὴν σφραγῖδα ταύτην· ἔγνω Κύριος τοὺς ὄντας αὐτοῦ· καὶ ἀποστήτω ἀπὸ ἀδικίας πᾶς ὁ ὀνομάζων τὸ ὄνομα Κυρίου. (Β΄Τιμ. 2:16-19).

καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. (Πραξ. 20:30). 

Tα χωρία που επικαλείται oι ψευδοδιδάσκαλοι, Δεν κάνουν λόγο, περί αποστασίας τής Εκκλησίας, αλλά περί αποστασίας ΜΕΛΩΝ τής Εκκλησίας.

«αποστήσονταί τινες τής πίστεως» (Α΄ Τιμ. δ:1) δηλαδή «θα αποστατήσουν μερικοί από την πίστη» και ΟΧΙ η Εκκλησία.

«ών εστιν Υμέναιος και Φιλητός οίτινες περί την αλήθειαν ηστόχησαν, λέγοντες την ανάστασιν ήδη γεγονέναι, και ανατρέπουσι την τινων πίστιν» (Β΄ Τιμ. β:17-18) δηλαδή «μεταξύ αυτών είναι ο Υμέναιος και ο Φιλητός, οι οποίοι αστόχησαν ως προς την αλήθεια με το να λέγουν, ότι η ανάσταση ήδη έγινε, κι έτσι ανατρέπουν την πίστη μερικών», το κείμενο ΔΕΝ λέει για αποστασία.

«Και εξ ημών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα τού αποσπάν τούς μαθητάς οπίσω αυτών» (Πράξ. κ:30) δηλαδή «Και από εσάς τούς ιδίους θα εμφανισθούν άνθρωποι, που θα διδάσκουν διεστραμμένα, για ν’ αποσπάν τούς μαθητές (τούς πιστούς) και να τούς κάνουν οπαδούς τους». Και εδώ ΔΕΝ λέει για αποστασία της Εκκλησίας.

 Το χωρίο (Β΄Πετρ. 2:1) κάνει λόγο περί εμφανίσεως ψευδοδιδασκάλων και ψευδοπροφητών εις τον λαό «οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι, επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν», οι οποίοι δηλαδή θα εισάγουν αιρέσεις που οδηγούν εις την απώλεια, θα αρνούνται ακόμη και αυτόν τον Δεσπότη (τον Κύριο) που τούς αγόρασε κι έτσι θα επιφέρουν κατά τού εαυτού τους γρήγορη απώλεια. Όπως βλέπουμε και εδώ το κείμενο, ΔΕΝ λέει για αποστασία της Εκκλησίας, αλλά για ψευδοπροφήτες οι οποίοι είναι ψευδοδιδάσκαλοι,  που θα αρνούνται ακόμη και τον Χριστό ως Δεσπότη. Τώρα ποίοι είναι αυτοί που έχουν προφητέψει για το τέλος του κόσμου, οι ο ποίοι αρνούνται τον Χριστό ως Δεσπότη ,και τον θεωρούν ως Αρχάγγελο Μιχαήλ, και από Κτίστη και Δημιουργό τον έχουν υποβιβάσει εις κτίσμα και πρώτο δημιούργημα, αυτό το αφήνουμε στη δική σας κρίση.]

Ότι υπήρξαν, και θα συνεχίσουν να υπάρχουν κάποια μέλη που είναι ἀνάξιοι να είναι μέσα στο σώμα της Εκκλησίας, αυτό δεν σημαίνει ότι η Εκκλησία αποστάτησε αγαπητοί Προτεστάντες και Μάρτυρες του Ιεχωβά.


 Οι λόγοι για τους οποίους η Εκκλησία δεν μπορεί να αποστατήσει.

 Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι ο Χριστός ειναι η κεφαλή της Εκκλησίας. «και αυτός εστι η κεφαλή τού σώματος, τής εκκλησίας», (Κολασ. 1:18). Ως έχουσα κεφαλή και οδηγό τον ίδιο τον ιδρυτή, δεν είναι δυνατόν να αποστατήσει η Εκκλησία.

Ο Χριστός μας διαβεβαιώνει ότι το Ἅγιο Πνεῦμα το έστειλε στην Εκκλησία. «Καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα». (Ιωάν. 14:16). Και το Ἅγιο Πνεῦμα θα μας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια, και οχι εν μέρει. «όταν έλθει εκείνος, το Πνεύμα τής αληθείας, οδηγήσει υμάς (δηλαδή την Εκκλησία) εις πάσαν την αλήθειαν». (Ιωάν.16:13).  Το Άγιον Πνεύμα δηλαδή δεν ήλθε και έφυγε, αλλά μένει μονίμως εις την Εκκλησία και την οδηγεί, όχι εις μέρος τής αληθείας, αλλά ‘εις πάσαν την αλήθειαν’, την προς σωτηρία αναγκαία θρησκευτική και ηθική αλήθεια. Η Εκκλησία, αγαπητοί Προτεστάντες και Μάρτυρες τού Ιεχωβά, δεν αληθεύει εν μέρει και εν μέρει πλανάται, αλλά αληθεύει εξ ολοκλήρου!

 Λέγει ο Χριστός :«Συ εί Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ιστ:18). δηλαδή «Εσύ είσαι ο Πέτρος, και επάνω εις αυτήν την πέτρα (δηλαδή τον βράχο τής πίστεως που ομολόγησες) θα οικοδομήσω (ή θα ιδρύσω) την Εκκλησία μου, και ο άδης (με τις σκοτεινές του δυνάμεις) δεν θα υπερισχύσει αυτής».

 Κατά το ανωτέρω χωρίο η Εκκλησία πολεμείται από τις σκοτεινές δυνάμεις τού άδου, αλλά αυτή παραμένει ακατάλυτη κι αιώνια! Η Εκκλησία κλονίζεται, αλλά δεν γκρεμίζεται! 
 Έχοντας υπόψη του όλα αυτά ο Απόστολος Παύλος διακηρύττει, ότι η Εκκλησία είναι ‘στύλος και εδραίωμα τής αληθείας. (Α΄Τιμ. 3:15).

 Η ψευδοδιδασκαλία, ότι η Εκκλησία του Χριστού αποστάτησε, είναι ένα μεγάλο ψέμα, και δεν αποτελεί μέρος του Ευαγγελίου, αλλά διαστρέβλωση αυτού. «ὃ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μὴ τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καὶ θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ.  Αλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾿ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω».(Γαλ. 3:7-8).