Ιερά Μητρόπολη Σιδηροκάστρου. Ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας.

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017

ΠΡΟΔΩΣΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟ ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ


Είμαι η Αντιγόνη, είμαι 26 ετών και εργάζομαι σαν ιδιωτική υπάλληλος σε ένα Ιατρείο, άρα κάθε μέρα έχω πρωί – απόγευμα δουλειά αφού το ωράριό μου είναι σπαστό. Κατάγομαι από την Χαλκίδα αλλά μένω σε ένα χωριό περίπου ένα τέταρτο απόσταση με την συγκοινωνία από το κέντρο της πόλης. Αυτό έχει ως συνέπεια, πως τέσσερις φορές την ημέρα παίρνω αστικό για να μετακινούμαι και να έρχομαι στην δουλειά μου.

Ένα ζεστό βραδάκι του Ιουνίου, καθώς περίμενα το λεωφορείο για να επιστρέψω στο σπίτι μου είδα τον Ανδρέα, που δουλεύει οδηγός σε ένα από τα αστικά. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και πάγωσαν κυριολεκτικά για αρκετά δευτερόλεπτα. Δεν σας κρύβω, ότι όσες φορές όταν τον έβλεπα αναστατωνόμουν και ένοιωθα ένα ρίγος να με διαπερνά. Ενώ έκανα ένα τσιγάρο – εκείνο το βράδυ – για να χαλαρώσω από την κουραστική μέρα στην δουλειά, έρχεται ο Ανδρέας ξαφνικά από πίσω μου και μου λέει «πέταξε το, το ρημάδι, κακό σου κάνει». «Μια απόλαυση μάς έχει μείνει, ας μην την στερηθούμε και αυτή» του απάντησα. Τότε γυρίζει με κοιτάει πάλι με αυτό το βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις και μου λέει «υπάρχουν και άλλες απολαύσεις στη ζωή, μη συνεχίζεις να κάνεις κακό στον εαυτό σου».

Έμεινε εκεί η συζήτηση εκείνη την ημέρα. Ρωτώντας για τον Ανδρέα έναν άλλο οδηγό, γιατί καλώς ή κακώς χρησιμοποιώντας το αστικό τόσες φορές την ημέρα ήξερα όλους τους οδηγούς, όπως με ξέρανε και αυτοί, αφού ήμουν από τους πιο σταθερούς πελάτες, έμαθα πως ήταν παντρεμένος. Εκεί ζορίστηκα, δεν σας το κρύβω, γιατί για να πω την αλήθεια μού άρεσε σαν άντρας, και αυτό το βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις, μου είχε εξιτάρει την φαντασία.Έκανα καμιά δεκαριά μέρες να τον ξαναδώ στο αστικό, γιατί είχε δική του δουλειά και δεν ήταν κανονικός υπάλληλος, αλλά ερχόταν να βοηθήσει ένα φίλο του. Έτυχε εκείνη την ημέρα το απόγευμα που θα κατέβαινα στην δουλειά μου, να έχει δρομολόγιο στο χωριό μου. Με το που μπήκα μέσα με κοίταξε και εγώ άρχισα να τρέμω, αλλά σκέφτηκα κατευθείαν πως είναι παντρεμένος. Κάθισα ακριβώς μπροστά στην πρώτη θέση και μιλούσα στο τηλέφωνο με την κουμπάρα τής αδελφής μου. Τον «έπιανα» να με κοιτάει συνέχεια από τον καθρέφτη και να μου χαμογελάει. Προσπάθησα να μην δίνω σημασία, αλλά καιγόμουν! Φτάσαμε στην Χαλκίδα, εγώ στο μεταξύ συνέχιζα να μιλάω στο κινητό, και αφού κατέβηκα κατευθύνθηκα προς το Ιατρείο.

Το βράδυ λοιπόν που πήγα πάλι να περιμένω το αστικό ήταν εκεί και αφού με πλησίασε μου λέει «θα έρθεις το Σάββατο να πάμε στον Πάνο Κιάμο;», και του απαντάω και λέω «ναι, αμέ», χωρίς να σκεφτώ τίποτα άλλο, και αυτός μου χαμογέλασε και πάλι. Αμέσως μετά από αυτό τον ψάχνω στο Facebook και του στέλνω αίτημα φιλίας, το οποίο όμως είδε μετά από μέρες γιατί μου έστειλε μήνυμα που με ρωτούσε πως πέρασα στον Πάνο Κιάμο. Του απάντησα πως δεν πήγα ούτε εγώ αφού δεν με πήρε τηλέφωνο να πάμε μαζί. «Είχα δουλειά μου λέει και με πήρε αργά». Του λέω τότε «το αίτημα φιλίας θα το δεχτείς;» και μου απαντάει «μα δεν μου έστειλες αίτημα και εκτός αυτού, δεν ξέρω να χειρίζομαι το Facebook».

Δεν σας το κρύβω από εκείνη την ημέρα είχαμε επικοινωνία καθημερινή. Την επόμενη ημέρα τον ρώτησα για την γυναίκα του και πως εύχομαι να μη δημιουργώ πρόβλημα, αλλά μου είπε, πως με την γυναίκα του είναι σε διάσταση και πως είναι στην Αθήνα με τους δικούς της. Εκεί χάρηκα λιγάκι γιατί σκέφτηκα πως αν χωρίσει θα μπορούμε να είμαστε μαζί. Έτσι λοιπόν από την καθημερινή επικοινωνία μέσω Facebook, χωρίς όμως να με έχει δεχτεί ως φίλη του, ανταλλάξαμε αριθμούς, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει όλο το ειδύλλιο. Κάθε μέρα το πρωί καλημέρα, κατά την διάρκεια της ημέρας μήνυμα και κανένα τηλέφωνο. Όσο περνούσαν οι μέρες ακόμη πιο πολύ και πιο έντονο, από της 9 π.μ. στο τηλέφωνο μέχρι της μία με δύο τα ξημερώματα να μιλάμε γενικά για τις δουλειές μας και για τις ζωές μας, με έκανε να γελάω πολύ αυτός ο άνθρωπος. Με παρακαλούσε να βρεθούμε από κοντά κάθε μέρα, αλλά πιστέψτε με για τέσσερις μήνες τον είχα «στο περίμενε» και η μόνη μας επικοινωνία ήταν μέσω τηλεφώνου. Η «κολλητή» μου η Ανθούλα ήταν πολύ χαρούμενη που με έβλεπε έτσι μαζί του και ευχόταν να πάνε όλα καλά, αλλά με το πέρασμα του καιρού έγινε πολύ αυστηρή.

Μιλώντας λοιπόν καθημερινά στο τηλέφωνο με τον Ανδρέα και έχοντας περάσει τέσσερις μήνες, παίρνω την απόφαση να του πω να βρεθούμε από κοντά, γιατί είχα καταλάβει ότι για να μιλάει μαζί μου τέσσερις μήνες πρωί – μεσημέρι – βράδυ, ακόμα και όταν ήταν σπίτι του, όντως ήταν σε διάσταση. Κανονίζουμε λοιπόν εκείνο το βράδυ να πάω μαζί του βόλτα στο τελευταίο δρομολόγιο και θα με γύριζε μετά αυτός στο σπίτι. Με το που κατέβηκε όλος ο κόσμος, σταματάει πιο κάτω και έρχεται και με παίρνει μια μεγάλη αγκαλιά και αρχίζει να με φιλάει, εκείνη τη στιγμή ανατρίχιασα ολόκληρη. Έγινε ότι έγινε, κάναμε μια βόλτα και όταν με γύρισε στο σπίτι μού στέλνει μήνυμα «σε ευχαριστώ για την όμορφη βραδιά που μου χάρισες».

Εκεί λοιπόν άρχισαν τα λόγια «μωρό μου, αγάπη μου» και όλα τα σχετικά, ένιωθα πως πετούσα στα σύννεφα. Σε κάποια από τις συζητήσεις μας αναφέρθηκα στην γυναίκα του. Μου απάντησε πως θέλει να τα κάνει όλα σιγά – σιγά και προσεκτικά γιατί δεν θέλει να καταλάβει πως έχει βρει κάτι άλλο, εξάλλου της είχε μεταβιβάσει κάτι μετοχές από την Αμερική και ήθελε να τις πάρει πίσω. Συνεπώς ήθελε να κινηθεί πολύ προσεκτικά, γι’ αυτό και δεν κυκλοφορούσαμε και μαζί έξω, εκτός από κάποιες βόλτες μας με το αστικό και το αυτοκίνητό του. Ως εκεί. Ήταν κάποιες φορές που εξαφανιζόμουν και με έψαχνε σαν τρελός, ανησυχούσε για μένα και μου έλεγε πως αν πάθω κάτι θα τρελαθεί. Στους πέντε μήνες που είχαμε ξεκινήσει να βρισκόμαστε, μου είπε πως μ’ αγαπάει, αλλά εγώ δεν έδωσα σημασία, γιατί ήξερα πως δεν είμαστε κανονικά μαζί για να χαρώ.

Τον ρωτούσα συνέχεια τι θα γίνει με την Όλγα, την γυναίκα του, και μου έλεγε πως δεν προλαβαίνει και πως έχει δουλειές το διάστημα αυτό, για να την πάρει τηλέφωνο και να κανονίσει να κατέβει στην Αθήνα. Η κανονική δουλειά του Ανδρέα είναι πως έχει μάντρα με γεωργικά μηχανήματα και δύο θεριζοαλωνιστικές μηχανές (κομπίνες) και δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ και κάποιες φορές χρειαζόταν να πάει στην Γερμανία για να πάρει καινούργια μηχανήματα για να τα πουλήσει. Όταν έφτανε η στιγμή να φύγει, κλάμα και εγώ και αυτός μαζί, γιατί ένιωθα κατά κάποιο τρόπο πως μου ανήκει.

Κάποια στιγμή μίλησε με την Όλγα και της ζήτησε να του μεταβιβάσει τις μετοχές και αυτή του είπε «γιατί βρήκες άλλη και θέλεις να με χωρίσεις;». Να μην σας τα πολυλογώ κάνοντας «κάποια νούμερα» ο δικηγόρος της και κάποια αυτή, αφού δεν πήγαινε να πάρει τα χαρτιά, κανονίζει ο Ανδρέας να πάει Αθήνα να υπογράψουν την μεταβίβαση των μετοχών, «όπερ και εγένετο», και κάπως ανακουφίστηκα γιατί είδα πως προσπαθεί. Μπορεί να το πήγαινε πολύ αργά και να μου είχε βγει η ψυχή με αποτέλεσμα να τσακωνόμαστε καθημερινά για όλο αυτό, αλλά τελικά τα κατάφερε.Την Όλγα  μού την είχε παρουσιάσει πολύ αρνητικά σαν κοπέλα. Έλεγε πως δεν ήταν δίπλα του σαν σύζυγος, πως μεγαλωμένη αυτή στην Αθήνα την πήρε αυτός και μένανε σε χωριό και πως ήθελε να πηγαίνει σε ακριβά εστιατόρια και όχι σε ταβέρνες και τέλος πάντων ήταν πολύ «κυριλέ», καμιά σχέση με τον Ανδρέα. «Για ποιο λόγο, ρε Ανδρέα, την παντρεύτηκες τότε;» του έλεγα. «Πίστευα πως θα αλλάξει, αλλά ο λύκος τρίχα δεν αλλάζει» μου είπε. Τον ρώτησα τότε πως την γνώρισε, και μου είπε, πως δούλευε παλιά σε ένα γηροκομείο στην Κόρινθο και μετά στην Αθήνα στα μπουζούκια έπαιζε μπουζούκι και έτσι την γνώρισε εκεί από κοινή παρέα.

Για μένα έλεγε, πως όσο με γνώριζε καλύτερα, εμένα έπρεπε να είχε παντρευτεί και όχι αυτή. Ήμουν πολύ ευτυχισμένη! Είχα ξεχάσει βέβαια τι σήμαινε έξω, γιατί μόνη μου δεν έβγαινα, ζήλευε πολύ, αλλά δεν με πείραζε. Σιγά – σιγά ξεκίνησαν οι τσακωμοί για το διαζύγιο, επειδή δεν έκανε κάποια κίνηση και αυτό με ζόριζε. Κάθε φορά τον πατέρα του, μου τον αποκαλούσε «ο πεθερός σου» και τη μαμά του «η πεθερά σου». Κάποια φορά που τσακωνόμασταν, μου λέει «θα πάρω τηλέφωνο την Βασιλική (την μητέρα μου)» και του λέω «πάρτην, αλλά φοβάσαι», όταν όμως του έδωσα το νούμερο την πήρε, και μάλιστα μίλησαν αρκετή ώρα. Εκεί πλέον πίστεψα πως δεν με κοροϊδεύει.

Κάθε μέρα κάναμε σχέδια για το μέλλον μας, ήμασταν πολύ καλά μαζί, είχε ξεκινήσει και την επαφή με την Όλγα και τους δικηγόρους και μαζεύανε τα χαρτιά, βέβαια η Όλγα ήτανε «τα ζώα μου αργά» και το «έπαιζε» πολύ δύσκολη, βρίσκοντας χίλιες δυο δικαιολογίες και του ακύρωνε τα ραντεβού. Μέσα σ’ όλα αυτά και περνώντας οι μήνες μ’ αυτόν τον ρυθμό και τον τρόπο, ήρθε στη ζωή μου η ανηψιά μου, η γλυκιά μου Φαίη, και μου πήρε το μυαλό το μικρό αυτό πλασματάκι, γι’ αυτό όταν έβρισκα χρόνο πήγαινα στην Αθήνα και την έβλεπα, έχοντας βέβαια να αντιμετωπίσω την αδελφή μου που ήξερε πως έχει η κατάσταση με τον Ανδρέα, ρωτώντας με τι γίνεται και πότε θα χωρίσει και μήπως σε κοροϊδεύει, και, και, και … Με εκνεύριζε, αλλά εν μέρει είχε δίκιο, η όλη ιστορία είχε παρατραβήξει, πολλές δικαιολογίες, πολλά παράπονα από εμένα και τσακωμούς κάθε μέρα, ενοχλήσεις στο στομάχι από την στεναχώρια, αφού δεν έτρωγα και δεν κοιμόμουν. Κάποιες φορές του είχα πει τέλος και ότι θέλω να χωρίσουμε, όμως δεν με άφηνε και μούλεγε «κάνε λίγο υπομονή και όλα θα τελειώσουν και όλα αυτά θα στα ανταποδώσω».

Κάποια στιγμή με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει «θα έρθει η Όλγα με τον πατέρα της θέλει να μιλήσουμε», τότε του λέω «τι θέλει, δεν τα είπατε;» και μου απαντά «δεν ξέρω τι θέλει να μου πει». Την ώρα που ήταν μαζί της εγώ ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα γιατί είχαν προηγηθεί και κάποιοι τσακωμοί και ήμασταν κάπως ψυχραμένοι. Με το που έφυγε η Όλγα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε, ότι του ζήτησε να ξαναπροσπαθήσουν, και πως θέλει να είναι μαζί του, και πως πιστεύει ότι μπορεί να έρθει και να μείνει στο χωριό.

Η ερώτησή μου ήταν «Ανδρέα θέλεις να ξαναπροσπαθήσεις;». «Δεν ξέρω», μου λέει, «την είδα ότι έχει αλλάξει, την είδα μετανοιωμένη». «Ωραία», λέω, «αν θέλεις να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία και να σώσεις τον γάμο σου, εγώ θα σ’ αφήσω, δεν θα σταθώ εμπόδιο». «Μα εσένα αγαπάω», μου λέει, «με την Όλγα έχω “ξενερώσει”, αλλά να, είναι και οι δικοί μου στη μέση, που μου ρίχνουν ευθύνες πως εγώ φταίω που έφυγε η Όλγα και μου ζητάνε να ξαναπροσπαθήσω μαζί της και, και, και …» (σημείωση: Οι γονείς του δεν ξέρανε για εμάς, κανείς από την οικογένειά του, εκτός από τον γαμπρό του, τον Νικήτα που μας είχε δει μαζί, αλλά μου έλεγε πως τον έχει σαν αδελφό του, και τον εμπιστεύεται). Τελικά καταλήξαμε μετά από μια εβδομάδα κρίσης και τυπικών τηλεφωνημάτων, πως θέλει να είναι μαζί μου και πως αν δει, ότι δεν μπορεί να ξεμπερδέψει θα με πάρει να φύγουμε και να πάμε στην Γερμανία.Τίποτα δεν ήταν ίδιο πλέον για μένα, γιατί όλη αυτή η κατάσταση δεν τέλειωνε. Έβρισκα συνέχεια αφορμές και τσακωνόμασταν. Με είχε κουράσει όλο αυτό, ενάμιση χρόνο τώρα. Είχα κουραστεί ψυχολογικά. Ήταν φορές που και αυτός, ήταν ψυχρός απέναντί μου, αλλά μετά κάναμε και οι δύο πίσω, και όλα μέλι – γάλα.Μέχρι που ένα πρωί και ενώ ήμουν στην δουλειά με παίρνει τηλέφωνο.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ: Έλα αγάπη μου, καλημέρα.

ΑΝΔΡΕΑΣ: Καλημέρα, τι κάνεις;

ΑΝΤΙΓΟΝΗ: Εγώ καλά είμαι, εσύ πως είσαι;

ΑΝΔΡΕΑΣ: Καλά, φεύγω για Αθήνα, είχε ατύχημα η Όλγα με το μηχανάκι και πάω, νομίζω πως θέλω να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ: Μου κάνεις πλάκα έτσι; Είναι καλά η κοπέλα; Είσαι σίγουρος, γι’ αυτή σου την απόφαση;

ΑΝΔΡΕΑΣ: Ναι, είμαι σίγουρος.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ: Ο.κ., τα περαστικά μου.

Δεν μπορούσα να ουρλιάξω, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω, τι μου είχε πει, πίστευα πως είναι ένα όνειρο. Πήρα τηλέφωνο την αδελφή μου και την φίλη μου την Τασία, η οποία ήρθε στο Ιατρείο και με πήρε, με το που τέλειωσα την δουλειά. Ήθελα να πιω για να ξεχάσω, δεν είχα σταματήσει να κλαίω. Ήπια δυο κρασιά και έκανα δύο πακέτα τσιγάρα και ήρθα «καπάκι» για δουλειά το απόγευμα, στέλνοντας κάποια μηνύματα στον Ανδρέα. Μου απάντησε με ανάλογα μηνύματα, τα οποία άλλα ήταν ψυχρά και άλλα που μου έλεγε πως δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, και πως εύχονταν κάποια στιγμή να τον καταλάβω. Η αδελφή μου ήθελε να τον «σκοτώσει».

Με το που τέλειωσα την δουλειά, πήγα πάλι στης Τασίας το σπίτι και άρχισα πάλι να πίνω. Κάποια στιγμή, κατά της μιάμιση το βράδυ και ενώ ψιλοχιόνιζε γύρισα σπίτι. Δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Ήθελα να κοιμηθώ για να μη σκέφτομαι, μου ερχόταν στο μυαλό μου τα λόγια του, το πόσο ψυχρός ήταν απέναντί μου. Δεν ήταν ο Ανδρέας που είχα γνωρίσει. Μετά από μισή ώρα έκανα εμετό με αίμα και την δεύτερη φορά λιγότερο. Μίλησα με την αδελφή μου και μου είπε να ξυπνήσω τη μαμά να με πάει στο νοσοκομείο. Στις 4 π.μ. ήμουν στα επείγοντα. Εξετάσεις, κακό, μου κάνουν εισαγωγή με σωληνάκι στη μύτη. Γαστρορραγία από το άγχος και την στεναχώρια. Με το που ξημέρωσε, ενημέρωσε η αδελφή μου τον γιατρό που δουλεύω και ήρθε να με δει. Ήξερε την κατάσταση και πως χώρισα, γι’ αυτό και με μάλωσε. Ο Ανδρέας ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. ΕΝΑ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΤΗΣ ΦΙΛΗΣ ΜΟΥ ΤΗΣ ΑΝΘΟΥΛΑΣ ΗΡΘΕ ΝΑ ΤΑΡΑΞΕΙ ΤΑ ΝΕΡΑ. ΜΟΥ ΕΙΠΕ, ΠΩΣ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΠΡΙΝ, ΕΙΧΕ ΜΑΘΕΙ, ΠΩΣ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΗΤΑΝ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ!

Κοιτούσα συνέχεια το κινητό και περίμενα, έλεγα δε μπορεί … Στις έξι το απόγευμα και ενώ περίμενα τους γιατρούς να περάσουν για να μου δώσουν εξιτήριο και να φύγω, χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν αυτός! Το σηκώνω. «Έλα κορίτσι μου τι κάνεις;». «Ας τα λέμε καλά» του λέω. «Τι έγινε» μου λέει. «Είμαι στο νοσοκομείο» του απαντάω «έκανα εμετό με αίμα». «Δεν είναι τίποτα» μου λέει, και συνεχίζει εντελώς ψυχρά «πες, στην Βασιλική να σου κάνει καμιά σουπίτσα και θα σου περάσει». «Που είσαι;» τον ρωτάω. «Τώρα γυρίζω από Αθήνα» μου απαντά. «Θα έρθεις από εδώ;» τον ξαναρωτάω. «Όχι, Αντιγόνη δεν έρχομαι. Και αύριο το πρωί φεύγω να πάω στη Γερμανία. Θα σε πάρω τηλέφωνο, πριν μπω στο αεροπλάνο» μου λέει. «Ο.κ.» του λέω.

Γύρισα σπίτι αργά και κοιμήθηκα γιατί ήμουν άυπνη. Το πρωί σηκώθηκα και ήπια λίγο τσάι για το στομάχι μου, έπρεπε να το προσέξω για λίγες μέρες. Με πήρε τηλέφωνο. Στις τρεις πρώτες φορές δεν το σήκωσα. Δεν ήθελα. Μετά υπέκυψα. «Παρακαλώ» λέω. «Καλημέρα, κορίτσι μου, πως είσαι;» με ρωτάει. «Καλά» του λέω «θα ζήσω». «Είδες» μου λέει «ότι δεν ήταν τίποτα;». «Άσε να ξέρω εγώ καλύτερα» του απαντώ. «Φεύγω, θα τα ξαναπούμε σε λίγες μέρες» μου λέει. «Σε παρακαλώ πολύ Ανδρέα, μη με πάρεις ξανά τηλέφωνο. Δεν με βοηθάς. Πήρες τις αποφάσεις σου, άφησέ με» του λέω. «Καλώς» μου απαντά εκείνος. Έφυγα, πήγα Αθήνα για τέσσερες μέρες. Πίστευα πως αν έμενα εδώ, θα τρελαινόμουν. Τουλάχιστον η ανιψιά μου με έκανε να ξεχαστώ. Κυριακή, ημέρα των γενεθλίων μου, γυρίσαμε με την αδελφή μου και την μικρή οδικώς στην Χαλκίδα. Πήγαμε από το χωριό που έμενε ο Ανδρέας, δεν είδα κάποια κίνηση. Ανακάλυψα εντελώς τυχαία που έμενε. Το σπίτι του δεν ήταν διώροφο, όπως μου είχε πει, αλλά μια μικρή μονοκατοικία. Πήγα και από την μάντρα που έχει, τίποτα και εκεί. Άρα, λέω, μου είπε αλήθεια, πως πήγε στην Γερμανία.

Κάθε μέρα, επί μια βδομάδα πήγαινα από εκεί. Στις 30 Νοεμβρίου που γιόρταζε υποτίθεται – γιατί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν γιορτάζουν – πήγα εκεί, μετά την δουλειά με την αδελφή μου. Στον δρόμο συνάντησα τον Βαγγέλη τον αδελφό του και λέω τότε στην αδελφή μου «σίγουρα πάει στην Ντίνα την άλλη αδελφή του, ακολούθησέ τον». Βρήκαμε που μένει και η Ντίνα, και εκεί είδα παρκαρισμένα το αυτοκίνητο του Ανδρέα, των γονιών του και ένα άλλο με ξένες πινακίδες. Μου λέει η αδελφή μου «έχουν μαζευτεί όλοι εδώ να το γιορτάσουν και μάλλον είναι και η Όλγα, όντως θέλει να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία». Φύγαμε. Πήγα σε μια γιορτή και μετά βγήκα για ποτό με την αδελφή μου. Περνούσαν οι μέρες, δεν ήθελα να παίρνω αστικό φοβόμουν μην τον δω μπροστά μου.Ανήμερα την Πρωτοχρονιά και ενώ είχε έλθει η αδελφή μου από την Αθήνα, τα πεθερικά της και ο αδελφός του γαμπρού μου με την γυναίκα του, και έχοντας γιορτινό κλίμα το σπίτι για τους υπόλοιπους και εγώ βέβαια να προσποιούμαι, έρχεται μήνυμα στο Facebook. Μετά από ένα μήνα σχεδόν από την τελευταία επαφή μας ήταν αυτός! Ο Ανδρέας μου! Άρχισα να τρέμω. Το άνοιξα και τα λόγια του ήταν «Χρόνια Πολλά για την μανούλα σου, να την χαίρεσαι. Εύχομαι να είσαι καλά. Μου ζήτησες να μην σε ξαναενοχλήσω και το έκανα. Αν σε πειράζει πάντως το μήνυμα μου αγνόησέ το και μην μου απαντήσεις ποτέ».

Απάντησα κατευθείαν. Αρχίσαμε να μιλάμε. Μου είπε πως ήταν στην Γερμανία και με την Όλγα στην πραγματικότητα δεν είχε καμιά επαφή, και πως μου τα είπε όλα αυτά γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Τον ρώτησα γι’ αυτό που είχα μάθει, πως είναι δηλαδή Μάρτυρας του Ιεχωβά. Μου απάντησε δεν είχε καμιά σχέση, απλώς είχε παρακολουθήσει κάποιες συναθροίσεις τους, αλλά μέχρις εκεί. Δεν μου παραδέχτηκε ποτέ και τίποτα. «Μπορώ να έχω κάποια ελπίδα πως θα είμαστε μαζί;» τον ρώτησα. Και μου λέει «Προς το παρόν όχι και δεν θέλω να πεις σε κανένα πως ξαναμιλήσαμε».

Οπότε ξεκίνησε και πάλι το «κρυφτό». Κάποια στιγμή που μιλάγαμε μου λέει να μην του απαντήσω ξανά, γιατί κάποιος μπήκε στο Facebook και είδε τα μηνύματα, αλλά να μην ανησυχώ θα τα πούμε την επόμενη μέρα. Πράγματι το επόμενο πρωί με πήρε τηλέφωνο και μου είπε πως αν με πάρει κανένας και με ρωτήσει για μένα και αυτόν, να μην παραδεχτώ τίποτα, να κάνω πως δεν τον ξέρω. Έτσι επικοινωνούσαμε προσεκτικά. Μετά από δύο ημέρες, με παίρνουνε τηλέφωνο στη δουλειά και συγκεκριμένα η γυναίκα του και με ρωτούσε αν έχω κάτι με τον Ανδρέα. Φυσικά αρνήθηκα οτιδήποτε και το πράγμα έμεινε εκεί.

Αλλά η όλη ιστορία δεν είχε λάβει ακόμα τέλος. Η υποτιθέμενη Όλγα ήρθε στο Ιατρείο! τάχα τυχαία! και μου συστήθηκε ως Δάφνη. Εκεί άρχισα να την «ψιλιάζομαι». «Παραδεχτείτε πως έχετε σχέση, να του δώσω και εγώ διαζύγιο, να γυρίσω στην πόλη μου, με περιμένουν πολύ πιο σοβαροί άνθρωποι, αλλά ο Ανδρέας με παρακαλάει γονατιστός να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία!» μου λέει. Με το που έφυγε τον πήρα τηλέφωνο, λέγοντάς μου χίλια δύο ψέματα, πως δεν την ξέρει, πως είναι μια φίλη της αδελφής του από τη Θεσσαλονίκη και παντρεμένη στη Χαλκίδα με ένα στρατιωτικό, στο τέλος δε πως μπορεί να την έστειλε η Όλγα. «Ανδρέα» του λέω «αν μου κρύβεις κάτι, πες το μου, γιατί όπως βλέπεις δεν έχω μιλήσει τόσο καιρό, αλλά το κουβάρι έχει αρχίσει να ξετυλίγεται».Μετά από ώρες με πήρε τηλέφωνο και παραδέχτηκε πως ήταν η Όλγα αυτή που ήρθε και με βρήκε, και πως έχει δύο ονόματα γι’ αυτό και μου είπε το δεύτερο για να μην ψάξω να την βρω, και πως είναι στην Χαλκίδα και έχει αποδείξεις και πως θα τον κάψει με τα στοιχεία αυτά. Τότε του είπα «δώσε μια δεύτερη ευκαιρία να αποδείξεις πως δεν μπορείς να συνυπάρξετε σαν ζευγάρι και εγώ θα είμαι δίπλα σου», γιατί έκλαιγε και μου έλεγε πως οι γονείς του τον πιέζουν να μην χωρίσει και τέτοια, οπότε η μόνη λύση ήταν να έρθει η Όλγα στην Χαλκίδα αν και δεν ήταν εδώ τόσο καιρό και θα σου πω μετά γιατί.

Του έκανα λοιπόν ένα ψεύτικο προφίλ στο Facebook, για να μην μας καταλάβουν. Είχα «ξενερώσει» όμως. Μέσα μου είχα μια ελπίδα να μπορέσουν όντως να τα ξαναβρούν για να «ξενερώσω» μία και καλή. Παράλληλα ξεκίνησα μαθήματα οδήγησης για να αποφύγω το γεγονός να τον βλέπω. Εκεί γνώρισα και τον Χάρη που ξεκινήσαμε να βγαίνουμε και συνεχίζουμε να είμαστε μαζί. Μέσα σε όλα αυτά με πλησίασε ο γαμπρός του τάχα με αγνές προθέσεις αλλά κουβέντα στη κουβέντα μου είπε πως η Όλγα τόσα χρόνια ήταν εδώ και όχι στην Αθήνα και άλλα πολλά στα οποία μου αποδείκνυε πως ο Ανδρέας  τα δύο αυτά χρόνια, μου έλεγε ψέματα.

Πληγώθηκα και ήθελα να πάρω εκδίκηση, γι’ αυτό μίλησα και με την Όλγα και της τα είπα όλα. Και μετά άρχισαν να με παίρνουν όλοι τηλέφωνο, να μου λένε να το σταματήσω όλο αυτό και πως ο Ανδρέας είναι καλός άνθρωπος. Με πήρε τηλέφωνο και ο ίδιος και μου είπε πως ο Νικήτας ο γαμπρός του λέει ψέματα και πως του έστησε παγίδα. Τελικά να μην σας τα πολυλογώ σταμάτησε όλη η ιστορία εκεί. Μετά από δύο εβδομάδες έμαθα ότι τον Ανδρέα τον διώξανε από εκεί που ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά και πως η Όλγα τον απάτησε με τον Νικήτα τον γαμπρό του, για να τον εκδικηθεί. Ο Νικήτας πήρε διαζύγιο από την αδελφή του Ανδρέα, το ίδιο και ο Ανδρέας με την Όλγα μετά από όλα αυτά.Δεν ξέρω τι ήταν αλήθεια και τι όχι, αλλά εγώ τώρα είμαι καλά. Με πλήγωσε πάρα πολύ αυτός ο άνθρωπος και ενώ στην αρχή θέλησα να του κάνω μεγάλο κακό, γνωρίζοντας τον Χάρη πίστεψα σ’ αυτόν και δεν ήθελα να κάνω κινήσεις για να καταστρέψω και άλλο τον Ανδρέα, για να μην μαθευτεί κάτι και χάσω τον Χάρη.

Μαθαίνοντας την ύπαρξη του Χάρη ο Ανδρέας ζορίστηκε και ζήλευε γι’ αυτό και με έπαιρνε καθημερινά τηλέφωνο και μου ζητούσε να είμαστε μαζί, ειδικά τώρα που ξεκαθάρισε με την Όλγα. Εγώ όμως «είχα πάρει ανάποδες». Του ευχήθηκα μόνο να είναι καλά και να συνεχίσει να πάει παρακάτω. Μου απάντησε πως εφόσον έχασε εμένα θα αφοσιωθεί στη δουλειά του και τίποτα άλλο. Μάλιστα διαπίστωσα πως έπιασε δουλειά σ’ ένα δημοτικό ωδείο, κάνοντας μαθήματα μπουζουκιού, το οποίο είναι περίπου δέκα μέτρα από την δική μου δουλειά! Και το ανακάλυψα εντελώς τυχαία γιατί το μπαλκόνι του Ιατρείου μου βλέπει στις αίθουσες διδασκαλίας. Πολλά ψέματα δίχως να υπάρχει λόγος. Νιώθω τύψεις πρώτον που είχα παράλληλη σχέση με έναν παντρεμένο και δεύτερον όταν έμαθα πως είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά. Δεν θα συγχωρέσω ποτέ τον εαυτό μου, που πρόδωσα την πίστη μου.



Πηγη:http://antiairetikos.blogspot.gr
















Πέμπτη 3 Αυγούστου 2017

Η ΘΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ






Μερικές δεκαετίες μετά το Σχίσμα (1054) μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής εκκλησίας, ο παπισμός καθίσταται η μοναδική κοσμική και θρησκευτική δύναμη της Ευρώπης, αφού καταφέρνει μετά από πολύχρονους αγώνες να επικρατήσει των κοσμικών ηγεμόνων και αυτοκρατόρων. Μέσα λοιπόν στο γενικό πνεύμα της εξυψώσεως του παπισμού και του κλήρου, αναπτύσσεται και η θεία λατρεία της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας...Καθορίσθηκε λοιπόν πως η χάρη του Θεού δεν άρχεται αδιάκριτα στους ανθρώπους αλλά αποκλειστικά και μόνο μέσω των μυστηρίων της εκκλησίας.

Αυτά διακρίθηκαν από τις υπόλοιπες μυστηριακές πράξεις τις αποκαλούμενες sacramentalia και καθορίστηκε ο αριθμός του σε επτά από τον Πέτρο τον Λομβάρδο (1164). Αν και η γνώμη αυτή περί του αριθμού των μυστηρίων επικράτησε χωρίς να προβληθεί κάποια αντίρρηση επ’ αυτού, έγινε και επίσημη θέση της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας από την σύνοδο της Φλωρεντίας το 1439. Σύμφωνα με αυτή, κάθε μυστήριο αποτελείται από δύο στοιχεία τα οποία καθορίζονται με αριστοτελικούς όρους δηλαδή από το είδος και την ύλη καθώς επίσης και με τα λόγια της επίκλησης της θείας χάρης. Όταν οι όροι αυτοί εκπληρώνονται, το μυστήριο φέρει την χάρη κατά την αποδοχή του, αυτό που στη Δυτική εκκλησία αποκαλείται ex opere operato.Όταν τελούνταν η Θεία Ευχαριστία η αναγνωρισμένη θεωρία περί της παρουσίας του Χριστού σ’ αυτή, ήταν η διδαχθείσα από το πρώτο μισό του ΙΒ΄αιώνα που ονομάζονταν μετουσίωση (transubstantiatio). H θεωρία αυτή έγινε δεκτή ως δόγμα από την ΙΒ΄οικουμενική σύνοδο του Λατερανού (1215).

Σύμφωνα με αυτή, όταν απαγγέλλονται τα λόγια της καθοσιώσεως από τον ιερέα, τότε ενώ οι “ιδιότητες” (σχήμα, γεύση κ.λ.π.) παραμένουν αμετάβλητες, η “ουσία” μεταβάλλεται σε σώμα και αίμα του Κυρίου. Επίσης έγινε δεκτή και η γνώμη του μεγάλου δογματικού της Δυτικής εκκλησίας Θωμά Ακινάτη, πως ολόκληρο το σώμα του Κυρίου περιέχεται και στα δύο στοιχεία δηλαδή το ψωμί και το κρασί. Αυτό συνέβη, επειδή οι λαϊκοί μεταλάβαιναν μόνο από το ψωμί. Απέφευγαν να μεταλαμβάνουν από το αγιασμένο κρασί από φόβο μήπως αυτό βεβηλωθεί επειδή πιθανόν να χυθεί από το στόμα. Λόγω αυτού του φόβου προήλθε και η χρήση της γνωστής “όστιας” (ένας μικρός πλακέ στρογγυλός δίσκος από άζυμο ψωμί) αντί για τεμάχιο ψωμιού. Μεσούντος του ΙΓ΄αιώνα, επικράτησε οι λαϊκοί να μεταλαμβάνουν μόνο από το ψωμί. Επίσης, εξαιτίας του ίδιου φόβου επικράτησε κατά τον ΙΒ΄και ΙΓ΄αιώνα, να αποκλείονται τα νήπια από το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Η μεσαιωνική ευσέβεια και λατρεία έφθασε στο υψηλότερο σημείο της όσον αφορά το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, γι’ αυτό και σε ορισμένο σημείο της λειτουργίας υψώνονταν από τον ιερέα στο ναό η αγιασμένη όστια και ο λαός την προσκυνούσε γονατίζοντας. Συνήθεια η οποία καθορίσθηκε και επίσημα πλέον το 1217 από τον πάπα Ονώριο Γ΄.Το βάπτισμα επίσης λαμβάνει διαφορετική μορφή, αφού δεν τελείται πλέον δια καταδύσεως στο νερό αλλά δια ραντισμού. Το μυστήριο του χρίσματος χωρίστηκε από το βάπτισμα και τελούνταν μόνο από τον επίσκοπο στα παιδιά ηλικίας 10 – 12 ετών, οπότε τους έδιναν και για πρώτη φορά τη θεία κοινωνία, ισχυριζόμενοι πως ο άνθρωπος πρέπει να αντιλαμβάνεται την δωρεά του αγίου Πνεύματος που λαμβάνει. Ως προς το μυστήριο του Ευχελαίου, αυτό θεωρήθηκε σαν τελευταίο εφόδιο της μέλλουσας ζωής για τον άνθρωπο, γι’ αυτό και δίδονταν μόνο στους ετοιμοθάνατους.

Το μυστήριο της Εξομολόγησης ήταν από τα κυριότερα και πιο σπουδαία από τα μυστήρια, γιατί η μετάνοια θεωρήθηκε πως έχει πρωταρχική σημασία για τον άνθρωπο, και τούτο διότι η μεσαιωνική σκέψη θεωρούσε τη θρησκευτική ζωή του ανθρώπου συγκεντρωμένη σε δύο σημεία, την χάρη και την αρετή. Συνεπώς η μετάνοια ήταν απαραίτητη για την συγχώρεση των αμαρτιών μετά το βάπτισμα. Θεωρούσαν την σχέση του ανθρώπου με τον Θεό σαν μια δοσοληψία χρέωσης και πίστωσης, μιας πίστωσης όμως, που είχε βάση τη χάρη του Θεού.

Οι Σχολαστικοί Θεολόγοι επεξεργάσθηκαν θεολογικά τις λαϊκές αυτές αντιλήψεις και δοξασίες. Η σύνοδος του Λατερανού (1215) συνέστησε στους λαϊκούς να εξομολογούνται τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Έτσι η Εξομολόγηση απέβη νόμος και ο αριθμός των θανάσιμων αμαρτημάτων αυξήθηκε. Ο Θεός αν και συγχωρεί αυτόν που μετανοεί και χαρίζει την αποφυγή της αιώνιας τιμωρίας, εν τούτοις οι προσωρινές ποινές παραμένουν ως αποτέλεσμα της αμαρτίας. Οι προσωρινές αυτές τιμωρίες ικανοποιούν τον Θεό για τα ανθρώπινα αμαρτήματα και καθιστούν τον άνθρωπο ικανό να αποφεύγει την αμαρτία, επειδή είναι “καρποί μετανοίας”.

Ο ιερέας επιβάλλει τις “ικανοποιήσεις” αυτές, οι οποίες αν δεν είναι αρκετές σ’ αυτή τη ζωή δεν υπάρχει πρόβλημα, αφού θα συμπληρωθούν στο καθαρτήριο πυρ της μέλλουσας. Έτσι όταν ο αμαρτωλός έδειχνε λύπη για την αμαρτία, εξομολογούνταν και ήταν πρόθυμος να δώσει ικανοποίηση, ο ιερέας τον συγχωρούσε. Κατ’ αυτό τον τρόπο οι κληρικοί εξασκούσαν έλεγχο πάνω στους λαϊκούς, γιατί χωρίς συγχώρεση από τον ιερέα κανείς πιστός που ήταν ένοχος θανάσιμου αμαρτήματος μπορούσε να πετύχει την σωτηρία του.Τώρα, όσον αφορά την ιδέα των “ικανοποιήσεων” ή των “τιμωριών” αυτών, οι οποίες επιβάλλονταν σ’ αυτούς που μετάνιωναν, παρατηρήθηκαν διάφορες μεταβολές. Διότι υπήρχε η δυνατότητα να επιτευχτεί απαλλαγή μερικώς ή ολικώς των προσωρινών αυτών τιμωριών. Αυτή ονομάστηκε “indulgentia” δηλαδή άφεση, και επισκίασε με την πάροδο του χρόνου την συγχώρεση των αμαρτιών, που ήταν και το ουσιωδέστερο σημείο. Σαν αντιστάθμισμα της απαλλαγής από τις τιμωρίες αυτές, μπορούσε να θεωρηθεί η υπερβολική λύπη που ένιωθε ο πιστός για το αμάρτημα που είχε διαπράξει, η δωρεά γαιών στη μονή ή την εκκλησία καθώς επίσης και η συμμετοχή στις σταυροφορίες.

Οι πάπες και οι επίσκοποι έδιναν αφέσεις και με πιο εύκολους όρους, όπως αποδημίες σε ιερούς τόπους, συνεισφορά διά καλών έργων, λόγου χάρη ανέγερση ναού. Οι οικονομικές δυνατότητες των αφέσεων, έγιναν από πολύ νωρίς αντιληπτές γι’ αυτό και υπήρξε και ανάλογη εκμετάλλευση. Εφόσον οι “προσωρινές” ποινές περιλάμβαναν και αυτές που επιβάλλονταν στο καθαρτήριο πυρ τής μετά θάνατον ζωής, η αξία της άφεσης ήταν τεράστια και η τάση να υποκαταστήσει αυτή, την πραγματική μετάνοια αρκετά ισχυρή, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να κλίνουν σφοδρά υπέρ αυτής. Μάλιστα είχε σχηματιστεί και η πίστη, πως ήταν δυνατόν να σωθούν από τις ποινές του καθαρτήριου πυρός και αυτοί που είχαν πεθάνει.Μεγάλοι δε θεολόγοι της Δυτικής εκκλησίας όπως ο Θωμάς ο Ακινάτης και πριν απ’ αυτόν ο Αλέξανδρος του Hales και ο Ούγος του Σαιντ Σαιρ, έδωσαν στις ιδέες αυτές θεολογική ερμηνεία.

Κατ’ αυτούς οι αγαθές πράξεις του Χριστού και των αγίων που περισσεύουν σχηματίζουν ένα θησαυρό καλών έργων από τον οποίο ένα μέρος μπορεί να μεταβιβαστεί διά της εξουσίας που κατέχει η εκκλησία, και η οποία ενεργείται από τους αξιωματούχους αυτής και ιδιαίτερα διά του πάπα, στον έχοντα ανάγκη τούτων αμαρτωλό άνθρωπο. Αυτά μπορούν να ωφελήσουν τους πραγματικά μετανοούντες και να άρουν τις τιμωρίες και στην παρούσα ζωή ή στο καθαρτήριο πυρ. Προς άρση παρεξηγήσεως, πρέπει να τονιστεί, πως η άφεση δεν ήταν άδεια για την διάπραξη αμαρτημάτων.

Μπορεί η εκκλησία να χορηγούσε τα συγχωροχάρτια, έγγραφα δηλαδή στα οποία δηλώνονταν πως αφέθηκαν οι τιμωρίες στην παρούσα ζωή ή στο καθαρτήριο πυρ, η άφεση όμως των αμαρτιών παρέχονταν από τον εξομολόγο βάσει του συγχωροχαρτίου. Από την εποχή του πάπα Βονιφάτιου Η΄στον τόπο της πώλησης των συγχωροχαρτίων παρευρίσκονταν και εξομολόγος, ο οποίος έδινε την άφεση των αμαρτιών. Προϊόντος του χρόνου τονίζονταν μόνο η ανάγκη απόκτησης του συγχωροχαρτίου και παραμελήθηκε εντελώς το ουσιώδες στοιχείο, δηλαδή η άφεση των αμαρτιών, γι’ αυτό το λόγο άλλωστε επικράτησε η αντίληψη στο λαό, πως με την αγορά των συγχωροχαρτίων εξαγοράζονταν οι ποινές και η συγχώρηση των αμαρτιών.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ιωάννης Ε. Αναστασίου: Εκκλησιαστική Ιστορία, Τόμος Β΄, Εκδόσεις Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1969.


Πηγη: http://antiairetikos.blogspot.gr

Κυριακή 25 Ιουνίου 2017

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΠΡΟΦΗΤΗΣ! ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ!


Πολύς λόγος γίνεται ανάμεσα σε Ορθοδόξους Χριστιανούς και Μουσουλμάνους γύρω από το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.Οι μουσουλμάνοι βεβαίως δέχονται ότι ο Χριστός ήταν προφήτης του Θεού.Κρατήστε το αυτό παρακαλώ!ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί όμως πιστεύουμε ότι ο Χριστός δεν ήταν απλά ένας προφήτης, αλλά ο Υιός του Θεού. Σε μια συζήτηση που δεν κράτησε για πολύ, με έναν γνωστό μας μουσουλμάνο από το Μαρόκο, μιλήσαμε για αυτό το ζήτημα. Μας είπε:

«Δεν το καταλαβαίνετε ότι αυτό που λέτε είναι τραγικό; Εντάξει προφήτης μπορούμε να δεχτούμε ότι ήταν ο Χριστός. Το να λέτε “Ο Υιός του Θεού” όμως είναι βλασφημία, δεν το καταλαβαίνετε;» -Πόσο μας άρεσαν αυτά τα λόγια όταν τα ακούσαμε!

Αλήθεια, τα λόγια αυτά σας θύμισαν κάτι;

Σε εμάς πάντως ναι..'

Ας δούμε τι;

Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, Κεφ. 5, Στίχος 18..

«..οι Ιουδαίοι ζητούσαν περισσότερο να τον θανατώσουν, επειδή, όχι μόνον παρέβαινε το Σάββατο, αλλά και δικό του πατέρα έλεγε τον Θεό, κάνοντας τον εαυτό του ίσον με τον Θεό.»

Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, Κεφ. 10, Στίχοι 30 – 33.

«Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα.Οι Ιουδαίοι έπιασαν, πάλι, πέτρες, για να τον λιθοβολήσουν.Ο Ιησούς αποκρίθηκε σ' αυτούς:Πολλά καλά έργα από τον Πατέρα μου έδειξα σε σας· για ποιο έργο απ' αυτά με λιθοβολείτε;Οι Ιουδαίοι αποκρίθηκαν σ' αυτόν, λέγοντας:Για καλό έργο δεν σε λιθοβολούμε, αλλά για βλασφημία, και επειδή εσύ, ενώ είσαι άνθρωπος, κάνεις τον εαυτό σου Θεό.»

Όπως βλέπουμε εδώ στα χωρία που παραθέτουμε, αποδεικνύεται ότι οι Μουσουλμάνοι δέχονται τον Προφήτη Χριστό αλλά όχι και τα λόγια του.Εξηγήσαμε στον Μουσουλμάνο από το Μαρόκο, ότι δεν ψάξαμε καλά και σώνει να βρούμε κάποιον να τον θεοποιήσουμε, αλλά ότι η θεότητα του Χριστού προκύπτει μέσα από τα λόγια του Ιδίου. «Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα» «..δικό του πατέρα έλεγε τον Θεό, κάνοντας τον εαυτό του ίσον με τον Θεό.» Τίνος λόγια είναι τούτα των Ορθοδόξων Χριστιανών ή είναι λόγια του Χριστού; Και αφού είναι λόγια του Χριστού τότε γιατί δεν τα δέχονται;

Kαι αφού δεν δέχονται τα λόγια του Χριστού τότε γιατί δέχονται ότι αυτός ήταν Προφήτης από τον Θεό;-Τι διδάσκει τελικά το Κοράνι;Να δέχονται τους Προφήτες αλλά όχι τα λόγια Αυτών;Παράλογο!

Η ΓΚΑΦΑ/ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, Κεφ. 8, Στίχοι 28 – 29.

«Και όταν ήρθε στην απέναντι όχθη, στη χώρα των Γεργεσηνών, τον συνάντησαν δύο δαιμονιζόμενοι, καθώς έβγαιναν από τα μνήματα, υπερβολικά άγριοι, ώστε κανένας δεν μπορούσε να περάσει από εκείνον τον δρόμο.Και ξάφνου, έκραξαν, λέγοντας:Τι είναι ανάμεσα σε μας και σε σένα, Ιησού, Υιέ τού Θεού;Ήρθες εδώ προ καιρού για να μας βασανίσεις;» Όπως βλέπουμε εδώ μέχρι και ο Διάβολος επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

Ομολογεί ο Διάβολος διαμέσου των δαιμονιζομένων ότι αυτός που έβλεπαν ήταν ο Υιός του Θεού.Ο εκάστοτε Μουσουλμάνος όμως θα μπορούσε να μας πει:«..κι εμάς τι μας ενδιαφέρει τι λέει στην Καινή σας Διαθήκη;Έτσι κι αλλιώς εμείς δεν τη δεχόμαστε..» Απαντούμε:

Αν δεν δέχεστε τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης τότε πώς δέχεστε τον Χριστό ως Προφήτη;

Η Καινή Διαθήκη τι είναι;

Είναι μυθιστόρημα;

 Είναι μια ιστοριούλα που τη σκέφτηκε κάποιος κι έφτιαξε θρησκεία;

Η Καινή Διαθήκη είναι «ημερολόγιο»!

Είναι καταγραφή αληθινών γεγονότων.

Γεγονότα που συνέβησαν μπροστά στα μάτια τόσων ανθρώπων και τα κατέγραψαν αυτόπτες μάρτυρες Οι μαθητές του Χριστού.-Τα επιβεβαιώνουν τα γραπτά τα επιβεβαιώνει και η Παράδοση.

ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΑΛΛΑ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΝ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ

Τι ανάγκασε τελικά τους Μουσουλμάνους να δεχτούν το Χριστό ως Προφήτη και μάλιστα σταλμένο από τον ίδιο το Θεό - Αλλάχ;Τα γεγονότα που μόλις πριν λέγαμε.

Κανένας λαός δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει τα ιστορικά γεγονότα και μάλιστα τον ίδιο το Χριστό.Θα ήταν δύσκολο και θα έμοιαζε σχεδόν με αποκοπή από τον υπόλοιπο κόσμο η ιστορία του Χριστού να γίνεται αποδεκτή από όλους τους λαούς ενώ οι Μουσουλμάνοι να κηρύττουν ότι αυτή η ιστορία δεν υπήρξε ποτέ.Συνεπώς αναγκάστηκαν να την αποδεχτούν.Τα θαύματα του Ιησού τους αναγκάζουν να τον δέχονται ως Προφήτη.Βούιξε ο τόπος από θαύματα!

Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, Κεφ.11, Στίχοι 1 – 6.

«Και όταν ο Ιησούς τελείωσε να δίνει εντολές στους δώδεκα μαθητές του, αναχώρησε από εκεί, για να διδάσκει και να κηρύττει στις πόλεις τους.Και όταν ο Ιωάννης, μέσα στη φυλακή, άκουσε τα έργα τού Χριστού, έστειλε δύο από τους μαθητές του, και του είπε:Εσύ είσαι αυτός που έρχεται ή άλλον περιμένουμε;Και απαντώντας ο Ιησούς, τους είπε:Πηγαίνετε και αναγγείλατε στον Ιωάννη, όσα ακούτε και βλέπετε· τυφλοί ξαναβλέπουν, και χωλοί περπατούν· λεπροί καθαρίζονται, και κουφοί ακούν· νεκροί ανασταίνονται, και φτωχοί ευαγγελίζονται.Και μακάριος είναι όποιος δεν σκανδαλιστεί με μένα.».

Κρατήστε το και αυτό:

ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΤΕΙ ΜΕ ΜΕΝΑ!

Πώς θα μπορούσαν οι Μουσουλμάνοι να τα αμφισβητήσουν όλα αυτά;  Δεν γινόταν. Τι κάνουμε λοιπόν; Ας πούμε ότι ήταν Προφήτης και έτσι δεν θα υπάρχει πρόβλημα. Χμμ,!  Το πρόβλημα όμως τώρα αρχίζει!

Διότι φίλε Μουσουλμάνε, εάν δέχεσαι τον Χριστό ως Προφήτη του Αλλάχ τότε θα πρέπει να δεχτείς και την διδασκαλία του, διαφορετικά εμπαίζεις τον ίδιο τον Αλλάχ!Είναι σα να παραδέχεσαι ότι ο Αλλάχ σου έστειλε έναν προφήτη και σου κήρυξε το θέλημά του, αλλά δεν αποδέχεσαι τις εντολές Του.Πώς γίνεται αυτό;Συμπερασματικά:

Οι μουσουλμάνοι που δέχονται ότι ο Χριστός ήταν Προφήτης από τον Θεό, θα πρέπει να δεχτούν και τη διδασκαλία του. Να βαπτίζονται στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Όχι γιατί έτσι το θέλουμε εμείς αλλά γιατί έτσι μας το ζήτησε ο απεσταλμένος του Αλλάχ:

Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο Κεφ. 28, Στίχοι 19 – 20.

«Αφού, λοιπόν, πορευτείτε, κάντε μαθητές όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα όσα παρήγγειλα σε σας· και δέστε, εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι τη συντέλεια του αιώνα. Αμήν.»

Τέλος θα πρέπει να αποδεχτούν ότι ο Χριστός δεν ήταν απλά ένας Προφήτης του Αλλάχ, αλλά ότι είναι ο Υιός του Θεού.  Όχι γιατί έτσι το θέλουμε εμείς αλλά γιατί έτσι μας το δίδαξε ο απεσταλμένος του Αλλάχ!  «Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα»  «..δικό του πατέρα έλεγε τον Θεό, κάνοντας τον εαυτό του ίσον με τον Θεό.»  ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ  Αν κι εμείς δεχόμασταν ότι ο Μωάμεθ ήταν Προφήτης από τον Θεό, τότε θα έπρεπε να έχουμε δεχτεί και τη διδασκαλία του. Κάτι τέτοιο όμως δεν υφίσταται!


Το άρθρο αυτό δεν γράφτηκε για να σκανδαλίσει ούτε να προσβάλλει την πίστη των Μουσουλμάνων, αντιθέτως. Είναι μια καλοπροαίρετη προσπάθεια με εύλογα ερωτήματα προς θεολογικό προβληματισμό και πνευματική οικοδομή.  




Πηγη:http://antiairetikos.blogspot.gr/



















Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

ΜΟΝΑΡΧΙΑΝΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ



Το αυθυπόστατο του Λόγου (Χριστού) αρνείται η αρχαία αίρεση του Μοναρχιανισμού


Ο Μοναρχιανισμός είναι μια αίρεση που αναπτύχτηκε από το δεύτερο μισό του Β΄ αιώνα μ.Χ., και αρνείται το αυθυπόστατο της θεότητας του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδας, του Λόγου (Χριστού). Διότι ως κοσμολογική αρχή και αιτία εκλαμβανόμενος ο Λόγος, έδινε την εντύπωση πως κινδύνευε να στερηθεί το αυθυπόστατο του ή πως το αυθυπόστατο αυτού περιέρχονταν σε κατάσταση αβεβαιότητας. Φαίνονταν σαν αυθυπόστατος και ταυτόχρονα δημιουργούνταν η εντύπωση πως δεν είναι. Έμπαινε δηλαδή το ερώτημα, αν ο Λόγος, ήταν αυθυπόστατος δεν θα είχαμε σ’ αυτή την περίπτωση διθεΐα; Όμως ο Χριστιανισμός δεν πρεσβεύει τον μονοθεϊσμό;

Γι’ αυτό λοιπόν τον λόγο αμφισβητήθηκε από τους Μοναρχιανούς το αυθυπόστατο του Λόγου. Σύμφωνα με αυτούς υπάρχει μόνο μία Θεία Οντότητα, άρα Μοναρχία. Επ’ αυτού να πούμε πως τον όρο Μοναρχία τον χρησιμοποίησε πρώτος ο Τερτυλλιανός, που ήταν μάλιστα και πολέμιός τους. Στο ερώτημα τώρα προς τους Μοναρχιανούς, τι τελικά είναι ο Λόγος, έχουμε δύο διαφορετικές απαντήσεις από αυτούς. Άλλοι έλεγαν πως ο Λόγος, είναι τρόπος αποκάλυψης του Θεού – Πατέρα. Αυτοί αποκαλούνται τροπικοί Μοναρχιανοί (MODALISMUS). Κύριοι εκπρόσωποί τους ήταν ο Νοητός, Πραξέας και Σαβέλλιος. Άλλοι έλεγαν πως ο Λόγος, είναι κάποια δύναμη του Θεού – Πατέρα. Γι’ αυτό και καλούνταν δυναμικοί Μοναρχιανοί, με εξέχοντες διδασκάλους, τούς Θεόδοτο σκυτέα από το Βυζάντιο, τον μαθητή αυτού με το ίδιο όνομα Θεόδοτο τον τραπεζίτη και τον πιο εξέχοντα από όλους τον Παύλο τον Σαμοσατέα που έδρασε περίπου το 260 μ.Χ.

Πάντως μια πρώτη εναντίωση κατά του προσώπου του Λόγου, με τον οποίο ταυτίζεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη ο Ιησούς Χριστός, είχε αναφανεί στην Φρυγία το 124 μ.Χ. περίπου, όπως μας πληροφορεί ο Επιφάνιος (Κατά αιρέσεων, 31 ή 51, MIGNE ΕΠ 41, 888 εξ), οι οποίοι απέρριπταν κάθε ιδέα περί του Λόγου, γι’ αυτό και αποκαλούνταν “άλογοι”: «τον Λόγον του Θεού αποβάλλονται, τον δια Ιωάννου κηρυχθέντα, πατρικόν Θεόν Λόγον, απ’ ουρανού κατεληλυθότα, και σωτηρίαν ημίν εργασάμενον». Οι “άλογοι” αν και τιμούσαν ιδιαίτερα τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή, απέρριπταν όμως το Ευαγγέλιο του, το οποίο μάλιστα όλος περιέργως απέδιδαν στον Γνωστικό αιρεσιάρχη Κήρινθο. Παρόμοια απέρριπταν μαζί με το Ευαγγέλιο και την Αποκάλυψη του Ιωάννη, γιατί πίστευαν – σύμφωνα με τον Επιφάνιο – πως από τα έργα αυτά είχε προέλθει ο Μοντανισμός. Τι περισσότερο πρέσβευε αυτή η αίρεση, δεν είναι δυνατόν να ειπωθεί, παρά μόνο πως υπερτόνιζαν την ανθρώπινη ζωή και την ανθρώπινη πλευρά του Ιησού Χριστού.

Η πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας Ρώμη, αποτελεί κατ’ αρχάς, το θέατρο των Μοναρχιανών ερίδων, στην οποία ιδρύει Σχολή το 180 μ.Χ. ο Θεόδοτος ο σκυτέας. Ο Θεόδοτος ήταν μια σημαντική προσωπικότητα με επιστημονική και φιλοσοφική κατάρτιση, γι’ αυτό και επιχείρησε να στηρίξει την διδασκαλία του γραμματικοερμηνευτικά. Θεωρούσε ως φιλοσοφικές αυθεντίες, τους λεγόμενους εμπειρικούς φιλόσοφους Αριστοτέλη, Ευκλείδη κ.λ.π. Τον Ιησού, τον δεχόταν ως ένα απλό άνθρωπο, ο οποίος κατά την στιγμή που βαπτίζονταν εφοδιάστηκε με θείες δυνάμεις. Το «πνεύμα του Θεού» ενήργησε πάνω σ’ αυτόν καθ’ ολοκληρία σαν δύναμη με ιδιαίτερο τρόπο, αλλά με τίποτα δεν μπορεί να αποκαλείται Θεός, ούτε ακόμα και όταν αναστήθηκε. Είναι φανερό λοιπόν πως ο Θεόδοτος απορρίπτει παντελώς την Θεότητα του Ιησού Χριστού, αν και μέρος των οπαδών του συμφώνησαν στο να καλείται ο αναστάς Ιησούς ως Θεός. Κατά τους ερευνητές είναι φανερή η καταγωγή της κακοδοξίας του Θεόδοτου από την Ιουδαΐζουσα αίρεση του Χριστιανισμού τον Εβιωνιτισμό.

Ο επίσκοπος Ρώμης Βίκτωρ καταδίκασε τον Θεόδοτο και τον απέβαλε από την εκκλησιαστική κοινωνία, γιατί με την διδασκαλία του μετέβαλε τον Χριστό σε «κοινό άνθρωπο». Βέβαια για να είμαστε ακριβοδίκαιοι ο Θεόδοτος δεν είχε χρησιμοποιήσει ακριβώς την έκφραση αυτή, γιατί δεχόμενος τον Χριστό ως «δύναμη» του Θεού, τον ξεχώριζε από τους υπόλοιπους ανθρώπους.Λίγο αργότερα εμφανίστηκε και άλλος Θεόδοτος, ο αποκαλούμενος τραπεζίτης, και αυτός στη Ρώμη, μαθητής και συνεχιστής της διδασκαλίας του. Και αυτός παρομοίως καταδικάστηκε στην Δύση.Ένα σχεδόν αιώνα αργότερα, περί το 260 μ.Χ., βρίσκει στην Ανατολή, ο δυναμικός Μοναρχιανισμός έναν θερμό υποστηρικτή, τον Παύλο τον Σαμοσατέα που ήταν και επίσκοπος Αντιοχείας.

Ο Ευσέβιος Καισαρείας στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Ζ΄27 – 30, αναφέρει πως οι Πατέρες της Συνόδου που συνεκλήθησαν στην Αντιόχεια για να καταδικάσουν την κακοδοξία του, τον χαρακτηρίζουν ως κακότροπο και φιλόδοξο. Για την διδασκαλία του Παύλου Σαμοσατέα μαθαίνουμε από τον Επιφάνιο (Κατά αιρέσεων, 65, 1 MIGNE ΕΠ 42, 12 εξ). Η διδασκαλία του λοιπόν ξεκινάει από την εξής βασική αρχή, «ένας Θεός, ο Πατέρας». Την έννοια του Λόγου την άφηνε κατά κάποιο τρόπο σε ισχύ, και την ταύτιζε με τον Ιησού Χριστό. Αλλά ο Λόγος στον Ιησού ήταν κάτι ανάλογο με τον «λόγο στον άνθρωπο». Ο Λόγος δηλαδή είναι ιδιότητα του Θεού, απρόσωπη δύναμη, η οποία δια μέσου της «εμπνεύσεως» κατοικεί στον Χριστό. Με τον τρόπο αυτό αποβαίνει ο Χριστός μοναδικός μεταξύ των ανθρώπων.Διακρίνουμε λοιπόν στον Παύλο τον Σαμοσατέα μια διαφοροποίηση σε σχέση με τους παλιότερους δυναμικούς Μοναρχιανούς, λόγω και του γεγονότος πως εν τω μεταξύ είχε αναπτυχθεί στην εκκλησιαστική συνείδηση η Χριστολογική διδασκαλία περί Λόγου. Όμως, επειδή δέχεται τον Λόγο ως απρόσωπο χωρίς υπόσταση, παραμένει στο σημείο αυτό συνεπής Μοναρχιανός. Ταυτόχρονα καταβάλει προσπάθεια να διερευνήσει και να εκφράσει την σχέση του Λόγου με τον Πατέρα. Δεν είναι όμως όπως οι παλιότεροι Πατροπασχίτης, δηλαδή δεν αποδίδει την σάρκωση, τα πάθη και τον θάνατο στο ένα Θείο Ον, τον Πατέρα, αλλά δέχεται με συγκαλυμμένες εκφράσεις και παρόμοιες με την εκκλησιαστική φρασεολογία, κάποιο φωτισμό του ανθρώπου Ιησού, κάτι ανάλογο – σε κατώτερο βαθμό βέβαια – που είχε γίνει στους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Έφθανε μάλιστα στην προσπάθειά του για συγκάλυψη της κακοδοξίας του μέχρι του σημείου να λέει και τη φράση «εκείνο τον Λόγο γέννησε ο Θεός χωρίς την Παρθένο».

Αλλά κατά την πραγματική διδασκαλία του, ο Λόγος στον Ιησού, ουδέποτε υπήρξε οργανικό μέρος του ανθρώπου Ιησού, αλλά παραμένει πάντα κάτι ξένο, αφού η Μαρία γέννησε έναν απλό άνθρωπο σαν και εμάς, και ο οποίος έγινε Χριστός κατά την στιγμή της βάπτισής του, όταν κατοίκησε μέσα του ο Λόγος, χωρίς όμως να ενωθεί ποτέ οργανικά το θείο και το ανθρώπινο στοιχείο, σαν ένα είδος «συνάφειας», για την κοινή διεξαγωγή του σωτηριώδους έργου. Επίσης δεν απέκλειε από τον Χριστό και τον χαρακτηρισμό «Θεός», αποκαλώντας τον «Θεό εκ Παρθένου, Θεό εκ Ναζαρέτ», εννοώντας όμως ως Θεό που προήλθε από εξέλιξη, παρερμηνεύοντας το χωρίο του Αποστόλου Παύλου «θανάτου δε σταυρού. Γι’ αυτό και ο Θεός τον υπερύψωσε και του χάρισε όνομα ανώτερο από κάθε άλλο όνομα» Φιλιππησίους 2:9. Εξηγώντας το παραπάνω χωρίο ισχυρίζονταν πως ο Χριστός, ήταν από την αρχή προορισμένος στην ιδέα του Θεού για να γίνει Θεός, αλλά γίνεται τέτοιος μετά την ολοκλήρωση του έργου του στην γη, και αφού τον ανύψωσε ο Θεός. Τελικά ο Ιησούς θεοποιείται με την ηθική έννοια διότι πρόκοψε στην αρετή και πέτυχε το έργο του, «εκ προκοπής τεθεοποιείσθαι». Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά αμφιβολία, σύμφωνα με όσα εκτέθηκαν μέχρι στιγμής πως ο Παύλος ο Σαμοσατέας είναι ο πρόδρομος των μετέπειτα Χριστολογικών κακοδοξιών που θα συνταράξουν την Εκκλησία τους μετέπειτα αιώνες, αν και προσπαθεί με την φρασεολογία της διδασκαλίας τους να συγκαλύψει την μοναρχιανή κακοδοξία του. Γι’ αυτό και ο όρος ομοούσιος που θα θεσπιστεί αργότερα ως Ορθόδοξος από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο είχε καταστεί επί μακρόν στην Αντιόχεια ύποπτος, καθότι εσήμαινε πως ο Πατέρας και ο Λόγος ήταν μία ουσία και ένα πρόσωπο ή ως κατοικών ο Λόγος στον Πατέρα, ως ιδιότητα δηλαδή του Πατέρα.

Αυτοί που καταπολέμησαν την διδασκαλία του Σαμοσατέα ορθά διαπίστωσαν πως υπάρχουν σ’ αυτή προφανείς ασυνέπειες και αντιφάσεις. Ορθά παρατήρησαν πως διδάσκει ότι υπάρχουν δύο διαφορετικοί «Υιοί του Θεού», ένας απρόσωπος και ένας προσωπικός.Οι ιδέες των δυναμικών Μοναρχιανών δεν μπόρεσαν να αντέξουν για πολύ καιρό. Εμφανίστηκαν όμως ξανά στους νεότερους χρόνους από τους διάφορους ορθολογιστές, οι οποίοι πρεσβεύουν πως ο Ιησούς δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένας με ιδιαίτερο τρόπο φωτισμένος και εμπνευσμένος από τον Θεό άνθρωπος.Διαφορετικά εμφανίζεται ο τροπικός Μοναρχιανισμός. Σύμφωνα με αυτόν που εκπροσωπείται από τους Νοητό, Πραξέα και βραδύτερον από τον Σαβέλλιο, ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός που έγινε άνθρωπος. Σε σχέση με τον δυναμικό Μοναρχιανισμό, ο τροπικός είναι πιο επικίνδυνος για την εκκλησιαστική διδασκαλία περί Χριστού – Λόγου. Και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό γιατί παρουσιάζεται όλη η Θεότητα στο σύνολό της να σαρκώνεται στο πρόσωπο του Χριστού, με αμεσότερο μάλιστα τρόπο.

Σαν φιλοσοφική βάση χρησιμοποιεί την διδασκαλία των Στωικών περί «κατηγοριών», η οποία πρεσβεύει πως το ίδιο υποκείμενο, όταν έρχεται σε διάφορες σχέσεις, μπορεί να εμφανίζεται με διαφορετικούς τρόπους και στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Θεός εμφανίζεται άλλοτε σαν Πατέρας και άλλοτε σαν Υιός.Μάλιστα σε κάποιους κύκλους των τροπικών Μοναρχιανών κατά την λειτουργική γλώσσα ο Χριστός είναι ο Πατέρας που έγινε άνθρωπος. Και είναι φυσιολογικό αυτό γιατί στη θεία λατρεία εξαίρεται η τιμή του Χριστού ως Θεού. Έλεγαν λοιπόν πως ο ίδιος ο Πατέρας γεννήθηκε από την Παρθένο, έπαθε και πέθανε. Γι’ αυτό και ο Τερτυλλιανός τους αποκάλεσε «Πατροπασχίτες». Τον κύριο εκπρόσωπό τους Νοητό, τον πολέμησε ο Ιππόλυτος (Έλεγχος Θ΄,7 εξ) λέγοντας πως αυτά που λέει είναι σχετικά με τα φιλοσοφήματα του Έλληνα φιλόσοφου Ηράκλειτου.Με αυτό τον τρόπο νόμιζαν οι Μοναρχιανοί, πως μπορεί να δικαιωθεί ολοσχερώς η θεότητα του Χριστού και συγχρόνως να αποκρουστεί και η διθεΐα. Όμως αυτού του είδους τον Θεό που είχε γίνει Χριστός δεν τον καλούσαν «Λόγο» και ερμήνευαν αλληγορικά τον πρόλογο του Ευαγγελίου του Ιωάννη. Ο Νοητός δίδασκε, πως αφού ο Πατέρας δεν δημιουργήθηκε, ορθά καλείται Πατέρας. Όταν όμως θέλησε να υποστεί γέννηση, ως αυτογεννηθείς, ορθά καλείται Υιός. Η διάκριση λοιπόν του Πατέρα και του Υιού υπάρχει μόνο κατ’ όνομα ή και ως διάκριση χρόνου.

Ο Χριστός – Θεός ανέστησε τον εαυτό του από τους νεκρούς και είναι ο Πατέρας αυτός που καρφώθηκε με τα καρφιά στον σταυρό.Στην πρωτεύουσα Ρώμη, λίγο διάστημα μετά, εμφανίζεται ο Σαβέλιος, ο οποίος γίνεται αυτός ο αρχηγός πλέον των τροπικών Μοναρχιανών. Αυτός συμπεριλαμβάνει πλέον στην «Μοναρχία του Θεού» και το Άγιο Πνεύμα. Σύμφωνα με την διδασκαλία του Σαβέλιου, ο Θεός εκδηλώνεται ενεργά σε τρεις διαδοχικές εμφανίσεις. Αρχικά στο «πρόσωπο» του Πατέρα ως δημιουργός και νομοθέτης. Λέγοντας όμως ο Σαβέλιος «πρόσωπο» δεν εννοεί την «υπόσταση», αλλά μια «μορφή εμφάνισης», μια «εκδήλωση προσωπικότητας» κάτι σαν προσωπείο. Κατόπιν στο «πρόσωπο» του Υιού ως λυτρωτής, από την στιγμή της ενανθρώπησής του μέχρι την ανάληψή του στους ουρανούς. Τέλος στο «πρόσωπο» του Αγίου Πνεύματος που χαρίζει την ζωή και την χάρη, μέχρι σήμερα.

Στο σημείο αυτό παρατηρείται μια ασυνέπεια στη διδασκαλία του Σαβέλιου, διότι δίδασκε πως ο Θεός Πατέρας εξακολουθεί να παρουσιάζεται ως συντηρητής της φύσης που είχε δημιουργήσει στο παρελθόν.Όπως λοιπόν εμφανίζεται ο ηθοποιός – στο αρχαίο δράμα – υποδυόμενος εναλλάξ διάφορα πρόσωπα, φορώντας δηλαδή κάθε φορά διαφορετική μάσκα, έτσι εμφανίζεται διαδοχικά το ένα θείο Όν, άλλοτε ως Πατέρας, άλλοτε ως Υιός και άλλοτε ως Άγιο Πνεύμα, ενώ πρόκειται πάντοτε για ένα και το αυτό Όν και όχι για Αγία Τριάδα. Για και ο Σαβέλιος χρησιμοποιεί τον όρο «Υιοπάτωρ», αφού κατ’ αυτόν ο Πατέρας είναι ίδιος με τον Υιό. Πάντως και ιδέα του σχεδίου του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου (θεία οικονομία) δεν είναι άγνωστη στον Σαβέλιο. Την δέχεται πως πραγματοποιείται κατά την διαδοχική εμφάνιση των «προσώπων» του ενός και αυτού προσώπου. Οι οπαδοί του χρησιμοποιούσαν και τον όρο ομοούσιος ως χαρακτηριστικό για τον Υιό, εννοώντας όμως την απόλυτη ταυτότητα, δηλαδή πως ο Πατέρας είναι μετά του Υιού ο ένας και ο αυτός.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΙωάννη Ορ. Καλογήρου: Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄, Εκδόσεις Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 1976




Πηγη : http://antiairetikos.blogspot.gr

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ



 Σύγχυση επικρατεί σε πολλούς πιστούς και μη, για τα εκκλησιαστικά πράγματα και συνήθειες που επισυμβαίνουν στον χώρο της Εκκλησίας. Πιστεύουν δηλαδή, πως ότι επισυμβαίνει και επικρατεί σήμερα σ’ αυτή, ήταν παγιωμένο από την αρχική εμφάνιση του Χριστιανισμού. Περιττό βέβαια να πούμε, πως η άποψη αυτή είναι λανθασμένη και πως η Εκκλησία σαν ζωντανός οργανισμός που είναι πέρασε διάφορες φάσεις στην διάρκεια όλων αυτών των αιώνων, ώστε να φτάσουμε στο σήμερα που έχουν παγιωθεί κάποια πράγματα και συνήθειες. Ένα από αυτά είναι και η συνήθεια να νηστεύουμε την περίοδο του Πάσχα, η οποία ονομάζεται «Μεγάλη Τεσσαρακοστή ή Σαρακοστή». Αξίζει λοιπόν να αναρωτηθούμε. Υπήρχε αυτή η νηστεία από τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού σε όλη την Εκκλησία που δεν ήταν διασπασμένη όπως σήμερα και οι πρώτοι Χριστιανοί νήστευαν τον ίδιο αριθμό ημερών με μας και έτρωγαν τα ίδια φαγητά που τρώμε εμείς; Την ευκαιρία να τα δούμε όλα αυτά και να τα απαντήσουμε μας την δίνει το κείμενο που ακολουθεί ευθύς αμέσως...


 Η νηστεία του Πάσχα δεν ήταν καθορισμένη, επειδή δεν είχε καθοριστεί επακριβώς ποια ημέρα και ποια ημερομηνία έπρεπε να γιορτάζεται το Πάσχα, με αποτέλεσμα να μην νηστεύουν όλοι οι πιστοί τον ίδιο συγκεκριμένο αριθμό ημερών. Γράφει ο Ειρηναίος Λυών το 192 μ.Χ. στον επίσκοπο Ρώμης Βίκτορα, ο οποίος είχε κηρύξει ως ακοινώνητους τους πιστούς της Ανατολής οι οποίοι γιόρταζαν σε διαφορετική ημερομηνία το Πάσχα από ότι οι πιστοί της Ρώμης, με σκοπό την συνδιαλλαγή και ειρήνευση των διεστώτων εκκλησιών: «Δεν είναι μόνο για την ημέρα η αμφισβήτηση, αλλά και γι’ αυτό το ίδιο το είδος της νηστείας. Διότι άλλοι νομίζουν πως πρέπει να νηστεύουν μία ημέρα, άλλοι δύο, άλλοι περισσότερες, άλλοι δε υπολογίζουν την ημέρα τους σε σαράντα ώρες ημερήσιες και νυχτερινές. Τέτοιου είδους ποικιλία στον τρόπο τήρησης δεν έγινε στην εποχή μας, αλλά πολύ παλιότερα κατά τους χρόνους των προγενεστέρων μας, οι οποίοι, χωρίς να προσέχουν την ακρίβεια όπως φαίνεται, τηρούν την απλοϊκή και ιδιόρρυθμη συνήθεια και την μετέδωσαν στους μετέπειτα, και παρόλα αυτά όλοι αυτοί ειρήνευσαν και εμείς ειρηνεύουμε μεταξύ μας και η διαφωνία ως προς την νηστεία κατοχυρώνει την ομόνοια ως προς την πίστη». Ευσέβιος Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία Ε΄ 24, 12 – 13. 


Συνήθως λοιπόν η νηστεία ήταν δύο ημερών. Το βράδυ οι περισσότεροι την διέκοπταν, υπήρχαν όμως και άλλοι που νήστευαν συνεχώς δύο ημέρες δηλαδή σαράντα ώρες. Πολλοί μάλιστα Χριστιανοί παίρνοντας πρωτοβουλία με δική τους θέληση μπορούσαν να κάμουν «υπέρθεση» δηλαδή να παρατείνουν την νηστεία τους πέραν της εσπέρας της ίδιας μέρας. Παρόλα αυτά, από μια αποστροφή του Ευσέβιου Καισαρείας φαίνεται πως κάποιοι πιστοί δεν νήστευαν καθόλου. Γράφει λοιπόν ο Ευσέβιος Καισαρείας με αφορμή την σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου από το Μέγα Κωνσταντίνο, στην οποία ως γνωστό καθορίστηκε και η ημερομηνία του εορτασμού του Πάσχα: «Ενώ λοιπόν στο θέμα αυτό (σ.σ. δηλαδή της εορτής του Πάσχα) οι πανταχού λαοί διαφωνούσαν ήδη από παλιά και οι θείες διατάξεις βρίσκονταν σε σύγχυση, τόσο πολύ ώστε στην μία και αυτή γιορτή η διαφορά του χρόνου να προκαλεί μεγάλη διάσταση στους εορτάζοντες, των οποίων άλλοι μεν ασκούνταν με νηστείες και κακοπάθειες, άλλοι δε περνούσαν τον καιρό τους με άνεση, κανείς άνθρωπος δεν ήταν ικανός να βρει θεραπεία του κακού και η φιλονικία συνεχίζονταν αμείλικτη μεταξύ των δύο μερίδων.» Εις τον Βίον Κωνσταντίνου Βασιλέως, Λόγος Γ΄ 5,2.


 Όπως μας πληροφορεί ο Διονύσιος Αλεξανδρείας, το πρώτο μισό του 3ου αιώνα μ.Χ., οι ημέρες που νήστευαν οι πιστοί την περίοδο πριν από το Πάσχα αυξάνονται. Ο χρόνος διάρκειας της γίνεται τώρα μια ολόκληρη βδομάδα. Μερικοί Χριστιανοί  κάνουν πάλι «υπέρθεση» δύο, τριών ή τεσσάρων ημερών, άλλοι όμως δεν έκαναν «υπέρθεση». Άλλοι όμως δεν νήστευαν καθόλου. Γράφει λοιπόν ο Διονύσιος Αλεξανδρείας: «Επειδή δεν τηρούν όλοι ούτε ίσα και όμοια τις έξι ημέρες της νηστείας, γιατί άλλοι νηστεύουν δύο, άλλοι τρεις, άλλοι τέσσερες, άλλοι καμία. ». Άραγε όμως, τι έτρωγαν οι πιστοί την περίοδο της νηστείας; Τα ίδια φαγητά που τρώμε και εμείς σήμερα; Όπως πληροφορούμαστε λοιπόν, οι πιστοί εφάρμοζαν ξηροφαγία, δηλαδή ψωμί, αλάτι, νερό και λάχανα.


Διαφορά βρίσκουμε και στο χρόνο λήξης της νηστείας. Άλλοι την τερμάτιζαν το βράδυ του Σαββάτου και άλλοι τα ξημερώματα της Κυριακής, την ώρα που θα λαλούσε ο κόκορας, γι’ αυτό και η ώρα αυτή ονομάζονταν «αλεκτροφωνία», από την λέξη «αλέκτωρ» που σημαίνει τον κόκορας. Στην εκκλησία της Ρώμης έχουμε την συνήθεια να τερματίζουν οι πιστοί την νηστεία του Πάσχα την ώρα της «αλεκτροφωνίας». Από πού όμως προέκυψε αυτή η διαφορά; Ο Διονύσιος Αλεξανδρείας μας πληροφορεί και γι’ αυτό το γεγονός. Λέγει λοιπόν πως η διαφορά αυτή προέκυψε, επειδή ο χρόνος της Ανάστασης του Χριστού δεν ήταν ακριβώς προσδιορισμένος.


Προϊόντος του χρόνου οι ημέρες της νηστείας προ του Πάσχα προοδευτικά αυξάνονται. Ήδη λίγα χρόνια πριν την σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, η νηστεία αυτή αυξάνεται σε σαράντα ημέρες «τεσσαρακοστή ή σαρακοστή». Λέγεται πως εισήχθη στη ζωή των πιστών την περίοδο των διωγμών 306 – 323 μ.Χ. από τους Μαξέντιο, Λικίνιο, Μαξιμίνο που ήταν συνάρχοντες του Μεγάλου Κωνσταντίνου στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και πριν αυτός γίνει μονοκράτορας αυτής. Λόγω λοιπόν των διωγμών πολλοί πιστοί κατέφευγαν στην ύπαιθρο και στην έρημο για να σωθούν. Εκεί έρχονται σε επαφή με τους ασκητές οι οποίοι νήστευαν σαράντα ημέρες. Νήστευαν δε σαράντα μέρες, μιμούμενοι τον Κύριο, ο οποίος νήστεψε στην έρημο τον ανάλογο αριθμό ημερών. Αυτοί επιδρούν επί των πιστών, επειδή αυτοί θαυμάζοντάς τους θέλουν να τους μιμηθούν για τον υπέροχο αγώνα που διεξάγουν. Παρενθετικά να αναφέρουμε, πως σύμφωνα με τον Ιερό Χρυσόστομο, η νηστεία της Τεσσαρακοστής του Πάσχα, δεν γίνεται ούτε για το Πάσχα ούτε για το Σταυρό, αλλά για τις αμαρτίες μας. Επειδή το Πάσχα δεν είναι υπόθεση νηστείας και πένθους, αλλά ευφροσύνης και χαράς. Γι’ αυτό λοιπόν δεν πρέπει να λέμε πως πενθούμε για την Σταύρωση του Κυρίου. Διότι δεν πενθούμε για τον Κύριο. Μη γένοιτο, αλλά για τα δικά μας αμαρτήματα.


 Εκτός όμως από τους ασκητές μεγάλη επίδραση στους πιστούς στο θέμα της νηστείας ασκούν οι λεγόμενοι εγκρατευτές. Ποιοι είναι όμως αυτοί; Ας το δούμε αμέσως παρακάτω. Από τον εκκλησιαστικό συγγραφέα Μουσανό που έδρασε στο δεύτερο μισό του Β΄ αιώνα μ.Χ. μαθαίνουμε για μια κακοδοξία που εμφανίστηκε τα χρόνια εκείνα, με την ονομασία «η αίρεση των Εγκρατιτών ή Εγκρατευτών ή Εγκρατών», στην οποία είχαν παρασυρθεί αρκετοί πιστοί. Εκείνος όμως που την διέδωσε περισσότερο και θεωρείται ο κατ’ εξοχήν αρχηγός της, είναι ο απολογητής Τατιανός που υπήρξε και μαθητής του Ιουστίνου του μάρτυρα. Όσο ζούσε ο Ιουστίνος ο μάρτυρας, ο Τατιανός δεν είχε τολμήσει να εκδηλώσει την διδασκαλία του, την οποία εκδήλωσε μετά τον θάνατό του. Οι Εγκρατείς εκήρυτταν την αγαμία, χαρακτηρίζοντας μάλιστα τον γάμο ως φθορά και πορνεία δεν δίσταζαν μάλιστα να κατηγορούν τον Θεό, επειδή δημιούργησε τον άνθρωπο κατά άντρα και γυναίκα. Δίδασκαν πως ο γάμος προέρχεται από το διάβολο. Δεν έτρωγαν κρέας, επειδή πίστευαν – πιθανόν από Πυθαγόρειες επιρροές – πως τα ζώα έχουν ψυχή, όπως ο άνθρωπος. Απέρριπταν δε και την σωτηρία του Αδάμ.


Η νηστεία όμως της «τεσσαρακοστής ή σαρακοστής» προ του Πάσχα, δεν επικράτησε παντού και ομοιόμορφα, γιατί παρουσιάστηκε και νηστεία δύο – τριών βδομάδων, όπως στην εκκλησία της Ρώμης, στα μέσα του Δ΄ αιώνα μ.Χ. Άλλοι πάλι δεν νήστευαν ολόκληρη τη βδομάδα, αλλά δύο με τρεις ημέρες αυτής και έτσι συμπλήρωναν την νηστεία των δύο – τριών βδομάδων προ του Πάσχα.


Αλλά και πάλι μετά την έστω μερική αποδοχή της νηστείας της «τεσσαρακοστής ή σαρακοστής» προ του Πάσχα από αρκετές εκκλησίες, τα πράγματα εξακολουθούσαν να είναι συγκεχυμένα. Και αυτό συνέβαινε επειδή υπήρχε διαφορά ως προς την χρονική της διάρκεια μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Στην Ανατολή νήστευαν επτά βδομάδες ενώ στη Δύση έξι. Η νηστεία της μία παραπάνω βδομάδας στην Ανατολή γινόταν επειδή δεν νήστευαν τα Σάββατα, εκτός από το Μεγάλο Σάββατο. Ας μας επιτραπεί στο σημείο αυτό να κάνουμε μια απαραίτητη παρένθεση για να γίνουμε κατανοητοί. Στην Ρώμη παρουσιάστηκε τους πρώτους χρόνους του Χριστιανισμού η ιδιαιτερότητα να νηστεύουν οι πιστοί και το Σάββατο, εκτός της γνωστής νηστείας που γίνονταν Τετάρτη και Παρασκευή. Μέχρι τότε ένα μόνο  Σάββατο νήστευαν αυτό της Μεγάλης Εβδομάδας, αλλά μετά επεκτάθηκε η νηστεία και σ’ όλα τα Σάββατα. Παρόλο που η νηστεία αυτή καταπολεμήθηκε και από τον Τερτυλλιανό και τον Ιππόλυτο, η Σύνοδος της Ελβίρας όρισε «άρεσε να διορθωθεί η πλάνη, για να τελούμε υπερθέσεις κάθε ημέρα Σαββάτου».


Φαίνεται πως η νηστεία αυτή προήλθε λόγω παράτασης (υπέρθεσης) της νηστείας της Παρασκευής. Την νηστεία αυτή δεν είχαν η Γαλλία, η Βόρειος Ιταλία και η Βόρεια Αφρική. Επικράτησε όμως στη Δύση κατόπιν απόφασης του πάπα Ιννοκέντιου του Α΄ 401 – 407 μ.Χ. και εισήχθη στην εκκλησία της Αλεξάνδρειας. Επιχειρήθηκε η εισαγωγή της και στην εκκλησία της Συρίας αλλά συνάντησε αντίδραση και δεν επικράτησε. Έχουμε μάλιστα και μαρτυρία του γεγονότος αυτού στη νόθα επιστολή του Ιγνατίου Αντιοχείας «Προς Φιλιππησίους» που θεωρείται πως γράφτηκε στο τέλος του Δ΄ αιώνα μ.Χ. η οποία λέγει χαρακτηριστικά: «Εάν κάποιος νηστεύει, πλην ενός Σαββάτου, του Πάσχα, αυτός είναι χριστοκτόνος». Γι’ αυτό λοιπόν στην Ανατολή προστέθηκε στην νηστεία προ του Πάσχα μία εβδομάδα επιπλέον, επειδή όπως αναφέραμε και πιο πάνω, εκεί δεν νήστευαν τα Σάββατα, εκτός από το Μεγάλο Σάββατο, με σκοπό να παραταθεί ο χρόνος της νηστείας ώστε να συμπληρωθούν οι σαράντα ημέρες.


Κατά την διάρκεια της νηστείας υπήρχε ποικιλία στις τροφές που κατανάλωναν. Άλλοι έτρωγαν μόνο ξερό ψωμί, άλλοι καρπούς και αυγά, άλλοι ψάρια και πουλερικά. Η ποικιλία αυτή στη βρώση των τροφών στην περίοδο της νηστείας συνέβαινε, διότι δεν υπήρχαν γραπτές παραγγελίες για το είδος των τροφών, εκτός από ένα κανόνα της συνόδου της Λαοδικείας η οποία συνήλθε το 364 μ.Χ.: «Ότι δεν πρέπει την τελευταία βδομάδα της Τεσσαρακοστής, να γίνεται κατάλυση την Πέμπτη, και να ατιμάζεται όλη η Τεσσαρακοστή, αλλά πρέπει όλη την Τεσσαρακοστή να γίνεται νηστεία ξηροφαγίας» Κανόνας Ν΄ (50). Ο κανόνας αυτός παραγγέλνει «ξηροφαγία» δηλαδή βρώση φυτικών τροφών χωρίς λάδι. Τροφές με λάδι έτρωγαν το Σάββατο και την Κυριακή ή δεν έτρωγαν τέτοιου είδους τροφές την Τετάρτη και Παρασκευή. Κατά τη διάρκεια της «τεσσαρακοστής» έτρωγαν μόνον μία φορά την ημέρα, την 9η ώρα, δηλαδή στις 3 το μεσημέρι, και αυτή ήταν η κυρίως νηστεία, την οποία όμως δεν τηρούσαν το Σάββατο και την Κυριακή. 


Στα μέσα του ΣΤ΄ αιώνα μ.Χ. υπήρχε και μια αυστηρότερη νηστεία τον Μάρτιο, η οποία διακρίνονταν από αυτή του Πάσχα λόγω της αυστηρότητάς της. Η νηστεία αυτή μαζί με κάποιες άλλες, άλλων εορτών ονομάσθηκαν  Quatember και δεν διαδόθηκαν πέρα από τη Ρώμη.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Ιωάννης Αναστασίου: Εκκλησιαστική Ιστορία
2. Ευσέβιος Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία, Τόμος 2
3. Ευσέβιος Καισαρείας, Εις τον Βίον Κωνσταντίνου Βασιλέως
4. Νικόδημος Αγιορείτης: Πηδάλιο



Πηγη: http://antiairetikos.blogspot.gr/






















Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

Η ΠΛΑΝΗ ΤΗΣ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ



Η διδασκαλία της ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ, δηλαδή η διδαχή ότι οι ψυχές των ανθρώπων προϋπάρχουν της σύλληψης στην μήτρα και μετά τον θάνατο του ανθρώπου εισέρχονται σε άλλα σώματα, είναι Δαιμονική πλάνη. Η διδασκαλία αυτή έχει διάφορες μορφές.

Μία μορφή λέγει ότι οι ψυχές εισέρχονται σε ανθρώπινα σώματα μόνο, ενώ άλλες μορφές της ίδιας διδασκαλίας λέγουν ότι οι ψυχές εισέρχονται και σε ζώα και σε φυτά ! Σκοπός των μετενσαρκώσεων είναι η τελειοποίηση και σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου. Η οποία σωτηρία, υπό αυτό το πρίσμα, καθίσταται υποχρεωτικώς αναπόφευκτη και στην ουσία δεν εξαρτάται από την θέληση του ατόμου.


 ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
  
Kαὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γένεση 3:4).

Η Μετενσάρκωση διδάσκει στην ουσία την ανυπαρξία του θανάτου. Αναπαράγει το αρχαίο ψεύδος του Σατάνα προς τους Πρωτοπλάστους.Με αυτό ακριβώς το ψεύδος ο Διάβολος οδήγησε τους Πρωτοπλάστους στον πνευματικό θάνατο που σαν συνέπεια είχε και τον σωματικό θάνατο.

«Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν κατὰ τὰς γραφάς,  καὶ ὅτι ἐτάφη, καὶ ὅτι ἐγήγερται τῇ τρίτη ἡμέρᾳ κατὰ τὰς γραφάς» (Α Κορινθίους 15: 3-4).

Ενώ η Γραφή διδάσκει ότι υπάρχει θάνατος και μάλιστα ακόμη και ό Χριστός πέθανε ως άνθρωπος, ενώ η Γραφή διδάσκει ανάσταση νεκρών, όπως και ο Χριστός Αναστήθηκε, η δαιμονική διδασκαλία της Μετενσαρκώσεως λέγει ότι η ψυχή απλώς αλλάζει σώματα!

« καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰςζωὴν αἰώνιον» (Ματθαίος 25:46).

Ενώ η Γραφή διδάσκει ύπαρξη Κολάσεως η οποία μάλιστα έχει και βαθμίδες κολασμού, η Μετενσάρκωση διδάσκει την υποχρεωτική σωτηρία όλων δικαίων και αδίκων. Βαθμίδες Κολασμού:

 «ἥξει ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου ἐν ἡμέρᾳ ᾗ οὐ προσδοκᾷ καὶ ἐν ὥρᾳ ᾗ οὐ γινώσκει, καὶ διχοτομήσει αὐτόν, καὶ τὸ μέρος αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀπίστων θήσει.  ἐκεῖνος δὲ ὁ δοῦλος, ὁ γνοὺς τὸ θέλημα τοῦ κυρίου ἑαυτοῦ καὶ μὴ ἑτοιμάσας μηδὲ ποιήσας πρὸς τὸ θέλημα αὐτοῦ,δαρήσεται πολλάς·  ὁ δὲ μὴ γνούς, ποιήσας δὲ ἄξια πληγῶν,δαρήσεται ὀλίγας» (Λουκάς 12:16-48).

« Τότε ἤρξατο ὀνειδίζειν τὰς πόλεις ἐν αἷς ἐγένοντο αἱ πλεῖσται δυνάμεις αὐτοῦ, ὅτι οὐ μετενόησαν·  οὐαί σοι, Χοραζίν, οὐαί σοι, Βηθσαϊδά· ὅτι εἰ ἐν Τύρῳ καὶ Σιδῶνι ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν ὑμῖν, πάλαι ἂν ἐν σάκκῳ καὶ σποδῷ καθήμεναι μετενόησαν.  πλὴν λέγω ὑμῖν, Τύρῳ καὶ Σιδῶνιἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ ὑμῖν.  καὶ σὺ Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα, ἕως ᾅδου καταβιβασθήσῃ· ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοις ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν σοί, ἔμειναν ἂν μέχρι τῆς σήμερον.  πλὴν λέγω ὑμῖν ὅτιγῇ Σοδόμων ἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ σοί(Ματθαίος 11:20-24).

 « ὁ μὲν υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὑπάγει καθὼς γέγραπται περὶ αὐτοῦ·οὐαὶ δὲ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ, δι᾿ οὗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται· καλὸν ἦν αὐτῷ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος(Μάρκος 14:21).

 Ο Χριστός λέγει ότι θα συνέφερε τον Ιούδα να μην είχε γεννηθή ! Αν δεν υπάρχει αιώνιος βασανισμός μετά θάνατον  αλλά σειρά μετενσαρκώσεων και τελικώς τελειοποίηση της ψυχής και σωτηρία ,γιατί δεν συνέφερε τον Ιούδα να γεννηθεί ;;; Γιατί γενικώς οι αμετανόητοι δεν τους συμφέρει που έρχονται στον κόσμο και οργιάζουν για κάποια χρόνια; Αν δεν υπάρχει αιώνιος βασανισμός μετά θάνατον αλλά μετενσάρκωση , τότε ασφαλώς συμφέρει να έρθει σε ύπαρξη κανείς, να χαρεί όλες τις αμαρτωλές ηδονές και μετά να μετενσαρκωθεί. Έτσι και αλλιώς τελικώς σύμφωνα με την διδασκαλία της μετενσάρκωσης η ψυχή τελειοποιείται !    Αν τον Ιουδα δεν τον περίμενε αιώνιος βασανισμός θα τον συνέφερε να ζήσει για λίγα χρόνια να ακούσει και να δει και τον Χριστό έστω και αν δεν τον ακολούθησε τελικώς. Όμως τώρα ο Χριστός μας λέγει ότι «καλὸν ἦν αὐτῷ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος.». Δεν συμφέρει τον Ιούδα που ήλθε σε ύπαρξη διότι πέθανε αμετανόητος και Κολάζεται αιωνίως. Δεν μετενσαρκώθηκε ! Την πρόσκαιρη ζωή που έζησε δεν την εκμεταλεύτηκε ορθά και τώρα Κολάζεται.

 « οἶδε Κύριος εὐσεβεῖς ἐκ πειρασμοῦ ρύεσθαι, ἀδίκους δὲ εἰς ἡμέραν κρίσεωςκολαζομένους τηρεῖν» (Β Πέτρου 2:9). 

Οι άδικοι δεν μετενσαρκώνονται μετά τον θάνατο όπως διδάσκουν οι οπαδοί της μετενσάρκωσης για να γίνουν τελικώς δίκαιοι. Οι άδικοι κρατούνται και περιμένουν την ημέρα της Κρίσης ΚΟΛΑΖΟΜΕΝΟΙ= Βασανιζόμενοι. Μέχρι να αναστηθούν και τα σώματά τους για να τιμωρηθούν και αυτά όπως είναι δίκαιο. Μάλιστα η Γραφή ομιλεί για ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΡΙΣΗΣ όχι για πολλές.

«ὁ Θεὸς τανῦν παραγγέλλει τοῖς ἀνθρώποις πᾶσι πανταχοῦ μετανοεῖν,  διότι ἔστησεν ἡμέραν ἐν ᾗ μέλλει κρίνειν τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ, ἐν ἀνδρὶ ᾧ ὥρισε, πίστιν παρασχὼν πᾶσιν ἀναστήσας αὐτὸν ἐκ νεκρῶν.» (Πράξεις 17:30-31). 

«ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις». (Εβραίους 9:27).

Οι άνθρωποι πεθαίνουν ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΦΟΡΑ  σωματικώς (ἅπαξ) και κατόπιν δεν ξαναγεννιούνται σε άλλο σώμα αλλά θα περιμένουν την  ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ.

« τοὺς γὰρ πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστος τὰ διὰ τοῦ σώματος πρὸς ἃ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε κακόν» (Β Κορινθίους 5: 10).

Όλοι χωρίς εξαίρεση θα παρασταθούμε ενώπιον του Κριτή – Ιησού Χριστού για να λάβει ο καθένας την ανταμοιβή για όσα έπραξε με το ΣΩΜΑ του. Δεν λέει με τα σώματα…..λέει με το ΣΩΜΑ. Δεν λαμβάνει λοιπόν η ψυχή πολλά σώματα αλλά ένα. Εάν ελάμβανε πολλά σώματα η ψυχή  …με τα έργα  ποίου θα κρίνονταν ;;; 

 Έχει τέτοια εξάπλωση η δαιμονοδιδασκαλία της Μετενσάρκωσης που μερικοί αφελείς Χριστιανοί νομίζουν ότι συμβιβάζεται με την Αγία Γραφή !!!


ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΗΛΙΑΣ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ

Μερικοί παρερμηνεύουν ορισμένους λόγους της Γραφής και διδάσκουν ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και Πρόδρομος ότι δήθεν είναι μετενσάρκωση του Προφήτη Ηλία !!!Αυτή η διδασκαλία είναι λάθος. Εκτός των όσων αναφέραμε παραπάνω προσθέτουμε και τον εξής λόγο : Ο Προφήτης Ηλίας δεν πέθανε ακόμη !

 « καὶ ἐγένετο αὐτῶν πορευομένων, ἐπορεύοντο καὶ ἐλάλουν· καὶ ἰδοὺ ἅρμα πυρὸς καὶ ἵπποι πυρὸς καὶ διέστειλαν ἀνὰ μέσον ἀμφοτέρων, καὶ ἀνελήφθη ᾿Ηλιοὺ ἐν συσσεισμῷ ὡς εἰς τὸν οὐρανόν.  καὶ ῾Ελισαιὲ ἑώρα καὶ ἐβόα· πάτερ, πάτερ, ἅρμα ᾿Ισραὴλ καὶ ἱππεὺς αὐτοῦ· καὶ οὐκ εἶδεν αὐτὸν ἔτι» (Δ Βασιλειών 2:11-12).

«᾿Ηλίας ἐν τῷ ζηλῶσαι ζῆλον νόμου ἀνελήφθη ἕως εἰς τὸν οὐρανόν» (Α Μακκαβαίων 2:58).

Ο Προφήτης Ηλίας ανελήφθη «ΩΣεις τον ουρανόν», σαν να πήγαινε στον ουρανό. «ΕΩΣεις τον ουρανόν», προς την κατεύθυνση του ουρανού. (παράβαλε την φράση « Εξήγαγε δε αυτούς έξω έως εις Βηθανίαν, και επάρας τας χείρας αυτού ευλόγησεν αυτούς. και εγένετο εν τω ευλογείν αυτόν αυτούς  διέστη απ’ αυτών και ανεφέρετο εις τον ουρανόν» Λουκάς 24:50-51) Ο Χριστός εξήγαγε τους Μαθητές τουέως εις Βηθανίαν= προς την κατεύθυνση της Βηθανίας- όχι στην Βηθανία. Η Ανάληψη του Χριστού έγινε στο όρος των Ελαιών που βρίσκεται έξω από την Ιερουσαλήμ προς την πλευρά της Βηθανίας όχι στην ίδια την Βηθανία —«  και ταύτα ειπών βλεπόντων αυτών επήρθη, και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών.  και ως ατενίζοντες ήσαν εις τον ουρανόν πορευομένου αυτού, και ιδού άνδρες δύο παρειστήκεισαν αυτοίς εν εσθήτι λευκή,  οί και είπον• άνδρες Γαλιλαίοι, τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον ουρανόν;ούτος ο Ιησούς ο αναληφθείς αφ’ υμών εις τον ουρανόν, ούτως ελεύσεται, ον τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν.Τότε υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ από όρους του καλουμένου ελαιώνος, ό έστιν εγγύς Ιερουσαλήμ, σαββάτου έχον οδόν» (Πράξεις 1:9-12.).

Δεν ξερουμε που ακριβώς είναι ο Ηλίας. Ο Θεός ξέρει και θα τον φανερώσει στις έσχατες ημέρες. Τονίζουμε και πάλι την διαφορά των φράσεων «ανελήφθη ‘Ηλιού εν συσσεισμωωςεις τον ουρανόν» / «ανελήφθηέωςεις τον ουρανόν» για τον Προφήτη Ηλία και της φράσης «ο Ιησούς ο αναληφθείς αφ’ υμών εις τον ουρανόν». Ο Χριστός ανελήφθη «εις τον ουρανόν» ενώ ο Ηλίας ανελήφθη «ως εις τον ουρανόν» / « έως εις τον ουρανόν». Διότι όπως λέγει και ο Ιωάννης «ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς, ο υιος του ανθρώπου» Ιωάννης 3:13. Αυτό το λέγουμε διότι πολλοί αιρετικοί λέγουν ότι αφού «ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς, ο υιος του ανθρώπου» άρα ο Ηλίας δεν πήγε στον ουρανό και συνεπώς πέθανε !!! ΛΑΘΟΣ ! Ο Ηλίας ανελήφθη ζων ΠΡΟΣ τον ουρανό λέγει η Γραφή. Αυτό λέμε και εμείς οι Ορθόδοξοι. Δεν λέμε ότι είναι στον ουρανό. Δεν ξέρουμε που είναι. Να μην βάζουν οι αιρετικοί στο στόμα μας κάτι που δεν λέμε. Εμείς λέμε ότι λέγει η Αγία Γραφή.

«ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστελῶ ὑμῖν᾿Ηλίαν τὸν Θεσβίτην, πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ» (Μαλαχίας 4:4).

Ο Ηλίας ο Θεσβίτης είναι ο Πρόδρομος της Δευτέρας Παρουσίας του Ιησού Χριστού.

«ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· ᾿Ηλίας μὲν ἔρχεται πρῶτον καὶ ἀποκαταστήσει πάντα» (Ματθαίος 17:11).

 Ο Χριστός λέγει ότι ο Ηλίας ΕΡΧΕΤΑΙ και ότι ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ (στο μέλλον) τα πάντα. Άρα είναι Πρόδρομος της Δευτέρας παρουσίας του Χριστού και όχι της Πρώτης. Ο Πρόδρομος της Πρώτης Παρουσίας του Χριστού είναι ένας άλλος «Ηλίας» ο Ιωάννης ο Βαπτιστής τον οποίο «οὐκ ἐπέγνωσαν αὐτόν, ἀλλ᾿ ἐποίησαν ἐν αὐτῷ ὅσα ἠθέλησαν» (Ματθαίος 17:12).

«᾿Ηλίας μὲν ἐλθὼν πρῶτον ἀποκαθιστᾷ πάντα· καὶ πῶς γέγραπται ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἵνα πολλὰ πάθῃ καὶ ἐξουδενωθῇ;» (Μάρκος 9:12). 

Ο Χριστός λέγει ότι ο Ηλίας προηγείται της Παρουσίας του Υιού του ανθρώπου  και «αποκαθιστά  πάντα». Ερωτά όμως με έμφαση : «πῶς γέγραπται ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἵνα πολλὰ πάθῃ καὶ ἐξουδενωθῇ;» Γιατί δηλαδή αφού ο Ηλίας έρχεται πρώτα από τον Υιό του ανθρώπου και «ἀποκαθιστᾷ πάντα», ο Υιός του ανθρώπου σύμφωνα με την Γραφή πρέπει να «πάθῃ καὶ ἐξουδενωθῇ;» Μετά την αποκατάσταση των πάντων τι χρειάζεται η θυσία του Χριστού;;; Ασφαλώς δεν χρειάζεται ! 

Άρα ο Ηλίας έρχεται πριν την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και αποκαθιστά πάντα και κατόπιν έρχεται ο Χριστός, όχι για να θυσιαστεί αλλά για να Κρίνει τον Κόσμο. Δεν ήλθε ο Ηλίας πριν την Πρώτη Παρουσία κατά την οποία θυσιάστηκε ο Χριστός. Αν ερχόνταν πριν την Πρώτη Παρουσία και αποκαθιστούσε τα πάντα δεν θα υπήρχε ανάγκη πλέον της θυσίας του Χριστού. Με το ερώτημα αυτό δηλαδή ο Ιησούς αποκαλύπτει ότι ο Ηλίας είναι Πρόδρομος της Δευτέρας παρουσίας του Χριστού και όχι της Πρώτης. Ο Πρόδρομος της Πρώτης Παρουσίας του Χριστού είναι ένας άλλος «Ηλίας» ο Ιωάννης ο Βαπτιστής όπως είπαμε. Η προφητεία του Μαλαχίου δηλαδή περί ελεύσεως του Ηλία πριν τον Κύριο αφορά την ΔΕΥΤΕΡΗ Παρουσία του Κυρίου όχι την Πρώτη. 

Μάλιστα ο Μαλαχίας γράφει : « καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστελῶ ὑμῖν ᾿Ηλίαν τὸν Θεσβίτην, πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ, ὃς ἀποκαταστήσει καρδίαν πατρὸς πρὸς υἱὸν» (Μαλαχίας 4:4-5).

Σύμφωνα με τον Μαλαχία ο Ηλίας ο Θεσβίτης θα αποκαταστήσει την καρδία του πατρός προς τον υιόν και όχι το αντίστροφο, (δηλαδή την καρδιά του υιού προς τον πατέρα)! Γιατί αυτό ; Ο Χριστιανισμός είναι τέκνο του Ιουδαϊσμού. Ο Ιουδαϊσμός όμως παρεκτράπη όχι ο Χριστιανισμός ! Γιαυτό ο οι Ιουδαίοι θα στραφούν προς τον Χριστιανισμό και όχι το αντίθετο. 

« Οὐ γὰρ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, τὸ μυστήριον τοῦτο, ἵνα μὴ ἦτε παρ᾿ ἑαυτοῖς φρόνιμοι, ὅτι πώρωσις ἀπὸ μέρους τῷ ᾿Ισραὴλ γέγονεν ἄχρις οὗ τὸ πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθῃ,  καὶ οὕτω πᾶς ᾿Ισραὴλ σωθήσεται» (Ρωμαίους 11: 25-26). 

Ο Προφήτης Ηλίας δεν είναι ο μοναδικός Προφήτης που δεν πέθανε. Και ο Προφήτης Ενώχ είναι ζωντανός. Αυτοί οι δύο Προφήτες θα φανερωθούν την εποχή του Αντιχρίστου ο οποίος και θα τους εκτελέσει. 

« καὶ εὐηρέστησεν ᾿Ενὼχ τῷ Θεῷ καὶ οὐχ εὑρίσκετο, ὅτιμετέθηκεναὐτὸν ὁ Θεός» (Γένεση 5:24).

« Πίστει ᾿Ενὼχμετετέθη τοῦ μὴ ἰδεῖν θάνατον, καὶ οὐχ εὑρίσκετο, διότι μετέθηκεν αὐτὸν ὁ Θεός· πρὸ γὰρ τῆςμεταθέσεωςαὐτοῦ μεμαρτύρηται εὐηρεστηκέναι τῷ Θεῷ» (Εβραίους 11:5).

Ο Ενώχ δεν είδε θάνατον, δεν πέθανε σωματικά. Τον μετάθεσε ο Θεός όπως τον Ηλία. 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία καταδικάζει την μετενσάρκωση και την διδασκαλία περί προΰπαρξης ψυχής πριν την σύλληψη στην μήτρα .Συνοδικόν της Αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου: 

«Τοῖς δεχομένοις καὶ παραδίδουσι τὰ μάταια καὶ ἑλληνικὰ ῥήματα, ὅτι τε προΰπαρξίς ἐστι τῶν ψυχῶν, καὶ οὐκ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος τὰ πάντα ἐγένετο, καὶ παρήχθησαν, ὅτι τέλος ἐστὶ τῆς κολάσεως ἡ ἀποκατάστασις αὔθις τῆς κτίσεως, καὶ τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, καὶ διὰ τῶν τοιούτων λόγων τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν λυομένην πάντως, καὶ παράγουσαν εἰσάγουσιν, ἣν αἰωνίαν καὶ ἀκατάλυτον αὐτός τε ὁ Χριστὸς καὶ Θεὸς ἡμῶν ἐδίδαξε, καὶ παρέδοτο καὶ διὰ πάσης τῆς Παλαιᾶς καὶ Νέας Γραφῆς ἡμεῖς παρελάβομεν ὅτι καὶ ἡ κόλασις ἀτελεύτητος καὶ ἡ βασιλεία ἀΐδιος, διὰ δὲ τῶν τοιούτων λόγων ἑαυτούς τε ἀπολλύουσι, καὶ ἑτέροις αἰωνίας καταδίκης προξένους γενομένοις ἀνάθεμα τρίς.». 

«Τοῖς τὴν μωρὰν τῶν ἔξωθεν φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμοῦσι, καὶ τοῖς καθηγηταῖς αὐτῶν ἑπομένοις, καὶ τάς τε μετεμψυχώσεις τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν, ἢ καὶ ὁμοίως τοῖς ἀλόγοις ζῴοις ταύτας ἀπόλλυσθαι, καὶ εἰς τὸ μηδὲν χωρεῖν δεχομένοις καὶ διὰ τοῦτο ἀνάστασιν, καὶ κρίσιν, καὶ τὴν τελευταίαν τῶν βεβιωμένων ἀνταπόδοσιν ἀθετοῦσιν ἀνάθεμα τρίς».






Πηγη: http://aktines.blogspot.gr
















 


















































Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΑ ΧΩΡΙΣ ΜΑΣΚΕΣ

 Ἐτυμηγορία τῆς λέξης ( πιθανές καί ἐπικρατοῦσες ἐρμηνεῖες ):


1. carne= κρέας  και levare=αἴρω-σηκώνω ( δηλαδή ἀναιρῶ, ἀπέχω, ἐγκαταλείπω

2. Κάρνεια: ἀρχαία εἰδωλολατρική ἐορτή γιά νά τιμήσουν τόν «Θεό» Κάρνειο Ἀπόλλωναλόγῳ ὅμως διαφορετικῆς ἐποχῆς ἐορτασμοῦ καί ἀπουσίας μασκαρέματος, θεωρεῖται λιγότερο πιθανή αὐτή ἡ ἐκδοχή ).

3. Κάρνος=τράγος, βόσκημα, πρόβατον ( σύμφωνα μέ τόν λεξικογράφο Ἡσύχιο ). Συνδυάζεται μέ τόν ἀρχαῖο χοροπηδηχτό χορό τῶν  ἀρχαίων «Θεῶν» Σατύρων ( οἱ ὁποῖοι ὀργίαζαν, ἐξ οὗ καί ὁ λαός ὀνομάζει Σάτυρο ἕναν ἄνθρωπο πού ἐπιδίδεται σέ κραιπάλες ). Κι ὅπως χοροπηδοῦνε οἱ τράγοι, ἔτσι καί οἱ Σάτυροι, ἔτσι καί οἱ συμμετέχοντες στούς καρναβαλικούς χορούς καί στίς καρναβαλικές παρελάσεις

4. corn=κέρατο καί Vaal ἤ Βῆλος=ἀρχαῖος αἱμοσταγής βοϊδόμορφος «Θεός». Ἄρα τό καρναβάλι σημαίνει «βοϊδοκέρατο» εἰρωνικά, γιά νά θυμίζει τή νίκη τῶν αἰγοπροβατοτρόφων κατά τῶν βοϊδοτρόφων καί τοῦ «Θεοῦ» Βάαλ στήν ἀρχαιότητα. Ἐπίσης ποιός ἄλλος, κατά σύμπτωσιν… παρουσιάζεται μέ κέρατα;…Μήπως ὁ διάβολος;

5. corn=κέρατο καί leyalem=ἀποχή ἀπό τό κρέας.

6. carrus=κάρο καί navalis=ναυτικό ( δηλαδή ναυτικό ἀμαξίδιο ). Παραπέμπει στήν ἐμφάνιση τοῦ «Θεοῦ» Διόνυσου στά Διονυσιακά Συμπόσια-ὄργια, ὁ ὁποῖος ἐρχόταν πάντοτε μέ τροχοφόρο καράβι.

Ἡ εἰρωνεία τοῦ ὅλου θέματος εἶναι ὅτι τήν περίοδο τῶν Ἀποκρεῶν ἐνῶ σύμφωνα μέ τήν ἐτυμολογία τῆς λέξης «Ἀπό-κρέας», ἀλλά καί σύμφωνα μέ τίς πιό πάνω ἑρμηνεῖες τῆς λέξης «καρναβάλι» (βλ. ἑρμην. 1, 2, 6) πού σημαίνει ἀποχή ἀπό τό κρέας), ἀρχίζει ἡ περίοδος τῆς νηστείας, μιά περίοδος κατά τήν ὁποία ὁ πιστός ἐντείνει τίς προσπάθειές του στόν ἀγώνα τῆς ἐγκράτειας καί στόν ἀγώνα κατά τῶν παθῶν, ἀντίθετα κατά τήν περίοδο αὐτή («Καρναβάλι») ἔχουμε φαγοπότια ἀλλά καί ἄλλες ἀκόλαστες δραστηριότητες πού θά παραθέσουμε πιό κάτω. 

 Μέ ποιούς τρόπους «ἑορτάζεται» τό Καρναβάλι; Μέ:

1. Μεταμφιέσεις καί ψέματα

2. Γύμνια καί ἔλλειψη αἰδοῦς

3. Προκλητικές συμπεριφορές

4. Χορούς καί μάλιστα συχνά ἔξαλλους

5. Ἀσύδωτο φαγοπότι

6. Μέθες

7. Ξενύχτια-ξεφαντώματα

8. Πειράγματα

9. Βωμολοχίες

10. Ἄσεμνες μουσικές καί θεατρικές παραστάσεις - ἐκδηλώσεις

11. Ἀναβίωση ἀρχαίων παγανιστικῶν ἐθίμων

12. Καθίβρυση-γελοιοποίση τῶν Ἱερῶν καί Ὅσιων σέ πάμπολες περιπτώσεις

13. Καί ὅλα τά πιθανά παρελκόμενα ὅλων αὐτῶν, μέ συνήθεις, σέ ἐξέχουσα θέση, τίς σαρκικές ἀκολασίες.

                                                         Καρναβάλι καί Ἀρχαία Ἑλλάδα:

 «Στήν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἀπό τό μεσοχείμωνο μέχρι τήν ἄνοιξη, τελοῦντο πρός τιμήν τοῦ Διόνυσου ἤ Βάκχου οἱ Διονυσιακές ἤ Βακχικές  γιορτές. Ὁ Διόνυσος ἦταν κατ’ ἐξοχήν «Θεός» τῶν λαϊκῶν στρωμάτων, προστάτης τοῦ ἀμπελιοῦ καί τοῦ κρασιοῦ, σύμβολο τῆς χαρᾶς, τῆς ζωῆς καί τοῦ ἀχαλίνωτου κεφιοῦ. Στη διάρκεια τῶν διονυσιακῶν γιορτῶν, οἰ ὀπαδοί τοῦ Διονύσου φοροῦσαν δέρματα ζώων, ἄλειφαν τό πρόσωπό τους μέ τήν τρυγία ( κατακάθι τοῦ κρασιοῦ ) καί στεφανώνταν μέ κισσό, τό ἀειθαλές ἱερό φυτό τοῦ Διόνυσου καί προσπαθοῦσαν νά ἔχουν τήν  μορφή Σατύρων πού ἔμοιαζαν μέ τράγους. Στίς διονυσιακές γιορτές τραγουδοῦσαν τό «Διθύραμβο», οἱ μαλλιαροί σάτυροι χορευτές μεταμφιεσμένοι σέ «γάστρωνες» ( κοιλαράδες ), δαιμονικές φιγοῦρες θά λέγαμε, ἔτσι ὅπως τούς βλέπουμε στίς παραστάσεις τῶν διαφόρων ἀγγείων τῆς ἀρχαιότητας. 

Ὁ Ἀριστοτέλης στήν «ποιητική» του ἀναφέρει ὅτι ἡ κωμωδία προέρχεται ἀπό τόν «κῶμο» ἤ «κώμη» πού ἦταν ἡ συντροφιά μεθυσμένων πού τραγουδοῦσαν τά «φαλλικά», δηλαδή πειραχτικά καί βωμολοχικά τραγούδια. Οἱ παρέες αὐτές τῶν μεθυσμένων περιφέρονταν στούς δρόμους τῆς πόλης ἤ τοῦ χωριοῦ καί πετοῦσαν αἰσχρολογίες στούς συντοπίτες τους. Ἐπίσης, ἀνάλογες παρέες τριγυρνοῦσαν μέ ἄμαξες καί ξεστόμιζαν ἕνα σωρό βωμολοχίες καί αἰσχρά ἀστεῖα ( ἀπό ἐκεῖ ἔχει μείνει καί ἡ γνωστή φράση: «θά ἀκούσεις τά ἐξ’ ἀμάξης»)! Πρός τιμήν τοῦ Διονύσου τελοῦνταν 4 γιορτές: α) Τά μικρά ἤ κατ’ ἀγρούς Διονύσια, β) Τά Λήναια, γ) Τά Ἀνθεστήρια καί δ) Τά μεγάλα ἤ ἔν ἄστει Διονύσια. Τά Ἀνθεστήρια πού τελοῦνταν τό μῆνα Ἀνθεστηριῶνα ( ἀπό 18 Φεβρουαρίου – 17 Μαρτίου περίπου ), ἦταν ἡ ἀρχιαότερη ἀπό τίς βακχικές γιορτές καί κρατοῦσαν 3 μέρες. Τήν 2η μέρα γινόταν μιά πομπή πού συνέδευε τόν Διόνυσο, ἀνεβασμένο σέ ἕνα ἅρμα πού εἶχε σχῆμα πλοίου, τά μέλη τῆς ἀκολουθίας φοροῦσαν μάσκα. Τόν ρόλο τοῦ Διόνυσου ἔπαιζε ὁ ἄρχων βασιλεῦς. Στά σημερινά χρόνια ὑποκατάστατο τοῦ Διόνυσου θεωρεῖται ὁ βασιλιάς καρνάβαλος ( καί ἡ ἀρχαία πομπή βέβαια εἶναι ἡ σημερινή παρέλαση


       Καρναβάλι καί Χριστιανισμός:

Ἀπό τήν ἀρχή ἡ Χριστιανική Ἐκκλησία στάθηκε ἀντίθετη καί ἐπικριτική σέ ὅλες αὐτές τίς γιορτές τῆς ἀχαλίνωτης ἀκολασίας καί κραιπάλης.

Μάλιστα, ὁ Ἅγιος Τιμόθεος, μαθητής τοῦ Ἀπ. Παύλου καί Ἐπίσκοπος Ἐφέσσου, κατά τήν παράδοση, ὑπέστη στήν Ἔφεσσο ἐπί αὐτοκράτορα Δομιτιανοῦ μαρτυρικό θάνατο ἀπό τούς ἐξαγριωμένους ὄχλους τῶν εἰδωλολατρῶν, ἐπειδή σέ κάποια γιορτή αῆς Ἀρτέμιδος τῆς Ἐφεσσίας, «καταγώγιον ὀνομαζομένην», κατέκρινε τά ὄργια τῶν ἐορταστῶν.. 

 Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στήν Α’ ἐπιστολή του (62μ.Χ) γράφει χαρακτηριστικά «καί διά τοῦτο παραξενεύονται ὅτι σεῖς συντρέχετε μέ αὐτούς εἰς τήν αὐτήν ἐκχείλισιν τῆς ἀσωτίας καί σᾶς βλασφημοῦσιν» · ( Πέτρου Α' 4:4 ).

O Ἀπόστολος Παῦλος στήν ἐπιστολή του πρός Γαλάτας ( 58 μ.Χ. ) ἀναφέρει ὡς ἔργα τῆς σαρκός τίς: «μέθαι» καί τίς «κῶμαι, ὅπου «κώμη»= εἶναι ἡ θορυβώδης πορεία διασκεδαστῶν ἐπί τῆ ἐρορτῇ θεοῦ τινός».

Κατά τό 2ο αἰῶνα ὁ  Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεῦς μιλάει γιά τούς σύγχρονούς του, τούς για ''γελοίως κατά τας πομπάς σχηματιζομένους" καί τόν 4ο αἰῶνα ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος επιτίθεται κατά τῶν χριστιανῶν γιά τήν "ἀκαταγέλαστον κωμωδίαν" νά καταστρέφουν τό πρόσωπό τους σύμφωνα μέ εἰδωλολατρική συνήθεια, ἐνδύοντας γυναῖκες μέ ἀνδρικά ροῦχα..

  Ὅτι καί τόν ἐπόμενο αἰῶνα συνεχίζονταν οἱ μεταμφιέσεις, μαρτυρεῖ ὁ   62ος κανόνας τῆς ἐν Τρούλλῳ Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος καταδικάζει τίς μεταμφιέσεις καί τίς μάσκες, ὅπως καί τούς χορούς καί τούς ἀστεϊσμούς, πού ἐλάμβαναν χῶρα σέ παρόμοιες καρναβαλικές ἐορτές τοῦ παρελθόντος, καί ἐπι­βάλλει στούς κληρικούς πού μετέχουν, τήν ποινή τῆς καθαιρέσεως, στούς δε λαϊκούς τήν ποινή τοῦ ἀφορισμοῦ: «Τάς οὔτω λεγομένας Καλάνδας, καί τά λεγόμενα Βοτά, καί τά καλούμενα Βουμάλια...κατά τι ἔθος παλαιόν καί άλλότριον τοῦ τῶν Χριστιανῶν βίου, ἀποπεμπόμεθα, ὁρίζοντες μηδένα ἄνδρα γυναικεῖαν στολήν ἐνδιδύσκεσθαι ἤ γυναῖκα τήν ἀνδράσιν ἀρμόδιον, ἀλλά μήτε προσωπεῖα κωμικά ἤ σατυρικά ἤ τραγικά ὑποδύεσθαι· μήτε τό τοῦ βδελυκτοῦ Διονύσου ὄνομα τήν σταφυλήν ἐκθλίβοντος ἐν τοῖς ληνοῖς ἐπιβοᾶν.... Τούς οὐν ἀπό τοῦ νῦν τί τῶν προειρημένων ἐπιτελεῖν ἐγχειροῦντας, ἐν γνώσει τούτων καθισταμένους, τούτους, εἰ μέν κληρικοί εἴεν, καθαιρεῖίσθαι προστάσσομεν, εἰ δε λαϊκοί, ἀφορίζεσθαι».

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ( 349-407μ.Χ. ), ἀναφερόμενος στό ἐπιχείρημα ὅτι μέ τίς ἐκδηλώσεις διασκεδάζουν καί εὐφραίνονται οἱ ἄνθρωποι, ξεφεύγουν ἀπό τήν καθημερινότητα, ἀπαντᾶ ὅτι αὐτό εἶναι τελείως παράλογο, διότι ἡ χαρά καί εὐφροσύνη πρέπει νά συμβαδίζουν μέ τήν ἠθική καί τήν εὐπρέπεια.

«Τό νά χαιρόμαστε μέ ὄλα δέν εἶναι  καλό… ἐπειδή καί ὁ μοιχός χαίρεται ὅταν καταστρέψει τόν γάμο τοῦ πλησίον του… ἄς μήν κοιτᾶμε λοιπόν ἄν κάποιος χαίρεται, ἀλλά ἐάν γιά καλό πρᾶγμα χαίρεται».

Παρ' ὅλα αὐτά ἀκόμα καί κατά τόν 12ο αἰῶνα, ὁ Βαλσαμώνας ὁμολογεῖ ὅτι στην ἐποχή του, παρά τίς ἀπαγορεύσεις, τό ἔθιμο τῶν μεταμφιέσεων βρισκόταν σέ ἀκμή.Ἔτσι οἱ περισσότερες ἀπό τίς διονυσιακές γιορτές τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων πέρασαν στο Βυζάντιο καί ἔφτασαν μέχρι τά χρόνια μας».

 Οἱ τραγικώτερες ἐπιπτώσεις τοῦ Καρναβαλιοῦ:

Βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἀπώλεια τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς Ἐκτρώσεις ( ἀκόμη καί 100.000 μόνο στήν Πάτρα ἔχουν καταγραφεῖ στίς ἡμέρες διεξαγωγῆς τοῦ Πατρινοῦ Καρναβαλιοῦ. Γενοκτονία!!! ).

Κατασπατάληση τοῦ πλούτου τῶν Δήμων καί τοῦ Κράτους, α) τή στιγμή πού ὑπάρχουν ἄστεγοι, ἄσιτοι, χρεωμένοι, ἄποροι, β) τή στιγμή πού οἱ Δήμοι ἀφήνουν ἀνεκπλήρωτα ἤ ἐλλιπῆ κοινωφελῆ ἔργα καί γ) τή στιγμή πού βουλιάζουμε οἰκονομικά πανεθνικῶς!Πῶς πρέπει νά ἀνοίγει τό Τριώδιο στή ζωή τοῦ Χριστιανοῦ πού τόν ἑτοιμάζει γιά τό Πάσχα; Μέ φαγοπότια, κραιπάλες καί ἀκολασίες ἤ μέ ἄλλα πράγματα;


Πῶς πρέπει νά ἀνοίγει τό Τριώδιο στή ζωή τοῦ Χριστιανοῦ πού τόν ἑτοιμάζει γιά τό Πάσχα; Μέ φαγοπότια, κραιπάλες καί ἀκολασίες ἤ μέ ἄλλα πράγματα; 


 «Tό Τριώδιο εἶναι ἕνα ἀπό τά λειτουργικά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας. Στό βιβλίο αὐτό περιέχονται σχεδόν κάθε μέρα ὕμνοι πού λέγονται Τριώδια, ὕμνοι δηλαδή μέ τρεῖς ὠδές. Οἱ ὕμνοι αὐτοί γενικά λέγονται Κανόνες. Οἱ Κανόνες, στήν ἄρτια μορφή τους καί ἀντίθετα πρός τά Τριώδια, ἀποτελοῦνται ἀπό ἐννέα ὠδές. Τί εἶναι οἱ ὠδές;

 Εἶναι ὁμάδες ἀπό τέσσερα ὡς πέντε ἤ καί περισσότερα τροπάρια, πού ψάλλονται ὅλα μέ τόν ἴδιο τρόπο. Ἐνῶ εἶναι μικρότεροι ὕμνοι μέ τρεῖς μόνο ὠδές. Ὠδή εἶναι τό ἱερό τραγούδι. Ἀπό τά Τριώδια λοιπόν αὐτά, λέγεται καί τό βιβλίο Τριώδιο.

Ὅλα αὐτά ὡς ἐδῶ εἶναι ἕνα ἀνιαρό μάθημα. Κι ὅμως,  αὐτά παλαιότερα οἱ χριστιανοί τά ἤξεραν καί δέν ἦσαν περιττά γιά τήν εὐσέβειά τους. Ἀντίθετα, αὐτά καί ὅσα γίνονται καί λέγονται στήν Ἐκκλησία, ἦσαν ἐκεῖνα, πού χαρακτήριζαν τήν ὀρθόδοξη εὐσέβεια. ¨Η ἱερή ὑμνολογία, ἡ βυζαντική ψαλμωδία καί ἡ θεία λατρεία γενικά τῆς Ἐκκλησίας, μαζί μέ τήν ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν καί τό θεῖο κήρυγμα, εἶναι τά ἱερά γράμματα καί ἡ παιδεία τῶν Ὀρθοδόξων. Γιά μᾶς τούς Ἕλληνες εἶναι καί ἡ ἐθνική μας γλώσσα, γιατί ὅλα αυτἀ εἶναι γραμμένα στά Ἑλληνικά καί ἡ Θεία Γραφή καί οἱ Ἱερές Ἀκολουθίες. Αὐτό γιά τό Ἔθνος μας εἶναι ἕνα ἐξαιρτεικό προνόμιο. Τριώδιο λέγεται καί ἡ ἐκκλησιαστική περίοδος ἀπό σήμερα ὡς τό Πάσχα, ἐπειδή ὅλο αὐτό τό χρονικό διάστημα, εἶναι σέ χρήση τό λειτουργικό βιβλίο τοῦ Τριωδίου». 

Ἄρα λοιπόν, μέ τό Τριώδιο ξεκινᾶ ἡ πορεία τοῦ Χριστιανοῦ ἀπό τήν «Αἴγυπτο στήν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας», ἀπό τόν Γολγοθᾶ στήν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπό τόν προσωπικό Γολγοθᾶ τῶν θλίψεων, τῶν παθῶν καί τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ χριστιανοῦ, στήν ἀνάσταση τῆς ψυχῆς ἀπό αὐτά καί στήν ἀνάτασή της πρός τά Θεῖα καί Ἐπουράνια! Πορεία κατά τήν ὁποία πρέπει νά ἐντείνονται τά κάτωθι:

1. H μετάνοια

2. H κατάνυξητά

3. δάκρυα

4. H νηστεία

5. H νηφαλιότητα

6. H προσευχή

7. H προσοχή τοῦ βίου, νά εἶναι ἐνάρετος

8. H τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ

9. H ἐξομολόγηση

10. O ἐκκλησιασμός καί ἡ συμμετοχή στά Θεῖα Μυστήρια

11. H ἐγκράτεια

12. H εὐσέβεια

13. H εὐπρέπεια

14. H ἁγία πίστη

Ἐπομένως:

Τί σχέση ἔχουν οἱ μάσκες τοῦ Καρναβαλιοῦ μέ Αὐτόν πού λέει: «Ἐγώ είμί ἡ Ἀλήθεια»;

Τί σχέση ἔχουν: ἡ ψεύτικη ἀτμόσφαιρα τοῦ Καρναβαλιοῦ, ὁ δαιμονικός «Καρνάβαλος», ἡ φτιαχτή ὡραιοποίηση, ἡ γελοιοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τοῦ πλησίον μας πού εἴμαστε εἰκόνες Θεοῦ καί ἡ λήθη τῆς πραγματικότητος πού καλούμαστε νά ἀντιμετωπίσουμε μέ σωτηριώδη τρόπο, μέ Αὐτόν πού καταδίκαζε κατ’ ἐξοχήν τήν ὑποκρισία καί τόν «πατέρα της τοῦ ψεύδους διάβολο»;

Τελικό συμπέρασμα γιά τό Καρναβάλι:

 "Η οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται10 οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι".
( Α΄ Κορινθ. 6, 9-10 ).

Καί τί πρέπει νά κάνει ὁ κάθε Χριστιανός;: 
Καὶ ταῦτά τινες ἦτε· ἀλλὰ ἀπελούσασθε, ἀλλὰ ἡγιάσθητε, ἀλλὰ ἐδικαιώθητε ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ καὶ ἐν τῷ Πνεύματι τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. ( Α΄ Κορινθ. 6, 11 ).




 ΟΧΙ ΣΤΟ ΑΘΕΟ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ!