ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΣ ΤΟ ΠΟΛΥΣΕΛΙΔΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΟΓΗΤΟΥ ΤΩΝ ΠΛΑΝΩΝ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ ΤΟΜΑΡΑ ΠΕΡΙ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΑΥΤΟΥ (ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΩΝ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΩΝ) ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ ΑΥΤΩΝ.ΤΡΑΝΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΕΩΣ, ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕΩΣ ΚΙ ΕΣΚΕΜΜΕΝΗΣ ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ, ΕΙΣ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΠΡΟΕΒΗ Ο ΕΝ ΛΟΓΩ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΟΤΙ ΔΗΘΕΝ ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ!

PAPYRUS 52 (ΕΡΕΥΝΑ)

ΙΩΑΝΝΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ (ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ)

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ - ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Η ΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΤΟΜΑΡΑ ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ

Ο ΕΙΣΑΓΩΜΕΝΟΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ

ΤΟ ΑΛΑΘΗΤΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΠΕΡΙ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΣ

ΙΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ

Η ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ

Η ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ

ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ Ο ΥΠΟ ΤΗΣ ΑΙΜΟΡΡΟΟΥΣΗΣ ΑΝΔΡΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ

Η ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΛΒΙΡΑΣ. ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ «ΒΑΡΕΩΣ ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ» ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΩΣ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΑΤΗΣ ΤΟΜΑΡΑ. ΤΡΑΝΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΟΤΙ Ο ΕΝ ΛΟΓΩ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΗΣ ΑΝΕΡΥΘΡΙΑΣΤΩΣ ΚΙ ΕΛΑΦΡΑ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΠΑΡΑΧΑΡΑΣΣΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙΩΝΕΙ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΠΗΓΕΣ

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΓΙΟΙ

ΥΛΗ - ΠΙΣΤΗ - ΘΑΥΜΑ

ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ - ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

(Με σκούρο πράσινο παρουσιάζουμε τις σκέψεις, τα επιχειρήματα ή αυτούσιες φράσεις του Αλεξίου Τομαρά)

Αγαπητοί αναγνώστες

 Περίπου ΔΥΟ ολόκληρα ΧΡΟΝΙΑ (από τον Αύγουστο του 2016) χρειάστηκε ο Προτεστάντης Αλέξιος Τομαράς για να γράψει και να μας στείλει την απολογία του για όσα του είχαμε καταλογίσει για την αίρεση την οποίαν έχει ασπασθεί και διαδίδει και μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ (https://www.facebook.com/nikos.mouratides/posts/899472660157520). Το μεγαλύτερο πρόβλημα που διαπιστώσαμε εις ΤΟ ΠΟΛΥΣΕΛΙΔΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ (http://www.ipertisalithias.gr/index.php?cat=2&id=32&bg=18#article) ήταν η απουσία συνειρμού. Όπως φαίνεται, ο Τομαράς, αντί να καθίσει και να συντάξει μια ολοκληρωμένη θέση μεθοδικά παρουσιασμένη, αυτός, την ώρα που διάβαζε όσα του γράφαμε, μοίραζε σε παραγράφους το κείμενό μας και σχολίαζε από κάτω, όπως κάνουν στα Κοινωνικά Μέσα Δικτύωσης, γράφοντας διάφορα τού τύπου: «πλανεμένοι», «έχετε δαιμονική πίστη», «θα δείτε παρακάτω τι θα πάθετε», «ΧΑΧΑΧΑ ΧΑΧΑΧΑ!!!» και άλλα τέτοια ΠΕΡΙΕΡΓΑ συνάμα και ΠΑΙΔΙΑΣΤΙΚΑ!

Αποτέλεσμα αυτής της ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ ήταν μια ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ να καθόμαστε εμείς, μέσα εις αυτόν τον πολυσέλιδο ΚΥΚΕΩΝΑ, να ψάχνουμε που στην ευχή είναι τα βασικά σημεία της απολογίας του για να τα απαντήσουμε. Τέλος πάντων μας πήρε μερικές ημέρες, αλλά τελικά απαντήσαμε στο ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ Τομαρά που χρειάστηκε (όπως προείπαμε) ΔΥΟ σχεδόν ΧΡΟΝΙΑ για να το γράψει!!!

Εννοείται ότι αυτή είναι η οριστικά ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ μας ενασχόληση με τον ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ αυτόν Προτεστάντη, διότι από εδώ και πέρα θα έχουμε απλά μια ανακύκληση στα ίδια και στα ίδια. Φανταζόμαστε πως στα όσα γράψαμε, θα απολογήθηκε ό,τι  καλύτερο μπορούσε (δύο σχεδόν χρόνια του πήρε άλλωστε…), οπότε εμείς απαντάμε στην ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΗ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ και έτσι κάπου εδώ τελειώνει το ζήτημα για ΕΜΑΣ, κι έτσι θα τού δώσουμε τη χαρά να έχει ΑΥΤΟΣ τον τελευταίο λόγο, ώστε τοιουτοτρόπως ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΥΠΕΡΦΙΑΛΟ ΕΓΩΙΣΜΟ ΤΟΥ!

Ως προς τα λοιπά, στο κείμενο του Τομαρά κυριαρχεί μια ΠΑΙΔΙΑΣΤΙΚΗ νοοτροπία απέναντι στις πηγές, τις οποίες άλλες ΒΡΙΖΕΙ, άλλες ΔΕΝ τις αποδέχεται και άλλες τις ΥΠΟΠΤΕΥΕΤΑΙ. Τα περισσότερα «επιχειρήματα» του, απέναντι στα τεκμήρια των πηγών, είναι σαν κι αυτά που αυτούσια παρατίθενται:

«δεν έχω καθόλου εμπιστοσύνη στους πλανεμένους»

«αυτοί θα λέγανε ό,τι θέλανε»

«ο… «μέγας» δήθεν, Βασίλειος […] Μαζεύτε τον!!»

«τι λέει ο Βασίλειος;; Να σας πω… ΑΝΟΗΣΙΕΣ λέει»

 «Ο ‘άγιος Δαμασκηνός’ […] δώστε του την απάντησή ΜΟΥ μπας και […] ξυπνήσει από την πλάνη του»

«Νόθος είναι ο λόγος του Δαμασκηνού. Δεν έχω λόγο να τον πιστέψω»

«ο Χρυσόστομος ήταν χρυσο-πλανεμένος»

«ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΕΣ του Βασίλειου»

«οι σκοταδιστές μοναχοί θα μπορούσαν να φτιάξουν ό,τι κείμενο ή δήλωση θέλανε»

«Δεν προβλέπει ο Αθάνασιος προσκύνηση για αυτούς. Αν αντιφάσκει με τον εαυτό του αλλού, δεν γνωρίζω, αλλά ξέρω ότι είναι σύνηθες με ΔΑΥΤΟΥΣ» (τα κεφαλαία δικά μας)

Όπως βλέπουμε, πρόκειται για έναν ΑΚΡΑΙΟ ΦΑΝΑΤΙΚΟ, ο οποίος μάλιστα αυτοσυστήνεται με ΘΡΑΣΟΣ ως… «ΑΠΡΟΚΑΤΑΛΗΠΤΟΣ αναγνώστης» (!!!) και ο οποίος θεωρεί, ΟΤΙ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΤΟ ΜΕΝΟΥ ΣΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΟΠΟΥ ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ ΜΟΝΟΝ ΟΣΑ ΣΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ!!!

Τέλος πάντων όμως, για όσα ισχυρίστηκε και υπήρχε περιθώριο απάντησης, απαντήσαμε, αν και το πρόσωπο αυτό μοιάζει να ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΟΣ, όπως φαίνεται από κάποιες ΠΑΙΔΙΑΣΤΙΚΕΣ αντιδράσεις του (αντιγράφουμε μερικές): «Χαχα χαχα!!!», «ΧΑ! ΧΑ! ΧΑ!», «Όπως μελετήσατε εσείς δηλαδή;! (ΧΑΧΑΧΑ ΧΑΧΑΧΑ)», «ΧΑΧΑΧΑ ΧΑΧΑΧΑ!!!», «ΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!! Πολύ γέλιο, περιμένουμε!», «ΧΑΧΑΧΑ ΧΑΧΑΧΑ!!!»

Εκτός λοιπόν των επιμέρους προβλημάτων, που δυστυχώς πιθανόν αντιμετωπίζει ο άνθρωπος αυτός, καταλαβαίνουμε ότι εδώ δεν γίνεται κάποιος διάλογος, αλλά μάλλον μια διαδικασία που μοιάζει ΣΑΝ ΝΑ ΟΜΙΛΟΥΜΕ ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ. ΑΥΤΗ δυστυχώς, αγαπητοί αναγνώστες, είναι η κατάσταση την οποίαν αντιμετωπίζουμε.

Η ΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΤΟΜΑΡΑ ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ

Αυτά που οι Προτεστάντες ονομάζουν «απάντηση στους Ορθοδόξους», ουσιαστικά είναι διάφορες αυθαίρετες ερμηνείες εδαφίων οι οποίες, κατά τη γνώμη τους, αποτελούν την «ορθή ερμηνεία». Δείτε όμως τι γράφει ο ίδιος ο Τομαράς για την Προτεσταντική πλάνη:

«αυτές οι αναγεννημένες ομάδες Χριστιανών πιστών, στην ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ τους και ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ (!) συμφωνούν σε όλα τα ΒΑΣΙΚΑ διδάγματα […] Να παπαγαλίζουμε άραγε τυφλά ό,τι μας είπανε οι όποιοι προηγούμενοι (ορθόδοξοι, καθολικοί, και ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΟΙ) ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΒΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΓΡΑΦΗ;» (τα έντονα κεφαλαία και οι υπογραμμίσεις δικά μας).

Εδώ βλέπουμε, αγαπητοί αναγνώστες, ότι ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ αυτό που εμείς γράψαμε για τους αιρετικούς εις την ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΤΟΜΑΡΑ (https://www.facebook.com/nikos.mouratides/posts/899472660157520): «ο ένας βαδίζει προς την ΑΝΑΤΟΛΗ, ο άλλος προς τη ΔΥΣΗ, ο άλλος προς τον ΒΟΡΡΑ και ο άλλος προς τον ΝΟΤΟ! Αυτό ακριβώς το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ σκηνικό επικρατεί στον ΧΙΛΙΟΤΕΜΑΧΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟ».

Όπως βλέπουμε, μεταξύ τους οι αιρετικοί ΜΟΝΟΝ «στην πλειοψηφία τους συμφωνούν», ακόμα χειρότερα, όσοι συμφωνούν, συμφωνούν ΜΟΝΟΝ στα «βασικά» και το τρισχειρότερο, υπάρχουν «Διαμαρτυρόμενοι […] που ΑΝΤΙΒΑΙΝΟΥΝ την Γραφή»! Σε αυτά, προσθέτει ο Τομαράς και άλλα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ, όπως ότι «μπορεί να κάνουμε λάθος σε κάτι», όμως «ο Κύριος θα μας βγάλει από την πλάνη ΑΝ ΤΟΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ»!!! (τα κεφαλαία δικά μας)

Μα ΟΛΟΙ οι προτεστάντες για τον εαυτό τους ΤΑ ΙΔΙΑ πιστεύουν, όποιον και να ρωτήσουμε ΤΑ ΙΔΙΑ ακριβώς λέει, άρα, μπορεί ακόμα και ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, είτε να ΨΕΥΔΟΝΤΑΙ, είτε να μην κατανοούν ότι βαδίζουν σε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΔΡΟΜΟ από τον Θεό. Όπως βλέπουμε λοιπόν, όλοι αυτοί που λένε, ότι έχουν την «αλήθεια» και ΔΗΘΕΝ «ακολουθούν την Αγία Γραφή», στην πραγματικότητα όμως θεωρούν ως «αλήθεια» Ο,ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ!!!

Άλλωστε, ούτε η «πλειοψηφία» αρκεί, ούτε τα «βασικά». Ο Κύριος είπε: «γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιω. 8,32) και επειδή η αλήθεια είναι ΜΙΑ και ΠΛΗΡΗΣ και όχι επιλογή των «βασικών», μας λέει επίσης, ότι «ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστι» (Λουκ. 11,23). Από πού λοιπόν μπορεί να προκύψει η ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ εμπιστοσύνη σε έναν Προτεστάντη αφού μπορεί ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ εξ αυτών να είναι εκείνος που «αντιβαίνει την Γραφή» και  «κάνει λάθος» ερμηνείες;

Και το πλέον ΤΡΑΓΙΚΟ, αγαπητοί αναγνώστες, είναι το γεγονός ότι ο Τομαράς προσπαθεί να ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΕΙ ακόμη και την ΔΙΑΣΠΑΣΗ των αιρετικών γράφοντας: «ο απόστολος Παύλος γράφει ότι ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ να υπάρχουν διαιρέσεις για να φαίνονται οι δόκιμοι» (τα κεφαλαία και η υπογράμμιση δικά μας). Πόσο ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΣ μπορεί να είναι κάποιος για να βάλει στο στόμα τού Απ. Παύλου τη φράση: «ο απόστολος Παύλος γράφει ότι ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ να υπάρχουν διαιρέσεις», και την ίδια στιγμή να ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ το προηγούμενο εδάφιο όπου ο Παύλος λέει ξεκάθαρα τη θέση του γι’ αυτά: «ουκ επαινώ […] εις το ήσσον συνέρχεσθε» (Α΄ Κορ. 11,17). Πόσο μάλλον όταν ο Τομαράς γράφει, ότι οι «διαιρέσεις» των Προτεσταντών οδηγούν σε «Διαμαρτυρόμενους» που «ΑΝΤΙΒΑΙΝΟΥΝ την Γραφή»! Μήπως λέει ο Παύλος «ότι είναι καλό» ΚΑΙ ΑΥΤΟ;;; (!!!)

Σε αντίθεση όμως με την ΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΗ ΠΛΑΝΗ των αιρετικών, οι Ορθόδοξοι διδάσκουν επί 20 αιώνες το αιώνιο αλάθητο της Εκκλησίας που έχει κεφαλή τον Χριστό (Εφεσ. 1,22-23): «Οι προφήται ως είδον, οι απόστολοι ως εδίδαξαν, η εκκλησία ως παρέλαβεν, οι διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, αύτη η πίστις των αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων». (Συνοδικόν Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου)

Απέναντι σε αυτή την αυτοσυνειδησία αλαθήτου της Εκκλησίας, οι Προτεστάντες ομολογούν ότι «μπορεί να κάνουν λάθος» μέχρι και να «ΑΝΤΙΒΑΙΝΟΥΝ την Γραφή»!!!

Χρειάζεται μήπως περαιτέρω σχολιασμός ή τα συμπεράσματα εξάγονται αβίαστα;

Ο ΕΙΣΑΓΩΜΕΝΟΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ

Γράφει ο Τομαράς: «Με ονομάζει «προτεστάντη» […] δεν προτιμά το δίκαιο, το αληθινό, δηλαδή να με ονομάσει έστω Διαμαρτυρόμενο (αυτό σημαίνει η λέξη Προτεστάντης) […] Θέλει να πει με αυτό ότι είμαι ‘ξενόφερτος’»

Είναι γνωστό ότι η ονομασία της θρησκευτικής ομολογίας τους είναι καθιερωμένη στην Ελλάδα και μάλιστα είναι μια τίμια, δίκαιη και αληθινή ονομασία εφόσον μόνος του λέει πως «η λέξη Προτεστάντης» «σημαίνει» τον «Διαμαρτυρόμενο». Τα πολλά λόγια λοιπόν περιττεύουν.

Το γεγονός ότι ο Προτεσταντισμός είναι ξενόφερτος είναι γνωστό από τις προσπάθειες προσηλυτισμού, που ασκήθηκαν στη χώρα μας στην Τουρκοκρατία με τη συνεργασία των αιμοβόρων Τούρκων κατακτητών, μέσω «ιεραποστόλων κυρίως Αμερικανών και Άγγλων» που ενώ έρχονταν με πρόσχημα  την «ενίσχυση της παιδείας και αναζωπύρωση του θρησκευτικού αισθήματος των ορθοδόξων» ελάχιστοι έμεναν συνεπείς σε αυτό καθώς η βασική τους πρόθεση ήταν «να υποτάξουν δογματικά και να προσηλυτίσουν τους Ορθοδόξους, με το πρόσχημα του ‘φωτισμού’, της φιλικής επικοινωνίας και της αγαθοεργίας» (Κυριακή Μαμώνη, περιοδ. «Μνημοσύνη» 8 (1980-1981), σελ. 181).

Προτεστάντες και Ρωμαιοκαθολικοί συγκρούονταν για ν’ αποκτήσουν σφαίρες επιρροής, με τη συνεργασία των Τούρκων, στις πλάτες του υπόδουλου ελληνικού λαού. Άγγλοι και Αμερικανοί ιεραπόστολοι, Ολλανδοί Καλβινιστές, Ιησουίτες, όλοι μαζί, αντί να σεβαστούν την προαιώνια Ορθόδοξη πίστη του λαού, έπεσαν σαν κοράκια να τον κατασπαράξουν πνευματικά.

Όπως γράφει ο αείμνηστος καθηγητής Θεολογίας Ιωάννης Καρμίρης, στην προσπάθειά τους για «διείσδυσιν και εν τη ορθοδόξω Ανατολή, εκμεταλλευόμεναι νυν την δυστυχίαν, την αμάθειαν και την τραγικήν εν γένει θέσιν τού υποδούλου και τού εν μέσω ερειπίων απελευθερωθέντος και ζώντος Ορθοδόξου Ελληνικού λαού, εξαπέστειλαν εις αυτόν σμήνη φανατικών ιεραποστόλων: Άγγλων, Αμερικανών, Γερμανών και Ελβετών οίτινες ίδρυσαν πολυαρίθμους ιεραποστολικούς σταθμούς εν τοις σπουδαιοτέροις εκκλησιαστικοίς και πολιτικοίς κέντροις της ελευθέρας και δούλης Ελλάδος. Υπό την προστασίαν δε των εκασταχού πρεσβειών και προξενείων των προτεσταντικών Κρατών επεχείρησαν ούτοι να διαδώσωσι προτεσταντικάς ιδέας εις τον Ελληνικόν λαόν» («Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας», τόμ. Β΄, έκδ. 1953, σελ. 871).

Για να γνωρίζετε λοιπόν και την ιστορία σας εσείς οι Προτεστάντες, αν και είστε Έλληνες, εντούτοις θρησκευτικά δεν είστε τίποτε άλλο από απόγονοι εκείνων των ΖΙΖΑΝΙΩΝ, τα οποία έσπειραν, με τις ευλογίες τού Τούρκου Σουλτάνου, ΤΗΝ ΠΛΑΣΤΗ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Και βεβαίως με τη βοήθεια του Θεού, οι θρησκευτικοί σας πρόγονοι ΑΠΕΤΥΧΑΝ, όπως ακριβώς κι ΕΣΕΙΣ σήμερα ΑΠΟΤΥΧΑΤΕ να διαδώσετε αυτήν την ΠΛΑΝΗ.

ΤΟ ΑΛΑΘΗΤΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ειρωνεύεται την Εκκλησία ο Τομαράς γράφοντας: «Η Εκκλησία είναι αλάθητη ΜΟΝΟΝ ως ΣΥΝΟΛΟ, ως Σώμα Χριστού … Αστεία δήλωση». Βλέπουμε ξεκάθαρα, αγαπητοί αναγνώστες, ότι η διδασκαλία της Γραφής, εις τον συγκεκριμένο αιρετικό Προτεστάντη, φαίνεται ΑΣΤΕΙΑ, για τον λόγο ότι ΕΧΕΙ ΕΦΕΥΡΕΙ ΑΥΤΟΣ ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥ!!! Φέρνει λοιπόν 20 εδάφια της Γραφής, τα οποία μιλάνε απλώς για πλάνη ΑΝΘΡΩΠΩΝ, κάτι βεβαίως εντελώς περιττό αφού αυτό αναφέρεται περιεκτικά και αναμφισβήτητα σε ΕΝΑ και μόνο εδάφιο: «εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν ουκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ έστιν εν ημίν» (Α' Ιωάν. 1,8). Εδάφιο το οποίο μάς διευκρινίζει, ότι από τη στιγμή που ΔΕΝ υπάρχει άνθρωπος ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ, κατά λογική ακολουθία αυτό σημαίνει ότι ΔΕΝ υπάρχει και άνθρωπος ΑΛΑΘΗΤΟΣ!

Αδυνατώντας, όμως, ο εν λόγω αιρετικός να βρει εδάφιο για ΣΥΝΟΛΙΚΗ πλάνη της Μίας Εκκλησίας του Χριστού (ώστε να δικαιολογήσει την ύπαρξη του Προτεσταντισμού), καταφεύγει στις ΤΟΠΙΚΕΣ Εκκλησίες, που αναφέρονται εις το βιβλίο τής Αποκαλύψεως, ΜΟΝΙΜΟ ΠΛΕΟΝ ΤΕΧΝΑΣΜΑ ΟΛΩΝ ΣΧΕΔΩΝ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ. Όμως, ουδαμού τής Αποκαλύψεως αναγράφεται πλάνη της Μίας Εκκλησίας, εφόσον αναφέρεται σε ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ κοινότητες πιστών της Μίας Εκκλησίας, κάθε μία από τις οποίες έχει και διαφορετικά προβλήματα:

- Η τοπική Εκκλησία Σμύρνης και Φιλαδελφείας δεν έχουν προβλήματα.

- Οι Εκκλησίες Εφέσου, Περγάμου, Θυατείρων και Σάρδεων έχουν και καλή εικόνα, αλλά παρουσιάζουν και προβληματικά στοιχεία.

- Μόνο η Εκκλησία της Λαοδικείας έχει σοβαρό πρόβλημα.

Βλέπουμε λοιπόν την επιβεβαίωση του εδαφίου, «αποστήσονταί ΤΙΝΕΣ της πίστεως» (Α΄ Τιμ. 4,1). Αυτό έτσι κι αλλιώς το αναγνωρίζουν οι Ορθόδοξοι περισσότερο από τον καθένα. Θεωρούμε πως όλοι οι Παπικοί και όλοι οι Προτεστάντες βρίσκονται σε ΒΑΘΙΑ ΠΛΑΝΗ, όχι όμως η αρχέγονη Εκκλησία του Χριστού, η οποία ορθοτομεί την αλήθεια επί 20 ολόκληρους αιώνες. Άρα, «αποστήσονταί ΤΙΝΕΣ της πίστεως» (Α΄ Τιμ. 4,1) αλλά ποτέ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

ΟΥΔΕΠΟΤΕ δηλαδή υφίσταται περίπτωση «αποστήσονται ΠΑΝΤΕΣ της πίστεως». Κατά συνέπεια η Εκκλησία ήταν, είναι και θα είναι για ΠΑΝΤΑ η «εκκλησία Θεού ζώντος, στύλος καί εδραίωμα τής αληθείας» (Α΄ Τιμ. 3,15) και ήταν, είναι και ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΛΑΘΗΤΗ, διότι είναι Σώμα Χριστού με κεφαλή τον Κύριο (Εφεσ. 1,22-23).

Εάν μιλήσουμε για οριστική πλάνη της Μίας Εκκλησίας, τότε μιλάμε για πλάνη τής Κεφαλής της, δηλαδή του Χριστού (!!!), κάτι που αποτελεί αναμφισβήτητα ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ. Αλλά δυστυχώς οι ΒΛΑΣΦΗΜΙΕΣ είναι κάτι ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ για τους Προτεστάντες προκειμένου να στηρίξουν τις αιρέσεις με τις οποίες εμφορούνται.

ΠΕΡΙ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΣ

Στην περίοδο της εικονομαχίας σφαγιάστηκαν άνθρωποι, ώστε ο τρόμος να αναγκάσει τους Ορθοδόξους να σταματήσουν να τιμούν τις εικόνες. Οι Ορθόδοξοι χριστιανοί - κυρίως οι μοναχοί - ως ομολογητές ουδέποτε υπεχώρησαν στην αίρεση και οι Προτεστάντες αισθάνονται πάντα ΑΜΗΧΑΝΙΑ με αυτή την θυσία. Για μεγάλο χρονικό διάστημα οι αιρετικοί Προτεστάντες - οι οποίοι στην πλειοψηφία τους δεν έχουν και μεγάλη έφεση στην μελέτη της ιστορίας - είχαν επαναπαυτεί στον πανάρχαιο και εντελώς ξεπερασμένο σήμερα στο ζήτημα της Εικονομαχίας (και μόνο σε αυτό το θέμα και όχι εν γένει εις το σύνολο τού έργου του), ιστορικό Κων/νο Παπαρρηγόπουλο, ο οποίος χαρακτήριζε την Εικονομαχία ως… «κοινωνική μεταρρύθμιση» (!!!) ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΑΠΟΡΡΙΦΘΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ! Μια τεκμηριωμένη ανάλυση στο ζήτημα αυτό υπάρχει ΕΔΩ.

Όπως και να’ χει όμως, όταν οι Ορθόδοξοι υπέμειναν διώξεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και δολοφονίες από τους Εικονομάχους, για πάνω από έναν ολόκληρο αιώνα, αυτό τους δίνει το στεφάνι των αλύγιστων ομολογητών της πίστεως και οι Προτεστάντες ΠΙΕΖΟΝΤΑΙ ΑΦΟΡΗΤΑ με το γεγονός αυτό. Έτσι λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, ο αιρετικός Τομαράς κατέφυγε σε ένα ΠΑΡΑΜΥΘΙ, που είχε αναρτηθεί σε κάποιο άσχετο blog, το οποίο προσπαθούσε να αναιρέσει την ύπαρξη της… Εικονομαχίας (!) με βάση μία γνωστή στους ιστορικούς πλάνη τής ιστορικού Leslie Brubaker.

Για ευκολία των αναγνωστών, υπάρχει ΕΔΩ μια καταγραφή των βασικών τεκμηρίων που δείχνουν για ποιον λόγο απορρίφθηκαν από την επιστήμη οι ισχυρισμοί της Brubaker και του συνεργάτου της. Το κυριότερο είναι ότι και οι δύο συγγραφείς (Haldon και Brubaker) έχουν ομολογήσει, ότι τα συμπεράσματά τους ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΑΠΟΔΕΚΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, εκτός τού γεγονότος, ότι έχουν υποστεί και ΑΠΑΞΙΩΤΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ, για τον λόγο ότι εις το έργο τους συχνά ΔΕΝ σεβάστηκαν τις ιστορικές πηγές.

Από τη στιγμή όμως που έχουμε την ομολογία ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ των συγγραφέων, ότι οι απόψεις τους ΕΠΕΣΑΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΛΑΘΟ ΤΩΝ ΑΧΡΗΣΤΩΝ, ακριβώς ΕΙΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΛΑΘΙ πάει και η προσπάθεια του Τομαρά να τους επικαλεστεί!!! Τόσο απλά είναι τα πράγματα!

Πάντως, το χειρότερο που κάνει ο Τομαράς είναι Η ΧΩΡΙΣ ΝΤΡΟΠΗ δήλωσή του, ότι υμνεί τον Θεό για την παρουσία στην ιστορία δύο αιμοσταγών δολοφόνων: «από τον Κωνσταντίνο Ε (υιος του Λέωντα Γ) […] Ευχαριστούμε τον Θεό αν ήταν πίσω από τους δύο αυτούς ηγέτες (πατέρα και υιού)». Είναι γνωστά τα έργα των σατανοκίνητων αυτοκρατόρων και κυρίως του αιμοβόρου Κων/νου Ε΄: «Και πολλούς μεν των μοναχών δια μαστίγων ανήλωσεν, έστι δε ους διά ξίφους, αναρίθμητους δε ετύφλωσεν. Και των μεν τας υπήνας κηρελαίω αλείφων ύφηπτε πυρ» (PG 108, 900Β). Το δε σφαγείο τους συγκρινόταν μόνο με εκείνο του Διοκλητιανού: «παντοίοις υπερακμάσας κακοίς ουχ ήττον Διοκλητιανού και των πάλαι τυράννων» (PG 108,905Α).

Όσο κι αν οι αιρετικοί θα ήθελαν να πουν ότι αυτά είναι ισχυρισμοί των Ορθοδόξων, ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ, ΠΡΟΣ ΛΥΠΙΝ ΤΟΥΣ, ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ. Όπως γράφει ο σπουδαίος ιστορικός Georg Ostrogorsky για την περίοδο του Κων/νου Ε΄ του Κοπρώνυμου, «το βίαιο καθεστώς» του εξελίχθηκε σε «ωμή τρομοκρατία», «διωγμό εναντίον των εικονοφίλων» και «εκστρατεία εναντίον του μοναχισμού» (Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους, τόμ. Β΄, σελ. 42) και το σφαγείο αυτό ήταν τόσο μεγάλο, που είχε ως αποτέλεσμα να απειληθεί «εκ θεμελίων η ύπαρξή του [μοναχισμού]» (Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, «Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους», τόμ. Β΄, σελ. 133).

Ο Τομαράς λοιπόν λέει ΑΝΕΡΥΘΡΙΑΣΤΩΣ: «ευχαριστούμε τον Θεό αν ήταν πίσω από τους δύο αυτούς ηγέτες» οι οποίοι ΜΑΣΤΙΓΩΝΑΝ, ΒΑΣΑΝΙΖΑΝ, ΤΥΦΛΩΝΑΝ και ΕΚΑΙΓΑΝ ζωντανούς τους Ορθόδοξους Χριστιανούς!!!

Α Υ Τ Η, ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ, ΕΙΝΑΙ Η  Κ Α Τ Α Ν Τ Ι Α  ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ!!!

ΙΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Ας δούμε τώρα την γνωστή «βιβλική τεκμηρίωση» κατά των Εικόνων, την οποία χρησιμοποιεί ο Τομαράς καθώς και πολλοί άλλοι Προτεστάντες:

1) Δευτ.4:16-18: «μή ανομήσητε καί ποιήσητε υμίν εαυτοίς γλυπτόν ομοίωμα, πάσαν εικόνα […] παντός ερπετού»

Με συντομία αρκεί να πούμε, ότι εάν το εδάφιο είχε την αιρετική ερμηνεία που φαντάζονται, τότε η Γραφή δεν θα έλεγε ποτέ «μή ανομήσητε» με «εικόνα ερπετού» και ταυτόχρονα στο Αριθ. 21,9 να γράφει: «εποίησε Μωυσής όφιν χαλκούν και έστησεν αυτόν». Οι αντιφάσεις λοιπόν χρεώνονται ΠΑΝΤΑ στους αιρετικούς και ποτέ στην Αγία Γραφή. Αυτό λοιπόν που απαγορεύεται είναι ΜΟΝΟΝ κάθε ομοίωμα, το οποίο θα πάρει τη θέση του Θεού, όπως απαγορεύτηκε π.χ. το ότι «ηλλάξαντο την δόξαν αυτών εν ομοιώματι μόσχου» [Ψαλμ. 105 (106 Εβρ.), 20] καθώς «εποίησαν εαυτοίς μόσχον […] και είπαν ούτοι οι θεοί σου, Ισραήλ» (Εξοδ. 32,8).

Οι Εικόνες λοιπόν απαγορεύονται ΜΟΝΟΝ εάν θεωρούνται ΘΕΟΣ, δηλαδή ΜΟΝΟΝ εάν θεωρούνται απεικόνιση ΘΕΙΑΣ ΦΥΣΕΩΣ!

Μάλιστα, αξίζει να κάνουμε μια παρένθεση για την βιβλική θέση που προκύπτει από την περίπτωση του χαλκίνου φιδιού στο Αριθ. 21,9. Βλέπουμε εδώ, ότι κανένα ρόλο δεν παίζει η ΑΚΡΙΒΕΙΑ της απεικόνισης των Εικόνων, κάτι που συχνά επικαλούνται οι αιρετικοί, όπως και ο εν λόγω συνομιλητής μας όταν γράφει: «ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;;;; Κανένας δεν είχε ζωγραφίσει αληθινή εικόνα από τον Χριστό!». Διότι ενώ υπάρχει ΜΕΓΑ ΠΛΗΘΟΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ ΦΙΔΙΟΥ, με ιδιαίτερα το καθένα χαρακτηριστικά, το χάλκινο φίδι φτιάχτηκε χωρίς να δίδεται η παραμικρή σημασία ΣΤΙΣ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΜΙΚΡΟΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ΤΟΥΣ! ΑΥΤΟΣ είναι και ο ΚΑΝΟΝΑΣ για κάθε εικόνα που δημιουργεί ο άνθρωπος, διότι ΑΥΤΗ είναι η ΕΝΤΟΛΗ του Θεού.

Βέβαια, ο αιρετικός, όταν η Γραφή ΜΑΣΤΙΓΩΝΕΙ την αίρεσή του, ΑΛΛΑΖΕΙ ΘΕΩΡΙΑ και μας λέει ότι αυτά, αν και περιέχονται στην Αγία Γραφή, ΔΕΝ αποτελούν… εντολές του Θεού! Φανταστείτε λοιπόν,  αγαπητοί αναγνώστες, ΚΑΤΑΝΤΙΑ, καθώς ο κάθε Τομαράς μπορεί να διαλέγει όποιο εδάφιο θέλει και να λέει, «αυτό δεν είναι εντολή του θεού, άρα δεν το τηρώ» και να απαιτεί να κατέβει και να του το (ξανα)πεί ο ίδιος ο Θεός!!!

2) Δευτ. 4:19: «καί μή […] πάντα τόν κόσμον τού ουρανού πλανηθείς προσκυνήσης αυτοίς και λατρεύσης αυτοίς».

Η ίδια η Γραφή όμως αναδεικνύει ως ΠΛΑΣΤΗ την Προτεσταντική ερμηνεία, διότι ενώ η Γη ανήκει εις «τον κόσμον του ουρανού», εν τούτοις ο άνθρωπος διατάσσεται να την προσκυνά: Ησ. 66,1: «Λέγει Κύριος … η δε γη υποπόδιον των ποδών μου», Ψαλμ. 98,5: «Προσκυνείτε τω υποποδίω των ποδών αυτού».

Άρα, ξαναλέμε, αυτό που απαγορεύεται είναι ΜΟΝΟΝ το να ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ο άνθρωπος τον Θεό με οποιοδήποτε ομοίωμα, ύλη, πλανήτη, εικόνα κ.λπ. Όμως ΟΥΔΕΙΣ Ορθόδοξος θεωρεί Θεό του τις εικόνες, κι επειδή οι Προτεστάντες το γνωρίζουν αυτό, γι’ αυτό και ΜΑΤΑΙΑ ΑΦΡΙΖΟΥΝ για να το ανατρέψουν!!!

3) Εξ.20:3-5 «ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού», Εξ.34:14 «ου γαρ μη προσκυνήσητε θεώ ετέρω» και Ματθ.4:10 «Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει».

Όπως προείπαμε ΟΥΔΕΙΣ θεωρεί Θεό τις Εικόνες οπότε προχωρούμε:

4) Εξ.20:3-5 «ου ποιησεις σεαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω».

Εάν το εδάφιο αυτό ερμηνευόταν όπως θα ήθελαν οι αιρετικοί, έχοντας δηλ. η λέξη «παντός» ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΝΝΟΙΑ, τότε ο Θεός δεν θα προέτρεπε την κατασκευή ΟΥΔΕΝΟΣ ομοιώματος! Όμως ο Θεός «ΜΑΣΤΙΓΩΝΕΙ» την αίρεση, καθώς δίνει εντολή να κατασκευασθούν ομοιώματα ΚΑΙ των «επί γης» (Αριθ. 21,9: «εποίησε Μωυσής όφιν χαλκούν και έστησεν αυτόν») ΚΑΙ των «εν ουρανώ» (Έξοδ. 25,18: «ποιήσεις δύο χερουβίμ χρυσά τορευτά»)!!!

Άρα λοιπόν τα ομοιώματα δεν απαγορεύονται ΓΕΝΙΚΑ και ΑΟΡΙΣΤΑ, αλλά ΜΟΝΟΝ εάν ο άνθρωπος ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ τον Θεό με κάτι από τα γήινα ή τα ουράνια.

5) Λευ.26:1 «ου ποιήσετε υμίν αυτοίς χειροποίητα ουδέ γλυπτά ουδέ στήλην» και Ψαλ.135:15-18 «τα είδωλα των εθνών». Και απαντά η ίδια η Γραφή: Γεν. 28,18.20: «Ανέστη Ιακώβ ... έλαβε ... λίθον ... έστησεν αυτόν στήλην και ηύξατο Ιακώβ ευχήν», Γεν. 28,22: «Ο λίθος ούτος, ον έστησα στήλην, έσται μοι οίκος Θεού». Ο οίκος όμως του Θεού υποχρεωτικά προσκυνείται: Ψαλμ. 5,8: «προσκυνήσω προς ναόν άγιόν σου». Να θυμίσουμε ότι εδώ ΣΥΝΤΡΙΒΕΤΑΙ κι άλλο βασικό επιχείρημα της Προτεσταντικής ΠΛΑΝΗΣ, ότι οι Εικόνες είναι «συνήθεια ειδωλολατρική». Ο πεπλανεμένος Τομαράς λέει: «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙ ΥΛΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ όπως π.χ. οι εικόνες, που λειτουργούν ως τελετουργικά μέσα λατρείας»! (τα κεφαλαία δικά μας)

ΠΡΟΣ ΛΥΠΙΝ ΟΜΩΣ ΤΟΥ ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΟΥ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΟΥ ΜΑΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!! Η Γραφή δίνει εις τους Προτεστάντες ΕΝΑ ΑΝΕΛΕΗΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ, διότι επιπλέον η στήλη τού Ιακώβ (την οποία όπως διαβάσαμε ανωτέρω ονομάζει «Ναό» και την προσκυνά), είναι όχι μόνον το υπ’ αριθμόν ΕΝΑ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΟ σύμβολο, καθώς ήταν σε χρήση από τους Χαναανίτες, αλλά λειτουργεί απολύτως ως «τελετουργικό ΜΕΣΟ λατρείας»!

ΔΕΝ υπάρχει λοιπόν και ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ κάποιος απαγόρευση των Ιερών Εικόνων, όπως ΔΕΝ υπάρχει απαγόρευση και για την ύλη γενικότερα. Δείξαμε παραπάνω, ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ από τα γνωστά εδάφια για «γλυπτόν», «ομοίωμα», «εικόνα ερπετού», «κόσμον τού ουρανού», «είδωλον εν τω ουρανώ και εν τη γη», «στήλην», «τα είδωλα εθνών» κ.λπ. που να μην αναιρείται η Προτεσταντική του ερμηνεία από την ίδια την Αγία Γραφή.

Η ύλη λοιπόν, χωρίς κανέναν περιορισμό, μπορεί να έχει θρησκευτική χρήση και να προσκυνηθεί ΤΙΜΗΤΙΚΑ, όπως έκανε ο Ιακώβ, προκειμένου ο άνθρωπος να πλησιάσει τον Θεό. Αυτό που απαγορεύεται είναι ΜΟΝΟΝ το να θεωρηθεί το υλικό αντικείμενο ως ΘΕΟΣ: «ου γαρ μη προσκυνήσητε θεώ ετέρω». Έτσι ο Ιακώβ ονόμασε «άγιο» ακόμα και κάτι που θυμίζει ειδωλολατρικό σύμβολο, το οποίο όμως προσκύνησε και χρησιμοποίησε για να προσεγγίσει τον Κύριο. Τίποτα διαφορετικό δεν συμβαίνει με τις Εικόνες καθώς γνωρίζουμε, ότι ακόμη κι όταν απευθυνόμαστε απευθείας σε έναν άγιο, ο οποίος ευρίσκεται στον ουρανό, όπως ο πλούσιος που προσευχήθηκε λέγοντας «πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με» (Λουκ. 16,24), αυτό που θα ζητήσουμε προέρχεται πάντα και μόνο από τον Θεό.

Σημαντικό επίσης είναι να ξεκαθαρίσουμε ότι η Εκκλησία κατοχυρώνει τη διδασκαλία της για τις Εικόνες πρωτίστως στην Αγία Γραφή. Δηλαδή τα παραπάνω βιβλικά εδάφια, και μερικά ακόμη αντίστοιχα, είναι αυτά που χρησιμοποιήθηκαν και από την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο. Είναι σφάλμα να πιστεύουν κάποιοι, ότι υπέρ της διδασκαλίας των Εικόνων χρησιμοποιήθηκαν μόνον Πατερικές μαρτυρίες. Άρα, η Εκκλησία ξεκινάει από το γεγονός, ότι η Αγία Γραφή επικυρώνει την διδασκαλία της και έτσι ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΕΩΣ, που λέει ότι τάχα «απαγορεύεται η χρήση ΥΛΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ όπως οι εικόνες, που λειτουργούν ως τελετουργικά μέσα λατρείας».

ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ

Το κυρίως ζήτημα τώρα, το οποίο αφορά εις το εάν υφίσταται εικονομαχική ιδεολογία στον Επιφάνιο Κύπρου, ουδέποτε έπαψε να απασχολεί ιστορικούς και θεολόγους. Βιβλιογραφία και αρθρογραφία για το θέμα δημοσιεύεται μέχρι και σήμερα. Επειδή λοιπόν τα ερωτήματα παραμένουν, ενημερώνουμε τούς αναγνώστες, ότι όταν θα αναφερόμαστε στα κείμενα τού υποτιθεμένου (εικονομάχου) «Επιφανίου» θα τον τοποθετούμε εντός εισαγωγικών για να γίνεται η διάκριση.

Η θέση της Εκκλησίας για τον Επιφάνιο ή «Επιφάνιο» είναι συγκεκριμένη: οι Πατέρες ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ τα εικονομαχικά κείμενα, τα οποία αποδίδονται στον πραγματικό Επιφάνιο, προσθέτουν όμως ότι κι αν ακόμα τα έγραψε, θεωρούνται ΕΚΦΡΑΣΗ ΠΛΑΝΗΣ, στο συγκεκριμένο ζήτημα, και εκεί τελειώνει το θέμα. Κατά συνέπεια: Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΠΗΡΕΑΣΤΗΚΕ ΚΑΘ’ ΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ, ΕΙΤΕ Ο ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΤΑ ΕΓΡΑΨΕ ΑΥΤΑ, ΕΙΤΕ ΔΕΝ ΤΑ ΕΓΡΑΨΕ:

- «Ου νόμος εκκλησίας, το σπάνιον» (Γρηγόριος Θεολόγος, PG 36, 352D).

- «Ουδέ λόγος είς δυνατός όλης Εκκλησίας ανατρέψαι παράδοσιν» (Ιωάννης Δαμασκηνός, PG 94, 1257CD).

- «Μυρίοι [Πατέρες] δε ούκ εφθέγξαντο» (Μέγ. Φώτιος, PG 102, 809ΒC).

Αν και τα αναφέραμε ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΜΑΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ (https://www.facebook.com/nikos.mouratides/posts/899472660157520), τα επαναλαμβάνουμε για να ΞΕΣΚΕΠΑΣΟΥΜΕ τις ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΕΣ φωνές του Τομαρά, ο οποίος, ΜΗ ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΕΙ, προσπαθεί να αναδείξει ένα αμφίβολο ζήτημα σε κάτι σημαντικό. Μάταια όμως. Από εκεί και πέρα, η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ τού «Επιφανίου» στο ζήτημα αυτό, η ιστορική καταγραφή Εικόνων σε Ανατολή και Δύση, παντού μέχρι την Εικονομαχία, καθώς και οι έμμεσες ομολογίες του ιδίου του «Επιφανίου» για ένα ιστορικό περιβάλλον ΓΕΜΑΤΟ Εικόνες, αρκούν για να καταλάβουμε ότι τα εικονομαχικά αυτά κείμενα είναι ήσσονος σημασίας.

Πάμε στον Τομαρά τώρα…

Η αλήθεια είναι ότι ξοδέψαμε πολύτιμο χρόνο για να καταφέρουμε να βρούμε κάτι που να χρειάζεται απάντηση μέσα ΣΤΟ ΠΟΛΥΣΕΛΙΔΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΤΟΥ (http://www.ipertisalithias.gr/index.php?cat=2&id=32&bg=18#article). Ας μην μακρηγορούμε όμως, κι ας μπούμε στην ουσία. Είναι καταρχάς σημαντικό ότι ο «Επιφάνιος» γράφει:

«<τις> των αρχαίων επισκόπων Χριστόν ατιμάσας εζωγράφησεν;» («Επιφανίου επισκόπου Κύπρου, Επιστολή προς Θεοδόσιον τον βασιλέα», Holl Karl, 'Gesammeltc Aufsatze zur Kirchengeschichte', τόμ. 2, Wissenschafliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1964, σελ. 361).

Πράγματι, η Εικονομαχία απεχθάνετο τις αγιογραφίες, ΓΕΝΙΚΑ και ΣΥΝΟΛΙΚΑ, ασχέτως χρήσεως. Εικονομαχία σήμαινε ΝΑ ΜΗΝ ΥΦΙΣΤΑΝΤΑΙ ΕΠ’ ΟΥΔΕΝΙ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ. Εικονομαχία σήμαινε, ότι η ίδια η ζωγραφιά αποτελεί έκφραση ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ, είτε βρίσκεται σε Εκκλησία, είτε σε οικιακά σκεύη, είτε σε έναν τοίχο σπιτιού, είτε σε ένα δημόσιο κτίριο και είτε αυτή τιμάται με θρησκευτικό τρόπο, είτε όχι. Ο Χριστός – όπως λέει ο «Επιφάνιος» - «ατιμάστηκε» και μόνο που τον «ζωγράφησαν».

Και σε πλήρη συμφωνία με το πνεύμα του «Επιφανίου», βλέπουμε ότι η έναρξη της Εικονομαχίας δεν σχετίζεται με απομάκρυνση εικόνων από ναούς. Αντιθέτως, η εικονομαχική έριδα ξεκίνησε το 726 μ.Χ. με την απόφαση του αυτοκράτορος Λέοντος Γ' του Ισαύρου να αποσύρει την εικόνα του Χριστού από τη Χαλκή Πύλη, από την κύρια δηλαδή πύλη εισόδου στο ανακτορικό συγκρότημα της πρωτευούσης, της Κωνσταντινουπόλεως. Πρόκειται για ένα μέρος δηλαδή που ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχει με ναό.

Τα λέμε αυτά, αγαπητοί αναγνώστες, για να καταλάβουμε, ότι διεξάγουμε διάλογο με ανθρώπους, οι οποίοι «ΕΧΟΥΝ ΧΑΣΕΙ ΤΑ ΑΥΓΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΣΧΑΛΙΑ», όπως λέει ο λαός. Διότι ο Τομαράς, ενώ ξέρει ότι Εικονομαχία σημαίνει ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΚΑΘΕ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ και Ο ΙΔΙΟΣ ομολογεί, ότι «η κουρτίνα αυτή [που υποτίθεται κατέστρεψε ο Επιφάνιος] ίσως ήταν μόνο διακοσμητική […] αλλά ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΟΝΤΑΝ!» (τα κεφαλαία δικά μας), εντούτοις την ώρα κατά την οποίαν ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ ΣΘΕΝΑΡΩΣ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΥΣ γράφει: «Οι Διαμαρτυρόμενοι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ και απόδειξη τούτου είναι όλα τα βιβλία ή περιοδικά ή βίντεό τους»!!! (τα κεφαλαία δικά μας)

Πράγματι, ομιλούμε για την ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ, διότι όπως θα δούμε εις την τελευταία ενότητα της απαντήσεώς μας, οι Προτεστάντες, οι οποίοι, σύμφωνα με τα λεγόμενα ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ τού Τομαρά, ΣΤΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΤΥΠΩΜΕΝΕΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ (!!!), αν ζούσαν στην εποχή της εικονομαχίας, ΟΙ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΔΙΩΚΟΝ ΩΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ!!!

Ας δούμε όμως τώρα, αγαπητοί αναγνώστες, ποια ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ επικαλέστηκε ο αιρετικός συνομιλητής μας προκειμένου να αμφισβητήσει τις θέσεις μας. Του είχαμε γράψει να μην λέει, ότι δεν υπήρχαν εικόνες στην εποχή τού «Επιφανίου», διότι Ο ΙΔΙΟΣ Ο «ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ» τις περιγράφει και μάλιστα παραθέτει και την Ορθόδοξη  θεολογία τους. Και παραθέσαμε τη φράση τού «Επιφανίου»: «τας ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΟΙΟΥΜΕΝ εις ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ και ΤΙΜΗΝ αυτών» («Λόγος του αγίου Επιφανίου κατά των επιτηδευόντων ποιείν ειδωλικώ θεσμώ εικόνας» Holl Karl, 'Gesammeltc Aufsatze zur Kirchengeschichte', τόμ. 2, ό.π., σελ. 357).

Τι ΣΚΑΡΦΙΣΤΗΚΕ λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, ο Τομαράς να πει; Απολαύστε τον: «Προσέξατε ότι αυτά τα λόγια ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΑ ΛΕΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ […] Είναι καθαρά υποθετικός διάλογος της φαντασίας»! (τα κεφαλαία δικά μας)

Μα αυτός ο άνθρωπος ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΦΙΛΟΤΙΜΟ;;; Αφού Ο ΙΔΙΟΣ ΟΜΟΛΟΓΕΙ, ότι βρήκε στο διαδίκτυο τα εικονομαχικά κείμενα και τα διάβασε. Δεν είδε ότι η φράση είναι πλάγιος λόγος και ξεκινά με το… «φασί» δηλ. «λένε/ισχυρίζονται»; (!!!) Πώς είναι δυνατόν να γράφει ΨΕΥΔΩΣ ότι, «δεν του τα λέει κάποιος άλλος»; (!!!) Είναι λοιπόν λόγια των υπερμάχων των εικόνων, οι οποίοι λένε στον «Επιφάνιο», «τας ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΟΙΟΥΜΕΝ εις ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ και ΤΙΜΗΝ αυτών» («Λόγος του αγίου Επιφανίου κατά των επιτηδευόντων ποιείν ειδωλικώ θεσμώ εικόνας» Holl Karl, 'Gesammeltc Aufsatze zur Kirchengeschichte', τόμ. 2, ό.π., σελ. 357).

Αλλά μήπως είναι μόνο αυτό; Ένα σωρό χωρία του «Επιφανίου» μάς δείχνουν την ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ που ακολουθούσε στην εποχή του:

- «τον τοίχον κονιάσαντες χρώμασι διηλλαγμένοις τας εικόνας ανετύπωσαν» (Λόγος κατά των επιτηδευόντων…, σελ. 357)

- «νομίζοντες εν τούτω τιμάν τους αποστόλους» (στο ίδιο)

- «φασίν τινες ότι επειδή τέλειος άνθρωπος εγένετο εκ Μαρίας της αειπαρθένου, δια τούτο άνθρωπον αυτόν ποιούμεν» (ό.π., σελ. 359)

- «μορφάς των αγίων άλλως και άλλως ανατυπούντες» («Επιφανίου επισκόπου Κύπρου, Επιστολή προς Θεοδόσιον τον βασιλέα», Holl Karl, 'Gesammeltc Aufsatze zur Kirchengeschichte', τόμ. 2, Wissenschafliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1964, σελ. 361)

- «γράφουσι γαρ Πέτρον τον άγιον απόστολον» (ό.π., σελ. 362)

- «γράφουσι δε και τον άγιον Παύλον» (στο ίδιο)

Όπως βλέπουμε, αγαπητοί αναγνώστες, ο «Επιφάνιος» ζούσε εις έναν τόπο ΓΕΜΑΤΟ ΙΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ του Χριστού, των Αποστόλων και των Αγίων! Αυτό ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ με τη μαρτυρία του Ιωάννου Δαμασκηνού, ο οποίος μας λέει, ότι ο προς τιμήν του Επιφανίου ναός, ήταν ΓΕΜΑΤΟΣ ΙΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ, από την εποχή του θανάτου του μέχρι τον ερχομό των δολοφόνων εικονομάχων: «μάρτυς η αυτού εκκλησία [του Επιφανίου δηλ.] ΕΙΚΟΣΙ ΚΑΛΛΩΠΙΖΟΜΕΝΗ, έως ου ο άγριος και ανήμερος Λέων έβρυξεν» (Ιωάνης Δαμασκηνός, PG 94, 1304C-1305A).

Όπως επίσης ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ και με τη μαρτυρία του Θεοδώρου Στουδίτου,  ο οποίος λέει (σε μετάφραση):

«Γνωρίζουμε ότι ο Επιφάνιος είναι και άγιος και θαυματουργός μέγιστος, στον οποίον μετά θάνατον ο Σαβίνος, ο πολύ στενά συνδεδεμένος μ’ αυτόν μαθητής του, έχτισε ναόν ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΝ με παραστάσεις απ’ όλο το Ευαγγέλιο. Και δεν θα το είχε πράξει, αν δεν είχε ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ με τον διδάσκαλό του» («Λόγοι αντιρρητικοί κατά εικονομάχων», εκδ. Ίνδικτος, 2006, σελ. 171).

Πώς είναι λοιπόν δυνατόν, αγαπητοί αναγνώστες, ο σεβαστός τους δάσκαλος, ο Επιφάνιος, να μην ανέχεται καν την ύπαρξη ζωγραφισμένων βιβλικών μορφών, να θεωρεί την αγιογραφία τού Χριστού «βλασφημία» ή τις εικόνες των Αποστόλων «ατιμία», και ο μαθητής του να «έχτισε ναόν εικονογραφημένον με παραστάσεις απ’ όλο το Ευαγγέλιο» [άρα γεμάτο με όλα τα βιβλικά πρόσωπα], τον οποίο άφησαν ΑΘΙΚΤΟ οι μαθητές του, και όλοι οι άνθρωποι της Επισκοπής του, τόσους αιώνες μέχρι να τον καταστρέψει η Εικονομαχία;;;

Αλλά και ο Λεόντιος Κύπρου, «ο των λόγων του θείου Επιφανίου εξηγητής», όπως γράφει ο Θεόδωρος Στουδίτης (PG 99, 388B), ο οποίος έζησε μέχρι τις αρχές του 7^ου αιώνα, ΑΓΝΟΕΙ και πάλι ΠΑΝΤΕΛΩΣ εικονομαχικά κείμενα του Επιφανίου, και μάλιστα γράφει έργο κατά των Ιουδαίων, οι οποίοι ηρνούντο τις Εικόνες: «Λεοντίου επισκόπου Νεαπόλεως της Κύπρου, εκ του πέμπτου Λόγου υπέρ της Χριστιανών απολογίας κατά Ιουδαίων, και ΠΕΡΙ ΕΙΚΟΝΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ […] περί των ΣΕΠΤΟΓΡΑΦΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ απολογίαν ποιήσωμεν, όπως ΕΜΦΡΑΓΩΣΙ ΣΤΟΜΑΤΑ ΛΑΛΟΥΝΤΩΝ ΑΔΙΚΙΑΝ» (PG 93, 1597AB).

Και ακόμα ο Κων/νος, ο επίσκοπος Κωνσταντίας Κύπρου, γνωρίζοντας τα πράγματα της Κύπρου καλύτερα από τον καθένα, μαρτυρεί για την αδιάσπαστη Πατερική παράδοση ΥΠΕΡ των εικόνων: «Κωνσταντίνος, ελέω Θεού επίσκοπος της Κυπρίων νήσου, τοις πατρικοίς δόγμασιν εξακολουθών και τη παραδόσει της καθολικής εκκλησίας, ορίσας υπέγραψα» (Mansi «Πρακικά τών Συνόδων» 13,380). Και βεβαίως βασισμένος εις την Ορθόδοξη Θεολογία: «Δεχόμενος και ΑΣΠΑΖΟΜΕΝΟΣ ΤΙΜΗΤΙΚΩΣ τας ΑΓΙΑΣ και ΣΕΠΤΑΣ ΕΙΚΟΝΑΣ και την κατά λατρείαν προσκύνησιν μόνη τη υπερουσίω και ζωαρχική τριάδι αναπέμπω» (Mansi 12, 1147).

Βλέπουμε δηλαδή, ότι εις έναν μικρό σχετικά τόπο, όπως η Κύπρος, ΑΠΑΝΤΕΣ ΑΓΝΟΟΥΝ τον εικονομάχο «Επιφάνιο» και τα κείμενά του! Όλα αυτά τα τεκμήρια, όχι μόνο δείχνουν την μακρά παράδοση ΥΠΕΡ των Εικόνων, αλλά επιβεβαιώνουν κάθε καχυποψία κατά της αυθεντικότητος των εικονομαχικών κειμένων, τα οποία ΑΠΑΝΤΕΣ ΑΓΝΟΟΥΝ!

Αλλά και ο ίδιος ο «Επιφάνιος» καταφέρει ΕΝΑ ΙΣΧΥΡΟ ΠΛΗΓΜΑ κατά του Τομαρά, καθώς ομολογεί, ότι οι ομότιμοί του ΔΕΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ να τον ακολουθήσουν εις τον μοναχικό δρόμο της αιρέσεως: «ότι πολλάκις λαλήσας τοις συλλειτουργοίς μου περιαιρεθήναι τας εικόνας ουκ εδέχθην παρ’ αυτών ουδέ προς βραχύ ακούσαι της εμής φωνής ηνέσχοντο» («Επιφανίου επισκόπου Κύπρου, Επιστολή προς Θεοδόσιον τον βασιλέα», Holl Karl, 'Gesammeltc Aufsatze zur Kirchengeschichte', τόμ. 2, Wissenschafliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1964, σελ. 362)

Απέναντι σε αυτά, ο Τομαράς ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙ την «μοναξιά» τού «Επιφανίου», γράφοντας: «τα λόγια αυτά φανερώνουν ότι επιδίωκε να τους μεταπείσει στην αλήθεια. Πέραν αυτού, επίσης ΔΕΝ μας λέει γιατί οι συλλειτουργοί του δεν του συμπαραστάθηκαν στην ορθή θέση του. Υπήρχε μήπως κάποιος φόβος, κάποιο συμφέρον, ή απλή άγνοια ή πλάνη.»

Το εννοιολογικό περιεχόμενο της παραπάνω διατύπωσης τού «Επιφανίου» τεκμηριώθηκε από τον πατριάρχη Νικηφόρο Α' Κωνσταντινουπόλεως και τους Πατέρες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Ο Πατριάρχης Νικηφόρος γράφει: «τοις συνεπισκόποις και συλλειτουργοίς συμβουλεύσας ταύτα περιαιρεθήναι ΟΥΚ ΗΚΟΥΣΘΗ» («Επιφανίου επισκόπου Κύπρου, Επιστολή προς Θεοδόσιον τον βασιλέα», Holl Karl, 'Gesammeltc Aufsatze zur Kirchengeschichte', τόμ. 2, Wissenschafliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1964, σελ. 362).

Και η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος διά στόματος Επιφανίου του Διακόνου αποφαίνεται: «Σκοπήσωμεν ουν, τίνες ήσαν εν τοις χρόνοις του μνημονευθέντος πατρός ημών Επιφανίου εν τη εκκλησία αοίδιμοι διδάσκαλοι και περίβολοι αρραγείς της εκκλησίας· Βασίλειος ο μέγας … Γρηγόριος ο της θεολογίας επώνυμος, Γρηγόριος ο της Νυσσαέων πόλεως … και Ιωάννης … την επωνυμίαν του χρυσού στόματος εδέξατο … και Αμβρόσιος, Αμφιλόχιος, Κύριλλος Ιεροσολύμων» (Mansi 13, 293E).

Και πράγματι, οι Πατέρες της Εκκλησίας ήταν ΦΙΛΟΙ των Εικόνων, όπως θα δούμε εν συνεχεία. Να προσθέσουμε εδώ, ότι ο Τομαράς νομίζει, ότι επειδή εις την Σύνοδο ομιλεί ο Επιφάνιος Διάκονος, αυτά που λέει είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ άποψη: «Δεν είναι σε θέση να ξέρει τούτος ο Επιφάνιος ο Διάκονος…»

Ο Επιφάνιος Διάκονος, ο οποίος ομιλεί διαρκώς εις την 6^η Πράξη της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, δεν παρεμβαίνει ως ΠΡΟΣΩΠΟ, αλλά ΟΜΙΛΕΙ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ. Πριν από κάθε Σύνοδο πραγματοποιούνται προσυνεδριακές επιτροπές, οι οποίες ερευνούσαν και εξέταζαν τα τεκμήρια και τα στοιχεία που υπήρχαν, και αυτά διαβάζονταν από κάποιον μέσα στη Σύνοδο. Όπως λοιπόν αναφέρει ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος (1641-1707) εις ένα δογματικό του κείμενο, το οποίο παραπέμπει στην 6^η Πράξη της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου: «κατήλεγξεν η Οικουμενική Σύνοδος ΔΙΑ Επιφανίου διακόνου ταύτα ειπούσα» (Ιωάννης Καρμίρης, περιοδικό «Θεολογία» τόμ. 20 (1949), σελ. 485).

Άρα, όσα καταγράφονται εις την Πράξη αυτή των Πρακτικών, αποτελούν ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ και ΟΧΙ προσωπικές απόψεις κάποιου διακόνου, όπως ΤΕΧΝΙΕΝΤΩΣ επιθυμεί σφόδρα να περάσει εις τούς αναγνώστες ο αιρετικός συνομιλητής μας.

Από εκεί και πέρα βεβαίως, ΜΗ ΕΧΟΝΤΑΣ ο Τομαράς ΚΑΝΕΝΑ τεκμήριο για να απαντήσει επί της ουσίας, καταφεύγει εις τα γνωστά του πλέον «ΣΟΒΑΡΑ» επιχειρήματα για να «ΞΕΜΠΕΡΔΕΥΕΙ» με τις πηγές, και ταυτοχρόνως να «ΑΠΑΛΛΑΓΕΙ» (αυτός και οι ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΕΣ ΠΛΑΝΕΣ του) από τον έλεγχο τών πηγών: «δεν έχω καθόλου εμπιστοσύνη στους μαζεμένους πλανεμένους του 8ου αιώνα»!!!

Αλίμονο, μεγάλο «πλήγμα» για την ιστορία!!!

Η ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ

Ο Τομαράς λοιπόν, προσπαθώντας να δείξει ότι ο πραγματικός Επιφάνιος ήταν και αυτός Εικονομάχος (κι ας μην το ήξερε ΟΥΔΕΙΣ ούτε εις την εποχή του ούτε μετά), παραθέτει κάτι από το Πανάριον: «Ανικήτου η προδεδηλωμένη Μαρκελλίνα εν ώμη γενομένη την λύμην της Καρποκρά διδασκαλίας […] έχουσι δε εικόνας ενζωγράφους δια χρωμάτων, αλλά και οι μεν εκ χρυσού και αργύρου και λοιπής ύλης, άτινα εκτυπώματά φασιν είναι του Ιησού και ταύτα υπό Ποντίου Πιλάτου γεγενήσθαι». Και προσθέτει: «Βλέπετε φίλοι πόσο ξεκάθαρα μιλάει ο Επιφάνιος;; Βλέπετε να αναφέρει τίποτε εδώ περί εικόνες Πυθαγόρα, Πλάτωνα κτλ.;; Άρα τι τσαμπουνάνε τούτοι εδώ;;;»

Ο Τομαράς, αγαπητοί αναγνώστες, είναι πράγματι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ! Ενώ με ΠΕΡΙΣΣΟ ΘΡΑΣΟΣ λέει τα παραπάνω, εις την πηγή που Ο ΙΔΙΟΣ μας παραπέμπει, δύο σειρές παρακάτω διαβάζουμε: «τάς τοιαύτας έχουσιν, αλλά και φιλοσόφων τινών, Πυθαγόρου και Πλάτωνος και Αριστοτέλους και λοιπών, μεθ’ ών φιλοσόφων ΚΑΙ ΕΤΕΡΑ ΕΚΤΥΠΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΤΙΘΕΑΣΙΝ»!!!

ΜΑ ΤΕΤΟΙΑ ΩΜΗ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ;;; (!!!)

Αλλά είναι σημαντικός και ο επιθετικός τρόπος με τον οποίο γράφει ο Επιφάνιος χρησιμοποιώντας φράσεις όπως: «επέθεντο γαρ εαυτοίς επίκλην Χριστιανοί, τούτο του Σατανά παρασκευάσαντος» (Πανάριον 27, 3.3) που παρόμοιες γράφει πολλές κατά των Καρποκρατιανών. Κι όμως, όταν φτάνουμε εις την αναφορά για τις εικόνες αυτών των αρχαίων αιρετικών, θα λέγαμε ότι η παράγραφος για τις Εικόνες τους είναι μία από τις ΠΙΟ ΗΠΙΕΣ που παραθέτει ο Επιφάνιος! Ουδεμία σχέση υπάρχει μεταξύ της ήρεμης φράσης του Παναρίου, «εκτυπώματα φασιν είναι του Ιησού […] ότε ενεδήμει των ανθρώπων γένει» (Πανάριον 27, 6.9) και των επιθετικών εκφράσεων που υπάρχουν εις τα εικονομαχικά κείμενα τού ΔΗΘΕΝ «Επιφανίου», όπου μιλάει για βλασφημία, ατιμία, ειδωλολατρία και τόσα άλλα παρόμοια.

Ακόμη και ο ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ Τομαράς, ο οποίος παραδέχεται ότι ο εικονομάχος «Επιφάνιος» είναι «ανοιχτά και προκλητικά κατά των εικόνων», εις το Πανάριον δεν μπορεί να βρει ΟΥΤΕ ΕΝΑ στήριγμα για να συσχετίσει τον πραγματικό Επιφάνιο με τον (εικονομάχο) «Επιφάνιο». Ο Επιφάνιος εις το Πανάριον περιγράφει τις εικόνες ΩΣ ΝΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΕΙΕΣ. Όμως, εάν ο Επιφάνιος ήταν εικονομάχος, είχε ΕΚΕΙ (εις το Πανάριον) την ευκαιρία να γράψει όλα όσα έγραψε στα ΔΗΘΕΝ εικονομαχικά του κείμενα. Αντιθέτως όμως, μας παρουσιάζεται ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ, ως να είναι ΔΙΧΑΣΜΕΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ!

Ο Επιφάνιος, αν και υποτίθεται τάσσεται «ανοιχτά και προκλητικά κατά των εικόνων», όπως επί λέξει ισχυρίζεται ο αιρετικός συνομιλητής μας, και οπωσδήποτε γνωρίζει όσα ο Μέγ. Βασίλειος εδίδαξε, δεν λέει τίποτα. Ο Μέγ. Βασίλειος είχε μιλήσει για ζωγράφους, οι οποίοι μπορούν με χρώματα να αναπαριστούν τους αγίους και τον Χριστό, σε μια εικόνα μάλιστα που μπορεί να έχει θαυματουργά αποτελέσματα και την οποίαν μόλις αντικρύζουν οι δαίμονες να καταθλίβονται:

«Ανάστητέ μοι νυν, ω λαμπροί των αθλητικών κατορθωμάτων ΖΩΓΡΑΦΟΙ […] Αμαυρότερον παρ΄ εμού τον στεφανίτην γραφέντα τοις της υμετέρας σοφίας περιλάμψατε ΧΡΩΜΑΣΙΝ […] ίδω φαιδρότερον επί της υμετέρας τον παλαιστήν γεγραμμένον εικόνος. ΚΛΑΥΣΑΤΩΣΑΝ ΔΑΙΜΟΝΕΣ, και νυν ταις του μάρτυρος εν υμίν αριστείαις ΠΛΗΤΤΟΜΕΝΟΙ […] ΕΓΓΡΑΦΕΣΘΩ ΤΩ ΠΙΝΑΚΙ και ο των παλαισμάτων αγωνοθέτης ΧΡΙΣΤΟΣ· Ω η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν» («Εις Βαρλαάμ τον Μάρτυρα», PG 31, 489Α.)

Βουβός μένει ο ΔΗΘΕΝ «ανοιχτά και προκλητικά κατά των εικόνων» «Επιφάνιος» σε μια εποχή που ο άγιος Ιωάννης ο  Χρυσόστομος λέει: «[Του αγίου Μελετίου] πανταχού ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ εκείνην διεχάραξαν πολλοί, ως μη μόνον ακούειν της αγίας προσηγορίας εκείνης, αλλά και οράν αυτού πανταχού ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ, και διπλήν τινα της αποδημίας έχειν παραμυθίαν» («Εις τον εν αγίοις πατέρα ημών Μελέτιον» PG 50, 516).

Άλαλος μένει ο ΔΗΘΕΝ «ανοιχτά και προκλητικά κατά των εικόνων» «Επιφάνιος» ενώ γνωρίζει ότι ο Μεθόδιος Ολύμπου αναφέρεται στην τιμή εικόνων με Αγγέλους και ότι μέσω αυτών δοξάζεται ο Θεός: «Τας μεν από χρυσού κατεσκευασμένας ΕΙΚΟΝΑΣ των αυτού αγγέλων, τας αρχάς και τας εξουσίας, εις ΤΙΜΗΝ και ΔΟΞΑΝ αυτού ΠΟΙΟΥΜΕΝ» («Περί Αναστάσεως» PG 18, 289Β).

Σιωπά ο ΤΑΧΑ «ανοιχτά και προκλητικά κατά των εικόνων» «Επιφάνιος» σε μια εποχή που ο Εφραίμ ο Σύρος λέει, ότι οι αγιογράφοι που ζωγραφίζουν αγίους θα πρέπει να προσεύχονται στον Θεό για να γίνει το έργο τους αντάξιο της πραγματικότητος: «Χρώματα δε μη έχων άξια της ΕΙΚΟΝΟΣ, μηδέ πάλιν δάκτυλον δυνάμενον τυπώσαι εν αυτή τη ΕΙΚΟΝΙ χαρακτήρα τέλειον […] χάριν τούτων προσπίπτει ικετεύων δάκρυσι Δεσπότην των απάντων, Χριστόν τον βασιλέα […] ίνα αυτός ο Θεός ο αγαθός και άγιος χαρίσηται ατεχνεί σοφίαν και σύνεσιν και δύναμιν, αναστήσαι ΕΙΚΟΝΑ ΜΕΓΙΣΤΗΝ και αξίαν προς αυτήν την άθλησιν των αγίων Μαρτύρων» («Έργα», τόμ. 7, σελ. 176-177).

Τηρεί ΣΙΓΗ ΙΧΘΥΟΣ ο «ανοιχτά και προκλητικά κατά των εικόνων» «Επιφάνιος» την εποχή που τα ανάκτορα στόλιζε ένας ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ, όπου είχε αποτυπωθεί ο Σταυρός που νικά τον διάβολο με μορφή δράκου, κάτι το οποίο, όπως αναφέρεται, είχε γίνει με ΘΕΙΑ ΕΜΠΝΕΥΣΗ: «Περί ΕΙΚΟΝΟΣ αυτού εν η υπερέκειτο μεν ο σταυρός πέπληκτο δε κάτω ο δράκων […] αλλά ταύτα μεν ΑΝΘΗ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ηνίττετο δια τής εικόνος εμέ δε θαύμα τής βασιλέως κατείχε μεγαλονοίας ως ΕΜΠΝΕΥΣΕΙ ΘΕΙΑ ταύτα διετύπου ά δη φωναί προφητών ώδέ που περί τούδε τού θηρός εβόων» (Ευσέβιος Καισαρείας, «Εις Βίον Κων/νου» 3,41. PG 20, 1057ΑΒ).

Κι όμως, ο «Επιφάνιος», ο ΤΑΧΑ «ανοιχτά και προκλητικά κατά των εικόνων», «αγρόν ηγόραζε» και στο «Πανάριον» δουλικά μιλάει περί του «μακαρίου βασιλέως Κωνσταντίνου» (68,4.6), παρά το γεγονός ότι ο Αυτοκράτορας, «ΜΕ ΘΕΙΑ ΕΜΝΕΥΣΗ», διέταξε την κατασκευή ΕΙΚΟΝΟΣ με την νίκη τού Σταυρού κατά του διαβόλου, μιας Εικόνος η οποία ηδύνατο να αποτυπώνει «όσα προέλεγον οι φωνές των προφητών», κάτι που μόνο η Αγία Γραφή μπορεί να κάνει!

ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΑΠΑΝΤΕΣ, ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΕΙ Ο ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΤΟΜΑΡΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ!!!

Από εκεί και πέρα, η ΑΛΛΟΠΡΟΣΑΛΛΗ τακτική του φαίνεται και από την ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΗ του προσωπικότητα καθώς λέει: «Η δική σας θρησκεία […] είναι η θρησκεία του Επιφάνιου; Εγώ σας λέω, δεν είναι.».

ΜΑ ΔΕΝ ΑΙΣΧΥΝΕΤΑΙ Ή ΔΕΝ ΕΡΥΘΡΙΑ ΛΙΓΑΚΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙ ΑΥΤΑ;

ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ Ο ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΗΣ ΤΟΜΑΡΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΙΦΑΝΙΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ  Τ Ι Μ Α  Τ Ο Υ Σ  Α Γ Ι Ο Υ Σ;

«Ο τιμών Κύριον τιμά και άγιον σκεύος, ο δε ατιμάζων άγιον σκεύος ατιμάζει και τον εαυτού δεσπότην. Έστω Μαρία παρ’ εαυτή η αγία παρθένος, το άγιον σκεύος» (PG 42, 733AΒ). Ακόμη και ο (εικονομάχος) «Επιφάνιος» αναγνωρίζει αγίους σε αντίθεση με τους Προτεστάντες: «μορφάς ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ άλλως και άλλως ΑΝΑΤΥΠΟΥΝΤΕΣ»!!! («Επιφανίου επισκόπου Κύπρου, Επιστολή προς Θεοδόσιον τον βασιλέα», Holl Karl, 'Gesammeltc Aufsatze zur Kirchengeschichte', τόμ. 2, Wissenschafliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1964, σελ. 361)

ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ Ο ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΗΣ ΤΟΜΑΡΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΙΦΑΝΙΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΗΝ  Ε Ι Δ Ι Κ Η  Ι Ε Ρ Ω Σ Υ Ν Η;

- «ίδρυται δέ ο θρόνος εν τη αγία του Θεού εκκλησία εις τον αιώνα εκ δύο προφάσεων έχων τό αξίωμα το τε βασιλικόν και το αρχιερατικόν […] το δε ιερατικόν ότι αυτός [ο Χριστός] αρχιερεύς και ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΠΡΥΤΑΝΙΣ» (PG 41, 393Β).

ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ Ο ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΗΣ ΤΟΜΑΡΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΙΦΑΝΙΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ  Τ Α  Μ Ν Η Μ Ο Σ Υ Ν Α;

 «Ονόματα λέγειν των τελευτησάντων … τι τούτου καιριώτερον και θαυμασιώτερον; … ΩΦΕΛΕΙ ΔΕ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡ ΑΥΤΩΝ ΓΙΝΟΜΕΝΗ ΕΥΧΗ … υπέρ δικαίων ΠΟΙΟΥΜΕΘΑ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗΝ και υπέρ αμαρτωλών» (PG 42, 513Β).

Αλλά όπως ξέρουμε, ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΥΔΕΝ ΙΧΝΟΣ ΑΙΣΧΥΝΗΣ υφίσταται εις τους ανθρώπους αυτούς. ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΚΟΡΟΪΔΕΨΟΥΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑΚΑ ΟΠΟΙΟΝ ΜΠΟΡΟΥΝ.

Να προσθέσουμε εδώ μόνο κάτι, το οποίο φανερώνει, ΟΤΙ Η ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΤΟΜΑΡΑ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΙ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ. Επικαλεστήκαμε  στο προηγούμενο κείμενό μας το εδάφιο του Επιφανίου που μιλάει για «άγιον σκεύος» ώστε να πούμε ουσιαστικά στον Τομαρά: «Γιατί επικαλείσαι τον Επιφάνιο, ο οποίος έχει ‘δαιμονικές’ διδασκαλίες, όπως Η ΤΙΜΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ;» Ο ΑΠΙΘΑΝΟΣ όμως Τομαράς, δεν κατάλαβε για ποιον λόγο παραθέσαμε το χωρίο (δείγμα άλλωστε του τι απαντήσεις δίνει…), και θεώρησε ότι παραθέσαμε το παραπάνω για να μιλήσουμε για… «άγια ΥΛΙΚΑ σκεύη», ενώ πρόκειται για το πασίγνωστο εδάφιο για τη Θεοτόκο!

Και δείτε, αγαπητοί αναγνώστες, τι γράφει: «ο Επιφάνιος εδώ δεν μιλάει για υλικά σκεύη … αλλά μιλάει για την μητέρα του Κυρίου ως σκεύος άγιο συμπληρώνοντας την επόμενη πρόταση ΠΟΥ ΚΡΥΨΑΤΕ (!) «…έστω Μαρία παρ’ εαυτή η αγία παρθένος, το άγιον σκεύος»!!» (οι υπογραμμίσεις και τα κεφαλαία δικά μας)

Όπως είπαμε και εις την εισαγωγή τού παρόντος κειμένου, ο άνθρωπος αυτός είναι φανερό, ότι εκτός από τον ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ με τον οποίον εμφορείται, πρέπει να έχει και κάποια άλλα προβλήματα, διαφορετικά δεν εξηγούνται ούτε τέτοιες ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΙΣ, ούτε ΠΑΙΔΙΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ του στιλ: «ΧΑΧΑΧΑ ΧΑΧΑΧΑ!!!», «θα δείτε παρακάτω τι θα πάθετε», κ.ά.

Η ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ

Ο Τομαράς ζώντας με ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ, γράφει μέσα στην άγνοιά του ότι, αιρετικές εικονομαχικές απόψεις «κυριαρχούσαν από την εποχή του Χριστού και των αποστόλων, προφανώς και μέχρι και την εποχή του Επιφανίου, δηλαδή διάσπαρτα μέχρι και τον 4ο αιώνα!!! Σε αντίθεση με τα όσα απίστευτα λέτε, έχουμε ακόμα στην διάθεσή μας ιστορικές φωνές (από τον 2ο μέχρι και 9ο αιώνα) κατά των εικόνων (μάλλον σας ξέφυγαν και αυτές ε;….)». Συνολικά για όσα λέει, έχει πλην του «Επιφανίου», τρεις μαρτυρίες… «ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ». Διότι γράφει: «Ο Έλληνας επίσκοπος Μελίτων Σάρδεων (180 μ.Χ. –αποδεκτός ως άγιος και «πατέρας» από καθολικούς και ορθόδοξους…) έγραψε για την απόρριψη απεικονίσεων του Θεού είτε σε αγάλματα η εικόνες, ακόμα και αν μας δίνονται αυτά από προγόνους μας»

Μη έχοντας ΟΥΔΕΜΙΑ εμπιστοσύνη εις τον «ερευνητή» Τομαρά, οφείλουμε να πούμε, ότι εμείς, σε ΠΛΗΘΟΣ ΒΙΒΛΙΩΝ τα οποία ερευνήσαμε, ΟΥΔΕΜΙΑ εντοπίσαμε συσχέτιση κάποιου έργου του Μελίτωνος Σάρδεων με διδασκαλία κατά των Εικόνων! Αν κρίνουμε από την ΑΠΑΤΗ που διέπραξε ο Τομαράς (την οποία θα δούμε και θα απολαύσουμε παρακάτω) με τον Πάπα Γρηγόριο, μπορούμε ανέτως να σκεφτούμε ότι ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΕ!

ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ Ο ΥΠΟ ΤΗΣ ΑΙΜΟΡΡΟΟΥΣΗΣ ΑΝΔΡΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ

Αντιθέτως όμως, με αυτή την μάλλον ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ μαρτυρία του Μελίτωνος:

1) Είναι γνωστό, ότι οι πρώτοι Χριστιανοί, όταν κρύβονταν στις κατακόμβες από τα ειδωλολατρικά σφαγεία, χρησιμοποιούσαν ΕΙΚΟΝΕΣ, όπως για παράδειγμα τον συμβολισμό της Αναστάσεως του Χριστού με την εικόνα του Ιωνά και του κήτους, η οποία εμφανίζεται «σε νωπογραφίες των κατακομβών της Ρώμης τον 2ο αιώνα μ.Χ.» («Καινή Κτίση, Η Θέση του κόσμου στην Ορθόδοξη οπτική», έκδοση του περιοδ. «Σύναξη», Αθήνα 2003, σελ. 6).

2) Επίσης, μόλις στα μέσα του 2^ου αιώνα οι χριστιανοί έφεραν επάνω τους μυστικά ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ, όπως η άγκυρα, το περιστέρι ή το ψάρι, καθώς μας λέει η μαρτυρία του Κλήμεντος Αλεξανδρέος (PG 8, 633).

3) Οι χριστιανοί, επίσης γύρω στα 250 μ.Χ., χρησιμοποιούσαν ΙΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ εις τους κατ’ οίκον ναούς που χρησιμοποιούσαν για την λατρεία, όπως «ο Καλός Ποιμήν» ή τα θαύματα του Χριστού («Ιστορία της Ορθοδοξίας», τόμ. 1, έκδ. 2008, σελ. 417).

4) Ο Τερτυλλιανός αναφέρει ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΕΙΣ από τους χριστιανούς της εποχής του ακόμα και σε οικιακή χρήση (De pudicitia 7 και 10).

5) Για την ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ της ιστορίας, από τον πρώτο χριστιανικό αιώνα, μας πληροφορεί ο Ευσέβιος. Σύμφωνα με τη μαρτυρία και του Σωζομενού ήταν ένας ΑΝΔΡΙΑΝΤΑΣ του Χριστού, τον οποίο έστησε η αιμορροούσα γυνή (Ματθ. 9, 20-22) για να τιμήσει τον Κύριο που την θεράπευσε. Ο Ευσέβιος γράφει σχετικά:

«Την γαρ αιμορροούσαν, ην εκ των Ιερών ευαγγελίων προς τον Σωτήρος ημών του πάθους απαλλαγήν εύρασθαι μεμαθήκαμεν, ενθένδε έλεγον ορμάσθαι τον τε οίκον αυτής επί τής πόλεως δείκνυσθαι και της υπό του Σωτήρος εις αυτήν ευεργεσίας θαυμαστά τρόπαια παραμένειν […] ΑΝΔΡΙΑΝΤΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ φέρειν έλεγον, έμενε δε και εις ημάς, ως και όψει παραλαβείν επηδημήσαντας αυτούς τη πόλει. Και Θαυμαστόν ουδέν τους πάλαι εξ εθνών ευεργετηθέντας προς του Σωτήρος ημών ταύτα πεποιηκέναι, ότε και των αποστόλων αυτού τας ΕΙΚΟΝΑΣ Παύλου και Πέτρου και αυτού δη του Χριστού διά ΧΡΩΜΑΤΩΝ εν γραφαίς σωζομένας ιστορήσαμεν, ως εικός, των παλαιών απαραφυλάκτως οία σωτήρας εθνική συνηθεία παρ’ εαυτοίς τούτον τιμάν ειωθότων τον τρόπον» (Ευσέβιος Καισαρίας, Εκκλησιαστική Ιστορία 7,18). Δηλαδή:

Έλεγαν για την αιμορροούσα γυνή, την οποία, όπως μάθαμε από τα ιερά ευαγγέλια, απάλλαξε από την ασθένειά της ο Σωτήρας μας, ότι καταγόταν από εδώ, και στην πόλη αυτή βρίσκεται η οικία της [ενν. στην Καισάρεια του Φιλίππου, στα βόρεια σύνορα του Ισραήλ με τη Συρία], στην οποία παραμένουν θαυμαστά μνημεία από την ευεργεσία που δέχθηκε από τον Σωτήρα […] Έλεγαν ότι ο ανδριάντας αυτός απεικόνιζε τον Ιησού και διατηρήθηκε μέχρι τα χρόνια μας, ώστε να τον έχουμε δει και εμείς οι ίδιοι όταν πήγαμε στην πόλη. Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι οι από τα παλιά ευεργετηθέντες από τον Σωτήρα μας εθνικοί έχουν κάνει τέτοια πράγματα, αφού διηγηθήκαμε ότι σώζονται ζωγραφισμένες με χρώματα ΕΙΚΟΝΕΣ των αποστόλων Του, Παύλου και Πέτρου, και του ίδιου του Χριστού μάλιστα, διότι είναι φυσικό οι παλαιοί να συνήθιζαν χωρίς υστεροβουλία να τους τιμούν κατά συνήθεια εθνική με τον τρόπο αυτό ως σωτήρες.

Επίσης, ο ιστορικός Σωζομενός γράφει ότι, «εν Καισαρεία τη Φιλίππου … επίσημον είναι Χριστού ΑΓΑΛΜΑ, ό του πάθους απαλλαγείσα ανέθηκεν η αιμορροούσα» και το άγαλμα αυτό καταστράφηκε από τους ειδωλολάτρες «επί Ιουλιανού» (PG 67, 1280BC).

Όσον αφορά τώρα εις την μαρτυρία του Ευσεβίου έχουμε να κάνουμε τρεις παρατηρήσεις, ώστε να προλάβουμε και τις ενστάσεις τών αντιφρονούντων:

α) Ο Ευσέβιος, ο οποίος αντιπαθούσε τις εικόνες λόγω των Αρειανιστικών φρονημάτων του, κάνει λόγο για άγαλμα «κατά ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΕΘΝΙΚΗ». Έχουμε όμως την βιβλική απόδειξη, ότι η δημιουργία αγαλμάτων (ή ομοιωμάτων) ΔΕΝ ήταν συνήθεια μόνον ειδωλολατρική, αλλά και ΒΙΒΛΙΚΗ, όπως φαίνεται με το χάλκινο φίδι (Αριθ. 21,9), ή τα αγάλματα των Χερουβείμ (Έξοδ. 25,18). Ακόμη περισσότερο όμως, η Αγία Γραφή ΕΥΛΟΓΕΙ την χρήση της ύλης για ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΟΥΣ σκοπούς, ακόμα κι αν έχει μορφή ειδωλολατρική: «Ανέστη Ιακώβ ... έλαβε ... λίθον ... έστησεν αυτόν στήλην και ηύξατο Ιακώβ ευχήν» (Γεν. 28,18.20). Άρα, σημασία έχει όχι η ΜΟΡΦΗ, αλλά η ΧΡΗΣΗ.

β) Θα μπορούσε να ονομάσει κάποιος την αιμορροούσα «ειδωλολάτρισσα»; (!!!) Ασφαλώς όχι. «Ειδωλολάτρισσα» σημαίνει πιστή του σατανά, όμως εις ΑΥΤΗΝ την γυναίκα ο ίδιος ο Χριστός είπε: «η πίστις σου σέσωκέν σε» (Ματθ. 9,20). Μάλιστα, καθώς βλέπουμε εις το Ματθ. 9,20-22, η αιμορροούσα προσήγγισε με πίστη τον Κύριο πριν ακόμα θεραπευθεί. Άρα, ο ίδιος ο Χριστός μάς υποχρεώνει να χαρακτηρίσουμε τη γυναίκα, όχι ως «εθνική», αλλά ως ΝΥΝ ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΕΙΣΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ. Επίσης, δεν έχουμε κανένα απολύτως στοιχείο, ότι η γυναίκα μετά τη θεραπεία της μπορεί να έχασε την πίστη της, και γι’ αυτό η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της στις 12 Ιουλίου.

γ) Επιπλέον, εάν οι χριστιανοί είχαν τις αντιλήψεις κατά των εικόνων αυτές που ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ οι Προτεστάντες, τότε από ευσέβεια θα είχαν ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ αυτές τις απεικονίσεις, διότι θα τις θεωρούσαν σατανικές. Κι όμως, σύμφωνα με τη μαρτυρία τού Ευσεβίου, οι απεικονίσεις δεν πειράχτηκαν ΟΥΤΕ με εντολή των Αποστόλων, ΟΥΤΕ με εντολή των μαθητών των Αποστόλων, και επέζησαν τόσους αιώνες ώστε να τις έχει δει ο ίδιος Ευσέβιος ΤΟΝ 4ο ΑΙΩΝΑ!!!

Όπως βλέπουμε, λοιπόν, από τον 1^ο μέχρι τον 4^ο αιώνα ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΑΝΤΟΥ, σε ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ, σε ΦΟΡΗΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ, σε ΝΑΟΥΣ, σε ΚΑΤΑΚΟΜΒΕΣ ή ΟΙΚΙΕΣ. Απέναντι σε αυτά έχουμε μόνο το ΠΑΡΑΜΥΘΙ/ΕΦΕΥΡΗΜΑ Τομαρά περί «Μελίτωνος Σάρδεων»!!! Άλλωστε απόδειξη γι’ αυτό αποτελεί και ο ίδιος ο «Επιφάνιος», ο οποίος εις τα κείμενά του ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΤΗΝ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΞΙΑ!!!

Η ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΛΒΙΡΑΣ. ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ «ΒΑΡΕΩΣ ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ» ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΩΣ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ

Το άλλο δε μεγάλο ΑΣΤΕΙΟ του Τομαρά είναι ότι: «η σύνοδο της Ελβίρας (σήμερα Γρανάδα Ισπανία) το 305 μ.Χ., από 19 επισκόπους και 26 πρεσβυτέρους, όρισε στον 36ο κανόνα της: «Εικόνες δεν πρέπει να τοποθετούνται σε εκκλησίες, ώστε να μην γίνονται αντικείμενα λατρείας και θαυμασμού».

Το σημαντικότερο όμως που ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ να γράψει ο αιρετικός συνομιλητής μας, είναι ότι ΟΙ ΙΔΙΟΙ οι Εικονομάχοι ΑΓΝΟΗΣΑΝ ΠΑΝΤΕΛΩΣ αυτή τη Σύνοδο και ΔΕΝ χρησιμοποίησαν τον 36^ο Κανόνα της εις την επιχειρηματολογία τους, ούτε την επικαλέστηκαν μέσα από τα ανθολόγια τών Συνοδικών τους Όρων τών Εικονομαχικών Συνόδων τής Ιέρειας (754 μ.Χ.) και αυτής τού 815 μ.Χ. Αυτό δείχνει, ότι ο εν λόγω 36ος Κανόνας ΔΕΝ είχε τον εικονομαχικό χαρακτήρα που ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ο Τομαράς, αλλά και ο κάθε «Τομαράς», ο οποίος ελαφρά τη καρδία επικαλείται την εν λόγω Σύνοδο (βλ. Κωνσταντίνος Γεωργιάδης, «Πηγές και Θεολογία της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου» (διδακτ. διατριβή), Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 149).

Επιπλέον, ο καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας θεωρεί, ότι οι μαρτυρίες για ύπαρξη εικόνων στη Δύση είναι τόσο πολλές, που ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΟΥΝ την υπόθεση, ότι ΔΗΘΕΝ η Σύνοδος της Ελβίρας είχε ως έργο την απαγόρευσή τους. Για το λόγο αυτό, θεωρεί πιθανότερο ότι αυτή η Σύνοδος έθεσε απλώς κάποια ΤΟΠΙΚΑ ΜΕΤΡΑ, που αφορούσαν εικόνες άτεχνες ή κακώς αποδιδόμενες (Παναγιώτης Τρεμπέλας, «Δογματική», τόμ. 3, σελ. 405).

Είναι όμως σημαντικό, ότι εις την συλλογή Mansi «Πρακτικά τών Συνόδων» σώζεται μια λατινική ερμηνεία αυτού του 36^ου Κανόνος (Mansi 2, 46C) η οποία όπως λέει: «aποτρέπει την απεικόνιση του αμέτρητου, παντοκράτορος, αοράτου, αιωνίου, απροσίτου και πνευματικού, του ΑΚΤΙΣΤΟΥ με άλλα λόγια Θεού» (Κωνσταντίνος Γεωργιάδης, «Πηγές και Θεολογία της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου», ό.π., σελ. 150). Κατά συνέπεια: «Υπ’ ΑΥΤΗΝ την ερμηνευτική προσέγγιση οι πατέρες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου σίγουρα θα επικροτούσαν το περιεχόμενο του 36^ου κανόνα της Ελβίρας, αφού ούτως ή άλλως δεν είναι δυνατόν να εικονίζεται ο Χριστός ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΟΤΗΤΑ, παρά μόνον κατά την ανθρωπότητα» (Κωνσταντίνος Γεωργιάδης, «Πηγές και Θεολογία της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου», ό.π., σελ. 151).

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΑΤΗΣ ΤΟΜΑΡΑ. ΤΡΑΝΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΟΤΙ Ο ΕΝ ΛΟΓΩ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΗΣ ΑΝΕΡΥΘΡΙΑΣΤΩΣ ΚΙ ΕΛΑΦΡΑ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΠΑΡΑΧΑΡΑΣΣΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙΩΝΕΙ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΠΗΓΕΣ

            Πάει λοιπόν και το ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ του Τομαρά για την Ελβίρα και προχωράμε στην ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ του εν λόγω αιρετικού. Γράφει εις το πολυσέλιδο ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ του τα εξής: «Ο επίσκοπος Ρώμης Γρηγόριος (πριν το σχίσμα) 590-604, πίστευε ότι οι εικόνες επιτρέπονταν ως μέσο διδακτικό, αλλά καμία τιμή να μην δίνεται σε αυτές, στο σημείο που ΕΠΑΙΝΕΣΕ τον επίσκοπο Σερένιο που μαζί με άλλους πιστούς έσπαζαν εικόνες σε εκκλησίες όπου βρίσκονταν» (η υπογράμμιση τής ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗΣ τού κειμένου δική μας).

Διαβάστε τώρα, αγαπητοί αναγνώστες, ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ γράφει ο ιστορικός και καθηγητής Πανεπιστημίου Βλάσιος Φειδάς και ΦΡΙΞΤΕ με τον εν λόγω ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΗ τών πηγών Αλέξιο Τομαρά: «Στη Δύση ο πάπας Γρηγόριος Α΄ ο Μέγας (590-604) ΕΠΕΠΛΗΞΕ τον επίσκοπο Μασσαλίας Σηρήνο, ο οποίος διέταξε την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΕΙΚΟΝΩΝ ένεκα της κακοτεχνίας ή και της αποδιδόμενης σε αυτές υπερβολικής τιμής από τους πιστούς […] Ο πάπας Γρηγόριος ΥΠΕΡΑΜΥΝΘΗΚΕ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ για παιδαγωγικούς κυρίως λόγους» (Βλάσιος  Φειδάς, «Εκκλησιαστική Ιστορία», τόμ. Α΄, σελ. 766, οι υπογραμμίσεις και τα κεφαλαία δικά μας προς τονισμόν κι έμφασιν της ΑΠΑΤΗΣ και ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕΩΣ της συγκεκριμένης πηγής από τον «ΑΠΡΟΚΑΤΑΛΗΠΤΟ αναγνώστη» [όπως Ο ΙΔΙΟΣ αυτοσυστήνεται] Αλέξιο Τομαρά!!!).

Είναι πασίγνωστο στην βιβλιογραφία, η οποία αναφέρεται εις το επεισόδιο αυτό, ότι η ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ πράξη του Σηρήνου ξεσήκωσε τον λαό, θεωρήθηκε ΑΙΡΕΤΙΚΗ και ο πάπας τον ΕΠΕΠΛΗΞΕ (σε δύο επιστολές που του έστειλε) ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ, και ΟΧΙ ΤΟΝ ΕΠΗΝΕΣΕ, όπως ΑΔΙΑΝΤΡΟΠΑ ισχυρίζεται ο Τομαράς, ΠΑΡΑΧΑΡΑΣΣΟΝΤΑΣ και ΑΛΛΟΙΩΝΟΝΤΑΣ το κείμενο, προκειμένου να ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΙ τους απληροφόρητους αναγνώστες, ότι ΔΗΘΕΝ οι πηγές ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ και ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ το πιστεύω του!!!

Το πιο ενδιαφέρον είναι αυτό που προσθέτει ο καθηγητής Βλάσιος Φειδάς, ότι οι εικονομαχικές τάσεις αυτές του 6^ου αιώνα «δεν πρέπει να θεωρηθούν άσχετες και προς την απήχηση της αρειανικής αιρέσεως των Βησιγότθων της Ισπανίας», διότι εικονομαχικές τάσεις και αίρεση είναι στενά συνδεδεμένες: «Οποιαδήποτε εκτροπή από την εκκλησιαστική ερμηνεία του μυστηρίου τής εν Χριστώ θείας οικονομίας, ειδικότερα δε στο χριστολογικό δόγμα, συνεπαγόταν την αρνητική στάση και έναντι της τιμής των ιερών εικόνων» (Βλάσιος  Φειδάς, «Εκκλησιαστική Ιστορία», τόμ. Α΄, σελ. 766).

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ, ΛΟΙΠΟΝ, ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ, Η  Α Π Α Τ Η  ΤΟΥ ΤΟΜΑΡΑ, η οποία αφορά και το συνολικό πλαίσιο, καθώς στη Δύση ήταν εξαιρετικά διαδεδομένες οι Εικόνες: «Ο μεν Prudentius περιγράφει ΤΑΣ ΕΙΚΟΝΑΣ εν αις είχε ΔΙΑΖΩΓΡΑΦΗΘΗ το μαρτύριον του αγίου Κασσιανού καθώς και το μαρτύριον του αγίου Ιππολύτου, ο δε Παυλίνος της Νώλης και ο Σουλπίκιος Σεβήρος διακοσμούσι διά θρησκευτικών ΕΙΚΟΝΩΝ τας ανεγερθείσας υπ’ αυτών βασιλικάς. Επί πλέον δε και ο Ιερώνυμος ομιλεί περί ΕΙΚΟΝΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ τας οποίας συνείθιζον να ΖΩΓΡΑΦΩΣΙΝ επί σκευών, αλλά και ο Αυγουστίνος αναφέρει, ότι επί των χρόνων του επεκράτει συνήθεια εις πολλούς τόπους (multis in locis) να ΑΝΑΠΑΡΙΣΤΩΣΙ τον Πέτρον και τον Παύλον πλησίον του Κυρίου ημών» (Παναγιώτης Τρεμπέλας, «Δογματική», τόμ. 3, σελ. 405).

Επίσης, εις τον 6ο αιώνα, ο Θεόδωρος Αναγνώστης γράφει ότι η Ευδοκία, η σύζυγος του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β΄ (408-450), αγόρασε ΕΙΚΟΝΑ της Θεοτόκου (PG 86, 165Α), την οποία μάλιστα, πιστευόταν πως την είχε δημιουργήσει Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΛΟΥΚΑΣ, κάτι που φανερώνει σαφώς συνείδηση ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ των Εικόνων. Την εικόνα αυτή, η Ευδοκία την έστειλε στην Πουλχερία, σύζυγο του αυτοκράτορα Μαρκιανού (450-457), την οποία Πουλχερία ο Θεόδωρος Αναγνώστης ονομάζει «ΕΥΣΕΒΗ» (PG 86, 168Β).

Επιπλέον στους αιώνες 6^ο-8^ο έχουμε σημαντικά έργα ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ, όπως του Λεοντίου Κύπρου, που προαναφέραμε, του Θεοδώρου Στουδίτου, του Ιωάννου Δαμασκηνού και βεβαίως της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Πέραν αυτών βεβαίως, οι αναφορές σε ΕΙΚΟΝΕΣ των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας, των οποίων η επιρροή ήταν καθολική σε όλη την έκταση της Ορθοδόξου Ανατολής, καθώς και η ταυτόχρονη ύπαρξη ΕΠΤΑ Οικουμενικών Συνόδων (ΟΥΔΕΜΙΑ δε εκ των οποίων κατεφέρθη κατά των Εικόνων), ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΨΕΥΔΟΜΕΝΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ!

Ο Τομαράς λοιπόν - εκτός του «Επιφανίου» - έγραψε όλες κι όλες ΤΡΕΙΣ περιπτώσεις, από τις οποίες η Σύνοδος τής Ελβίρας δείξαμε ότι ήταν τουλάχιστον ΑΣΤΟΧΗ, του πάπα Γρηγορίου ήταν ΠΛΑΣΤΗ και η τρίτη του Μελίτωνος Σάρδεων τουλάχιστον ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕΝΗ. Κι όμως γράφει ότι οι Ορθόδοξοι δεν έχουν… «καμία απόδειξη ότι η θρησκευτική χρήση των εικόνων ήταν παντού στις εκκλησίες στους πρώτους αιώνες όπως θέλει να τα παρουσιάσει!! Ούτε πρόκειται!!».

ΑΜ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ;;; ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΟΥ ΦΑΕΙΝΩΤΕΡΟΝ!!!

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΓΙΟΙ

Ο Τομαράς επικαλείται το παρακάτω εδάφιο κατά της δυνατότητας να γνωρίζουμε τον άγιο ΠΡΙΝ την Δευτέρα Παρουσία: «ώστε μη προ καιρού τι κρίνετε, έως αν έλθη ο Κύριος, ος και φωτίσει τα κρυπτά του σκότους και φανερώσει τας βουλάς των καρδιών, και τότε ο έπαινος γενήσεται εκάστω από του Θεού» (Α΄ Κορ.4:3-5). Του γράψαμε του εν λόγω αιρετικού, ήδη από την προηγούμενη απάντησή μας (https://www.facebook.com/nikos.mouratides/posts/899472660157520), ότι ΨΕΥΔΕΤΑΙ. Ο Απόστολος Παύλος δεν μπορεί να αντιφάσκει από τη στιγμή που γράφει καθαρά: «τώρα πια με περιμένει το στεφάνι της δικαιοσύνης» (Β΄ Τιμ. 4,8:). Λέει μήπως ψέματα ο Παύλος; Όχι. Έχει λάβει, τη στιγμή που γράφει αυτά, το «το στεφάνι της δικαιοσύνης»; Όχι. Άρα ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ έχει αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος με αυτό που λέει ο Τομαράς, ότι η αναγνώριση του αγίου αποτελεί «ΑΠΟΛΥΤΗ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΘΕΟ». Αν ήταν έτσι, τότε ο Τομαράς ΥΒΡΙΖΕΙ τον Παύλο ως βλάσφημο!

Όμως ο Παύλος ούτε τη θέση τού Θεού παίρνει, ούτε όμως ψεύδεται όταν λέει ότι θα λάβει οπωσδήποτε «το στεφάνι της δικαιοσύνης», διδάσκοντάς μας με τον τρόπο αυτό, ότι μπορούμε να γνωρίζουμε ότι κάποιος είναι άγιος και ΠΡΟ τής Δευτέρας Παρουσίας.

Μάλιστα η Γραφή διδάσκει, ότι μπορούμε να διαπιστώσουμε τους αγίους ΚΑΙ εν ζωή ΚΑΙ όταν έχουν κοιμηθεί: ο Ευαγγελιστής Λουκάς γράφει περί «Ελισαίου τού προφήτου» (4,27) και ο Απ. Πέτρος μάς βεβαιώνει, ότι ο Ελισαίος είναι ΑΓΙΟΣ: «προφητεία […] ελάλησαν άγιοι Θεού άνθρωποι» (Β΄ Πετρ. 1,20).

Η ΑΜΗΧΑΝΙΑ όμως του Τομαρά απέναντι στην καθαρή διδασκαλία τού Αποστόλου Παύλου, περί γνώσεως της αγιότητας είναι τόσο μεγάλη, που τον οδηγεί να ΥΠΟΒΙΒΑΣΕΙ την Αγία Γραφή σε ένα κείμενο με «προσωπικές απόψεις», και γράφει ότι το εδάφιο: «τώρα πια με περιμένει το στεφάνι της δικαιοσύνης» το διδάσκει ο Παύλος ως… «προσωπική γνώμη»!!!

Είναι η μοναδική φορά που συναντάμε ΤΗΝ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΩΣ ΤΕΧΝΑΣΜΑ, σύμφωνα με το οποίο μπορεί να επιλέξει ο αιρετικός όποιο εδάφιο από την Γραφή τον (ξε)βολεύει ονομάζοντας το… «προσωπική γνώμη»!!!

Η Αγία Γραφή είναι κείμενο με αλάθητες διδασκαλίες και η διδασκαλία του Παύλου, εφόσον βρίσκεται εις την Αγία Γραφή, οφείλει να θεωρηθεί ΑΛΑΘΗΤΗ και ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ. Η Εκκλησία λοιπόν μπορεί να γνωρίζει αυτούς που θα λάβουν «το στεφάνι της δικαιοσύνης» και να το λέει δημοσίως, όπως ακριβώς ο Παύλος, που με πρόνοια του Θεού η διδασκαλία του μπήκε σε Επιστολή της Καινής Διαθήκης, για να μάθει όλη η ανθρωπότητα την διδασκαλία αυτή ως ΑΛΑΘΗΤΗ και ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ.

Από εκεί και πέρα η Γραφή διδάσκει ότι οι άγιοι πρέπει να τιμούνται ΚΑΙ εν ζωή: «εμεγάλυνεν αυτούς ο λαός» (Πραξ. 5,13). Μάλιστα, οι άγιοι ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΤΙΜΗ και αρνούνται μόνο να εξομοιωθούν με τον Θεό: «θεοί ομοιωθέντες ανθρώποις» (Πραξ. 14,11). Όμως στην Εκκλησία ουδείς νομίζει ότι Θεός του είναι ένας άγιος, και γι’ αυτό άλλωστε ΦΡΙΤΤΟΥΝ οι αιρετικοί που η Γραφή τους ΑΠΟΣΤΟΜΩΝΕΙ.

Κατόπιν ο Τομαράς θυμάται τα ΓΝΩΣΤΑ και ΤΕΤΡΙΜΜΕΝΑ με τις «απαγορευμένες μεσιτείες των αγίων» και επικαλείται το Α΄ Τιμ. 2,3-6: «εις γαρ Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς». Τού απαντά όμως η ίδια η Γραφή: Λουκ. 16,24: «πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με», Β΄ Κορ. 1,11: «συνυπουργούντων καί υμών υπέρ ημών τή δεήσει», Πράξ. 8,24: «δεήθητε υμείς υπέρ εμού πρός τόν Κύριον», Ιακ. 5,16: «εύχεσθε υπέρ αλλήλων όπως ιαθήτε», Α΄ Τιμ. 2,1-3 «ποιείσθαι δεήσεις προσευχάς εντεύξεις ευχαριστίας υπέρ πάντων ανθρώπων […] τούτο καλόν και αποδεκτόν ενώπιον τού σωτήρος ημών Θεού».

Εάν οι Προτεστάντες είχαν δίκιο και υπήρχε θέμα «κατάργησης» του Χριστού ως Μεσίτη, τότε η Αγία Γραφή θα έπρεπε να μας απαγορεύει να απευθυνόμαστε σε ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ και να ζητάμε ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥΣ εις τον Θεό για εμάς. Ούτε καν στην Παλαιά Διαθήκη θα έπρεπε να υπάρχουν τέτοια παραδείγματα, κι όμως άνθρωποι, αντί να απευθυνθούν ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ζητούν την Σωτηρία τους με ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ: Α΄ Σαμ. (Α΄ Βασ. Ο΄) 7, 8-9: «και είπαν οι υιοί Ισραηλ προς Σαμουηλ μη παρασιωπήσης αφ’ ημών του μη βοάν προς Κύριον Θεόν σου, και σώσει ημάς εκ χειρός αλλοφύλων […] και επήκουσεν αυτού Κύριος».

Έτσι και ο πλούσιος της παραβολής (Λουκ. 16,19-31) απευθύνεται ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ σε άγιο ΑΝΘΡΩΠΟ, κι όμως ο Αβραάμ δεν τον σταματά για να του πει «απαγορεύεται να ζητάς θαύματα από εμένα», και αυτό μας το διδάσκει με παραβολή ο ίδιος ο Μεσίτης Ιησούς! Επιπλέον, όπως βλέπουμε στα πιο πάνω εδάφια, ο Παύλος ζητά την μεσολάβηση ΑΝΘΡΩΠΩΝ, να εύχονται γι’ αυτόν και για κάθε άνθρωπο, ο Ιάκωβος ζητά τη μεσολάβηση ΑΝΘΡΩΠΩΝ, αφού και αυτός ως άνθρωπος αρρωσταίνει άρα θα έχει κάποια στιγμή ανάγκη θεραπείας. Μάλιστα ο Παύλος χρησιμοποιεί τη σημαντική λέξη «συνυπουργούντων» και έτσι μας διδάσκει, ότι οι προσευχές άλλων ανθρώπων για εμάς, όχι μόνο μάταιες δεν είναι, αλλά συμβάλουν ουσιαστικά στο αναμενόμενο αποτέλεσμα!

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι το να ζητάμε την μεσολάβηση ΑΝΘΡΩΠΩΝ με την προσευχή τους, αυτό δηλ. που οι Χριστιανοί ονομάζουμε «πρεσβεία», το ΔΙΔΑΣΚΕΙ και το ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ η Αγία Γραφή και ΟΥΔΟΛΩΣ καταργεί τον Χριστό ως Μεσίτη. Όπως λέει ο Χριστός: «ουδείς έρχεται προς τόν Πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιωάν. 14,6). Και ακριβώς, η Εκκλησία, όχι μόνο δεν παρακάμπτει τον Χριστό, αλλά αντιθέτως, αναγνωρίζει όσο τίποτε άλλο, ότι είναι Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ για τη Σωτηρία.

Γι’ αυτό η Εκκλησία, σε χιλιάδες ευχές, ζητά καθημερινά από τους αγίους: «πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ», «πρέσβευε τω Σωτήρι», «πρέσβευε τω Κυρίω» κ.ο.κ. Είναι δηλ. ακριβώς το βιβλικό αίτημα: «δεήθητε υμείς υπέρ εμού προς τον Κύριον». Αυτό ισχύει και ΜΕΤΑ τον θάνατο των αγίων, διότι η Γραφή μάς επιβάλλει να θεωρούμε πάντα τους αγίους ως ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ, και όχι ΑΔΡΑΝΕΙΣ:

«Αβραάμ ο πατήρ υμών ηγαλλιάσατο ίνα ίδη την ημέραν την εμήν, και είδεν και εχάρη» (Ιωάν. 8,56). Ο Αβραάμ λοιπόν στους ουρανούς ζει ακριβώς ως ΖΩΝΤΑΝΟΣ, μπορεί να ΔΕΙ και να ΧΑΡΕΙ, αλλά μπορεί (αυτός και κάθε άγιος) ακόμη και να ΥΒΡΙΣΤΕΙ από τον βλάσφημο: «βλασφημήσαι […] τούς εν τω ουρανώ σκηνούντας» (Αποκ. 13,6). Όποιος όμως μπορεί να ΥΒΡΙΣΤΕΙ όντας στους ουρανούς, μπορεί και να ΤΙΜΗΘΕΙ, ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΕΧΕΙ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ: «εις μνημόσυνον αιώνιον έσται δίκαιος» (Ψαλ. 111,6), «μνήμη δικαίων μετ’ εγκωμίων» (Παροιμ. 10,7), «απο του νυν μακαριούσίν με πάσαι αι γενεαί» (Λουκ. 1,48).

Και βεβαίως, ο Θεός «ευχαίς δε δικαίων επακούει» (Παροιμ. 15,29), όχι μόνο όταν αυτοί είναι ζωντανοί, αλλά και όταν έχουν φύγει από τη ζωή: «οι είκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι […] προσεκύνησαν τω Θεώ λέγοντες ευχαριστούμέν σοι, Κύριε ο Θεός ο Παντοκράτωρ» (Αποκ. 11,16). Και επιπλέον, όπως βλέπουμε, οι «νεκροί» προσεύχονται ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΟΤΑΝ ΖΟΥΣΑΝ: «αι προσευχαί των αγίων» (Αποκ. 5,8). Καμία απολύτως διαφορά. Γι’ αυτό διδασκόμαστε στο Μαρκ. 12,26-27: «ο Θεός Αβραάμ και ο Θεός Ισαάκ και ο Θεός Ιακώβ. Ουκ έστιν Θεός νεκρών, αλλά ζώντων» (πρβλ. και Ματθ. 22:32).

Η Γραφή δεν γνωρίζει «νεκρούς» αγίους, δηλ. «ανυπάρκτους/εκμηδενισμένους» ή «αδρανείς», αλλά αντίθετα διδάσκει, ότι οι κεκοιμημένοι υπάρχουν ως «εκκλησία πρωτοτόκων απογεγραμμένων εν ουρανοίς» (Εβρ. 12,23). Από τη στιγμή που η Γραφή μάς διδάσκει να αντιλαμβανόμαστε πάντα τους αγίους ως ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ, τότε επιβάλλεται να αποδεχόμαστε και το «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη» (Ιακ. 5,16) όχι μόνον τού ΕΝ ΖΩΗ αγίου, αλλά και του ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥ.

Γι’ αυτό και ο Χριστός διδάσκει το «πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με» (Λουκ. 16,24), μια προσευχή ενός αμαρτωλού που απευθύνεται εις τον ουράνιο Αβραάμ. Και βεβαίως οι άγιοι πρεσβύτεροι, οι οποίοι ευρίσκονται εις τον ουρανό, ακούνε προσευχές απ’ όπου κι αν προέρχονται, είτε από τη γη, είτε από τον ουρανό: «παν κτίσμα ό εν τώ ουρανώ και ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ […] λέγοντας τω καθημένω επί τω θρόνω […] η ευλογία και η τιμή και η δόξα και το κράτος εις τούς αιώνας τών αιώνων […] και οι πρεσβύτεροι έπεσαν και προσεκύνησαν» (Αποκ. 5,13).

Κατά συνέπεια, οι διαφοροποιήσεις μεταξύ «νεκρών» και «ζωντανών» αγίων είναι ΕΦΕΥΡΕΣΗ των αιρετικών. Η Γραφή δεν κηρύσσει τις ΨΕΥΤΙΕΣ των αιρετικών, αλλά μας διδάσκει ότι τους αγίους, οι οποίοι έχουν φύγει από τη ζωή, πρέπει να τους θεωρούμε ως ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ. Η Εκκλησία λοιπόν ακολουθεί τη Γραφή και έτσι μόνιμο αίτημα προς όλους τους αγίους είναι να απευθυνθούν και αυτοί στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και Θεό, όπως και εμείς άλλωστε στην ιδιωτική μας προσευχή. ΟΥΔΕΜΙΑ ΠΑΡΑΚΑΜΨΙΣ υφίσταται του Μεσίτη Χριστού, το ακριβώς αντίθετο, καθημερινά η λειτουργική πράξη της Εκκλησίας επιβεβαιώνει ότι ένας μόνο δρόμος υπάρχει, ο Χριστός.

Μπορεί ο κάθε Τομαράς να ήθελε να ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙ ή να κάνει «ΓΑΡΓΑΡΑ» όλα αυτά τα χωρία όπως π.χ. το «πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με», ή το «συνυπουργούντων και υμών υπέρ ημών τη δεήσει» ή το «δεήθητε υπέρ εμού πρός τον Κύριον», όμως η Γραφή ΚΡΙΝΕΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΩΣ τους ποικιλώνυμους αιρετικούς!

Επίσης λέει ο Τομαράς: «υποτίθεται [οι άγιοι] έρχονται και απαντούν προσευχές αυτών η και εμφανίζονται σε αυτούς η θαυματουργούν. Όλα αυτά αφαιρούν από την αλήθεια και δόξα του Θεού». Ο ίδιος ο Ιησούς, όμως, με την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, μάς διδάσκει, ότι ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ «η ισχύ τής δέησης τού δικαίου». Γι’ αυτό βάζει τον αμαρτωλό πλούσιο να ζητά θαύματα από έναν άγιο, τον Αβραάμ. ΔΥΟ φορές ο πλούσιος ζήτησε το θαύμα της ανάστασης του φτωχού Λαζάρου ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΓΙΟ: «πέμψης ΑΥΤΟΝ εις τον οίκον τού πατρός μου […] εάν τις ΑΠΟ ΝΕΚΡΩΝ ΠΟΡΕΥΘΗ προς αυτούς μετανοήσουσιν. είπεν δε αυτώ· ει Μωϋσέως και τών προφητών ουκ ακούουσιν, ουδ’ εάν τις εκ νεκρών αναστή πεισθήσονται» (Λουκ. 16: 27,30).

Ο Αβραάμ, και εις τα δύο αιτήματα του πλούσιου (Λουκ. 16,27 βλ. και 30), ΔΕΝ αρνείται ότι αυτό μπορεί να γίνει. Και έχουμε την απόδειξη, ότι εάν δεν γινόταν, θα του το έλεγε ευθέως, όπως στην περίπτωση που ζήτησε ο πλούσιος νερό: «οι θέλοντες διαβήναι ένθεν προς υμάς μη δύνωνται» (Λουκ. 16,26). Όπως παραθέτει και ο καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας εις το Υπόμνημα του στον Ευαγγελιστή Λουκά, το εδάφιο διδάσκει, εκτός άλλων, και ότι «αναμφιβόλως δεν υπάρχει μεταξύ Γης και Παραδείσου τοσούτον χάσμα, όσον μεταξύ Παραδείσου και Άδου».

Ο Ιησούς λοιπόν διδάσκει εμάς σήμερα, ότι όταν ζητηθεί ένα θαύμα από έναν άγιο εις τους ουρανούς, ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, όσο μεγάλο κι αν είναι, και βεβαίως ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να ζητούνται θαύματα από τους αγίους ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, αλλιώς ο Αβραάμ θα έλεγε «μη το ζητάς από εμένα». Και βεβαίως έχουμε το εξαιρετικό παράδειγμα του Ονία και του Ιερεμία, οι οποίοι εμφανίζονται με θαυματουργό τρόπο σε ανθρώπους: «προσεξηγησάμενος όνειρον αξιόπιστον ύπαρ τι πάντας ηύφρανεν. ην δε η τούτου θεωρία τοιάδε, Ονιαν τον γενόμενον αρχιερέα, άνδρα καλόν και αγαθόν […] ο φιλάδελφος ούτός εστιν Ο ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΟΛΕΩΣ Ιερεμιας, ο τού Θεού προφήτης. προτείναντα δε Ιερεμίαν τήν δεξιάν παραδούναι τω Ιούδα ρομφαίαν χρυσήν» (Β΄ Μακκ. 11,11-16).

Και το συμβάν σε μετάφραση (Βιβλικής Εταιρείας):

«Ο Ιούδας ο Μακκαβαίος όμως είχε πάντα την πεποίθησή του στον Κύριο […] τους διηγήθηκε ένα πολύ ζωντανό όνειρο […] Του παρουσιάστηκε ο αρχιερέας Ονίας. Ήταν ένας καλοκάγαθος άνθρωπος […] Μετά παρουσιάστηκε στον Ιούδα με τον ίδιο τρόπο ένας άλλος άντρας, σεβάσμιος γέροντας, με μεγαλόπρεπο παρουσιαστικό. Τότε ο Ονίας είπε: ‘Αυτός είναι ο προφήτης του Θεού Ιερεμίας, που αγαπάει τους συμπατριώτες του ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΛΗΜ’.  Ο Ιερεμίας άπλωσε το δεξί του χέρι κι έδωσε στον Ιούδα ένα χρυσό ξίφος λέγοντάς του: ‘Πάρε το άγιο ξίφος, δώρο από το Θεό, που μ’ αυτό θα συντρίψεις τους εχθρούς’».

Βεβαίως το βιβλίο Β΄ Μακκαβαίων, το οποίο για εμάς αποτελεί Αγία Γραφή, δεν το αποδέχονται οι Προτεστάντες μια που ήθελαν να διαφοροποιηθούν από τους Παπικούς και πέταξαν από την Γραφή κάθε τι που δεν εξυπηρετούσε τις ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ διδασκαλίες τους. Έτσι υιοθέτησαν, όχι τον Ευρύτερο Κανόνα της Παλαιάς Διαθήκης (Αλεξανδρινό), αλλά τον στενό (Εβραϊκό). Και οι Προτεστάντες, - ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ χριστιανοί - πήραν τον Κανόνα εκείνων που η Γραφή χαρακτηρίζει «ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥΣ» !!! (Α΄ Ιωάν. 2,22-23)

Έτσι κι αλλιώς όμως ο Τομαράς είναι σαφής: κατηγορεί την Αγία Γραφή, ότι αφαιρεί «από την αλήθεια και δόξα του Θεού» επειδή ο «νεκρός» άγιος Αβραάμ «απαντά σε προσευχές» («είπεν δε αυτώ», Λουκ. 16,30) και δεν αρνείται (ο Αβραάμ) ότι μπορεί να «θαυματουργήσει» (από νεκρών πορευθή […] ουδ’ εάν τις εκ νεκρών αναστή πεισθήσονται», Λουκ. 16,30-31).

Και συνεχίζει ο Τομαράς με τα ΤΕΤΡΙΜΜΕΝΑ ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ: «Και λέγει (ο άγγελος) προς εμέ Πρόσεχε μη κάμης τούτο (προσκύνηση) διότι εγώ είμαι σύνδουλός σου και των αδελφών σου των προφητών και των φυλαττόντων τους λόγους του βιβλίου τούτου τον Θεόν προσκύνησον.» (Αποκ.22:9).

ΤΩΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ, ΕΧΕΙ ΙΧΝΟΣ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΟΣ Ο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ;

Αγνοεί πόσα εδάφια διδάσκουν την προσκύνηση σε κτίσματα; Η οποία προσκύνηση φυσικά είναι ΤΙΜΗΤΙΚΗ και ΟΧΙ λατρευτική: Γεν. 23,12: «προσεκύνησεν Αβραάμ εναντίον του λαού τής γης», Γεν. 27,28-29: «προσκυνήσουσί σε οι υιοί του πατρός σου», Β΄ Βασ. (Δ΄ Βασ. Ο΄) 2,15: «ήλθον εις συνάντησιν αυτού και προσεκύνησαν αυτώ επί την γήν», Α΄ Χρον. (Α΄ Παραλ.) 29,20: «κάμψαντες τα γόνατα προσεκύνησαν τω Κυρίω, και τω βασιλεί.».

Μάλιστα, ο Τομαράς ΕΙΡΩΝΕΥΕΤΑΙ την Γραφή γράφοντας: «διότι είναι γεγραμμένον, Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει. (ΔΕΝ ήταν όμως προφητικά γραμμένο π.χ. Μόνο Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και λατρεύσει και τους προφήτες και αγίους αυτού; Του ξέφυγε;)»

Μα τί ΑΣΤΕΙΑ είναι αυτά; Είναι ξεκάθαρο ότι η προσκύνηση κτισμάτων αναφέρεται σε τόσα και τόσα χωρία της Γραφής, αλλά στο Α΄ Χρον. (Α΄ Παραλ.) 29,20 βλέπουμε την διαφοροποίηση: «προσεκύνησαν τω Κυρίω, και τω βασιλεί». Όπως βλέπουμε, αγαπητοί αναγνώστες, αν και χρησιμοποιείται η ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΛΕΞΗ, η προσκύνηση ως προς την ουσία της είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ, άλλη είναι η ΤΙΜΗΤΙΚΗ προσκύνηση σε κτίσμα, άλλη η ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ προσκύνηση, η οποία αρμόζει μόνο στον Κύριο.

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ  Μ Ε Γ Α  Ψ Ε Μ Α  ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΤΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΔΗΘΕΝ «ΣΧΕΣΗ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ» ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ!

Η Εκκλησία ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΚΑΘΕ ΛΑΤΡΕΙΑ εκτός του Τριαδικού Θεού. Σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα της Αγίας Γραφής, ο Όρος Πίστεως της 7^ης Οικουμενικής Συνόδου, μιλώντας για τις Εικόνες των αγίων, ξεκαθαρίζει ότι αναφέρεται σε ΤΙΜΗ και ΟΧΙ στην «κατά πίστιν ημών αληθινήν λατρείαν, ή πρέπει ΜΟΝΗ ΤΗ ΘΕΙΑ ΦΥΣΗ» (Ιωάννης  Καρμίρης, «Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας», τόμ. Α΄, 2η έκδ., σελ. 240-241).

Επίσης, η Εκκλησία, στις «ΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ» το 1716, διατυπώνει ξεκάθαρα, ότι τους αγίους «ου λατρευτικώς, ΤΙΜΩΜΕΝ», όπως και τη «μητέρα Θεού προσκυνούμεν, αλλ’ ΟΥ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΩΣ μη γένοιτο, άπαγε της ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ. Θεόν γαρ και ΜΟΝΟΝ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΩΣ προσκυνούμεν» (Ιωάννης  Καρμίρης, «Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας», τόμ. Β΄, σελ. 809-810).

Άρα, ο ΨΕΥΔΟΛΟΓΟΣ Τομαράς ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΙ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, όταν ομιλεί για «ΣΧΕΣΗ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ» με τους αγίους, τη στιγμή που Η ΙΔΙΑ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ονομάζει κάτι τέτοιο «ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ» και διδάσκει σαφώς το «ΟΥ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΩΣ» για αγίους και Θεοτόκο.

Ο Τομαράς όμως αρχίζει το γνωστό Προτεσταντικό ΥΒΡΕΟΛΟΓΙΟ κατά της Μητέρας του Χριστού: «στην οποία ο Κύριος είπε ‘τι εμοί και σοι γύναι;’» […] Άφαντη κανονικά […] μία γυναίκα που δεν έκανε κανένα θαύμα όπως κάνανε οι τόσοι μαθητές του Χριστού στην ΚΔ». Άλλο ένα ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ με ΑΠΑΞΙΩΣΗ της μητέρας του Ιησού.

Ποιος θα μπορούσε ποτέ να ΣΕΒΕΤΑΙ τον Ιησού και να ΥΠΟΤΙΜΑ την μητέρα Του; ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ!!! Προσέξτε όμως, αγαπητοί αναγνώστες, ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ. Για να ΑΠΑΞΙΩΣΕΙ την Θεοτόκο, ισχυρίζεται, ότι δεν έκανε «κανένα θαύμα» (σημ. υπονοώντας ΔΙΚΟ ΤΗΣ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΘΑΥΜΑ) [...] φτάνει το παραμύθι ότι το μεγαλύτερο θαύμα το έκανε αυτή γεννώντας τον Κύριο, διότι βρε βλάσφημοι αυτό είναι θαύμα του Θεού όχι δικό της!!!»

ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ Ο ΕΝ ΛΟΓΩ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ; Υπάρχει θαύμα που να είναι έργο ανθρώπου; Όλα τα θαύματα είναι του Θεού: «διδόντι σημεία και τέρατα γίνεσθαι δια τών χειρών αυτών» (Πραξ. 14,3). Το χειρότερο δε είναι ότι σε κάποιο σημείο της απολογίας του ο Τομαράς παραθέτει το εξής εδάφιο: «Πράξ.19:11-12 Και ο Θεός έκαμνε δια των χειρών του Παύλου θαύματα μεγάλα»!

Μιλάμε λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, για άνθρωπο ο οποίος ΔΙΑΣΤΡΕΦΕΙ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗΝ την Γραφή και την Αλήθεια, ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΒΕΒΑΙΩΣ ΚΑΤΑ ΠΩΣ ΤΟΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ: αλλού γράφει ότι τα θαύματα γίνονται από τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ και αλλού ότι τα θαύματα γίνονται από τον ΘΕΟ!

Έτσι λοιπόν και στην περίπτωση της Θεοτόκου, ΔΙΑΣΤΡΕΦΕΙ την αλήθεια, διότι ΜΙΣΕΙ την αγιότητα της όσο τίποτε άλλο. Γι’ αυτό αρνείται να αποδεχτεί, ότι εκείνη πραγματοποίησε το μεγαλύτερο θαύμα της ανθρωπότητος, καθώς γέννησε τον ίδιο τον Θεό, θαύμα που βεβαίως έκανε η Θεοτόκος με τη δύναμη του Θεού, όπως και ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ θαύμα!

Για την Θεοτόκο να προσθέσουμε, ότι στο εδάφιο «μακαριούσίν με πάσαι αι γενεαί» (Λουκ. 1,48) ομιλεί με τρόπο απόλυτο για το μέλλον (το οποίο μέλλον γνωρίζει μόνο ο Θεός), διότι γνωρίζει ότι θα την μακαρίζουν όλες οι γενιές του μέλλοντος. Αυτό σημαίνει ότι η Θεοτόκος λαμβάνει το χάρισμα της προφητείας και αυτό γίνεται στους αγίους: «Ου γάρ θελήματι ανθρώπου ηνέχθη ποτέ προφητεία, αλλ’ υπό Πνεύματος Αγίου φερόμενοι ελάλησαν άγιοι Θεού άνθρωποι» (Β΄ Πετρ. 1,20).

Από εκεί και πέρα, η τιμή των αγίων, η οποία ξεκινά ήδη από την Καινή Διαθήκη, αποδεικνύεται και στον 2^ο αιώνα όπου εις το «Μαρτύριο Πολυκάρπου» βλέπουμε  τιμή στα λείψανα των αγίων, τα οποία θεωρούντο και φυλάσσοντο ως θησαυρός από την Εκκλησία ως «τιμιώτερα λίθων πολυτελών και δοκιμώτερα υπέρ χρυσίον» (PG 5, 1044A).

ΥΛΗ - ΠΙΣΤΗ - ΘΑΥΜΑ

Είχαμε γράψει, λοιπόν, ότι στην Αγία Γραφή το σχήμα Θεός > Πίστη > Ύλη > Θαύμα όχι μόνο δεν απαγορεύεται, αλλά αποτελεί ΒΑΣΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ της Γραφής, διότι ο Θεός θεραπεύει ακόμα και με μαντήλια: «Σουδάρια ή σιμικίνθια και απαλλάσσεσθαι απ’ αυτών τας νόσους, τα τε πνεύματα τα πονηρά εκπορεύεσθαι» (Πραξ. 19,12). Προσέξτε τώρα, αγαπητοί αναγνώστες, το ΤΕΧΝΑΣΜΑ του αιρετικού Τομαρά επ’ αυτού: «τα όποια μαντήλια τους δεν έφεραν μόνιμα την χάρη του Θεού παρά μόνο όταν αυτοί, ΕΝ ΖΩΉ, το αποφάσιζαν».

Όμως η Γραφή ΔΕΝ τα λέει αυτά πουθενά! Ο Τομαράς τα βγάζει από ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ή ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΤΟΥ. Η ύλη, η οποία εφάπτεται με την αγιασμένη ψυχή, ΟΥΔΕΠΟΤΕ χάνει τη δυνατότητα να λάβει τη Χάρη του Θεού, ΟΥΤΕ όταν ο άγιος φύγει από την ζωή: «επορεύθη και ήψατο τών οστέων Ελισαίε και έζησε και ανέστη επί τους πόδας αυτού» [Β΄ Βασ. (Δ΄ Βασ. Ο΄) 13,21].

Πέρα όμως από αυτό η Γραφή αποδεικνύει, ότι το θαύμα, μέσω της ύλης, απαιτεί πίστη και μπορεί να γίνει με ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ύλη, η οποία δεν είναι καν απαραίτητο να «ανήκει σε κάποιον», όπως ανήκουν τα μαντήλια: «Προσευξάσθωσαν επ’ αυτόν αλείψαντες αυτόν ΕΛΑΙΩ εν τω ονόματι του Κυρίου και η ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα» (Ιακ. 5,14).

Κατά συνέπεια, Η ΥΛΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗΣ ΠΡΑΞΗΣ και μπορεί να ενισχύσει την προσευχή μας ώστε να επιτύχουμε το θαύμα. Αυτό φαίνεται από την ποικιλία της ύλης, μέσω της οποίας πραγματοποιείται το θαύμα: είτε μέσω του ΕΛΑΙΟΥ, είτε με ΜΑΝΤΗΛΙΑ, είτε με ΞΥΛΙΝΑ ΡΑΒΔΙΑ, είτε με το ΧΑΛΚΙΝΟ ΦΙΔΙ, είτε με τα ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥ, αλλά και με ΑΠΛΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ. Εδώ λοιπόν πρέπει να βρούμε τον κοινό παρονομαστή όλων των θαυμάτων, και αυτός είναι φυσικά Η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που μπορεί να φέρει το θαύμα, ΔΙΑΜΕΣΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΕΙΚΟΝΟΣ ΑΚΟΜΗ.

Η Εκκλησία πάντως ΟΥΔΕΠΟΤΕ δίδαξε, ότι ΜΟΝΟΝ διαμέσου της ΥΛΗΣ γίνεται το θαύμα, αλλά ούτε κι εξαιρεί την ύλη από την λατρεία, όπως οι αιρετικοί, διότι κάτι τέτοιο ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ τη διδασκαλία τής Γραφής. Ούτε καν το επιχείρημα περί «ύλης που εξωτερικά θυμίζει ειδωλολατρία» μπορούν οι αιρετικοί να επικαλεστούν, όπως μας απέδειξε η ειδωλολατρική στήλη, την οποίαν προσκυνούσε ο Ιακώβ (Γεν. 28,18.20 / Γεν. 28,22 / Ψαλμ. 5,8).

ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

Για τον όρο «πατήρ» που χρησιμοποιεί η Εκκλησία, ο αιρετικός Τομαράς λέει τα ΓΝΩΣΤΑ και ΤΕΤΡΙΜΜΕΝΑ: «μιλάτε για Πατέρες Πράγμα που είναι και ΑΝΟΗΤΟ ΚΑΙ ΑΙΣΧΡΟ», διότι «πατέρα σας μη ονομάσητε επί της γης διότι εις είναι ο Πατήρ σας, ο εν τοις ουρανοίς» κ.λπ. Η διδασκαλία της Γραφής όμως είναι σαφής με χρήση του όρου για ανθρώπους: «Αβραάμ […] είναι αυτόν ΠΑΤΕΡΑ πάντων τών πιστευόντων» (Ρωμ. 4,9.11). Εάν ο Τομαράς ενδιαφέρεται για το γράμμα της Γραφής, οφείλει να υπακούσει σε αυτά που ΔΙΑΒΑΖΕΙ, όχι σε αυτά που ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ότι διαβάζει.

Αλλού μάλιστα, ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ: «Ο Παύλος έβλεπε τον εαυτό του ως «πατέρα» […] επειδή αυτός τους φύτεψε τον σπόρο του Ευαγγελίου». Δηλαδή Ο ΙΔΙΟΣ ομολογεί την πνευματική έννοια τού Πατρός, με την οποία καλείται ο Αβραάμ, αλλά και οι Ορθόδοξοι «πατέρες». Το «ΣΟΒΑΡΟ» δε επιχείρημα του Τομαρά ενάντια εις την χρήση του όρου «πατήρ» από τους Ορθοδόξους, είναι ότι «δεν ήταν παρά άνθρωποι […] με λίγες ή πολλές ψεύτικες διδασκαλίες».

Μα ο Τομαράς είναι τόσο ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΟΣ, αγαπητοί αναγνώστες, που όταν κατηγορεί τους Ορθοδόξους για «ψεύτικες διδασκαλίες», αυτό σχεδόν αποτελεί ΕΓΓΥΗΣΗ για το …ΑΝΤΙΘΕΤΟ!!!

Ο αιρετικός συνομιλητής μας θέτει τον εαυτό του ως ΚΡΙΤΗΡΙΟ «ΑΛΗΘΕΙΑΣ» για την Εκκλησία (!!!), τη στιγμή που Ο ΙΔΙΟΣ έχει παραδεχτεί, ότι ανήκει σε μια αίρεση όπου υπάρχουν «διαμαρτυρόμενοι […] που αντιβαίνουν την Γραφή» (!!!) και φτάνει εις το σημείο να ονομάσει «προσωπική γνώμη» ακόμα και την διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου, όταν αυτή ΚΡΙΝΕΙ (ή ΔΙΑΨΕΥΔΕΙ) τις δοξασίες του!!!

ΙΔΟΥ, ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ, ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗΣ  Α Π Α Τ Η Σ !!!

Εκτός τού γεγονότος ότι ο εν λόγω συνομιλητής μας από την μια θέτει τον εαυτό του ως ΚΡΙΤΗΡΙΟ «ΑΛΗΘΕΙΑΣ» για την Εκκλησία (!!!), ταυτοχρόνως από την άλλη εκφράζεται ΥΠΟΤΙΜΗΤΙΚΩΣ για τούς Πατέρες τής Εκκλησίας, γράφοντας π.χ. για τον Μέγ. Αθανάσιο: «Μιλάμε λοιπόν για απαράδεκτο ατόπημα του Αθανάσιου», «Δεν προβλέπει ο Αθάνασιος προσκύνηση για αυτούς. Αν αντιφάσκει με τον εαυτό του αλλού, δεν γνωρίζω, αλλά ξέρω ότι είναι σύνηθες με ΔΑΥΤΟΥΣ» (τα κεφαλαία δικά μας)».

Εν συνεχεία ο Τομαράς παραθέτει ένα τμήμα από τον Β΄ Λόγο κατά Αρειανών (P.G. 26, 196-197) τού Μεγ. Αθανασίου λέγοντας ΥΠΕΡΣΙΓΟΥΡΟΣ και με ύφος ΑΡΚΕΤΩΝ ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΩΝ τα εξής: «Δείτε όμως τι ΑΛΛΑ (!!!) λέει ο Αθανάσιος για την προσκύνηση άλλων ανθρώπων (με σχόλια δικά μου ενδιάμεσα σε πράσινο), τα οποία φυσικά ποτέ δεν θα μάθετε από ‘(αν)ορθόδοξους’»

Από τον συγκεκριμένο δε λόγο τού ιερού Πατρός ο εν λόγω Προτεστάντης έχει τονίσει με κεφαλαία την γνωστή φράση: «ΚΤΙΣΜΑ ΓΑΡ ΚΤΙΣΜΑΤΙ ΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΕΙ» και κατόπιν σχολιάζει το περιστατικό τής αρνήσεως τής προσκυνήσεως τού Αποστόλου Πέτρου από τον Κορνήλιο  γράφοντας τα εξής: «Επικαλείται τον ζωντανό εκατόνταρχο Κορνήλιο που πήγε να προσκυνήσει τον ζωντανό απόστολο Πέτρο και δηλώνει εδώ παραδόξως και περιέργως [επειδή πριν διαβάσαμε ότι κατά τον ίδιον, τον βασιλιά και την εικόνα του βασιλιά μπορούμε (!!!!) να τα προσκυνούμε τιμητικά!!!!] ότι η προσκύνηση από άνθρωπο προς άνθρωπο, κτίσμα σε κτίσμα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ. Μα γιατί; Να τον… τιμήσει ήθελε ο Κορνήλιος τον Πέτρο ως σκεύος Θεού! Γιατί δεν τον άφησε;; Γιατί δεν έκανε κάποια λεκτική διάκριση να μάθουμε εμείς κάτι από αυτό;… Μετά ο Αθανάσιος επικαλείται προσκύνηση από άνθρωπο σε άγγελο, πράγμα που επίσης θεωρεί ότι απαγορεύεται.»

Ενημερώνουμε λοιπόν τον αγαπητό Αλέξιο Τομαρά, ότι όχι μόνον ΔΕΝ ισχύουν οι ΒΑΡΥΓΔΟΥΠΕΣ δηλώσεις του (ότι ΔΗΘΕΝ ο Μέγ. Αθανάσιος διδάσκει για την προσκύνηση άλλων ανθρώπων πράγματα, τα οποία ποτέ δεν θα μάθουν οι αναγνώστες από «(αν)ορθοδόξους»), αλλά ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ οι τελευταίοι έχουν δημοσιεύσει, ΕΔΩ ΚΑΙ ΟΚΤΩ (8) ΧΡΟΝΙΑ, ΕΙΔΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ επί τού συγκεκριμένου χωρίου τού Μεγ. Αθανασίου, η οποία και ερμηνεύει τον συγκεκριμένο δυσνόητο λόγο του ιερού πατρός τής Εκκλησίας μας, καθώς και τον λόγο που ο Απόστολος Πέτρος, όπως και ο άγγελος τής Αποκαλύψεως, αρνήθηκαν προσκύνηση από τον Εκατοντάρχο Κορνήλιο και τον Απόστολο Ιωάννη αντιστοίχως.

Οπότε ο ΥΠΕΡΦΙΑΛΟΣ και ΥΠΕΡΣΙΓΟΥΡΟΣ κ.Τομαράς δεν έχει παρά ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ «ΤΣΙΜΠΛΑ» ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΤΟΥ και να διαβάσει με προσοχή την συγκεκριμένη μελέτη ώστε να τού λυθούν και όλες οι απορίες/ερωτήματα που ανωτέρω διατυπώνει. Ένα κλικ λοιπόν στο link που ακολουθεί είναι αρκετό για να ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΙ ΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ ΤΟΥ, ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΒΟΜΒΑΡΔΙΖΕΙ ΜΕ  Ψ Ε Υ Δ Η  ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ, ΑΛΛΑ ΚΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙ ΟΛΙΓΟΝ ΤΙ ΣΟΦΟΤΕΡΟΣ ώστε να ΕΜΠΕΔΩΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και το ρητό των αρχαίων ημών προγόνων: «Η γλώττα μη προτρεχέτω τού νου»!!!

http://oodegr.com/oode/pateres1/athanasios/proskynisi_ktismatos_1.htm#1.

  

   

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ

Η τιμή προς κάποιον είναι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ. Για τον λόγο αυτό, δεν υπάρχει χριστιανός που να μην τιμά και να μην σέβεται π.χ. κάθε εικόνα του Ιησού ή του Σταυρού του αν την δει κάπου αποτυπωμένη. Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί, ακόμα και έναν αιρετικό Προτεστάντη, να παίρνει από ένα βιβλίο και να σχίζει σε κομμάτια την εικόνα του Σταυρού, ακριβώς διότι, η αγάπη που λογικά έχει στην καρδιά του για τον Χριστό και την Σταύρωσή Του, μεταβαίνει κατευθείαν εις το πραγματικό πρόσωπο ή γεγονός και έτσι, ΜΕΣΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ, γίνεται ήδη η απόδοση ΤΙΜΗΤΙΚΟΥ σεβασμού προς το εικονιζόμενο πρωτότυπο. Κι αν την κατέστρεφε συνειδητά και επιδεικτικά, αυτό θα έμοιαζε με πράξη ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ, διότι τα χριστιανικά σύμβολα ΓΑΛΗΝΕΥΟΥΝ τις καρδιές των ΠΙΣΤΩΝ και ΑΓΡΙΕΥΟΥΝ ΜΟΝΟΝ ΤΙΣ «ΚΑΡΔΙΕΣ» ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ!

Έτσι, λοιπόν, ΟΥΔΕΙΣ γονεύς θα είχε το κουράγιο να κόψει κομμάτια, με τρόπο επιδεικτικό, την φωτογραφία του παιδιού του, με τον ισχυρισμό ότι η εικόνα δεν είναι το παιδί του. Διότι μέσα στην καρδιά του τιμά το εικονιζόμενο πρωτότυπο και έτσι μόνο με αγάπη μπορεί να προσεγγίσει μια τέτοια εικόνα λόγω αυτού που εικονίζει. Αυτό το αυτονόητο διδάσκει η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος: «Ο γαρ τις φιλεί και προσκυνεί και ό προσκυνεί, πάντως και φιλεί, ως μαρτυρεί η ανθρωπίνη σχέσις η παρ’ ημών προς τους φίλους γινομένη» (Mansi 13,405C).

Όπως λέει η Γραφή: «Εξήλθε δε Μωυσής εις συνάντησιν τω γαμβρώ και ΠΡΟΣΕΚΥΝΗΣΕΝ αυτώ και ΕΦΙΛΗΣΕΝ αυτόν, και ησπάσαντο αλλήλους και εισήγαγεν αυτούς εις την σκηνήν» (Εξ. 18,7). Και: «Εισήλθε προς τον βασιλέα και ΠΡΟΣΕΚΥΝΗΣΕΝ αυτώ και έπεσεν επί πρόσωπον αυτού επί την γην κατά πρόσωπον τού βασιλέως, και ΚΑΤΕΦΙΛΗΣΕΝ ο βασιλεύς τον Αβεσσαλώμ» [Β΄ Βασ. (Δ΄ Βασ. Ο΄) 14,33]

Τόσο απλό είναι το ζήτημα της τιμητικής προσκύνησης. Κάθε κίνηση αγάπης της καρδιάς προς μια εικόνα του Χριστού σε περιοδικό, βιβλίο ή βίντεο, όπως ομολογεί και Ο ΙΔΙΟΣ ο Τομαράς, αποτελεί αυτόματα και μια ΤΙΜΗΤΙΚΗ προσκύνηση. Διότι η εικόνα υπάρχει εις το Προτεσταντικό έντυπο ακριβώς επειδή γεννά αισθήματα αγάπης προς τον Χριστό, όπως και κάθε εικόνα. Είναι λοιπόν διδασκαλία της Γραφής το γεγονός, ότι «ο γαρ τις φιλεί και προσκυνεί και ό προσκυνεί, πάντως και φιλεί» και αυτό γίνεται πρώτα ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ, στην ψυχή του ανθρώπου.

Οι Εικόνες αποτελούν μόνον ένα ΜΕΣΟΝ ΜΝΗΜΗΣ του παραδείγματος των ΖΩΝΤΑΝΩΝ αγίων, οι οποίοι ευρίσκονται εις τον ουρανό, ώστε να ενδυναμώνεται η προσευχή, η οποία απευθύνεται εις αυτούς, σύμφωνα με το: «δεήθητε υμείς υπέρ εμού προς τον Κύριον» (Πραξ. 8,24). Διότι «νεκροί» άγιοι δεν υπάρχουν: «ουκ έστιν Θεός νεκρών, αλλά ζώντων» (Μαρκ. 12,26-27 και Ματθ. 22:32). Αυτοί είναι η «εκκλησία πρωτοτόκων απογεγραμμένων εν ουρανοίς» (Εβρ. 12,23) για τους οποίους διδασκόμαστε ότι «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη» (Ιακ. 5,16).

Η προσευχή μας, εις την οποίαν αιτούμαστε το «δεήθητε υμείς υπέρ εμού προς τον Κύριον», δεν απευθύνεται στην εικόνα, ούτε μένει εκεί, και αυτό το γνωρίζουμε όλοι και γι’ αυτό έχουμε μαζί μας εικόνες των αγαπημένων μας: «Ο γουν προσκυνών την εικόνα, εν αυτή προσκυνεί και τον βασιλέα» (Μέγ. Αθανάσιος PG 26, 332Β), «Αύτη γαρ εικόνος φύσις μίμημα είναι του αρχετύπου» (Γρηγόριος Θεολόγος PG 36, 129Β), «Αι γαρ εικόνες αεί προς τα αρχέτυπα την εμφέρειαν έχουσιν» (Κύριλλος Αλεξανδρείας PG 75, 52Α), «Η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει» (Μέγ. Βασίλειος PG 32, 149C)

Πέρα όμως από αυτά, όπως είπαμε και προηγουμένως, οι Προτεστάντες έχουν μάθει να ΥΠΟΚΡΙΝΟΝΤΑΙ και γι’ αυτό κάνουν ότι «ΞΕΧΝΟΥΝ», ότι εις τις δολοφονικές εποχές της εικονομαχίας, τις οποίες ελαφρά τη καρδία ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ, δεν υπήρχε τυπογραφία. Υπήρχαν μόνο εικόνες ζωγραφισμένες ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ. Αν υπήρχε τυπογραφία, τότε οι εικονομάχοι, τους οποίους επικαλούνται οι αιρετικοί, θα ονόμαζαν και τους ιδίους Προτεστάντες «ειδωλολάτρες» για τις εικόνες που έχουν στα «βιβλία ή περιοδικά ή βίντεό τους» (όπως άλλωστε ομολογεί ότι έχουν ο ίδιος ο Τομαράς)!

Ο «Επιφάνιος» και οι Εικονομάχοι ήταν κατά των αγιογραφιών ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ όπου κι αν ευρίσκοντο και όποια χρήση κι αν είχαν. Κατέστρεφαν και μισούσαν ΟΛΕΣ τις αγιογραφίες, είτε μέσα σε εκκλησίες, είτε εκτός. Σήμερα, όταν ο Προτεστάντης βλέπει ζωγραφισμένες εικόνες του Ιησού σε βιβλία ή περιοδικά, από τη στιγμή που οι εικόνες αυτές τού είναι οπωσδήποτε αγαπητές (γι’ αυτό άλλωστε τις τυπώνουν), αμέσως, σε αστραπιαίο χρόνο, η σκέψη του και η καρδιά του κινείται προς τον πραγματικό Χριστό ή Απόστολο. Αυτό κάνουν ΟΛΕΣ οι εικόνες, θέλουμε δεν θέλουμε, όπου κι αν ευρίσκονται, όπως ακριβώς οι εικόνες των παιδιών μας ή των γονέων μας.

Αυτή η αγάπη λοιπόν, η οποία αστραπιαία κινείται προς τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ Χριστό, είναι ακριβώς η ΤΙΜΗΤΙΚΗ προσκύνηση, η οποία γίνεται από κάθε χριστιανό αυτονόητα σε μηδενικό χρόνο.

Είναι ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟ να «ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΡΥΦΤΟΥΛΙ» με την αλήθεια οι αιρετικοί Προτεστάντες και αρκεί ένα απλό παράδειγμα: άραγε ένας Ορθόδοξος, με σοβαρά κινητικά προβλήματα, δεν τιμά τις εικόνες; Φυσικά τις τιμά, και μόνο με το ΒΛΕΜΜΑ του και την ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ του. Η τιμή είναι καθαρά ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ υπόθεση, διότι γίνεται έτσι κι αλλιώς ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ κάποιου, ο οποίος αγαπά τα εικονιζόμενα πρόσωπα και λειτουργεί ακριβώς το ίδιο με την κίνηση της καρδιάς προς το κακό: «Ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού» (Ματθ. 5,28). Ο Χριστός μας διδάσκει, ότι ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Η ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΑΡΚΕΙ!

Δεν υπάρχει λοιπόν χριστιανός, οποιασδήποτε ομολογίας, ο οποίος να μην προσκυνά τιμητικά μέσα στην καρδιά του τις αγαπημένες βιβλικές υπάρξεις όταν τις βλέπει, και αυτό αποτελεί πάντα ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ. Αυτό όμως δεν είναι ειδωλολατρία και γι’ αυτό, όπως είδαμε, η Γραφή με τόση ευκολία ΔΙΑΨΕΥΔΕΙ την υπό τών αιρετικών ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΙΚΛΙΣΗ των γνωστών εδαφίων περί «ειδώλων».

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Δυστυχώς, οι Προτεστάντες έχουν μάθει να μεγαλώνουν μέσα στην ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, διότι σκοπός τους είναι να περισώσουν τούς ελάχιστους πιστούς που έχουν στην Ελλάδα. Ας αφήσει λοιπόν ο Τομαράς τις ΑΕΡΟΛΟΓΙΕΣ και τα «ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ» του στιλ: «ΧΑΧΑΧΑ ΧΑΧΑΧΑ!!!» και ας προσπαθήσει να συνειδητοποιήσει αυτά που Ο ΙΔΙΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ: Οι αιρετικοί Προτεστάντες ΜΟΝΟΝ «στην πλειοψηφία τους συμφωνούν» και όσοι συμφωνούν, συμφωνούν μόνο στα «βασικά», ενώ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ «ο Κύριος να τους βγάλει από την πλάνη», διότι αυτό θα γίνει ΜΟΝΟΝ «αν τον αφήσουν». Αλλά ποιος εγγυάται ότι κάτι τέτοιο θα γίνει, όταν παραδέχονται ότι «μπορεί να κάνουμε λάθος σε κάτι» και ότι υπάρχουν «Διαμαρτυρόμενοι […] που αντιβαίνουν την Γραφή»;;; (!!!)

Από τη στιγμή που ο Κύριος λέει: «ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστι» (Λουκ. 11,23) καταλαβαίνουμε όλοι ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για «ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΕΣ» ή για τα «ΒΑΣΙΚΑ», ούτε υπάρχουν περιθώρια στη σύντομη ζωή μας για να κάνουμε τον ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ και ν’ανακαλύψουμε αν ΠΟΛΛΟΙ, ΛΙΓΟΙ ή ΟΛΟΙ οι Προτεστάντες «ΑΝΤΙΒΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΓΡΑΦΗ» και «ΚΑΝΟΥΝ ΛΑΘΟΣ» ερμηνείες.

Κλείνοντας, επαναλαμβάνουμε και ξεκαθαρίζουμε, ότι ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣ ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ με τον συγκεκριμένο ΑΙΡΕΤΙΚΟ και ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ Προτεστάντη Αλέξιο Τομαρά, διότι φτάσαμε σε κατάσταση επανάληψης των ίδιων και των ίδιων. Εφόσον ο Τομαράς χρειάστηκε ΔΥΟ σχεδόν ΧΡΟΝΙΑ για να γράψει Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΠΟΡΟΥΣΕ, κι εφόσον εμείς εντός ΔΥΟ ΜΗΝΩΝ απαντήσαμε στην πολυσέλιδη απολογία του, αυτό σημαίνει ΕΔΩ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ, ασχέτως εάν μετά από 3-4 ΧΡΟΝΙΑ αναρτήσει κάποια άλλη απολογία, ΠΛΕΟΝ ΤΩΝ 100 ΣΕΛΙΔΩΝ, από τις οποίες το 1/4 θα είναι Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ απάντηση, την οποίαν θα παραθέτει ΟΛΟΚΛΗΡΗ!!!

ΕΥΕΛΠΙΣΤΟΥΜΕ ΟΣΟΙ ΟΜΟΠΙΣΤΟΙ ΤΟΥ ΤΟΜΑΡΑ ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΗ «ΠΕΡΙ ΠΟΛΛΟΥ» ΚΑΙ ΓΙΑ «ΕΡΕΥΝΗΤΗ ΟΛΚΗΣ» ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΠΛΕΟΝ  Π Ε Ρ Ι  Τ Ι Ν Ο Σ  Π Ρ Ο Κ Ε Ι Τ Α Ι!!! 

Τέλος ευχόμεθα και προσευχόμεθα, όπως ο εν λόγω συνομιλητής μας ΑΝΑΝΗΨΕΙ και ΑΠΟΤΙΝΑΞΕΙ τις ΠΛΑΝΕΣ με τις οποίες εμφορείται, ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΠΛΑΝΑΕΙ τούς καλοπροαιρέτους πιστούς οδηγώντας τους ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ/ΣΩΤΗΡΙΑΣ, και άρα εις ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ, και ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙ σκεπτόμενος, ΟΧΙ το τι θα πουν οι ακόλουθοί του/αναγνώστες του για την μεταστροφή του, αλλά το τι θα πει ο ΧΡΙΣΤΟΣ: «ούτος ο υιός μου νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ην και ευρέθη» Λουκ. 15: 24,32, και το πόσο θα χαρούν οι ουράνιες δυνάμεις επί τη μετανοία του καθώς και η χορεία ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ, οίτινες «χαίρονται ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ τού Θεού επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. 15:10)!!!