ΕΡΩΤΗΣΗ Νο1 ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΥ

               ΕΙΚΟΝΕΣ – ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΑΥΤΩΝ

   Πού λέει η Καινή Διαθήκη ότι οι χριστιανικές εικόνες είναι είδωλα; Πού λέει η Αγία Γραφή, ότι κάθε αναπαράσταση που δεν απεικονίζει την θεϊκή  φύση ή είναι αποτύπωσις οράσεων που μάς έχει δώσει ο Θεός, είναι είδωλο;

                                   ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΥΡΙΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΚΑΛΛΙΟΥ

   Το πρώτο σας ερώτημα που θέτετε στο τεύχος σας είναι αν μπορούμε να δείξουμε από τις γραφές ότι οι εικόνες σας είναι είδωλα. Φυσικά θα σας παραπέμψουμε στην Αγία Γραφή για να διαβάσετε μόνοι σας την άποψή της, πρώτα όμως θα σας κάνουμε γνωστό ποια είναι η άποψη των Μαρτύρων του Ιεχωβά για τα είδωλα. Συνοπτικά σας λέμε ότι: Είδωλο είναι η εικόνα, η παράσταση οποιουδήποτε πράγματος ή το σύμβολο -πραγματικό ή φανταστικό- που αποτελεί αντικείμενο ένθερμης αφοσίωσης. Σε γενικές γραμμές, ειδωλολατρία είναι η ευλάβεια, η αγάπη ή η λατρεία προς ένα είδωλο. Συνήθως απευθύνεται σε μια πραγματική ή υποθετική ανώτερη δύναμη, είτε αυτή η δύναμη θεωρείται ότι είναι έμψυχη (όπως ένας άνθρωπος, ένα ζώο ή μια οργάνωση) είτε άψυχη (όπως μια δύναμη ένα άψυχο αντικείμενο της φύσης). Η ειδωλολατρία περιλαμβάνει γενικά κάποιου είδους εθιμοτυπία ή τελετουργικό. Τα εδάφια που παραθέτουμε είναι από τη Μ.Ν.Κ.

(Πράξεις 7:41-43) «Έφτιαξαν, λοιπόν, ένα μοσχάρι εκείνες τις ημέρες και έφεραν θυσία στο είδωλο και άρχισαν να διασκεδάζουν με τα έργα των χεριών τους. 42 Τότε ο Θεός στράφηκε και τους παρέδωσε για να αποδίδουν ιερή υπηρεσία στο στράτευμα του ουρανού, όπως είναι γραμμένο στο βιβλίο των προφητών: ‘Μήπως σε εμένα προσφέρατε σφαγιά και θυσίες επί σαράντα χρόνια στην έρημο, οίκε του Ισραήλ; 43 Αλλά σηκώσατε ψηλά τη σκηνή του Μολόχ και το άστρο του θεού Ρεφάν, τα ομοιώματα που φτιάξατε για να τα λατρεύετε. Γι’αυτό, θα σας εκτοπίσω πέρα από τη Βαβυλώνα’». Μ.Ν.Κ.  

   Όπως διακρίνατε από το λόγο του Στεφάνου σε αυτά το εδάφια, ο Θεός εναντιώνεται στη προσφορά λατρείας σε οποιοδήποτε πρόσωπο, ζώο, ή πράγμα. Αυτή ήταν η αιτία που απέρριψε το λαό Ισραήλ να είναι λαός του. Και οι πρώτοι Χριστιανοί δε διανοήθηκαν ποτέ να κατασκευάσουν και να προσκυνήσουν εικόνες αγίων.

(Πράξεις 15:19-20, 28-29) «Επομένως, η απόφαση μου είναι να μην αναστατώνουμε εκείνους από τα έθνη οι οποίοι στρέφονται στον Θεό, 20 αλλά να τους γράψουμε να απέχουν από πράγματα μιασμένα από είδωλα, και από πορνεία και από πνιχτό και από αίμα. 28 Διότι το άγιο πνεύμα και εμείς θεωρήσαμε καλό να μη σας προσθέσουμε παραπάνω βάρος, εκτός από αυτά τα αναγκαία: 29 να απέχετε από πράγματα θυσιασμένα σε είδωλα και από αίμα και από πνιχτά και από πορνεία. Αν φυλάγεστε προσεκτικά από αυτά, θα ευημερείτε. Υγιαίνετε!»

Οι Χριστιανοί λοιπόν είναι υποχρεωμένοι να απέχουν από τα είδωλα, ακόμη και ό,τι είναι θυσιασμένο σε αυτά όπως τον καιρό των αποστόλων ήταν συνήθεια των Ρωμαίων και Ελλήνων να θυσιάζουν στους θεούς τους.

(Πράξεις 17:29) «Αφού, λοιπόν, είμαστε γενιά του Θεού, δεν πρέπει να φανταζόμαστε ότι το Θεϊκό Ον είναι όμοιο με χρυσάφι ή ασημί ή πέτρα, όμοιο με κάτι χαραγμένο με την τέχνη και την επινοητικότητα του ανθρώπου.» (1 Ιωάννη 4:12) «Ποτέ δεν έχει δει κανείς τον Θεό»… (1 Ιωάννη 5:21) «Παιδάκια μου, φυλαχτείτε από τα είδωλα»…(1 Κορινθίους 10:14) «Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, να φεύγετε από την ειδωλολατρία». (Ιωάννης 4:24) «Ο Θεός είναι Πνεύμα, και εκείνοι που τον λατρεύουν πρέπει να λατρεύουν με πνεύμα και αλήθεια. (Έξοδος 20:4, 5) «Δεν πρέπει να φτιάξεις για τον εαυτό σου γλυπτή εικόνα ούτε μορφή όμοια με ο,τιδήποτε υπάρχει πάνω στους ουρανούς ή κάτω στη γη ή στα νερά κάτω από τη γη. 5 Δεν πρέπει να τα προσκυνήσεις ούτε να παρασυρθείς να τα υπηρετήσεις...».

   Αυτή την εντολή του Θεού δεν τη λάβατε υπ’ όψη σας και προσπαθείτε με ανθρώπινες φιλοσοφίες και επιχειρήματα να δικαιολογήσετε τη λατρεία σας προς τις εικόνες; Η αποστασία που είχε προλεχθεί από τους αποστόλους του Ιησού, 2Πέτ. 2: 1-3, 1Τι 4:1-3, 2Τιμ. 2:16-19, Πρ. 20:30 έκανε τη μεγάλη φανερή της εμφάνιση κατά το τρίτο αιώνα στη διάρκεια της Αυτοκρατορίας του ειδωλολάτρη Αυτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνου, που αναγνώρισε το Χριστιανισμό σαν κρατική Θρησκεία. Αργότερα ακολούθησαν άλλοι ειδωλολάτρες Αυτοκράτορες κατά τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία να διοικούν τον Χριστιανισμό που, όπως αρέσκονται ο κάθε ένας χωρίς να λαβαίνουν υπόψη τις διδασκαλίες του Χριστού, επέβαλαν τη δική τους ειδωλολατρική διδασκαλία και φιλοσοφία ως το σημείο να δεχτούν τις εικόνες μέσα στους Ναούς και να τις προσκυνούν, επι πλέον εισχώρησαν ήθη και έθιμα ειδωλολατρικά, κι εσείς σήμερα συνεχίζετε να δέχεστε αυτές τις διδασκαλίες ως χριστιανικές, ενώ δεν είναι.

   Εάν προσπαθήσουμε να αναφέρουμε όλα τα εδάφια που δείχνουν το πόσο απόλυτος είναι ο Θεός όσον αφορά τη λατρεία μας προς αυτόν, η επιστολή αυτή θα αποτελούνταν από πολλές σελίδες. Εσείς που ομολογείτε ότι είστε χριστιανοί δεν βρήκατε εδάφια που καταδικάζουν την ειδωλολατρία; Γιατί ρωτάτε εμάς; Μάλλον προσπαθείτε να δικαιολογήσετ τη λανθασμένη λατρεία σας προς τις εικόνες. Ε λοιπόν, αν δεν το ξέρατε, σας λέμε ότι ο Θεός σας καταδικάζει!

          ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ        

                               ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΥ ΚΑΙ  ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ

   Ο κύριος Κάλλιος, εις την απάντησή του περί τών εικόνων ως δήθεν ειδώλων, μάς έγραψε τον εξής ορισμό:

«Είδωλο είναι η εικόνα, η παράσταση οποιουδήποτε πράγματος ή το σύμβολο - πραγματικό ή φανταστικό - που αποτελεί αντικείμενο ένθερμης αφοσίωσης. Σε γενικές γραμμές, ειδωλολατρία είναι η ευλάβεια, η αγάπη ή η λατρεία προς ένα είδωλο. Συνήθως απευθύνεται σε μια πραγματική ή υποθετική ανώτερη δύναμη, είτε αυτή η δύναμη θεωρείται ότι είναι έμψυχη (όπως ένας άνθρωπος, ένα ζώο ή μια οργάνωση) είτε άψυχη (όπως μια δύναμη ένα άψυχο αντικείμενο της φύσης)».

   Το μόνο που διέφυγε από τον αγαπητό επιστολογράφο είναι να μάς γράψει και την προέλευση τής ανωτέρω ορολογίας που δεν είναι άλλη από την Βιβλική Εγκυκλοπαίδεια τής Σκοπιάς, Ενόραση, τόμ.1, σελ.870. (Πρβλ. επίσης παρόμοια φρασεολογία εις την Σκοπιά, 15.01.1993, σελ.20, παρ.3). Όπως όλοι διαπιστώνουμε, ο αγαπητός επιστολογράφος, αντί να καταφύγει εις την πηγή κάποιας εγκυκλοπαίδειας ή λεξικού, προτίμησε ν’ αντιγράψει απ’ ακριβώς τον ορισμό τής Σκοπιάς!

   Άξιον επίσης προσοχής εις την συγκεκριμένη περίπτωση είναι και το γεγονός, ότι όταν η Σκοπιά ή οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά επιχειρούν να απορρίψουν την Τριαδικότητα τού Θεού επικαλούνται σωρηδόν τις εγκυκλοπαίδειες και τα λεξικά (π.χ. Σκοπιά,15.12.1984, σελ.27-31), ενώ για το ορισμό τού τί είναι ‘είδωλο’ προτιμούν να φτιάξουν έναν δικό του ορισμό χωρίς να αναφέρουν την πηγή κάποιας εγκυκλοπαίδειας ή λεξικού!

         ΧΩΡΙΑ ΠΟΥ  Δ Η Θ Ε Ν  ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ

1)   Εις την συνέχεια, κύριε Κάλλιο, μάς αναφέρατε διάφορα χωρία προκειμένου να μάς αποδείξετε, ότι ο Θεός απεχθάνεται την ειδωλολατρία, μεταξύ αυτών και το Πράξ. ζ:41-43, εις το οποίο αναφέρεται η θεοποίησις τού χρυσού μόσχου υπό τών Ισραηλιτών, που κατασκευάσθηκε από τον Ααρών.

   Το χωρίο όμως που επικαλεστήκατε, δεν έχει κάποια σχέση με την προσκύνηση τών Χριστιανικών εικόνων, διότι όταν οι Ισραηλίτες απευθύνθηκαν εις τον Ααρών τού είπαν επί λέξει: «κάμε εις ημάς ΘΕΟΥΣ, οίτινες να προπορεύωνται ημών» [(Έξοδ. λβ:1 Εβρ.) πρβλ. και Πράξ. ζ:40 «ποίησον ημίν ΘΕΟΥΣ οί προπορεύσονται ημών»] και όταν προσκύνησαν τον χρυσούν μόσχο είπαν επίσης: «Ούτοι είναι ΟΙ ΘΕΟΙ ΣΟΥ, Ισραήλ, οίτινες σε ανεβίβασαν εκ γης Αιγύπτου» (Έξοδ. λβ:4 Εβρ.). Απέδωσαν δηλαδή εις τον μόσχο θεϊκές ιδιότητες! Η δε λατρεία τών Ισραηλιτών δεν μετέβαινε μέσω τού ειδώλου εις τον Ιεχωβά, όπως προσπαθεί η Σκοπιά να πείσει τούς αναγνώστες:

«Εντούτοις, παραμένει το ερώτημα: Επιδοκιμάζει ο Θεός τη χρήση εικόνων με σκοπό ακόμη και την αποκαλούμενη έμμεση απόδοση ευλαβικού σεβασμού; Πουθενά δεν εγκρίνει η Γραφή κάτι τέτοιο. Όταν οι Ισραηλίτες έστησαν ένα ομοίωμα μοσχαριού, για να αποδώσουν δήθεν λατρευτικό σεβασμό στον Ιεχωβά, εκείνος εξέφρασε την έντονη αποδοκιμασία του λέγοντας ότι είχαν αποστατήσει. Έξοδος 32:4-7» (Σκοπιά, 01.07.2002, σελ.6 η υπογράμμιση δική μας).

   Η λατρεία τού λαού δεν απευθύνετο εμμέσως εις τον Ιεχωβά, όπως διατείνεται η Σκοπιά, αλλά εις αυτό τούτο το είδωλο, όπως βεβαιώνει ο Ψαλμωδός: «Κατεσκεύασαν μόσχον εν Χωρήβ, και προσεκύνησαν το χωνευτόν· και μετήλλαξαν την δόξαν αυτών εις ομοίωμα βοός τρώγοντος χόρτον.Ελησμόνησαν τον Θεόν, τον σωτήρα αυτών, τον ποιήσαντα μεγαλεία εν Αιγύπτω» (Ψαλμ. ρστ:19-21). Όπως το «ήλλαξαν την δόξαν τού αφθάρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών» (Ρωμ. α:23) σημαίνει «αντικατέστησαν την (ένδοξο) μορφή τού αθανάτου Θεού με ομοίωμα τής μορφής τού θνητού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών», έτσι και το «μετήλλαξαν την δόξαν αυτών εις ομοίωμα βοός τρώγοντος χόρτον» σημαίνει «αντικατέστησαν τον Θεό τους με ομοίωμα βοδιού που τρώγει χόρτο». Εφόσον λησμόνησαν τον Θεό τους και τον αντικατέστησαν με ευτελέστατο υποκατάστατο βοδιού, πώς είναι δυνατόν να ισχυριζόμαστε ότι η λατρεία που προσέφεραν εις τον χρυσού μόσχο απευθύνετο εις τον Ιεχωβά;

   Άρα ο Θεός δεν τούς τιμώρησε, διότι προσπάθησαν να Τον λατρεύσουν μέσω ενός ομοιώματος, όπως προσπαθεί να περάσει η Σκοπιά το μήνυμα εις τούς ακολούθους της, ώστε να κάνει τον παραλληλισμό με την δήθεν αντίστοιχη νοοτροπία αυτών που προσκυνούν τις εικόνες, αλλά τούς τιμώρησε διότι εξέπεσαν εις ειδωλολατρία ΘΕΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΟ ΝΕΚΡΟ ΕΙΔΩΛΟ ΩΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΞΗΓΑΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ (Έξοδ. λβ:1 Εβρ. και Πράξ. ζ:40)! 

   Ο επιστολογράφος επίσης μάς λέγει, ότι «ο Θεός εναντιώνεται στη προσφορά λατρείας σε οποιοδήποτε πρόσωπο, ζώο, ή πράγμα». Εμείς συμφωνούμε μαζί σας, αγαπητέ κύριε Κάλλιο. Εσείς τώρα, έχετε ακούσει κάποιον Χριστιανό Ορθόδοξο όταν προσκυνάει μία εικόνα να λέγει εις το εικονιζόμενο πρόσωπο: «Εσύ είσαι Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ»; Είναι βεβαίως αληθές, ότι παρατηρούνται κάποιες υπερβολές και καταχρήσεις σχετικώς με τις εικόνες, αλλά η κατάχρηση δεν καταργεί την χρήση! Ποίου άλλωστε πράγματος δεν γίνεται κατάχρηση;

2) Το επόμενο χωρίο που αναφέρεται εις την επιστολή, ως δήθεν κατά τών εικόνων, είναι το Πράξ. ιε:19-20 «Διο εγώ κρίνω μη παρενοχλείν τοις από εθνών επιστρέφουσιν επί τον Θεόν, αλλά επιστείλαι αυτοίς τού απέχεσθαι από τών ασελγημάτων τών ειδώλων και τής πορνείας και τού πνικτού και τού αίματος» δηλαδή «Γι’ αυτό εγώ έχω τη γνώμη να μη φέρουμε δυσκολίες εις τούς εθνικούς που επιστρέφουν εις τον Θεό, αλλά να τούς γράψουμε ν’ απέχουν από τις ειδωλικές τροφές (τα ειδωλόθυτα) και την ανηθικότητα και το πνιγμένο ζώο και το αίμα»

   Εις το ανωτέρω χωρίο γίνεται λόγος, όχι περί αποχής τών ειδώλων (όπως εσφαλμένως το έχει καταλάβει ο επιστολογράφος), αλλά  περί αποχής ‘από τών ασελγημάτων τών ειδώλων’, τών ειδωλικών τροφών ή αλλιώς τών ειδωλοθύτων, δηλαδή τών κρεάτων που απέμεναν από τις θυσίες σε ψευδείς θεούς και επωλούντο εις τα τότε κρεοπωλεία. Αυτά έπρεπε να τα αποφεύγουν να τα τρώνε οι εξ εθνών Χριστιανοί, διότι οι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί αισθάνονταν μεγάλο σκανδαλισμό και αποτροπιασμό. Και αυτό το χωρίο ο επιστολογράφος το επικαλείται ως επιχείρημα κατά τών εικόνων!!!

   Μήπως κύριε Κάλλιο θυσιάζουμε κι εμείς εις τις εικόνες τίποτα ζώα ώστε να απέχουμε από τέτοιου είδους τροφές; Ή μήπως το χωρίο λέγει ότι οι εικόνες είναι είδωλα; Μήπως όπου συναντάτε την λέξη ‘είδωλα’ εις την Γραφή εσείς την ταυτίζετε και την παραλληλίζετε με τις εικόνες; Φτάσατε δε εις το σημείο να επικαλεστείτε και χωρίο που κάνει λόγο περί ειδωλοθύτων και να το ταυτίζετε με τις εικόνες!!! Αυτό λοιπόν το χωρίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το θέμα τών εικόνων οπότε φρονούμε ότι δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός.

3) Το επόμενο χωρίο που αναφέρεται εις την επιστολή, ως δήθεν κατά τών εικόνων, είναι το Πράξ. ιζ:29 που λέγει ότι: «γένος ουν υπάρχοντος τού Θεού ουκ οφείλομεν νομίζειν χρυσώ ή αργύρω ή λίθω χαράγματι τέχνης και ενθυμήσεως ανθρώπου, το θείον είναι όμοιον» δηλαδή «Αφού είμαστε τέκνα τού Θεού, δεν πρέπει να νομίζουμε, ότι η θεότης είναι ομοία με χρυσό ή άργυρο ή λίθο, με σκαλιστό έργο τέχνης και επινοήσεως ανθρώπου (δηλαδή με άψυχα και νεκρά αγάλματα)». Είναι δηλαδή σα να λέγει ο Απόστολος Παύλος εις τούς προγόνους μας, ότι εφόσον είμαστε γένος τού Θεού, αφού λάβαμε από τον Θεό ζωντανή και λογική φύση, πρέπει να καταλαβαίνουμε, ότι ο Θεός είναι όμοιος με ΕΜΑΣ, και ανώτερος ακόμη από εμάς, τελείως ζωντανή και λογική ύπαρξη, όχι κατώτερος από εμάς, δηλαδή νεκρή και ασυνείδητη ύλη, όπως είναι τα είδωλα και τα αγάλματα!

   Δηλαδή τα είδωλα και τα αγάλματα, αγαπητέ κύριε Κάλλιο, μάς λέγει ο Απόστολος, ότι είναι αποτυπώσεις και ομοιώματα ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ, ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ! Απεικονίζουν δηλαδή ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΘΕΙΚΗ ΦΥΣΗ! Εμείς όμως, προλαμβάνοντας αυτό σας το λάθος, ήδη έχουμε διατυπώσει την πρώτη ερώτηση τής εφημερίδος κατ’ αυτόν τον τρόπο «Πού λέει η Αγία Γραφή, ότι κάθε αναπαράσταση που ΔΕΝ απεικονίζει την θεϊκή  φύση...είναι είδωλο», ώστε να αποφύγετε να μάς υποδείξετε χωρία που κάνουν λόγο περί ειδώλων ως αποτυπώσεις ή απεικονίσεις τής θεϊκής φύσεως. Και παρόλο την διευκρίνηση που κάναμε, εσείς δεν αποφύγατε το λάθος να επικαλεστείτε (άσχετα) χωρία που έχουμε εκ προοιμίου ενημερώσει να μην κάνετε τον κόπο να επικαλεστείτε! Εφόσον, κύριε Κάλλιο, οι Ορθόδοξες εικόνες ΔΕΝ απεικονίζουν την θεϊκή φύση ή υπόσταση τού Θεού ΟΥΤΕ ισχυριζόμαστε ότι οι απεικονιζόμενοι άγιοι είναι ΟΙ ΘΕΟΙ ΜΑΣ, εσείς τώρα το να επικαλείστε και να μάς φέρνετε χωρία που κάνουν λόγο περί ειδώλων ή και εικόνων ακόμη ως απεικονίσεις τής θείας φύσεως, ώστε δι’ αυτού τού τρόπου δήθεν να απορρίψετε τις Χριστιανικές εικόνες, καταλαβαίνετε το άστοχον τής προσπαθείας σας καθώς και το πόσον απέχετε από την πραγματικότητα, το πνεύμα και το πραγματικό νόημα τής ερωτήσεως!

   Η δε επίκληση τέτοιων (ασχέτων) χωρίων αποδεικνύει περιτράνως επίσης την πλήρη άγνοια που έχετε όσον αφορά εις το Ορθόδοξο πιστεύω τού τί είναι εικόνα, τί αναπαριστά ή απεικονίζει και τί αντιπροσωπεύει.  

4) Το επόμενο χωρίο που αναφέρεται εις την επιστολή, ως δήθεν κατά τών εικόνων, είναι το Α΄ Ιωάν.δ:12 που λέγει τα εξής: «Θεόν ουδείς πώποτε τεθέαται» δηλαδή «Το Θεό δεν είδε ποτέ κανείς». Και για να σάς βοηθήσουμε κι εμείς κύριε Κάλλιο εις την επιχειρηματολογία σας, να προσθέσουμε ένα ακόμη παρόμοιο με αυτό που αναφέρατε χωρίο, το Ιωάν. α:18 «Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε» δηλαδή «Το Θεό δεν είδε ποτέ κανείς». Υπονοείτε εδώ βεβαίως, επικαλούμενος το ανωτέρω χωρίο, ότι εφόσον δεν έχει δει κανείς τον Θεό δεν δύναται να τον αποτυπώσει ή να τον απεικονίσει.

   Εις το σημείον βεβαίως αυτό θα έπρεπε να γνωρίζατε, εφόσον διαβάζετε για αρκετά χρόνια υποθέτουμε την Γραφή, ότι εις την Παλαιά Διαθήκη υπάρχει κάποιος προφήτης με το όνομα Ησαΐας που ισχυρίζεται το εντελώς αντίθετο με αυτό που αναφέρει ο Ιωάννης εις το Ευαγγέλιο και την Επιστολή του. Ισχυρίζεται δηλαδή ότι...ΕΙΔΕ ΤΟΝ ΘΕΟ! Κι αν το ακούτε αυτό για πρώτη φορά ανοίξτε σάς παρακαλούμε την Γραφή σας εις το κεφάλαιο στ:1,5 τού συγκεκριμένου προφήτου που κατά το Εβραϊκό κείμενο λέγει τα εξής: «Κατά το έτος εν ώ απέθανεν Οζίας ο βασιλεύς, είδον τον Κύριον καθήμενον επί θρόνου υψηλού και επηρμένου, και το κράσπεδον αυτού εγέμισε τον ναόν...οι οφθαλμοί μου είδον τον Βασιλέα, τον Κύριον τών δυνάμεων».

   Εδώ τώρα τί έχετε να πείτε κύριε Κάλλιο; Ποιος τελικά από τούς συγγραφείς ψεύδεται και ποιος λέγει την αλήθεια; Ο Ιωάννης λέγει την αλήθεια, που ισχυρίζεται ότι δεν έχει δει κανείς τον Θεό, ή ο Ησαΐας που ισχυρίζεται ότι είδε τον Θεό; Ή μήπως δεν ψεύδεται κανείς; Μήπως τελικά και οι δύο λένε την αλήθεια; Μήπως τελικά ΕΣΕΙΣ, παρέα με την Σκοπιά βεβαίως, θα πρέπει να βρείτε μίαν ικανοποιητική ερμηνεία ώστε να συμβιβάσετε αυτά που φαινομενικώς δείχνουν να συγκρούονται;

   Και επί τη ευκαιρία τής αναφοράς τού συγκεκριμένου χωρίου να σάς ενημερώσουμε, κύριε Κάλλιο και αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, κάτι που εις την πλειονότητα τών ακολούθων τής Σκοπιάς είναι παντελώς άγνωστο, ότι ο ‘Κύριος τών δυνάμεων’ ή κατά το Εβραϊκό κείμενο ‘Γιαχβέ Σαβαώθ’ τον οποίον είδε ο Ησαΐας, δεν είναι ο Πατέρας όπως πιστεύει και διδάσκει πεπλανημένως η Εταιρία Σκοπιά (Ενόραση, τόμ.1, σελ.1111, τόμ.2, σελ.923, Σκοπιά, 15.10.1987, σελ.16-17), αλλά ειδικώτερα είναι ο Υιός! Ποιος το λέει αυτό; Το αναφέρει ξεκάθαρα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης εις το κεφάλαιο ιβ:39-42 που μεταξύ άλλων αναφέρει τα εξής:

«Ταύτα είπεν Ησαΐας, ότε είδεν την δόξαν αυτού και ελάλησε περί αυτού. Όμως μέντοι και εκ τών αρχόντων πολλοί επίστευσαν εις αυτόν, αλλά δια τούς Φαρισαίους ουχ ωμολόγουν, ίνα μη αποσυνάγωγοι γένωνται» δηλαδή «Αυτά είπε ο Ησαΐας, όταν είδε την δόξα του και μίλησε γι’ αυτόν. Εν τούτοις και από τούς άρχοντες πολλοί πίστευσαν σ’ αυτόν, αλλά εξαιτίας τών Φαρισαίων δεν ομολογούσαν, για να μην γίνουν αποσυνάγωγοι (για να μην αφορισθούν)».

   Και εις τις τρεις βεβαίως περιπτώσεις η αντωνυμία ‘αυτός’ αναφέρεται εις το ίδιο πρόσωπο, τον Ιησού, εις τον οποίον οι Ιουδαίοι γενικώς δεν επίστευαν: «Τοσαύτα δε αυτού σημεία πεποιηκότος έμπροσθεν αυτών ουκ επίστευον εις αυτόν» δηλαδή «Ενώ δε είχε κάνει τόσα θαύματα μπροστά τους, δεν πίστευαν σ’ αυτόν» (στίχ.37), αλλά εν τούτοις και εκ τών αρχόντων πολλοί επίστευσαν, χωρίς όμως να τον ομολογούν, για τον φόβο τών Ιουδαίων (στίχ.42).  

   Ποιος είναι αυτός, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, τον οποίον φοβόντουσαν οι Ιουδαίοι να ομολογήσουν την πίστη τους για να μην γίνουν αποσυνάγωγοι, ο Γιαχβέ τής Παλαιάς Διαθήκης ή ο Χριστός; Συμφώνως προς το Ιωάν. θ:22 είναι ο Χριστός και όχι ο Πατέρας «...εάν τις ομολογήση Χριστόν, αποσυνάγωγος γένηται».

    Άρα, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ο Ησαΐας δεν είδε τον Ιεχωβά, όπως πιστεύει πεπλανημένως η Εταιρία Σκοπιά, ούτε είδε «τις ουράνιες αυλές του Ιεχωβά, περιλαμβανομένου και του Ιησού στην προανθρώπινη δόξα του μαζί με τον Ιεχωβά» (Ο Μεγαλύτερος Άνθρωπος, κεφ.104), αλλά είδε τον Υιόν-Γιαχβέ, ο οποίος με το να λέγει «και απομακρύνει Ο ΚΥΡΙΟΣ τούς ανθρώπους» (στίχ.12) ομιλεί ΠΕΡΙ ΑΛΛΟΥ ΘΕΙΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, προφανώς τού Πατρός!

   Διάκριση όμως θείων προσώπων δεν έχουμε μόνον εις τον προφήτη Ησαΐα, αλλά και το προαναφερθέν περιστατικό τού Ευαγγελιστού Ιωάννου: «τετύφλωκεν αυτών τούς οφθαλμούς και πεπώρωκεν αυτών την καρδίαν, ίνα μη ίδωσι τοις οφθαλμοίς και νοήσωσι τη καρδία και επιστραφώσι, και ιάσομαι αυτούς» (στίχ.40) δηλαδή «τύφλωσε τα μάτια τους και συσκότισε το νου τους, για να μην δουν με τα μάτια και καταλάβουν με το νου και επιστρέψουν, και τούς συγχωρήσω». Παρατηρούμε δηλαδή εις το ανωτέρω χωρίο να γίνεται εμφανέστατη διάκριση δύο θείων προσώπων: ‘τετύφλωκεν’ και ‘πεπώρωκεν’ ο Θεός-Πατήρ (επέτρεψε δηλαδή να τυφλωθούν και να πωρωθούν), ‘ιάσομαι’ ΕΓΩ, ο Γιαχβέ-Υιός!

   Κατά τα άλλα ο Χριστός δεν είναι Θεός Αληθινός, αλλά ο Αρχάγγελος Μιχαήλ! Κι αυτό εσείς οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά το θεωρείτε ως ‘ευαγγέλιο’. Τού Μπρούκλιν ίσως να είναι ‘ευαγγέλιο’, αλλά τού Χριστού σε καμία περίπτωση δεν είναι και αυτός που το κηρύττει υπάγεται εις το ανάθεμα τού Αποστόλου Παύλου (Γαλ. α:8).   

5-6) Τα επόμενα δύο χωρία που επικαλείται ο επιστολογράφος ως δήθεν κατά τών εικόνων, Α΄ Ιωάν. ε:21 «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από τών ειδώλων» και Α΄ Κορ. ι:14 «Διόπερ, αγαπητοί μου, φεύγετε από τής ειδωλολατρίας» θα καταρριφθούν κατωτέρω, όταν αναφέρουμε τις διαφορές εικόνων-ειδώλων κι έτσι θα αποδείξουμε, άπαξ δια παντός, ότι οι εικόνες διαφέρουν από τα είδωλα, όσο ο ουρανός από την γη!

7) Το επόμενο χωρίο που αναφέρεται εις την επιστολή, ως δήθεν κατά τών εικόνων, είναι το Ιωάν.δ:24 που λέγει τα εξής: «Πνεύμα ο Θεός, και τούς προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν» δηλαδή «Ο Θεός είναι πνεύμα, και εκείνοι που τον λατρεύουν, πρέπει να τον λατρεύουν πνευματικά και αληθινά».

  Εφόσον ο Θεός είναι πνεύμα, άπειρο πνεύμα, είναι πανταχού παρών και δύναται να λατρεύεται σε κάθε τόπο, όχι αποκλειστικώς εις τα Ιεροσόλυμα, όπως νόμιζαν οι Ιουδαίοι, ή εις το όρος Γαριζίν, όπως νόμιζαν οι Σαμαρείτες. Το δε σπουδαιότερο είναι ότι πρέπει να λατρεύεται ‘εν πνεύματι’, δηλαδή με το πνεύμα, με την ψυχή, μάλιστα με το ανώτερο και καθαρώτερο μέρος τής ψυχής, το νου. Ο νους, ο οποίος ευκόλως διασπάται και διασκορπίζεται, πρέπει να συγκεντρώνεται και να ανυψώνεται προς τον Θεό. Ο νους πρέπει να σκέπτεται τον Θεό, τις τελειότητες και τα μεγαλεία Του, την αγάπη και την φιλανθρωπία Του, τις πνευματικές και υλικές ευεργεσίες Του προς τούς ανθρώπους και ιδιαιτέρως την ενανθρώπισή Του και την σταύρωσή Του για την σωτηρία και την δόξα μας. Ο νους λοιπόν πρέπει να σκέπτεται τα μεγάλα και υψηλά αυτά πράγματα, η καρδιά να τα αισθάνεται, και ο όλος εσωτερικός άνθρωπος να πλημμυρίζει από λατρεία προς τον Θεό.

   Αλλά ο άνθρωπος όμως, εκτός από πνεύμα, έχει και σώμα, και γι’ αυτό έχει ανάγκη υλικών και αισθητών πραγμάτων, τα οποία υποβοηθούν εις την λατρεία προς τον Θεό. Εσείς οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, κατά την διάρκεια τής λατρεία σας, κάνετε χρήση υλικών αντικειμένων, π.χ. βιβλίων, υμνολογίων κ.ά.; Κι αν ναι, αυτό σημαίνει ότι η λατρεία σας δεν είναι πνευματική; Όπως λοιπόν εσείς κάνετε χρήση υλικών αντικειμένων κατά την διάρκεια τών λατρευτικών σας συνάξεων, έτσι κι εμείς κάνουμε αντιστοίχως χρήση ιδίων με εσάς υλικών αντικειμένων κατά την διάρκεια τής λατρείας μας, επιπλέον δε και εικόνες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η λατρεία μας δεν είναι πνευματική! Εμείς δηλαδή, αγαπητέ κύριε Κάλλιο, χρησιμοποιούμε ΚΑΙ βιβλία αλλά ΚΑΙ εικόνες ως βοηθητικά αντικείμενα εις την λατρεία μας προς τον Θεό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αναιρείται η πνευματικότητά της.

  Οι εικόνες, κατά την σοφή ρήση τού Αγίου Ιωάννου τού Δαμασκηνού, είναι ‘τα βιβλία τών αγραμμάτων’ (Α΄ Λόγος προς τούς διαβάλλοντας τας αγίας εικόνας, κεφ.17, P.G. 94, 1248C, κεφ.47, 1268A, Β΄ Λόγος, κεφ.10, 1293C και Γ΄ Λόγος, κεφ.9, 1332Β). Ό,τι ακριβώς είναι το βιβλίο για όσους ξέρουν γράμματα, τούτο είναι και η εικόνα για τούς αγραμμάτους· και ό,τι είναι για την ακοή ο λόγος, τούτο είναι για την όραση η εικόνα! Ο εγγράμματος διαβάζει τα βιβλία και μαθαίνει για την πίστη του, ο αγράμματος διδάσκεται από τούς ακαταπαύστους κήρυκες ‘εν αήχω φωνή’, δηλαδή με φωνή χωρίς ήχο, ‘διαβάζει’ τα αγιογραφημένα ‘βιβλία’, βλέπει δηλαδή τις εικόνες, τού προκαλείται η περιέργεια, ρωτάει, μαθαίνει κι έτσι διδάσκεται από αυτές κατ’ αυτόν τον τρόπο! Και όπως σήμερα κυκλοφορούν εκονογραφημένα βιβλία, τα οποία διευκολύνουν εις την πληρέστερη κατανόηση τού κειμένου, έτσι και οι εικόνες ερμηνεύουν, περιγράφουν και πληροφορούν εις την θέση τού γραπτού λόγου για τα διάφορα περιστατικά τής ζωής τού Χριστού και διαφόρων αγίων και δικαίων που ευηρέστησαν τον Θεό.

   Δεν λατρεύουμε λοιπόν ούτε τα βιβλία, ούτε τις εικόνες, ούτε τα οποιαδήποτε αντικείμενα. Απλώς τα σεβόμεθα και τα τιμούμε· η δε τιμή προς αυτά ανεβαίνει και μεταβαίνει προς τον Θεό. Μήπως εσείς, οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, δεν σέβεστε και τιμάτε την Αγία Γραφή; Εάν ναι, τότε η τιμή και ο σεβασμός εις αυτήν πού μεταβαίνει εάν όχι προς τον Θεό;

8) Το επόμενο χωρίο που αναφέρεται εις την επιστολή, ως δήθεν κατά τών εικόνων, είναι το Έξοδ. κ:4-5 (Εβρ.) που λέγει τα εξής: «Μη κάμεις εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τινός, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω ή όσα εν τη γη κάτω, ή όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γής·  μη προσκυνήσης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά». Το προαναφερθέν χωρίο συνοδεύεται επίσης από το εξής σχόλιο τού κυρίου Κάλλιου: «Αυτή την εντολή του Θεού δεν τη λάβατε υπ’ όψη σας και προσπαθείτε με ανθρώπινες φιλοσοφίες και επιχειρήματα να δικαιολογήσετε τη λατρεία σας προς τις εικόνες;».

  Το χωρίο απαγορεύει την κατασκευή ομοιωμάτων ‘όσα είναι εν τω ουρανώ’ που ενοοείται ότι ‘εν τώ ουρανώ’ περιλαμβάνονται ΚΑΙ οι άγγελοι! Η απαγόρευση δηλαδή αφορά την κατασκευή ΚΑΙ ομοιωμάτων αγγέλων! Εμείς, κύριε Κάλλιο, λέτε ότι δεν ελάβαμε υπ’ όψιν μας την συγκεκριμένη εντολή κι έτσι κατασκευάζουμε ομοιώματα. Η Σκοπιά όμως, που εννοείται ότι την έλαβε υπ’ όψιν της την ανωτέρω απαγόρευση, γιατί έχει δημοσιεύσει συγκεκριμένο άρθρο με τον τίτλο ‘Τα Χερουβείμ στη Λατρεία του Ισραήλ. Γιατί Δεν Είναι Ειδωλολατρία;’ απαντώντας τελικώς ΑΡΝΗΤΙΚΑ εις το ερώτημα που η ίδια διετύπωσε: «Δεν αποτελούσε ειδωλολατρία η κατασκευή χερουβείμ και άλλων σκαλιστών εικόνων για το ναό;» (Σκοπιά, 01.02.1981, σελ.28).

   Μετά δε από το ανωτέρω ερώτημα, ακολουθεί ο τίτλος τού άρθρου που έχει ως εξής: ‘Δεν είναι όλες οι εικόνες είδωλα’!!! Μεταξύ αυτών αναφέρεται και το εξής: «Ωστόσο, ο νόμος του Θεού για την απαγόρευσι της κατασκευής εικόνων, δεν απέκλειε την κατασκευή κάθε αναπαραστάσεως και αγαλμάτων» (σελ.28-29) και «Αντί να ενθαρρύνουν την ειδωλολατρία, αυτές οι αναπαραστάσεις των χερουβείμ υπενθύμιζαν διαρκώς στο ιερατείο του Ισραήλ τις σχέσεις τους με τον Ύψιστο, τον άρχοντα Βασιλιά του Ισραήλ, Εκείνον που απαιτούσε αποκλειστική αφοσίωσι» (σελ.29).

   Και εις το σημείο αυτό σάς ερωτούμε κύριε Κάλλιο: Εφόσον η απαγόρευση τού Θεού εις την κατασκευή ομοιωμάτων περιλαμβάνει ΚΑΙ τούς αγγέλους που είναι ‘εν τω ουρανώ’, γιατί η Σκοπιά λέγει, δημοσιεύει και διαδίδει διαφορετικά από την ξεκάθαρη απαγόρευση τού Θεού; Μήπως διότι τελικά επιτρέπεται η κατασκευή ομοιωμάτων όταν αυτά ΔΕΝ είναι αντικείμενα λατρείας και θεοποιήσεως, αλλά βοηθούν εις την λατρεία προς τον Θεό, όπως τελικώς ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ να παραδεχθεί εις το ανωτέρω άρθρο; Κι εφόσον η ίδια η Σκοπιά παραδέχεται ότι ‘Δεν είναι όλες οι εικόνες είδωλα’, ΕΣΕΙΣ κύριε Κάλλιο, επιτρέπεται να έχετε διαφορετική άποψη από τον ‘αγωγό τού Θεού’, από τον ‘αυθεντικό προφήτη τής γενεάς μας’ και  ‘αληθινό εκπρόσωπο τού Ιεχωβά’; (Σκοπιά, 01.06.1973, σελ.342)

  Κι εν πάση περιπτώσει πρέπει κάποιοι στιγμή, οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά και οι λοιποί ετερόδοξοι, να καταλάβουν ότι το δεύτερο ρήμα (‘λατρεύσεις’) επεξηγεί το πρώτο (‘προσκυνήσεις’) κι άρα αμφότερα είναι συνώνυμα. Οπότε δεν απαγορεύεται, κύριε Κάλλιο, η τιμή και προσκύνηση αλλά η ΛΑΤΡΕΙΑ τών ομοιωμάτων!!!

     ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΙΔΩΛΑ; ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΙΚΟΝΩΝ-ΕΙΔΩΛΩΝ

   Τα είδωλα, αγαπητοί ετερόδοξοι, είναι ομοιώματα ψεύτικων, ανύπαρκτων ΘΕΟΤΗΤΩΝ, τα οποία ο άνθρωπος κατήντησε να ταυτίζει με τις θεότητες! Οι ειδωλολάτρες δηλαδή θεωρούσαν, ότι το άγαλμα ενός θεού έχει ζωή, αισθάνεται, ακούει, τρώει, πίνει, βλέπει κ.τ.λ., έχει δύναμη και είναι αυτός ο ίδιος ο θεός! Οι Ισραηλίτες εις την έρημο, όπως ήδη προαναφέραμε, κατεσκεύασαν χρυσούν μόσχον ως ομοίωμα ψευδών θεών, για να προπορεύονται αυτών και να τούς οδηγεί (Έξοδ. λβ:1-4). Οι δε Βαβυλώνιοι εγέμιζαν την κοιλία τού τεραστίου αγάλματος τού θεού Βηλ με μεγάλες ποσότητες τροφών, διότι θεωρούσαν ότι το άγαλμα είναι θεός ζων και τρώγει! Ο δε Ησαΐας λέγει, ότι ο ειδωλολάτρης μέρος μεν τού ξύλου καίει για να θερμαίνεται και να ψήνει άρτο, και μέρος αυτού χρησιμοποιεί για να κατασκευάζει ΘΕΟ, είδωλο, και προσκυνεί το γλυπτό και προσεύχεται εις αυτό λέγοντας: ‘Λύτρωσέ με, διότι είσαι Ο ΘΕΟΣ μου’ (Ησα. μδ:9-20, ιδίως δε τούς στίχ.10, 15-17. Πρβλ. και Δευτ.δ:28, Ψαλμ.ριε:4-8, ρλε:15-18, Δαν. δ:23 κ.ά.).

   Οι χριστιανικές εικόνες, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, διαφέρουν από τα είδωλα όσο ο ουρανός από την γη, διότι ούτε ομοιώματα ψεύτικων και ανύπαρκτων θεοτήτων είναι, ούτε ταυτίζονται με την θεότητα. Εμείς οι Ορθόδοξοι δεν πιστεύουμε, ότι τα ξύλα και τα χρώματα αισθάνονται, ακούουν, βλέπουν κ.τ.λ., έχουν δύναμη από μόνα τους και είναι η ίδια η θεότης. Εμείς έχουμε τις εικόνες ως παραστάσεις και φωτογραφίες οι οποίες μάς υπενθυμίζουν εντόνως τον Θεό και Χριστό, την Παναγία, τούς Αγίους, τούς Αγγέλους καθώς και διάφορα γεγονότα τής ιεράς και εκκλησιαστικής ιστορίας. Επειδή, όπως ήδη προείπαμε, εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε μόνον πνεύμα, αλλά και σώμα, αισθανόμαστε την ανάγκη και αισθητών πραγμάτων. Βλέποντας δε τις εικόνες, βοηθούμεθα να ανέλθουμε πνευματικώς. Ενθυμούμεθα, διαδασκόμεθα, συγκινούμεθα. Και όπως είπε και ο μεγάλος δογματικός τής Εκκλησίας Ιωάννης ο Δαμασκηνός, για τούς αγραμμάτους οι εικόνες είναι βιβλία.

   Η δε τιμή, την οποίαν δείχνουμε προς τις εικόνες, είναι σχετική και δεν αναφέρεται εις τις εικόνες αυτές καθ’ εαυτάς, αλλά εις τα εικονιζόμενα πρόσωπα. Όπως πολύ σοφά διετύπωσε ο Ουρανοφάντωρ Μέγας Βασίλειος: ‘Η τής εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει’ (Περί Αγίου Πνεύματος, προς τον εν αγίοις Αμφιλόχιον Επίσκοπον Ικονίου, κεφ.18, παρ.45, P.G. τόμ.32, 149C).

   Όπως γενικά οι άνθρωποι, και μάλιστα και οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, έχουν φωτογραφίες προσφιλών προσώπων τους, τις διατηρούν με προσοχή και τις αναρτούν εις περίοπτον θέση εις τα σπίτια τους, τις βλέπουν και συγκινούνται και καμία φορά τις ασπάζονται και θεωρούν ασέβεια να καταπατήσει κάποιος τις φωτογραφίες τών προσφιλών προσώπων τους, έτσι κι εμείς έχουμε τις εικόνες τών κατά πολύ προσφιλεστέρων προσώπων τής Πίστεώς μας. Και όπως δεν είναι ειδωλολάτρες αυτοί που χρησιμοποιούν φωτογραφίες, έτσι δεν είμαστε ειδωλολάτρες κι εμείς, οι οποίοι χρησιμοποιούμε ιερές εικόνες.

  

      ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΦΟΡΩΝ ΕΠΙΣΤΟΛΟΓΡΑΦΟΥ (ΜΕΡΟΣ Α΄)

   Προκειμένου ο κύριος Κάλλιος να αποδείξει το δήθεν Αντιγραφικόν τών ιερών εικόνων επικαλείται και αντλεί διάφορα ιστορικά στοιχεία. Ας εξετάσουμε το αξιόπιστον τών συγκεκριμένων μαρτυριών τού επιστολογράφου που είναι οι εξής:

«Η αποστασία που είχε προλεχθεί από τους αποστόλους του Ιησού, 2Πετ. 2:1-3, 1Τιμ 4:1-3, 2Τιμ. 2:16-19, Πρ 20:30 έκανε τη μεγάλη φανερή της εμφάνιση κατά το τρίτο αιώνα στη διάρκεια της Αυτοκρατορίας του ειδωλολάτρη Αυτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνου, που αναγνώρισε το Χριστιανισμό σαν κρατική Θρησκεία. Αργότερα ακολούθησαν άλλοι ειδωλολάτρες Αυτοκράτορες κατά τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία να διοικούν τον Χριστιανισμό που, όπως αρέσκονται ο κάθε ένας χωρίς να λαβαίνουν υπόψη τις διδασκαλίες του Χριστού, επέβαλαν τη δική τους ειδωλολατρική διδασκαλία και φιλοσοφία ως το σημείο να δεχτούν τις εικόνες μέσα στους Ναούς και να τις προσκυνούν, επι πλέον εισχώρησαν ήθη και έθιμα ειδωλολατρικά, κι εσείς σήμερα συνεχίζετε να δέχεστε αυτές τις διδασκαλίες ως χριστιανικές, ενώ δεν είναι».

ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΨΕΥΔΟΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ ΠΕΡΙ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

  Ξεκινώντας ο επιστολογράφος τις ιστορικές του αναφορές επικαλείται τέσσερα χωρία προκειμένου να τεκμηριώσει το δόγμα τής Σκοπιάς, κι εν γένει όλου σχεδόν τού Προτεσταντισμού, περί δήθεν αποστασίας τής Εκκλησίας από το ορθό πιστεύω. Εις το σημείο αυτό παρατηρούμε άλλη μία σύγκρουση και διαφωνία τού κυρίου Κάλλιου με το επίσημο πιστεύω τής Σκοπιάς, διότι ο μεν επιστολογράφος αναφέρει ότι η αποστασία ‘έκανε τη μεγάλη φανερή της εμφάνιση κατά το τρίτο αιώνα’, ενώ ο ‘δούλος’ διδάσκει, ότι η αποστασία δεν εξαπλώθηκε τον 3^ο αιώνα αλλά αμέσως μετά τον θάνατο τών Αποστόλων! 

«Όσον καιρό ζούσαν οι απόστολοι ως κριταί και σύμβουλοι, η εκκλησία ετηρείτο καθαρή και η αποστασία δεν μπορούσε να επιβληθή. Αλλά μετά τον θάνατο των αποστόλων επεβλήθη. ( Σκοπιά, 01.10.1970, σελ.587, παρ.9)

«...από τη μεγάλη αποστασία που ακολούθησε τον θάνατο των αποστόλων» (Ξύπνα, 08.08.1972, σελ.19)

«Ενόσω οι απόστολοι ήταν ζωντανοί, ο Σατανάς δεν μπορούσε να επιτύχει. Αλλά μετά το θάνατό τους, η αποστασία εξαπλώθηκε ανεξέλεγκτη. Τελικά, στα ανθρώπινα μάτια, η αγνή Χριστιανική εκκλησία που ιδρύθηκε από τον Ιησού φαινόταν ότι είχε διαφθαρεί όταν ο Σατανάς παρήγαγε την αποστατική θρησκευτική παρωδία που σήμερα είναι γνωστή ως Χριστιανικός κόσμος» (Σκοπιά, 01.07.1995, σελ.14, παρ.2).

«Η αποστασία ξεκίνησε στις ημέρες του αποστόλου Παύλου. Εξαπλώθηκε ραγδαία όταν πέθαναν οι απόστολοι οπότε χάθηκε και η ανασταλτική επιρροή τους» (Σκοπιά, 01.09.2003, σελ.6). 

   Η Εκκλησία, κύριε Κάλλιο και αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, όχι μόνον δεν απεστάτησε, αλλά δεν είναι δυνατόν να αποστατήσει εφόσον οδηγείται από τον Χριστό και το Άγιο Πνεύμα. Τα χωρία που ακολουθούν επιβεβαιώνουν τού λόγου το ασφαλές:

«Συ εί Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ιστ:18) δηλαδή «Εσύ είσαι ο Πέτρος, και επάνω εις αυτήν την πέτρα (δηλαδή τον βράχο τής πίστεως που ομολόγησες) θα οικοδομήσω (ή θα ιδρύσω) την Εκκλησία μου, και ο άδης (με τις σκοτεινές του δυνάμεις) δεν θα υπερισχύσει αυτής.

   Κατά το ανωτέρω χωρίο η Εκκλησία πολεμείται από τις σκοτεινές δυνάμεις τού άδου, αλλά αυτή παραμένει ακατάλυτη κι αιώνια! Η Εκκλησία κλονίζεται, αλλά δεν γκρεμίζεται! Το πλοίο κλυδωνίζεται, αλλά δεν καταποντίζεται!  

   Αυτήν την διακήρυξη τού Χριστού την αποδέχονται οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά; Αποδέχονται δηλαδή, ότι από τότε που ο Χριστός ίδρυσε την Εκκλησία Του αυτή παραμένει ασάλευτη και ακλόνητη, ως προέκταση τού σώματός Του και ως έχουσα κεφαλή και οδηγό τον ίδιο τον ιδρυτή της μετά τού Αγίου Πνεύματος; (πρβλ. Κολασ. α:18 «και αυτός εστι η κεφαλή τού σώματος, τής εκκλησίας»).

   Αποδέχονται οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ότι η Εκκλησία τού Χριστού, εφόσον οδηγείται υπό τού Αγίου Πνεύματος, κι άρα οδηγείται απλανώς, έχει ΟΛΗ την αλήθεια [«όταν έλθει εκείνος, το Πνεύμα τής αληθείας, οδηγήσει υμάς (δηλαδή την Εκκλησία) εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν. ιστ:13)] και λέγει ΠΑΝΤΑ την αλήθεια; [«και εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ημών (δηλαδή μετά τής εκκλησίας) εις τον αιώνα» (Ιωάν. ιδ:16)]

  Το Άγιον Πνεύμα δηλαδή δεν ήλθε και έφυγε, αλλά μένει μονίμως εις την Εκκλησία και την οδηγεί, όχι εις μέρος τής αληθείας, αλλά ‘εις πάσαν την αλήθειαν’, την προς σωτηρία αναγκαία θρησκευτική και ηθική αλήθεια. Η Εκκλησία, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, δεν αληθεύει εν μέρει και εν μέρει πλανάται, αλλά αληθεύει εξ ολοκλήρου! Γι’ αυτό δε τον λόγο ο Απόστολος διακηρύττει, ότι η Εκκλησία είναι ‘στύλος και εδραίωμα τής αληθείας’ (Α΄ Τιμ. γ:15)

    Κι εφόσον η Εκκλησία λέγει πάντα την αλήθεια, οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά που ισχυρίζονται ότι έχουν και άρα κηρύσσουν την αλήθεια, εις την εκατονταετή και πλέον ιστορία τους έλεγαν και κήρυτταν ΠΑΝΤΑ την αλήθεια; Εις την εκατονταετή και πλέον ιστορία τους, έλεγαν δηλαδή και κήρυτταν ΠΑΝΤΑ τα ΙΔΙΑ πράγματα, ΠΑΝΤΑ τις ΙΔΙΕΣ διδασκαλίες, εφόσον η αλήθεια δεν αλλάζει και είναι ήδη παραδεδομένη εις την Εκκλησία από τον 1^ο αιώνα («...επαγωνίζεσθαι τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει» Ιούδα στίχ.3) και μένει αιωνίως εις αυτήν; [«...δια την αλήθειαν την μένουσαν εν ημίν, και μεθ’ ημών έσται εις τον αιώνα» (Β΄ Ιωάν. στίχ.2)]

    Εν αντιθέσει όμως με την Εταιρία Σκοπιά που αλλάζει κάθε τρεις και λίγο διδασκαλίες, και αυτά που εκήρυττε παλαιότερα εις το όνομα τού Ιεχωβά ή ως φως εκ τού Ιεχωβά, αργότερα τα αποκηρύσσει ως πλάνη τού Διαβόλου (!!!), κι αυτά που έχει παλαιότερα αποκηρύξει ως πλάνη τού Διαβόλου, αργότερα τα επαναφέρει και τα ξανακηρύττει ως φως και αποκεκαλυμμένες αλήθειες τού Ιεχωβά (!!!), η Ορθοδοξία αντιτάσσει την επί 20 και πλέον αιώνες σταθερή διδασκαλία τού Ευαγγελίου, εις την οποίαν διδασκαλία δεν παρεξέκλινε εις το ελάχιστο, κάτι που δύναται να το εξακριβώσει οποιοσδήποτε ερευνήσει καλοπροαίρετα τις διδασκαλίες τής Εκκλησίας τών τριών πρώτων αιώνων, εις όλα τα δογματικά ζητήματα, και τις συγκρίνει με αυτές τού 21^ου αιώνος!

   Όλα δε τα χωρία που επικαλείται ο κύριος Κάλλιος (Β΄ Πετ. β:1-3, Α΄ Τιμ. δ:1-3, Β΄ Τιμ. β:16-19, Πράξ. κ:30) κάνουν λόγο, όχι περί αποστασίας τής Εκκλησίας, αλλά περί αποστασίας ΜΕΛΩΝ τής Εκκλησίας! «αποστήσονταί τινες τής πίστεως» (Α΄ Τιμ. δ:1) δηλαδή «θα αποστατήσουν μερικοί από την πίστη», «ών εστιν Υμέναιος και Φιλητός οίτινες περί την αλήθειαν ηστόχησαν, λέγοντες την ανάστασιν ήδη γεγονέναι, και ανατρέπουσι την τινων πίστιν» (Β΄ Τιμ. β:17-18) δηλαδή «μεταξύ αυτών είναι ο Υμέναιος και ο Φιλητός, οι οποίοι αστόχησαν ως προς την αλήθεια με το να λέγουν, ότι η ανάσταση ήδη έγινε, κι έτσι ανατρέπουν την πίστη μερικών», «Και εξ ημών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα τού αποσπάν τούς μαθητάς οπίσω αυτών» (Πράξ. κ:30) δηλαδή «Και από εσάς τούς ιδίους θα εμφανισθούν άνθρωποι, που θα διδάσκουν διεστραμμένα, για ν’ αποσπάν τούς μαθητές (τούς πιστούς) και να τούς κάνουν οπαδούς τους».

                            ΕΡΩΤΗΣΗ Νο1 ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΑΛΛΙΟ

Εις αυτό δε το σημείο επιθυμούμε να θέσουμε δύο ερωτήσεις εις τον κύριο Κάλλιο.

1)  Από τα χωρία που επικαλέστηκε για την δήθεν αποστασία τής Εκκλησίας, το Β΄ Πετ. β: 1 κάνει λόγο περί εμφανίσεως ψευδοδιδασκάλων και ψευδοπροφητών  εις τον λαό «οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι, επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν», οι οποίοι δηλαδή θα εισάγουν αιρέσεις που οδηγούν εις την απώλεια, θα αρνούνται ακόμη και αυτόν τον Δεσπότη (τον Κύριο) που τούς αγόρασε κι έτσι θα επιφέρουν κατά τού εαυτού τους γρήγορη απώλεια.

   Εις το ανωτέρω δηλαδή χωρίο γίνεται λόγος περί ψευδοπροφητών, οι οποίοι  αρνούνται τον Χριστό και το ποιος πραγματικά είναι και το τί είναι. Ποιος ψευδοπροφήτης την σημερινή εποχή, κύριε Κάλλιο, αρνείται την Θεότητα τού Χριστού, ταυτίζοντάς τον προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, και από Κτίστη και Δημιουργό τον έχει υποβιβάσει εις κτίσμα και ‘πρώτο δημιούργημα’ (Σκοπιά, 15.11.1972, σελ.678, παρ.4, 01.01.1978, σελ.6, παρ.11, 15.04.1979, σελ.12, παρ.14, κ.ά.), εις ‘Αρχιεργάτη’ (Σκοπιά, 15.12.1970, σελ.754, παρ.16, 01.08.1994, σελ.13, παρ.16, Ειδικό Βιβλιάριο ‘Ιδού! Κάμνω Νέα τα Πάντα’, σελ.13, παρ.23-24) και ‘ενεργό πράκτορα’ (Ιωσήφ Ρόδερφορδ, Καταλλαγή, έκδ.1928, σελ.112); 

  Έχετε, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, υπ’ όψιν σας κάποιον σύγχρονο ψευδοπροφήτη που να διδάσκει για το πρόσωπο τού Χριστού όλα αυτά τα βλάσφημα που παραθέσαμε και παραπέμψαμε ανωτέρω;   

   Συμφώνως τώρα προς την ίδια την Σκοπιά, υπερφιάλως ισχυρίζεται και οικειοποιείται για τον εαυτό της τον χαρακτηρισμό τού ‘αυθεντικού προφήτη τής γενεάς μας’ και  ‘αληθινού εκπροσώπου τού Ιεχωβά’; (Σκοπιά, 01.06.1973, σελ.342). Εάν τώρα αυτόν τον χαρακτηρισμό τον συνδυάσουμε με τις κατά καιρούς πανηγυρικώς διαψευθήσες προφητείες περί τού τέλους τού κόσμου, τής αναστάσεως τών δικαίων τής Παλαιάς Διαθήκης, τής ενάρξεως τού Αρμαγεδώνος και τής Χιλιετούς Βασιλείας, τί συμπέρασμα βγάζουμε, αγαπητέ κύριε Κάλλιο; Για ποιον άραγε ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΗ γίνεται λόγος εδώ υπό τού Αποστόλου Πέτρου;  

   Και για τού λόγου το ασφαλές, και για να μην θεωρηθεί ότι αδικούμε ή ότι κατηγορούμε ψευδώς τον ‘δούλο’, παραθέτουμε ευθύς αμέσως, εντελώς συνοπτικά, μερικές από τις κατά καιρούς ‘συναρπαστικές αλήθειες’ (διαψευσθήσες δηλαδή ψευδοπροφητείες) τής Εταιρίας Σκοπιάς, απλώς για να ενθυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι Μάρτυρες τού Ιεχωβά το παρελθόν τού κατ’ εξοχήν ψευδοπροφήτου τής γενεάς μας εις τον οποίον ενεπιστεύθησαν την σωτηρία τους.

            ΟΙ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΣΚΟΠΙΑΣ

                ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΙΑ Νο1: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟ 1914!

«…το οριστικόν τέλος τών βασιλειών τού κόσμου τούτου, και η πλήρης εγκαθίδρυσις τής Βασιλείας τού Θεού, θέλει επιτελεσθή ολίγον προ τού τέλος τού 1914 Μ.Χ.» (Καρόλου Ρώσσελ, Γραφικές Μελέτες, τόμ.Β΄, Ο Καιρός Εστιν Εγγύς, έκδ.1^η 1889, σελ.111-112)

                 ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΙΑ Νο2: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟ 1918!

«Πολλάκις υπεδείξαμεν ότι η μεγάλη μάχη τού Αρμαγεδώνος, είναι πλησίον και ότι θα επακολουθήσει αμέσως μετά τον παρόντα παγκόσμιον πόλεμον» (Σκοπιά, 15.01.1915, σελ.11, Ελλ.έκδ.).

   Ποιος είναι ο παρών παγκόσμιος πόλεμος για τον οποίο μιλάει εδώ η Σκοπιά το 1915; Είναι ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος που είχε ήδη ξεκινήσει. Πότε τελείωσε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος; Το 1918. ΤΟΤΕ, συμφώνος προς την Σκοπιά, θα γινόταν ο Αρμαγεδώνας. Ήρθε και το έτος 1918 και δεν έγινε ασφαλώς τίποτε. Για άλλη μία φορά ‘ο αγωγός τού Θεού’ απεδείχθη ψευδής προφήτης.

         ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΙΑ Νο3: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΝ 01.04.1925! 

«...περίπου την 1^ην Απριλίου 1925, οπότε δυνάμεθα να προσδοκώμεν την ανάστασιν τών αρχαίων αριστέων και την έναρξιν τής ευλογίας πασών τών φυλών τής γης τών τε ζώντων και τών νεκρών» (Ιωσήφ Ρόδερφορδ, Εκατομμύρια ζώντων ήδη ουδέποτε θα αποθάνωσιν, έκδ.1920, σελ.77-78, 100).

                ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΙΑ Νο4: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟ 1931!

«Ο Χρόνος τής εγκαθιδρύσεως τής Βασιλείας εν δυνάμει, καταδεικνύεται ως μέλλων να λάβη χώραν κατά το 14^ον έτος μετά την άλωσιν τής πόλεως (τού Χριστιανισμού), ή 13 έτη μετά το 1918, δηλαδή εις το 1931» (Γραφικές Μελέτες, τόμ.Ζ΄, Το Τετελεσμένον Μυστήριον, έκδ.1^η 1917, επανέκδ.1919, σελ.698 και επανέκδ.1923, σελ.719)

   
            Η ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ ΒΑΒΕΛ ΤΟΥ ‘ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ’

    
   Εις το σημείον όμως αυτό, αγαπητέ κύριε Κάλλιο, εγείρεται ένα αμίληκτο ερώτημα για τον δήθεν ‘αγωγό τού Θεού’ εις το οποίο οφείλετε να δώσετε ικανοποιητική απάντηση εσείς καθώς και όλοι οι αδελφοί σας Μάρτυρες τού Ιεχωβά: Είδαμε προηγουμένως, ότι ακόμη και εις εκδόσεις τού 1924 η Σκοπιά έκανε λόγο περί αναστάσεως τών πιστών ανδρών τής Παλαιάς Διαθήκης (Ιωσήφ Ρόδερφορδ, Επιθυμητή Κυβέρνησις, έκδ.1924, σελ.33) την οποίαν προσδιόρισε προ τεσσάρων ετών ότι θα πραγματοποιηθεί την 1^ην Απριλίου 1925 (Ιωσήφ Ρόδερφορδ, Εκατομμύρια ζώντων ήδη ουδέποτε θα αποθάνωσιν, έκδ.1920, σελ.77-78, 100). Όμως, εις προγενέστερες τού 1920 εκδόσεις, δημοσίευε ότι η ανάσταση τών δικαίων και η εγκαθίδρυση τής Βασιλείας τού Θεού επί τής γης θα ελάμβανε χώρα το 1931!!! (Γραφικές Μελέτες, τόμ.Ζ΄, Το Τετελεσμένον Μυστήριον, έκδ.1^η 1917, επανέκδ.1919, σελ.698 και επανέκδ.1923, σελ.719).

  Εφόσον δηλαδή το 1917 (με το ‘Τετελεσμένον Μυστήριον’) έχει ήδη η Οργάνωση προφητεύσει το τέλος τού κόσμου για το 1931, γιατί δεν περίμενε την ‘εκπλήρωση’ τής προφητείας της και το 1920 προβαίνει εις νέαν προφητεία περί τού τέλους τού κόσμου που αφορά εις το 1925; Μήπως διότι ΟΥΤΕ ΑΥΤΗ Η ΙΔΙΑ πιστεύει πλέον εις τις ‘αλήθειες’ που δημοσιεύει και απλά κοροϊδεύει τον κόσμο;  Πώς συμβιβάζονται αυτές οι ‘αλήθειες’ τού ‘αγωγού τού Θεού’, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά;

               ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΙΑ Νο5: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 1935!

    «Τούς εν τη Αγία Γραφή αναφερομένους πιστούς αυτούς άνδρες από τού Άβελ μέχρι τού Ιωάννου τού Βαπτιστού, ο Θεός θα τούς αναστήσει εκ τού θανάτου ως τελείους ανθρώπους και θα τούς δώσει ζωή. Τούτο θα το κάνει αμέσως μετά την συμπλήρωσιν τής βασιλικής οικογενείας τού ουρανού. Δηλαδή μετά την εκλογή εκείνων που θα είναι στον Ουρανό με τον Ιησού Χριστό» [Χρυσούς Αιών (σημ. είναι το περιοδικό που μεταγενεστέρως μετωνομάσθη σε ‘Ξύπνα’), Μάρτιος1932, σελ.13]

   Είναι σαφές ότι το ανωτέρω κείμενο υπαινίσσεται, ότι η ανάσταση θα γίνει μόλις συμπληρωθούν οι 144.000 συμβασιλείς τού Χριστού (κατά την άποψη των Μαρτύρων τού Ιεχωβά). Αυτά τα γράφουν το έτος 1932. Πότε όμως συμπληρώθηκαν οι 144.000 ώστε μετά να γίνει η ανάσταση τών δικαίων τής Παλαίας Διαθήκης;

«Όταν εξετάζουμε τον τρόπο πολιτείας του Ιεχωβά με το λαό του στη διάρκεια της περιόδου του θερισμού, είναι φανερό ότι η ουράνια κλήση γενικά ολοκληρώθηκε περί το έτος 1935, όταν η ελπίδα του ‘πολλού όχλου’ της Αποκαλύψεως 7:9-17 κατανοήθηκε κατάλληλα ότι ήταν επίγεια» (Σκοπιά, 15.06.1982, σελ.30, παρ.15, και 01.01.1988, σελ.11, παρ.8, 15.02.1995, σελ.19, παρ.6, 15.08.1996, σελ.31).

   Το 1935 λοιπόν, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, η ίδια η Σκοπιά λέγει ότι συμπληρώθηκε ‘η ουράνιος βασιλική οικογένεια’, άρα ΤΟΤΕ έπρεπε να γίνει και η ανάσταση τών πιστών ανδρών τού παρελθόντος. Κι επειδή δεν έγινε τίποτα εκείνο το έτος για μία ακόμη φορά η Σκοπιά απεδείχθη ψευδοπροφήτης!

              ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΙΑ Νο6: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 1975!

«...είναι σαφές ότι ο καιρός που απομένει έχει μειωθή, με μόλις έξη περίπου χρόνια που απομένουν ως το τέλος των 6.000 ετών της ανθρωπίνης ιστορίας» (Σκοπιά, 01.08.1970, σελ.464-465, παρ.5).

   Η Σκοπιά αιτιολόγησε την παταγώδη ψευδοπροφητεία τού 1975 με την γελοία δικαιολογία, ότι ΔΗΘΕΝ δεν εγνώριζε το ακριβές έτος δημιουργίας τής Εύας!

«Όχι, δεν σημαίνει αυτό. Γιατί όχι; Διότι το Βιβλικό υπόμνημα δείχνει ότι τα δημιουργικά έργα του Θεού την ‘ημέρα’ που προηγήθηκε από την ‘ημέρα αναπαύσεως’ των 7.000 ετών δεν τελείωσαν με τη δημιουργία τον Αδάμ. Δείχνει ότι υπάρχει ένα κενό χρόνου μεταξύ της δημιουργίας του Αδάμ και της συζύγου του Εύας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Θεός είχε αναθέσει στον Αδάμ να κατονομάση τα ζώα. Δεν γνωρίζομε αν εκείνη η περίοδος περιελάμβανε εβδομάδες, μήνες ή έτη. Γι’ αυτό δεν γνωρίζομε ακριβώς πότε άρχισε η μεγάλη ‘ημέρα αναπαύσεως’ του Ιεχωβά, ούτε πότε ακριβώς θα τελειώση» (Σκοπιά, 01.01.1976, σελ.3). 

   Η Σκοπιά όμως ψεύδεται ασύστολα κι εξαπατάει τούς ακολούθους της, αυτούς που την ενεπιστεύθηκαν για την σωτηρίαν τους, διότι η ίδια έχει ΗΔΗ δημοσιεύσει εις το παρελθόν την ακριβή ημερομηνία δημιουργίας τής Εύας:

«Εφόσον ήταν, επίσης, σκοπός τού Ιεχωβά να πληθυνθεί ο άνθρωπος και να γεμίση την γη, είναι λογικό ότι θα δημιουργούσε την Εύα λίγο ύστερα από τον Αδάμ, ίσως μόλις λίγες εβδομάδες ή μήνες αργότερα το ίδιο έτος, 4026 π.Χ. Ύστερα από την δημιουργία της, επακολούθησε αμέσως η ημέρα αναπαύσεως τού Θεού, η εβδόμη περίοδος» (Σκοπιά, 01.08.1968, σελ.463, παρ.4)

   Κατόπιν τής ανωτέρω εκθέσεως τού Πάνθεον τών ψευδοπροφητειών τού ‘αυθεντικού προφήτη τής γενεάς μας’ και  ‘αληθινού εκπροσώπου τού Ιεχωβά’ (Σκοπιά, 01.06.1973, σελ.342) υπάρχει έστω η παραμικρή αμφιβολία, ότι ο Απόστολος Πέτρος, μιλώντας περί ψευδοπροφητών που αρνούνται τον Χριστό, δεν περιλαμβάνει μεταξύ αυτών και τον κατ’ εξοχήν ψευδοπροφήτη τής εποχής μας, την Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά;

   Μήπως εις το σημείο, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, για να πειστείτε περί τού λόγου το ασφαλές, ότι δηλαδή η Εταιρία Σκοπιά είναι ένας κατ’ εξοχήν ψευδοπροφήτης, θέλετε να παραθέσουμε και την άποψη τού δευτέρου προέδρου τής Εταιρίας Σκοπιά, Ιωσήφ Ρόδερφορδ, ο οποίος κάνει λόγο για ‘προφητείες που δεν εξεπληρώθησαν’, άρα για ψευδοπροφητείες; Ας διαβάσουμε τί ακριβώς έγραψε:

«Η Σκοπιά και αι λοιπαί δημοσιεύσεις τής Εταιρείς, επί τεσσαράκοντα έτη ετόνισαν το γεγονός, ότι το 1914 θα παρίστατο μάρτυς τής ιδρύσεως τής βασιλείας τού Θεού και τής πλήρους ενδοξάσεως τής εκκλησίας. Κατά την διάρκεια τής τεσσαρακονταετούς εκείνης περιόδου, ο επί τής γης λαός τού Θεού διεξήγεν έργον μαρτυρίας το οποίον προεσκιάσθη υπό τού Ηλία και τού Ιωάννου τού Βαπτισμού. Όλοι οι αποτελούντες τον λαόν τού Κυρίου, ητένιζον προς το 1914, αναμένοντες αυτό μετά χαράς. Όταν ο καιρός εκείνος ήλθε και παρήλθεν, υπήρξε μεγάλη απογοήτευσις, θλίψις και πένθος και ο λαός τού Κυρίου υπέστη μέγα όνειδος. Εχλευάσθησαν, ιδιαιτέρως υπό τού κλήρου και τών συμμάχων του, και εδακτυλοδεικτούντο μετ’ εμπαιγμού, διότι είχον είπει τόσον πολλά περί τού 1914 και τού τί τότε θα συνέβαινεν, αι δε ‘προφητείαι’ των δεν εξεπληρώθηκαν» (Φως, τόμ.Α΄, έκδ.1930, σελ.210 η υπογράμμιση δική μας)

  
             Η ΙΔΙΑ Η ΣΚΟΠΙΑ ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΗΣ

   Μήπως εις το σημείο, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, για να πειστείτε περί τού λόγου το ασφαλές, ότι δηλαδή η Εταιρία Σκοπιά είναι ένας κατ’ εξοχήν ψευδοπροφήτης, θέλετε να παραθέσουμε και την άποψη τής ιδίας τής Σκοπιάς, με ποιον τρόπο δηλαδή πιστεύει, ότι ο Θεός εκθέτει τούς ψευδοπροφήτες;

Προσδιορισμός του Ορθού Είδους Αγγελιοφόρου

‘Εγώ είμαι . . . Εκείνος που κάνει να βγει αληθινός ο λόγος του υπηρέτη του, και Εκείνος που εκτελεί πλήρως τη βουλή των αγγελιοφόρων του’.—ΗΣΑΪΑΣ 44:25, 26, ΜΝΚ.

«Ο ΙΕΧΩΒΑ ΘΕΟΣ είναι η Μεγαλειώδης Προσωπικότητα που Προσδιορίζει τους αληθινούς αγγελιοφόρους του. Τους προσδιορίζει κάνοντας να επαληθεύονται τα αγγέλματα που μεταδίδει μέσω αυτών. Ο Ιεχωβά είναι επίσης η Μεγάλη Προσωπικότητα που Εκθέτει τους ψευδείς αγγελιοφόρους. Πώς τους εκθέτει; Διαψεύδει τα σημεία και τις προβλέψεις τους. Έτσι δείχνει ότι εκείνοι είναι αυτοανακηρυχθέντες προγνώστες, των οποίων τα αγγέλματα στην πραγματικότητα πηγάζουν από την ίδια τους την παραπλανητική σκέψη -  ναι, από την ανόητη, σαρκική νοοτροπία τους!» (Σκοπιά, 01.05.1997, σελ.8, παρ.1 η υπογράμμιση δική μας)

   Τί ομολογεί εδώ η Σκοπιά, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά; Ο ίδιος ο Θεός, μάς λέγει, εκθέτει τούς ψευδείς αγγελιοφόρους με το να ‘διαψεύδει τα σημεία και τις προβλέψεις τους’ αποδεικνύοντάς τους ‘αυτοανακηρυχθέντες προγνώστες των οποίων τα αγγέλματα στην πραγματικότητα πηγάζουν από την ίδια τους την παραπλανητική σκέψη’!!! Άρα τα έξι (6) προαναφερθέντα αγγέλματα περί τού τέλους τού κόσμου, τής ελεύσεως τού Αρμαγεδώνος και τής Χιλιετούς Βασιλείας, η ίδια η Σκοπιά μάς λέγει, ότι εφόσον διαψεύθησαν, άρα πήγαζαν από ‘αυτοανακηρυχθέντες προγνώστες’, από ανθρώπους με ‘παραπλανητική σκέψη’ και ‘σαρκική νοοτροπία’. Με μία φράση, προέρχονταν από ‘ψευδείς αγγελιοφόρους’!!!

                           ΕΡΩΤΗΣΗ Νο2 ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΑΛΛΙΟ

2) Από τα χωρία επίσης που επικαλεστήκατε, κύριε Κάλλιο, για την δήθεν αποστασία τής Εκκλησίας, το Β΄ Τιμ. β:17-18 αναφέρει τα εξής: «ών εστιν Υμέναιος και Φιλητός οίτινες περί την αλήθειαν ηστόχησαν, λέγοντες την ανάστασιν ήδη γεγονέναι, και ανατρέπουσι την τινων πίστιν» δηλαδή «μεταξύ αυτών είναι ο Υμέναιος και ο Φιλητός, οι οποίοι αστόχησαν ως προς την αλήθεια με το να λέγουν, ότι η ανάσταση ήδη έγινε, κι έτσι ανατρέπουν την πίστη μερικών». Από τούς πρώτους αιρετικούς οι Υμέναιος και Φιλητός εδίδασκαν, ότι η ανάσταση τών νεκρών είχε συντελεστεί, είτε δια τού βαπτίσματος ως πνευματική ανάσταση, είτε δια τής παιδοποιίας επιτυγχανομένης τής διαδοχής  και διαιωνίσεως τού είδους. Τούτο είχε ως συνέπεια την αναίρεση όχι μόνον τού δόγματος τής καθολικής αναστάσεως τών σωμάτων, αλλά την ανατροπή ΟΛΗΣ τής πίστεως, διότι αναστάσεως μη αναμενομένης, ούτε Δευτέρα Παρουσία, κρίση και τιμωρία θα υπάρξουν, άρα ατιμωρησία κι επομένως ελευθερία εις το αμαρτάνειν.

   Εις το σημείο λοιπόν αυτό ερωτούμε τον κύριο Κάλλιο: Ποιοι την σημερινή εποχή διδάσκουν για μία ΗΔΗ τελεσθείσα ανάσταση που έλαβε χώρα το 1918;

«Η Σκοπιά έχει για πολύ καιρό παρουσιάσει την άποψη ότι η ανάσταση τέτοιων χρισμένων Χριστιανών άρχισε το έτος 1918» (Σκοπιά, 01.10.1986, σελ.14, παρ.18)

«Πότε λαβαίνει χώρα η ουράνια ανάσταση; ‘Στη διάρκεια της παρουσίας του[Χριστού]’, απαντάει το εδάφιο 1 Κορινθίους 15:23. Τα παγκόσμια γεγονότα από το 1914 και έπειτα δείχνουν ξεκάθαρα ότι τόσο η παρουσία του Χριστού όσο και‘η τελική περίοδος του συστήματος πραγμάτων’ άρχισαν εκείνο το έτος. (Ματθαίος 24:3-7) Συνεπώς, υπάρχει λόγος να συμπεράνουμε ότι η ανάσταση των πιστών Χριστιανών στον ουρανό έχει ήδη αρχίσει, αν και, φυσικά, δεν είναι ορατή στους ανθρώπους» (Σκοπιά, 15.03.2006, σελ.6).


«Μήπως, λοιπόν, μπορούμε να κάνουμε το συλλογισμό ότι, εφόσον ο Ιησούς ενθρονίστηκε το φθινόπωρο του 1914, η ανάσταση των πιστών χρισμένων ακολούθων του άρχισε τριάμισι χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 1918; Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα πιθανότητα» (Σκοπιά, 01.01.2007, σελ.28, παρ.12).

«Μια από τις πολλές διαφωτιστικές αλήθειες που έδωσε τώρα ο Θεός στούς μάρτυράς του ήταν αναφορικά με τα μέλη τού πνευματικού έθνους τού Θεού που είχαν πεθάνει φυσικώς. Αυτό συνέβη στο 1927. Σ’ εκείνο το έτος οι μάρτυρες κατενόησαν ότι οι νεκροί πνευματικοί Ισραηλίται ηγέρθησαν το έτος 1918 σε ζωή στον ουρανό με τον Χριστόν Ιησούν. Ήταν μια αόρατη ανάστασις, βέβαια» (Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκατεστημένο Παράδεισο, έκδ.1960, σελ.192, παρ.30). 

   Μήπως, κύριε Κάλλιο, ΚΑΙ ΑΥΤΟ το χωρίο υπονοεί την Εταιρία Σκοπιά, εφόσον ΚΑΙ ΑΥΤΗ διακηρύττει για μία ανάσταση που έλαβε χώρα το 1918;

                  ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ;

                         ΚΑΤΑΘΕΣΗ  ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΩΝ

  Αναφέρει ο Ευσέβιος, ο ιστορικός τής Εκκλησίας, ότι στην Καισάρεια τού Φιλίππου, (Φοινικική πόλη που ονομάζετο Πανεάδα), υπήρχε αξιόλογος ορυχάλκινος ανδριάντας που είχε την μορφή τού Χριστού, ενδεδυμένου με επανωφόριο, να προτείνει το χέρι Του. Ο ανδριάντας ευρίσκετο εντός τής αυλής, πριν από την κύρια είσοδο, τον οποίον και αφιέρωσε η αιμορροούσα (η Βερνίκη) εις ένδειξη ευγνωμοσύνης μετά την απαλλαγή από την αρρώστια της.

   Ο ανδριάντας διετηρείτο έως την εποχή τού Ευσεβίου (4^ος αιώνας) τον οποίον και είδε όταν επισκέφτηκε την συγκεκριμένη πόλη. Κάτω δε από τον ανδριάντα υπήρχε η εξής επιγραφή: «Τω Σωτήρι τού κόσμου Θεώ». Ο δε ιστορικός τής Εκκλησίας αναφέρει επίσης, ότι δεν είναι άξιον απορίαν οι κατά το παρελθόν ευεργετηθέντες από τον Χριστό εθνικοί να προβαίνουν σε τέτοιες κινήσεις, εφόσον έχει ήδη εξιστορίσει, ότι σώζονται ζωγραφισμένες με χρώματα εικόνες τών Αποστόλων Πέτρου και Παύλου και μάλιστα τού ιδίου τού Χριστού!

«Αλλά επειδή εμνημόνευσα αυτήν την πόλη, δεν θεωρώ δίκαιο να παραλείψω μία διήγηση άξια να μεταδοθεί εις τούς μεταγενεστέρους ημών. Έλεγαν ότι η αιμορροούσα γυνή, η οποία, όπως γνωρίζουμε από τα ιερά Ευαγγέλια απηλλάγη από την ασθένειά της υπό τού Σωτήρος ημών, κατήγετο από εδώ, ότι δεικνύεται η οικία της εις την πόλη ταύτη, ότι παραμένουν θαυμαστά μνημεία τής ευεργεσίας εις αυτήν υπό τού Σωτήρος. Πράγματι, πλησίον μεν τής πύλης τής οικίας της επί υψηλού βάθρου στέκεται χάλκινο άγαλμα γυναικός, το οποίο μοιάζει με ικετεύουσα που έχει κάμψει το γόνατο και τα χέρια απλωμένα προς τα εμπρός. Απέναντι δε από αυτό ευρίσκεται άλλη μορφή από το ίδιο υλικό, ορθίου ανδρός, ενδεδυμένου με επανωφόριο και να προτείνει το χέρι του προς την γυναίκα, κοντά εις τα πόδια τού οποίου, επάνω εις την στήλη, φυτρώνει παράξενο είδος χόρτου, το οποίο ανέρχεται μέχρι τού κρασπέδου τού χαλκίνου επανωφορίου. Αυτό θεωρείται ότι είναι φάρμακο θεραπευτικό ποικίλων νοσημάτων.

   Έλεγαν ότι ο ανδριάντας αυτός απεικόνιζε τον Ιησού. Διετηρείτο δε μέχρι τών χρόνων μας, ώστε να τον έχουμε δει και εμείς οι ίδιοι όταν μεταβήκαμε εις την πόλη. Δεν είναι καθόλου θαυμαστό, ότι οι Εθνικοί, που ευεργετήθηκαν παλαιά υπό τού Σωτήρος μας, να τα έχουν κάνει αυτά, αφού ιστορίσαμε, ότι σώζονται ζωγραφισμένες με χρώματα εικόνες τών Αποστόλων Αυτού Παύλου και Πέτρου και τού ιδίου τού Χριστού μάλιστα. Διότι είναι φυσικό οι παλαιοί να συνήθιζαν χωρίς υστεροβουλία να τιμούν τούτους με αυτόν τον τρόπον, κατά εθνική συνήθειά τους, ως σωτήρες» (Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία, Βιβλίο 7, κεφ.18, P.G. 20, 680BC, Ελεύθερη μεταφορά από την απόδοση τού καθηγητού Παναγιώτου Χρήστου εις: Ευσεβίου Καισαρείας, Άπαντα, τόμ.3, (E.Π.E., τόμ.30), έκδ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσ/νίκη 1978,σελ.47, 49).

   Ο Ευσέβιος δηλαδή αναφέρει, παρά τις προσωπικές του αντιρρήσεις ως προς τις εικόνες, την εις την Εκκλησία χρήση και τιμή τών ιερών εικόνων ως πραγματικό ιστορικό γεγονός ευρύτατα γνωστό ΗΔΗ από τούς Αποστολικούς χρόνους! Άρα λοιπόν ο Ευσέβιος γνώριζε οπωσδήποτε την προ αυτού ιστορική παράδοση περί εικόνων τού Ιησού Χριστού που προέρχονται από τον Πιλάτο, την οποίαν παράδοση, λόγω τής αποστροφής του προς τις εικόνες, σκοπίμως δεν αναφέρει, εν αντιθέσει με τούς μεγάλους συγχρόνους ή προγενεστέρους του Θεολόγους που αναφέρουμε ευθύς κατωτέρω. Αναφέρουν δε οι Εκκλησιαστικοί Ιστορικοί, ότι από την βάση τού αγάλματος τής αιμορρούσης φύτρωνε ένα σπάνιο βότανο θεραπευτικό φάρμακο με πολλές ιαματικές ιδιότητες για όλα τα νοσήματα, το είδος τού οποίου κανένας από τούς ιατρούς και τούς ειδικούς δεν γνώριζε.

  To γεγονός τής αιμορροούσας περιγράφει [από την Χρονογραφία τού Ιωάννου Αντιοχείας (Μαλάλα) και τον ιστορικό τής Εκκλησίας Ευσέβιο Καισαρείας] ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός (Προς τούς διαβάλλοντας τας ιεράς εικόνας, 3, 67-70, P.G. 94, 1369B – 1373D και ‘Λόγος αποδεικτικός περί τών αγίων και σεπτών εικόνων’, P.G. 95, 316Α όπου λέει ότι «πρώτη από όλους η αιμορροούσα εποίησε την εικόνα τού Χριστού»). Επίσης το ανωτέρω γεγονός περιγράφουν και οι Εκκλησιαστικοί Ιστορικοί  Φιλοστόργιος (Εκκλησιαστική Ιστορία, Βιβλίο 7, παρ.3, P.G. 65, 537C - 540C) και Σαλαμίνιος Ερμείας Σωζόμενος, Εκκλησιαστική Ιστορία, Βιβλίο 5, κεφ.21, P.G. 67, 1280ΒC).

       ΑΡΧΑΙΟΤΑΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΧΡΗΣΗ ΕΙΚΟΝΩΝ

   Αρχαιώτατες μαρτυρίες για την ύπαρξη και χρήση εικόνων από τούς οπαδούς τού Καρποκράτη αλλά και τούς Γνωστικούς έχουμε από τρεις μεγάλους Θεολόγους και Αντιαιρετικούς συγγραφείς τών πρώτων αιώνων τού Χριστιανισμού, τον Άγιο Ειρηναίο επίσκοπο Λουγδούνου (Λυώνος) τής Γαλατίας (2^ος αιώνας), τον Άγιο Ιππόλυτο επίσκοπο Ρώμης (3^ος αιώνας) και τον Άγιο Επιφάνιο Επίσκοπο Σαλαμίνος Κύπρου (4^ος αιώνας). Το αξιοσημείωτο δε και τών τριών συγκεκριμένων μαρτυριών είναι το γεγονός, ότι και οι δύο αιρετικές ομάδες που έκαναν χρήση εικόνων, αποδίδουν την κατασκευή εικόνων με την μορφή τού Χριστού εις τον ίδιο τον Πιλάτο!

«Αυτοί αυτοαποκαλούνται ‘Γνωστικοί’. Έχουν εικόνες, άλλες μεν ζωγραφισμένες, άλλες δε κατεσκευασμένες από κάποιο άλλο υλικό, οι οποίες όπως λένε, είναι εκτυπώματα τής μορφής τού Χριστού που έκανε ο Πιλάτος τον καιρό που ο Ιησούς ήταν μαζί με τούς ανθρώπους». (Ειρηναίου Λουγδούνου, Έλεγχος και Ανατροπή τής Ψευδωνύμου Γνώσεως, Βιβλίο Α, κεφ.25, παρ.6, από μετάφραση Αρχιμ. Ειρηναίου Χατζηεφραιμίδη, Θεσ/νίκη 1991, σελ.96, και P.G. 7, 685B - 686A),

«Ακόμη και εικόνες κατασκευάζουν τού Χριστού και λένε ότι έχουν γίνει από τον Πιλάτο εκείνο τον καιρό» (Ιππολύτου Ρώμης, Έλεγχος Κατά Πασών τών Αιρέσεων, Βιβλίο Ζ, κεφ.32, παρ.35, P.G. 16(γ), 3339C και Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων κι Εκκλησιαστικών Συγγραφέων 7, 333, 32) και

«Έχουν δε εικόνες ζωγραφισμένες με χρώματα, μερικές από χρυσό και ασήμι και άλλης ύλης, οι οποίες λένε ότι είναι εκτυπώματα τού Χριστού. Και αυτά (τα εκτυπώματα) τού ιδίου τού Χριστού έχουν γίνει από τον Πιλάτο, όταν ο Ιησούς ήταν μαζί με τούς ανθρώπους» (Επιφανίου Κωνσταντείας (Κύπρου), Πανάριον, 27, 6, P.G. 41, 373C).

       ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΕΙΚΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ

    Κατά τον 3^ο αιώνα η Χριστιανική τέχνη πραγματοποίησε τα πρώτα της βήματα και αφορά εις διακοσμήσεις τών λατρευτικών και τών πρώτων νεκρικών τόπων. Οι μεγάλες ζωγραφικές παραστάσεις τής πρωτοχριστιανικής Δύσεως, όπως οι γλυπτικές και οι εγχάρακτες, ανήκουν εις την νεκρική τέχνη. Όπως η εν Χριστώ ζωή αρχίζει από τον τάφο και την ανάσταση τού Σωτήρος, έτσι και η πρώτη Χριστιανική τέχνη έχει τις απαρχές της εις τα αρχαιότερα Χριστιανικά νεκροταφεία ή, επί το πνευματικότερο, εις τα κοιμητήρια ή κατακόμβες.

  Η αποστροφή τών Χριστιανών κατά τής συνήθειας τής Ρώμης για αποτέφρωση τών νεκρών σωμάτων, καθώς και η διδασκαλία τής Εκκλησίας για την ανάσταση τού σώματος και η, ως εκ τούτου, επιθυμία τους να διατηρήσουν τα σώματα τών νεκρών για την Δευτέρα Παρουσία, ευνόησαν την ταχεία διάδοση τού τύπου ταφής εις τις Ρωμαϊκές κατακόμβες και σε άλλες περιοχές τού τότε γνωστού ελληνορωμαϊκού κόσμου.  

                     Η DOMUS ECCLECIA ΣΤΗΝ DURA EUROPOS TOY EYΦΡΑΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ

  Η αναζήτησή μας λοιπόν εις την πρωτοχριστιανική τέχνη ξεκινάει από την DomusEcclesiae (κατ’ οίκον Εκκλησία) στην Dura Europos εις τον ποταμό Ευφράτη, που χρονολογείται εις το πρώτο μισό τού 3^ου αιώνος, και περιλαμβάνει το μοναδικό πρότυπο που παρέμεινε, τών βαπτιστηρίων, προ τής εποχής τού Μεγ. Κωνσταντίνου. Το κτήριο είναι διακοσμημένο με τοιχογραφίες και προσφέρει ένα σχεδόν μοναδικό παράδειγμα μνημειακής σκηνογραφίας με λατρευτικό προορισμό.

   Επάνω από την βαπτισματική λεκάνη εμφανίζεται ο Καλός Ποιμήν με το πρόβατο εις τούς ώμους, ενώ από κάτω παρίστανται όρθιοι ο Αδάμ και η Εύα. Εις τούς τοίχους απεικονίζονται, σε συνεχή αφήγηση, μερικά θαύματα τού Χριστού, όπως η θεραπεία τού παραλυτικού και πλησίον ο Χριστός, τείνοντας το χέρι Του, για να αγγίξει τον Απόστολο Πέτρο εις τα λιμναία ύδατα. Επίσης εμφανίζονται οι μυροφόρες γυναίκες με λαμπάδες στο χέρι, εμπρός από σαρκοφάγο διακοσμημένη με δύο άστρα. Επίσης προστίθενται οι σκηνές τής Σαμαρείτιδος εις το φρέαρ και τού νικητή Δαυίδ κατά τού Γολιάθ.

   Βιβλικά θέματα τα οποία συναντούμε έχουν να κάνουν με τη θυσία τού Ισαάκ που παρίσταται επάνω από την κόγχη τής δυτικής πλευράς, με εκλεπτυσμένο τρόπο. Ο Μωυσής εμφανίζεται δύο φορές. Τη μία εμπρός εις την φλεγόμενη βάτο και την άλλη ανερχόμενος εις το όρος Σινά για την παραλαβή τών πλακών τού Νόμου. Δίπλα, μία άλλη σκηνή είναι αφιερωμένη εις την έξοδο από την Αίγυπτο. Επίσης βλέπουμε τον Ιακώβ να ευλογεί τα παιδιά του όπως επίσης και τούς Εφραίμ και Μανασσή, καθώς και τον προφήτη Ηλία να ανιστά τον υιό τής χήρας, τον Σαμουήλ να χρίει τον Δαυίδ και τον Μωυσή να διασώζεται από τα ύδατα τού ποταμού Νείλου, χάριν τής θυγατρός τού Φαραώ.

  Η βόρεια και νότια πλευρά έχουν χάσει ένα μεγάλο μέρος τών διακοσμήσεων. Εις την νότια αναγνωρίζεται η διέλευση τού προφήτου Ηλία στην Sarepta, η νίκη εις το όρος Κάρμηλος επί τών προφητών τού Βάαλ και η θυσία εις τον επισκευασμένο βωμό. Τέλος, εις τον δεύτερο τοίχο, παρίσταται το όνειρο τού Ιακώβ και η μάχη τήςEben καθώς και το όραμα τού Ιεζεκιήλ, εξελισσόμενο σε συνεχή αφήγηση.

(Τον ανωτέρω αρχαίο οικισμό τής Συριακής ερήμου Δουρά επικαλείται και η Σκοπιά (1962, σελ.318) προκειμένου να πείσει τούς αναγνώστες για το εάν ο Χριστός διατηρούσε γενεάδα ή όχι)

                                    Η ΚΡΥΠΤΗ ΤΟΥ CLODIO ERMETE

   Το συγκεκριμένο κοιμητήριο τοποθετείται εις την via Appia τής Ρώμης, κάτω από την triclia (αναδενδράδα στον κήπο), όπου συγκεντρώνονταν οι Χριστιανοί προσκυνητές εις μνήμην τών δύο πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Η ύπαρξη πλευρικών τάφων αποδεικνύει την μετάβαση από την καύση τών νεκρών εις τον ενταφιασμό τους, κάτι που ανάγεται εις τα μισά τού 2^ου αιώνος. Εις την οροφή, υπεράνω τής εισόδου, διακρίνεται ο Καλός Ποιμήν που φέρει τον αμνό εν μέσω τής αγέλης προβάτων, ένας μεγάλος δείπνος εις τον οποίον μετέχουν όρθιες ανθρώπινες μορφές, καθώς και η παράσταση τής διανομής τών άρτων εις τούς πέντε χιλιάδες ακολούθους. Τέλος, εις την δεξιά πλευρά, απεικονίζεται αγέλη χοίρων, που πέφτει σε χείμαρρο υδάτων, ενώ ο φύλακας τρέχει ασθμαίνοντας. Πρόκειται μάλλον για την αναπαράσταση τού θαύματος, που έγινε από τον Χριστό, εις την χώρα τών Γαδαρηνών, με την απελευθέρωση τού δαιμονισμένου καθώς και για τούς χοίρους, που κατεχόμενοι και καταδιωκόμενοι από δαιμόνια, πέφτουν εις την θάλασα.

                                  Η ΚΑΤΑΚΟΜΒΗ ΤΟΥ SAN CALLISTO

   Εις τα πλέον σπουδαία Ρωμαϊκά κοιμητήρια σώζονται οι πιο αρχαίες Χριστιανικές τοιχογραφίες. Αυτή οι κατακόμβη, που ευρίσκεται κατά μήκος τής Αππίας οδού, εκτίσθη μετά το 150 μ.Χ. Οι νεκρικοί θάλαμοι (cubicula) τού San Callisto συνιστούν σχεδόν ένα μικρόκοσμο αυτής τής τέχνης, όπου οι απεικονίσεις αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη. Τα επεισόδια τής Παλαιάς και Καινής Διαθήκης άφθονα. Εις την λεγομένη ‘κρύπτη τών μυστηρίων’ παρίστανται ο Καλός Ποιμήν, η βάπτιση τού Χριστού, η θεραπεία τού παραλυτικού, η συνάντηση με τη Σαμαρείτιδα, η ανάσταση τού Λαζάρου, ο Μωυσής που κτυπά τον βράχο και η ιστορία τού Ιωνά. Εις δε την ‘κρύπτη τής Lucina’, εις αυτήν την καταχώρηση προστίθεται και η παράσταση τού Δανιήλ εις τον λάκκο τών λεόντων.

                                     Η ΚΑΤΑΚΟΜΒΗ ΤΗΣ PRISCILLA

   Η κατακόμβη τής Πρίσκιλλα είναι από τις μεγαλύτερες και αρχαιότερες κατακόμβες, ευρίσκεται εις την οδό Salaria τής Ρώμης κι εχρησιμοποιήθη από τούς Χριστιανούς για τον ενταφιασμό τών νεκρών, από τις αρχές τού 2^ου μέχρι τον 4^ο αιώνα. Παλαιότερα, εις το ίδιο σημείο, ευρίσκετο ένα ρωμαϊκό λατομείο. Εις τούς τοίχους και τα ταβάνια υπάρχουν υπέροχες απεικονίσεις από σκηνές τής Βίβλου, διαφόρων αγίων καθώς και αρχαίων Χριστιανικών συμβόλων. Εις την λεγομένη ‘Arenario ζώνη’ (αγωνιστής τής αρένας) σώζεται η αρχαιότερη ζωγραφική απεικόνιση τής Μητέρας τού Χριστού που χρονολογείται περί το 150 μ.Χ.! Ένας προφήτης, ο Βαλαάμ ή ο Ησαΐας, καταδεικνύει με το υψωμένο χέρι ένα άστρο, τοποθετημένο επάνω από την Θεομήτορα με το θείο βρέφος εις την αγκαλιά της.

  Ιδιαίτερα ξεχωριστός είναι ο ‘Capella Greca’, (Ελληνικός Ναός ), που είναι μία τετραγωνική αίθουσα με μια αψίδα, που περιέχει νωπογραφίες τού 2^ου αιώνος και παρουσιάζουν σκηνές τής Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, συμπεριλαμβανομένου και τού ‘Fractio Panis’ (Διαμοιρασμού τών άρτων), εικόνα από τις πρώτες Χριστιανικές ‘Αγάπες’. Επάνω από την αψίδα ευρίσκεται η εικόνα τής Τελικής Κρίσεως.

(Την συγκεκριμένη αίθουσα (‘Capella Greca’) τής κατακόμβης τής Πρίσκιλλα επικαλείται και η Σκοπιά (1962, σελ.318) προκειμένου να πείσει τούς αναγνώστες για το εάν ο Χριστός διατηρούσε γενεάδα ή όχι)

  
                                             ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ

   Ανεπτυγμένη ήταν κατά τον 3^ο αιώνα και η Χριστιανική γλυπτική. Συνηθισμένα είναι τα από τού 3^ου αιώνος καταγόμενα αγάλματα, που παριστάνουν τον Ιησού Χριστό ως Καλό Ποιμένα, ως Ορφέα ή ως Διδάσκαλο. Επιπλέον, η πλαστική τέχνη τών Χριστιανών διαπιστώνεται και εκ τών σαρκοφάγων τών χρόνων τούτων. Αγαλμάτιο παριστάνοντας τον Χριστό και ευρισκόμενο εις την Ρώμη (μουσείο Θερμών) χρονολογείται εις τις αρχές τού 3^ου αιώνος το οποίο ανευρέθη εσχάτως και παριστάνει τον Θείον Λόγον ως Διδάσκαλο καθήμενον επί θρόνου. Εις δε το μουσείο τού Λατερανού ευρίσκεται αγαλμάτιο τού Καλού Ποιμένος τού τέλους τού 3^ου αιώνος. Το εις την Ρώμη άγαλμα τού Ιππολύτου είναι τής ιδίας περίπου χρονολογίας, αλλά μόνον το κατώτερο τμήμα αυτού είναι γνήσιο. Εις δε τις Χριστιανικές σαρκοφάγους τού 3^ου αιώνος συνηθέστατο θέμα διακοσμήσεως είναι η παράσταση τού Καλού Ποιμένος και αυτή τού φιλοσόφου.         

      ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΦΟΡΩΝ ΕΠΙΣΤΟΛΟΓΡΑΦΟΥ (ΜΕΡΟΣ Β΄)

   Δυστυχώς, η αναφορά τού Κυρίου Κάλλιου «στη διάρκεια της Αυτοκρατορίας του ειδωλολάτρη Αυτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνου» που έγινε υποτίθεται «κατά τον τρίτο αιώνα» και η αναφορά σε δήθεν «αναγνώριση του Χριστιανισμού σαν κρατικής Θρησκείας» είναι πράγματα που μάς επιτρέπουν να μιλήσουμε για τραγική άγνοια της Βυζαντινής ιστορίας από τον κύριο Κάλλιο. 

   Αν και εις την γλώσσα μας έχουν εκδοθεί αξιολογότατες Βυζαντινές Ιστορίες, όπως τού Georg Ostrogorsky, τού Alexander Alexandrovich Vasiliev, τού Ιωάννου Καραγιαννοπούλου, τής Αικατερίνης Χριστοφιλοπούλου και τόσες άλλες, ο επιστολογράφος αγνοεί, ότι η βασιλεία τού Μεγ. Κων/νου ουδεμία σχέση έχει με τον τρίτο αιώνα. Όλα τα σημαντικά γεγονότα που οδήγησαν τον Μεγ. Κων/νο εις την μονοκρατορία τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας συνέβησαν κατά τον τέταρτο αιώνα:

«Μετά την παραίτησιν των αυγούστων Μαξιμιανού και Διοκλητιανού τον Μάϊον 305, προήχθησαν […] οι μέχρι τότε καίσαρες Κωνστάντιος (πατέρας του Μ. Κων/νου) και Γαλέριος […] ο θάνατος του Κωνσταντίου […] τον Ιούνιον 306 έθεσεν εκ νέου το πρόβλημα της διαδοχής […] τα εν Βρεττανία στρατεύματα προέβησαν αυτοβούλως εις την αναγόρευσιν του Κωνσταντίνου, υιού του Κωνσταντίου, εις αύγουστον (26 Ιουλίου 306)» (Αικατερίνης Χριστοφιλοπούλου, Βυζαντινή ιστορία, τόμ.Α΄, σελ.129).

  Αργότερα «Ακολούθησε μια περίοδος εμφυλίου πολέμου […] ο Κωνσταντίνος έκλεισε συμμαχία με τον Λικίνιο, έναν από τους νέους αυγούστους, και νίκησε τον Μαξέντιο σε μια αποφασιστική μάχη, κοντά στη Ρώμη, το 312» (Alexander Alexandrovich Vasiliev, Ιστορία τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τόμ.Α΄, έκδ. Πάπυρος, σελ. 67).

   Τελικά η ειρήνη μεταξύ Κωνσταντίνου και Λικίνιου δεν κράτησε: «Το 324 (ο Μέγ. Κων/νος)νίκησε το συνάρχοντά του Λικίνιο στη Βαλκανική και ένωσε έτσι κάτω από το σκήπτρο του ολόκληρο το Ρωμαϊκό Κράτος» (Βασιλικής Νεράτζη-Βαρμάζη, Βυζαντινή Ιστορία, σελ.31). Αυτό συνέβη «την 18ην Σεπτεμβρίου 324» και έτσι, «ο Κωνσταντίνος από της ημερομηνίας αυτής απέβη μονοκράτωρ» της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Ιωάννου Καραγιαννόπουλου, Ιστορία Βυζαντινού Κράτους, τόμ.Α΄, σελ. 99).

   Ο κύριος Κάλλιος λοιπόν, από άγνοια, μετέφερε τα γεγονότα τής βασιλείας τού Μεγ. Κων/νου έναν αιώνα πριν! Επιπλέον, όμως, ουδεμία σχέση έχει με τον Μεγ. Κων/νο η «αναγνώριση του Χριστιανισμού σαν κρατική Θρησκεία», όπως ισχυρίζεται! Ο κύριος Κάλλιος προφανώς έχει μπερδέψει τον Μέγ. Κων/νο με τον Μέγ. Θεοδόσιο, ο οποίος μετά τις εργασίες τής Β΄ Οικουμενικής Συνόδου (381), «εκήρυξε τον ορθόδοξον Χριστιανισμόν ως την επίσημον θρησκείαν και το επίσημον δόγμα του κράτους» (Ιωάννου Καραγιαννόπουλου, Ιστορία Βυζαντινού Κράτους, τόμ.Α΄, σελ.185). Και βεβαίως, όταν ο Μέγ. Θεοδόσιος το έκανε αυτό, κατ’ ουσίαν έβαλε τέλος εις τα σφαγεία τών ανελέητων ειδωλολατρών και Αρειανιστών αυτοκρατόρων (Κωνστάντιος, Ιουλιανός, Βάλης), που αμέσως μετά τον Μέγ. Κων/νο και για 50 περίπου χρόνια αιματοκύλισαν τούς Ορθοδόξους πληθυσμούς κατά τον 4^ο βυζαντινό αιώνα.

   Η Ορθοδοξία δηλαδή, αμέσως μετά τα σφαγεία τών τριών πρώτων αιώνων από τούς ειδωλολάτρες, με μια μικρή ανάσα επί Μεγ. Κων/νου, έπεσε και πάλι σε νέα σφαγεία, αυτά τών αιρετικών προγόνων τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, μέχρι τον ερχομό τού Μεγ. Θεοδοσίου που σταμάτησε και πάλι τα μαρτύρια τής Εκκλησίας.

   Ο Μέγ. Κων/νος λοιπόν, το 313, απλώς συνυπέγραψε με τον Λικίνιο το περίφημο «Διάταγμα των Μεδιολάνων» για το οποίο γράφει ο καθηγητής Βλάσιος Φειδάς: «Οι «αποφάσεις των Μεδιολάνων (313) […] κατοχύρωσαν τη γενική αρχή της ανεξιθρησκείας με κύριο στόχο την αναγνώριση της θρησκευτικής ελευθερίας για τον Χριστιανισμό» (Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμ.Α΄, σελ.324). Άρα, αυτό που έκανε ο Μέγ. Κων/νος ήταν έργο εκ Θεού, διότι έβγαλε την Εκκλησία από τούς άγριους ειδωλολατρικούς διωγμούς και σταμάτησε την άδικη σφαγή χιλιάδων αθώων ανθρώπων. Κι όμως, αυτό το θεάρεστο έργο τής σωτηρίας τόσων ανθρώπων, οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά αντί να το επαινέσουν το κατηγορούν!

   Καθώς λοιπόν ο Χριστιανισμός υιοθετείται από ολοένα και αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων, και μετά από τόσες θυσίες, τελικά ευεργετείται από τον αυτοκράτορα και αφήνεται ελεύθερος. Τότε, όπως πολύ σωστά γράφει ο καθηγητής Βλάσιος Φειδάς, «ο Χριστιανισμός δεν δημιούργησε βεβαίως δική του πολιτική θεωρία, αλλά υιοθέτησε την ήδη καθιερωμένη κατά την αποστολική περίοδο ρωμαϊκή πολιτική θεωρία» (Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμ.Α΄, σελ.346).

   Εις  τί έγκειται λοιπόν το κακό, αγαπητέ κύριε Κάλλιο; Και ο Απόστολος Παύλος εις το ίδιο ακριβώς ρωμαϊκό πολιτειακό περιβάλλον έζησε. Μήπως ενθυμήστε άραγε τι έλεγε γι’ αυτό;

«Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασέσθω. Ου γαρ εστιν εξουσία ει μη υπό Θεού. Αι δε ούσαι εξουσίαι υπό τού Θεού τεταγμέναι εισίν. Ώστε ο αντιτασσόμενος τη εξουσία τή τού Θεού διαταγή ανθέστηκεν· οι δε ανθεστηκότες εαυτοίς κρίμα λήψονται» (Ρωμ. ιγ:1-2) δηλαδή «Κάθε άνθρωπος να υποτάσσεται εις τις κρατικές εξουσίες. Διότι δεν υπάρχει εξουσία, παρά από τον Θεό. Ναί, οι υπάρχουσες εξουσίες έχουν ορισθεί από τον Θεό. Ώστε όποιος αντιτάσσεται εις την εξουσία, αντιτάσσεται εις αυτό που όρισε ο Θεός. Και όσοι αντιτάσσονται, δικαίως θα τημωρηθούν».    

 «Υπομίμνησκε αυτούς αρχές και εξουσίες υποτάσσεσθαι, πειθαρχείν, προς παν έργον αγαθόν ετοίμους είναι» (Τίτ. γ:1) δηλαδή «Να τούς υπενθυμίζεις να υποτάσσονται εις τις αρχές και εξουσίες, να πειθαρχούν, να είναι πρόθυμοι για κάθε καλό έργο»  

 «Παρακαλώ ουν πρώτον πάντων ποιείσθαι δεήσεις, προσευχάς, εντεύξεις, ευχαριστίας υπέρ πάντων ανθρώπων, υπέρ βασιλέων και πάντων τών εν υπεροχή όντων, ίνα ήρεμον και ησύχιον βίον διάγωμεν εν πάσει ευσεβεία και σεμνότητι. Τούτο γαρ καλόν και αποδεκτόν ενώπιον τού σωτήρος ημών Θεού...» (Α΄ Τιμ. β:1-3) δηλαδή «Παρακαλώ δε, πρώτα απ’ όλα να γίνονται δεήσεις, προσευχές, παρακλήσεις, ευχαριστίες για όλους τούς ανθρώπους, για τούς βασιλείς και όλα τα υπεροχικά πρόσωπα, για να διάγουμε ήρεμο και ήσυχιο βίο με κάθε ευσεβεία και σεμνότητα. Διότι αυτό είναι καλό και ευάρεστο ενώπιον τού σωτήρος μας Θεού...»     

Ας δούμε τι γράφουν για το ζήτημα και οι ίδιοι οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά εις το επίσημο περιοδικό τους:

«Ο   Ιεχωβά  θεός  ο  ίδιος  επέτρεψε  στις  ανθρώπινες κυβερνήσεις  ν’ ασκούν εξουσία για την επιβολή του νόμου, με τα όπλα εν ανάγκη. Σχετικά με την κυβερνητική αυτή εξουσία αναγινώσκομε: «Δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν· επειδή του Θεού υπηρέτης είναι, εκδικητής δια να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν.(Ρωμ.  ιγ΄4)» (Σκοπιά, 15.08.1973, σελ. 510).

   Άρα ακόμα και οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά παραδέχονται ότι κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει όταν ο Χριστιανισμός ζει ειρηνικά μέσα στο εκάστοτε πολιτειακό περιβάλλον το οποίο τον αποδέχεται, τον στηρίζει και τον ευνοεί, ώστε να ζει «ήρεμα και ήσυχα με ευσέβεια και σεμνότητα» (Α΄ Τιμ. β:2).

   Ποιο θα ήταν πρόβλημα; Μοναδικό πρόβλημα θα ήταν αν η πολιτειακή εξουσία είχε καταφέρει να αλλοιώσει την εκκλησιαστική-βιβλική διδασκαλία. Και εδώ θα αναφερθούμε εις την γνωστή «καραμέλα» τών ετεροδόξων περί Καισαροπαπισμού, δηλαδή περί δήθεν ολοκληρωτικής κυριαρχίας τού αυτοκράτορος επί τής Εκκλησίας και τής Θεολογίας της. Θα δούμε λοιπόν, ότι αυτό που γράφει ο κύριος Κάλλιος, ότι δήθεν «αυτοκράτορες κατά τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία […]επέβαλαν τη δική τους ειδωλολατρική διδασκαλία και φιλοσοφία», δεν είναι παρά ένα τετριμμένο μύθευμα που επικαλούνται, όχι μόνο οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, αλλά όλο εν γένει το κίνημα τών Προτεσταντών.

          ΖΗΤΗΜΑ ΠΡΩΤΟ: ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΩΓΜΟΥΣ

   Ας ρωτήσουμε λοιπόν: Μετά από ποια γεγονότα οδηγηθήκαμε εις ‘το διάταγμα τών Μεδιολάνων’ ώστε να γίνει αποδοχή τού Χριστιανισμού ως ανεκτή θρησκεία εις τα πλαίσια τής Αυτοκρατορίας; Ξεχνάνε οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ότι αυτό που οδήγησε εις την ανεξιθρησκεία ήταν η ανυποχώρητη στάση τών πιστών απέναντι εις την θανατηφόρα λαίλαπα τών ειδωλολατρικών επιθέσεων; Και γνωρίζουμε, ότι ο Χριστιανισμός εξαπλώνετο διαρκώς, ακόμη και εν μέσω τών σκληροτέρων διωγμών (Rodney Stark, Η Εξάπλωση τού Χριστιανισμού, σελ.21). Η Ρωμαϊκή εξουσία στάθηκε αδύνατο να τον περιορίσει, και γι’ αυτό ο Ostrogorsky χαρακτηρίζει την τακτική τών διωγμών «χρεωκοπημένη» (Georg Ostrogorsky, Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους, τόμ.Α', σελ.105). Πώς λοιπόν είναι δυνατόν, οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, να λένε ότι πιστεύουν εις τον Θεό και ταυτόχρονα να κατηγορούν τις ενέργειες τών Ρωμαίων αυτοκρατόρων που προέκυψαν από το άκαμπτο φρόνημα τών πιστών;

- Ο Θεός ζητάει πιστότητα.

- Οι άνθρωποι την παρέχουν παρά τις ανελέητες σφαγές.

- Τελικά, τα φριχτά μαρτυρία από τούς ειδωλολάτρες και οι αιματηρές θυσίες εις το όνομα τού Θεού οδηγούν σε αδιέξοδο την εξουσία η οποία αναγκάζεται να διατάξει οριστική παύση τών σφαγείων.

- Ο Χριστιανισμός τότε αναγνωρίζεται ως ανεκτή θρησκεία από την Πολιτεία.

   Πώς λοιπόν μάς λένε οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ότι αυτή η πορεία τών πραγμάτων ήταν ‘αποστασία’; Είναι αποστασία να μένεις πιστός έως θανάτου εις τον Θεό και να θυσιάζεσαι για την πίστη σου; Ή μήπως είναι δυνατόν να ισχυριστούμε, ότι το να μένεις πιστός εις τον Θεό οδηγεί εις ‘αποστασία’; (!!!) Μήπως εις το σημείο αυτό να υπενθυμίσουμε εις τούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά την εξής ρήση τού Χριστού: «Πας ός αν ομολογήση εν εμοί έμπροσθεν τών ανθρώπων, και ο υιός τού ανθρώπου ομολογήσει εν αυτώ έμπροσθεν τών αγγέλων τού Θεού» (Λουκ. ιβ:8). Άρα λοιπόν το γεγονός, ότι η Ρωμαϊκή διοίκηση αναγκάστηκε τον 4^οαιώνα να αποδεχτεί τον Χριστιανισμό και να τον ελευθερώσει, δεν μπορεί παρά να ήταν θέλημα Θεού.

            ΖΗΤΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: ΠΕΡΙ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

   Όλοι λίγο-πολύ έχουμε ακούσει τις δικαιολογίες τών Μάρτυρες τού Ιεχωβά ενάντια εις την Εκκλησία τού 4^ου αιώνα: επαναλαμβάνουν χωρίς επιχειρήματα, ότι δήθεν ο Μέγ. Κων/νος ‘έκανε’ την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο κι εκεί επέβαλε εις τούς Ορθοδόξους να ‘μετατρέψουν’ τον Ιησού σε ‘Θεόν Αληθινό εκ Θεού Αληθινού’!

   Ας προσέξουμε όμως λιγάκι τα τραγικά αδιέξοδα που τούς δημιουργεί αυτός ο μύθος, ότι δήθεν, μέχρι την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο ο Χριστός δεν επιστεύετο ως Θεός.

1) Έχουμε λοιπόν Χριστιανούς, που μέχρι τον 4^ο αιώνα είναι πρόθυμοι να πεθάνουν παρά να αλλάξουν εις το ελάχιστο την πίστη τους. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να λένε οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ότι ο Μέγ. Κων/νος, ‘με μερικούς επισκόπους’, ‘άλλαξε’ τον Ιησού και τον ‘έκανε’ Θεό, και όμως, αυτοί οι θαρραλέοι Χριστιανοί, που μέχρι εχθές εδέχοντο να υπομείνουν τα πιο φριχτά μαρτύρια για τα πιστεύω τους, τώρα αφήνουν την πίστη τους να γίνει ‘σκουπίδι’ χωρίς να μιλάει κανένας τους; Έκαναν ποτέ οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά αυτή την απλή σκέψη;

   Και δεν είναι μόνο αυτό. Αμέσως μετά τον Μέγ. Κων/νο έρχονται εις την διοίκηση οι Αρειανιστές και, με αιματηρή βία, προσπαθούν να αναγκάσουν τούς Ορθοδόξους να ασπαστούν τον Αρειανισμό ώστε ο Χριστός να μην γίνεται πλέον αποδεκτός ως Θεός, αλλά να πιστεύεται ως κτίσμα. Γιατί όμως οι Ορθόδοξοι, που δήθεν τόσο εύκολα υποχώρησαν και ‘δέχτηκαν’ να ‘μεταβληθεί’ ο Χριστός σε Θεό από τον Μέγ. Κων/νο, λίγα χρόνια μετά, δεν τρομάζουν από την θυελλώδη βία τών Αρειανιστών και δεν δέχονται να ξαναμετατρέψουν τον Χριστό σε κτίσμα, έτσι ώστε να σταματήσουν τα μαρτύριά τους; Είναι σοβαρά επιχειρήματα αυτά, να μετατρέπουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά κατά βούληση τα ατρόμητα λιοντάρια σε φοβισμένους λαγούς και τούς φοβισμένους λαγούς σε ατρόμητα λιοντάρια; Άρα, οι δικαιολογίες τών αιρετικών είναι τόσο πρόχειρες, που καταρρίπτονται από την κοινή λογική εις ελάχιστα δευτερόλεπτα!

2) Και ποιοι ήταν άραγε αυτοί που συμμετείχαν εις την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο; Έχουν υπ’ όψη τους οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά; Διότι ο Θεοδώρητος Κύρου, ομιλώντας για τα συμβάντα εις την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, μάς βεβαιώνει, ότι από τούς συμμετέχοντες «… πολλοί δε τα στίγματα τού κυρίου Ιησού, κατά τον θείον απόστολον, εν τω σώματι φέροντες» (P.G. 82, 917A). Και οι περιγραφές από τον Πατριάρχη Γερμανό τών στιγμάτων αυτών που έφεραν για χάρη τού Χριστού οι Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, μάς αφήνουν άφωνους:

«Πολλοί δε τών εκείσε συνδεδραμηκότων επισκόπων, ομολογηταί τής πίστεως ετύγχανον, εν τοις διωγμοίς ακρωτηριασθέντες υπό τών ασεβών και ανόμων βασιλέων, και τών μεν τα νεύρα τών ποδών, τών δε οι οφθαλμοί, και ετέρων άλλα μέλη τού σώματος αποτετμημένα ετύγχανον, υπέρ τής εις Χριστόν αυτόν πίστεως και ομολογίας και δημοσίας ενστάσεως […]Πολλής δε τών δογμάτων εκείσε εξαπλώσεως και ζητήσεως γεγενημένης, και υπό τών προλεχθέντων Πατέρων και ομολογητών εμφρόνως και ευλαβώς προτεινομένης, κυρούται μάλλον το δόγμα των Ορθοδόξων, και ομοούσιον τού Πατρός τον Υιόν εκφωνήσαντες» (P.G. 98, 52ΑΒ).

   Τα γνωρίζουν αυτά οι οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά; Αυτοί που επιβεβαίωσαν την Αποστολική διδασκαλία και βροντοφώναξαν το «ομοούσιον Πατρός και Υιού» ήσαν ατρόμητοι ομολογητές τής πίστεως, άλλοι τυφλωμένοι, άλλοι με παράλυτα μέλη από τα βασανιστήρια, άλλοι με κομμένα χέρια και πόδια, σε μια συνάθροιση που προκαλεί το δέος. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί, ότι αυτοί οι άνθρωποι θα υποχωρούσαν έστω και μισό χιλιοστό εις ζητήματα πίστεως επειδή τάχα «έτσι ήθελε ο Μέγ. Κων/νος»;

   Αυτοί που έχασαν τα μάτια τους από τα πυρακτωμένα σίδερα, αυτοί που μαστιγώθηκαν ανελέητα, αυτοί που βασανίστηκαν φριχτά, αυτοί που δεν φοβήθηκαν τούς δήμιους που τούς έκοψαν τα χέρια και τα πόδια, θυσιαζόμενοι εις το όνομα τού Χριστού, θα εφοβούντο τι πράγμα; Θα εδέχοντο να τούς αλλάξει την πίστη ο Μέγ. Κων/νος; Ό,τι φριχτότερο φαντάστηκε ο αρρωστημένος νους τών διωκτών τους, οι Επίσκοποι αυτοί το έπαθαν. Τι άλλο λοιπόν να φοβηθούν; 

Καταλαβαίνουν πόσο ντροπιάζονται οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά με τις δικαιολογίες που επικαλούνται;

3) Πώς αντιλαμβάνοντο άραγε οι αρχαίες πηγές τον Αρειανισμό, που δίδασκε ότι ο Χριστός δεν ήταν Θεός; Δυστυχώς για τούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ο Αρειανισμός εγένετο αντιληπτός ως νεωτερισμός που πρωτοεμφανίστηκε κατά τον 4^ο αιώνα και ουδέποτε υπήρξε προγενεστέρως!

α) Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, χαρακτηρίζει τον αρειανισμό ως ‘νέα θεολογία’: «Τού Πατρός υποστέλλεται ο Υιός [...] ως αν και θεός και κτίσις υβρίζηται τη καινή ταύτη θεολογία» (Γρηγορίου Ναζηανζηνού, Εις το Άγιον Βάπτισμα, P.G. 36, 420Α).

β) Ο Σωκράτης Σχολαστικός, χαρακτηρίζει τον Αρειανισμό ως «καινοτομία» και μαρτυράει, ότι η Α΄Οικουμενική Σύνοδος εις τη Νίκαια, το μόνο που έκανε ήταν να επιβεβαιώσει την διδασκαλία τών Αποστόλων: «Oυ παρήλθεν η Αρειανών δόξα κατά τα Ιλλυριών έθνη, ουδέ ίσχυσε συναρπάσαι η παρ’ εκείνου γεγενημένη καινοτομία τας τήδε εκκλησίας, αλλά μένουσι φυλάσσοντες ασάλευτον τήν άνωθεν μέν καί εξ αρχής εκ τών αποστόλων παραδοθείσαν πίστιν, εν δε τη κατά Νίκαιαν συνόδω βεβαιωθείσαν» (Σωκράτους Σχολαστικού, Εκκλησιαστική Ιστορία, P.G. 67, 572C).

γ) Ο Θεοφάνης ο Ομολογητής επιβεβαιώνει, ότι ο Αρειανισμός ήταν προσωπική διδασκαλία τού Αρείου η οποία πρωτοεμφανίστηκε κατά τον 4^ο αιώνα: «Τούτω τω έτει (319/320 μ.Χ.) Άρειος, ο τής μανίας επώνυμος, εν Αλεξανδρεία την εαυτού αίρεσιν επ’ εκκλησίας εφανέρωσε» (Θεοφάνους τού Ομολογητού, Χρονογραφία, P.G. 108, 88C - 89A)

   Ο Αρειανισμός λοιπόν, που εδέχετο την αιρετική διδασκαλία ότι ο Χριστός ήταν κτίσμα (όπως δυστυχώς και οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά σήμερα), ήταν αίρεση που ουδεμία σχέση είχε με τα όσα εδίδαξαν οι Απόστολοι, εμφανίστηκε για πρώτη φορά τον 4^ο αιώνα από τον Άρειο και γι’ αυτό καταπολεμήθηκε ως νεωτερισμός.

                         ΖΗΤΗΜΑ ΤΡΙΤΟ: Η ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

  

   Το οριστικό χτύπημα τών αυθαίρετων μύθων που αναπαράγουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά περί δήθεν «αυτοκρατόρων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που επέβαλαν τη δική τους ειδωλολατρική διδασκαλία και φιλοσοφία» δίνεται από τα αδιάψευστα ιστορικά στοιχεία που μας παραδίδει η επιστημονική μελέτη.

1) Πώς ισχυρίζονται, ότι η Ορθόδοξη Θεολογία δήθεν επεβάλλετο από τούς αυτοκράτορες, όταν βλέπουμε ότι εις τις προσπάθειες τού Μεγ. Κων/νου έστω να ειρηνεύσει με τούς Αρειανιστές, η Εκκλησία δεν υποχώρησε, με αποτέλεσμα τις διώξεις Ορθοδόξων, μέγιστο παράδειγμα τών οποίων αποτελεί η εξορία του Μεγ. Αθανασίου; (Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμ.Α΄, σελ.478-483).

2) Πώς ισχυρίζονται, ότι η Ορθόδοξη Θεολογία δήθεν επεβάλλετο από τούς αυτοκράτορες, όταν βλέπουμε ότι η Εκκλησία έμεινε ανυποχώρητη εις τις ανελέητες σφαγές τών Αρειανιστών (θεολογικών προγόνων τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά), οι οποίοι, επί βασιλείας τών αιρετικών Κωνσταντίου και Βάλη, θέλησαν να εξαναγκάσουν με την βία τούς Ορθοδόξους να αποδεχτούν την αίρεση τού Αρείου; (βλέπε Γρηγορίου Θεολόγου, Εις Ηρώνα τον φιλόσοφον, P.G. 35, 1209B - 1212A, Σωκράτους Σχολαστικού, Εκκλησιαστική Ιστορία, P.G. 67, 272Β – 273Α, Αναστασίου Ιωάννου, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμ.Α΄, σελ.238, Ιωάννου Καραγιαννόπουλου, Ιστορία Βυζαντινού Κράτους, τόμ.Α΄, σελ.146).

3) Πώς ισχυρίζονται, ότι η Ορθόδοξη Θεολογία δήθεν επεβάλλετο από τούς αυτοκράτορες, όταν βλέπουμε ότι η Εκκλησία έμεινε ανυποχώρητη εις τις ολοένα και πιο σκληρές διώξεις τού ειδωλολάτρου αυτοκράτορος Ιουλιανού (361-363 μ.Χ.); (Βλέπε Γρηγορίου Θεολόγου, Κατά Ιουλιανού βασιλέως, P.G. 35, 532 κ.ε. και P.G. 35, 664 κ.ε.).

4) Πώς ισχυρίζονται, ότι η Ορθόδοξη Θεολογία δήθεν επεβάλλετο από τούς αυτοκράτορες, όταν βλέπουμε ότι η Εκκλησία έμεινε ανυποχώρητη εις τις διώξεις τού αιρετικού φιλο-Αρειανιστή και φιλο-Μανιχαίου αυτοκράτορα Αναστασίου Α΄ (491-518 μ.Χ.); (βλέπε Θεοφάνους, Χρονογραφία, P.G. 108, 353A, Ιωάννου Καραγιαννόπουλου, Ιστορία Βυζαντινού Κράτους, τόμ.Α΄, σελ.341-346).

5) Πώς ισχυρίζονται, ότι η Ορθόδοξη Θεολογία δήθεν επεβάλλετο από τούς αυτοκράτορες, όταν βλέπουμε ότι η Εκκλησία έμεινε ανυποχώρητη εις όλες τις προσπάθειες συμβιβασμού τής Ορθοδοξίας με τον μονοφυσιτισμό από τους αυτοκράτορες Βασιλίσκο, Ζήνωνα, Ηράκλειο, αλλά και τον Ιουστινιανό, που θέλησε να φέρει το διάταγμα τού Αφθαρτοδοκητισμού; (βλέπε άρθρο τού αειμνήστου καθηγητού Γερασίμου Κονιδάρη: Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας, εις Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ.4, έκδ.1964, στήλη 4, Ιωάννου Αναστασίου, Εκκλησιαστική Ιστορία, τομ.Α΄, σελ.374-375, Δέσποινας Κοντοστεργίου, Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, σελ.116).

6) Πώς ισχυρίζονται, ότι η Ορθόδοξη Θεολογία δήθεν επεβάλλετο από τούς αυτοκράτορες, όταν βλέπουμε ότι η Εκκλησία έμεινε ανυποχώρητη εις τα φρικώδη σφαγεία που επέβαλλαν εις τούς Ορθοδόξους οι Εικονομάχοι (και αυτοί επίσης θεολογικοί πρόγονοι τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά), οι οποίοι Ορθόδοξοι, με θυσία τής ζωής τους, κράτησαν τις ιερές εικόνες εις τους ναούς και την τιμή εις τούς Αγίους, την Θεοτόκο και τα άγια λείψανα; Παρά τα 120 έτη τής Εικονομαχίας και τα αμέτρητα μαρτύρια τών Ορθοδόξων, ιδιαιτέρως τών μοναχών, κανείς δεν μπόρεσε να κάνει την Εκκλησία να υποχωρήσει έστω και εις το ελάχιστο (βλέπε Ιωάννου Καραγιαννόπουλου, Ιστορία Βυζαντινού Κράτους, τόμ.Β΄, σελ.157,161, Georg Ostrogorsky, Ιστορία τού Βυζαντινού Κράτους, τόμ.Β΄, σελ.41-42).

7) Πώς ισχυρίζονται, ότι η Ορθόδοξη Θεολογία δήθεν επεβάλλετο από τούς αυτοκράτορες, όταν βλέπουμε ότι η Εκκλησία έμεινε ανυποχώρητη εις τις αυτοκρατορικές προσπάθειες και διώξεις με σκοπό την ψευδο-ένωση με τούς Λατίνους; (βλέπε Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ.4, έκδ.1964, στήλη 4, Νικολάου Ματσούκα, Δογματική και Συμβολική Θεολογία, τόμ.Γ΄, σελ.297-298).

   Τίποτα λοιπόν δεν είναι περισσότερο φανερό και δεδομένο, από αυτό που σημειώνει ο εξέχων και πολυγράφος βυζαντινολόγος Deno J. Geanakoplos: «Αs we have shown, the emperor was never able successfully to penetrate into the church's inner core, the more spiritual form relating to dogma and the sacraments» («Church and State in the Byzantine Empire. A Reconsideration of the Problem of Caesaropapism», Church History, Vol.34, No.4, December 1965, σελ.381), δηλαδή «Όπως δείξαμε, ο αυτοκράτορας δεν ήταν ποτέ εις θέσιν να διεισδύσει με επιτυχία στον εσωτερικό πυρήνα τής εκκλησίας, την πλέον πνευματική μορφή που σχετίζεται με το Δόγμα και τα(Ιερά) Μυστήρια».

   Όπως διεπιστώσαμε λοιπόν, μετά από όλα τα ανωτέρω, η Εκκλησία, εις όλη την διάρκεια τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, δεν υποχώρησε ούτε εις το ελάχιστο πέρα από τις αιώνιες γραμμές που χάραξε η Αποστολική Διδασκαλία. Κανένας αυτοκράτορας, καμία δίωξη, κανένα βασανιστήριο, ούτε καν ο ίδιος ο θάνατος δεν μπόρεσαν να φοβίσουν την Εκκλησία και να την αναγκάσουν να υποχωρήσει εις θέματα πίστεως. Ο παντοδύναμος αυτοκράτορας μπορούσε με την ισχύ τού στρατού να πάρει από την Εκκλησία τούς ναούς της, μπορούσε να τής στερήσει τα προς το ζην, μπορούσε να εξορίσει ή και να σφάξει Πατριάρχες, Επισκόπους, λαϊκούς και μοναχούς, όμως, ακόμα και ο πιο ανελέητος αυτοκράτορας (π.χ. Κωνστάντιος ή Κων/νος Ε΄ ο «Κοπρώνυμος») δεν κατάφερε να μεταβάλει ούτε εις το ελάχιστο την Αποστολική πίστη τών Ορθοδόξων. 

  Αποδείξαμε λοπόν, με σωρεία ιστορικών ντοκουμέντων κι επιστημονικής βιβλιογραφίας, ότι οι ισχυρισμοί τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, ότι δήθεν «οι αυτοκράτορες κατά τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία […] επέβαλαν τη δική τους ειδωλολατρική διδασκαλία και φιλοσοφία» αποτελούν ΦΘΗΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ!