ΕΡΩΤΗΣΗ Νο7 ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΥ

   Η ΑΥΤΟΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΤΡΕΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ:  
1^η) ΤΗΝ ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ,  
2^η) ΤΗΝ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ  
3^η) ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΩΣ ΨΥΧΗ Η ΠΝΕΥΜΑ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ

   Εις το Ιωάν. β:19, 21 απευθυνόμενος ο Ιησούς εις τούς Ιουδαίους λέγει τα εξής: «Λύσατε τον ναόν τούτον, και εν τρισίν ημέραις εγερώ αυτόν...εκείνος δε έλεγε περί τού ναού τού σώματος αυτού».  

   Εφόσον, συμφώνως προς την Εταιρία Σκοπιά, ο άνθρωπος με τον θάνατό του εκμηδενίζεται, κι εφόσον ο Ιησούς ήτο ένας απλός άνθρωπος, μπορούν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά να μάς εξηγήσουν την ανωτέρω μυστηριώδη δήλωση τού Χριστού κατά την οποίαν Αυτός ο ίδιος (και όχι ο Πατήρ) θα ανέσταινε τον Εαυτό Του, δηλαδή το ίδιο Του το σώμα που έπαθε κι εσταυρώθη κι όχι κάποιο άλλο δήθεν πνευματικό;     

                                      ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΥΡΙΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΚΑΛΛΙΟΥ

   Στο έβδομο ερώτημα παραθέτετε το εδάφιο Ιωάννης 2:19, 21 που λέγει: (Ιωάννης 2:19-21) «Απαντώντας ο Ιησούς τούς είπε: ‘Γκρεμίστε αυτόν το ναό, και σε τρεις ημέρες θα τον ανεγείρω’. 21 Αλλά αυτός μιλούσε για το ναό του σώματός του». Εσείς εν περιλήψη ρωτάτε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να σας πουν αφού η ψυχή πεθαίνει όπως πιστεύουν αυτοί, πως ήταν δυνατόν ο Χριστός (όπως πιστεύετε εσείς), να αναστήσει τον εαυτό του;

Σας απαντούμε λοιπόν ότι ο Ιησούς Χριστός σε καμιά περίπτωση δεν εννοεί ότι θα αναστήσει τον εαυτό του. Ο Απόστολος Πέτρος μετά την Ανάσταση του Ιησού έβγαλε λόγο και είπε: (Πράξεις 2:24) «Αλλά ο Θεός τον ανέστησε λύνοντας τις οδύνες του θανάτου, επειδή δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσει να κρατείται από το θάνατο». (Πράξεις 2:31-32) «είδε εκ των προτέρων και μίλησε σχετικά με την ανάσταση του Χριστού, για το ότι ούτε εγκαταλείφθηκε αυτός στον Άδη ούτε είδε η σάρκα του φθορά. 32 Αυτόν τον Ιησού ανέστησε ο Θεός, γεγονός για το οποίο όλοι εμείς είμαστε μάρτυρες».

(1 Κορινθίους 15:14-15) «Αλλά αν ο Χριστός δεν έχει εγερθεί, το κήρυγμά μας είναι βεβαίως μάταιο και η πίστη μας είναι μάταιη. 15 Βρισκόμαστε δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, επειδή έχουμε δώσει μαρτυρία κατά του Θεού ότι ήγειρε τον Χριστό, τον οποίο όμως δεν ήγειρε αν πράγματι οι νεκροί δεν θα εγερθούν».

Εσείς πώς τα καταλαβαίνετε αυτά τα εδάφια, πιστεύουν ο Απόστολος Πέτρος και Παύλος σαν εσάς ότι ο Χριστός ανέστησε τον εαυτό του; ΟΧΙ. Μήπως πίστευαν αυτό που πιστεύουν και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά; Η απάντηση είναι ΝΑΙ.

Όπως παρατηρείτε κι εσείς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ακριβώς αυτό που πίστευαν οι πρώτοι Χριστιανοί. Αν λοιπόν πιστεύατε ότι ο Χριστός κατοχύρωνε το δόγμα σας περί αθανασίας της ψυχής με αυτές του τις εκφράσεις που σε τρεις μέρες θα χτίσει το Ναό εννοούσε ότι θα αναστήσει τον εαυτό του, τα λόγια του Αποστόλου Πέτρου και Παύλου σας διαψεύδουν. Το δόγμα σας καταρρίπτεται!

    Όσον αφορά την αθανασία, που τη μπερδεύετε συνέχεια με την αθανασία της ψυχής, η Αγία γραφή είναι ξεκάθαρη, ότι αυτοί που θα ζήσουν στον ουρανό και θα βασιλεύσουν μαζί με το Χριστό, είναι ένας περιορισμένος αριθμός πιστών, είναι εκείνα τα άτομα που εγκαταλείπουν το σάρκινο σώμα, και μεταμορφώνονται ή ανασταίνονται και παίρνουν ένα πνευματικό σώμα. Στην Αγία Γραφή οι άνθρωποι αλλά και τα ζώα είναι ψυχές δεν έχουν ψυχές. Αν λοιπόν οι ψυχές είναι αθάνατες, κατά το δικό σας δόγμα, τότε ο ουρανός είναι γεμάτος από ψυχές ανθρώπων και ζώων, τότε τα λόγια του Ιησού δεν είναι αληθινά που λέει: (Ιωάννης 3:13) ‘Επιπλέον, κανείς δεν έχει ανεβεί στον ουρανό εκτός από αυτόν που κατέβηκε από τον ουρανό, τον Γιο του ανθρώπου’. Αν πράγματι η ψυχή είναι αθάνατη τότε γιατί θα υπάρξει ανάσταση νεκρών;

                    ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ                

                                          ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΥ ΚΑΙ  ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ

   Αγαπητέ κύριε Κάλλιο, η απάντησή σας εις την συγκεκριμένη ερώτηση τής Εφημερίδος, προδίδει, όχι μόνον ανεπάρκεια εις το τί διδάσκει η Γραφή, αλλά συγχρόνως και μία δυσκολία εκ μέρους σας ως προς την κατανόηση τού νοήματος τών λόγων τού Ιησού. Το λέμε αυτό, διότι ενώ από την μια μάς λέτε «ότι ο Ιησούς Χριστός σε καμιά περίπτωση δεν εννοεί ότι θα αναστήσει τον εαυτό του», αλλά από την άλλη δεν μάς δίνετε την παραμικρή εξήγηση τού τί ακριβώς ο Χριστός εννοεί όταν λέγει «εν τρισίν ημέραις εγερώ αυτόν». Κι επειδή δεν έχετε την παραμικρή εξήγηση που να δικαιολογεί αυτόν τον παράδοξο λόγο τού Ιησού, προτιμήσατε να καταφύγετε εις παρόμοιες εκφράσεις τής Γραφής όπου γίνεται λόγος περί τής αναστάσεως τού Υιού υπό τού Πατρός. Κι εφόσον, εις άλλα μέρη τής Γραφής, αναφέρεται ο Πατήρ ως αίτιος τής αναστάσεως τού Υιού, άρα εμμέσως εξάγετε το αυθαίρετο κι εσφαλμένο συμπέρασμα, ότι κάτι παρόμοιο υπονοείται κι εδώ!

   Αυτός όμως ο τρόπος, που μεταχειρίζεστε το χωρίο και την ερώτηση τής Μητροπόλεως, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία υπεκφυγή προκειμένου να μην λάβετε θέση εις το συγκεκριμένο χωρίο τού Ιωάννου. Αγαπητέ κύριε Κάλλιο, δεν θα μάς εξηγήσετε το χωρίο επικαλούμενος άλλα χωρία τής Γραφής, που κάνουν λόγο για το ίδιο θέμα, αλλά θα περιοριστείτε εις αυτό τούτο το χωρίο και θα προσπαθήσετε να το εξηγήσετε χωρίς να ‘ανακατέψετε’ άλλα παρεμφερή χωρία προκειμένου να θολώσετε τα νερά και να επιχειρήσετε να πάτε το νόημα εκεί που εσείς επιθυμείτε.

   Εις την συγκεκριμένη και παραδοξότατη ρήση τού Χριστού περί τής σωματικής αυτοαναστάσεώς Του (Ιωάν. 2:19), εκπληρώνεται μία άλλη παραδοξότατη ρήση περί τής αυτοσωτηρίας τού Γιαχβέ τής Παλαιάς Διαθήκης, που αναφέρεται εις τον Ησα. 63: 1-5 (πρβλ. επίσης 59:16 καθώς και Ψαλμ. 98:1). Εφόσον, κύριε Κάλλιο, διαβάζετε την Εφημερίδα τής Μητροπόλεως, τότε ίσως να έχει πέσει εις την αντίληψή σας το αντίστοιχο με το υπό εξέτασιν θέμα άρθρο, που έχει λεπτομερώς αναπτύξει εις τα τεύχη Νο2 και Νο3 ο Ειδικός Συνεργάτης τής Μητροπόλεως Γεώργιος Τσιμπιρίδης, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η αυτοσωτηρία τού Γιαχβέ τής Παλαιάς Διαθήκης τρανή απόδειξη τής σωματικής αυτοαναστάσεως κι άρα τής Θεότητος τού Ιησού Χριστού καθώς και τής υπάρξεως τού ανθρώπου ως ψυχή ή πνεύμα μετά θάνατον. Τρεις βασικές δογματικές διδασκαλίες τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά καταρρέουν»!

   Επειδή όμως αρκετοί από τούς αδελφούς σας ίσως να μην το έχουν υπ’ όψιν το συγκεκριμένο άρθρο, το παραθέτουμε εις την απάντησή μας, ώστε να γίνει ευρέως πλέον γνωστό, ότι η παραδοξότατη ρήση τού Χριστού περί τής σωματικής Του αυτοαναστάσεως (Ιωάν. 2:19) δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκπλήρωση και πραγματοποίηση μίας άλλης παραδοξότατης έκφρασης περί τής αυτοσωτηρίας τού ιδίου τού Γιαχβέ!    

      Η ΑΥΤΟΣΩΤΗΡΙΑ (ΑΥΤΟΑΝΑΣΤΑΣΗ) ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

   Αγαπητοί αναγνώστες, με την βοήθεια κι ευλογία τού Θεού, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε πέντε χωρία (τρία από την Παλαιά και δύο από την Καινή Διαθήκη), εις τα οποία εμπεριέχονται νοήματα που φυσικώς και ανθρωπίνως είναι αδιανόητα και ανεπινόητα και τα οποία, όχι μόνον αποδεικνύουν την θεοπνευστία τής Αγίας Γραφής, αλλά αποδεικνύουν επίσης ως πλάνες και αντιγραφικές τρεις από τις βασικότερες διδασκαλίες τής Εταιρίας Σκοπιάς και κατ’ επέκτασιν τών λεγομένων Μαρτύρων τού Ιεχωβά: α) αυτή περί τού προσώπου τού Χριστού όχι ως Θεού αληθινού, αλλά ως (άπαγε τής βλασφημίας) Αρχαγγέλου Μιχαήλ, β) τής κατ’ αυτούς πνευματικής και όχι σαρκικής αναστάσεώς Του, και γ) τής δήθεν μετά θάνατον εκμηδενίσεως τού ανθρώπου και μη υπάρξεως αυτού ως ψυχή ή πνεύμα.

   Από την Παλαιά Διαθήκη θα αναλύσουμε και θα ερμηνεύσουμε λεπτομερώς τα πέντε πρώτα χωρία τού ξγ (63) κεφαλαίου τού προφήτου Ησαΐου, και θα αναφερθούμε ακροθιγώς εις τα υπόλοιπα δύο (Ησαΐ. 59:16 και Ψαλμ. 98:1), διότι είναι σχεδόν πανομοιότυπα με το προαναφερθέν. Το κείμενο, και εις τα δύο χωρία τού Ησαΐου, το παραθέτουμε από το Εβραϊκό ή Μασοριτικό κείμενο, διότι κατά την μετάφραση τών Ο΄, όπως εξηγούμε κι εν συνεχεία, η παραδοξότης αυτών τών χωρίων δεν έχει αποδοθεί ευστόχως.

   Η συγκεκριμένη περικοπή περιγράφει μία μάχη. Ένας πολεμιστής έδωσε μάχη και επιστρέφει. Η μάχη παρουσιάζεται ως ένα πάτημα σταφυλιών. Ο μαχητής–πολεμιστής πατάει σταφύλια και τα συνθλίβει. Τα σταφύλια είναι οι εχθροί και ο κόκκινος χυμός τών σταφυλιών είναι το αίμα τών εχθρών. Η ανωτέρω ενότητα είναι ένας δραματικός διάλογος μεταξύ τού προφήτου και τού πολεμιστού που επιστρέφει από την μάχη. Ο πολεμιστής είναι μεγαλοπρεπής, ένδοξος και η στολή του πορφυρά, κόκκινη. Κι ενώ επιστρέφει από την μάχη δεν είναι καθόλου κουρασμένος ή εξηντλημένος, αλλά συμφώνως προς την μετάφρασιν τών Ο΄, τρέχει μετά βίας, μετά σπουδής.

   Επειδή η Εδώμ (ή Ιδουμαία Ο΄) ήτο έθνος εχθρικό προς το Ισραήλ, γι’ αυτό και οι Εδωμίτες έγιναν σύμβολα τών νοητών και αοράτων εχθρών τού Θεού και τού ανθρώπου, δηλαδή τών δαιμόνων. Εκεί λοιπόν, στην Εδώμ, μέσα εις το κράτος τών σκοτεινών δυνάμεων, στην πρωτεύουσα Βοσόρρα, εις την καρδιά δηλαδή τού κράτους τού σκότους, ο συγκεκριμένος πολεμιστής έδωσε την μάχη εναντίον τών εχθρών του κι επιστρέφει από την μάχη ένδοξος, μεγαλοπρεπής, χωρίς καμιά κόπωση, με όλη την δύναμή του και την ακμαιότητά του.

   Ο προφήτης, βλέποντας τούτον τον λαμπρόν άνδρα με την κόκκινη στολή, ρωτά: «Τις ούτος ο ερχόμενος εξ Εδώμ, με ιμάτια ερυθρά εκ Βοσόρρας;» Εις αυτό το ερώτημα απαντά ο ίδιος ο πολεμιστής: «Εγώ, ο λαλών εν δικαιοσύνη, ο ισχυρός εις το σώζειν» (στίχ.1). Είναι φανερό, από την ανωτέρω απάντηση, ότι ήταν ο Θεός με μορφή ανθρώπου. Εις το ‘Εγώ’ υπάρχει ισχυροτάτη έμφαση και μεγάλος τονισμός. Εάν αυτό το ‘Εγώ’ το έλεγε ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος με τέτοιο τονισμό, θα ήτο πολύ εγωιστικό. Αυτός όμως που το λέει, με όση έμφαση κι αν το πει, δεν είναι εγωιστικό, διότι είναι το υπέρτατο και απόλυτο ‘Εγώ’, η απόλυτος αυτοσυνειδησία και ύπαρξις. Είναι ‘ο Ων’. Από εκείνο το ‘Εγώ’ έλαβαν αρχή όλα τα μικρά και ταπεινά ‘Εγώ’. Εγώ, που διακηρύσσω δικαιοσύνη, δηλαδή δικαίωση και σωτηρία (για τον άνθρωπο), που είμαι ισχυρός εις το να σώζω. Είμαι ο Σωτήρ, ο ίδιος ο Θεός.

   Ο προφήτης όμως απορεί, διότι βλέπει κατακκόκινα τα ενδύματά του και ρωτά: «Δια τί ερυθρά η στολή σου, και τα ιμάτιά σου όμοια ανθρώπου πατούντος ληνώ;» (στίχ.2). Αναρωτιέται ο προφήτης: «Γιατί είναι η στολή σου κόκκινη και τα ενδύματά σου είναι όμοια σαν ενός ανθρώπου που πάτησε μέσα εις το πατητήρι πολλά κατακκόκινα σταφύλια και πιτσιλίστηκε η στολή του από τα σταφύλια κι έγινε κόκκινη;» Απαντάει ο πολεμιστής Θεός: «Επάτησα μόνος τον ληνόν, και ουδείς εκ τών λαών ήτο μετ’ εμού» (στίχ.3). Μπήκα δηλαδή μέσα σ’ ένα πατητήρι και πάτησα τα σταφύλια μόνος. Δεν ήτο κανείς από τούς λαούς μαζί μου. Τόσους λαούς έχει δημιουργήσει ο Θεός κι όμως κανένας δεν τον βοήθησε εις το έργο Του!

   Εις το σημείο δε αυτό φαίνεται και η ταπείνωση τού Θεού, διότι το πάτημα τών σταφυλιών είναι δουλειά που την κάνουν οι δούλοι ή κατωτέρας κοινωνικής τάξεως άτομα. Φτωχοί αγρότες, εργάτες ή γεωργοί πατούν τα σταφύλια, διότι θεωρείται μία ταπεινή εργασία. Δεν την κάνουν άρχοντες ή αφεντικά! Ε, λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, ο Θεός έκανε για εμάς αυτήν την ταπεινή εργασία! Πάτησε μέσα στο πατητήρι τα σταφύλια, που συμβολίζουν, όπως προείπαμε, τούς εχθρούς Του και τούς εχθρούς τού λαού Του, τούς δαίμονες. Ο διάλογος συνεχίζει ως εξής: «και κατεπάτησα αυτούς εν τω θυμώ μου, και κατελάκτισα αυτούς εν τη οργή μου· και το αίμα αυτών ερραντίσθη επί τα ιμάτιά μου, και εμόλυνα όλην μου την στολήν» (στίχ.3) δηλαδή «τούς κατεπάτησα επάνω εις την οργή Μου, και τούς κατεκλώτσησα, τούς συνέθλιψα επάνω εις τον θυμό Μου· και το αίμα τών εχθρών Μου ραντίστηκε επάνω εις την στολή Μου και την εμόλυνε όλη κι έγινε κόκκινη». Είναι δηλαδή σαν να λέγει ο πολεμιστής, ότι έγινε μεγάλο μακελειό!

   Εις την συνέχεια ο πολεμιστής εξηγεί για ποίον λόγο έγινε αυτή η μάχη: «Διότι η ημέρα τής εκδικήσεως ήτο εν τη καρδία μου, και έφθασεν ο ενιαυτός τών λελυτρωμένων μου» (στίχ.4). «Είχα», λέγει ο Θεός, «μέσα εις την καρδιά Μου την ημέρα τής εκδικήσεως». Για ποίαν εκδίκηση γίνεται εδώ λόγος αγαπητοί αναγνώστες; Ο Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπο με τα ίδια Του τρόπον τινά τα χέρια. Οι δαίμονες, όμως, εφθόνησαν τον άνθρωπο κι επιβουλεύθηκαν το πλάσμα τού Θεού και τον γκρέμισαν εις την αμαρτία και την δυστυχία. Ε, λοιπόν, αυτό ο Θεός δεν το συγχωρούσε εις τον Διάβολο. Δεν υπέφερε ο Θεός την κατάσταση εις την οποίαν ευρέθη το πλάσμα Του, και το έβαλε βαθιά μέσα στην καρδιά Του, ωρκίσθηκε τρόπον τινά (όπως το παρουσιάζει εδώ η Γραφή με γλαφυρά και συγκινητικά λόγια), να εκδικηθεί μία ημέρα τον Σατανά.

   Κι έφθασεν ο καιρός! Ήλθε το πλήρωμα τού χρόνου για τούς εκλεκτούς Του! Το έργο όμως τής λυτρώσεως, αγαπητοί αναγνώστες, δεν ήταν το ίδιο εύκολο όπως αυτό τής Δημιουργίας. Για όλο το σύμπαν ο Θεός είπε, τρόπον τινά, έναν λόγο, δηλαδή απλώς θέλησε ή κατ’ άλλην έκφραση ‘εσκέφθη’ ο Θεός κι έλαβε υπόσταση το σύμπαν. Δεν εστοίχησε τίποτα κυριολεκτικά εις τον Θεό η δημιουργία τού σύμπαντος. Η λύτρωση όμως ή αλλιώς αναδημιουργία εστοίχησε, και μάλιστα πολύ. Θέλοντας λοιπόν ο Θεός να λυτρώσει τον κόσμο, η Γραφή λέγει, ότι περιέβλεψε και δεν υπήρχε ο βοηθών. Κοίταξε δηλαδή γύρω του για να δει εάν υπήρχε κανείς να βοηθήσει εις αυτό το δύσκολο έργο, αλλά δεν υπήρχε κανείς! «Όθεν», συνεχίζει ο πολεμιστής-Θεός, «ο βραχίων μου ενήργησε σωτηρίαν εις εμέ» (στίχ.5). Αφού δεν υπήρχε κανείς να βοηθήσει, τότε ‘ο βραχίων μου’, δηλαδή το χέρι Μου, η δύναμή Μου ‘ενήργησε εις Εμέ σωτηρία’, με έσωσε! ‘Ο ισχυρός εις το σώζειν’, ο Παντοδύναμος Θεός Σωτήρ, χρειάσθηκε και Αυτός σωτηρία!

   Εις το σημείο αυτό, αγαπητοί αναγνώστες, ευρίσκεται ο παραδοξότατος λόγος τού προφήτου, ο οποίος λέγει, ότι η δύναμη τού Θεού Τον έσωσε! Η θεία δύναμη έσωσε ΤΟΝ ΙΔΙΟ τον Θεό! Αυτή όμως η σωτηρία προϋποθέτει κίνδυνο. Βρέθηκε ποτέ σε κίνδυνο ο Θεός; Βρέθηκε ποτέ ο Θεός σε κατάσταση που είχε ανάγκη σωτηρίας; Ο Θεός δεν είναι ανενδεής; Δεν είναι Αυτός που δεν έχει καμιά ανάγκη, δεν υφίσταται κανένα πάθος και δεν κινδυνεύει από τίποτε; Πώς λέγει εδώ ο Ησαΐας, ότι ο Θεός ΑΥΤΟΣΩΘΗΚΕ; Πώς σώθηκε ο ίδιος ο Θεός με την δύναμή Του; 

   Αυτό το χωρίο, αγαπητοί αναγνώστες, ήτο ένα άλυτο αίνιγμα για την προ Χριστού εποχή. Κανείς δεν μπορούσε να το ερμηνεύσει. Εξ ου και η δυσκολία τών Εβδομήκοντα μεταφραστών οι οποίοι προκειμένου να εξομαλύνουν την υφισταμένη δυσκολία αυτού, αλλά και τού ακριβώς αντιστοίχου χωρίου τού ιδίου προφήτου (59:16), μετέτρεψαν την προσωπική αντωνυμία α΄ ενικού προσώπου σε δεικτική γ΄ πληθυντικού προσώπου (‘αυτόν’ σε ‘αυτούς’ και ‘εμέ’ σε ‘αυτούς’), και δι’ αυτής τής μεταφράσεως εχάθη πλέον η παραδοξότης που εμπεριέχεται εις τα συγκεκριμένα χωρία.

   Το συγκεκριμένο αίνιγμα λύνεται υπό το φως τής Καινής Διαθήκης, με το ευλογημένο πρόσωπο τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο Θεός έπαθε κι εσώθη! Πώς συνέβη αυτό; Έγινε άνθρωπος ο Θεός, πήρε σάρκα και οστά, και ως άνθρωπος δίνοντας την μάχη εναντίον τών εχθρικών δυνάμεων, έπαθε κι Αυτός! Κοίταξε γύρω να δει εάν μπορούσε κάποιος να τον βοηθήσει. Έριχνε ο Χριστός το βλέμμα Του επάνω από τον Σταυρό, αλλά κανείς δεν μπορούσε να τον βοηθήσει. Γι’ αυτό ο ίδιος ‘ενήργησε εις αυτόν σωτηρίαν’ (Ησα. 59:16), έσωσε δηλαδή ο ίδιος τον Εαυτό Του!

   Εδώ η λέξη ‘σωτηρία’ σημαίνει ανάσταση. Και σε άλλα χωρία τής Γραφής η ανάσταση λέγεται και χαρακτηρίζεται ως σωτηρία. Επειδή πολλές φορές η καταστροφή μεταφορικώς εκφράζεται δια τού ‘πίπτειν’ (π.χ. Ησα. 8:15, 21:9) η δε σωτηρία δια τού ‘ανίστασθαι’ (π.χ. Β΄ Σαμ. 22:39, Αμώς 8:14), γι’ αυτό τον λόγο η λέξη ‘ανάσταση’ προσέλαβε την έννοια ‘σωτηρία’ (πρβλ. Ιουδίθ 12:8, Εβρ. 11:35). Ο Κύριος έσωσε ο ίδιος τον Εαυτό Του από τον θάνατο. Δεν έσωσε τον Εαυτο Του ΠΡΙΝ να επέλθει ο θάνατος, αλλά έσωσε τον Εαυτό Του ΑΦΟΥ επήλθε ο θάνατος! Το να προλάβει να σώσει κάποιος έναν συνάνθρωπό του προτού φθάσει ο θάνατος είναι σπουδαίο και σημαντικό πράγμα. Αλλά να πεθάνει και μετά να τον σώσει από τον θάνατο, αυτό είναι θαύμα κορυφαίο!

   Ο Θεός λοιπόν πήρε σάρκα, έπαθε και πέθανε ως άνθρωπος (εφόσον η Θεότης δεν πάσχει) και Ο ΙΔΙΟΣ έσωσε τον Εαυτό Του από τον θάνατο! Παρόμοιο γεγονός αναφέρεται και εις τα εξής χωρία: «Και είδε Κύριος και δυσηρεστήθη ότι δεν υπήρχε κρίσις· και είδεν ότι δεν υπήρχε άνθρωπος, και εθαύμασεν ότι δεν υπήρχε ο μεσιτεύων· όθεν ο βραχίων αυτού ενήργησεν εις αυτόν σωτηρίαν· και η δικαιοσύνη αυτού, αυτή εβάστασεν αυτόν» (Ησα. 59:15-16) και «Ψάλλατε εις τον Κύριον άσμα νέον· διότι έκαμε θαυμάσια· η δεξιά αυτού, και ο βραχίων ο άγιος αυτού, ενήργησαν εις αυτόν σωτηρίαν» (Ψαλμ. 98:1).

     Η ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΞΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

   Αυτές λοιπόν οι παραδοξότατες ρήσεις τής Παλαιάς Διαθήκης εκπληρώθηκαν εις την Καινή Διαθήκη, εις το πρόσωπον τού Μεσσίου. Ας εξετάσουμε και τις δύο περιπτώσεις: «απεκρίθησαν ουν οι Ιουδαίοι και είπον αυτώ· τί σημείον δεικνύεις ημίν ότι ταύτα ποιείς; απεκρίθη Ιησούς και είπεν αυτοίς· λύσατε τον ναόν τούτον, και εν τρισίν ημέραις εγερώ αυτόν...εκείνος δε έλεγε περί τού ναού τού σώματος αυτού.» (Ιωάν.2:18-19,21). Το υπογραμμισμένο ρήμα ‘εγερώ’ είναι η σημαντικότερη λέξη εις αυτόν τον λόγο τού Χριστού και σημαίνει πράγμα παραδοξότατο και ανθρωπίνως αδιανόητο. Οι Ιουδαίοι εζήτησαν από τον Χριστό τί θαύμα μπορεί να κάνει προκειμένου να αποδείξει, ότι έχει εξουσία να κάνει αυτά που κάνει· να αποδείξει ότι είναι μέγας και τρανός κι ότι έχει δικαίωμα να τούς κυνηγάει με τα μαστίγια.

   Ο Ιησούς τούς απαντάει με μίαν παραδοξότατη φράση που δεν θα πήγαινε ποτέ εις το μυαλό τού ανθρώπου: «Θέλετε να δείτε ποιος είμαι; Θέλετε να δείτε τί δύναμη έχω; Θέλετε να δείτε τί θαύμα μπορώ να κάνω; Ε, λοιπόν, θανατώστε αυτό το σώμα και σε τρεις ημέρες ΕΓΩ Ο ΙΔΙΟΣ θα το εγείρω, θα το αναστήσω»! Είναι δηλαδή σαν να τούς λέει: Να ποιος είμαι. Δεν είμαι μόνον άνθρωπος, όπως εσείς νομίζετε. Είμαι και Θεός. Παντοδύναμος είμαι. Μπορώ να κάνω όλων τών ειδών τα θαύματα. Το σώμα Μου είναι ναός (Κολασ. 1:19). Μέσα Του κατοικεί η Θεότης, οργανικώς ενωμένη με την ανθρωπίνη φύση Μου (Κολασ. 2:9). Ως άνθρωπο θα με θανατώσετε. Το προλέγω. Σάς αφήνω να με θανατώσετε. Αλλά ως Θεός δεν πεθαίνω. Ως Θεός θα ζω, και την τρίτη ημέρα ΕΓΩ Ο ΙΔΙΟΣ θα αναστήσω το σώμα Μου!

   ΑΚΡΙΒΩΣ η πραγματοποίησις τών λόγων τού Ησαΐου και τού Ψαλμωδού που προφήτευσαν ότι: «Δεν με βοήθησε κανείς. ΕΓΩ ο ίδιος έσωσα τον Εαυτό Μου. ΕΓΩ ο ίδιος ο Θεός αυτοαναστήθηκα. Πέθανα ως άνθρωπος, αλλά ως Θεός ζούσα και ανέστησα τον Εαυτό Μου»!

   Ποιος τόλμησε, ή μάλλον, ποιος διανοήθηκε ποτέ να πει: «Θανατώστε με κι εγώ ο ίδιος θα αναστήσω το σώμα μου»; Μόνον ο Ιησούς είπε τέτοιον λόγο, διότι είχε την συνείδηση, ότι δεν είναι απλώς άνθρωπος, αλλά Θεός και άνθρωπος, Θεάνθρωπος.  Πού είναι οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά που ισχυρίζονται και κηρύσσουν, ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός, αλλά Άγγελος ή Αρχάγγελος και ότι το σώμα Του διαλύθηκε, ότι ο Θεός τον ήγειρε με ένα άλλο σώμα δήθεν πνευματικό, κι ότι ο άνθρωπος εκμηδενίζεται μετά τον θάνατο;

   Για να ενεργήσει ο ίδιος ο Χριστός (μετά την θανάτωσή Του) την ανάσταση τού σώματός Του, αυτό είναι τρανή απόδειξη τής μετά θάνατον υπάρξεως τού Χριστού (κι εν γένει τού ανθρώπου) ως ψυχή ή πνεύμα. Ο ναός που καταλύθηκε, ΑΥΤΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ ανηγέρθη. Το σώμα που θανατώθηκε, ΑΥΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ανεστήθη κι όχι κάποιο άλλο δήθεν πνευματικό.

   Και το ανέστησε ο ίδιος ο Χριστός, διότι είναι Θεός, Θεός αληθινός (Α΄ Ιωάν. 5:20). Ο Χριστός δεν είναι τίποτα από αυτά που διδάσκουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, αλλά είναι ο Κύριος και Θεός τής Παλαιάς Διαθήκης, «ο λαλών εν δικαιοσύνη, ο ισχυρός εις το σώζειν» (Ησα. 63:1). Ο άνθρωπος δεν εκμηδενίζεται μετά θάνατον, συμφώνως προς την ψευδοδιδασκαλία τής θνητόψυχης Εταιρίας Σκοπιά, αλλά ζει ως ψυχή ή πνεύμα και το απέδειξε αυτό ο Χριστός εγείροντας μετά θάνατον το σώμα Του.

   Η δευτέρα περίπτωση που διακηρύσσει την αυτοανάσταση τού Χριστού έχει ως εξής: «Δια τούτο ο Πατήρ με αγαπά, ότι εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλι λάβω αυτήν. Ουδείς αίρει αυτήν απ’ εμού, αλλ’ εγώ τίθημι αυτήν απ’ εμαυτού· εξουσία έχω θείναι αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλι λαβείν αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά τού Πατρός μου.» (Ιωάν. 10:17-18). Ο Χριστός με το ‘εγώ τίθημι την ψυχήν μου’ προείπε την θυσία Του, τον εκούσιο θάνατό Του, και με το ‘ίνα πάλι λάβω αυτήν’ προείπε την ανάστασή Του. Γι’ αυτό δηλαδή ο Πατέρας με αγαπά, διότι εγώ θυσιάζω τη ζωή Μου, για να την πάρω πάλι. Κανείς δεν μπορεί να την αφαιρέσει από εμένα, αλλά εγώ τη θυσιάζω οικειοθελώς. Έχω την δύναμη, τον ηρωισμό, να την θυσιάσω, και έχω την δύναμη να την πάρω πάλι. Η φράση τού Χριστού ‘εξουσίαν έχω πάλι λαβείν αυτήν’, έχω την δύναμη να πάρω πάλι την ζωή μου, είναι ισοδύναμη με το ‘έχω την δύναμη να αναστήσω το σώμα Μου’.  

Ο Χριστός αναστήθηκε αυτεξουσίως, αυτοδυνάμως. Με άλλα λόγια, ανέστησε ο ίδιος τον Εαυτό Του, αυτοαναστήθηκε.

   Το σώμα τού Χριστού, αγαπητέ κύριε Κάλλιο, συμφώνως προς άλλα χωρία τής Γραφής, ανέστησε ο Θεός Πατήρ (Ρωμ. 6:4 καθώς και αυτά που αναφέρατε: Πράξ. 2:24, 32, Α΄ Κορ. 15:15), συμφώνως προς άλλα ανέστησε το Άγιον Πνεύμα (Ρωμ. 1:4, Α΄ Τιμ. 3:16), και συμφώνως προς τα υπό εξέτασιν χωρία (Ιωάν. 2:19, 10:17-18) ανέστησε ο ίδιος ο Χριστός. Το να διδάσκει η Γραφή άλλοτε μεν, ότι το σώμα τού Χριστού ανέστησε ο Θεός Πατήρ, άλλοτε δε, ότι ανέστησε αυτό το Άγιον Πνεύμα, και άλλοτε, ότι ανέστησε αυτό ο ίδιος ο Χριστός, τούτο είναι παράδοξο τής Αγίας Γραφής. Αντιφάσκουν μεταξύ τους τα χωρία τής Γραφής;

   Κατά την δική σας ερμηνεία κι εξήγηση μάλλον πρέπει να αντιφάσκουν, διότι παρουσιάζετε τούς Αποστόλους Πέτρο και Παύλο (που αναφέρουν ότι ο Πατήρ ανέστησε το σώμα τού Χριστού), να αντιφάσκουν και να έρχονται εις αντίθεση με τον ίδιο τον Χριστό, που διεκήρυξε ότι αυτός ο ίδιος θα αναστήσει το σώμα Του! Αποδέχεστε δηλαδή μόνον την ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ διακήρυξη και αυτήν τού Χριστού, περί σωματικής αυτοαναστάσεως, την απορρίπτετε! Κι όλα αυτά βεβαίως είναι απόρροια τού ανθρωποποίητου Ευαγγελίου τού Μπρούκλιν που κηρύσσετε. Ποιος όμως τελικώς ανέστησεν το σώμα του Χριστού; ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ανέστησαν το σώμα, και δεν αντιφάσκει βεβαίως η Γραφή όπως την παρουσιάζετε, διότι και οι τρεις, Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα είναι μία ουσία ή θεότης και μία δύναμη.

   Η Αγία Γραφή, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, έχει πολλές ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΕΣ, αλλά καμία πραγματική αντίφαση. Όλα τα παράδοξα χωρία που προαναφέραμε, τα αδιανόητα και ανεπινόητα φυσικώς και ανθρωπίνως, και η μεταξύ των συμφωνία, αποδεικνύουν, όπως είπαμε εις την αρχήν τής μελέτης μας, την θεοπνευστία τής Γραφής, αλλά αποδεικνύουν επίσης περιτράνως τις αντιγραφικές διδασκαλίες που κηρύσσει ‘ο πιστός και φρόνιμος δούλος’ και αναδεικνύουν εμφανέστατα την Εταιρία Σκοπιά ως τον κατ’ εξοχήν ψευδοπροφήτη, δηλαδή τον κατ’ εξοχήν ψευδοδιδάσκαλο τών ημερών μας, τα δίχτυα τού οποίου (ή τής οποίας) έχουν αλιεύσει πλήθος δυστυχώς πρώην Ορθοδόξων Χριστιανών!

   Ευχόμεθα και προσευχόμεθα όπως οι παρούσες μελέτες και το φως τού πραγματικού Ευαγγελίου (εν αντιθέσει με αυτό τού Μπρούκλιν που διδάσκουν), γίνουν αιτία και αφορμή αφυπνήσεως και ανανήψεως τινών εξ αυτών. Είθε.

   Οπότε, αγαπητέ κύριε Κάλλιο, φρονούμε ότι το προηγηθέν άρθρο είναι αρκετά κατατοπιστικό και δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι επιπλέον όσον αφορά εις την παράδοξη ρήση τού Χριστού εις το κατά Ιωάν. 2:19.

                               Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΗ ΑΛΛΑ ΕΧΕΙ ΨΥΧΗ

   Εις την απάντησή σας, κύριε Κάλλιο, είπατε επίσης και το εξής: «Στην Αγία Γραφή οι άνθρωποι αλλά και τα ζώα είναι ψυχές δεν έχουν ψυχές». Επειδή το θέμα είναι τεράστιο και δεν άπτεται τών 10 ερωτήσεων που έθεσε η Εφημερίδα προς τούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά, δεν θα το αναπτύξουμε επί τού παρόντος. Θα αρκεστούμε μόνον να σάς παραθέσουμε ΕΝΑ και μόνον χωρίο, το οποίο είναι υπεραρκετό να ανατρέψει τον συγκεκριμένο ισχυρισμό, ότι ο άνθρωπος δεν έχει ψυχή, αλλά ΕΙΝΑΙ ψυχή.

«Εν δε τη μία τών σαββάτων συνηγμένων τών μαθητών κλάσαι άρτον, ο Παύλος διελέγετο αυτοίς, μέλλων εξιέναι τη επαύριον, παρέτεινέ τε τον λόγον μέχρι μεσονυχτίου. 8. Ήσαν δε λαμπάδες ικαναί εν τω υπερώω ού ημεν συνηγμένοι. 9. Καθήμενος δε τις νεανίας ονόματι Εύτυχος επί τής θυρίδος, καταφερόμενος ύπνω βαθεί διαλεγομένου τού Παύλου επό πλείον, κατενεχθείς από τού ύπνου έπεσεν από τού τριστέγοτ κάτω και ήρθη νεκρός. 10. Καταβάς δε ο Παύλος επέπεσεν αυτώ και συμπεριλαβών είπε·μη θορυβείσθε· η γαρ ψυχή αυτού εν αυτώ εστίν.» (Πράξ. 20:7-10 – Αρχαίο Κείμενο).

«Κατά την πρώτη δε ημέρα τής εβδομάδος (την Κυριακή) οι μαθητές (οι Χριστιανοί) ήσαν συγκεντρωμένοι για την κλάση τού άρτου, ο Παύλος τούς μιλούσε, κι επειδή επρόκειτο να αναχωρήσει την επομένη ημέρα, παρέτεινε τον λόγο μέχρι τα μεσάνυχτα. 8. Εις το ανώγειο δε τού σπιτιού, όπου ήμασταν συγκεντρωμένοι, υπήρχαν αρκετές λαμπάδες. 9. Κάποιος δε νεαρός ονομαζόμενος Εύτυχος καθόταν επάνω εις το παράθυρο. Και βυθιζόμενος εις ύπνο βαθύ, επειδή ο Παύλος παρέτεινε τον λόγο, καταβλήθηκε από τον ύπνο και έπεσε από τον τρίτο όροφο κάτω, και τον σήκωσαν νεκρό. 10. Τότε ο Παύλος κατέβηκε, έπεσε επάνω του, τον αγκάλιασε και είπε: «Μην ανησυχείτε,  διότι η ψυχή του (επανήλθε και) είναι μέσα του».

   Η διατύπωση εις το ανωτέρω περιστατικό είναι κατά τέτοιον τρόπο, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβητήσεως. Ο Εύτυχος έπεσε από τον τρίτο όροφο και τον σήκωσαν νεκρό. Όλοι θορυβήθηκαν από το θανάσιμο δυστύχημα, ο Παύλος όμως όχι, διότι ήξερε, ότι σε λίγο ο νεκρός θα ανασταινόταν. Το καταπληκτικό δε τούτο θαύμα, την ανάσταση τού νεκρού, γνωστοποίησε εις το θορυβημένο πλήθος με εντελώς ταπεινό τρόπο λέγοντας: «Μη θορυβείσθε, διότι η ψυχή του είναι ΕΝΤΟΣ του». Μετά την παράδοξη ενέργεια τού Αποστόλου (διότι τον ανέστησε πέφτοντας επάνω του, τον περιπτύχθηκε δηλαδή), και μετά την θερμή οπωσδήποτε προσευχή τών παρευρισκομένων, η ψυχή τού νέου ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΠΑΛΙ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ!!!

   Από το ανωτέρω περιστατικό, κύριε Κάλλιο, καθώς και από τον τρόπο και την φρασεολογία που διατυπώνεται, εσείς τί καταλαβαίνετε, ότι τελικά ο άνθρωπος ΕΙΝΑΙ ψυχή ή ότι ΕΧΕΙ ψυχή;

   Όπως βλέπετε, αγαπητοί Μάρτυρες, συμφώνως προς το ανωτέρω περιστατικό, ο άνθρωπος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ψυχή, αλλά ΕΧΕΙ ψυχή που ευρίσκεται ΕΝΤΟΣ του, ΜΕΣΑ του, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται για την ψυχή τού Ευτύχου! Δέχεστε ότι η Γραφή είναι θεόπνευστος; Εάν ναι, τότε τί έχετε να πείτε γι’ αυτό το χωρίο; Το αποδέχεστε ως θεόπνευστο καθώς και το νόημα που απορρέει εξ αυτού;

                                   ΟΙ ΕΝ ΟΥΡΑΝΩ ΨΥΧΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ

   Επίσης, κύριε Κάλλιο, είπατε, ότι «Αν λοιπόν οι ψυχές είναι αθάνατες, κατά το δικό σας δόγμα, τότε ο ουρανός είναι γεμάτος από ψυχές ανθρώπων και ζώων, τότε τα λόγια του Ιησού δεν είναι αληθινά που λέει: (Ιωάννης 3:13) ‘Επιπλέον, κανείς δεν έχει ανεβεί στον ουρανό εκτός από αυτόν που κατέβηκε από τον ουρανό, τον Γιο του ανθρώπου’».

   Σάς διαφεύγει όμως, ότι ο Ιωάννης εις την Αποκάλυψη είδε «υποκάτω τού θυσιαστηρίου τας ψυχάς τών εσφαγμένων δια τον λόγον τού Θεού και δια την μαρτυρία τού αρνίου ήν είχον» (Αποκ. 6:9) να αιτούνται δικαιοσύνη εκ των αμετανοήτων δημίων των. Σάς διαφεύγει επίσης, ότι οι ψυχές τού πολλού όχλου ίστανται «ενώπιον τού θρόνου και ενώπιον τού αρνίου» (Αποκ. 7:9), δηλαδή ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, όσο αυτό κι αν δεν θέλετε να το αποδεχθείτε. Εκτός κι αν μάς αποδείξετε, ότι ο θρόνος τού Θεού (ενώπιον τού οποίου ευρίσκεται ο πολύς όχλος), δεν ευρίσκεται εις τον ουρανό, αλλά εις την γη!!!

                Η ΣΚΟΠΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ Μ.Ν.Κ. ΑΝΑΓΡΑΦΕΙ ΜΙΣΕΡΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ IΩAN. 3:13

   Προκειμένου, κύριε Κάλλιο, να ‘αποδείξετε’ ότι οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν εις τον ουρανό, επικαλεστήκατε επίσης την ρήση τού Χριστού εις τον Νικόδημο: «και ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ τού ουρανού καταβάς, ο υιός τού ανθρώπου ο ων εν τω ουρανώ» (Ιωάν. 3:13 η υπογράμμιση δική μας) δηλαδή «Και κανείς δεν ανέβηκε στον ουρανό, παρά εκείνος, που κατέβηκε από τον ουρανό, ο Υιός τού ανθρώπου, ο οποίος (συγχρόνως) είναι στον ουρανό».

   Κατ’ αρχάς το χωρίο, αγαπητέ κύριε Κάλλιο, το αναφέρατε μισερό, γιατί έχει προηγουμένως φροντίσει η Σκοπιά να το παραθέσει έτσι εις την Μ.Ν.Κ., διότι εάν το παρουσιάσει ολοκληρωμένο θα πρέπει να δεχθεί την πανταχού παρουσία κι άρα την Θεότητα τού Υιού, κάτι που πολεμάει παντοιοτρόπως κι εσκεμμένως. Για να μην σάς κουράσουμε όμως με κώδικες και χειρόγραφα προκειμένου να αποδείξουμε, ότι κακώς αποδέχεται η Σκοπιά το χωρίο μισερό, θα αρκεστούμε να σάς παρουσιάσουμε πληροφορία από τις αρχές τού 3^ου αιώνος, για να διαπιστώσετε εσείς οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, το πώς ακριβώς ήτο γνωστόν εις την Εκκλησία τών τριών πρώτων αιώνων το υπό έρευνα χωρίο. Πληροφορία δηλαδή 100 σχεδόν έτη προγενεστέρα κι από τούς αρχαιοτέρους σωζομένους χειρογράφους κώδικες (Αλεξανδρινό, Σιναϊτικό, Βατικανικό)!!!

«Τούτο δε ουκ εγώ λέγω, αλλ’ αυτός μαρτυρεί ο καταβάς εκ τού ουρανού· ούτω γαρ λέγει· ‘Ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ τού ουρανού καταβάς ο υιός τού ανθρώπου, ο ων εν τω ουρανώ’. Τί ουν ζητεί παρά το ειρημένον; Μήτι ερεί, ότι εν ουρανώ σαρξ ην;» (Ιππολύτου Ρώμης, Εις την αίρεσιν Νοητού, κεφ.4, P.G. 10, 809)

   Όπως βλέπετε, αγαπητοί ακόλουθοι τού ‘πιστού και φρονίμου δούλου’, ο Ιππόλυτος Επίσκοπος Ρώμης, ο οποίος εγεννήθη το 170 μ.Χ. και απέθανε το 235 μ.Χ., αναφέρει το χωρίο ολοκληρωμένο, συμφώνως προς το Εκκλησιαστικό-Βυζαντινό κείμενο, κι όχι μισερό όπως η περίφημη Μετάφραση Νέου Κόσμου! Άρα, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, το συγκεκριμένο χωρίο πώς ήταν γνωστό εις την Εκκλησία τού Χριστού από τις αρχές ήδη τού τρίτου αιώνος; Ήταν γνωστό με την φράση εις το τέλος ‘ο ων εν τω ουρανώ’ (όπως άλλωστε μαρτυρείται από τούς περισσότερους κώδικες, σύνολο 48) ή χωρίς αυτήν (όπως μαρτυρείται από τούς λιγότερους κώδικες, σύνολο 15);  

   Αλλά πώς ο Χριστός ‘αναβέβηκεν εις τον ουρανόν’, αφού η ανάληψή Του δεν είχε γίνει ακόμη; Πώς ο Χριστός ‘αναβέβηκεν εις τον ουρανόν’ πριν να κατέβει εις την γη; Το παράδοξο τούτο, την καλυτέρα εξήγηση ευρίσκει εις τον ομοίως παράδοξο λόγο περί αναβάσεως και καταβάσεως τού Γιαχβέ μεταξύ ουρανού και γης τού Παροιμ. 30:4 «Τίς ανέβη εις τον ουρανόν και κατέβη;». Ποιος ανέβηκε στον ουρανό και κατέβηκε; Ως απάντηση βεβαίως εξυπακούεται: ‘Ουδείς, ειμή μόνον ο Γιαχβέ τρόπον τινά ανεβοκατεβαίνει μεταξύ ουρανού και γης’! Λέγοντας λοιπόν ο Ιησούς, ότι Αυτός μόνον ανέβηκε εις τον ουρανό, κάνει υπαινιγμό στο εν λόγω χωρίο τών Παροιμιών.  

   Όπως εις το χωρίο τών Παροιμιών ο Γιαχβέ παρίσταται, ότι ανέβη εις τον ουρανό και κατέβη, κατά παρόμοιον τρόπο και εις το χωρίον τού Ιωάννου (3:13) ο Χριστός παρίσταται, ότι ανέβη εις τον ουρανόν και κατέβη εκ τού ουρανού. Ο ταπεινός Ναζωραίος έχει την συνείδηση, ότι είναι ο Υιός τού Θεού, Γιαχβέ και Θεός, γι’ αυτό και διακηρύσσει, ότι κανείς δεν ανέβηκε εις τον ουρανό, παρά μόνον αυτός, ο οποίος κατέβηκε από τον ουρανό. Ο Γιαχβέ και ο Χριστός τρόπον τινά ανέρχονται και κατέρχονται μεταξύ ουρανού και γης όπως ο οικοδεσπότης ή ιδιοκτήτης ανέρχεται και κατέρχεται μεταξύ τού ανωτέρου και κατωτέρου ορόφου τής οικίας αυτού. Έτσι και ο οικοδεσπότης Χριστός (όπως ωνόμασε ο ίδιος τον Εαυτό Του Ματθ. 10:25), είναι παρών παντού, εις όλα τα μέρη τού τεραστίου οίκου Του.  Όπισθεν τού τοιούτου τρόπου εκφράσεως κρύπτεται η αλήθεια τής πανταχού παρουσίας τής Θεότητος, εν προκειμένω Γιαχβέ και Χριστού!!!

                          Η ΟΡΘΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΞΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΙΩΑΝ. 3:13

Η δε έννοια τού όλου χωρίου είναι η εξής αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά:

   Ουδείς ανέβη εις τον ουρανόν ειμή μόνον ο Χριστός. Ότι δε ο Χριστός ανέβη εις τον ουρανόν, είναι σύμφωνον προς το ότι κατέβη εκ τού ουρανού. Η κατάβασις εκ τού ουρανού προϋποθέτει την ανάβαση εις τον ουρανόν. Αλλά επειδή ο Χριστός εμφανίζει τον Εαυτό Του ως καταβάντα εκ τού ουρανού, για να μην θεωρηθεί, ότι δεν είναι πλέον εις τον ουρανόν, προσθέτει ‘ο ων εν τω ουρανώ’, δηλαδή ‘ο οποίος είναι εις τον ουρανόν’, παρά το γεγονός ότι ευρίσκεται επί τής γης (πρβλ «...παραλήψομαι υμάς προς εμαυτόν, ίνα όπου ειμί εγώ, και υμείς ήτε» (Ιωάν. 14:3) δηλαδή «...θα σάς παραλάβω κοντά μου, ώστε, όπου είμαι εγώ, να είστε κι εσείς». Επί γης ευρισκόμενος ο Χριστός, δια τού ειμί εννοεί, ότι είναι συγχρόνως εν τοις ουρανοίς!!!

   Οπωσδήποτε, με την φρασεολογία περί αναβάσεως τού Χριστού εις τον ουρανόν και καταβάσεως εις την γην, η οποία ανταποκρίνεται προς την όμοια περί τού Γιαχβέ φρασεολογία τού Παροιμ. 30:4, ο Χριστός ταυτίζεται μετά τού Γιαχβέ! Όχι βεβαίως ως πρόσωπο, όπως δυστυχώς καταλαβαίνετε εσείς οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά ή όπως συκοφαντικώς ερμηνεύει η Σκοπιά επί σκοπώ να σπιλώσει το Τριαδολογικό πιστεύω τού Χριστιανικού κόσμου (πρβλ.  Σκοπιά, 15.05.1988, σελ.21 και Πώς να συζητάτε λογικά από τις Γραφές, έκδ.1987, σελ.405), αλλά ταυτίζεται ως φύση και ουσία! Γιαχβέ και Χριστός είναι μία δύναμη, μία Θεότης!

    ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΥΡΑΝΟ ΕΝΝΟΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ‘ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΑΒΕΒΗΚΕΝ’;

   Πώς όμως αυτός ο μυστηριώδης λόγος τού Χριστού, περί αναβάσεως εις τον ουρανό και καταβάσεως από τον ουρανό συνδέεται με τα προηγούμενα; Να πώς: Προηγουμένως ο Χριστός εις τον στίχ.12 μίλησε για ‘επουράνια’, λέγοντας εις τον Νικόδημο: «Πώς εάν είπω υμίν τα επουράνια πιστεύσετε;» Πώς δηλαδή θα πιστεύσετε, εάν σάς μιλήσω για τα επουράνια πράγματα, για τις ύψιστες και μυστηριώδεις πραγματικότητες τού ουρανού; Τώρα με τον λόγο Του εις τον στίχ.13 ο Χριστός θέλει να πει, ότι κανείς δεν ανέβηκε εις τον ουρανό για να γνωρίσει τα επουράνια πράγματα και να τα γνωστοποιήσει εις τούς ανθρώπους. Αλλά μόνον Αυτός ανέβηκε εις τον ουρανό και γνωρίζει, και κατέβηκε εις την γη και είναι αρμόδιος να φανερώσει τις ουράνιες πραγματικότητες εις την ανθρωπότητα.

   Οι προφήτες φανέρωσαν βεβαίως ουράνιες αλήθειες, αλλά με την έμπνευση τού Αγίου Πνεύματος, χωρίς δηλαδή άμεση αντίληψη και γνώση τών ουρανίων πραγματικοτήτων και χωρίς πληρότητα. Ο Χριστός, όμως, γνωρίζει τις ουράνιες πραγματικότητες από άμεση αντίληψη και γνώση. Κατέχει πλήρως την αλήθεια κι έφερε εις τον κόσμο την πλήρη αποκάλυψη, φανέρωσε δηλαδή όλες εκείνες τις αλήθειες, όσες ήταν αναγκαίες για τη σωτηρία τών ανθρώπων. Όπως η πνευματική αναγέννηση έρχεται άνωθεν, από το Άγιο Πνεύμα, έτσι και η πλήρης αποκάλυψη έρχεται άνωθεν, από τον Ιησού Χριστό. 

   «Ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν». Κανείς δεν ανέβηκε εις τον ουρανό. Όπως εις το Ιωάν. 1:18 το «Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε» σημαίνει, ότι κανείς δεν είδε τον Θεό ποτέ, ούτε άνθρωπος, αλλά ούτε άγγελος, έτσι κι εδώ το «ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν» σημαίνει, ότι κανείς δεν ανέβηκε εις τον ουρανό, ούτε άνθρωπος, αλλά ούτε άγγελος. Η λέξη ‘ουρανός’ εδώ σημαίνει την ανωτάτη, την υψίστη σφαίρα, τη σφαίρα τής Θεότητος, τον χώρο όπου κατοικεί ο Ύψιστος. Αυτή την έννοια η λέξη ‘ουρανός’ έχει και εις το Ιωάν. 6:32-33: «Αμήν αμήν λέγω υμίν, ου Μωυσής δέδωκεν υμίν τον άρτον εκ τού ουρανού, αλλά ο Πατήρ μου δίδωσιν υμίν τον άρτον εκ τού ουρανού τον αληθινόν. Ο γαρ άρτος τού Θεού εστιν ο καταβαίνων εκ τού ουρανού και ζωήν διδούς τω κόσμω» δηλαδή «Είπε τότε ο Ιησούς: Αληθώς αληθώς σάς λέγω,δεν σάς έδωσεν ο Μωυσής τον άρτο από τον ουρανό, αλλά ο Πατέρας Μου σάς δίδει τον άρτο από τον ουρανό τον αληθινό. Ναι, ο άρτος τού Θεού είναι εκείνος, που κατεβαίνει από τον ουρανό και δίνει ζωή στον κόσμο».

   Συμφώνως προς τούς ανωτέρω λόγους τού Χριστού, από τον ουρανό, τον ουρανό ως ανωτάτη σφαίρα, προήλθε ο πνευματικός άρτος Χριστός. Το μάννα, που έπεσε εις την έρημο την εποχή τού Μωυσέως, προήλθε από κατώτερο ουρανό, από κατώτερη σφαίρα. Λέγοντας δηλαδή ο Χριστός «ου Μωυσής δέδωκεν υμίν τον άρτον εκ τού ουρανού», δεν σάς έδωσε ο Μωυσής τον άρτο από τον ουρανό, υπονοούσε, ότι ο Μωυσής έδωσε και αυτός άρτο, αλλά κατώτερο άρτο, όχι ουράνιο. Τον ουράνιο άρτο, που προέρχεται από τον αληθινό ουρανό, την υψίστη δηλαδή ουράνια σφαίρα, δίνει ο Πατήρ: «ο Πατήρ μου δίδωσιν υμίν τον άρτον εκ τού ουρανού τον αληθινόν».

   Κατόπιν όλων αυτών τών απαραιτήτων διευκρινήσεων, είναι πλέον εμφανές, αγαπητέ κύριε Κάλλιο, το άστοχον τού επιχειρήματός σας με το να επικαλήστε την ρήση τού Χριστού εις τον Νικόδημο «ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν» προκειμένου να στηρίξετε την διδασκαλία τής Σκοπιάς, ότι δήθεν οι ψυχές δεν πηγαίνουν εις τον ουρανό, διότι απλούστατα, όταν ο Χριστός ομιλεί εις τον Νικόδημο περί ουρανού, δεν εννοεί τον κατώτερο ουρανό, αλλά την ανωτάτη, την υψίστη ουράνια σφαίρα, τη σφαίρα τής Θεότητος, το χώρο όπου κατοικεί ο Ύψιστος, απ’ όπου κατέβη ο Υιός τού Θεού! Εκεί πράγματι δεν έχει ανέβει κανείς, ει μη μόνον «ο εκ τού ουρανού καταβάς»!

   Όσον αφορά τώρα το ερώτημά σας με το οποίο κλείνετε την απάντησή σας «Αν πράγματι η ψυχή είναι αθάνατη τότε γιατί θα υπάρξει ανάσταση νεκρών;», φρονούμε, ότι δεν θα είχατε τέτοια απορία εάν είχατε ορθή άποψη περί τού δημιουργήματος τού Θεού, που ονομάζεται άνθρωπος. Για εμάς, αγαπητέ κύριε Κάλλιο, τέτοιο ερώτημα δεν υφίσταται, εφόσον πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική ύπαρξη, δηλαδή αποτελείται από δύο τινά: σώμα και ψυχή. Κατά τον θάνατο αποχωρίζεται προσωρινά το ένα από το άλλο, ενώ κατά την ανάσταση αυτά τα δύο επανασυνδέονται, επανενώνονται, προκειμένου να απολαύσει ο όλος άνθρωπος, ως ψυχοσωματική δηλαδή ύπαρξη, την δόξα και τα μεγαλεία τού Θεού. Να απολαύσει «ά οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, ά ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» δηλαδή να απολαύσει «αυτά που μάτι δεν είδε και αυτί δεν άκουσε και νους ανθρώπου δεν φαντάστηκε, εκείνα που ετοίμασε ο Θεός για όσους τον αγαπούν» (Α΄ Κορ. 2:9).